Το Rocking.gr προτείνει: «Υπόγειες» κυκλοφορίες του 2009
04/03/2010 @ 13:58
Το καταφέραμε και φέτος. Ακούσαμε τόσους δίσκους, ώστε να μη μας φτάσει μιά και μοναδική λίστα. Τούτοι εδώ όμως είναι μιά κατηγορία από μόνοι τους. Λίγο ή πολύ άγνωστοι στο ευρύ κοινό, αγαπημένοι μας όμως, που τους έμελλε να μη βρουν την αναγνώριση σε πολλά αφτιά. Κακώς; Θα δείξει. Εμείς για ακόμη μιά φορά σας προτείνουμε τις underground κυκλοφορίες, αυτήν τη φορά του 2009, με την ελπίδα να «σκάψετε» κι εσείς μαζί μας.
Canterbury - "Thank You"
Self Release (2009)
Πρώτη φορά σε συναυλία πέρασα καλύτερα με το support, παρά με την κύρια ατραξιόν. Ο λόγος λοιπόν για τους νεαρούς Βρετανούς που με έκαναν να ξεχάσω τη ζωντανή εμφάνιση των, κατά τ' άλλα πολύ καλών, Billy Talent και να εστιάσω την προσοχή μου πάνω στη δική τους προσπάθεια.
Ντεμπούτο τους φέτος, ναι, και εξαιρετική προσπάθεια μάλιστα. Γενικά στη ροκ μου (sic) δε θέλω πληκτράκια και λοιπά γεμίσματα, τουλάχιστον όχι σε αυτό το indie/pop-rock είδος που διακρίνονται οι Canterbury, αλλά ετούτοι τα συνδυάσανε όλα εξαιρετικά. 5 τα κύρια μέλη, 2 τα κύρια φωνητικά, άψογη συνεργασία μεταξύ όλων. Ο δίσκος τους είναι γεμάτος πιασάρικα ρεφραίν και upbeat ριφφάκια, με το γρήγορο τέμπο των περισσότερων τραγουδιών να σου ανέβαζει τη διάθεση αυτομάτως. Διαμαντάκι του δίσκου, το οποίο πολύ σωστά είναι και το πρώτο single τους, είναι το "Set You Right", κομμάτι ναρκωτικό που σου καρφώνεται στο μυαλό και δεν ξεκολλάει με τίποτα. Σωστό θα ήταν να τονίσουμε την πολύ σωστή κίνηση της μπάντας να προσφέρει το άλμπουμ της δωρεάν σε όλους όσους επιθυμούν να το κατεβάσουν από την επίσημη ιστοσελίδα της (http://www.canterburythankyou.com/) και να τη γνωρίσουν. Τουλάχιστον κάποιοι καταλαβαίνουν πώς, καλώς ή κακώς, λειτουργεί η αγορά σήμερα. Εύγε όπως και να 'χει.
www.myspace.com/canterbury
Cruciamentum - "Convocation Οf Crawling Chaos"
Self Release (2009)
Εν αναμονή της πρώτης επίσημης δουλειάς των Βρετανών Cruciamentum, η περίπτωσή τους δεν αφήνει περιθώρια αποφυγής, καθώς από τη δεύτερη κιόλας demo-tape με τίτλο "Convocation Οf Crawling Chaos" τα δείγματα death metal που παρουσιάζουν μοιάζουν ισάξια σχεδόν με παραδείγματα άλλων εποχών, όσον αφορά τον τομέα των «θρυλικών» demo κυκλοφορίων.
Ok, αρχίσαμε τις υπερβολές δελτίων τύπου θα πείτε, αλλά δε συναντάμε συχνά ένα τόσο πετυχημένο μίγμα αμερικανικού («βλάσφημου» τύπου) και φινλανδικού death metal, ιδιαίτερα όταν το πρώτο συγγενές παράδειγμα που σου έρχεται στο μυαλό δεν είναι άλλο από το "Slumber Of Sullen Eyes" των -θεών, κατά τ' άλλα- Demigod. Πραγματικά, το όλο feeling περιέχει μια αλλόκοτα ψυχρή αύρα, αντίστοιχη της οποίας συναντάται και σε σημεία των «δικών μας» Dead Congregation (γράψτε δίσκο τώρα), με τη διαφορά πως το ύφος των Cruciamentum έχει ένα, χμ, «apocalyptic kind of vibe», αν θέλετε να μιλήσουμε στη γλώσσα των ξένων. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω επ' ακριβώς, καθώς πέραν του όποιου obscure χαρακτήρα, υπάρχουν ορισμένες «απόκοσμες» -κατά μια έννοια- στιγμές, που στηρίζονται στην προσθήκη synthesizers, με χαρακτηριστικότατο παράδειγμα να αποτελεί το αποστομωτικό κλείσιμο του "Rotten Flesh Crucifix" - το οποίο, παρεμπιπτόντως, με ωθεί διαρκώς σε μια διαδικασία συλλογισμού περί του πόσο ισοπεδωτικό ενδέχεται να ηχεί ζωντανά.
Γι' αυτό λοιπόν αγαπητοί, το περί ου ο λόγος ξεκίνημα δε μπορεί παρά να μας προϊδεάσει με τις θετικότερες δυνατές προσδοκίες για το μέλλον - επειδή αν το επερχόμενο MLP στέκεται στα ίδια υψηλά επίπεδα, τότε οι Cruciamentum δεν είναι παρά ένα όνομα που θα απασχολήσει τον περιβόητο κύκλο των γνωστών-άγνωστων για πάρα πολύ καιρό.
www.myspace.com/cruciamentumuk
Heart Of Cygnus - "Over Mountain"
Under Hill (2009)
Οι Heart Οf Cygnus αγαπούν τους Rush, όπως φαίνεται και από το όνομά τους (και καλά κάνουν!). Είναι Αμερικανοί και το "Over Mountain, Under Hill" είναι το δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ τους και για δεύτερη συνεχόμενη κυκλοφορία καταφέρνουν να ακούγονται αφενός μεν ρετρό και αφετέρου εμπνευσμένοι και μοναδικοί. Η συνταγή κρίνεται άκρως επιτυχημένη και η μουσική των Heart Of Cygnus, εκτός των θεών Rush, παραπέμπει αρκετά προς την πρώτη περίοδο των Queen και στην εποχή της ασύλληπτης δημιουργικότητας των Iron Maiden. Και η διασκευή στο "Revelations", φυσικά, προστίθεται σε ένα έτσι κι αλλιώς εντυπωσιακό άλμπουμ.
