Τα 100 album της δεκαετίας 2000 - 2009

Οι δίσκοι που άφησαν τη σφραγίδα τους αντικατοπτρίζοντας τις τάσεις γύρω από τον άξονα του rock

01/02/2010 @ 00:48
Την 31η Δεκεμβρίου 2009 μάς άφησε άλλη μια δεκαετία, που σημαδεύτηκε και πάλι από πολλή και καλή μουσική. Είδε μεγαθήρια να επανέρχονται και άλλα να περνούν στην ιστορία, παρατηρώντας παράλληλα πολλά νέα συγκροτήματα να καινοτομούν και να καταφέρνουν να σταδιοδρομήσουν. Σίγουρα, η επιλογή 100 δίσκων δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ούτε για τη συντακτική ομάδα του Rocking.gr υπήρξε. Γι' αυτό, πριν αρχίσουμε την αλφαβητική παρουσίαση των επιλογών μας, θα έπρεπε πρώτα να σας εξηγήσουμε τη λογική αλλά και τα κριτήρια της λίστας μας.

Κατ' αρχάς, τί σημαίνει «100 άλμπουμ της δεκαετίας»; Σημαίνει 100 δίσκοι που άφησαν τη σφραγίδα τους στα δέκα τελευταία χρόνια και αντικατοπτρίζουν τις τάσεις γύρω από τον άξονα του rock στο παρόν, δίνοντας ίσως στοιχεία και για το μέλλον. Είναι οι καλύτεροι; Κάποιοι σίγουρα, άλλοι ενδεχομένως όχι. Είναι οι πιο αγαπημένοι; Κατά πολλούς, ναι. Υπάρχουν ελλείψεις στη λίστα; Πιθανότατα, καθώς, όπως συμβαίνει με κάθε λίστα, οι προτιμήσεις των συντακτών θα μπορούσαν να άλλαζαν κάθε μέρα, εφόσον όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στους καλύτερους, είναι πάντα μια πολύ επίπονη υπόθεση το ποιον θα αφήσεις εκτός.

Στο επίπεδο των μουσικών ειδών προσπαθήσαμε να κρατήσουμε μια αναλογία, τηρώντας πιστά τη γενική μας φιλοσοφία ότι το rock μπορεί να αντιμετωπιστεί ως κάτι το ενιαίο, ανεξαρτήτως ταμπελών. Καταφέραμε, ευελπιστούμε, να αποτυπώσουμε τον πλουραλισμό των μουσικών γούστων των συντακτών μας, προσφέροντας χώρο σε κάθε ιδίωμα -ακόμα και στα συγγενή του rock- και προσέχοντας κανένα να μην κυριαρχήσει δια της εντονότερης παρουσίας του στα άλλα. Από την άλλη, οι πάμπολλες τάσεις της περασμένης δεκαετίας δε θα μπορούσαν παρά να αποτυπωθούν σε μια τέτοια λίστα.

Αναφορικά με τους δίσκους που προτάθηκαν, προκρίναμε φυσικά δίσκους που σημείωσαν μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική αίσθηση, αλλά παράλληλα δεν παραμελήσαμε δίσκους που κρίνονται ως οι καλύτεροι ενός ιδιώματος ή ενός συγκροτήματος. Προσπαθήσαμε να μην παρασυρθούμε από συναισθηματισμούς και αποφύγαμε να βάλουμε δίσκους μεγαθηρίων, των οποίων τα ονόματα είναι μεγαλύτερα από τη μουσική που κατέθεσαν στη δισκογραφία της συγκεκριμένης δεκαετίας. Παράλληλα, δώσαμε ιδιαιτέρως βάση στη μουσική δραστηριότητα της δεκαετίας αυτής καθεαυτής: μας απασχόλησε πολύ το τί έκανε το κάθε συγκρότημα κατά τη δεκαετία που εξετάζουμε και όχι τόσο το σύνολο του έργου του.

Καλή ή κακή, πλήρης ή με ελλείψεις, μετά κόπων και βασάνων, αυτή είναι η λίστα με τις 100 κυκλοφορίες της δεκαετίας 2000 - 2009, σύμφωνα με τους συντάκτες  του Rocking.gr. Διαβάστε την και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.



Καλλιτέχνης: A Perfect Circle
Άλμπουμ: Thirteenth Step
Έτος: 2003
Εταιρία: Virgin
Είδος: Alternative rock / Post-grunge

Μετά το υπέροχο ντεμπούτο τους του 2000, η συνέχεια για την παρέα των Maynard Keenan και Bill Howerdel έφερε ένα concept άλμπουμ για τις εξαρτήσεις. Οι συνθέσεις, ανάλογα ατμοσφαιρικές, αλλά περισσότερο μελωδικές από εκείνες του «βαρέως» “Mer De Noms”, επιτρέπουν να αναβλύσει η γνωστή εύθραυστη επιθετικότητά του Keenan, σε ένα δίσκο-αναφορά στα 13 χρόνια του τραγουδιστή στο Los Angeles και στα 13 λάθος βήματα των εξαρτημένων από το αλκοόλ. Πλατινένιο στις ΗΠΑ και με πολύ καλή αποδοχή παγκοσμίως, το “Thirteenth Step” εδραίωσε την μπάντα στη «major league» του alternative rock/metal, συνδυάζοντας επιρροές και ήχους από πολλές πλευρές του ιδιώματος, πετώντας τελικά μακριά την ταμπέλα του «side project του τραγουδιστή των Tool». Τέλεια ισορροπημένο, ώριμο και λυρικό, το 13ο βήμα των A Perfect Circle αποτελεί εξαίρεση μοναδικότητας σε μα δεκαετία στείρας επανάληψης.

Αντώνης Μουστάκας



Καλλιτέχνης: Absu
Άλμπουμ: Tara
Έτος: 2001
Εταιρία: Osmose Productions
Είδος: Black metal / Thrash metal

Αναρωτηθήκατε ποτέ τί κοινό μπορεί να έχουν οι Κέλτες με το black metal και το μακρινό Τέξας; Η λέξη που ψάχνετε είναι «Absu»: μια βαβυλώνια θεότητα και σύμβολο του υγρού στοιχείου. Αυτό είναι το όνομα που είχε υιοθετήσει και η «occult» μπάντα από το Plano του Τέξας, το 1991. Δέκα χρόνια μετά, κυκλοφόρησε το "Tara", ένας δίσκος που τους έμπασε δυνατά στη νέα χιλιετία και έκλεισε την τριλογία γύρω από την κέλτικη μυθολογία, την οποία είχαν ανοίξει στο "The Third Storm Of Cythraul" (1997). Από τις γκάιντες που ηχούν επιβλητικά στην εισαγωγή και το τέλος του άλμπουμ, μέχρι το λυσσαλέο drumming του Proscriptor McGovern που δεσπόζει σε όλα τα τραγούδια, ολόκληρο το "Tara" αποτελεί ένα άψογα στημένο black/thrash όργιο και κατά πολλούς το magnum opus των Absu.

Φίλιππος Αλέκου



Καλλιτέχνης: Agalloch
Άλμπουμ: Ashes Against The Grain
Έτος: 2006
Εταιρία: The End
Είδος: Atmospheric black metal / Folk metal

Όταν οι Αμερικανοί Agalloch αποφάσισαν να ηλεκτρίσουν λίγο παραπάνω τον -ούτως ή άλλως- εντελώς προσωπικό τους ήχο, το αποτέλεσμα δε μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από επιτυχημένο. Στο "Ashes Against The Grain" τα μοναδικά folk ηχοτόπια τους φόρεσαν και πάλι το κατάμαυρο πέπλο τους και η σκοτεινή ατμόσφαιρα διογκώθηκε, στοιχειώνοντας τις όποιες προσπάθειες κατέβαλλαν οι ίδιοι για την ενδεχόμενη λύτρωση. Τα black metal φωνητικά έντυσαν υπέροχα αυτό το συνεχόμενο αίσθημα μελαγχολίας και οι κιθάρες ζωγράφισαν νότες ξεχωριστές και ασυγκράτητα περιγραφικές. Το ατμοσφαιρικό «dark» metal έχει πάρει την μορφή που οι Agalloch θέλησαν να του δώσουν και, πιστέψτε με, είναι συναρπαστικό.

Τόλης Δόσης



Καλλιτέχνης: The Allman Brothers Band
Άλμπουμ: Hittin' The Note
Έτος: 2003
Εταιρία: Sanctuary
Είδος: Southern rock

Μπορεί ένα συγκρότημα, σχεδόν 35 χρόνια μετά την ίδρυσή του, να βγάλει έναν από τους καλύτερούς του δίσκους; Πόσο πιο δύσκολο γίνεται αυτό, όταν είτε από τα χτυπήματα της μοίρας, είτε από προσωπικές επιλογές, απουσιάζουν οι βασικότεροι συντελεστές της μέχρι τότε ιστορίας του; Όλα είναι δυνατά και το απέδειξαν οι «Allman Bros». Υπεύθυνοι για τη διατήρηση και συνέχεια του ονόματος ήταν ο Gregg Allman και ο Butch Trucks, αλλά αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ στο οποίο εμφανίζεται στις τάξεις τους ο ανιψιός του τελευταίου, το παιδί- θαύμα Derek Trucks: ένας από τους καλύτερους slide κιθαρίστες στην πιάτσα. Όμως, για ακόμα μία φορά, γίνεται φανερό ότι πλέον στο μουσικό κομμάτι κολώνα του συγκροτήματος είναι ο πολυπράγμων Warren Haynes (ηγέτης επίσης των Gov't Mule). Από τότε που εντάχθηκε στη μπάντα την αναζωογόνησε με την ανανεωτική πνοή του. Θέλετε ακόμα ένα λόγο γιατί αυτός ο δίσκος βρίσκεται στους καλύτερους της δεκαετίας; Ακούστε το "Desdemona".

Κώστας Σακκαλής



Καλλιτέχνης: Anaal Nathrakh
Άλμπουμ: Domine Non Es Dignus
Έτος: 2004
Εταιρία: Season Of Mist
Είδος: Black metal / Grindcore

Παρά το γεγονός ότι οι Βρετανοί δε φημίζονται για τη black metal σκηνή τους, η ύπαρξη και μόνο των Anaal Nathrakh αρκεί να τους τοποθετήσει στην ελίτ. Ξεκινώντας με το "The Codex Necro" (2001), ένα χαοτικό ντεμπούτο ωμού black, το ιδιόρρυθμο δίδυμο πίσω από το περίεργο αυτό όνομα αποφασίζει να σπρώξει τα όρια του ιδιώματος ένα βήμα πιο κοντά στην παράνοια, κυκλοφορώντας το 2004 το "Domine Non Es Dignus". Το σκότος της μουσικής τους μπολιάζεται με καταλυτικά grindcore στοιχεία και το εκρηκτικό αυτό μίγμα προσδίδει στη λέξη «χάος» νέο νόημα. Με τον V.I.T.R.I.O.L. πίσω απ' το μικρόφωνο να δίνει μια σχεδόν σχιζοφρενική ερμηνεία, το "Domine Non Es Dignus" κάνει τον ακραίο ήχο λίγο πιο ακραίο, αποτελώντας το ιδανικότερο soundtrack για την Αποκάλυψη και την αρχή για μια σειρά σπουδαίων δίσκων από τη μπάντα.

Φίλιππος Αλέκου



Καλλιτέχνης: The Answer
Άλμπουμ: Rise
Έτος: 2006
Εταιρία: Albert
Είδος: Hard rock / Blues rock

Πιθανόν το ερώτημα να ήταν πόση σκόνη είχε καθίσει πάνω στο βρώμικο rock της δεκαετίας του '70. Η τάση των δισκογραφικώς παρόντων επιζησάντων να προσπαθούν να εκσυγχρονίζουν τον ήχο τους, ώστε να αποφύγουν τον εμπορικά καταστροφικό «δεινοσαυρισμό», ήταν μάλλον ανησυχητική. Η απάντηση ήρθε από την Ιρλανδία και οι νεαροί The Answer ασπάστηκαν την παράδοση με ευλαβική πιστότητα, για να αποδείξουν ότι αυτή η αθάνατη μουσική μπορεί να συγκινήσει τον κόσμο που γεννήθηκε μετά τη διάλυση των Led Zeppelin. Η σκόνη, λοιπόν, απεδείχθη προσόν. Το εντυπωσιακό "Rise" αποκάλυψε, κατ αρχάς, έναν Cormac Neeson, έναν εξαιρετικό τραγουδιστή, για τον οποίο ο Paul Rodgers και ο Rod Stewart θα έπρεπε να είναι περήφανοι. Γύρω του, μια στιβαρή μπάντα με hard rock πυγμή και βλοσυρά riff αρνήθηκε να αναζητήσει την πρωτοτυπία που επέβαλλε η εποχή και ηχογράφησε μια αξιολάτρευτη σπουδή στο classic rock. «Never too late...» λέει το ρεφρέν.

Μανώλης Γεωργακάκης



Καλλιτέχνης: Arcade Fire
Άλμπουμ: Funeral
Έτος: 2004
Εταιρία: Rough Trade
Είδος: Indie rock / Alternative rock

Οι Arcade Fire ομολογουμένως δε χρειάστηκε να παλέψουν και πολύ για την υστεροφημία τους, μιας και με την πρώτη τους μόλις δουλειά κατάφεραν να δημιουργήσουν μεγάλο αντίκτυπο, να γίνουν ήρωες στη χώρα τους και να προταθούν για Grammy. Τυχαία; Καθόλου. Οι Καναδοί στο "Funeral" ελίσσονται περίτεχνα ανάμεσα στη baroque pop, τη bossanova, το indie και το alternative rock, με τις ζηλευτές ενορχηστρώσεις να κάνουν τη διαφορά και τη γλυκιά μελαγχολία της μουσικής και των στίχων τους να «αγγίζει» πολλές καρδιές. Οι εκρηκτικές ζωντανές εμφανίσεις της 7άδας κατάφεραν να εντείνουν το μύθο γύρω από το όνομά τους, ενώ το δεύτερό τους άλμπουμ απέδειξε πως το ντεμπούτο τους κάθε άλλο παρά πυροτέχνημα ήταν. Η ηχογράφηση του δίσκου συνέπεσε χρονικά με τρεις θανάτους μελών των οικογενειών των μελών του συγκροτήματος, εξ ου και ο τίτλος...

