Ανασκόπηση 2015: Out Of Rock

Η φετινή χρονιά μπορεί να μην ταυτίζεται στον ίδιο βαθμό της περσινής με το Pollock-ικό «Out Of Rock» section του Rocking.gr, αλλά, παραμένει πλούσια και αφηρημένα εξπρεσιονιστική. Το «απείρως περίπλοκο σύνολο» μετατρέπεται σ' έναν a la ocd ευθυγραμμισμένο πίνακα του Mark Rothko, με το μεγαλύτερο και πιο σκούρο χρωματικά κομμάτι του να καταλαμβάνεται από την πληθώρα hip hop κυκλοφοριών. Δεν είναι μόνο ότι υπήρξαν πολλές hip hop κυκλοφορίες, ούτε ότι σχεδόν όλες ήταν καλές, αλλά ότι διαφέρουν οι μεταξύ τους πειραματισμοί όσο και τα εξόφθαλμα μπαλώματα των αποχρώσεων του μπορντώ. Το δεύτερο μεγαλύτερο σε έκταση κομμάτι κατοχυρώνεται, αναμενόμενα, απ' την pop, ενώ το μικρότερο, αλλά πιο έντονο, απ' την έξυπνη ηλεκτρονική. Αν παρατηρήσετε, η διαχωριστική γραμμή είναι εμφανής ανάμεσα στο hip hop και την ηλεκτρονική, ενώ οι πινελιές της pop δε διστάζουν να εισβάλλουν σ' αυτή, έστω και λίγο. Το ενδιαφέρον, όμως, έγκειται στο γεγονός ότι όλα τα είδη έχουν την πρόθεση να πειραματιστούν και να αναμειχθούν, «αγγίζοντας» το μπλε περίγραμμα της jazz / soul που τα περιβάλλει, διαχωρίζοντάς τα. Ή μήπως ενώνοντάς τα;

Ακολουθεί ένα οδηγός των άλμπουμ που ξεχώρισα(-ν) και σας προτρέπω να τα εξερευνήσετε, πιέζοντας τα όριά σας.

♦ The ruckus had been my favorite, King Kunta the fuckin' greatest ♦

1. Μια επιστροφή που ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ένα απ' τα μεγαλύτερα μουσικά κειμήλια του 21ου αιώνα. Παθιασμένα συναισθηματικό. Φιλοσοφικά ενδοσκοπικό. Σοφά απολαυστικό. Το "To Pimp A Butterfly" θα μείνει αναλλοίωτο στο πέρας του χρόνου και το όνομα του Kendrick Lamar θα γραφτεί στην ιστορία δίπλα σ' αυτό του Kanye.
2. Η πρώτη προσπάθεια του 22-χρονου Vince Staples, "Summertime '06", είναι εντυπωσιακά συνεκτική, φανερώνει ένα διαφορετικό flow απ' τις κασέτες του και διαθέτει έναν ξεχωριστό σκοτεινό ήχο που προϊδεάζει μία πολλά υποσχόμενη καριέρα.
3. Το "Dirty Sprite 2" του rapper απ' την Atlanta που επιστρέφει στις ρίζες του, Future, θέλει χρόνο να μεγαλώσει μέσα σου. Μόλις το κάνει όμως, θα ενδώσεις στην ωμή ενέργεια της ειλικρινούς αντιμετώπισης καθημερινών συμβάντων.
4. Η εμπνευσμένη και πολυποίκιλη έκτη απόπειρα του Roots Manuva αποτελεί απόδειξη ότι το ταλέντο του δεν έχει φτάσει ακόμα το ύψιστο των δυνατοτήτων του, πράγμα ολίγον τι περίεργο, τη στιγμή που η παραγωγή του "Bleeds" είναι «ευλογημένη» από τον Four Tet και τον Adrian Sherwood.
5. To "A New Place 2 Drown" είναι μέρος ενός multimedia project απ' τον Archy Marshall και τον αδερφό του. Ο King Krule, παραμερίζει το stage name του, παρεκκλίνει απ' την μουσική πορεία του και δημιουργεί το στοχαστικό downtempo γκρίζο τοπίο - έκπληξη της χρονιάς.

