Ανασκόπηση 2018: Alternative

Οι εναλλακτικές κυκλοφορίες που ξεχώρισαν

Από τους Βάσω Καραντζάβελου, Αντώνη Μαρίνη, 03/02/2019 @ 18:06

Το εναλλακτικό rock καλύπτει ένα μεγάλο εύρος του σύγχρονου μουσικού πεδίου και κάθε χρόνο συγκεντρώνει αρκετές κυκλοφορίες. Αυτό το rewind έχει πολλά θετικά.

Μέσα σε ένα χάος πληροφορίας ο εντοπισμός της μουσικής που πράγματι αξίζει να μας συνοδέψει δεν είναι και η πιο εύκολη δουλειά. Γι αυτό στην παρακάτω ανασκόπηση θα δούμε τόσο δίσκους πατροπαράδοτου rock, όσο και πιο πειραματικές προσπάθειες να παρατάσσονται δίπλα δίπλα, να επηρεάζονται, να συγκρούονται καλλιτεχνικά και να ανταγωνίζονται για μία θέση στο μυαλό (και στη Spotify list) των ακροατών.

Τα καλύτερα
Αυτά που ξεχώρισαν

Black Foxxes - "Reidi"

Στο άτυπο τεστ του δύσκολου δεύτερου άλμπουμ, το τρίο από το Exeter πέρασε με χαρακτηριστική άνεση. Κι αν η αναπαραγωγή του χαρακτηριστικού ύφους του ντεμπούτου θα έμοιαζε με την προφανή λύση, η μπάντα δεν φαίνεται να έχει όρεξη για τέτοιες ευκολίες. Στο "Reidi", οι ισορροπίες ανάμεσα στις παλιομοδίτικες/grungy αναφορές και τους σύγχρονους/indie πειραματισμούς αλλάζουν, ενώ ο αέρας παραμένει απόλυτα εναλλακτικός και ο ήχος άμεσα αναγνωρίσιμος. Γκρίζα μικρά έπη σαν τα "Saela", "Oh, It Had To Be You" και "JOY" δύσκολα θα τραβήξουν mainstream βλέμματα, αλλά το κρίμα είναι στο λαιμό τους.

Jack White - "Boarding House Reach"

Το "Boarding House Reach" είναι μια ιδανική σύνοψη των διαφορετικών δρόμων που ακολούθησε ο δημιουργός του την τελευταία εικοσαετία, δοσμένη μέσα από την ιδιαίτερη ματιά του, και κάτι παραπάνω. Πειραγμένες ενορχηστρώσεις, χορευτικοί ρυθμοί, κιθάρες βγαλμένες από ξεχασμένα γκαράζ, συνθέσεις που πηγαίνουν από το ένα ύφος στο άλλο χωρίς προειδοποίηση. Δεν είναι ένας δίσκος που ακούγεται εύκολα, ούτε περιέχει εξόφθαλμα ραδιοφωνικά singles - τουλάχιστον όχι με την έννοια των εμπορικών ραδιοφώνων του εικοστού πρώτου αιώνα. Αν δεν υπήρχε ο Jack White, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Spiritualized - "And Nothing Hurt"

Λίγο πριν βάλουν μία τελεία στην πορεία τους ως συγκρότημα, οι Spiritualized έφτιαξαν το "And Nothing Hurt" κι αυτό ανατινάχτηκε, σκορπίζοντας την αστρική τους σκόνη παντού. Εξαιρετική συνοχή από την αρχή μέχρι το τέλος, με το "Perfect Miracle" να είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει το όνομα του. Στον (πιθανότατα) τελευταίο τους δίσκο, οι Άγγλοι έβαλαν όλη την μαεστρία και την πολυεπίπεδη προσωπικότητα τους και το αποτέλεσμα είναι κάτι που συνοψίζει τη μαγεία που μας χάρισαν.

Restorations - "LP5000"

Οι Restorations ετοίμασαν το έδαφος με τα "LP2" και "LP3", αλλά το "LP5000" φάνηκε να είναι αντάξιο, αν όχι ανώτερο, των προσδοκιών. Η απλότητα που αποπνέει βγάζει στην επιφάνεια μία πιο radio friendly αισθητική χωρίς να θάβει τις πολιτικές ανησυχίες και την αντιδραστική φλόγα που βρίσκονται στον πυρήνα του. Ένας πολύ καλός δίσκος που αποτελεί εξαίρετη συντροφιά. 

