Ανασκόπηση 2015: Death / Black / Extreme Metal

Το 2015 μας αποχαιρετά και αυτό. Αναφορικά με τον ακραίο ήχο, η χρόνια που σε λίγες ημέρες ολοκληρώνεται θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ικανοποιητική, χωρίς να έχουμε κατακλυστεί από κυκλοφορίες και βεβαίως δίχως να υπάρξει ο δίσκος που θα μας στιγματίσει για πάντα. Για μια ακόμη χρονιά η ελληνική σκηνή κάνει αισθητή την παρουσία της και δείχνει μια αξιοπιστία και μια συνέχεια. Αν το δούμε ατομικά, ζώντας σε μια ταλαιπωρημένη χώρα, με πολλά προβλήματα και ακόμα πιο προβληματικούς ανθρώπους, η ουσία του ακραίου ήχου τείνει όλο και περισσότερο να αποκτάει πραγματική σημασία.

♦ Οι εξελίξεις τρέχουν (όχι γρήγορα, αλλά τρέχουν)... ♦

1. Ανακοινώθηκε ότι η ιστορία των Mayhem μεταφέρεται στο Χόλιγουντ, βασισμένη στο βιβλίο "Lords Of Chaos". Σύμφωνα με τους δημιουργούς, η ταινία ξεκινά με τον 17-χρονο Euronymous, που επαναστατεί κόντρα σε κάθε σύμβαση και έχει στόχο να δημιουργήσει «αληθινό νορβηγικό Black Metal» αλλά όταν οι Mayhem γίνονται γνωστοί, η πραγματικότητα «θολώνει» με τη βία και τους φόνους να σοκάρουν τη χώρα. Αν και ο μπασίστας της μπάντας Necrobutcher έχει εκφράσει τις αντιρρήσεις του, περιμένουμε την ταινία με ενδιαφέρον.
2. Οι δρόμοι των Morbid Angel με τον μπασίστα και τραγουδιστή τους David Vincent χώρισαν και αντικαταστάθηκε από τον Steve Tucker, που επιστρέφει στην μπάντα για τρίτη φορά (1997-2001, 2003–2004). Παράλληλα, ετοιμάζεται η ηχογράφηση νέου δίσκου, που ελπίζουμε να είναι καλύτερος από τον προηγούμενο.
3. O Phil Anselmo, μεταξύ των άλλων, δήλωσε πως ξεκίνησε ακόμα ένα νέο μουσικό project με την επωνυμία Scour, μαζί με τους John Jarvis (Pig Destroyer, Agoraphobic Nosebleed, Fulgora), Derek Engemann (Cattle Decapitation), Chase Fraser (πρώην Animosity, Decrepit Birth) και ο Jesse Schobel (Strong Intention, Cast the stone). Σκοπεύει να παίξει, όπως δηλώνει, μοντέρνο black metal.
4. Οι Arch Enemy εμφανίστηκαν στη σκηνή στο φεστιβάλ Loud Park στην Ιαπωνία στις 10 Οκτωβρίου, με τον πρώην τραγουδιστή τους Johan Liiva, ιδρυτικό στέλεχος και τραγουδιστής στους τρεις πρώτους δίσκους τους, αλλά και τον κιθαρίστα Christopher Amott που επανήλθε στην μπάντα για τις ανάγκες της περιοδείας.
5. Ο Abbath Doom Occulta, ιδρυτικό μέλος των Immortal, ανακοίνωσε μέσα στη χρονιά τη διάλυση του συγκροτήματος και το σχηματισμό του προσωπικού του project υπό την ονομασία Abbath. Ωστόσο, τα εναπομείναντα μέλη των Immortal, Demonaz και Horgh είχαν διαφορετική άποψη και δήλωσαν ότι το συγκρότημα συνεχίζει κανονικά χωρίς των Abbath. Ίδωμεν.