♦ Changes hip hop on ya, smoking like a rasta was my pop's culture ♦

1. Ο A$AP Rocky έχει ένα χάρισμα στο να «δένει» όλες τις τάσεις, τα γούστα και τις μόδες της εποχής. Στο sophomore "At.Long.Last.A$AP" εμφανίζεται βελτιωμένος σε ιδέες, παραγωγή, φωνή και στίχους, με ενδιαφέρουσες συνεργασίες και μία druggy αισθητική που απολαμβάνεις και νηφάλιος.
2. Το "Compton" ισορροπεί ανάμεσα στο old school hip hop και στο σύγχρονο. Ο Dr. Dre κατάφερε να απευθυνθεί μ' ένα απαιτητικό άκουσμα στους έμπειρους ή φανατικούς της πρώιμης δουλειάς του και να κάνει το εντυπωσιακό φινάλε που πρόσταζε η καριέρα του, παρέα με τους φίλους του.
3. Το αψεγάδιαστο "Tetsuo & Youth" δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο απ' το να σε βυθίσει στην κινηματογραφική ατμόσφαιρα που δημιουργεί το πολύπλευρο μυαλό του Lupe Fiasco.
4. Μπορεί η νοσταλγία του "Pinata" να «πέφτει» λίγο βαριά μπροστά στη solo απόπειρα του Freddie Gibbs, "Shadow Of A Doubt", αλλά καταφέρνει και πάλι να παραδώσει τα μηνύματά του, με την μονίμως αξιόπιστη ποιότητά του.
5. O Apollo Brown κατορθώνει να γίνεται περισσότερο καινοτόμος, χωρίς να αποβάλλει την ταμπέλα του «underground». Το "Grandeur" είναι δυναμικό, συνάμα χαλαρό και τόσο προσεγμένο απ' όλες τις πλευρές, που κυλάει αβίαστα.

♦ Not what you've been sold, (those are experimental so) There you fucking go ♦

1. Το "White Men Are Black Men Too" είναι το πιο hip hop attitude της pop που έχεις συναντήσει και είναι τόσο δυνατό και τολμηρό, όσο η εξόφθαλμη δήλωση του τίτλου του. Οι Young Fathers δεν ήρθαν απλώς για να μείνουν, αλλά για να διαμορφώσουν ήχο και να αφήσουν το προσωπικό τους στίγμα για τις επόμενες γενιές.
2. Τα ανυπέρβλητα trolls που ακούνε στο όνομα Death Grips, ανάμεσα σε μέτριους αποπροσανατολισμούς, έφτιαξαν ένα τόσο παρανοϊκά όμορφο ακραίο δώρο που προκαλεί μουσικά όρια και αντιλήψεις, το "Jenny Death".
3. Το ομώνυμο ντεμπούτο των Algiers δίνει μία «αισθαντική ώθηση» για σκέψη. Είναι απ' τις σπάνιες περιπτώσεις που τις αγαπάς ασυναίσθητα επειδή βαδίζουν σε πρωτόγνωρα μονοπάτια. Βέβαια, το ότι συνδυάζουν συναρπαστικά το post-punk με gospel και industrial, βοηθάει.
4. Η Matana Roberts συνεχίζει να μπαίνει στους περίπλοκους ρόλους που ξέρει να παίζει καλά. Το πληθωρικό ταλέντο της, όμως, στο τρίτο κεφάλαιο του Coin Coin, "River Run Thee", ενθουσιάζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
5. Τα ασυνήθιστα παιγμένα έγχορδα του "Never Were The Way She Was" δεν σ' αφήνουν στιγμή να εφησυχάσεις. Όταν ο Colin Stetson και η Sarah Neufeld αποκαλύπτουν τις πιο μοναχικές και ευάλωτες στιγμές τους, τρομοκρατούν σαδιστικά το πνεύμα σου και εσύ απλά, και ίσως μαζοχιστικά, το απολαμβάνεις.

Check also: Το ντεμπούτο των Mbongwana Star, "From Kinshasa", έχει όλα τα φόντα να διαμορφώσει ήχους, είδη και συνειδήσεις. Το αμάλγαμά τους φαντάζει ξένο, αλλά όταν βρεις τον τρόπο να το προσεγγίσεις, θα είναι σαν την πρώτη εξερεύνηση μιας χώρας που, μόλις, επισκέφθηκες.