Αν λοιπόν μέχρι στιγμής οι όροι Rush, Iron Maiden, concept album σας δημιουργούν ωραίες εικόνες και προσδοκίες, τότε οι Heart Of Cygnus θα σας ανταμείψουν και με το παραπάνω. Αν σε όλα αυτά προσθέσετε τον συνδυασμό προοδευτικού και επικού στοιχείου, είναι πασιφανές ότι οι τύποι αυτοί ξέρουν τι κάνουν και πάνω απ' όλα το γουστάρουν. Το πανέμορφο εξώφυλλο και κομματάρες σαν το "Blue Planet" ή το μελωδικό "The Mountain King" και το "Lost At Sea" απλά συμπληρώνουν την εικόνα για τους Heart Of Cygnus. Μπαντάρα και προτείνεται ανεπιφύλακτα.
www.myspace.com/heartofcygnus
Heirs - "Alchera"
Denovali Records (2009)
Ο γάμος σκοταδιού και φωτός. Μια κυκλοφορία από την Αυστραλία που έβαλε τα γυαλιά σε πολλές μπάντες. Τελικό έλεγχο στο δίσκο έκανε ο James Plotkin, γνωστός από δουλειές σε Isis, Khanate, Burning Witch, Pelican και Earth. Φοβερά κιθαριστικά περάσματα και εκπληκτική drone doom ατμόσφαιρα. Ένα μαγικό άλμπουμ, το οποίο είναι, μέσω του site της εταιρείας, ανοιχτό σε ελεύθερο download.
Θα τους παρομοίαζα με μπάντες σαν τους Jesu, τους Cable, τους Black Boned Angel, ή τους Electric Wizard και τους Khanate, αλλά δε γίνεται, γιατί είναι εμφανώς πιο ατμοσφαιρικοί και μελωδικοί από όλους τους ανωτέρω. Έχουν μια διαφορετικότητα στο χαμό από instrumental post μπάντες που μας έχουν κατακλύσει και δένουν αρμονικά το sludge με ένα σκονισμένο doom και ένα βαρύ και βρώμικο metal και όλα αυτά μαζί με πειραματικές ambient και θορυβώδεις μουσικές γέφυρες και ηχητικά υπόβαθρα. Ακολουθούν πιστά τη συνταγή «ξεκινάω αργά και ήρεμα και κορυφώνω με ένταση και θόρυβο», αλλά η δημιουργική τους ποικιλία και οι υπέροχες συνθετικά δομές τους τούς κάνουν καινοτόμους και αρκετά πρωτότυπους. Μπάντα που οι επιρροές της ξεκινούν στους Swans και τους Godflesh και καταλήγουν στους Neurosis. Σίγουρα δε θα απογοητευτεί κανένας φίλος σκοτεινής και «βρώμικης» μουσικής.
Ελεύθερο κατέβασμα από εδώ: http://denovali.com/download.php?id=25
Imaad Wasif - "The Voidist"
Tee Pee Records (2009)
Ο καχεκτικός Ινδιανο-Καναδός με τη νεανική αφάνα του Tony Iommi συγκαταλέγεται πλέον κι επίσημα στους σπουδαιότερους τραγουδοποιούς της γενιάς του, προεξάρχοντος του Dag Riggs, με τα πειστήρια που απρτίζουν το "The Voidist" να είναι και αρκούντως πειστικά για του λόγου το αληθές.
Tο περσινό "Strange Hexes" μπορεί να μην τον έκανε συμπαθή στους πολέμιους του Devendra Banhart, τον έκανε όμως αρεστό στους φίλους του Neil Young, ένεκα του εξαίσιου "Unveiling". Ο φετινός του δίσκος, πάλι, τους «έχει όλους»: Φίλους κι οχτρούς, λάτρεις της ροκ νεο-ψυχεδέλειας, αγαπούληδες εναλλακτικούς, παλιοροκάδες και stoner-άδες, μιάς και το αγόρι μας ανδρώθηκε στο ιερό Palm Desert.
Έχει δύο από τις καλύτερες συνθέσεις της χρονιάς ("Redeemer" και "Fangs") και το σύνολό του είναι μακράν καλύτερο από τον προκάτοχό του. Ας αγκαλιαστούμε λοιπόν όλοι μαζί κι ας κυνηγήσουμε τη γυμνή Josephine και τις επίσης τσίτσιδες φίλες της που αυτοπαγανίζονται στο video clip του "Redeemer". Αγάπη...
www.myspace.com/imaadw
Infinitum Obscure - "Sub Atris Caelis"
Blood Harvest/Deathgasm (2009)
Ολοκληρωμένο από κάθε άποψη, πραγματική αποκάλυψη αυτό το album. Η δεύτερη full length κυκλοφορία για τη μπάντα από το Μεξικό (το οποίο όσο πάει και αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο παγκόσμιο χάρτη του death metal ) κραυγάζει ότι ήρθε η ώρα να ξεκολλήσουν από το «βάλτο» του underground, όσο καλα και να είναι εκεί, και να ανοίξουν τα πανιά τους σε ένα κοινό που τους έχει αναγκη. Πανέξυπνα riff, άκρως θελκτικά κάνουν τη βολτίτσα τους σε «αρχέγονες» thrash φόρμες, ρίχνουν μπόλικο μαύρο μελάνι πάνω τους και ένα σκοτεινό black metal συναίσθημα αιωρείται συνεχώς πάνω στη κατα βάση old-school διάθεση του συγκροτήματος. Και επειδή είναι καλύτερο album απ' ότι θα περιμένατε, κάντε μια θέση στη δισκοθήκη σας κάτω από το "Leprosy" των δε λέω ποιων και θα με θυμηθείτε.
www.myspace.com/infinitumobscure
Maylene And The Sons Of Disaster - "III"
Ferret Records (2009)
Αν και δεν είμαι σίγουρος για το πόσο underground μπορεί να θεωρούνται οι Maylene And The Sons Of Disaster σε όρους μουσικής βιομηχανίας, από attitude και αναγνωρισιμότητα στη χώρα μας ανήκουν ξεκάθαρα σε αυτό το χώρο. Μπορεί το southern να φοριέται λίγο περισσότερο αυτή την εποχή, αλλά αν μπεις λίγο στον κόσμο αυτών εδώ των τυπάδων από την Alabama, ίσως ανησυχήσεις για το πόσο σοβαρά έχουν πάρει την κληρονομιά τους, αναγνωρίζοντας παράλληλα την αυθεντικότητα στην τρέλα τους.
Έχοντας metalcore μουσικές ρίζες, οι Maylene And The Sons Of Disaster στον τρίτο τους δίσκο ισορροπούν καλύτερα από ποτέ μεταξύ του southern heavy rock και των φωνακλάδικων φωνητικών, εστιάζοντας ακόμα περισσότερο στο να γράψουν καλά τραγούδια. Το "Step Up (I'm On It)" είναι ένας από τους rock ύμνους της χρονιάς που μας άφησε, με το riff του να συναγωνίζεται αυτό του "Check My Brain" των Alice In Chains. Επίσης, πιασάρικο και δυναμικό το πρώτο single "Just A Shock", ενώ όταν αφήνουν στην άκρη τα πιο ακραία στοιχεία, όπως στα "Last Train Coming" και "Listen Close", ακούγονται ακόμα καλύτεροι. Από την εισαγωγή του δίσκου με το banjo του "Waiting On My Deathbed", μέχρι το πανέμορφο instrumental κλείσιμο του "The End Is Here... The End Is Beautiful" ο δίσκος ρέει σαν παγωμένη μπύρα το καλοκαίρι.