Κωστής Αγραφιώτης



Καλλιτέχνης: Archive
Άλμπουμ: You All Look The Same To Me
Έτος: 2002
Εταιρία: Hangman
Είδος: Post-rock / Trip-hop

Ο τρίτος, κατά σειρά, δίσκος των Λονδρέζων σηματοδότησε και τη στροφή της μπάντας, από τις αναγνωρίσιμες trip-hop και electronica καταβολές του "Londinium" (1996) σε progressive και ψυχεδελικές φόρμες, που έρχονταν σε άμεση επαφή με την ανερχόμενη post-rock σκηνή της εποχής. Αυτή τη φορά οι Archive έστρεψαν το βλέμμα τους στην ιρλανδική indie σκηνή, προς ανεύρεση τραγουδιστή, με τον Graig Walker να κερδίζει το χρίσμα και να δίνει ιδανική φωνή στο «post-Pink Floyd» όραμα του συγκροτήματος. Σκοτεινός ήχος, αργόσυρτες μελωδίες, triptizol θεματολογία, μερικά από τα ευδιάκριτα χαρακτηριστικά του "You All Look The Same To Me" και ένα "Again", μελαγχολικό απόσταγμα του δίσκου, ενδεχομένως και της άνισης πορείας τους στα μουσικά δρώμενα.

Γιάννης Κουτρούλης



Καλλιτέχνης: Arctic Monkeys
Άλμπουμ: Whatever People Say I Am, That's What I'm Not
Έτος: 2006
Εταιρία: Domino
Είδος: Ιndie rock / Garage rock revival

Αυτή η εποχή, αυτά τα ήθη. Πριν καλά-καλά το πάρουν είδηση οι ίδιοι, η μουσική των Arctic Monkeys ταξίδεψε παντού. Μέσα από τα δίκτυα και τις ηλεκτρονικές ψηφίδες, η φήμη τους εξαπλώθηκε ανεξέλεγκτα, παρακάμπτοντας επιδεικτικά τους θεσμούς της μουσικής βιομηχανίας. Όταν εκείνοι οι επαρχιώτες εικοσάρηδες από το Sheffield της Αγγλίας κυκλοφόρησαν το «μεσσιανικό» ντεμπούτο τους, αυτό είχε ήδη πνιγεί στο hype και σάρωσε τις πωλήσεις, σπάζοντας τα αραχνιασμένα ρεκόρ των Oasis. Το ανώριμο rock τους ήταν συναρπαστικό και αυθεντικό, σα να έβγαινε από το υπόγειο του γείτονα, σα να μην ήθελε να «πωληθεί». Οι πανέξυπνες νευρώδεις δομές των συνθέσεών τους, τα εφηβικά βαριεστημένα φωνητικά, ο ζήλος των τυμπάνων και οι αποδομημένες sixties καταβολές τους τούς επέβαλλαν στο indie rock σαν εκλεγμένους βασιλείς. Αν το "I Bet That You look Good On The Dancefloor" δεν παρασύρει τον ακροατή, να μην τους λένε Alex, Jamie, Andy και Matt.

Μανώλης Γεωργακάκης



Καλλιτέχνης: Arcturus
Άλμπουμ: The Sham Mirrors
Έτος: 2002
Εταιρία: The End
Είδος: Avant-garde metal / Experimental

Όταν μια μπάντα έχει κυκλοφορήσει ένα δίσκο σαν το "La Masquerade Infernale" και επιστρέφει στο δισκογραφικό προσκήνιο με το "The Sham Mirrors", αυτό είναι κάτι που αυτομάτως την οδηγεί στο ζενίθ. Μπορεί να μην έφτασαν στις ίδιες αριστουργηματικές κορυφές με εκείνο το αριστούργημα του 1997, αλλά η έκρηξη έμπνευσης προσέφερε ένα άλμπουμ ικανό να ταξιδέψει στο διάστημα, με οικοδεσπότες -και όχι οδηγούς πια- τους Arcturus. Ο ιθύνων νους Steinar Sverd Johasen έδωσε τέτοια διάσταση στα πλήκτρα, ώστε να ηγούνται ενός jazzy ηχητικού πλαισίου και να καταφέρνουν να συνδυάζονται με riff που παραπέμπουν στις παλιότερες δουλειές τις μπάντας και με black metal καταβολές. Ο δε Kristoffer "Garm" Rygg δίνει ρεσιτάλ με τις ερμηνείες του και φοράει το αστρικό του κουστούμι, με το αστροσκόπιο ανά χείρας, ανοίγοντας το δρόμο στη γαλαξιακή κατάκτηση του "Sham Mirrors". Μεγαλειώδες έργο της νορβηγικής σκηνής, η οποία εξάλλου είναι γνωστή για τέτοιου είδους «δισκογραφικά θαύματα».

Πάνος Παπάζογλου



Καλλιτέχνης: Ark
Άλμπουμ: Burn The Sun
Έτος: 2001
Εταιρία: SPV
Είδος: Progressive metal / Hard rock

Η σύμπραξη δύο τρομερά ταλαντούχων μουσικών, του Jorn Lande και του Tore Ostby, απέδωσε δύο εξαιρετικούς δίσκους, με το "Burn The Sun" να θεωρείται ένα κρυφό διαμάντι του progressive metal ιδιώματος για τη δεκαετία. Αν ο Ostby είχε ήδη δώσει σήματα γραφής με τους «υποτιμημένους θεούς» Conception, ο Lande με το "Burn The Sun" καθιερώθηκε στην ουσία και αναδείχθηκε μεταξύ των χαρισματικότερων τραγουδιστών της γενιάς του. Σίγουρα, οι Ark, ως βραχύβιο συγκρότημα, δεν προκάλεσαν εμπορικό πάταγο, αλλά με το "Burn The Sun" δημιούργησαν ένα άλμπουμ που στέκεται ισάξια μεταξύ των κορυφαίων δίσκων που εκπροσώπησαν το συγκεκριμένο prog ιδίωμα, μετά το 2000. Ίσως μαζί με τους Spiral Architect οι Ark να εκπροσωπούν τη Νορβηγία στο progressive metal καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα της δεκαετίας, αλλά θα ήταν άδικο να μην αναγνωριστεί -έστω και σχετικά αργά- η συνθετική και εκτελεστική δεινότητα ενός «low profile» κιθαρίστα, σαν τον Tore Ostby.

Πάνος Παπάζογλου



Καλλιτέχνης: Audioslave
Άλμπουμ: Audioslave
Έτος: 2002
Εταιρία: Epic
Είδος: Alternative rock / Post-grunge

Όταν ο Zach de la Rocha άφησε τους Rage Against The Machine, η υπόλοιπη μπάντα θέλησε να βρει κάποιον αντικαταστάτη. Όταν η φήμη ότι προβάρουν με τον Chris Cornell, τον θρυλικό τραγουδιστή των Soundgarden, αποδείχθηκε αληθινή, είχαν γεννηθεί οι Audioslave, πιθανόν το μεγαλύτερο supergroup των '00s. Το πρώτο και ομώνυμο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε το 2002 και περιείχε αυτούσια τα κύρια συστατικά των συμβαλλόμενων καλλιτεχνών: τις φωνητικές και συνθετικές ικανότητες του Cornell και το στιβαρό rhythm section των Rage Against The Machine, με ακρογωνιαίο λίθο το κιθαριστικό σημείο αναφοράς, τις «ταχυδακτυλουργίες» του Tom Morello. Άλλοτε εκρηκτικοί και οργισμένοι ("Cochise"), άλλοτε λυρικοί και ευαίσθητοι ("Like A Stone"), οι Audioslave έπαιξαν rock με απλό και συνάμα ιδιαίτερο τρόπο. Πριν χωρίσουν οι δρόμοι τους, μόλις πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, πρόλαβαν και μας προσέφεραν άλλα δύο άλμπουμ αντάξια του ονόματός τους.

Γιάννης Κοτζιάς



Καλλιτέχνης: Ayreon
Άλμπουμ: The Human Equation
Έτος: 2004
Εταιρία: Inside Out
Είδος: Progressive rock / Progressive metal

Οι rock/metal όπερες δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο. Όμως έγιναν «μόδα» την τελευταία δεκαετία, τόσο λόγω εμπορικής δυναμικής, όσο και γιατί το διαδίκτυο διευκόλυνε τις συνεργασίες. Πιθανότατα ο καλύτερος στο να στήνει τέτοια εγχειρήματα είναι ο Ολλανδός Arjen Luccassen, με κύριο όχημα τους Ayreon. Το "Human Equation" αποτελεί την καλύτερη κυκλοφορία του, μαζεύοντας μερικές από τις ομορφότερες φωνές στον ευρύτερο φάσμα του hard rock και του metal, όπως o Devon Graves (Dead Soul Tribe), o Eric Clayton (Saviour Machine) και o Michael Akerfeldt (Opeth). Μέσα από ένα όμορφα στημένο concept, ο πρωταγωνιστής, τον οποίο ενσαρκώνει ο James LaBrie (Dream Theater), βρίσκεται σε κώμα, μετά από ένα τροχαίο, του οποίου τις συνθήκες προσπαθεί να εξιχνιάσει, ερχόμενος αντιμέτωπος με τα ίδια του τα συναισθήματα και με φαντάσματα του παρελθόντος, που μιλούν με τη φωνή των άλλων καλεσμένων τραγουδιστών. Το άλμπουμ καταφέρνει να συνδυάσει εξαιρετικές ερμηνείες, με εμπνευσμένο progressive metal και ένα ισχυρό concept.

Χρήστος Καραδημήτρης



Καλλιτέχνης: The Bellrays
Άλμπουμ: Red, White & Black
Έτος: 2003
Εταιρία: Poptones
Είδος: Garage rock / Punk / Soul

Τους έχουν χαρακτηρίσει ως «MC5 με την Tina Turner στα φωνητικά». Και δεν έχουν άδικο. Πέρα από την όποια εμφανισιακή ομοιότητα της σπουδαίας Lisa Kekaula με τη διάσημη συνάδελφό της, το μίγμα του ήχου των Bellrays συνοψίζεται στο ρητό τους «soul is the teacher, punk is the preacher» και πουθενά δε βρίσκει αυτό καλύτερη εφαρμογή από ότι στο τέταρτο άλμπουμ τους, "Red, White & Black". Πραγματικός δυναμίτης, όταν έσκασε το 2003, δημιούργησε αρκετή αίσθηση για ανεξάρτητη κυκλοφορία, γεγονός που τους έφερε και δύο φορές στην Ελλάδα. Η ένταση των τραγουδιών μπορεί να συγκριθεί μόνο με την επαναστατική δύναμη των στίχων, ειδικά σε τραγούδια όπως το "Street Corner", το "Revolution Get Down" ή ακόμη το "Black Is The Color".

Κώστας Σακκαλής



Καλλιτέχνης: The Black Keys
Άλμπουμ: Rubber Factory
Έτος: 2004
Εταιρία: Fat Possum
Είδος: Indie rock / Alternative blues

Το Akron του Ohio είναι η πρωτεύουσα των ελαστικών της Αμερικής. Οι Black Keys όμως αποδεικνύουν ότι οι κάτοικοι της περιοχής δεν πρέπει να είναι περήφανοι μόνο για τη Goodyear. Το τρίτο άλμπουμ των «μαύρων κλειδιών», με τον σχετικό τίτλο "Rubber Factory", με βαρύ ακατέργαστο blues, βουτηγμένο στα γράσα του γκαράζ, πετάει από πάνω του την ταμπέλα του αλαφροΐσκιωτου indie, βουτώντας στην αμερικανική παράδοση - σαν το Jack Daniel's ένα πράμα. Την απουσία του μπάσου ισοφαρίζουν τα ισοπεδωτικά τύμπανα του Patrick Carney και ο κατά καιρούς «γυρισμένος στο 11» ενισχυτής του Dan Auerbach. Το κομμάτι "When the Lights Go Out" ακούγεται σα διαφημιστικό της Harley, ενώ ξεχωρίζουν επίσης τα "10 A.M. Automatic" και "Girl Is on My Mind". Στο τέλος, η δική τους εκδοχή στο "Grown So Ugly" σε κάνει να θέλεις να πεταχτείς από το κρεβάτι γεμάτος οργή για «την κακούργα την κοινωνία».

Γιάννης Χυτήρογλου



Καλλιτέχνης: Bolt Thrower
Άλμπουμ: Those Once Loyal
Έτος: 2005
Εταιρία: Metal Blade
Είδος: Death metal

Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, κατά το οποίο η κυκλοφορία του "Honour-Valour-Pride" (2001) έφερε τον Dave Ingram στα φωνητικά, το βρετανικό «τανκ Sherman» άλλαξε πορεία. Η επιστροφή του Karl Willetts -που ήταν το «original» λαρύγγι πίσω από το μικρόφωνο των Bolt Thrower- συνοδεύτηκε από τον πιο ώριμο και μεστό δίσκο της καριέρας τους. Το "Those Once Loyal" αποτελείται από εννέα (ή δέκα, αν μιλάμε για τη «limited edition») «instant classics», που φέρουν όλα τα στοιχεία τα οποία έκαναν τη μπάντα να ξεχωρίσει. Ισοπεδωτικό death metal riffing που σε συνθλίβει από το βάρος του σαν ερπύστρια, καταιγιστικά solo που πέφτουν το ένα μετά το άλλο σα βροχή από ατσάλι και φυσικά απίστευτη πολεμική ατμόσφαιρα, που εφάμιλλη της ελάχιστες μπάντες έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν και που οι Bolt Thrower φοράνε σαν παράσημο. Ο Willetts στάθηκε ξανά αγέρωχα πάνω στο άρμα και έδωσε το πρόσταγμα. «Onwards!»

