Ανασκόπηση 2017: Ατμοσφαιρικό Rock / Metal

Το ατμοσφαιρικό metal, όπως φαίνεται, ζει και βασιλεύει κι αυτή την χρονιά και εμείς ως πιστοί φαν της μεταλλικής Team Edward για να τα βγάλουμε πέρα στις δύσκολες περιόδους που διανύουμε λοξοκοιτάξαμε και προς άλλα είδη, πάντα όμως με γνώμονα την ατμόσφαιρα, την μελαγχολία και ότι άλλο σκοτεινό και απόμακρο μας κάνει χαρούμενους.

Μπορεί οι επικαλύψεις με άλλα μουσικά χωράφια να ήταν για ακόμα μια φορά αναπόφευκτες, αλλά δεν θα μιλούσαμε για ατμοσφαιρικό metal και rock, αν δεν ρουφούσε το αίμα του extreme metal, της κλασικής μουσικής και οτιδήποτε άλλου βρεθεί στο διάβα του για να επιβιώσει.

Κάποια μεγάλα και παραδοσιακά ονόματα κατάφεραν οριακά να συντηρήσουν το μύθο τους, ενώ κάποια άλλα μας έκαναν να απορούμε για τον λόγο ύπαρξής τους. Βέβαια έκαναν την  εμφάνιση τους και μερικές εκπλήξεις από το πουθενά, αλλά και οι υψηλές προσδοκίες που είχαμε από πολλούς συνήθεις υπόπτους, και μερικούς πιο ασυνήθιστους, εκπληρώθηκαν ευτυχώς με το παραπάνω. Διαβάστε όμως τη συνέχεια για να καταλάβετε τι ακριβώς σημαίνουν αυτά τα λόγια των σοφών γέρων του Rocking.

Houses of the holy // Οι κορυφές

1. Hallatar

Το "No Stars Upon The Bridge" είναι ένα κόσμημα για τον βαρύ ατμοσφαιρικό χώρο. Κατάμαυρο, ακραίο, γεμάτο συναίσθημα και μακριά από οποιαδήποτε λογική εμπορικότητας συνοδεύει συχνά μεταθανάτιες κυκλοφορίες. Οι μελωδίες του Juha Raivio αγγίζουν τις πιο σκοτεινές στιγμές που έχει δώσει με τους Swallow The Sun, ενώ ο Tomi Joutsen φεύγει παραπέρα απ' όσα έχει δοκιμάσει με τους Amorphis και παραδίδει μερικές από τις δυνατότερες ερμηνείες της καριέρας του. Για τους στίχους της Aleah Starbridge τα σχόλια περιττεύουν.

2. Moonspell

Εγγυημένο άλογο οι Moonspell και ασφαλές στοίχημα, αλλά μέσα στο 2017 η απόδοση ανέβηκε, καθώς κανείς δεν περίμενε, ότι κρατώντας τις αποστάσεις από τους βρικόλακες και τους λυκανθρώπους, η κουβέντα στα πορτογαλικά για ένα φονικό σεισμό, θα ξανανέβαζε τους ψηλά στο βάθρο τους. Στο "1755" ο Fernando βρίσκει διέξοδο τραγουδώντας στην μητρική του γλώσσα και συνθετικά -χωρίς να βγαίνουν ολοκληρωτικά από την μανιέρα τους- επιστρατεύουν κάθε απόθεμα έμπνευσης. Κάποιοι έλεγαν για τις παλιές αγάπες να μη μιλάς, αλλά πόσο λάθος τελικά έκαναν.

3. Myrkur

Σε πείσμα του διαδικτυακού, φυλετικού, metal-ικού και κάθε είδους μίσους, η Amalie Bruun κατάφερε να σκαρώσει ένα απολύτως εθιστικό σύνολο, συνδυάζοντας στοιχεία που ξεκινούν από ακραία παρακλάδια του σκληρού ήχου και καταλήγουν σε folk μουσική του βορρά. Το "Mareridt" δεν είναι ένας black metal δίσκος και δεν έχει νόημα να κρίνεται ως τέτοιος. Η παγωμένη ατμόσφαιρα είναι το στοιχείο που από την αρχή ως το τέλος κυριαρχεί και λειτουργεί ως βάση για να ενώσει τις επιμέρους επιρροές.