Το "III" είναι εδώ για να κεράσει riffs, μελωδίες και solos με νότιο-αμερικάνικο αέρα που υπόσχονται σχεδόν 40 λεπτά απόλαυσης σε φίλους των Pride And Glory, των Lynyrd Skynyrd, των Down ή των Hellyeah και όχι μόνο. Ο δίσκος συνδυάζεται ακόμα καλύτερα με την party διάθεση που συνήθιζε να έχει ο Dimebag Darrell και το αλκοόλ της επιλογής σας.
www.myspace.com/mayleneandthesonsofdisaster
Monkey3 - "Undercover"
Headstrong (2009)
Deep, deep, undercover.
Έχεις κυκλοφορήσει έναν από τους σημαντικότερους post/psychedelic οργανικούς δίσκους των '00s (call me "39 Laps") και σε πιάνει μια μανία να διασκευάσεις σε τούτο το EP τραγούδια με φωνητικά. Ok, πάσο. Τον John Garcia τον ρώτησες αν θέλει να τραγουδήσει Kiss; Αν θέλει λέει; Ο Λάζαρος είναι εδώ και stoner-ιάζει από το πουθενά. Ναι, οι Kiss είναι stoner μπάντα και οι Archive ψυχεδελίζουν ωσάν μια ταινία του Terry Gilliam, αλλά την ήττα δεν την έφαγες ακόμη.
Όχι, δεν είναι οι Floyd με «μια από αυτές τις ημέρες τους», μήτε και το «Κασμίρι» των Zeppelin. Καίγομαι - καίγομαι, ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά. "Burn" από Purple και η Διασκευή Των Διασκευών έφτασε επιτέλους στ' αφτιά σου. Και να μη σου αρέσει δηλαδή (ω, βλάσφημε), πες μου μια, μόνο μια μπάντα που διασκεύασε ασκαρδαμυκτί Archive, Kiss, Pink Floyd, Led Zeppelin, Deep Purple και Ennio Morricone. Παράλογο; Δεν απαντάει κανείς, άρα... Ελβετική γκρουπάρα.
www.myspace.com/monkeythreecom
Orchid - "Through The Devil's Doorway"
The Church Within (2009)
Αποκαθήλωσις. Αλλαγή φρουράς αν προτιμάτε. Το "The Electric Sleep" των Sheavy παρέδωσε τη σκυτάλη της πιο Sabbath κυκλοφορίας έπειτα από 11 ολάκερα χρόνια, αλλά δεν πήγαν μακριά γι' αυτό. Πετάχτηκαν από τον Καναδά στις Η.Π.Α και κόσμισαν με την παρουσία τους την τελετή παράδοσης-παραλαβής της πολύτιμης αυτής κληρονομιάς.
Η τετραμελής μπάντα από το San Francisco παρέλαβε συγκινημένη τα σκήπτρα, και πως αλλιώς δηλαδή, όταν με το παρθενικό της EP κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη και το σεβασμό των προκατόχων της. Οι Orchid είναι ακόμα μια μπάντα με retro αισθητική, η αναλογία όμως της ποιότητάς των είναι αντιστρόφως ανάλογη με την πλειάδα αντίστοιχων συγκροτημάτων, όπως ακριβώς και το 10άρι σκωτσέζικο malt whiskey των 19 ευρώ (τσακιστείτε να το βρείτε, κυκλοφορεί).
Οι τρείς εκ των τεσσάρων συνθέσεων του "Through The Devil's Doorway" θα σας θυμίσουν σίγουρα κι από ένα τραγούδι των Sabbath η κάθε μια ξεχωριστά (ειδικά το "No One Makes A Sound"), το riff όμως και η δομή του "Son Of Misery" χαιρετάει τους Buffalo από τη μακρινή Αυστραλία και μπαίνει δικαιωματικά στη λίστα των καλύτερων συνθέσεων του 2009. Με τα μέλη της μπάντας, την εκτελεστική τους δεινότητα και την υβριδική φωνή Ozzy/John Garcia/Jon Oliva θα ασχοληθώ όταν με το καλό βγει και ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος τους, γιατί τώρα είμαι απασχολημένος αποκλειστικά και μόνο με την προσωπική μου ευχαρίστηση. Παρτάκιας; Τσακιστείτε να το βρείτε, κυκλοφορεί.
www.myspace.com/orchidsf
Rishloo - "Feathergun"
Self Release (2009)
Οι Rishloo μπορεί να ανήκουν ακόμα στους underground κύκλους, αν και στην εποχή του internet δύσκολα μπορεί να στηριχτεί ότι υφίσταται κάτι τέτοιο, τουλάχιστον με την παλιά μορφή του, αλλά σημασία έχει ότι οι συγκεκριμένοι τύποι εξακολουθούν να παραμένουν χωρίς εταιρεία και να κυκλοφορούν μόνοι τους τον τρίτο κατά σειρά πανέμορφο δίσκο τους. Και αν το "Eidolon", που προηγήθηκε πριν 2-3 χρόνια, προετοίμασε το έδαφος, το ολόφρεσκο "Feathergun" απλά τους καθιερώνει ως ένα από τα συγκροτήματα που αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν τις γνώριμες Tool επιρροές και να τις αναπτύξουν πάνω σε δικές τους πιο alternative meets progressive ιδέες που παραπέμπουν στο νέο τους πόνημα και σε Dredg.
Η φωνή θα σας θυμίσει αρκετά Maynard James Keenan και οι συνθέσεις θα αναδείξουν την μαγευτική επίδραση των A Perfect Circle μετά το εκπληκτικό "Thirteenth Step". Πρόκειται για ένα άλμπουμ που ακούγεται στο σύνολό του, όπως και το "Eidolon" εξάλλου, και δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε το myspace (www.myspace.com/rishloo) της μπάντας από το Seattle και να διαπιστώσετε γιατί έχουν όλα τα φόντα να πάνε μπροστά. Το "Feathergun" εν ολίγοις είναι ένας δίσκος που αν είχε όλη την απαιτούμενη προώθηση, θα μπορούσε να φιγουράρει σε πολλές λίστες με προτεινόμενες κυκλοφορίες.
www.myspace.com/rishloo
Sleeping At Last - "Storyboards"
Self Release (2009)
Ομορφιά είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τη μπάντα αυτή. Η νωχελική ομορφιά του άδειου μυαλού αλλά και της μεθυσμένης σκέψης. Η μπάντα αυτό έχει να προσφέρει, απόλυτη χαλάρωση και ηρεμία. Με ένα τίμημα όμως. Συναισθηματικό πνιγμό.
Η μελωδική φωνή του Ryan O'Neal σε ταξιδεύει σ' ένα πολύχρωμο μα και παράλληλα μουντό και θολό ταξίδι καθ' όλη τη διάρκεια του "Storyboards". Πολυδιάστατες ακουστικές συνθέσεις, δουλεμένα πλήκτρα με καταπληκτική συνοδεία κρουστών όλων των ειδών, αλλά και μία παραγωγή που αναδεικνύει κατάλληλα όλα τα προσόντα του καταπληκτικού αυτού ντουέτου, πλέον, από το Ιλλινόις αποτελούν τα συστατικά για έναν αψεγάδιαστο δίσκο.