♦ Once Upon The Cross ♦

1. Οι Σουηδοί Grave συνεχίζουν το κρεσέντο καλών κυκλοφοριών μετά το "Dominion VIII" με το "Out Of Respect For The Dead" να μπορεί να χαρακτηριστεί από τα καλύτερά τους. Ενσωματώνοντας αργά σημεία που μυρίζουν θάνατο και σήψη, δημιούργησαν τραγούδια με άκρως επιτυχημένα στοιχεία μέσα τους.
2. Με το "Dead Man's Path" οι Malevolent Creation χτυπούν στο ψαχνό με δυναμίτες to the point θα λέγαμε. Χωρίς φιοριτούρες, ότι πρέπει για headbanging και για ατέρμονες εσωτερικές αναρωτήσεις. Πώς στο διάολο κάποια σχήματα το κάνουν να φαίνεται τόσο απλό;
3. Οι Σουηδοί Tribulation με το τρίτο άλμπουμ τους "The Children Of The Night" αν και δεν στέκονται ακριβώς στο χώρο του death, έχουν πλείστα στοιχεία του ενσωματωμένα. Είναι δε τόσο μέσα στο σκοτάδι που έχουν βρυκολακιάσει κανονικά. Μια μαυρίλα σε κατακλύζει όσο ακούς τα νέα τους τραγούδια.
4. Έπειτα από αναμονή πολλών χρόνων οι Άγγλοι Cruciamentum κυκλοφόρησαν το πολυπόθητο ντεμπούτο τους "Charnal Passages" και δικαίωσαν όσους τους θεωρούσαν από τα μεγάλα μυστικά που κρύβονταν στο βούρκο. Το death τους φέρνει κάτι το δυσοίωνο, κάτι από το παρελθόν που σε πάει σε άλλες διαστάσεις. Buy or die καταστάσεις...
5. Οι Νεοζηλανδοί Creeping στο "Revenant" προσφέρουν εξαίρετο doom / death με εξάρσεις που εισβάλει ύπουλα και ρουφάει το μεδούλι σου. Στο τρίτο τους δίσκο εξακολουθούν να εντυπωσιάζουν...

Check also: Οι Triumvir Foul με το ομώνυμο ντεμπούτο τους κατάφεραν και γύρισαν πολλά κεφάλια προς το μέρος τους. Το τρίο από τις Η.Π.Α. βαδίζει γοργά γοργά στα χνάρια των Grave Miasma και Dead Congregation. Οι Hooded Menace συνεχίζουν να σκάβουν λάκκους με το αργό πρώιμο Paradise Lost meets Cathedral πένθιμο επικήδειο τους, οι Black Breath στο "Slaves Beyond Death" να φέρνουν τον ήχο της παλιάς σουηδικής σκηνής (αν και Αμερικάνοι) και να μας πωρώνουν.

♦ Τράγοι, σατανάδες, χιπστερ και (αν)ορθοδοξία ♦

1. Οι Mgla δημιούργησαν άλλο ένα μουσικό cornerstone με το εκπληκτικό "Exercises In Futility". Περιμένοντας στωικά το επόμενο βήμα της εμπροσθοφυλακής του ορθόδοξου black metal (λέγε με Deathspell Omega), οι Πολωνοί κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις με έναν ισάξιο με τον προκάτοχό του, δίσκο, ο οποίος αν και ελαφρώς πιο safe, θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια ακόμα.
2. In Mikko Aspa we trust. Το προσωπικό του πρότζεκτ, Clandestine Blaze, υπάρχει αρκετά χρόνια, ωστόσο το σωτήριο έτος 2015, τους βρήκε με τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. «Μονότονο», παγερό, Darkthrone-ισιο black metal, αναβλύζει κάθε δευτερόλεπτο που διαρκεί το "New Golgotha Rising".
3. Οι Άγγλοι A Forest Of Stars προσέφεραν ένα κρεσέντο έμπνευσης και δημιουργίας με το "Beware The Sword You Cannot See", που δείχνει ότι αποτελεί ένα συγκρότημα που αν μη τι άλλο εξελίσσει τον ήχο του και δεν αυτοπεριορίζεται από ταμπέλες και δογματισμούς, με αποτέλεσμα που χαρακτηρίζεται τουλάχιστον μαγευτικό.
4. Οκτώ χρόνια αναμονής είναι πάρα πολλά για ένα συγκρότημα όπως οι Dodheimsgard. Είναι τόσο μεγάλο το διάστημα που οριακά προλαβαίνει να δημιουργηθεί και να γαλουχηθεί μία νέα γενιά ακροατών. Ψιλά γράμματα για τον Vicotnik. Μας πέταξε ένα γιγάντιο intelligent black metal έπος 67 λεπτών, ονόματι "A Umbra Omega", να παίζουμε τα επόμενα χρόνια.
5. Με βάση τους ηγέτες της Church of Ra, οι Βέλγοι Wiegedood ακόνισαν τα μαχαίρια τους και τα νεύρα τους δημιουργώντας ένα άλμπουμ αποκάλυψη για τον συγκεκριμένο ήχο. Το "De Doden Hebben Het Goed" είναι εξόχως εμπνευσμένο, ακραίο και προκλητικό σε σημείο επιληψίας.