4. Solstafir

Οι Ισλανδοί χωρίς να το έχουν καταλάβει και οι ίδιοι έχουν αναδειχθεί ως μια τεράστια και υπολογίσιμη δύναμη στον ευρύτερο χώρο του ατμομέταλ. Ο θρίαμβος του "Otta" και του "Svartir Sandar" ευτυχώς συνεχίζεται και εδώ, αλλά με το post-rock να παίρνει πιο ξεκάθαρη θέση πλέον στον χαρακτήρα τους. Αν και με πιο αργά βήματα εξέλιξης η απύθμενη ποιότητα και η σχεδόν αυτοκτονική διάθεση των συνθέσεων δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για το μουσικό μεγαλείο των Solstafir στο "Berdreyminn".

5. Paradise Lost

Οι Paradise Lost εν έτει 2017 δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Συνέβαλαν στο να χτιστεί μια ολόκληρη σκηνή, πειραματίστηκαν, τράβηξαν τον ήχο τους σε βαθμό που λίγοι θα τολμούσαν και πλέον δείχνουν αποφασισμένοι να κλείσουν τον άτυπο κύκλο. Το "Medusa" απέχει αρκετά από τον τίτλο του καλύτερου, τόσο στη δισκογραφία της μπάντας όσο και για τη χρονιά. Έχει όμως αυτές τις μελωδίες που φέρνουν την αγαπημένη βρετανίλα και, για άλλη μια φορά, τα καταφέρνουν με χαρακτηριστική άνεση.

Catch the rainbow // Τα όμορφα

1. SepticFlesh

Χωρίς να ξεφεύγει από τα όρια που το σχήμα έθεσε με την επιστροφή του, το "Codex Omega" καταφέρνει να κερδίσει μια ξεχωριστή θέση σε σύγκριση με το κοντινό παρελθόν. Τα βασικά συστατικά παραμένουν αναλλοίωτα· η ακραία λογική δεν εγκαταλείπεται και οι ορχήστρες διατηρούν τον κομβικό τους ρόλο. Εδώ όμως η ατμόσφαιρα ισορροπεί καλύτερα ανάμεσα στην αρρώστια και το σκοτάδι και κάποιες λεπτομέρειες, που φέρνουν στο μυαλό την πρώιμη περίοδο της μπάντας, δίνουν έναν ξεχωριστό αέρα.

2. Vuur

Μια από τις πλέον αγαπημένες φωνές του χώρου, η Anneke Van Giersbergen, επέστρεψε για τα καλά. Το "In This Moment We Are Free" μπορεί να μην είναι μεγαλεπήβολο ή καινοτόμο, αλλά αμφιβάλλω ποιοι μπορεί να είχαν τέτοιες απαιτήσεις. Κι αν η μη προφανής προσέγγιση, που γέρνει περισσότερο προς το prog-metal απ' ότι στους Gathering, μπορεί να ξενίζει αρχικά, οι μελωδίες και οι ερμηνείες της λατρεμένης Ολλανδής είναι εκεί για να πειστεί κι ο πιο δύσκολος.

3. Xandria

Στον χώρο του παραδοσιακού (sic) συμφωνικού metal οι εκπλήξεις είναι σπάνιες. Πολύ περισσότερο όταν προέρχονται από συγκροτήματα με πολυετή παρουσία. Το "Theater Of Dimensions" βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο θα έπρεπε να λογίζεται ως έκπληξη, αφού η προηγούμενη δουλειά των Γερμανών ήταν κάτι παραπάνω από αξιόλογη και το άλμπουμ δεν διεκδικεί κορυφή σε οποιαδήποτε μη symphonic λίστα. Η ποιότητά του ωστόσο είναι εντυπωσιακά υψηλή και το πλήγμα της Diane Van Giersbergen τεράστιο.

4. Cradle Of Filth

Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσα μέλη κι αν έχουν αλλάξει, ο Dani Filth έχει δημιουργήσει ένα αναγνωρίσιμο ύφος με τη μπάντα του, κι αυτό μόνο μικρό κατόρθωμα δεν είναι. Παρά τα όποια στραβοπατήματα, ο συνδυασμός της βικτωριανής ατμόσφαιρας και της black metal αισθητικής συνεχίζει να δουλεύει τουλάχιστον ικανοποιητικά και στο "Cryptoriana". Οι πιουριστές θα γκρινιάξουν, κάποιοι δικαίως θα το χαρακτηρίσουν προβλέψιμο ή γυαλισμένο, αλλά στο τέλος της ημέρας τα hooks είναι εκεί.