♦ Dip me in your smooth (instrumental) water, as a (soul) man with many crimes ♦

1. Βαρύ αλλά όχι ασήκωτο. Μαγευτικό αλλά όχι μαγικό. Περίπλοκο αλλά όχι δύσλυτο. Η ομορφιά του είναι τόσο ευθεία όσο και ο τίτλος που επέλεξε ο Kamasi Washinghton για να ορίσει το τριπλό άλμπουμ "The Epic".
2. Αν χρειάζονται οκτώ χρόνια για την Maria Schneider Orchestra να δημιουργήσει την μουσική της, τότε ας είναι. Δεν μπορείς να βιάσεις την τελειότητα και το "The Thompson Fields" φτάνει εξαιρετικά κοντά, για να ανταμείψει την υπομονή σου.
3. Η jazz fusion ποτέ δεν ακούστηκε τόσο καθαρή. Το "Red & Black Light" είναι απολύτως παραπλανητικό για το πιο δυνατό, εκτυφλωτικό και ανοιχτόχρωμα φωτεινό φως του Ibrahim Maalouf.
4. Δεν θα ονειρευόσουν ποτέ ότι ο διακριτικός ήχος του οκταώρου "Sleep" θα μπορούσε να έχει τέτοιο συναισθηματικό βάρος ή ότι ο Max Richter θα κατάφερνε να ποτίσει με μελαγχολία το πιο αέρινο όνειρό σου, και εκείνο να μην προσγειωθεί.
5. Το "It Is But It's Not" είναι ένα ατμοσφαιρικό, εναρμονισμένο και άφθονο σε ιδέες concept άλμπουμ, απόδειξη του υπέρμετρου ταλέντου του πολυοργανίστα Theodore, αλλά και ο οιωνός της μελλοντικής ανέλιξης και καταξίωσής του.

Check also: Η πορεία του κουιντέτου των Punch Brothers είναι αξιοσημείωτα εξελίξιμη και η τετάρτη δουλειά τους, "The Phosphorescent Blues", γεμάτη γοητευτικές, εκπλήξεις. / Ο Τεξανός Leon Bridges αποτίνει φόρο τιμής σε μία ολόκληρη προγενέστερη εποχή, αφήνοντας με το "Coming Home" το προσωπικό του στίγμα σ' εκείνη.

♦ I've been living below the standard, with a hunger that feeds the (art pop) fire ♦

1. Η ένατη απόπειρα της Ισλανδής Bjork, "Vulnicura", είναι και η πιο προσωπική της. Μια εύθραυστα κρυστάλλινη και επιτυχημένα διεισδυτική ματιά του οργανωμένου ψυχικού χάους της.
2. Η FKA Twigs είναι η πιο τολμηρή καλλιτεχνική δήλωση στον χώρο της μουσικής αυτή τη στιγμή και το "M3LL155X" είναι η συνεκτική ταινία που κάθε φορά που τη βάζεις ή τη βγάζεις ανατριχιάζει την ραχοκοκαλιά σου.
3. Το με ροή αυτοβιογραφικό concept ντεμπούτο "Me" λειτουργεί σαν ωδή στον καταδικασμένο ρομαντισμό και συστήνει επισήμως την νέα αυτοκράτειρα της θαρραλέας pop, Empress Of.
4. Ο νορβηγικός θησαυρός που ακούει στο όνομα Susanne Sundfor πραγματοποίησε τη διεθνή είσοδο του με το "Ten Love Songs", ένα άλμπουμ που ενέχει ταυτότητα και επιδεικνύει την ώριμη καλλιτεχνία μιας σπάνιας pop.
5. Ο Obaro Ejimiw a.k.a Ghostpoet δημιούργησε ένα άλμπουμ ελαφρώς υποδεέστερο απ' τους προκατόχους του, το οποίο, όμως, είναι τόσο ιδιαίτερο και αβίαστα ατμοσφαιρικό που εθίζεσαι άμεσα και σχεδόν οικειοθελώς. Η Radiohead-ική κατεύθυνση του "Shedding Skin" είναι αυτή που θα παρατείνει τον εθισμό σου και θα τον αναπτύξει σε κατάχρηση.