Φίλιππος Αλέκου



Καλλιτέχνης: Calexico
Άλμπουμ: Hot Rail
Έτος: 2000
Εταιρία: Quarterstick
Είδος: Indie rock / Tex mex

Στην «μπουζουκοκρατούμενη» Ελλάδα, όλως περιέργως, οι Calexico χαίρουν μιας ιδιαίτερης εκτίμησης. Το μαρτυρούν οι πωλήσεις των δίσκων τους, αλλά και οι συχνές επισκέψεις τους στη χώρα μας, που φανερώνουν την αμφιμονοσημαντότητα της σχέσης αυτής. Υπάρχει λόγος. Οι Joey Burns και John Convertino είχαν ανέκαθεν την ικανότητα να μας ταξιδεύουν σε έναν κόσμο ολίγον τί ξένο και μακρινό προς την ελληνική αγχώδη πραγματικότητα. Εκείνη η λατινομεξικανική συνταγή, που κατά κόρον χρησιμοποιούν, αναδύει μια αίσθηση γαλήνια. Σε συνδυασμό με την εμφανώς επηρεασμένη από country και απρόσμενα οικεία φωνή του Burns, το ταξίδι γίνεται ακόμα πιο εύκολο και διαρκές. Η μπάντα από το Tucson ποτέ δεν ήταν από αυτές που κυνηγούσαν τα «μεγάλα πράγματα» με τη μουσική τους. Συνθέσεις που διακρίνονται όχι για την πολυπλοκότητα και την πρωτοτυπία τους, αλλά για την αμεσότητα και το συναίσθημα, ενώ στο "Hot Rail" παρατηρούμε και ορισμένες πιο jazzy στιγμές που «χαλαρώνουν» ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

Άλκης Κοροβέσης



Καλλιτέχνης: Nick Cave & The Bad Seeds
Άλμπουμ: Abattoir Blues / The Lyre Of Orpheus
Έτος: 2004
Εταιρία: Mute
Είδος: Alternative rock / Singer-songwriter

Το διπλό "Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus" κυκλοφόρησε μετά από ένα μέτριο "Nocturama" (2003) και προηγήθηκε του όμορφου "Dig, Lazarus, Dig!" (2008). Είναι πιθανότατα ο τελευταίος πραγματικά «μεγάλος» δίσκος του Αυστραλού πάλαι ποτέ ήρωα του post-punk, Nick Cave, και στέκεται άνετα ανάμεσα στα διαμάντια του παρελθόντος. Το 2004, ανανεωμένος ο Cave και με νέα, αρκετά πιο «θρήσκα», οπτική στη θεματολογία, παρέδωσε δύο ξεχωριστούς δίσκους στη συσκευασία του ενός. Ο μεν πρώτος, το "Abattoir Blues", μια rock 'n' roll ελεγεία, με πολύ gospel και θαυματουργά αδιάκοπο κέφι, ο δε δεύτερος, το "The Lyre Of Orpheus", ένας αρκετά πιο χαλαρός concept δίσκος, που πραγματεύεται το μύθο του Ορφέα και θέλει να μαγεύει τον ακροατή, όπως κάποτε ο αρχαίος «πατέρας των τραγουδιών» τη φύση γύρω του.

Δημήτρης Καρβούνης



Καλλιτέχνης: Celtic Frost
Άλμπουμ: Monotheist
Έτος: 2006
Εταιρία: Century Media
Είδος: Doom metal / Gothic / Avant-garde

Το "Monotheist" των Celtic Frost αποτέλεσε κάτι πολύ περισσότερο από ένα «reunion» άλμπουμ ή την επιστροφή ενός κολοσσού. Πρωτοπόροι, όπως και κατά τη δεκαετία του '80, επιδίωξαν, τόλμησαν και κατάφεραν να δημιουργήσουν κάτι εντελώς καινούριο για τα δεδομένα τους, το οποίο αν και στρυφνά διαφορετικό σε δομές, περιείχε εκείνο το παλιό «Frost feeling» που τους κατατάσσει σε μια κατηγορία μόνους τους. Βασικό συστατικό, πέραν των γνώριμων στοιχείων, ήταν οι πάμπολλες doom και gothic αναλαμπές, μαζί με τη νοερή φιγούρα του πολυπράγμονος Stephen O'Malley, η οποία ήταν και η σημαντικότερη επιρροή για ένα «comeback» που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις ένδοξες ημέρες του «τότε». Ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι οι Celtic Frost απεβίωσαν, επέστρεψαν και δημιούργησαν κάτι που αγγίζει το πεδίο του metal, αλλά, βάσει χαρακτηριστικών και μόνο, καταλήγει πέρα και πάνω από αυτό.

Γιάννης Καγκελάρης



Καλλιτέχνης: Coldplay
Άλμπουμ: A Rush Of Blood To The Head
Έτος: 2002
Εταιρία: Capitol
Είδος: Alternative rock / Pop-rock

Η μεγάλη απήχηση του πρώτου τους άλμπουμ, "Parachutes" (2000), και η περιοδεία που ακολούθησε επέβαλαν το όνομα των Coldplay στην έναρξη της δεκαετίας ως μια από τις μπάντες που θα μπορούσαν να τη σημαδέψουν δια της παρουσίας τους. Εξουθενωμένοι από την απότομη επιτυχία, οι Βρετανοί κινδύνευαν να επιβραδύνουν τις κινήσεις τους, αλλά η αναπάντεχη σύνθεση της «θεαματικής» μπαλάντας "In My Place" και το ψυχολογικό τράνταγμα της 11ης Σεπτεμβρίου έφεραν ξανά τη μπάντα στο στούντιο και αναπτέρωσαν τη νοσταλγική έμπνευσή της. Το σημάδι, τελικώς, ήταν το μεγαλοπρεπές "A Rush Of Blood To The Head". Αυτό το άλμπουμ επιβεβαίωσε τους διθυραμβολόγους και όξυνε τα λόγια των ελιτιστών επικριτών, αποσπώντας τις δάφνες δύο βραβείων Grammy, δύο χρόνια αργότερα. Η δεινή γραφή εξύψωσε τις ανάλαφρες pop-rock συνθέσεις και ξεζούμισε την πικρόγλυκη δυναμική τους, με αποκορύφωση το μελιστάλακτο "The Scientist" και το πλέον αναγνωρίσιμο "Clocks", που παγίωσε την υπογραφή των Coldplay.

Μανώλης Γεωργακάκης



Καλλιτέχνης: Colour Haze
Άλμπουμ: Colour Haze
Έτος: 2004
Εταιρία: Electrohasch
Είδος: Stoner / Psychedelic rock

Οι φυσικοί διάδοχοι των διδαξάντων «ερημιτών» Kyuss συνέβη να είναι από τη Γερμανία κι ας μην ήξεραν από καλό κάκτο. Γνώριζαν όμως πολύ καλά από kraut rock και ψυχεδέλεια, οπότε ήταν θέμα χρόνου να φέρουν στα ίσα το όποιο αριθμητικό τους μειονέκτημα και να αναγνωριστούν από τους λάτρεις της siesta. Οι Colour Haze κυκλοφόρησαν τον ομότιτλο δίσκο τους, ενώ εμείς ήμασταν απασχολημένοι με τα των Ολυμπιακών Αγώνων, σκορπίζοντας αγάπη και λουλούδια, ωσάν άλλοι νεο-χίπηδες. Τραγούδησαν για την ειρήνη και κατάφεραν να ενώσουν εις σάρκα μία το -υπό την επήρεια- σκεπτόμενο stoner rock και την post ψυχεδέλεια. Το "Mountain" παραμένει μία εκ των κορυφαίων συνθετικών τους στιγμών και προλογίζει αυτό το αριστούργημα της μετά-Kyuss περιόδου, που κορυφώνεται με την ανακοίνωση του Μανιφέστου της Αγάπης λίγο μετά το έκτο λεπτό του ατελείωτου "Love".

Γιώργος Ζαρκαδούλας



Καλλιτέχνης: Converge
Άλμπουμ: Jane Doe
Έτος: 2001
Εταιρία: Equal Vision
Είδος: noisecore

Ασυμβίβαστο, δύστροπο, έντονο, ευφυές, ολοκληρωτικό. Τα επίθετα περισσεύουν για αυτή τη συναισθηματική έκρηξη. Οι Αμερικανοί Converge πρώτα την ένιωσαν στο πετσί τους και μετά τη σέρβιραν σε όλους εμάς, όταν ακούσαμε για πρώτη φορά το "Jane Doe". «Μεταλλικό noise - hardcore» και κουραφέξαλα! «Μουσική δεινότητα» λέγεται αυτό. Ένας δίσκος που σημάδεψε ανεξίτηλα το σύγχρονο ακραίο ήχο με τρόπο που καθηλώνει, επιβάλλοντας αβίαστα τον, ούτως η άλλως, στρυφνό του χαρακτήρα. Για τον λόγο αυτό ο Jacob Bannon βγάζει τα σωθικά του στο μικρόφωνο, τραγουδώντας πάνω σε riff ασυγκράτητης ενέργειας και πάθους, τα οποία απολαμβάνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης από έναν πραγματικό βιρτουόζο των ντραμς, τον Ben Koller. Διαχρονικό και επιδραστικό όσο λίγα άλμπουμ αυτής της συνομοταξίας στη δεκαετία, είναι αυτό για το οποίο οι Converge έλαβαν μια μαζικότατη αποδοχή από συλλήβδην το rock/metal κατεστημένο.

Τόλης Δόσης



Καλλιτέχνης: Crippled Black Phoenix
Άλμπουμ: 200 Tons Of Bad Luck
Έτος: 2009
Εταιρία: Invada
Είδος: Post-rock / Psychedelic progressive rock

Μια κινηματογραφική και progressive εισβολή στο post τοπίο ήταν αυτή που έκλεψε την παράσταση στη rock δισκογραφία του 2009. Η μεγάλη παρέα από το Ηνωμένο Βασίλειο -κολεκτίβα μελών των Mogwai, Electric Wizard και Iron Monkey μεταξύ άλλων- εμφάνισε ταυτόχρονα το περιορισμένης κοπής διπλό άλμπουμ "The Resurrectionists / Night Raider" και την περίληψη του, το "200 Tons Of Bad Luck", μπερδεύοντας οπαδούς και κριτικούς. Το τελευταίο αποτελεί και τη συλλογή των κορυφαίων συνθέσεων του πρώτου, καθ ομολογία του ίδιου του γκρουπ και κατά παραγγελία της δισκογραφικής του, που άδοξα δίστασε να κυκλοφορήσει ευρέως το εντυπωσιακό διπλό δημιούργημα. Όλες του κόσμου οι Pink Floyd επιρροές αποκαλύπτονται μέσα σε αυτό το αριστούργημα του post ιδιώματος, που σοκάρει με τη μουσικότητα και την ευαισθησία του. Η εμφάνισή τους στην Ελλάδα πιστοποίησε και ζωντανά τη δυναμική τους που, στόμα με στόμα, e-mail με e-mail και post με post μεγαλώνει στους κύκλους των μουσικόφιλων.

Αντώνης Μουστάκας



Καλλιτέχνης: The Dandy Warhols
Άλμπουμ: Thirteen Tales From Urban Bohemia
Έτος: 2000
Εταιρία: Capitol
Είδος: Indie rock

Πόσο δύσκολο είναι για ένα συγκρότημα να επαναλάβει τον εαυτό του κι όμως το αποτέλεσμα να είναι εξίσου καλό; Για τους Dandy Warhols προφανώς υπήρξε πολύ εύκολο. Με το "Thirteen Tales From Urban Bohemia" το γκρουπ από το Portland μπορεί να μην πρωτοτύπησε, αλλά παρέδωσε στο κοινό ένα άλμπουμ γεμάτο «χιτάκια». Από το "Bohemian Like You" (που κάναμε να το ακούσουμε χρόνια, ύστερα από την έντονη χρήση του σε διαφημιστικό σποτ), μέχρι το "Get Off" και το "Godless", η προσπάθεια σαρκασμού και η χρήση κλασσικών rock αναφορών στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία. Το "Thirteen Tales From Urban Bohemia" σίγουρα δεν απετέλεσε στείρα αντιγραφή του παρελθόντος ή επιτηδευμένη επανάληψη. Ανέδειξε τη φυσική συνθετική συνέχεια και συνοχή του με το προηγούμενο άλμπουμ των «δανδήδων», "...The Dandy Warhols Come Down" (1997).

Έρη Παναγούλια



Καλλιτέχνης: Dead Congregation
Άλμπουμ: Graves Of The Archangels
Έτος: 2008
Εταιρία: Nuclear War Now!
Είδος: Death metal

Εν αντιθέσει με πάμπολλα συγγενή παραδείγματα, το ντεμπούτο των Dead Congregation, "Graves Of the Archangels", δε φαίνεται να «ξεφούσκωσε» με το πέρασμα του χρόνου. Στο εξωτερικό, η δημοτικότητα της ελληνικής death metal μπάντας υπήρξε ανέλπιστα μεγάλη και τείνει να αυξάνεται συνεχώς. Οι δε αντίστοιχες ζωντανές εμφανίσεις τους σε άλλες χώρες αποτέλεσαν «όνειρα θερινής νυκτός» για τα δεδομένα των πέτρινων ελληνικών χρόνων, είτε από τη σκοπιά της ανταπόκρισης, είτε από άποψη ύφους. Η αλήθεια είναι πως η εποχή έφερε νέα άνθηση στο «old-school- death-metal», με τον αριθμό των ξένων συγκροτημάτων που ασπάζονται τον ήχο να αυξάνεται επικίνδυνα και τους Dead Congregation να αποτελούν χαρακτηριστικότατο παράδειγμα συνδυασμού του «anti-religious» death metal των «τότε» σειρών με το black metal των '00s. Μια ευπρόσδεκτη έκπληξη για την εγχώρια σκηνή, που ποτέ δεν είχε πρωτεία σε αντίστοιχους τομείς, παρότι οι Έλληνες black metal εκπρόσωποι των early '90s χαίρουν ανέκαθεν άκρας εκτίμησης.

Γιάννης Καγκελάρης



Καλλιτέχνης: Decapitated
Άλμπουμ: Organic Hallucinosis
Έτος: 2006
Εταιρία: Earache
Είδος: Technical death metal

Γιατί όχι κάποιο από τα τρία προηγούμενα άλμπουμ; Είναι το "The Negation" (2004) ή το "Nihility" (2002) κατώτερα από αυτό; Σε καμία περίπτωση. Είναι όμως διαφορετικά και, για να το εκφράσουμε καλύτερα, το "Organic Hallucinosis" είναι αυτό που ξεχωρίζει από όλες τις άλλες κυκλοφορίες των Πολωνών Decapitated, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν το αδιαμφισβήτητα σπουδαίο ταλέντο τους. Τα ασύμμετρα riff ποτίστηκαν με περισσότερη «groovιά», οι αρμονικές πάτησαν σε τερατώδη θέματα και τα σχεδόν hardcore φωνητικά του τότε νεοφερμένου Adrian "Covan" Kowanek έδωσαν επιτέλους την ευκαιρία στη μουσική να ανασάνει. Η πλήρης ενηλικίωση είχε επέλθει, για ένα τεχνικά άρτιο death metal συγκρότημα, το οποίο έχει πατήσει στην κορυφή από την εποχή που τα μέλη του ήταν δεκαέξι χρονών.