5. Evanescence

Μετά από έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας, η Amy Lee έβγαλε από τον πάγο τους Evanescence. Το "Synthesis" δεν είναι νέα δουλειά με τη στενή έννοια του όρου, καθώς αποτελείται από κομμάτια των τριών LP του σχήματος. Η παρουσίασή τους όμως υπό ορχηστρικό πρίσμα με ηλεκτρονικές λεπτομέρειες, κάνει απαγορευτικά οποιαδήποτε σχόλια περί αδιάφορης κυκλοφορίας. Ίσως να υπήρχε περισσότερο νόημα αν δεν είχε μεσολαβήσει τόσο μεγάλο κενό διάστημα, αλλά όπως και να 'χει το πείραμα κρίνεται πετυχημένο.

Ramble on: Novembers Doom

Συνεχίζοντας σταθερά την πορεία τους, οι Αμερικάνοι επέστρεψαν με τον δέκατο ολοκληρωμένο δίσκο τους. Στο παλαιάς κοπής death-doom τους δεν υπάρχουν καινοτομίες ή μεγάλοι πειραματισμοί. Το "Harmatia" είναι σκοτεινό, αργό και βαρύ, με σχετικά χαμηλωμένες εντάσεις και περισσότερη έμφαση στα καθαρά φωνητικά. Δύσκολα θα τραβήξει την προσοχή κάποιου που δεν αρέσκεται στο ύφος, αλλά οι πιστοί βρουν όλα όσα αγαπούν από τον ήχο.

Behind the wall of sleep // Ανεξαρτήτως είδους

1. Igorrr

Σε κάποια άλλη εποχή, ένας δίσκος με κλασικίζουσες μελωδίες και φωνητικά που μοιράζονται ανάμεσα σε θεατρικά/οπερετικά και brutal θα πήγαινε αυτόματα στην ενότητα με τα ατμοσφαιρικά. Ο Gautier Serre όμως μαζί με τα παραπάνω καταφέρνει να στριμώξει βαλκανικές μελωδίες κι extreme metal λεπτομέρειες, όλα μέσα από ένα ηλεκτρονικό-ish πρίσμα. Το "Savage Sinusoid" είναι όλως παραδόξως το πιο "ευθύ" έργο των Igorrr, χωρίς ωστόσο να χάνει ούτε στο ελάχιστο τα στοιχεία που κάνουν ξεχωριστό το σχήμα.

2. Ulver

Δεν έχουν οι Depeche Mode ατμόσφαιρα; Τι λέτε τώρα καλέ; Οι Ulver κάνοντας channeling την παρέα του Gahan, ίσως να μην ήταν η metal βόμβα της χρονιάς, ίσως ούτε καν η rock, αλλά η δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα μας κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο. Αν και πιο εύπεπτο από παλαιότερες εξίσου ηλεκτρονικές δουλειές τους διατηρεί την ποικιλομορφία και την πολυπλοκότητα των Νορβηγών μέσα από ένα πιο synthpop μανδύα. Ατμοσφαιρικό; Ναι. Μελαγχολικό; Ναι. Με αρκετό beat για γυμναστήριο; Πάλι ναι.

3. Chelsea Wolfe

Σε περίπτωση που υπήρχε ακόμα κάποιος που να αμφισβητεί την Chelsea Wolfe, το "Hiss Spun" έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να του αλλάξει τη γνώμη. Το ύφος παραμένει κοντά στα όσα μας έχει συνηθίσει η Αμερικανίδα, με την gothic αισθητική και τις doom αναφορές να κυριαρχούν. Οι γεμάτες συναίσθημα ερμηνείες δίνουν στα κομμάτια έναν άμεσα αναγνωρίσιμο αέρα, η παραγωγή του Kurt Ballou είναι απλά αψεγάδιαστη και οι ατμόσφαιρες παραμένουν γκριζαρισμένες στα όρια του μαύρου.