Υπάρχουν κομμάτια που αναρωτιέσαι γιατί να τελειώνουν, κομμάτια που αναρωτιέσαι γιατί δεν τα έχουν γράψει άλλοι, «μεγάλοι», κομμάτια τόσο καλά δομημένα, που αναρωτιέσαι γιατί μια τέτοια μπάντα δεν ανήκει σε καμία δισκογραφική...
www.myspace.com/sleepingatlast
Teitanblood - "Seven Chalices"
Norma Evangelium Diaboli (2009)
H Ισπανία μπορεί να μην είναι και τόσο διάσημη για τις black metal μπάντες της, αλλά το 2009, που μόλις πέρασε, άνοιξε μια νέα πύλη προς την Κόλαση (ας ελπίσουμε μόνιμη) και αυτή έφτυσε από τα βάθη της άλλο ένα μπάσταρδο αποπαίδι των Blasphemy και των Profanatica. Το όνομα αυτού... Teitanblood.
Ο πρώτος δίσκος των Ισπανών, με τίτλο "Seven Chalices (Οf Vomit Αnd Blood)", αποτελεί το νέο εργαλείο του Διαβόλου για να επιτύχει την απόλυτη υποταγή στο σκοτάδι και το κακό που εκπροσωπεί. Με death metal μουσικές αφετηρίες, σε βυθίζει βαθιά στη black metal βλασφημία, όπως αυτήν οραματίστηκαν οι Profanatica και την έκαναν λάβαρο οι Blasphemy. Με την ανατριχιαστική εισαγωγή του "Whore Mass" σε μυεί γρήγορα στην occult αισθητική και την τελετουργική ατμόσφαιρα που διακατέχει ολόκληρο το δίσκο. Μία ατμόσφαιρα που μόνο να εντείνουν μπορούν τα ιντερλούδια και οι ψαλμοί σε αραβικά, σανσκριτικά και ένα τσούρμο άλλες γλώσσες που στοιχειώνουν τις επικλήσεις πάνω από τα εφτά δισκοπότηρα του εμετού και του αίματος. Η τελετή όμως δεν τελειώνει στο μουσικό μέρος. Το υποβλητικό artwork που πλαισιώνει τα τραγούδια των Teitanblood επιβεβαιώνει ότι μιλάμε για αληθινούς φορείς του χάους. Με το "The Origin Of Death", που κλείνει τον δίσκο, κλείνει και ο κύκλος της ανίερης μυσταγωγίας. Όλοι οι θεοί είναι πλέον νεκροί. Το μόνο που απομένει είναι το σκοτάδι. Αγκαλιάστε το...
www.teitanblood.com
Τhe Dangerous Summer - "Reach For The Sun"
Hopeless Records (2009)
Ντεμπούτο LP για τους alt-rockers The Dangerous Summer. Αέρας φρέσκοτατος. Στακάτο rock, μία χαριτωμένη, σχεδόν ανεπαίσθητη βέβαια, μυρωδιά προγκρεσσιβίλας και ένα ελκυστικό γρέντζο στα φωνητικά σου γαργαλάει τ' αυτάκια και στα 41 λεπτά του δίσκου.
Διάσπαρτες εντυπωσιακές μπασσογραμμές και γενικά ευφυέστατες αλληλουχίες μελωδιών είναι το βασικό στοιχείο του δίσκου, που παρά τη φαινομενική απλοϊκότητα του κρύβει μεγάλη δόση περίπλοκων δομών. Κομμάτια όπως το "The Permanent Rain" και το "Where I Want To Be" ξεχωρίζουν παρ' όλη τη σταθερή ποιότητα όλου του δίσκου. Μια πολύ καλοστημένη δουλειά, που αν και ξεχάστηκε, είχε/έχει τα φόντα να λάμψει.
www.myspace.com/dangeroussummer
Upcdownc - "Firewolf"
Self Release (2009)
Γάντι ταιριάζει η περίπτωση του νέου δίσκου των Upcdownc (ή αλλιώς up-c down-c left-c right-c abc + start, για όσους θυμούνται τα cheats στις παλιότερες παιχνιδομηχανές) στις «υπόγειες» κυκλοφορίες της χρονιάς που μας πέρασε. Χωρίς να πρόκειται για την πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα, μην έχοντας από την άλλη και πολλά χρόνια προϋπηρεσίας, με το "Firewolf" κάνουν τη διαφορά για τη συνδυαστική τους δεινότητα, με το δίσκο να ξεχωρίζει και για την ποιοτική του α-μετριότητα.
Με το ορχηστρικό post meets stoner περιεχόμενό του, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά σχετικά με το γιατί τελικά κυκλοφόρησε από την ίδια τη μπάντα και όχι μέσω κάποιας εταιρείας. Απλός, στιβαρός, άκρως οργανικός δίσκος, χωρίς πολλά εφέ, αλλά με περίσσεια τσαμπουκά και διάρκεια 27 λεπτών, τα έχει όλα και συμφέρει. Μη μείνετε στο εκπληκτικό «περιτύλιγμα», αλλά περάστε στο κυρίως πιάτο, χωρίς να παραλείψετε και μια ανασκόπηση στο εξαιρετικά ενδιαφέρον παρελθόν της μπάντας.
www.myspace.com/upcdownc
Vangough - "Manikin Pride"
Self Release (2009)
Παράπονο δεν έχουμε από το progressive τα τελευταία χρόνια, το αντίθετο μάλιστα. Πλέον οι ποιοτικές κυκλοφορίες στο χώρο είναι τόσo πολλές, που όλο και κάποιο μικρό κόσμημα μας διαφεύγει ή ξεχνάμε να εκτιμήσουμε όσο πρέπει. Παρ' όλα αυτά, κάποιοι δίσκοι μας λείπουν, όταν έχουμε μεγαλώσει μαζί τους, και οι δημιουργοί τους είτε δεν έχουν αλλάξει ρότα, είτε έχουν αποσυρθεί.
Τη δίψα για δίσκους σαν αυτούς που έβγαζαν λοιπόν οι Pain Of Salvation στα πρώτα album τους έρχονται να καλύψουν οι Vangough από τις Η.Π.Α. και το self released ντεμπούτο τους "Manikin Parade" τούς βάζει στην βασική πεντάδα των rookies για το 2009. Χωρίς να είναι έτοιμοι ακόμα για βασική πεντάδα, έχουν όλο το ταλέντο και τα φόντα να πρωταγωνιστήσουν στο άμεσο μέλλον.
Δε χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να καταλάβει κάποιος πως το "Manikin Parade" είναι ενδεχομένως ό,τι πιο κοντινό σε Pain Of Salvation, ενώ εμφανείς είναι οι Dream Theater επιρροές και το '90s progressive metal γενικότερα. Τα τραγούδια κυμαίνονται σε διάρκεια συνήθως μεταξύ των 5 και 10 λεπτών και περιέχουν πολλές εναλλαγές μεταξύ δυνατών κιθαριστικών θεμάτων, μελωδιών στο πιάνο και εκφραστικών φωνητικών.