Τόλης Δόσης



Καλλιτέχνης: Deftones
Άλμπουμ: White Pony
Έτος: 2000
Εταιρία: Maverick
Είδος: Alternetive metal / Nu metal

Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από την ημερομηνία που οι Deftones αποφάσισαν να ελευθερώσουν το άσπρο τους πόνυ και με τη σειρά του αυτό να καλπάσει ανέμελο και ασταμάτητο, μέσα από εκατοντάδες προορισμούς, προσκαλώντας τον καθένα από εμάς να γίνει ο αναβάτης του. Στο ταξίδι αυτό θα έχετε ως ξεναγούς τον Chino Moreno και την παρέα του, καθώς και έναν επίτιμο καλεσμένο ονόματι Maynard James Keenan. Τα αξιοθέατα που πρόκειται να δείτε είναι δώδεκα και σας συστήνω ανεπιφύλακτα καθ' όλη τη διάρκεια της ξενάγησης να είστε πλήρως αφοσιωμένοι σε αυτήν, γιατί αρκετοί δήλωσαν πως χρειάστηκαν χρόνο για να κατανοήσουν το ταξίδι αυτό. Για όσους δεν το έχουν συναντήσει, υπάρχει ακόμα χρόνος, καθώς το πόνυ αυτό συνεχίζει έως και σήμερα να καλπάζει εξίσου ακμαίο και με την ίδια χάρη και ομορφιά που το έκανε να ξεχωρίζει. Αν το δείτε ΜΗΝ διστάσετε να ανεβείτε, γιατί εσάς θα περιμένει... Rail the window down, this cool night air is curious...

Έκτορας Ποσταντζής - Σαμαράς



Καλλιτέχνης: Disturbed
Άλμπουμ: The Sickness
Έτος: 2000
Εταιρία: Giant
Είδος: Alternative metal / Nu metal

Αρχή της νέας δεκαετίας και οι Disturbed χτύπησαν τη δισκογραφία με ένα ντεμπούτο που επηρέασε και στιγμάτισε πολλές μετέπειτα μπάντες του μελωδικού αμερικανικού core / nu ήχου. Το "The Sickness", που βρέθηκε στην 29η θέση του Billboard 200 και πούλησε περισσότερα από τέσσερα εκατομμύρια αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν επελέγη τόσο ως ο καλύτερος δίσκος της πορείας τους, όσο γιατί άφησε την ηχητική σφραγίδα τους στο χρόνο, ως κάτι πρωτοποριακό και καινούριο για την εποχή και τη μουσική τους πυξίδα της δεκαετίας. Οι Korn πειραματίστηκαν πολύ νωρίτερα με το νέο αυτό είδος, αλλά οι Disturbed του David Draiman το πήγαν ακόμη πιο πέρα, εμπλουτίζοντάς το με τα «κολληματικά» riff και τα ιδιαίτερα φωνητικά, που σε πολλούς έφερναν στο νου την επιθετικότητα και το groove των Body Count. Εξάλλου, ποιος δε θα επιδιδόταν σε ασταμάτητο headbanging με το "Down With The Sickness", ακόμη και στο δρόμο;

Μαρία Βουτυριάδου



Καλλιτέχνης: Doomsword
Άλμπουμ: Resound Of The Horn
Έτος: 2002
Εταιρία: Dragonheart
Είδος: Epic metal / Doom metal

Δυο χρόνια μετά την έναρξη της νέας χιλιετίας, ένα είδος που μεσουράνησε και αγαπήθηκε κυρίως κατά τη δεκαετία του '80, το epic metal, άρχισε ξανά σιγά-σιγά να αναδεικνύει άξιους αντιπροσώπους που ήθελαν να αποδείξουν ότι το επικό στοιχείο ήταν παρόν και πάλι. Οι Ιταλοί Doomsword, με τη δεύτερη δουλειά τους, το "Resound The Horn", είναι από τις μπάντες που έθεσαν ακόμα περισσότερα γέρα θεμέλια για ένα κίνημα που βρισκόταν σε χειμερία νάρκη. Στην προσπάθειά τους αυτή, οι Doomsword έφτιαξαν ένα άλμπουμ που ξεχειλίζει από μεστό, στιβαρό ήχο και άκρατη ποιότητα στις συνθέσεις, κάτι που έγινε παράδειγμα για πολλούς άλλους μετέπειτα. Επέλεξαν μουσική πολυμορφία σε όλα τα τραγούδια και ουχί απλοϊκό και εύπεπτο τρόπο έκφρασης. Αυτό φυσικά χαροποίησε και τους φανατικούς οπαδούς, αλλά και όλους όσους ψάχνουν στο χώρο του metal το «κάτι διαφορετικό» και απομακρυσμένο από τις μαζικότερες τάσεις.

Θοδωρής Μηνιάτης



Καλλιτέχνης: Dredg
Άλμπουμ: El Cielo
Έτος: 2002
Εταιρία: Interscope
Είδος: Alternative rock / Art rock

Η δεκαετία στιγματίστηκε, όσον αφορά τις μουσικές αναζητήσεις, από ένα εντυπωσιακό alternative rock ξέσπασμα, με φουλ προοδευτική διάθεση και εν πολλοίς από το χαρακτηρισμό μιας σκηνής, η οποία πλέον δείχνει να έχει αναπτυχθεί πλήρως. Το"El Cielo" των Αμερικανών Dredg έδειξε το δρόμο και παρουσιάστηκε ως ένα ολοκληρωμένο έργο, βασισμένο σε ιστορίες σχετικά με τον ύπνο και διάφορα άλλα σουρεαλιστικά στοιχεία, με πηγή έμπνευσης τον επιβλητικό αντίστοιχο πίνακα του Salvador Dali. Οι μουσικές επιρροές συνδύασαν τους Tool με τους Radiohead, μέσα από ένα πρίσμα φοβερής δημιουργικότητας και έμπνευσης. Με αυτό το δίσκο, οι Dredg εμφανίστηκαν ως σημαντικοί εκπρόσωποι του λεγόμενου art rock της εποχής και καταξιωθήκαν ως μια υποσχόμενη μπάντα. Οι συνθέσεις και οι εκτελέσεις ήταν αψεγάδιαστες, παντρεύοντας απίστευτα πολλά στοιχεία και όργανα μεταξύ τους και δημιουργώντας τελικά ένα άλμπουμ εργόχειρο, που συνεπαίρνει τον ακροατή σε μια ονειρική κατάσταση, την οποία εξιστορεί με τις χαρακτηριστικές ερμηνείες του ο Gavin Hayes.

Πάνος Παπάζογλου



Καλλιτέχνης: Drive-By Truckers
Άλμπουμ: Brighter Than Creation's Dark
Έτος: 2008
Εταιρία: New West
Είδος: Southern rock / Alternative country

H country δεν είναι μόνο μουσική για γελαδάρηδες Αμερικανούς που σαν άλλοι «Texas rangers» ορκίζονται στο όνομα του George Bush και του Chuck Norris. Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, το να είσαι εναλλακτικός σημαίνει να εμπλουτίζεις την ασήκωτη παράδοση με σταβλίσιο hard rock και μαύρες γοτθικές ιστορίες. Το "Brighter Than Creation's Dark", το όγδοο album των Drive-By Truckers, είναι ακριβώς αυτό. Βουτηγμένο σε σκοτεινές στιγμές κρυσταλλικής μέθης, πυροβολισμών και άγριων δολοφονιών, με ήχο γυμνό, είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος του είδους που στα '00s ονομάστηκε «americana». Ο δίσκος ακούγεται ολόκληρος σα μια καταραμένη ιστορία, ξεχωρίζουν όμως τα "Two Daughters And A Beautiful Wife", "The Man I Shot" και φυσικά το υπνωτικό "You And Your Crystal Meth".

Γιάννης Χυτήρογλου



Καλλιτέχνης: Dying Fetus
Άλμπουμ: Destroy The Opposition
Έτος: 2000
Εταιρία: Relapse
Είδος: Death metal / Grind

Η δεκαετία των '00s βρήκε τους Dying Fetus με ένα άλμπουμ στα χέρια, το οποίο έμελλε να αποτελέσει σημείο καμπής για τη μετέπειτα πορεία του γκρουπ. Αδιαμφισβήτητο ζενίθ της καριέρας τους, το "Destroy The Opposition" προσέφερε ένα διαφορετικό χαρμάνι από ήχους στο τότε κορεσμένο death metal ιδίωμα. Το death metal riffing μπλέχτηκε με ισχυρά hardcore breakdown, τα ατελείωτα blastbeat δημιούργησαν ένα στιβαρό υπόβαθρο και η εναλλαγή των brutal λαρυγγιών έσπρωξε τα όρια της πώρωσης μερικά βήματα πιο κοντά στο κόκκινο. «Μουσική για ξύλο», με λίγα λόγια. Κατασκευασμένη με μαεστρία και απρόσμενα καλή τεχνική, δοσμένη μέσα από «πιασάρικους», αλλά παράλληλα περίπλοκους ρυθμούς. Στη θεματολογία σημειώθηκε μια μετάβαση από την gory βία του παρελθόντος σε πολιτικό προβληματισμό και εξάρσεις μίσους για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Αμέσως μετά την κυκλοφορία του δίσκου, η μπάντα άφησε τον τραγουδιστή John Gallagher σύξυλο και προχώρησε στη δημιουργία των Misery Index.

Φίλιππος Αλέκου



Καλλιτέχνης: Electric Wizard
Άλμπουμ: Dopethrone
Έτος: 2000
Εταιρία: Rise Above
Είδος: Doom metal / Stoner metal

Όταν καταφέρνεις σε ένα μόνο δίσκο να μπλέξεις αριστοτεχνικά την κληρονομιά των Βlack Sabbath, με οράματα μαύρης μαγείας, δημιουργώντας σχεδόν υπνωτικά riff με drone ενέσεις, τότε είσαι καταδικασμένος να δημιουργήσεις ένα μνημείο. Το "Dopethrone" διακρίνεται μέσα από τους καπνούς των παράνομων ουσιών που τροφοδοτούν τη φαντασία των τριών δημιουργών του, σα μια γκριζοντυμένη μούσα, που σε παίρνει από το χέρι και σε ταξιδεύει βαθιά μέσα στους πιο απόκρυφους φόβους σου. Είναι το soundtrack της διαδρομής. Τα παραμορφωμένα φωνητικά του Jus Oborn αιωρούνται απειλητικά στην ατμόσφαιρα και τα αργόσυρτα τραγούδια εγκλωβίζονται μέσα στο αέναο Lovecraft-ικό κενό στο κέντρο του σύμπαντος, με μια θάλασσα από άστρα να το περικλείουν. Το "Dopethrone" αποτελεί τη διεστραμμένη εκδοχή του "Black Sabbath" για τα '00s και οι Electric Wizard ανακηρύσσονται άξια πνευματικά τους τέκνα. «Dopethrone, three wizards crowned with weed, yeah!».

Φίλιππος Αλέκου



Καλλιτέχνης: The Flaming Lips
Άλμπουμ: Yoshimi Battles The Pink Robots
Έτος: 2002
Εταιρία: Warner
Είδος: electronica / progressive rock / alternative

Electronica, pop, νέο-ψυχεδέλεια, progressive rock, alternative, ό,τι ταμπέλα και να δώσεις θα είναι ταιριαστή, αλλά πάντα η μουσική θα ξεχειλίζει από το δίσκο αυτό. Ένα συγκρότημα προερχόμενο από τα μέσα της προ-προηγούμενης δεκαετίας καταφέρνει με τον δέκατο δίσκο του να ταράξει τα νερά και να καθορίσει τα '00s, επίτευγμα που όμοιό του δύσκολα βρίσκεται. Η παρέα του Wayne Coyne συνεπικουρείται από την καλλιτέχνιδα Yoshimi P-We, που προσέφερε κάτι παραπάνω από την έμπνευση για τον τίτλο, και επιτυγχάνει τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία (πρώτος χρυσός δίσκος) και το μέχρι τώρα καλλιτεχνικό της απόγειο. Αν και ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε ως concept, δίνει την αίσθηση της χαλαρής συνέχειας, γεγονός που δικαιολογεί τα σχέδια για τη μεταφορά του σε θεατρικό. Άλλο παράσημο αποτελεί το Grammy για Best Rock Instrumental που απέσπασε το "Approaching Pavonis Mons by Balloon (Utopia Planitia)", ενώ ως μελανό σημείο μία διένεξη με τον Cat Stevens για την πατρότητα της φωνητικής μελωδίας του "Flight Test" κατέληξε με τον τελευταίο να εισπράττει συγγραφικά δικαιώματα.

Κώστας Σακκαλής



Καλλιτέχνης: Flogging Molly
Άλμπουμ: Swagger
Έτος: 2000
Εταιρία: SideOneDummy
Είδος: Celtic punk

Μπορεί η μίξη της παραδοσιακής κέλτικης μουσικής με την punk να χρονολογείται στις αρχές των '80s, κυρίως λόγω των The Pogues, όμως το συγκρότημα που την πήρε από το χέρι και την εισήγαγε στα «μεγάλα σαλόνια» των charts ήταν αναμφίβολα οι Ιρλανδο-Αμερικανοί Flogging Molly. Έστω και «στο νήμα», από τα τέσσερα πρώτα τους άλμπουμ, ξεχωρίζει το ντεμπούτο, χάρη στην αμεσότητα των συνθέσεων, χάρη στην αστείρευτη ενέργεια που βγάζει, χάρη στην ειλικρίνεια των στίχων, με τους οποίους είναι δύσκολο να μην ταυτιστείς, αλλά και χάρη στην καθοδήγηση του παραγωγού Steve Albini (Nirvana, Mogwai, The Stooges, Manic Street Preachers). Ήταν τέτοια η θέληση του τραγουδιστή Dave King για να υπάρχει φιλικό κλίμα ανάμεσα στα μέλη, ώστε προσκάλεσε τον Nathen Maxwell να αναλάβει το μπάσο, χωρίς να τον έχει ακούσει ποτέ να παίζει, γιατί απλώς «τον πήγαινε». Η ακρόαση του δίσκου επιβάλλεται να συνοδευτεί από μίας (ή και δύο ή και τριών) Guinness.