4. Subterranean Masquerade

Το έμμεσο, αλλά και άμεσο, φλερτ με τους Green Carnation, τους προσγειώνει κατευθείαν ψηλά στην εκτίμηση μας, αλλά και σε αυτήν την ανασκόπηση.  Ατμοσφαιρικοί, μεταλλικοί με μια καλή δόση παραδοσιακής μουσικής από το Ισραήλ και την Μέση Ανατολή, οι Subterranean Masquerade κυκλοφόρησαν όχι μόνο ένα από τους πιο εμπνευσμένους ατμοσφαιρικούς metal δίσκους της χρονιάς, αλλά ένα από τους καλύτερους δίσκους μέσα στο 2017, ο οποίος μπορεί να ικανοποιήσει όλα τα γούστα και λίγο παραπάνω. Το πολυσυλλεκτικό και πολυεθνικό συγκρότημα του Tomer Pink συνεχίζει αυτό που ξεκίνησαν οι Orphaned Land πριν από πολλά χρόνια, αλλά φαίνεται πως θα καταφέρει και να το τελειώσει.

5. Junius

Με το "Eternal Rituals For The Accretion Of Light" οι πειραματισμοί του Joseph E. Martinez συνεχίζονται και η όποια προσπάθεια κατηγοριοποίησης πέφτει στο κενό. Το στήσιμο είναι heavy, τα κλειστοφοβικά στοιχεία παρόντα, τα προθέματα "post" και "alt" έρχονται σε αρκετά σημεία στο μυαλό, αλλά μέχρι εκεί. Η ισορροπία ανάμεσα στις μελωδίες, την σύγχρονη εναλλακτική λογική και τις σκοτεινές ατμόσφαιρες κλίνει προς τις τελευταίες, ενώ το θεματικό προσθέτει αρκετούς επιπλέον πόντους.

Ramble on: Incura

Η πεντάδα από τον Καναδά βρίσκεται πιο κοντά στην ατμόσφαιρα με την έννοια της θεατρικότητας, απ' ότι με εκείνη του σκοταδιού. Το "II" ακολουθεί πιστά στο δρόμο του ντεμπούτου· μοντέρνα λογική, γκριζαρισμένοι στίχοι και heavy λεπτομέρειες, όλα άψογα τοποθετημένα. Το μοναδικό στοιχείο που λείπει είναι εκείνο της έκπληξης. Αν οι συμφωνικές λεπτομέρειες είναι ενδεικτικές του τι μπορεί να ακολουθήσει, αναμένονται τα καλύτερα.

Chasing shadows // Τα υπερεκτιμημένα

1. Anathema

Οι Anathema είναι ένα τεράστιο συγκρότημα και το "The Optimist" είναι ένας καλός δίσκος. Περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα με την οπτική του καθενός, αλλά σίγουρα καλός. Η εξάδα από το Liverpool συνεχίζει σταθερά χωρίς το βήμα παραπέρα, όπως στον προκάτοχό του, αλλά και χωρίς να κινείται στα επίπεδα έμπνευσης που βρέθηκε πριν από περίπου μια πενταετία. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν έχουν αλλάξει θέση με τους συμπατριώτες τους από την πρώτη πεντάδα. Στο παρόν οι διθύραμβοι δε βοήθησαν.

2. Eluveitie

Ο κανόνας των κινηματογραφικών sequel είναι γνωστός. Πόσο μάλλον όταν στο δεύτερο μέρος έχει αλλάξει το μισό cast. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα για το "Evocation II: Pantheon" του Chrigel Glanzmann και της διαρκώς μεταβαλλόμενης μπάντας του. Αναμενόμενα, ο δίσκος δεν είναι κακός. Οι ταξιδιάρικες μελωδίες, το folk στήσιμο, η άψογη παραγωγή, οι ερμηνείες της Fabienne Erni, όλα βρίσκονται στη θέση τους. Όλα, εκτός από τη λεπτομέρεια που θα ανεβάσει το σύνολο ένα σκαλί πάνω από το προφανές.

3. Epica

Μετά από μια σειρά ολοκληρωμένων κυκλοφοριών, φέτος ήταν η σειρά των Simons, Jansen & Co. να παραδώσουν ένα EP για οπαδική κατανάλωση. Στο "The Solace System" όσο κι αν ψάξει κανείς δε θα βρει το παραμικρό τεχνικό ψεγάδι, ούτε όμως και οποιαδήποτε κίνηση πέρα από την αυστηρά symphonic metal ζώνη ασφαλείας του σχήματος. Απέχει μίλια από ατυχείς συλλογές δεύτερης διαλογής κι έχει τις στιγμές του, αλλά ακόμα κι έτσι δύσκολα θα ενθουσιάσει ως ανεξάρτητη δουλειά.