Χωρίς να χρειάζονται κάποιο πρόθεμα για να περιγράψουν το progressive metal που παίζουν, όταν η εμπειρία τους βοηθήσει να μετουσιώσουν τις ιδέες στο να γράφουν λίγο πιο εστιασμένα τραγούδια, έχουν το ταλέντο να δώσουν διαμάντια. Το "Manikin Parade" είναι μια εξαιρετική αρχή.
www.myspace.com/officialvangough
Canterbury - "Thank You"Self Release (2009)
Πρώτη φορά σε συναυλία πέρασα καλύτερα με το support, παρά με την κύρια ατραξιόν. Ο λόγος λοιπόν για τους νεαρούς Βρετανούς που με έκαναν να ξεχάσω τη ζωντανή εμφάνιση των, κατά τ' άλλα πολύ καλών, Billy Talent και να εστιάσω την προσοχή μου πάνω στη δική τους προσπάθεια.
Ντεμπούτο τους φέτος, ναι, και εξαιρετική προσπάθεια μάλιστα. Γενικά στη ροκ μου (sic) δε θέλω πληκτράκια και λοιπά γεμίσματα, τουλάχιστον όχι σε αυτό το indie/pop-rock είδος που διακρίνονται οι Canterbury, αλλά ετούτοι τα συνδυάσανε όλα εξαιρετικά. 5 τα κύρια μέλη, 2 τα κύρια φωνητικά, άψογη συνεργασία μεταξύ όλων. Ο δίσκος τους είναι γεμάτος πιασάρικα ρεφραίν και upbeat ριφφάκια, με το γρήγορο τέμπο των περισσότερων τραγουδιών να σου ανέβαζει τη διάθεση αυτομάτως. Διαμαντάκι του δίσκου, το οποίο πολύ σωστά είναι και το πρώτο single τους, είναι το "Set You Right", κομμάτι ναρκωτικό που σου καρφώνεται στο μυαλό και δεν ξεκολλάει με τίποτα. Σωστό θα ήταν να τονίσουμε την πολύ σωστή κίνηση της μπάντας να προσφέρει το άλμπουμ της δωρεάν σε όλους όσους επιθυμούν να το κατεβάσουν από την επίσημη ιστοσελίδα της (http://www.canterburythankyou.com/) και να τη γνωρίσουν. Τουλάχιστον κάποιοι καταλαβαίνουν πώς, καλώς ή κακώς, λειτουργεί η αγορά σήμερα. Εύγε όπως και να 'χει.
www.myspace.com/canterbury
Ιάσονας Τσιμπλάκος
Cruciamentum - "Convocation Οf Crawling Chaos"Self Release (2009)
Εν αναμονή της πρώτης επίσημης δουλειάς των Βρετανών Cruciamentum, η περίπτωσή τους δεν αφήνει περιθώρια αποφυγής, καθώς από τη δεύτερη κιόλας demo-tape με τίτλο "Convocation Οf Crawling Chaos" τα δείγματα death metal που παρουσιάζουν μοιάζουν ισάξια σχεδόν με παραδείγματα άλλων εποχών, όσον αφορά τον τομέα των «θρυλικών» demo κυκλοφορίων.
Ok, αρχίσαμε τις υπερβολές δελτίων τύπου θα πείτε, αλλά δε συναντάμε συχνά ένα τόσο πετυχημένο μίγμα αμερικανικού («βλάσφημου» τύπου) και φινλανδικού death metal, ιδιαίτερα όταν το πρώτο συγγενές παράδειγμα που σου έρχεται στο μυαλό δεν είναι άλλο από το "Slumber Of Sullen Eyes" των -θεών, κατά τ' άλλα- Demigod. Πραγματικά, το όλο feeling περιέχει μια αλλόκοτα ψυχρή αύρα, αντίστοιχη της οποίας συναντάται και σε σημεία των «δικών μας» Dead Congregation (γράψτε δίσκο τώρα), με τη διαφορά πως το ύφος των Cruciamentum έχει ένα, χμ, «apocalyptic kind of vibe», αν θέλετε να μιλήσουμε στη γλώσσα των ξένων. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω επ' ακριβώς, καθώς πέραν του όποιου obscure χαρακτήρα, υπάρχουν ορισμένες «απόκοσμες» -κατά μια έννοια- στιγμές, που στηρίζονται στην προσθήκη synthesizers, με χαρακτηριστικότατο παράδειγμα να αποτελεί το αποστομωτικό κλείσιμο του "Rotten Flesh Crucifix" - το οποίο, παρεμπιπτόντως, με ωθεί διαρκώς σε μια διαδικασία συλλογισμού περί του πόσο ισοπεδωτικό ενδέχεται να ηχεί ζωντανά.
Γι' αυτό λοιπόν αγαπητοί, το περί ου ο λόγος ξεκίνημα δε μπορεί παρά να μας προϊδεάσει με τις θετικότερες δυνατές προσδοκίες για το μέλλον - επειδή αν το επερχόμενο MLP στέκεται στα ίδια υψηλά επίπεδα, τότε οι Cruciamentum δεν είναι παρά ένα όνομα που θα απασχολήσει τον περιβόητο κύκλο των γνωστών-άγνωστων για πάρα πολύ καιρό.
www.myspace.com/cruciamentumuk
Γιάννης Καγκελάρης
Heart Of Cygnus - "Over Mountain"Under Hill (2009)
Οι Heart Οf Cygnus αγαπούν τους Rush, όπως φαίνεται και από το όνομά τους (και καλά κάνουν!). Είναι Αμερικανοί και το "Over Mountain, Under Hill" είναι το δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ τους και για δεύτερη συνεχόμενη κυκλοφορία καταφέρνουν να ακούγονται αφενός μεν ρετρό και αφετέρου εμπνευσμένοι και μοναδικοί. Η συνταγή κρίνεται άκρως επιτυχημένη και η μουσική των Heart Of Cygnus, εκτός των θεών Rush, παραπέμπει αρκετά προς την πρώτη περίοδο των Queen και στην εποχή της ασύλληπτης δημιουργικότητας των Iron Maiden. Και η διασκευή στο "Revelations", φυσικά, προστίθεται σε ένα έτσι κι αλλιώς εντυπωσιακό άλμπουμ.
Αν λοιπόν μέχρι στιγμής οι όροι Rush, Iron Maiden, concept album σας δημιουργούν ωραίες εικόνες και προσδοκίες, τότε οι Heart Of Cygnus θα σας ανταμείψουν και με το παραπάνω. Αν σε όλα αυτά προσθέσετε τον συνδυασμό προοδευτικού και επικού στοιχείου, είναι πασιφανές ότι οι τύποι αυτοί ξέρουν τι κάνουν και πάνω απ' όλα το γουστάρουν. Το πανέμορφο εξώφυλλο και κομματάρες σαν το "Blue Planet" ή το μελωδικό "The Mountain King" και το "Lost At Sea" απλά συμπληρώνουν την εικόνα για τους Heart Of Cygnus. Μπαντάρα και προτείνεται ανεπιφύλακτα.
www.myspace.com/heartofcygnus
Πάνος Παπάζογλου
Heirs - "Alchera"Denovali Records (2009)
Ο γάμος σκοταδιού και φωτός. Μια κυκλοφορία από την Αυστραλία που έβαλε τα γυαλιά σε πολλές μπάντες. Τελικό έλεγχο στο δίσκο έκανε ο James Plotkin, γνωστός από δουλειές σε Isis, Khanate, Burning Witch, Pelican και Earth. Φοβερά κιθαριστικά περάσματα και εκπληκτική drone doom ατμόσφαιρα. Ένα μαγικό άλμπουμ, το οποίο είναι, μέσω του site της εταιρείας, ανοιχτό σε ελεύθερο download.