Κωστής Αγραφιώτης



Καλλιτέχνης: Franz Ferdinand
Άλμπουμ: Franz Ferdinand
Έτος: 2004
Εταιρία: Domino
Είδος: Indie rock / Post-punk revival

Το όνομα του -εξ ορισμού προπολεμικού- αρχιδούκα έγινε γνωστό και στα παιδιά που δε διαβάζουν, γιατί, με όπλο το σφυρί του single του "Take Me Out", εκείνο το ιδιαιτέρως chic σκοτσέζικο indie συγκρότημα άρχισε να πείθει πως έτσι πρέπει κινούνται οι ώμοι και οι γοφοί. Μουσική ακριβής, μπάσο σαφές, κιθάρες συγκρατημένα παλαβές, ρυθμός τετράγωνος και ξεδιάντροπο crooning. Το ντεμπούτο των καλοχτενισμένων Franz Ferdinand, λιτό και όμορφο σαν το εξώφυλλό του, ήταν γεμάτο καταπληκτικά τραγούδια, που ανήκουν σε ένα γκαράζ για πρόβες, με πράσινη υγρασία, μεταξωτές κουρτίνες και λουστραρισμένο ξύλο στον καναπέ. Ενέργεια, χιούμορ και πονηρός ρομαντισμός ήταν τα συστατικά που επέτρεψαν σε αυτό το καλογυαλισμένο άλμπουμ του post-punk revival να συνδυάσει τις ορμές με την αθωότητα. Ενώ εκείνος ισιώνει τον κόμπο της γραβάτας του, κάποιοι κάθονται και αναρωτιούνται κατά πόσο Έλληνας είναι ο τραγουδιστής Alex Kapranos.

Μανώλης Γεωργακάκης



Καλλιτέχνης: Godspeed You Black Emperor!
Άλμπουμ: Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven
Έτος: 2000
Εταιρία: Kranky
Είδος: Post rock / Experimental

Προσοχή στο θαυμαστικό. Προσοχή στο artwork του βινυλίου, στη μυρωδιά του χαρτιού. Προσοχή στο δρόμο γιατί γλιστράει. Στάσου προσοχή για να αποδώσεις τις πρέπουσες τιμές στο διπλό αυτό δίσκο και μη σπαταλήσεις το χρόνο σου ψάχνοντας να βρεις τους τίτλους των τραγουδιών. Ο δεύτερος κατά σειρά studio δίσκος των Καναδών καλωσόρισε τη νέα χιλιετία με τη μελαγχολία που της πρέπει. Με τη φονική συμφωνικότητα που αρμόζει σε τέτοιου είδους περιστάσεις και, μέσα από κάποιες στιγμές χαλάρωσης, την έκανε να αντιληφθεί πόσο ζοφερό θα είναι το μέλλον της. Ναι, το «Levez Vos Skinny Fists Comme Antennas to Heaven» είναι η επιτομή του post μοιρολογιού αλλά και η φωνή των απανταχού φυλακισμένων, το ξέσπασμα των αντιρρησιών, σιωπηλών και μη. Γι' αυτό, προσοχή. Μπορεί και να τα χάσεις σαν έρθει η ώρα να διαλέξεις...

Γιώργος Ζαρκαδούλας



Καλλιτέχνης: Gojira
Άλμπουμ: From Mars To Sirus
Έτος: 2005
Εταιρία: Listenable
Είδος: Death metal / Progressive metal

Αν κοιτάξεις το εξώφυλλο, διαβάσεις τους τίτλους των κομματιών και πατήσεις το play, το "From Mars To Sirius" μόλις σε κέρδισε. Τί και αν οι βασικές επιρροές τους είναι οι Morbid Angel και οι Meshuggah; Τί και αν ο βασικός χαρακτήρας του concept ακολουθεί μια ιπτάμενη φάλαινα στα πέρατα του γαλαξία, για να μάθει πώς θα σωθεί ο πλανήτης γη; Οι Γάλλοι Gojira κατάφεραν να απομονώσουν το death metal παρελθόν τους και να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ, του οποίου η επιρροή στο σύγχρονο ακραίο metal στερέωμα ταξιδεύει στον Σείριο. Η δημιουργία του γνώριμού τους ήχου πραγματώθηκε στο "From Mars To Sirius". Αυτό το άλμπουμ κοιτάει αγέρωχα τους δημιουργούς του, εξασφαλίζοντας τη διαιώνιση του «σπάνιου» είδους του ακραίου μεγάλου δίσκου. Η οικολογική συνείδηση και το τεχνικά άρτιο death metal υβρίδιο των Γάλλων είναι πιθανό να έφτιαξαν μια νέα σχολή. Αυτό θα φανεί στο μέλλον και με την εξέλιξη των Gojira.

Πάνος Παπάζογλου



Καλλιτέχνης: Gorillaz
Άλμπουμ: Gorillaz
Έτος: 2001
Εταιρία: Parlophone
Είδος: Indie / Trip-hop

Η μάσκα ήταν μια μπάντα αποτελούμενη από καρτούν - «ξαδελφάκια» του "Tank Girl" και τέκνα του κομίστα Jamie Hewlett. Πίσω από το «κουκλοθέατρο», ο ιθύνων νους Damon Albarn απέδειξε ότι ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης μπορεί να νικήσει το ρυθμό των μοδών. Με ταχυδακτυλουργικές ιδέες, ο ήρωας της britpop των nineties χάρισε σε μια υποτυπωδώς Blur βάση συνθέσεων έναν μουσικά πολύχρωμο πλούτο, αναμιγνύοντας τις συνεισφορές εκλεκτών. Από το εύρυθμο rapάρισμα του Del The Funky Homosapien, μέχρι τον latin ρομαντισμό του Ibrahim Ferrer των Buena Vista Social Club, και περνώντας από την αναίσχυντα μοντέρνα αισθητική του παραγωγού Dan The Automator, ο πρώτος δίσκος των Gorillaz έστριψε απότομα το τιμόνι της νεαρής δεκαετίας. Το κολλώδες "Clint Eastwood", το αγουροξυπνημένο "Tomorrow Comes Today", το υπερβολικό "5/4", το εύθυμο "19/2000" ήταν πολιορκητικοί κριοί και τα όρια ανάμεσα στις ταμπέλες γκρεμίστηκαν αναίμακτα. Για όλα ευθύνονται οι δισδιάστατοι 2D, Murdoc, Russel και Noodle: όλα είναι μια ιδέα.

Μανώλης Γεωργακάκης



Καλλιτέχνης: Gotthard
Άλμπουμ: Lipservice
Έτος: 2005
Εταιρία: Nuclear Blast
Είδος: Hard rock / AOR

Με την πάροδο του χρόνου φαίνεται πως το "Lipservice" κατατάσσεται στη συνείδηση του hard rock κοινού ως ένας από τους σταθμούς για το ιδίωμα, για τη δεκαετία και όχι μόνο. Οι Ελβετοί Gotthard συγκέντρωσαν τις '80s επιρροές τους, προσέθεσαν αρκετή δόση από την προσωπική τους εμπειρία και κράτησαν ζωντανές όλες τις φόρμες που σε κάνουν να μη χορταίνεις ποτέ ένα τραγούδι. Προσέφεραν μερικούς από τους νέους ύμνους, που τόσο πολύ είχε ανάγκη η rock στα μέσα της δεκαετίας, όταν η αναβίωσή της έμοιαζε επιτακτική ανάγκη. Δύσκολα θα μπορούσα άλλωστε να σκεφτώ ένα άλλο άλμπουμ των '00s, που να χαίρει τόσης αποδοχής από τους οπαδούς κάθε μουσικού ιδιώματος και κάθε μουσικής ταμπέλας. Ένα άλμπουμ φτιαγμένο για να σου ανεβάζει τη «μουσική λίμπιντο» ("Lift U Up") στα ύψη.

Δημήτρης Μπάρμπας



Καλλιτέχνης: Gov't Mule
Άλμπουμ: High & Mighty
Έτος: 2006
Εταιρία: Blue Rose / ATO
Είδος: Blues rock / Southern rock

Καλή μουσική υπάρχει παντού και σε πολλά είδη. Πιστός σε αυτό το δόγμα, ο Αμερικανός Warren Haynes δημιούργησε, με τη βοήθεια των εξαιρετικών μουσικών που τον περιστοίχιζαν, μια εξαιρετική πολυσυλλεκτική δουλειά, που έχει στα σπλάχνα της από reggae και blues, μέχρι funk και Zeppelinικό rock. Προερχόμενος από την οικογένεια των μεγάλων Allman Brothers Band και των Greatful Dead, o Haynes τίμησε τις επιρροές του - φυσικά τους Allman Brothers, αλλά και τους Led Zeppelin, τον Bob Marley και τα παραδοσιακά blues. Τζάμαρε όσο χρειάζεται και πέτυχε τον επιθυμητό συνδυασμό καλλιτεχνικής και εμπορικής επιτυχίας. Το "High & Mighty" είναι από εκείνα τα άλμπουμ που σφήνωσαν μέσα στα ηχοσυστήματα των περισσοτέρων από αυτούς που συναντήθηκαν με τη μαγεία του, για πολύ καιρό.

Αντώνης Μουστάκας



Καλλιτέχνης: Gogol Bordello
Άλμπουμ: Gypsy Punks: Underdog World Strike
Έτος: 2005
Εταιρία: SideOneDummy
Είδος: Gypsy punk

Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια και δύο άλμπουμ ώστε οι «γύφτοι» της Νέας Υόρκης να κυκλοφορήσουν το άλμπουμ που πραγματικά τους άνοιξε όλες τις πόρτες. Αυτό δεν είναι άλλο από το τρίτο τους άλμπουμ, το "Gypsy Punks: Underdog World Strike", που έδωσε στην εμβληματική φυσιογνωμία του Eugene Hutz και στο ασκέρι του τη δισκογραφική επιβεβαίωση της φήμης που έχτισαν με πολλές και συνταρακτικές συναυλίες, όλα τα προηγούμενα χρόνια, και τους αποκάλυψε σε ένα μεγάλο κοινό. Τόσο μεγάλο, που μέχρι και τη Madonna «συγκίνησαν», ώστε να τραγουδήσουν μαζί της το "La Isla Bonita" στο Live Earth του 2007. Σα να μην έφτανε η παλαβή ιδιαιτερότητα και το ορμητικό κέφι της μουσικής τους, χάρη στην ακριβέστατη περιγραφικότητα του τίτλου, πιθανότατα κλείδωσαν τον όρο «gypsy punk» για πάντα στο προσωπικό τους σεντούκι.

Λουκιανός Κοροβέσης



Καλλιτέχνης: Green Carnation
Άλμπουμ: Light Of Day, Day Of Darkness
Έτος: 2003
Εταιρία: The End
Είδος: Progressive metal

Ο συγκεκριμένος πολύ ιδιαίτερος δίσκος είναι ένα μοναδικό ταξίδι σε μέρη που, υπό φυσιολογικές συνθήκες και υπό τους πολυφορεμένους ήχους, ένας ακροατής δεν ταξιδεύει ποτέ. Είναι ένα ακατέργαστο διαμάντι, το οποίο κατάφερε να βρει τη θέση που του αξίζει μεταξύ των οπαδών της μπάντας, των υποψιασμένων ακροατών και των αμετανόητων φίλων της ακραίας νορβηγικής μουσικής παράδοσης. Οι Green Carnation του Tchort, το αδελφάκι των In The Woods, με το άλμπουμ "Light Of Day, Day Of Darkness" ξεφεύγουν από τα τετριμμένα, επισκέπτονται πολλούς ηχότοπους και εξιστορούν ένα φιλόδοξο «doom-meets-prog» παραμύθι. Ένα και μοναδικό κομμάτι εξήντα λεπτών, το οποίο περιλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τέτοιες δισκογραφικές προσπάθειες να ξεχωρίζουν. Πρωτότυπο, με άψογες ενορχηστρώσεις, τρομερές ερμηνείες, κατάλληλα samples και ο προοδευτικός ασκός του Αιόλου άνοιξε για να δώσει ελευθερία, μέσω της δημιουργίας ενός πραγματικά μοναδικού δίσκου.

Πάνος Παπάζογλου



Καλλιτέχνης: Green Day
Άλμπουμ: American Idiot
Έτος: 2004
Εταιρία: Reprise
Είδος: Alternative rock / Punk rock

Στα μέσα του 2003 οι Green Day ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις για το διάδοχο του "Warning" (2000). Ο νέος δίσκος είχε σχεδόν ολοκληρωθεί και θα ονομαζόταν "Cigarettes And Valentines", όταν, σύμφωνα με τη μπάντα, κάποιος έκλεψε τα master tapes μέσα από το στούντιο. Η παρέα του Billie Joe Armstrong, αντί να επανηχογραφήσει, αποφάσισε να συνθέσει εξολοκλήρου νέα τραγούδια. Εμπορικό τρικ ή όχι, το παραπάνω γεγονός οδήγησε τους Αμερικανούς σε κάτι που -κακά τα ψέματα- κανείς δεν περίμενε: ένα punk συγκρότημα που μεσουράνησε την τριετία '94-'96 και έκτοτε βρισκόταν σε συνεχή κάμψη, κατάφερε δέκα χρόνια αργότερα να κάνει το ιστορικό «comeback», με το πιο εναλλακτικό και πολιτικοποιημένο άλμπουμ του, πουλώντας δεκατέσσερα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και κερδίζοντας το Grammy του καλύτερου rock δίσκου της χρονιάς. Να αγιάσει το χέρι του κλέφτη!