4. Les Discrets

Πέντε χρόνια μετά την τελευταία του δουλειά, ο Fursy Teyssier επιστρέφει με το "Predateurs" και μου είναι σχεδόν αδύνατο να πιστέψω ότι θα μπορούσε να διχάσει περισσότερο τους ακροατές του. Οποιεσδήποτε post-black λεπτομέρειες λάμπουν δια της απουσίας τους, τα synth υπερκαλύπτουν τις κιθάρες, τα beat ακολουθούν από κοντά και οι σκοτεινές ατμόσφαιρες ξανοίγουν αισθητά. Η ιδέα του tripgaze (trip-hop και shoegaze ντε) δεν είναι απαραίτητα κακή, αλλά εδώ τα πράγματα είναι παράξενα.

5. Tarja

Είναι αδύνατο να τραγουδήσει οτιδήποτε η Tarja Turunen και να ακουστεί άσχημα. Ακόμα κι αν αυτό είναι χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια. Το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε κάτω από το όνομά της, τέτοιο concept είχε εξάλλου. Το αποτέλεσμα αυτή τη φορά είναι σαφώς πιο προσεγμένο και πιο κοντά στον εκτός Φινλανδίας κόσμο, λόγω στίχων. Αλλά το "From Spirits And Ghosts" είναι ένας εποχιακός δίσκος κι ακόμα και η χροιά της Φινλανδής δε μπορεί να αλλάξει τα αρνητικά που συνεπάγονται από αυτό.

Bad reputation // Ειδήσεις

1. Η διάλυση των HIM

Μπορεί η ανακοίνωση της διάλυσης των Φινλανδών πρακτικά να ήρθε από το πουθενά, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πόσος κόσμος μπορεί να ξαφνιάστηκε πέρα από το δεδομένο σοκ των πρώτων δευτερολέπτων. Ο Ville Valo και η παρέα του εδώ και χρόνια είχαν ξεφύγει κατά πολύ από τα στενά όρια του σκληρού ήχου, πόσο μάλλον από εκείνα οποιουδήποτε παρακλαδιού του, κι ενώ το mainstream τους ταίριαζε στην θεωρία, στην πράξη κάτι δεν πήγαινε καλά. Να ζήσουμε να τους θυμόμαστε.

2. Diane Van Giersbergen εναντίον Xandria

Η συμβίωση της έτερης Van Giersbergen με τους Xandria ήταν υπερβολικά καλή για να κρατήσει. Αν υπήρξε κάτι παράξενο, αυτό ήταν ο χρόνος που ήρθε το διαζύγιο· λίγο μετά την κυκλοφορία ενός δίσκου με θετική αποδοχή και πριν από μια ανακοινωμένη περιοδεία. Οι εκατέρωθεν δηλώσεις ήταν όσο διασκεδαστικές αναμενόταν, ενώ οι παρεμβάσεις από πρώην του σχήματος έδωσαν μια ξεχωριστή νότα. Στη συνέχεια οι μεν επιστράτευσαν την Aeva Maurelle και η δε ανακοίνωσε πως συνεχίζει με τους Ex Libris.

3. Η παύση εργασιών των Katatonia

Τα πράγματα φαίνονταν να κυλούν ήρεμα στο στρατόπεδο των Katatonia τα τελευταία χρόνια, παρά τις ανά τακτά χρονικά διαστήματα ανακατατάξεις. Προφανώς, ωστόσο, το «φαίνεσθαι» και το «είναι» είχαν σημαντικές διαφορές. Κρίνοντας από τον πρότερο βίο του σχήματος το ενδεχόμενο διάλυσης δεν είναι ιδιαίτερα πιθανό, αλλά σε κάθε περίπτωση η ακύρωση σκέλους περιοδείας και το «χρειαζόμαστε χρόνο για να επαναξιολογήσουμε τι θα φέρει το μέλλον» μόνο καθησυχαστικά δεν τα λες.

4. Η Liv Kristine στους Midnattsol

Μετά την απομάκρυνσή της από τους Leaves' Eyes, το μέλλον της Liv Kristine στον μικρόκοσμο της σκληρής μουσικής έμοιαζε αβέβαιο. Προφανώς υπάρχει πάντα η σόλο καριέρα, αλλά η Νορβηγίδα έχει δείξει ξεκάθαρα ότι λειτουργεί καλύτερα ως μέρος ενός συνόλου παρά ως μια ανεξάρτητη φωνή. Δεν είναι γνωστό κατά πόσο η επαναδραστηριοποίηση των Midnattsol σχετίζεται άμεσα με το γεγονός, όπως και να έχει όμως η σύμπραξη των αδελφών Espenaes είναι αρκετή για να τραβήξει τα βλέμματα.