Θα τους παρομοίαζα με μπάντες σαν τους Jesu, τους Cable, τους Black Boned Angel, ή τους Electric Wizard και τους Khanate, αλλά δε γίνεται, γιατί είναι εμφανώς πιο ατμοσφαιρικοί και μελωδικοί από όλους τους ανωτέρω. Έχουν μια διαφορετικότητα στο χαμό από instrumental post μπάντες που μας έχουν κατακλύσει και δένουν αρμονικά το sludge με ένα σκονισμένο doom και ένα βαρύ και βρώμικο metal και όλα αυτά μαζί με πειραματικές ambient και θορυβώδεις μουσικές γέφυρες και ηχητικά υπόβαθρα. Ακολουθούν πιστά τη συνταγή «ξεκινάω αργά και ήρεμα και κορυφώνω με ένταση και θόρυβο», αλλά η δημιουργική τους ποικιλία και οι υπέροχες συνθετικά δομές τους τούς κάνουν καινοτόμους και αρκετά πρωτότυπους. Μπάντα που οι επιρροές της ξεκινούν στους Swans και τους Godflesh και καταλήγουν στους Neurosis. Σίγουρα δε θα απογοητευτεί κανένας φίλος σκοτεινής και «βρώμικης» μουσικής.
Ελεύθερο κατέβασμα από εδώ: http://denovali.com/download.php?id=25
Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
Imaad Wasif - "The Voidist"Tee Pee Records (2009)
Ο καχεκτικός Ινδιανο-Καναδός με τη νεανική αφάνα του Tony Iommi συγκαταλέγεται πλέον κι επίσημα στους σπουδαιότερους τραγουδοποιούς της γενιάς του, προεξάρχοντος του Dag Riggs, με τα πειστήρια που απρτίζουν το "The Voidist" να είναι και αρκούντως πειστικά για του λόγου το αληθές.
Tο περσινό "Strange Hexes" μπορεί να μην τον έκανε συμπαθή στους πολέμιους του Devendra Banhart, τον έκανε όμως αρεστό στους φίλους του Neil Young, ένεκα του εξαίσιου "Unveiling". Ο φετινός του δίσκος, πάλι, τους «έχει όλους»: Φίλους κι οχτρούς, λάτρεις της ροκ νεο-ψυχεδέλειας, αγαπούληδες εναλλακτικούς, παλιοροκάδες και stoner-άδες, μιάς και το αγόρι μας ανδρώθηκε στο ιερό Palm Desert.
Έχει δύο από τις καλύτερες συνθέσεις της χρονιάς ("Redeemer" και "Fangs") και το σύνολό του είναι μακράν καλύτερο από τον προκάτοχό του. Ας αγκαλιαστούμε λοιπόν όλοι μαζί κι ας κυνηγήσουμε τη γυμνή Josephine και τις επίσης τσίτσιδες φίλες της που αυτοπαγανίζονται στο video clip του "Redeemer". Αγάπη...
www.myspace.com/imaadw
Γιώργος Ζαρκαδούλας
Infinitum Obscure - "Sub Atris Caelis"Blood Harvest/Deathgasm (2009)
Ολοκληρωμένο από κάθε άποψη, πραγματική αποκάλυψη αυτό το album. Η δεύτερη full length κυκλοφορία για τη μπάντα από το Μεξικό (το οποίο όσο πάει και αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο παγκόσμιο χάρτη του death metal ) κραυγάζει ότι ήρθε η ώρα να ξεκολλήσουν από το «βάλτο» του underground, όσο καλα και να είναι εκεί, και να ανοίξουν τα πανιά τους σε ένα κοινό που τους έχει αναγκη. Πανέξυπνα riff, άκρως θελκτικά κάνουν τη βολτίτσα τους σε «αρχέγονες» thrash φόρμες, ρίχνουν μπόλικο μαύρο μελάνι πάνω τους και ένα σκοτεινό black metal συναίσθημα αιωρείται συνεχώς πάνω στη κατα βάση old-school διάθεση του συγκροτήματος. Και επειδή είναι καλύτερο album απ' ότι θα περιμένατε, κάντε μια θέση στη δισκοθήκη σας κάτω από το "Leprosy" των δε λέω ποιων και θα με θυμηθείτε.
www.myspace.com/infinitumobscure
Τόλης Δόσης
Maylene And The Sons Of Disaster - "III"Ferret Records (2009)
Αν και δεν είμαι σίγουρος για το πόσο underground μπορεί να θεωρούνται οι Maylene And The Sons Of Disaster σε όρους μουσικής βιομηχανίας, από attitude και αναγνωρισιμότητα στη χώρα μας ανήκουν ξεκάθαρα σε αυτό το χώρο. Μπορεί το southern να φοριέται λίγο περισσότερο αυτή την εποχή, αλλά αν μπεις λίγο στον κόσμο αυτών εδώ των τυπάδων από την Alabama, ίσως ανησυχήσεις για το πόσο σοβαρά έχουν πάρει την κληρονομιά τους, αναγνωρίζοντας παράλληλα την αυθεντικότητα στην τρέλα τους.
Έχοντας metalcore μουσικές ρίζες, οι Maylene And The Sons Of Disaster στον τρίτο τους δίσκο ισορροπούν καλύτερα από ποτέ μεταξύ του southern heavy rock και των φωνακλάδικων φωνητικών, εστιάζοντας ακόμα περισσότερο στο να γράψουν καλά τραγούδια. Το "Step Up (I'm On It)" είναι ένας από τους rock ύμνους της χρονιάς που μας άφησε, με το riff του να συναγωνίζεται αυτό του "Check My Brain" των Alice In Chains. Επίσης, πιασάρικο και δυναμικό το πρώτο single "Just A Shock", ενώ όταν αφήνουν στην άκρη τα πιο ακραία στοιχεία, όπως στα "Last Train Coming" και "Listen Close", ακούγονται ακόμα καλύτεροι. Από την εισαγωγή του δίσκου με το banjo του "Waiting On My Deathbed", μέχρι το πανέμορφο instrumental κλείσιμο του "The End Is Here... The End Is Beautiful" ο δίσκος ρέει σαν παγωμένη μπύρα το καλοκαίρι.
Το "III" είναι εδώ για να κεράσει riffs, μελωδίες και solos με νότιο-αμερικάνικο αέρα που υπόσχονται σχεδόν 40 λεπτά απόλαυσης σε φίλους των Pride And Glory, των Lynyrd Skynyrd, των Down ή των Hellyeah και όχι μόνο. Ο δίσκος συνδυάζεται ακόμα καλύτερα με την party διάθεση που συνήθιζε να έχει ο Dimebag Darrell και το αλκοόλ της επιλογής σας.
www.myspace.com/mayleneandthesonsofdisaster
Χρήστος Καραδημήτρης
Monkey3 - "Undercover"Headstrong (2009)
Deep, deep, undercover.