Κωστής Αγραφιώτης



Καλλιτέχνης: PJ Harvey
Άλμπουμ: Stories From The City, Stories From The Sea
Έτος: 2000
Εταιρία: Island
Είδος: Alternative rock / Singer-songwriter

Δε χρειάζεται να είναι κάποιος ειδήμονας για να αντιληφθεί ότι στη rock μουσική οι αντρικές φωνές έχουν σχεδόν την αποκλειστικότητα. Ηχηρή εξαίρεση σε αυτό τον άγραφο κανόνα αποτελεί η Polly Jean Harvey. Μετά από τέσσερις δισκογραφικές καταθέσεις, οι οποίες την εδραίωσαν, η PJ παρέδωσε στο κοινό της το πιο επιτυχημένο άλμπουμ της καριέρας της, με στοιχεία και συνεργασίες που χαρακτήρισαν ηχητικά το «ανεξάρτητο» μουσικό στερέωμα. Ύστερα από τη δράση της σκοτεινής πλευράς της δημιουργού, το "Stories From The City, Stories From The Sea" ήρθε ως αντίδραση. Γεμάτο πλούσια μελωδικά θέματα και μία συνεργασία-σταθμό, το "This Mess We're In" με τον Thom Yorke των Radiohead, αυτό το άλμπουμ καταγράφει τη στιχουργική περιπλάνηση της PJ στις μεγαλουπόλεις, να περιγράφει τις εμπειρίες της, αφήνοντας μακριά πίσω της την κακή τύχη που ένιωθε ότι την καταδιώκει.

Έρη Παναγούλια



Καλλιτέχνης: The Hold Steady
Άλμπουμ: Boys And Girls In America
Έτος: 2006
Εταιρία: Vagrant
Είδος: Alternative rock / Post-punk revival

Είναι αξιοθαύμαστη η ικανότητα των Hold Steady να καταφέρνουν να συμπιέσουν τη δυναμική του rock των σταδίων στην όγκο του pub rock. Η μουσική τους πρόταση ξεκινά από τη μοντέρνα indie βάση του εναλλακτικού rock, αγριεύει κατά τη ντεμοντέ διδασκαλία του Bruce Springsteen και μεταλλάσσει κάθε κιτς στοιχείο σε προτέρημα. Η πνιγερή φωνή του Craig Finn, ανάμεσα στην ψευδοπαραφωνία του Bob Dylan και τη μονοτονία του Tom Petty, αποτελεί το μόνο εμπόδιο για τον μη εξοικειωμένο ακροατή και τη μεγάλη ανταμοιβή του εξοικειωμένου. Τα τερατωδώς «μεγάλα» κιθαριστικά riff και τα γιορτινά πλήκτρα του αφοπλιστικού "Boys And Girls In America" σκλαβώνουν από την πρώτη ακρόαση και οι ιδιοφυείς στίχοι πνίγονται στην ασυγκράτητη ροή λέξεων εκείνου του πιο ανθρώπινου ερμηνευτή, με τη νεοϋορκέζικη προφορά. Η αντίθεση ανάμεσα στην κεφάτη ζωντάνια της μουσικής και την ειρωνική μιζέρια του στιχουργού δίνει μια εξέχουσα δυναμική στα τραγούδια, με τρανή απόδειξη το "Chips Ahoy!".

Μανώλης Γεωργακάκης



Καλλιτέχνης: Isis
Άλμπουμ: Panopticon
Έτος: 2004
Εταιρία: Ipecac
Είδος: Post metal / Sludge metal

«Απλά ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα των καιρών μας δημιουργεί μουσική που θα μνημονεύεται χρόνια μετά». Αυτή ήταν και η τελευταία πρόταση που κατάφερε να γράψει ο Χρήστος, λίγο πριν αποστείλει το κείμενό του, πριν από πέντε χρόνια. Ένας Προφήτης, μα τί Προφήτης; Η ιδιοφυία μερικές φορές κάνει «μπαμ» από χιλιόμετρα και δε μπορεί να κρυφτεί, όσο κι αν το θέλει. Το "Panopticon" είναι ένας τέτοιος δίσκος. Από την αεροφωτογραφία που κοσμεί το εξώφυλλο, μέχρι και την τελευταία του νότα. Αυτό το σοφιστικέ post metal αριστούργημα, λόγω της ανεπιτήδευτης λιτότητάς του, έμπασε το ιδίωμα σε πολλά ανυποψίαστα σπίτια και κανένα άλλο δεν αντέχει να συγκριθεί μαζί του. Είναι και αυτό το εναλλακτικό εξώφυλλο στη βινυλιακή του μορφή... Λίγους μήνες μετά, στο Ρόδον Club, αρκετά μάτια βούρκωσαν από την έκσταση στην οποία είχε περιέλθει ο νους και τώρα έφτασε ο καιρός της εξομολόγησης: So Did We Mr. Turner, So Did We...

Γιώργος Ζαρκαδούλας



Καλλιτέχνης: Kasabian
Άλμπουμ: Kasabian
Έτος: 2004
Εταιρία: Island
Είδος: Indie rock / Britpop

Η περίεργη ισορροπία ανάμεσα σε πρωτόγονα riff και παραμορφώσεις, στο ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ των Kasabian, μπόρεσε και επέβαλλε την δική της προσωπικότητα σε ένα μουσικό πεδίο, του οποίου τα σκήπτρα κρατούσαν συγκροτήματα όπως οι Stone Roses και οι Primal Scream. Πολλοί μουσικοκριτικοί τότε μίλησαν για «επιδέξια κλοπή ήχων» των προαναφερθέντων θρύλων, αλλά η ενέργεια του άλμπουμ καθώς και τα εκρηκτικά φωνητικά του Tom Meighan επέτρεψαν στους Kasabian να πετύχουν το στόχο τους και να ξεφύγουν από τη σκιά των επιρροών τους. Με «ύμνους», όπως το "Reason Is Treason" και το "L.S.F.", κέρδισαν δικαιωματικά μια θέση στην καρδιά των απανταχού indie οπαδών, θέτοντας νέες σταθερές γι' αυτό που θα ονομάζαμε «σκηνή του Madchester».

Έρη Παναγούλια



Καλλιτέχνης: The Killers
Άλμπουμ: Sam's Town
Έτος: 2006
Εταιρία: Island
Είδος: Alternative rock / Pop-rock

Σίγουρα, το σενάριο «η άσημη μπάντα που έβγαλε το "Hot Fuss", μέσω μιας indie δισκογραφικής, και κατέκτησε τα charts» είναι πιο πιασάρικο για να γίνει ταινία, από το «η ήδη πετυχημένη μπάντα, μέσω της πασίγνωστης Island, βγάζει το δεύτερο της δίσκο, πουλάει τέσσερα εκατομμύρια κόπιες και διαπρέπει στα Brit Awards». Η αλήθεια όμως είναι πως το δεύτερο άλμπουμ των The Killers, το "Sam's Town", είναι μουσικά το magnum opus τους. Στοιχεία από U2, Bruce Springsteen, Bowie και Echo & The Bunnymen προστίθενται στο κεφάτο εναλλακτικό pop-rock του ντεμπούτο τους, δημιουργώντας την αίσθηση μεγαλύτερου βάθους στις συνθέσεις και ελαχιστοποιώντας τις αδύναμες στιγμές. Αυτή η μουσική ωρίμανση των The Killers ήταν, εξάλλου, ο λόγος που ο δίσκος, με το πέρασμα των χρόνων, κατάφερε να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα που του επιφύλασσε αρχικά ο μουσικός τύπος και να κερδίσει κοινό και κριτικούς.

Δημήτρης Καρβούνης



Καλλιτέχνης: Kings Of Leon
Άλμπουμ: Youth And Young Manhood
Έτος: 2003
Εταιρία: RCA
Είδος: Southern indie rock / Garage rock revival

Πολύ καιρό πριν αναστενάξουν τα decks από το "Sex On Fire", πριν ακόμη σιχαθούν τα αυτιά του κοσμάκη το ρεφρέν του "On Call", τότε, το μακρινό 2003, οι πρωτοεμφανιζόμενοι Kings Of Leon είχαν χαρακτηριστεί ως «Strokes του Νότου» και όχι άδικα. Τρείς αδελφοί κι ένας ξάδελφος Followill, που είχαν καιρό να επισκεφθούν τον μπαρμπέρη, έπαιξαν δυναμικό και απλοϊκό rock, σαν Creedence Clearwater Revival που ενημερώθηκαν για την επέλαση του punk. Οι τέσσερεις νεαροί Αμερικανοί προσέφεραν ακριβώς αυτό που ήθελε ένα -εν πρώτοις- ευρωπαϊκό και κυρίως βρετανικό κοινό, με υπέρογκο γλυκερό κεράσι στην τούρτα τη συγκλονιστική χροιά της φωνής του Caleb Collowill. Το "Youth And Young Manhood" άφησε εποχή και κάθε του πτυχή, από το βαριεστημένο «cool» του "Molly's Chambers" μέχρι το δυναμικό άγχος του "Wasted Time", αποτελεί σημαντικό προικιό για τις συναυλίες, όσα hit και να «επιβαρύνουν» τα συμπράγκαλα των περιοδειών. Η τραχιά αυθεντικότητα αυτού του ντεμπούτο είναι ανεκτίμητη.

Μανώλης Γεωργακάκης



Καλλιτέχνης: Lamb Of God
Άλμπουμ: Ashes Of The Wake
Έτος: 2004
Εταιρία: Sony
Είδος: Metalcore

Ας πούμε ότι δεν έχεις ακούσει ποτέ το "Ashes Of The Wake", ούτε καν Lamb Of God. Μαθαίνεις ότι πουλάνε σαν τρελοί, ότι το MTV τιμάει συχνα πυκνά τα video clip τους και ότι καταλαμβάνουν περίοπτη θέση στο αμερικανικό Billboard. Στη συνέχεια βάζεις το εν λόγω album να παίζει, κάτι δε σου κάθεται καλά. «Πώς γίνεται αυτοί οι κάφροι να αρέσουν σε τόσο κόσμο», αναρωτιέσαι. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι συχνό το φαινόμενο αυτό και μόνο πραγματικά μεγάλες μπάντες, με album όπως το "Ashes Of The Wake", μπορούν να το επιτύχουν. Εκρηκτική, μυώδες ευρηματική, μια κυκλοφορία που «αγκαλιάζει» με θέρμη το thrash metal, το hardcore, το μελωδικό σουηδικό death metal, παραμένοντας υπέρμετρα groovy. Η παράγωγη είναι καλύτερη από ποτέ άλλοτε, ενώ τα φωνητικά του Blythe, σχεδόν death metal, κάνουν τη διαφορά και στιγματίζουν τον ήχο των Lamb Of God όσο τίποτα άλλο. Ούτε metalcore, ούτε «New Wave Of American Heavy Metal», απλά metal. Η μπάντα που το πρεσβεύει στη πιο σύγχρονη και αυθεντική εκδοχή του σήμερα.

Τόλης Δόσης



Καλλιτέχνης: The Lamp Of Thoth
Άλμπουμ: Portents, Omens & Dooms
Έτος: 2008
Εταιρία: The Miskatonic Foundation
Είδος: Heavy metal / Doom metal

Η ατμόσφαιρα είναι οδηγός του ενστίκτου σε πολλά πράγματα και φαίνεται πως οι Βρετανοί doomsters The Lamp Of Thoth το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Δημιουργώντας ένα περιρρέον βικτωριανό πέπλο, ντύνοντας πρέπον το παλιομοδίτικο doom metal τους, οι ακροάτριες ήταν έτοιμες να τινάξουν τη σκόνη από το βέλο τους και οι κύριοι να ποδεθούν αναλόγως, για να επιδοθούν σε ξέφρενους groovy retro χορούς. Και βέβαια οι Πατέρες Black Sabbath συνέπραξαν σε αυτό το μουσικό όργιο, δίνοντας τις ευλογίες τους τριανταεννέα χρόνια πριν. Η σατανοτριάς, όμως, είχε άγριες διαθέσεις και το πιο καλοδουλεμένο δείγμα της, το "Portents, Omens & Dooms", φαίνεται πως αφήνει ιστορία στο πέρασμά του. Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου, αλλά αν οι «Sabs» έγραψαν το ευαγγέλιο του doom τον προηγούμενο αιώνα, οι The Lamp Of Thoth είναι οι άξιοι κουβαλητές και συνεχιστές του. Τόσο απλά.

Μαρία Βουτυριάδου



Καλλιτέχνης: The Last Shadow Puppets
Άλμπουμ: The Age Of The Understatement
Έτος: 2008
Εταιρία: Domino
Είδος: Indie rock / Baroque pop

Η συνεργασία του χρυσού Alex Turner των Arctic Monkeys με τον χάλκινο Miles Kane των The Rascals απέδειξε ότι η διανδρία, παρά το νεαρόν της ηλικίας, μπορούσε να παράγει κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον - όσο η αγγελική νεαρά του εξωφύλλου. Με μπούσουλα την κληρονομιά του David Bowie και του Scott Walker, οι δύο Βρετανοί απελευθερώθηκαν από τα πλαίσια των «κυρίων» συγκροτημάτων τους, χωρίς όμως να απομακρυνθούν τόσο, ώστε να μη βρίσκουν το δρόμο της επιστροφής. Επιδιώκοντας να συλλάβουν ήχους από τις δεκαετίες του '60 και του '70, καταχρώμενοι τους γλυκούς «δρονισμούς», έπλασαν μικρά, μυστήρια και ουσιώδη τραγούδια, σα σφηνάκια μέντας. Παρότι δεν απέφυγαν τελείως τα πιο έντονα indie rock ένστικτά τους, η μαγεία λειτουργεί αποτελεσματικότερα σε κομμάτια που προτείνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που μας είχαν συνηθίσει, όπως η «καουμπόικη» υπερβολή του τραγουδιού "The Age Of The Understatement" ή το ακαταμάχητο "Standing Next To Me".

Μανώλης Γεωργακάκης



Καλλιτέχνης: Leviathan
Άλμπουμ: The Tenth Sub Level Of Suicide
Έτος: 2003
Εταιρία: Moribund Cult
Είδος: Black metal / Ambient

Μετά από μία πραγματικά ατελείωτη σειρά από demo κασέτες, ο Jeff "Wrest" Whitehead, μέσα από το καλλιτεχνικό του alter ego που ακούει στο όνομα Leviathan, αποφάσισε επιτέλους να κυκλοφορήσει τον πρώτο του ολοκληρωμένο δίσκο, μέσω της Moribund Cult. Με το ηλιόλουστο κλίμα της California προφανώς να μην τον αγγίζει καθόλου, δημιούργησε ένα πραγματικό μανιφέστο υπέρ της αυτοκτονίας. Το "The Tenth Sub Level Of Suicide" είναι ουσιαστικά ένα concept άλμπουμ γύρω από το προφανές. Οι αγωνιώδεις κραυγές του Wrest και η ωμή προσέγγιση του στον black metal ήχο -που όμως καταφέρνει παράλληλα να δημιουργήσει μία ιδιαίτερα υποβλητική ατμόσφαιρα, που σταδιακά νοιώθεις να σε καταπίνει- χάρισαν στην αμερικανική σκηνή ένα αληθινά κατάμαυρο διαμάντι και έναν καλό λόγο για να μισήσεις τον εαυτό σου και κάθε τι ζωντανό που σε περιβάλλει.