5. Cradle Of Filth και σατανισμός

Θυμάστε κάποτε που ένα συγκεκριμένο μπλουζάκι των Cradle ήταν αρκετό για να τραβήξει τα βλέμματα, να κολλήσει σε αυτόν που το φορούσε την ταμπέλα του σατανιστή και να τον μπλέξει με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο; Εδώ γύρω μπορεί να συμβαίνουν ακόμα όλα αυτά, αλλά προς απογοήτευση του τελευταίου οπαδού ο Dani Filth πήρε θέση επί του ζητήματος και είναι η απολύτως αναμενόμενη· «ποτέ δεν πιστέψαμε ότι είμαστε σατανικοί, το βρίσκαμε αστείο». Απλά, λιτά κι απέριττα.

Pictured life // Η εμφάνιση μετράει

1. Delain

Τον περασμένο Δεκέμβριο ο Martijn Westerholt, η Charlotte Wessels και η παρέα τους γιόρτασαν τα δέκατα γενέθλια των Delain. Το "Live In Paradiso" είναι η απεικόνιση της επετειακής βραδιάς, σε ένα υπέρ-χορταστικό πακέτο. Το περίπου δίωρο σετ δεν θα απογοητεύσει κανέναν σχετικό ή μη, η δουλειά που έχει γίνει σε εικόνα και ήχο είναι εντυπωσιακή, ενώ τα περάσματα των Alissa White-Gluz, Liv Kristine και αρκετών ακόμα είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα (pun intended).

2. Dimmu Borgir

Η δισκογραφική απουσία των Dimmu Borgir ήταν τόσο μεγάλη, που η ανακοίνωση μιας ζωντανής κυκλοφορίας πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Στο "Forces Of The Northern Night" η μπάντα που κάθε black metal οπαδός αγαπά να μισεί συνοδεύεται από ορχήστρα και χορωδία και το υλικό παρουσιάζεται ακόμα πιο μακριά από οτιδήποτε ακραίο. Ο ήχος παραείναι άψογος, οι επιλογές των κομματιών μη ιδανικές και το στιλιστικό αναμενόμενα κακόγουστο, αλλά παραδόξως το τελικό αποτέλεσμα δουλεύει πραγματικά καλά.

3. Apocalyptica

Σε μια όχι ιδιαίτερα προβλέψιμη κίνηση, οι Apocalyptica συνεργάστηκαν με τον οργανισμό Visit Finland, για το "The Symphony Of Extremes". Αποτέλεσμα αυτού του project ήταν ένα κομμάτι βασισμένο σε δείγματα DNA από επτά περιοχές της χώρας κι ένα συνοδευτικό, τουλάχιστον εντυπωσιακό, βίντεο. Πίσω από την ιδιαιτερότητα του όλου concept, το χαρακτηριστικό ύφος της μπάντας ξεχωρίζει και δημιουργεί ένα καλοδεχούμενο ορεκτικό μέχρι την επόμενη πλήρη κυκλοφορία της.

4. Lacuna Coil

Κατά κανόνα τα video clips σχημάτων του ευρύτερου «ατμοσφαιρικού» χώρου είναι είτε εξαιρετικά καλόγουστα, είτε τρομακτικά κακόγουστα. Οι Ιταλοί τα τελευταία χρόνια κινούνταν στη φωτεινή πλευρά, αλλά με την οπτικοποίηση του "Delirium" ανέβασαν αισθητά το επίπεδο. Τα "Blood, Tears, Dust" και "You Love Me 'Cause I Hate You" είναι καλοφτιαγμένα, στυλιζαρισμένα σε όχι υπερβολικό βαθμό και πλήρως εναρμονισμένα με το κλίμα του δίσκου. Αναμφίβολα από τα καλύτερα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

5. Exit Eden

Η σύμπραξη των Amanda Somerville, Anna Brunner, Clementine Delauney και Marina La Torraca στα χαρτιά έμοιαζε υποσχόμενη. Η απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα ήρθε με την επιλογή τους να στηριχθούν πλήρως σε pop διασκευές. Προφανώς κανείς δε θα περίμενε από το "Rhapsodies In Black" να ξεφύγει από τα κλισέ του συμφωνικού χώρου, αλλά μια σύντομη βόλτα από τα copy-paste βίντεο αρκούν για να πάρετε μια γεύση, ηχητικά και οπτικά. Στην καλύτερη ένοχη απόλαυση, στην χειρότερη πονοκέφαλος από κιτς.