Rolling Blackouts Coastal Fever - "Hope Downs"

Κάπου εκεί όπου βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην εναλλακτική και την indie rock κάθονται και οι Αυστραλοί Rolling Blackouts Coastal Fever, οι οποίοι φτιάχνουν ένα κράμα post-punk και κιθαριστικής pop με μία ιδέα country, στα πλαίσια ενός κλίματος που πατάει στα τέλη του '70. Όσοι αρέσκονται σε ομιχλώδη, αλλά όχι τόσο αποπνικτικά ακούσματα, θα βρουν στο "Hope Downs" εξαιρετικές στιγμές και σπουδαίες βάσεις για το μέλλον.

Δεύτερη γραμμή
Αυτά που ξεχώρισαν λίγο λιγότερο: the runner-ups

MeWithoutYou - "Untitled"

Υπάρχουν μουσικές που η ταμπέλα του εναλλακτικού έχει την έννοια του καθιερωμένου alt-rock, υπάρχουν και μουσικές σαν αυτές που γράφουν τα αδέρφια Weiss και η παρέα τους. Το μπέρδεμα post-hardcore λογικής με indie αισθητική, folk ανησυχίες και επιρροές από καμιά δεκαριά ακόμα παρακλάδια του σύγχρονου rock, δεν αλλάζει ούτε αυτή τη φορά. Το "Untitled" μέσα στις ιδιοτροπίες του, ακούγεται πιο προσβάσιμο από τους προκατόχους του, χωρίς να μοιάζει πιεσμένο ή υπεραπλουστευμένο. Εναλλακτικό με όλη τη σημασία της λέξης.

Editors - "Violence"

Στη γνωστή ρήση «συνταγή που πετυχαίνει δεν αλλάζει» προσπάθησαν να κινηθούν οι Editors, εμπνεόμενοι από τη συνήθη ηχητική τους ταυτότητα, μαζί με κάποια ηλεκτρονικά εξτραδάκια. Οι συχνές επισκέψεις στην Ελλάδα, μαζί με το ότι πηγαίνουν από περιοδεία σε κυκλοφορία δίσκου και τούμπαλιν και την επανάληψη που παρατηρείται στον ήχο τους αποθάρρυναν ορισμένους, ωστόσο το αποτέλεσμα του "Violence" είναι ώριμο και ικανοποιητικό.

Tonight Alive - "Underworld"

Μετά το όμορφο-αλλά-άνισο "Limitless", το σχήμα από την Αυστραλία επέστρεψε νικηφόρα με το "Underworld". Ο τέταρτος δίσκος τους δεν είναι απαραίτητα ο καλύτερός τους, αλλά στέκεται πολύ πιο σίγουρα σε σύγκριση με τον προκάτοχό του, και περιέχει κάποια από τα δυνατότερα singles της μέχρι τώρα πορείας τους. Οι ερμηνείες της Jenna McDougall αναμενόμενα διατηρούν τα ηνία, η παραγωγή παραμένει υπέρ-γυαλισμένη, οι κιθάρες επανέρχονται μαζί με κάποιες pop-punk αναφορές, ενώ τα περάσματα της Lynn Gunn και του Corey Taylor δίνουν το κάτι παραπάνω.

Therapy? - "Cleave"

Ο Andy Cairns και η παρέα του μετρούν τρεις γεμάτες δεκαετίες παρουσίας. Αν αυτό δεν είναι κατόρθωμα για μια μπάντα που ποτέ δεν έπαιξε με τους όρους των μεγάλων δισκογραφικών, δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι. Στην δέκατη τέταρτη δουλειά του, το τρίο από τη Βόρεια Ιρλανδία κάνει αυτό που ξέρει καλά και τα καταφέρνει περίφημα - punk θεμέλια, τσιτωμένες εντάσεις σε πρώτο πλάνο, πιασάρικες μελωδίες σε δεύτερο, άμεσοι στίχοι, heavy περιτύλιγμα. Το "Cleave" δύσκολα θα φέρει νέους οπαδούς, σε κάθε περίπτωση όμως θα ικανοποιήσει με το παραπάνω τους παλιούς.