Φίλιππος Αλέκου



Καλλιτέχνης: Linkin Park
Άλμπουμ: Meteora
Έτος: 2003
Εταιρία: Warner
Είδος: Alternative rock / Nu metal

Η μπάντα που αρχικά αντιμετωπίστηκε σαν ομόηχη των Limp Bizkit, πέταξε από πάνω της το βαρύ nu metal σκάφανδρο και ανέβηκε στην επιφάνεια, αποσπώντας εμπορική καταξίωση και σεβασμό στο χώρο του alternative rock. Με πάνω από δεκαπέντε εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως, έξι single και ένα από τα μεγαλύτερα airplay που έχει απολαύσει καλλιτέχνης του εναλλακτικού ιδιώματος, το "Meteora" πέτυχε να σταθεροποιήσει τη μετοχή των Linkin Park στο μουσικό χρηματιστήριο, μετά το «big bang» του "Hybrid Theory" (2000). Οι Linkin Park μπλέκουν τη hip-hop και την ηλεκτρονική μουσική με rock φόρμες και alternative ήχο, σε μια άκρως επιτυχημένη συνταγή, που τους τοποθέτησε στην πρώτη θέση στα line-up των μεγάλων μουσικών φεστιβάλ σε όλο το κόσμο, μπροστά σε λαοθάλασσες που τραγουδούσαν τους στίχους του "Somewhere I Belong".

Αντώνης Μουστάκας



Καλλιτέχνης: Machine Head
Άλμπουμ: The Blackening
Έτος: 2007
Εταιρία: Roadrunner
Είδος: Thrash metal

Καλύτερο metal άλμπουμ του 2007 σε πολλά μουσικά περιοδικά και site. Οι κριτικές διθυραμβικές και σίγουρα το σημείο σύγκρισης για τις επόμενες κυκλοφορίες τους. Τί είναι τελικά το "The Blackening"; Με μια πρόταση, είναι για τους Machine Head ό,τι είναι το "And Justice For All" για τους Metallica. Είναι το άλμπουμ με τα «δεκάλεπτα» κομμάτια, με τις πάρα πολλές αλλαγές στους ρυθμούς, με την παρά πολύ καλή κιθαριστική δουλειά. Η αμερικανική μπάντα δεν πάτησε στη σίγουρη επιτυχία του "Through The Ashes Of Empires" (2003), αλλά είχε το θάρρος να δοκιμάσει κάτι το καινούριο ως προς το ύφος της, γράφοντας τα πιο περίπλοκα τραγούδια της μέχρι τότε καριέρας της. Ο τολμών νικά, λοιπόν, και η ιστορία τους δικαίωσε. Πιθανόν να μην είναι το καλύτερό τους άλμπουμ, καθώς πολλοί προτιμούν το ντεμπούτο τους, αλλά είναι σίγουρα το σπουδαιότερο.

Παναγιώτης Λουκάς



Καλλιτέχνης: Madrugada
Άλμπουμ: The Nightly Disease
Έτος: 2001
Εταιρία: Virgin
Είδος: Alternative rock / Neo-psychedelia

Ο δεύτερος δίσκος των Madrugada ήρθε να συνεχίσει τον βγαλμένο από επιρροές υψηλής αισθητικής ήχο του "Industrial Silence" (1999) και να εγκαταστήσει την ιδιαιτερότητά του στη μουσική συνείδηση ενός «γκριζόμαυρης» ανταύγειας ακροατηρίου. Στο "Nightly Disease", η τραχύτητα των The Gun Club σφιχταγκαλιάστηκε με την ποιητική του Leonard Cohen, υπό την επίβλεψη μιας παραγωγής επιτηδευμένα βρώμικης, που δίνει στο δίσκο ένα αίσθημα κινδύνου πρώτων εποχών Bad Seeds. Η βαθιά, «βόρεια» φωνή του Sivert Hoyem και το κιθαριστικό χάρισμα του προσφάτως εκλιπόντος Robert Buras όρισαν την ατμόσφαιρα και γέμισαν ασφυκτικά τα ευρωπαϊκά club στην περιοδεία της παρουσίασης του δίσκου. Κομμάτια όπως το "Black Mambo", "Step Into This Room And Dance For Me" και "Hands Up - I Love You" αποπλανούν τον ακροατή και δεν ξαναγράφονται ποτέ από τους Νορβηγούς, στους επόμενους δίσκους.

Γιάννης Κουτρούλης



Καλλιτέχνης: Mars Volta
Άλμπουμ: De-Loused In The Comatorium
Έτος: 2003
Εταιρία: Universal
Είδος: Progressive rock / Experimental

Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για τους Mars Volta. Ποιός να φανταστεί ότι, σε αυτή τη δεκαετία, θα βρισκόταν ένα progressive rock συγκρότημα που, όχι μόνο θα γέμιζε συναυλιακούς χώρους, αλλά θα θεωρείτο και ένα από τα πιο καυτά ονόματα της εποχής; Οι Mars Volta το κατάφεραν και αυτό οφείλεται εν πολλοίς στο ντεμπούτο τους. Όρισε τον ήχο τους που, πατώντας στα τεχνοκρατικά μονοπάτια των King Crimson, προσέλκυσε κοινό τόσο από το χώρο του «αρτιστικού» rock, όσο και από την εναλλακτική σκηνή. Ισόποση δόση «θορύβου» και μελωδίας, άψογη ερμηνεία και εκτέλεση και συνεχείς εναλλαγές ρυθμών ήταν τα δομικά του χαρακτηριστικά. Την εγγύηση στην παραγωγή έφερε το όνομα του Rick Rubin, ένα παράσημο για πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα, ενώ το εξώφυλλο του Strom Thorgerson (της εταιρίας Hipgnosis, υπεύθυνη για ορισμένα από τα καλύτερα εξώφυλλα στην ιστορία του rock) είναι χαρακτηριστικό. Το «σουξεδάκι» ήρθε στον επόμενο δίσκο, αλλά συνολικά αυτός εδώ παραμένει το αριστούργημά τους.

Κώστας Σακκαλής



Καλλιτέχνης: Mastodon
Άλμπουμ: Leviathan
Έτος: 2004
Εταιρία: Relapse
Είδος: Sludge metal / Progressive metal

Οι Mastodon μέσα σε δέκα χρόνια έκαναν ήδη πολλά. Όταν έγραφαν το "Leviathan" περπατούσαν σε δύσβατα και μοναχικά μονοπάτια, αλλά με την κυκλοφορία του δίσκου ανέβηκαν σε μια μπουλντόζα και παρέσυραν στο διάβα τους τα πάντα, άνοιξαν δρόμους και έκαναν πολύ κόσμο να τους ακολουθεί. Έπαιξαν με τους ήχους και τα μουσικά παρακλάδια του σύγχρονου metal, αλλά δε φοβήθηκαν και τελικά έφτιαξαν μουσικές που απλά σε καθηλώνουν. Αποτέλεσμα ένα λαμπρό, εξέχον και μοντέρνο metal. Τρελαμένα τύμπανα, απίστευτα riffs, δυνατό μπάσο και φωνητικά που σκίζουν τους αιθέρες. Τσαμπουκάς και νεύρο σε απόλυτη ισορροπία και αφάνταστη εναλλαγή με μελωδίες και ρυθμό. Είναι από τα ελάχιστα metal albums της δεκαετίας που πλησίασε κοινό άλλων μουσικών ειδών. Είναι ένα κτήνος έτοιμο να κατασπαράξει κάθε ακροατή. Ανήλιο σκηνικό, αγχωτικό και τρομαγμένο. Παραμόρφωση και τραβηγμένες κιθάρες. Άγριο, αλλά τίμιο και χαμογελαστό. Θα ήταν παράληψη για οποιονδήποτε πιστεύει στην ύπαρξη της metal ως νόμιμη φόρμα τέχνης να μην έχει στη δισκοθήκη του αυτό το αριστούργημα.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης



Καλλιτέχνης: Muse
Άλμπουμ: Black Holes And Revelations
Έτος: 2006
Εταιρία: Warner
Είδος: Alternative rock / Progressive rock

Νιώθοντας την ασφάλεια που τους παρείχε η σχεδόν καθολική αναγνώριση των δύο προηγούμενων δίσκων τους, το 2006, οι Muse κυκλοφόρησαν την πιο πολυδιάστατη και πολυποίκιλη δουλειά τους, το "Black Holes And Revelations". Αν μέχρι τότε θεωρούνταν από πολλούς «απλώς» μια alternative μπάντα, το άλμπουμ αυτό τους κόλλησε επίσημα και την ταμπέλα του progressive. Πώς άλλωστε να μη θεωρηθεί προοδευτικός ένας δίσκος ο οποίος αναμιγνύει με μαεστρία τους Queen με τους Depeche Mode και τους Radiohead και περιλαμβάνει μέχρι funky και ethnic στοιχεία; Στο στιχουργικό κομμάτι, ο Matthew Bellamy καταπιάστηκε αρκετά έντονα με την πολιτική, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι αναφορές στις θεωρίες συνομωσίας. Αξίζει να σημειωθεί πως, κατά τα λεγόμενα του μπασίστα Chris Wolstenholme, μέρος της έμπνευσης της μπάντας οφείλεται στο γεγονός ότι ένα μέρος των ηχογραφήσεων πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία, εκεί όπου οι Pink Floyd έγραψαν το μνημειώδες "The Wall".

Κωστής Αγραφιώτης



Καλλιτέχνης: Muse
Άλμπουμ: Origin Of Symmetry
Έτος: 2001
Εταιρία: Taste Media
Είδος: Alternative rock / Progressive rock

Αν στο ντεμπούτο "Showbiz" (1999) μια κάποια ομοιότητα της φωνής του Matthew Bellamy με αυτή του Thom Yorke των Radiohead απετέλεσε τροχοπέδη για την αποδοχή του από τους απανταχού λάτρεις του alternative rock, η συνέχεια έφερε την ισορροπία, με το "Origin Of Symmetry" να αποτελεί το «άγιο δισκοπότηρο» των φίλων της μπάντας, χάρη σε κομμάτια-ύμνους, όπως το "Bliss", το "New Born" και το "Plug In Baby". Οι συνθέσεις απέκτησαν πιο rock προσανατολισμό, με ξέφρενες μπασογραμμές και αισθητά σημαντικότερο ρόλο για την κιθάρα. Το αυξημένο distortion, από τη μία, και οι πιο υποτονικές και σκοτεινές συνθέσεις, βασισμένες στο πιάνο και τη στοιχειωτική φωνή του Bellamy, από την άλλη, διατηρούσαν μια εύθραυστη συμμετρία. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στο εξαίρετο "Feeling Good", το οποίο δεν είναι άλλο από διασκευή του "I Am Feeling Good" των Anthony Newley και Leslie Bricusse, που γράφτηκε το 1965, για το musical "The Roar Of The Greasepaint - The Smell Of The Crowd".

Άλκης Κοροβέσης



Καλλιτέχνης: My Chemical Romance
Άλμπουμ: The Black Parade
Έτος: 2006
Εταιρία: Reprise
Είδος: Alternative rock / Punk rock opera

Για να μπορέσεις να αναμίξεις, επιτυχημένα, στοιχεία από το alternative rock, τη rock όπερα, το heavy metal, το μοντέρνο punk και την pop, πρέπει αναμφίβολα να είσαι καλός στη χημεία. Εκ του ονόματος και μόνο, οι My Chemical Romance δηλώνουν άτυπα πως τα καταφέρνουν. Στην πραγματικότητα, η επιβεβαίωση του επιτυχημένου πειράματος ήρθε το 2006, με τον τρίτο δίσκο των Αμερικανών, "The Black Parade", ο οποίος σημείωσε μια στροφή προς της σοβαρότητα για τη μπάντα, έφτασε να χαρακτηριστεί ως το "The Wall" της γενιάς των '00s, να γίνει πλατινένιος στην Αμερική και δύο φορές πλατινένιος στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πρόκειται για ένα επιβλητικό concept άλμπουμ, με κεντρικό -και βαρύ- θέμα το θάνατο, μέσα από την ιστορία ενός καρκινοπαθή, και θαυμαστή ποικιλία δυναμικής στις συνθέσεις. Στα ατού του δίσκου και η συμμετοχή της σπουδαίας Liza Minnelli στο "Mama", το οποίο όμως δεν είναι καν ένα από τα τέσσερα single που κυκλοφόρησαν.

Κωστής Αγραφιώτης



Καλλιτέχνης: Nevermore
Άλμπουμ: Dead Heart In A Dead World
Έτος: 2000
Εταιρία: Century Media
Είδος: Heavy metal / Progressive metal

Το μεγάλο άνοιγμα σε ένα ευρύτερο κοινό έκαναν οι Nevermore με το "Dead Heart In A Dead World", που έφερε έναν τίτλο αρκετά πεσιμιστικό, σχεδόν μηδενιστικό. Δυνατότερο από το πιο συναισθηματικό "Dreaming Neon Black" (1999), το "Dead Heart In A Dead World" αποτελεί ένα εξαιρετικό αμάλγαμα progressive metal, thrash και καθαρόαιμου heavy σε μια πιο μοντέρνα εκδοχή του. Οι μελωδίες του δίσκου, τόσο από τις κιθάρες του Jeff Loomis, όσο και από την μοναδική φωνή του Warrel Dane, είναι πιο εύγλωττες από ποτέ και θα μπορούσε να πει κανείς πιο πιασάρικες. Η groovy δυναμική του δίσκου, συνδυασμένη με την καταπληκτική δουλειά του Andy Sneap, δίνει ένα γεμάτο και ογκώδη ήχο στις συνθέσεις, ενώ η χρήση επτάχορδης κιθάρας προσδίδει και αυτή στον όγκο του "Dead Heart In A Dead World". Συνολικά ο εν λόγω δίσκος αποτελεί ένα ορόσημο για το συγκρότημα, μιας και με αυτόν άγγιξε το ζενίθ του.