Dream on // Οι ελπίδες

1. Cellar Darling

Κυκλοφορίες σαν το "This Is The Sound" σπανίζουν. Δεν είναι απλά ένα ντεμπούτο με δυνατά μεμονωμένα κομμάτια, που στέκεται κι ως σύνολο. Ούτε ότι το σχήμα φαίνεται να έχει βρει τα πατήματά του από νωρίς. Είναι ότι τα επιμέρους στοιχεία που το αποτελούν, ενώ ξεχωρίζουν, συνθέτουν κάτι που δεν ακολουθεί σε βαθμό υπερβολής την πεπατημένη. Ανάμεσα στην ατμόσφαιρα, τα heavy ρυθμικά, τα folk στοιχεία και την μοντέρνα λογική, οι ελπίδες για το μέλλον είναι πραγματικά πολλές.

2. Sun Of The Sleepless

Αν και η πλάστιγγα γέρνει αρκετά προς το black metal δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε σε αυτό το παραλίγο χαμένο διαμάντι του Markus Stock, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον κύριο Empyrium και Vision Bleak. Με τις ατμοσφαιρικές περγαμηνές στο αίμα του Markus, το "To The Elements" αποτελεί ένα προσωπικό άλμπουμ, το οποίο ετοιμάζεται ουσιαστικά από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και κάπως έτσι είναι πιο πιστό στο ατμοσφαιρικό ιδίωμα της εποχής, χωρις μελοδραματισμούς και επαναλήψεις. Έχοντας το χρώμα των Empyrium, θα αγγίξει με ευκολία του fans των Agalloch μέσα από τις μεταλλικές ελεγείες του.

3. Chrysilia

Εγχώρια ατμοσφαιρική σκηνή δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως αρκετά σχήματα στον ευρύτερο χώρο που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μπάντες του εξωτερικού. Σε αυτή την άτυπη λίστα έρχονται να προστεθούν οι Chrysilia, με το "Et In Arcadia Ego". Οι επιρροές από το πρώτο μισό της περασμένης δεκαετίας είναι εμφανείς, με την παραγωγή να συμβάλει στο σχεδόν νοσταλγικό κλίμα. Οι συνθέσεις ωστόσο είναι προσεγμένες και το αποτέλεσμα στέκεται πολύ πάνω από τον μέσο όρο.

4. The Dark Element

Αν προσπαθήσει κάποιος να χαρακτηρίσει τον ήχο του "The Dark Element", η λέξη "ατμόσφαιρα" μάλλον θα αργήσει να ακουστεί. Τα κομμάτια βρίσκονται πολύ πιο κοντά σε μια σύγχρονη euro-power λογική, οι μελωδίες έχουν ξεκάθαρα pop καταβολές και τα πλήκτρα έχουν πλήρως συμπληρωματικό ρόλο. Η παρουσία της Anette Olzon πίσω από το μικρόφωνο (κυρίως) και του Jani Liimatainen (δευτερευόντως) είναι αρκετές για να τοποθετήσουν το δίσκο στον ίδιο χώρο με τους πρώην της Σουηδής.

5. Auri

Ο Tuomas Holopainen είναι αναμφισβήτητα μια από τις ηγετικές μορφές στον ατμοσφαιρικό χώρο. Εκτός από τα όσα έχει καταφέρει με τους Nightwish, τα side project του έχουν πάντα κάτι να δώσουν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον φόρο τιμής στην αγαπημένη πάπια του Don Rosa. Η ανακοίνωση της δημιουργίας των Auri με την, σύζυγό του, Johanna Kurkela και τον, συνοδοιπόρο του στους Nightwish, Troy Donockley ήρθε χωρίς ανούσιες τυμπανοκρουσίες και ο δίσκος αναμένεται εντός της χρονιάς.

In the flesh // Ζωντανά

1. Apocalyptica

Από όλους όσους βρέθηκαν στις 7 Απριλίου στο Gazi Music Hall, είναι πρακτικά αδύνατο έστω κι ένας να μην πέρασε καλά. Οι πιο σκεπτικοί (σαν τον υποφαινόμενο) μπορεί να γκρίνιαζαν για την απουσία πρωτότυπου υλικού και το αυστηρά "Plays Metallica" σετ, σίγουρα. Ακόμα κι αυτοί όμως στις κάτι παραπάνω από δύο ώρες που η παρέα με τα τσέλα  βρέθηκε επί σκηνής δεν γίνεται να μην κουνήθηκαν, να μη χτυπήθηκαν, να μη χάθηκαν ή να μην τραγούδησαν.