Suede - "The Blue Hour"

Το "The Blue Hour" επιβεβαίωσε την επιστροφή των Suede στα μουσικά πράγματα. Χωρίς να αρνούνται το λαμπρό παρελθόν τους κι αφήνοντας παράλληλα την παρελθοντολαγνεία στην άκρη απέδειξαν πως το πηγάδι της πονεμένης βρετανικής τραγουδοποιίας δε πρόκειται να στερέψει ποτέ.

Επιστροφές
Όταν αυτοί που έχεις ξεγράψει κάνουν comeback

Perfect Circle - "Eat The Elephant"

Το να κρίνεται ένας δίσκος με βάση τα όσα περιμένουν οι ακροατές και όχι για το πραγματικό περιεχόμενό του είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Το "Eat The Elephant" είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα. Δεν είναι ένα εύκολο υποκατάστατο για την αναμονή της δισκογραφικής επιστροφής των Tool, που θα ήθελε πολύς κόσμος. Δεν είναι μια προβλέψιμη συνέχεια των πρώτων τριών άλμπουμ, ούτε ό,τι καλύτερο έχει δώσει το σχήμα. Είναι, όμως, μια δουλειά με πάρα πολλά πράγματα να πει, μουσικά και στιχουργικά. Χαλάλι η μιάμιση δεκαετία αναμονής.

The Smashing Pumpkins - "Shiny And Oh So Bright Vol.1"

Ύπουλο πράγμα οι προσδοκίες. Το "Shiny And Oh So Bright Vol. 1" είναι ο πρώτος δίσκος που συμμετέχουν τα 3/4 του κλασικού lineup των Smashing Pumpkins (η Darcy Wretzky έμεινε στην απ' έξω) μετά από περίπου είκοσι χρόνια. Κάπως έτσι, κι έχοντας κατά νου τα σκαμπανεβάσματα των τελευταίων δισκογραφικών κυκλοφοριών του σχήματος του Billy Corgan, το βάρος ήταν μεγάλο. Εκ του αποτελέσματος, το hype δεν βοήθησε. Το άλμπουμ δεν είναι σε καμία περίπτωση άσχημο, αλλά ούτε και η μεγάλη επιστροφή που πολύς κόσμος περίμενε/ήλπιζε.

David Byrne - "American Utopia"

Η επιστροφή του David Byrne των Talking Heads μετά από 14 ολόκληρα χρόνια δε γινόταν να περάσει απαρατήρητη. Το "American Utopia" απευθύνεται στην αμερικανική κοινωνία του διχασμού και της ακραίας ρητορικής, μέσα από ένα μουσικό σύνολο που έχουμε ακούσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Η πρώτη σόλο κυκλοφορία του Byrne συνοδεύτηκε από αμφιθυμία, παρόλα αυτά προκάλεσε αίσθηση στους κύκλους της εναλλακτικής μουσικής.

The Breeders - "All Nerve"

Τα δέκα χρόνια απουσίας έκαναν τις αναμνήσεις μιας πολλά υποσχόμενης μπάντας να ξεχαστούν, κι απ' ό,τι φάνηκε δεν ήταν και το μόνο που χάθηκε μέσα στα χρόνια.  Οι Breeders άφησαν στην άκρη τις διενέξεις του παρελθόντος και φόρεσαν ξανά τη σύνθεση του 1993. Χωρίς να βγάζουν κάποιο κακέκτυπο του "Pod", το "All Nerve" είναι ατόφιο και αυθεντικό- σε δέρνει με φασαρία για να σε καθηλώσει με τη μυστηριώδη ιδιοσυγκρασία του. Αξίζει να το ακούσουμε.

Nine Inch Nails - "Bad Witch"

Τα χρόνια πέρασαν, μόδες ήρθαν κι έφυγαν, αλλά οι πειραματισμοί του Trent Reznor με τους Nine Inch Nails δε λένε να σταματήσουν. Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τα μεγαλεπήβολα soundtrack, ο Αμερικάνος επανέφερε σε πρώτο πλάνο τις παραμορφωμένες κιθάρες και τους βιομηχανικούς θορύβους, ολοκληρώνοντας την τριλογία που ξεκίνησε πίσω στο 2016. Το "Bad Witch" είναι γεμάτο ενέργεια, με όλα τα trademark στοιχεία των ΝΙΝ και ολίγη jazz επιρροή παραπάνω, για το γούστο. Γνώριμο, αλλά σε καμία περίπτωση ξαναζεσταμένο - καθόλου μικρό πράγμα για ένα όνομα με παρουσία τριών δεκαετιών.