Check also: Οι εκ Λιβερπουλ ορμώμενοι Dawn Ray'd μας χάρισαν ένα υπόδειγμα ακραίας και στρατευμένης τέχνης με το "A Thorn, A Blight". Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι Ritual Killer με το "Exterminance" παρέδωσαν μαθήματα βιαιότητας στα χνάρια των ηγετών Καναδών Revenge, ενώ οι (αν μη τι άλλο) πειραγμένοι Liturgy βγάζοντας το "The Ark Work" άρχισαν να πειραματίζονται με νέα ηχοτοπία στο black metal (;) τους. Last but not least οι Deafheaven, η μπάντα που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για εισροή άσχετων ανθρώπων στον περίεργο (τουλάχιστον) κόσμο του black metal. Το "New Bermuda" δεν σοκάρει όπως το "Sunbather" ωστόσο αποτελεί έναν από τους πλέον κολληματικούς δίσκους της χρονιάς που μας άφησε.

♦ Όταν το Roadrunner γαμάει το Coyote ♦

1. Αν και η διάρκεια του είναι παραπάνω από όση χρειάζεται, με αποτέλεσμα το "Qliphoth" να ακούγεται σαν μια άκρως δυσβάσταχτη εμπειρία, τελικά οι Cloud Rat έκαναν και πάλι το θαύμα τους και κυκλοφόρησαν τον grind δίσκο της χρονιάς. Και αυτό γιατί, το "Qliphoth" είναι ένα χαοτικό κράμα crust-ο-black λυσσασμένων ταχυτήτων που σοκάρει με κάθε του νότα.
2. Οι vegans και μισάνθρωποι Cattle Decapitation αδυνατούν να βγάλουν έστω ένα μέτριο δίσκο και παραμένουν ψηλά με τη μελωποιημένη βιαιότητα του "The Anthropocene Extinction". Deathgrind στα καλύτερα του, από τους κορυφαίους αντιπρόσωπους του είδους την τρέχουσα δεκαετία.
3. Οι Γερμανοί Svffer είναι ένα από τα πιο καλά κρυμμένα διαμάντια του ευρωπαϊκού grind αλλά με το "Empathist" ξεπέρασαν ακόμα και τους εαυτούς τους. Θυελλώδη black metal riff γίνονται χυμαδιό με τις τσίτα ταχύτητες και προκαλούν αλλόκοτα και πρωτόγνωρα μπάχαλα που συναρπάζουν όσο ελάχιστα πράγματα που κυκλοφόρησαν φέτος.
4. Οι Καναδοί Fuck The Facts είναι κάτι σαν τους Melvins του grind. Έχουν κυκλοφορήσει δεκάδες δίσκους τα τελευταία 15 χρόνια, εξερευνώντας κάθε γωνιά του ακραίου ήχου, έχουν hit or miss δίσκους αλλά όταν χτυπάνε, χτυπάνε και πολύ βία και πολύ δυνατά. Το "Desire Will Rot" ανήκει στην τελευταία περίπτωση και χάρη στις αλλοπρόσαλες συνθέσεις τους μας κολλάνε στον τοίχο.
5. Τα τέσσερα χρόνια από το τελευταίο τους άρρωστο χτύπημα, "Forward Into Regression", είναι πολλά αλλά οι Maruta δεν ξέχασαν την «τέχνη» του αδυσώπητου grind και επέστρεψαν με το "Remain Dystopian", ένα παλαβό δείγμα ακραία γρήγορου brutal death metal που σου ξεριζώνει το σαγόνι.

Check also: Οι θεούληδες Βρετανοί Extreme Noise Terror έκλεισαν 30 χρόνια δισκογραφίας με το ομώνυμο φετινό δίσκο τους, ο οποίος σοκάρει και δεν συγχωρεί, ενώ οι Αυστραλοί The Kill, προστάζουν "Kill Them... All" και αυτό γίνεται.