Check also: Το χεράκι της θρυλικής δισκογραφική 4AD γίνεται αισθητό στην επιστροφή του project της Meg Remy, U.S. Girls, το ανοιχτό μυαλό της και η ζωντανή φαντασία της όμως, δεν υπερκαλύπτεται, ούτε και απογοητεύει στο "Half Free". / Στην έκτη και πιο προσιτή κυκλοφορία της, "Captain Of None", η Γαλλίδα Colleen σταματά να εξερευνεί ενδελεχώς τα ambient στρώματα, βγαίνει απ' το comfort zone της και παρουσιάζει μια διαφορετική αιθέρια, μα πάντοτε ειλικρινή, πτυχή της. / Ο Petite Noir προσπαθεί να συνδέσει το όνομα του με ένα μοναδικό άκουσμα. Μπορεί η πρώτη προσπάθειά του "Life Is Beautiful" να μην το πετυχαίνει στο έπακρο, αλλά τα εκκεντρικά μελαγχολικά hooks της είναι παραπάνω από φιλόδοξα για την μελλοντική του πορεία. / Οι καταπιεσμένες πληθωρικές ιδέες και ευαισθησίες του μουσικού μικροβίου που υπάρχει στο αίμα των διδύμων Ibeyi βρήκαν το παραθυράκι της διαφυγής προς το ομώνυμο άλμπουμ τους.

♦ I'm in a crowd and i feel alone, I look around and I feel (the alt R&B all) alone ♦

1. Στο "Choose Your Weapon", των Αυστραλών Hiatus Kaiyote, αφουγκράζεσαι το πέρασμα των μουσικών δεκαετιών μέσω ενός μοντέρνου και πρωτόγνωρου μέσου. Η πνευματική εμπειρία που ξεχωρίζει ανάμεσα στις υπόλοιπες της χρονιάς.
2. Ο Dawn Richard βρήκε τον τρόπο να εξωτερικεύσει την προσωπικότητα που έκρυβε στους Danity Kane. Καθρεφτίζεται ολόκληρη μαζί με το ρίσκο της κίνησης αυτής, στο "Blackheart".
3. Η τρίτη προσπάθεια του Miguel, "Wildheart", σ' αιχμαλωτίζει γοργά και με μαεστρία στην φρεσκάδα του διάχυτου ερωτισμού της.
4. Το καλύτερο μουσικό έργο, μέχρις στιγμής, των The Internet φέρει το όνομα "Ego Death". Το άκουσμά του ταξιδεύει ανάμεσα στις παραδόσεις της soul και της r'n'b, τις συγχέει με τις σύγχρονες μορφές τους και φτιάχνει το αέρινα αισθησιακό score των αυγουστιάτικων νυχτών.
5. Ο Drake ενσωμάτωσε όλα τα στοιχεία που διαμόρφωναν την καλλιτεχνική του πορεία και ακούγεται πιο Drake από ποτέ. Η κασέτα "If You're Reading This It's Too Late" είναι ο προπομπός του "Hotline Bling", που έκανε το internet να πάρει φωτιά και αυτό από μόνο του λέει αρκετά.

Check also: Ίσως η μονοτονία του "Making Time" να μην δικαιολογεί την πενταετή αποχή του Jamie Woon, αλλά η απαλή συνάμα έντονη εξωτερίκευση του πόνου μιας καρδιάς είναι πάντοτε ευχάριστη. / Η Kelela βαδίζει αργά και μεθοδικά στον δρόμο που χάραξε η FKA twigs και μεγαλουργεί στο "Hallucinogen" με καθοδηγητή τον Arca. / Το "Blood" είναι το soundtrack μιας ηλιόλουστης ημέρας και η φωνή της Lianne La Havas ο ορισμός του soulful. Παιχνιδιάρικο fun time μεν, που φοβάται να πάρει ρίσκα δε.

♦ Didn't I take you to higher places you can't reach without (the electronic) me? ♦

1. Ο πολυαναμενόμενος πρώτος προσωπικός δίσκος του Jamie xx, "In Colour", εκτός απ' το μέλλον της EDM είναι και η πύλη των καλειδοσκοπικών διαστάσεων του μουσικού ταξιδιού στον χωροχρόνο.
2. Η Holly Herndon κάνει φιλόδοξη προσπάθεια να αποτυπώσει την μουσική νοοτροπία της ψηφιακής εποχής στο δύσκολο και κραυγαλέα πειστικό ηχόχρωμα του "Platform".
3. Το ιδιοφυές μυαλό του Sam Shepherd, πίσω απ' το όνομα Floating Points, συγκέντρωσε τα ερεθίσματα της ηλεκτρονικής και της nu jazz στο "Elaenia", ένα άλμπουμ τόσο βαθύ που σαγηνεύει πρώτα την προσοχή σου, μετά το μυαλό σου και ολοκληρωτικά, «εμπειριακά», το σώμα σου.
4. Το αλάνθαστο κριτήριο του Arca αναλαμβάνει τα ηνία και καινοτομεί στο "Mutant". Προεκτείνει τις οικείες βάσεις του ντεμπούτου του με αποφασιστικά νέα όρια, προκειμένου να αναδείξει την πολύπλευρη ομορφιά κάθε σκοτεινού ελαττώματος.
5. Περίπλοκη, απρόβλεπτη και χιουμοριστικά συναισθηματική η πρόσφατη δουλειά ("Garden Of Delete") του Lopatin, ως Oneohtrix Point Never. Αναμενόμενα, και η καλύτερή του μέχρι τώρα.