Κατώτερα των προσδοκιών
Άλλα περιμέναμε και άλλα μας ήρθαν

Manic Street Preachers - "Resistance Is Futile"

Τι να πρωτοπούμε για τους πολυαγαπημένους Manic Street Preachers; Ανάμεσα στις εκ βαθέων συναισθηματικές εκδηλώσεις, τους στοχασμούς σχετικά με το χρόνο και τους - κλασικούς- αγωνιστικούς χαιρετισμούς από την Ουαλία, δεν υπάρχει κάτι το αξιόλογο. Το "Resistance Is Futile" έχει πιασάρικο τίτλο, καταπληκτικό εξώφυλλο αλλά τρομακτικά μέτρια μουσική. Δεν είναι κακό, αλλά βαρετό, κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο.

Poets Of The Fall - "Ultraviolent"

Όγδοος δίσκος για τους Φινλανδούς, και όσοι περίμεναν κάτι διαφορετικό από τους προηγούμενους επτά, πρέπει να απογοητεύτηκαν τα μάλα. Στο "Ultraviolet" τα pop στοιχεία έπεσαν περισσότερα στη δοσολογία, αλλά τελικά αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Το μελωδικό rock παραμένει ακλόνητο, με την εναλλακτική αισθητική και τις χαρακτηριστικές γραμμές του Marko Saaresto να κυριαρχούν, για μια ακόμη φορά. Δίπλα στα lead singles "Dancing On Broken Glass" και "False Kings", υπάρχουν μερικά δυνητικά, όπως και τα αναμενόμενα fillers. Θετικό πρόσημο, αλλά όχι κάτι περισσότερο.

The Fratellis - "In Your Own Sweet Time"

Το σερί κακών δίσκων από τους Fratellis συνεχίζεται. Στο "In Your Own Sweet Time" ψαχουλεύουν τα συρτάρια με τους δίσκους τους και ρίχνουν ό,τι βρουν μπροστά τους, από folk μπαλάντες και ινδικο-έθνικ νότες μέχρι synth pop. Είπαμε το progressive είναι της μόδας, αλλά το patchwork θεωρείται ξεπερασμένο εδώ και κάτι δεκαετίες.

Thirty Seconds To Mars - "America"

Φθίνουσα πορεία και για τους Thirty Seconds to Mars, που οριακά συμπεριλήφθησαν στην alternative ανασκόπηση, κυρίως λόγω του παρελθόντος τους. Σε εξ ολοκλήρου ηλεκτρονικά μονοπάτια πλέον, σηματοδοτεί την μετάβαση σε μία άλλη εποχή, ακόμα πιο στιλιζαρισμένη και άκομψη. Η αναγνωρισιμότητα του Leto μπορεί να του επιτρέπει να δοκιμάζει χίλια πράγματα, ωστόσο το πείραμα του “America” δεν στέφθηκε με επιτυχία.

Muse - "Simulation Theory"

Όλοι το ξέρουμε πως δε θα έπρεπε να βρίσκονται σε αυτήν την κατηγορία, οι προσδοκίες όμως είναι ύπουλο πράγμα, όπως ειπώθηκε και νωρίτερα. Με το "Simulation Theory" οι Muse οδεύουν και πάλι προς την πρωτοπορία, αλλά αναλώνονται στις ήδη υπάρχουσες φόρμες που περιχαρακώνουν τις αναπαραστάσεις της '80s pop κουλτούρας. Είναι ο πρώτος δίσκος των Βρετανών που δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση, όμως κάποια κομμάτια φαντάζουν κομμένα και ραμμένα για live.

Greek
Η εγχώρια εναλλακτική μουσική στα ντουζένια της

Chickn - "Wowsers!"