♦ Το ποδήλατο και το metal δεν ξεχνιούνται... ♦

1. Οι Enslaved είναι η μπάντα της νορβηγικής σκηνής που έχει ωριμάσει με τρόπο μοναδικό και εξακολουθεί να προσφέρει σημαντικά άλμπουμ. Το "In Times" αποτελεί συνέχεια της πορείας τους με το progressive στοιχείο να εδραιώνεται για τα καλά, χωρίς να λείπουν οι αναφορές στο μακρινό παρελθόν της μπάντας. Από τα κορυφαία εδώ και χρόνια metal συγκροτήματα.
2. Όταν οι Autopsy κυκλοφορούν κάτι, απλά δεν υπάρχει group άλλο στο death metal που να χρίζει περισσότερης προσοχής. Αυτό είναι αξίωμα το οποίο αν δεν υιοθετείτε ad hoc απλά δεν έχετε ακούσει ποτέ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αυτό το στυλ μουσικής. Συνυπολογίζοντας ότι τα EP είναι ότι πιο ωραίο μπορεί να υπάρξει σε μια σκηνή ξεχειλισμένη από fillers στη πλειοψηφία τουλάχιστον των κυκλοφοριών της, καταλήγουμε στο ότι το "Skull Grinder" είναι ο κολοφώνας του σάπιου για το 2015.
3. Οι Sigh συνεχίζουν 20 και πλέον χρόνια μετά να πειραματίζονται και να διευρύνουν τον ήχο τους όπως συμβαίνει και με το "Graveward", στο οποίο οι Γιαπωνέζοι δεν υπακούουν σε κανόνες και φόρμουλες και αποδεικνύουν ξανά ότι αποτελούν ένα συγκρότημα, μια κατηγορία από μόνο του, που δημιουργεί μουσική μόνο για τολμηρούς ακροατές.
4. Οι Nile στο "What Should Not Be Unearthed" δείχνουν στοιχεία της παλιάς αίγλης τους αλλά φαίνεται ότι αρχίζουν οι πάπυροι με τα ξόρκια να χαλάνε με τη πάροδο του χρόνου. Σαφώς έχουν βγάλει πολύ δυνατότερα πράγματα στη δισκογραφία τους.
5. Στους Napalm Death δεν υπάρχει να προσάψει κανείς τίποτα. Κι αυτό γιατί εδώ και πάνω από 30 χρόνια βομβαρδίζουν δίχως έλεος, δίχως να χάνουν το όραμα, δίχως να χάνουν τη διορατικότητά τους και δίχως να χάνουν το τσαγανό τους. Το "Apex Predator - Easy Meat" είναι άλλο ένα τεράστιο επίτευγμα για τους Βρετανούς, του οποίου η αξία πολλαπλασιάζεται αν συνυπολογιστούν και όλα αυτά που αναφέρω πιο πάνω. Δεν είναι ο καλύτερος τους δίσκος, αλλά δεν περίμενα εν έτει 2015, από τους Napalm Death να ξανά εφεύρουν τον τροχό, αρκεί να βγάλουν κάτι που θα σοκάρει και το "Apex Predator - Easy Meat" σοκάρει και με το παραπάνω.

Check also: Οι Arcturus επιστρέφουν μετά από δέκα χρόνια δισκογραφικής απουσίας με το "Arcturian", που μπορεί να φέρει όλα τα χαρακτηριστικά που αγαπήσαμε στους Νορβηγούς, αλλά κάτι σε κρατάει από το να το λατρέψεις. Οι Σουηδοί Marduk με την 13η ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους που φέρει τον τίτλο "Frontschwein", δημιουργούν ένα εκρηκτικό άλμπουμ που προκαλεί ένα τέλεια κατασκευασμένο μεταλλικό χάος. Προσεγμένο, άμεσο, με κολλητικά riff και μελωδίες και πάνω από όλα έντονο πολεμικό ύφος και ατμόσφαιρα.

♦ Τα δικά μας παιδιά... ♦

1. Το project του Ayloss που ονομάζεται Spectral Lore μας μάγεψε για μια ακόμη φορά με την έμπνευση αλλά και τους πειραματισμούς του στα δύο EP που κυκλοφόρησε μέσα στην χρονιά. Τόσο το "Voyager", που κινείται σε καθαρά ambient μονοπάτια, όσο και το "Gnosis" αποτελούν δύο μοναδικά ταξίδια από την καλύτερη αυτή τη στιγμή ελληνική black metal μπάντα.
2. Οι Katavasia με το ντεμπούτο τους "Sacrilegious Testament" μας πηγαίνουν στο παρελθόν της ελληνικής black metal σκηνής και προσφέρουν έναν δίσκο γεμάτο μελωδίες που θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει κάπου εκεί στα μέσα των '90s.
3. Από τα πλέον ποιοτικά Obituary-οειδή death metal άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το "Into The Abyss" των Abyssus. Εξαιρετική απόδοση με έμφαση στον όγκο και τον τσαμπουκά, σε μία κυκλοφορία που ζέχνει εκείνη την πτωματίλα του late '80s - early '90s death metal.
4. Οι Awe μπορεί να υπάρχουν αρκετά χρόνια ωστόσο οι κυκλοφορίες τους είναι μετρημένες. Ένα σπλιτ και ένα full length. Πραγματικά όμως χαλάλι η αναμονή καθώς το "Providentia" αποτελεί ένα κρυφό διαμάντι. Με τρεις συνθέσεις όλες και όλες (20, 16 και 15 λεπτά αντίστοιχα) παρουσιάζουν ένα δυσπρόσιτο άλμπουμ. Ορθόδοξοι black metal δρόμοι μέσα από δαιδαλώδεις διαδρομές που περιμένουν να τις αποκρυπτογραφήσεις.
5. Σταθερά ανοδικοί οι Embrace Of Thorns στο σπηλαιώδες death / black τους. Το "Darkness Impenetrable" απλά θερίζει όποιον χριστιανό βρεθεί (ατυχώς) στο δρόμο τους. Με riff ξυράφια, επιθετικά τύμπανα και αβυσσαλέα φωνητικά έτοιμα να κατασπαράξουν. 