Check also: Το "Dark Energy" είναι η επιτομή του footwork και η Jlin εκείνη που ξέρει τόσο την έξυπνη χορευτική μουσική του σήμερα, όσο και την κατεύθυνση του αύριο. / Το γουστόζικο μάθημα μουσικής ιστορίας της disco φέτος έγινε απ' τον  Βρετανό Julio Bashmore στο "Knockin' Boots". / Η future pop είναι gourmet-δίστικα γευστική μόνο όταν την μαγειρεύουν οι Purity Ring στο "Another Eternity". / Αν βλέπουν τα μάτια του Larry Gus αυτό που ακούμε εμείς στο "I Need New Eyes", τότε την αλλαγή ματιών την χρειάζονται...οι συνάδελφοί του.

♦ Got a (pop) doll that looks just like you ♦

1. Η pop δεν ακούστηκε ποτέ όσο popular είναι το τρίτο πόνημα της Adele, "25". H παλαιάς κοπής και μονίμως αξιόπιστη φωνή της διδάσκει τη δημιουργία οικογενειακής μουσικής και ακριβής κληρονομιάς, ικανή να σπάσει οποιοδήποτε ρεκόρ.
2. Το "How Big, How Blue, How Beautiful" είναι προσεγμένο, αλλά «κολλητικό» έπειτα από πολλαπλές ακροάσεις. Οι Florence And The Machine, όμως, ακούγονται απ' την πρώτη στιγμή, πιο έτοιμοι από ποτέ να κάνουν το άλμα που θα τους γιγαντώσει.
3. Το "Beauty Behind The Madness" μπορεί να είναι πιο pop απ' ό,τι προσδοκούσαμε, αλλά, ο The Weeknd, επιτέλους, θριαμβεύει. Για τ' ότι το κάνει στα mainstream charts και σε εμπορικά κοινά που δεν συνάδουν με το ξεκίνημά του, θα κάνουμε λίγο τα «στραβά μάτια».
4. Η Grimes ξέρει να σου πει τη συνταγή παρασκευής ενός καλού pop δίσκου, χωρίς να παραδοθείς ολοκληρωτικά στον βωμό του mainstream. Χρησιμοποιεί ως παράδειγμα το "Art Angels", το εξηγεί με όρεξη και αρκετά διασκεδαστικά. Μόνο που αρνείται να παραδεχθεί ότι η ίδια θυσίασε μεγάλο κομμάτι του εκκεντρικά περίεργου χαρακτήρα της, που τόσο σε σαγήνευε, προκειμένου να αιχμαλωτίσει την περιρρέουσα εποχή.
5. Η στοχευμένα εμπορική κίνηση των αδελφών Disclosure ονομάζεται "Caracal" και έχει γλυκόπικρη γεύση. Πικρή, διότι δεν φαίνεται πουθενά το χαρακτηριστικό άγγιγμά τους, μα τόσο γλυκιά που κατάφεραν να εισχωρήσουν την εξυπνάδα τους στο mainstream ακροατήριο.

Check also: Η Lana Del Rey δρέπει τους καρπούς που έσπερνε απ' το ξεκίνημά της σε μορφή ποιότητας του "Honeymoon", της πιο σοβαρής καλλιτεχνικής προσπάθειάς της και όχι σε αναγνώριση που είχε συνηθίσει το όνομά της. / Η Marina And The Diamonds έχει γνώση του ποιά είναι και ποιά θέλει να γίνει. Ξέρει να ισορροπεί στα είδη που καταπιάνεται και στο "Froot" το κάνει με περίσσια αυτοπεποίθηση. / Το "E-MO-TION" της Carly Rae Jepsen έχει όλα τα pop κλισέ. Γι' αυτό εξάλλου, περνάς τόσο ευχάριστα μαζί του.