Έχεις κυκλοφορήσει έναν από τους σημαντικότερους post/psychedelic οργανικούς δίσκους των '00s (call me "39 Laps") και σε πιάνει μια μανία να διασκευάσεις σε τούτο το EP τραγούδια με φωνητικά. Ok, πάσο. Τον John Garcia τον ρώτησες αν θέλει να τραγουδήσει Kiss; Αν θέλει λέει; Ο Λάζαρος είναι εδώ και stoner-ιάζει από το πουθενά. Ναι, οι Kiss είναι stoner μπάντα και οι Archive ψυχεδελίζουν ωσάν μια ταινία του Terry Gilliam, αλλά την ήττα δεν την έφαγες ακόμη.
Όχι, δεν είναι οι Floyd με «μια από αυτές τις ημέρες τους», μήτε και το «Κασμίρι» των Zeppelin. Καίγομαι - καίγομαι, ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά. "Burn" από Purple και η Διασκευή Των Διασκευών έφτασε επιτέλους στ' αφτιά σου. Και να μη σου αρέσει δηλαδή (ω, βλάσφημε), πες μου μια, μόνο μια μπάντα που διασκεύασε ασκαρδαμυκτί Archive, Kiss, Pink Floyd, Led Zeppelin, Deep Purple και Ennio Morricone. Παράλογο; Δεν απαντάει κανείς, άρα... Ελβετική γκρουπάρα.
www.myspace.com/monkeythreecom
Γιώργος Ζαρκαδούλας
Orchid - "Through The Devil's Doorway"The Church Within (2009)
Αποκαθήλωσις. Αλλαγή φρουράς αν προτιμάτε. Το "The Electric Sleep" των Sheavy παρέδωσε τη σκυτάλη της πιο Sabbath κυκλοφορίας έπειτα από 11 ολάκερα χρόνια, αλλά δεν πήγαν μακριά γι' αυτό. Πετάχτηκαν από τον Καναδά στις Η.Π.Α και κόσμισαν με την παρουσία τους την τελετή παράδοσης-παραλαβής της πολύτιμης αυτής κληρονομιάς.
Η τετραμελής μπάντα από το San Francisco παρέλαβε συγκινημένη τα σκήπτρα, και πως αλλιώς δηλαδή, όταν με το παρθενικό της EP κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη και το σεβασμό των προκατόχων της. Οι Orchid είναι ακόμα μια μπάντα με retro αισθητική, η αναλογία όμως της ποιότητάς των είναι αντιστρόφως ανάλογη με την πλειάδα αντίστοιχων συγκροτημάτων, όπως ακριβώς και το 10άρι σκωτσέζικο malt whiskey των 19 ευρώ (τσακιστείτε να το βρείτε, κυκλοφορεί).
Οι τρείς εκ των τεσσάρων συνθέσεων του "Through The Devil's Doorway" θα σας θυμίσουν σίγουρα κι από ένα τραγούδι των Sabbath η κάθε μια ξεχωριστά (ειδικά το "No One Makes A Sound"), το riff όμως και η δομή του "Son Of Misery" χαιρετάει τους Buffalo από τη μακρινή Αυστραλία και μπαίνει δικαιωματικά στη λίστα των καλύτερων συνθέσεων του 2009. Με τα μέλη της μπάντας, την εκτελεστική τους δεινότητα και την υβριδική φωνή Ozzy/John Garcia/Jon Oliva θα ασχοληθώ όταν με το καλό βγει και ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος τους, γιατί τώρα είμαι απασχολημένος αποκλειστικά και μόνο με την προσωπική μου ευχαρίστηση. Παρτάκιας; Τσακιστείτε να το βρείτε, κυκλοφορεί.
www.myspace.com/orchidsf
Γιώργος Ζαρκαδούλας
Rishloo - "Feathergun"Self Release (2009)
Οι Rishloo μπορεί να ανήκουν ακόμα στους underground κύκλους, αν και στην εποχή του internet δύσκολα μπορεί να στηριχτεί ότι υφίσταται κάτι τέτοιο, τουλάχιστον με την παλιά μορφή του, αλλά σημασία έχει ότι οι συγκεκριμένοι τύποι εξακολουθούν να παραμένουν χωρίς εταιρεία και να κυκλοφορούν μόνοι τους τον τρίτο κατά σειρά πανέμορφο δίσκο τους. Και αν το "Eidolon", που προηγήθηκε πριν 2-3 χρόνια, προετοίμασε το έδαφος, το ολόφρεσκο "Feathergun" απλά τους καθιερώνει ως ένα από τα συγκροτήματα που αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν τις γνώριμες Tool επιρροές και να τις αναπτύξουν πάνω σε δικές τους πιο alternative meets progressive ιδέες που παραπέμπουν στο νέο τους πόνημα και σε Dredg.
Η φωνή θα σας θυμίσει αρκετά Maynard James Keenan και οι συνθέσεις θα αναδείξουν την μαγευτική επίδραση των A Perfect Circle μετά το εκπληκτικό "Thirteenth Step". Πρόκειται για ένα άλμπουμ που ακούγεται στο σύνολό του, όπως και το "Eidolon" εξάλλου, και δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε το myspace (www.myspace.com/rishloo) της μπάντας από το Seattle και να διαπιστώσετε γιατί έχουν όλα τα φόντα να πάνε μπροστά. Το "Feathergun" εν ολίγοις είναι ένας δίσκος που αν είχε όλη την απαιτούμενη προώθηση, θα μπορούσε να φιγουράρει σε πολλές λίστες με προτεινόμενες κυκλοφορίες.
www.myspace.com/rishloo
Πάνος Παπάζογλου
Sleeping At Last - "Storyboards"Self Release (2009)
Ομορφιά είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τη μπάντα αυτή. Η νωχελική ομορφιά του άδειου μυαλού αλλά και της μεθυσμένης σκέψης. Η μπάντα αυτό έχει να προσφέρει, απόλυτη χαλάρωση και ηρεμία. Με ένα τίμημα όμως. Συναισθηματικό πνιγμό.
Η μελωδική φωνή του Ryan O'Neal σε ταξιδεύει σ' ένα πολύχρωμο μα και παράλληλα μουντό και θολό ταξίδι καθ' όλη τη διάρκεια του "Storyboards". Πολυδιάστατες ακουστικές συνθέσεις, δουλεμένα πλήκτρα με καταπληκτική συνοδεία κρουστών όλων των ειδών, αλλά και μία παραγωγή που αναδεικνύει κατάλληλα όλα τα προσόντα του καταπληκτικού αυτού ντουέτου, πλέον, από το Ιλλινόις αποτελούν τα συστατικά για έναν αψεγάδιαστο δίσκο.
Υπάρχουν κομμάτια που αναρωτιέσαι γιατί να τελειώνουν, κομμάτια που αναρωτιέσαι γιατί δεν τα έχουν γράψει άλλοι, «μεγάλοι», κομμάτια τόσο καλά δομημένα, που αναρωτιέσαι γιατί μια τέτοια μπάντα δεν ανήκει σε καμία δισκογραφική...
www.myspace.com/sleepingatlast
Ιάσονας Τσιμπλάκος
Teitanblood - "Seven Chalices"Norma Evangelium Diaboli (2009)
H Ισπανία μπορεί να μην είναι και τόσο διάσημη για τις black metal μπάντες της, αλλά το 2009, που μόλις πέρασε, άνοιξε μια νέα πύλη προς την Κόλαση (ας ελπίσουμε μόνιμη) και αυτή έφτυσε από τα βάθη της άλλο ένα μπάσταρδο αποπαίδι των Blasphemy και των Profanatica. Το όνομα αυτού... Teitanblood.