2. Delain & Sirenia

Η πρώτη εμφάνιση των Delain ως headliners σε ελληνικό έδαφος ήταν με μια λέξη άψογη. Μια μικρή γεύση είχε προηγηθεί μερικά χρόνια νωρίτερα, αλλά τον περασμένο Ιανουάριο είχαμε τη χαρά να ζήσουμε το πλήρες πακέτο. Με τη Charlotte Wessels σε πρώτο πλάνο και τους υπόλοιπους από κοντά, το σχήμα έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο δυνατά acts του χώρου, χωρίς να χάνει από το ζωντανό πλαίσιο. Προσθέστε στην εξίσωση τους Sirenia και το αποτέλεσμα γίνεται ακόμα πιο εμφατικό.

3. Lacuna Coil & Cellar Darling

Μετά από πολυετή απουσία, η επιστροφή της πεντάδας από το Μιλάνο ήρθε στην πλέον καλοδεχούμενη στιγμή. Έχοντας κυκλοφορήσει έναν από τους δυνατότερους δίσκους της καριέρας τους, οι Lacuna Coil απέδειξαν με τις εμφανίσεις τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ότι έχουν κερδίσει επάξια μια θέση στα μεγάλα σαλόνια της ευρύτερης σκληρής σκηνής. Το προσεγμένο show, η εξαιρετική απόδοση και το δεμένο σετ δεν άφησαν περιθώρια για αμφισβητήσεις και η παρουσία των Cellar Darling έδωσε το κάτι παραπάνω στη βραδιά.

4. Alcest

Όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, η συναυλία των Alcest στο Fuzz τον Μάρτιο ήταν πανέμορφη. Οποιοσδήποτε άλλος χαρακτηρισμός θα ήταν άδικος για τα όσα ακούστηκαν και βιώθηκαν στα ενενήντα λεπτά που ο Neige και το σχήμα του βρέθηκαν επί σκηνής. Οι χαρακτηριστικές μελωδίες, οι εναλλαγές στα φωνητικά, οι κιθαριστικές γραμμές, τα ξεσπάσματα, όλα ήταν εκεί και συντέλεσαν στη δημιουργία μιας ταξιδιάρικης ατμόσφαιρας από την οποία ήταν αδύνατο να ξεφύγεις.

5. Tarja

Η αγάπη ανάμεσα στο ελληνικό κοινό και την Tarja Turunen είναι αμοιβαία. Στην πέμπτη επίσκεψή της (έμφαση στον αριθμό πέντε), η τεράστια Φινλανδή παρουσιάστηκε γεμάτη όρεξη και μπορεί να μην ξεπέρασε τις προηγούμενες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν απογοήτευσε. Το νέο υλικό δεν έχασε ούτε στο ελάχιστο σε σύγκριση με το στούντιο, οι greatest hits συνοδευτικές επιλογές έδεσαν με το συναυλιακό κλίμα και η μπάντα στάθηκε σε ικανοποιητικά επίπεδα. Η Tarja, δε, ήταν απλά ο εαυτός της.

Ramble on: Chelsea Wolfe

Η τεράστια και επιβλητική εμφάνιση της Chelsea είχε το καλύτερο δυνατό timing, αφού δεν έχουμε πάντα την δυνατότητα να παρακολουθούμε τέτοιους καλλιτέχνες ζωντανά, την καλύτερη δυνατή περίοδο της καριέρας τους και μάλιστα να το ξέρουμε και εκ των προτέρων. Αν και βέβαια, ήταν και μια εμφάνιση που δίχασε μερικούς, καθώς οι κατανυκτικές ερμηνείες της Chelsea δεν αρμόζουν πάντα σε μεγάλα venue, όπου η ατμόσφαιρα μπορεί να ξεφύγει στην ουρά προς την μπύρα. Ίσως κάποιοι πιστοί οπαδοί είχαν μη-ρεαλιστικές προσδοκίες από αυτήν την εμφάνιση, αλλά τίποτα δεν μπορεί μειώσει το μεγαλείο της Αβύσσου που εκτυλίχθηκε μπροστά στους θεατές.