Check also: Οι Acid Death έδειξαν ότι η επανασύνδεση τους είχε τελικά νόημα αφού το "Hall Of Mirror's" αφήνει πολύ πίσω το "Eidolon" παίζοντας ένα καταπληκτικό τεχνικό death. Οι Ithaqua βάλθηκαν να μας στείλουν πίσω στο '93 με '94 όπου η ελληνική black metal σκηνή θέριζε, και το επιτυγχάνουν καλά, οι δε Satan's Wrath μας κάνουν υπερήφανους που υπάρχουν και άλλοι μανιακοί με τους Nifelheim και τους γιαπωνέζους Sabbat. Τέλος οι Revolted Masses με το μεστό "Age Of Descent" παραδίδουν μαθήματα τσαντισμένου death / thrash, με μοντέρνα αντίληψη και στρατευμένη σκέψη.

♦ Live Undead ♦

1. Οι At The Gates μας προσέφεραν όλα όσα έχουμε αγαπήσει σε αυτούς. Οι μελωδίες, τα επιθετικά riff, το λαρύγγι και η πληθωρική παρουσία του Lindberg, καθώς και η ένταση και ενέργεια που έβγαζαν πάνω στη σκηνή δεν μειώθηκε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους στην αρχή του έτους και στο τέλος όλοι συνηγόρησαν ότι παρακολουθήσαμε μια μοναδική εμφάνιση από μια σπουδαία μπάντα.
2. Οι Altar Of Plagues στην τελευταία συναυλία της πορείας τους μας τίναξαν τα μυαλά, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους δίσκους τους. Μια εξωπραγματική εμφάνιση από αυτές για τις οποίες οποιαδήποτε περιγραφή χάνει την αξία της και η οποία έγειρε περισσότερο προς το ακραίο, παρά προς το πειραματικό της μουσικής του. Σε κάθε περίπτωση μοναδικοί και ασύγκριτοι.
3. Οι Malevolent Creation και οι Grave ισοπέδωσαν τον μικρό χώρο του AN Club σε μια βραδιά που το death metal μονοπώλησε το ενδιαφέρον. Από τις παλιοσειρές του ιδιώματος προσέφεραν συγκινήσεις με πολλές επιλογές από το μακρινό παρελθόν και τις ημέρες που το death metal κυριαρχούσε.
4. Οι Dodheimsgard παρά την δισκάρα που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2015 πραγματοποίησαν μια μάλλον απογοητευτική εμφάνιση. Σε μια βραδιά που και ο κακός ήχος δεν βοήθησε, αλλά πολύ περισσότερο το συγκρότημα δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και με πολλά λάθη δεν κατάφερε να αναπαράγει το συναίσθημα των άλμπουμ. Την επόμενη φορά.
5. «Απόγονοι» της κληρονομιάς των θρυλικών Terrorizer, οι Terrorizer LA με τον Oscar Garcia στα φωνητικά, μας πέταξαν κατάμουτρα τους grind δυναμίτες, καθώς έπαιξαν το "World Downfall" στην ολότητά του και ισοπέδωσαν το σύμπαν.

Check also: Επιπλέον, είδαμε μεταξύ άλλων τους φοβερούς και τρομερούς Carcass, τους Dying Fetus, τους Oranssi Pazuzu, τους Marduk, τους Behemoth και την συγκλονιστική παρουσία του Nergal, αλλά και τους Bolzer που παίξανε μαζί τους και είναι μπαντάρα από τις λίγες και να τους τσεκάρετε άμεσα, τους Primordial, τους Cannibal Corspe με τους Kataklysm, τους Obliteration και τους Lucifyre.