Ο πρώτος δίσκος των Ισπανών, με τίτλο "Seven Chalices (Οf Vomit Αnd Blood)", αποτελεί το νέο εργαλείο του Διαβόλου για να επιτύχει την απόλυτη υποταγή στο σκοτάδι και το κακό που εκπροσωπεί. Με death metal μουσικές αφετηρίες, σε βυθίζει βαθιά στη black metal βλασφημία, όπως αυτήν οραματίστηκαν οι Profanatica και την έκαναν λάβαρο οι Blasphemy. Με την ανατριχιαστική εισαγωγή του "Whore Mass" σε μυεί γρήγορα στην occult αισθητική και την τελετουργική ατμόσφαιρα που διακατέχει ολόκληρο το δίσκο. Μία ατμόσφαιρα που μόνο να εντείνουν μπορούν τα ιντερλούδια και οι ψαλμοί σε αραβικά, σανσκριτικά και ένα τσούρμο άλλες γλώσσες που στοιχειώνουν τις επικλήσεις πάνω από τα εφτά δισκοπότηρα του εμετού και του αίματος. Η τελετή όμως δεν τελειώνει στο μουσικό μέρος. Το υποβλητικό artwork που πλαισιώνει τα τραγούδια των Teitanblood επιβεβαιώνει ότι μιλάμε για αληθινούς φορείς του χάους. Με το "The Origin Of Death", που κλείνει τον δίσκο, κλείνει και ο κύκλος της ανίερης μυσταγωγίας. Όλοι οι θεοί είναι πλέον νεκροί. Το μόνο που απομένει είναι το σκοτάδι. Αγκαλιάστε το...
www.teitanblood.com
Φίλιππος Αλέκου
Τhe Dangerous Summer - "Reach For The Sun"Hopeless Records (2009)
Ντεμπούτο LP για τους alt-rockers The Dangerous Summer. Αέρας φρέσκοτατος. Στακάτο rock, μία χαριτωμένη, σχεδόν ανεπαίσθητη βέβαια, μυρωδιά προγκρεσσιβίλας και ένα ελκυστικό γρέντζο στα φωνητικά σου γαργαλάει τ' αυτάκια και στα 41 λεπτά του δίσκου.
Διάσπαρτες εντυπωσιακές μπασσογραμμές και γενικά ευφυέστατες αλληλουχίες μελωδιών είναι το βασικό στοιχείο του δίσκου, που παρά τη φαινομενική απλοϊκότητα του κρύβει μεγάλη δόση περίπλοκων δομών. Κομμάτια όπως το "The Permanent Rain" και το "Where I Want To Be" ξεχωρίζουν παρ' όλη τη σταθερή ποιότητα όλου του δίσκου. Μια πολύ καλοστημένη δουλειά, που αν και ξεχάστηκε, είχε/έχει τα φόντα να λάμψει.
www.myspace.com/dangeroussummer
Ιάσονας Τσιμπλάκος
Upcdownc - "Firewolf"Self Release (2009)
Γάντι ταιριάζει η περίπτωση του νέου δίσκου των Upcdownc (ή αλλιώς up-c down-c left-c right-c abc + start, για όσους θυμούνται τα cheats στις παλιότερες παιχνιδομηχανές) στις «υπόγειες» κυκλοφορίες της χρονιάς που μας πέρασε. Χωρίς να πρόκειται για την πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα, μην έχοντας από την άλλη και πολλά χρόνια προϋπηρεσίας, με το "Firewolf" κάνουν τη διαφορά για τη συνδυαστική τους δεινότητα, με το δίσκο να ξεχωρίζει και για την ποιοτική του α-μετριότητα.
Με το ορχηστρικό post meets stoner περιεχόμενό του, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά σχετικά με το γιατί τελικά κυκλοφόρησε από την ίδια τη μπάντα και όχι μέσω κάποιας εταιρείας. Απλός, στιβαρός, άκρως οργανικός δίσκος, χωρίς πολλά εφέ, αλλά με περίσσεια τσαμπουκά και διάρκεια 27 λεπτών, τα έχει όλα και συμφέρει. Μη μείνετε στο εκπληκτικό «περιτύλιγμα», αλλά περάστε στο κυρίως πιάτο, χωρίς να παραλείψετε και μια ανασκόπηση στο εξαιρετικά ενδιαφέρον παρελθόν της μπάντας.
www.myspace.com/upcdownc
Άλκης Κοροβέσης
Vangough - "Manikin Pride"Self Release (2009)
Παράπονο δεν έχουμε από το progressive τα τελευταία χρόνια, το αντίθετο μάλιστα. Πλέον οι ποιοτικές κυκλοφορίες στο χώρο είναι τόσo πολλές, που όλο και κάποιο μικρό κόσμημα μας διαφεύγει ή ξεχνάμε να εκτιμήσουμε όσο πρέπει. Παρ' όλα αυτά, κάποιοι δίσκοι μας λείπουν, όταν έχουμε μεγαλώσει μαζί τους, και οι δημιουργοί τους είτε δεν έχουν αλλάξει ρότα, είτε έχουν αποσυρθεί.
Τη δίψα για δίσκους σαν αυτούς που έβγαζαν λοιπόν οι Pain Of Salvation στα πρώτα album τους έρχονται να καλύψουν οι Vangough από τις Η.Π.Α. και το self released ντεμπούτο τους "Manikin Parade" τούς βάζει στην βασική πεντάδα των rookies για το 2009. Χωρίς να είναι έτοιμοι ακόμα για βασική πεντάδα, έχουν όλο το ταλέντο και τα φόντα να πρωταγωνιστήσουν στο άμεσο μέλλον.
Δε χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να καταλάβει κάποιος πως το "Manikin Parade" είναι ενδεχομένως ό,τι πιο κοντινό σε Pain Of Salvation, ενώ εμφανείς είναι οι Dream Theater επιρροές και το '90s progressive metal γενικότερα. Τα τραγούδια κυμαίνονται σε διάρκεια συνήθως μεταξύ των 5 και 10 λεπτών και περιέχουν πολλές εναλλαγές μεταξύ δυνατών κιθαριστικών θεμάτων, μελωδιών στο πιάνο και εκφραστικών φωνητικών.
Χωρίς να χρειάζονται κάποιο πρόθεμα για να περιγράψουν το progressive metal που παίζουν, όταν η εμπειρία τους βοηθήσει να μετουσιώσουν τις ιδέες στο να γράφουν λίγο πιο εστιασμένα τραγούδια, έχουν το ταλέντο να δώσουν διαμάντια. Το "Manikin Parade" είναι μια εξαιρετική αρχή.
www.myspace.com/officialvangough
Χρήστος Καραδημήτρης
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