Το δεύτερο άλμπουμ των Chickn διατηρείται στο υψηλότατο επίπεδο του ντεμπούτου τους και φέρνει έναν πιο χορευτικό αέρα. Όσο ανανεώνεται η σύνθεση άλλο τόσο ανοίγουν τα μουσικά τους όρια, κι έτσι στο "Wowsers!" θα βρεις τον εκρηκτικό και πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα που εισηγήθηκαν οι προ τριών -πλέον- ετών, μαζί με τις νέες τους επιρροές.

The Last Drive - "The Last Drive"

Οι Last Drive εξελίσσονται για άλλη μία φορά ακόμα και αν με αυτόν τον δίσκο τους δείχνουν να εξελίσσουν περισσότερο την εκδοχή του '90s εαυτού τους. Αποδεικνύουν, δε, αυτό που όσοι πολλοί τους παρακολουθούμε και στις συναυλίες τους ξέρουμε ήδη καλά. Ότι δεν έχουν χάσει ούτε τη δύναμη ούτε την έμπνευσή τους ούτε αυτό το εσωτερικό (last) drive να μένουν πάντα νέοι (με τη διττή έννοια της λέξης).

Σούπερ Στέρεο - "3"

Το "3" είναι εμποτισμένο με τη δυναμική όσων άκουσαν οι δημιουργοί του και απόλυτα εναρμονισμένο με το σύγχρονο μουσικό πεδίο. Είναι κάτι παραπάνω από μία tribute ανθολογία. Είναι η προσαρμογή του κλασικού στις ανάγκες του σημερινού ελληνόφωνου rock. Οι Σούπερ Στέρεο έφτιαξαν κάτι μοναδικό που ακούγεται ξανά και ξανά με την ίδια όρεξη.

Prins Obi & The Dream Warriors - "Prins Obi & The Dream Warriors"

Αναζητώντας λοιπόν το καινούργιο και το απρόσμενο, ο Prins Obi παρέα με τους The Dream Warriors κατασκεύασαν έναν δίσκο που από το εναρκτήριο brit pop, "Concentration" μέχρι το νωχελικό "Wide Open" σου υπόσχεται ένα μουσικό ταξίδι μέσα από τρεις δεκαετίες ροκ, retro αισθητική και ανεκπλήρωτο ρομάντζο. Αξίζει να μην αντισταθείς.

Holy Monitor - "II"

Η νεοψυχεδελική μαεστρία των Holy Monitor τους οδηγεί σε πιο βαθιά νερά, από τα οποία αναδύονται ακόμα πιο ονειρικοί. Στο "II" βγαίνει στην επιφάνεια η kraurock και πιο κιθαριστική πλευρά τους για να τους καθιερώσεις δικαιωματικά στην κορυφή του εγχώριου psych rock θώκου.

Live
Οι συναυλιακές στιγμές που θα θυμόμαστε

Ejekt Festival (Nick Cave & The Bad Seeds, Editors, Wolf Alice κ.ά.) @ Πλατεία Νερού, 23/06/18

«Η βροχή παραλίγο να χαλάσει τη βραδιά, μα εν τέλει νικητής στάθηκε ο Nick Cave, με άλλη μια εμφάνιση-εμπειρία ζωής»

Calexico & Guests @ Ηρώδειο, 03/07/18

«Ταξιδέψαμε σε μέρη εξωτικά, με ιστορίες και μουσικές για όμορφους ανθρώπους και τόπους»

Algiers, Glass Rebel @ Temple, 10/02/18

«Ένα βήμα πριν την επόμενη κατηγορία;»

Radio Birdman, The Dark Rags @ Fuzz Club, 25/10/18

«Aloha Radio Birdman! Μιάμιση ώρα ασταμάτητου garage/punk, εμπνευσμένου απ’ τα πιο τρελά όνειρα του μέντορα, Iggy Pop»​

Release Athens (Jamiroquai, Parov Stelar, Cigarettes After Sex, Sillyboy's Ghost Relatives) @ Πλατεία Νερού, 17/06/18

«Όχι αποκλειστικά alternative, όμως η τρίτη και τελευταία μέρα του Release ήταν η εκπλήρωση μιας αθετημένης υπόσχεσης, με τους ακόμα επίκαιρους Jamiroquai να κερδίζουν εμφατικά το στοίχημα»​

  • SHARE
  • TWEET