Άλκης Κοροβέσης



Καλλιτέχνης: Nightwish
Άλμπουμ: Once
Έτος: 2004
Εταιρία: Nuclear Blast
Είδος: Symphonic power metal

Οι Nightwish, πριν το "Once", ήταν μια καλή και σίγουρα επιτυχημένη μπάντα. Μετά από αυτό, έγιναν τόσο «μεγάλοι» που δε μπόρεσαν να το διαχειριστούν, όπως φάνηκε από την ιστορία και το διωγμό της τραγουδίστριας Tarja Turunen. Η μουσική του "Once" εμπεριέχει μεγαλείο. Πομπώδες power metal, με τη φιλαρμονική ορχήστρα του Λονδίνου να δίνει άλλη δυναμική στις συνθέσεις του Tuomas Holopainen. Είναι εμφανές ότι το εκθαμβωτικό αποτέλεσμα προέρχεται από άνθρωπο με κλασσική παιδεία, που αγαπάει τα soundtrack, ενώ σημαντική ήταν η συνεισφορά του έμπειρου Marko Hietala, που ανέλαβε μπάσο και φωνητικά. Το "Once" γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία και κατέλαβε την πρώτη θέση στα charts αρκετών χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας. Από τα hit των "Nemo" και "I Wish I Had An Angel" ως τη μεγαλειώδη σύνθεση του "Creek Mary's Blood", ο δίσκος δε διαθέτει «filler», αλλά έχει μια τεράστια κορύφωση στο "Ghost Love Score".

Χρήστος Καραδημήτρης



Καλλιτέχνης: Nile
Άλμπουμ: In Their Darkened Shrines
Έτος: 2002
Εταιρία: Relapse
Είδος: Technical death metal

Το είχε ανάγκη ένα καινούργιο μεγάλο όνομα το death metal και οι Nile, το 2002, πανηγυρικά και πανάξια πήραν τη θέση που τους αρμόζει στο πάνθεον αυτού του είδους μουσικής. Πολύς κόσμος ασχολήθηκε τότε μαζί τους, αναγνωρίζοντας τη διαφορετικότητά και το πηγαίο ταλέντο τους, στην πλήρη εναρμόνιση με το τεχνικό death metal. Τα αιγυπτιακά αρώματα, που καταλαμβάνουν τον ακροατή, κουβαλάν μια αυθεντικότητα, αποπνέοντας μια πνευματική σύνδεση μεταξύ της αρχαίας Αιγύπτου και των μελών του συγκροτήματος. Από την άλλη, η δουλειά που έχει γίνει στην πιο brutal πλευρά του δίσκου είναι τρομακτική. Δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης από οποιονδήποτε έχει άποψη για το death metal και σέβεται τον εαυτό του. Το "In Their Darkened Shrines" έμελλε να είναι αυτό που θα κάνει τους Nile να παίζουν έκτοτε μπάλα σε τόσο υψηλό επίπεδο, που δεν έχουν κανέναν για να δώσουν πάσα.

Τόλης Δόσης



Καλλιτέχνης: Opeth
Άλμπουμ: Blackwater Park
Έτος: 2001
Εταιρία: Music For Nations
Είδος: Progressive death metal

Αν υπάρχει ένας δίσκος που να σηματοδότησε το melodic-prog death των '00s, αυτός είναι σίγουρα ο πρώτος δίσκος που ηχογράφησαν οι Opeth με παραγωγό τον Steven Wilson των Porcupine Tree, το "Blackwater Park". Σηματοδότησε την αρχή της κυριαρχίας των Opeth στο σκληρό ήχο και τους επέτρεψε να κάνουν την πρώτη τους παγκόσμια περιοδεία. Η φωνή του Mikael Akerfeldt είναι για πρώτη φορά τόσο μελωδική και οι σκληρές death κιθάρες συνδυάζονται εξαιρετικά τις καλογραμμένες φωνητικές γραμμές, καθώς και με prog ξεσπάσματα. H επανέκδοση του δίσκου, το 2002, περιείχε και τα εξαιρετικά μελωδικά b-sides "Still Day Beneath The Sun" και "Patterns In The Ivy II". Φήμες λένε πως ο Wilson, πέρα από παραγωγός, υπήρξε και συνδημιουργός του "Blackwater Park". Όπως και να έχει, το συγκεκριμένο άλμπουμ απετέλεσε το εφαλτήριο της συνεργασίας των Σουηδών με τον Βρετανό, που σηματοδότησε παράλληλα και την πιο δημιουργική τους περίοδο.

Λουκιανός Κοροβέσης



Καλλιτέχνης: Orphaned Land
Άλμπουμ: Mabool
Έτος: 2004
Εταιρία: Century Media
Είδος: Progressive metal / Oriental metal

Το έπος "Mabool" χρειάστηκε περίπου πέντε χρόνια δουλειάς, ενώ μεσολάβησε και μια σύντομη διάλυση των Ισραηλινών, κάτι που σίγουρα δε βοήθησε στην άμεση επάνοδό τους. Μπορεί πλέον η λέξη «έπος» να χρησιμοποιείται αφειδώς, αλλά στο παρόν ταιριάζει και με το παραπάνω. Η ιστορία που πραγματεύεται αφορά το μύθο της μεγάλης πλημμύρας, μέσα από την προσωποποίηση των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών της Μέσης Ανατολής, τους «three sons». Μουσικά, δεν εκπροσωπεί κάτι συγκεκριμένο, αλλά ο προοδευτικός προσανατολισμός του "Mabool" είναι παραδειγματικός. Ξεχωρίζουν τα βαριά φωνητικά και τα απανωτά riff στο μνημειώδες «oriental» του "Norra el Norra" και το επηρεασμένο από Dream Theater δεκάλεπτο αριστούργημα "The Storm Still Rages Inside". To "Mabool" περιλαμβάνει τόσα πολλά μουσικά είδη και παραδοσιακά ανατολίτικα στοιχεία, που αρκούν για να το χαρακτηρίσουν «μεγάλο άλμπουμ». Στα εβδομηνταπέντε λεπτά που διαρκεί, είναι ικανό να σηκώσει αμμοθύελλα και να παρασύρει ο,τιδήποτε αμφισβητεί την αξία και την υστεροφημία του.

Πάνος Παπάζογλου



Καλλιτέχνης: Pig Destroyer
Άλμπουμ: Terrifyer
Έτος: 2004
Εταιρία: Relapse
Είδος: Grindcore

«Σιγά το πράγμα! Πόσο μπορεί να διαφέρει ένας grindcore δίσκος από όλους τους άλλους;», θα μπορούσε κάποιος, με αφέλεια, να αναρωτηθεί. Κι όμως, η απάντηση γίνεται σαφής χάρη στο ίδιο το "Terrifyer". Γιατί, στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που επαναπροσδιόρισε τα στοιχεία του grind, εκσυγχρονίζοντάς τα σε τέτοιο βαθμό, που οι Pig Destroyer αναγνωρίζονται πλέον ως οι νόμιμοι κάτοχοι και δικαιούχοι αυτού. Και πως το καταφέρνουν αυτό; Το πιο εύκολο πράμα είναι να πούμε ότι το καταφέρνουν γιατί είναι καλοί μουσικοί. Αλλά για ένα αποτέλεσμα σαν αυτό, το επιχείρημα των «καλών μουσικών» δε θα ήταν είναι αρκετό. Αν συνεχίζαμε την ανάλυση θα μπορούσαμε να υποψιαστούμε ότη αυτή η μπάντα πάσχει από μανία καταδιώξεως, συνδυασμένη με σχιζοφρενικόμορφη διαταραχή ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Οι νορμάλ άνθρωποι τέτοιο δίσκο δε βγάζουν, πάντως.

Τόλης Δόσης



Καλλιτέχνης: Place Vendome
Άλμπουμ: Place Vendome
Έτος: 2005
Εταιρία: Frontiers
Είδος: Melodic rock / AOR

Το άλμπουμ επεξήγηση. Το άλμπουμ απάντηση. Το άλμπουμ «παρατήστε με επιτέλους!» του Michael Kiske, του τραγουδιστή που πάντα τον κυνηγάει η ιστορία που έγραψε με τους Helloween. Η συνεργασία άφησε εποχή στο χώρο του μελωδικού rock - του πολύ μελωδικού rock, για την ακρίβεια. Οι Pink Cream 69 ουσιαστικά δανείστηκαν μια από τις σπουδαιότερες φωνές που άκουσε ποτέ ο μεταλλικός πλανήτης και παρέδωσαν μια δουλειά που συγκίνησε ακόμα και τους πιο απαιτητικούς οπαδούς του ιδιώματος. Διαύγεια, ξεκάθαρες προθέσεις, μια τάση προβληματισμού και ταυτόχρονα ερωτικής διάθεσης ανυψώνουν για άλλη μια φορά τη φιγούρα του Kiske. Η παραγωγή του μπασίστα Denis Ward, μάλιστα, ήταν αυτή που τον έκανε έναν από τους πιο περιζήτητους παραγωγούς τα τελευταία χρόνια. Το μόνο αρνητικό στοιχείο είναι ότι αυτή η κυκλοφορία ανέβασε τόσο ψηλά τον πήχη, για τους Place Vendome, που το επόμενο άλμπουμ έμοιαζε -με ελάχιστες εξαιρέσεις- ανούσια αντιγραφή του.

Δημήτρης Μπάρμπας



Καλλιτέχνης: Robert Plant And The Strange Sensation
Άλμπουμ: Mighty Rearranger
Έτος: 2005
Εταιρία: Sanctuary
Είδος: Hard rock / Alternative rock

Η δεκαετία των '00s αποδείχτηκε γονιμότατη για τον αειθαλή τραγουδιστή ή αλλιώς «χρυσό θεό», όπως άκουγε στα χρόνια της κυριαρχίας των Led Zeppelin. Με τις τάσεις πειραματισμού και μίξης της αφρικάνικης μουσικής με δυτικές φόρμες να διαφαίνονται ήδη από το "Dreamland" (2002), ο Robert Plant και οι εξαίρετοι Strange Sensation πέτυχαν διάνα με τη δεύτερη δουλειά τους. Rock riffs, blues, ακουστικές μπαλάντες και μουσικές από την Αφρική και τις αραβικές χώρες συνθέτουν ένα εκπληκτικό μωσαϊκό ήχων, πάνω στο οποίο ο Plant ερμηνεύει εκπληκτικά τους πολιτικά και κοινωνικά ευαισθητοποιημένους στίχους του. Λίγα χρόνια και ένα μεγάλο «όχι» στην επανένωση των Zeppelin αργότερα, ο πάντα περιπετειώδης τραγουδιστής εξέπληξε ξανά με την υπέροχα σκοτεινή americana του "Raising Sand" (2007), παρέα με την Alison Krauss.

Αντώνης Μουστάκας



Καλλιτέχνης: Porcupine Tree
Άλμπουμ: In Absentia
Έτος: 2002
Εταιρία: Lava
Είδος: Progressive rock

Η μουσική ευρηματικότητα του Steven Wilson είναι κάτι το οποίο λαμβάνουμε ως δεδομένο. Όταν όμως αυτό συνδυάζεται με την υψηλή αίσθηση του πειραματισμού και τη μελωδική ευαισθησία, σίγουρα τότε μιλάμε για ιδιοφυΐα. Παρότι η παραγωγή του άλμπουμ έγινε στην Αμερική, με κύριο σκοπό να συστήσει τους Porcupine Tree στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αυτοί επέλεξαν να δημιουργήσουν σκοτεινές στιχουργικές και μουσικές συνθέσεις, με μικρές δόσεις κριτικής εφ' όλης της ύλης. Η μυστηριώδης επιρροή των Pink Floyd στο "The Sound Of Muzak", με τα ονειρικά χορωδιακά μέρη, καθώς και η πιο nu metal άποψη των "Blackest Eyes" και "Wedding Nails" πρόβαλαν μια δυναμική, που δεν είχε ακουστεί σε προηγούμενα άλμπουμ του συγκροτήματος. Επίσης εντυπωσιακή, εκτός της πολυπλοκότητας, είναι και η ποικιλία σε ακούσματα. Η μετάβαση, από «αφιονιστικά» φωνητικά και ακουστικά μουσικά μέρη, σε ψυχεδελικές και ρυθμικές εκρήξεις καθιστά το "In Absentia" ένα άλμπουμ - σημείο αναφοράς του είδους.

Έρη Παναγούλια



Καλλιτέχνης: Porcupine Tree
Άλμπουμ: Lightbulb Sun
Έτος: 2000
Εταιρία: Snapper
Είδος: Progressive rock

Ήδη το "Signify" (1996), είχε επιτρέψει στην παρέα του Steven Wilson να ξεφύγει από την ταμπέλα του «underground cult» σχήματος, ενώ αργότερα το "In Absentia" (2002) της έδωσε το σεβασμό και την εμπορική απήχηση που έλειπαν. Στο ενδιάμεσο, οι Porcupine Tree κυκλοφόρησαν τουλάχιστον ένα σπουδαίο δίσκο, τον περί ου ο λόγος. Διατηρώντας τα ψυχεδελικά τους στοιχεία και φυσικά τη φωνή και την κιθάρα του Wilson, στο "Lightbulb Sun" δείχνουν και ιδιαίτερη προσοχή στις συνθέσεις. Το "Shesmovedon" απετέλεσε ίσως το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους από την εποχή του "Radioactive Toy". Δεν υπάρχει μέτριο κομμάτι στο δίσκο, αλλά πρέπει να γίνει ειδική μνεία στο επιβλητικό "Russia On Ice", που επισκέπτεται το παρελθόν, και στο "Last Chance To Evacuate Planet Earth Before It Is Recycled", όχι μόνο για τον εντυπωσιακό τίτλο του, αλλά και γιατί χρησιμοποιεί ανατριχιαστικά samples από το μήνυμα που ηχογράφησε ο ηγέτης της αίρεσης Heaven's Gate, πριν τις μαζικές αυτοκτονίες του 1997.

Κώστας Σακκαλής



Καλλιτέχνης: Portishead
Άλμπουμ: 3
Έτος: 2008
Εταιρία: Island
Είδος: Trip-hop / Electronica / Experimental rock

Μετά από μακρά αποχή δέκα ετών από τα μουσικά δρώμενα, που έκανε πολύ κόσμο να εγκαταλείψει κάθε ελπίδα ενδεχόμενης ακρόασης νέου υλικού από τους πλέον ιδιαίτερους του Bristol, το "Third" ήρθε απρόσμενα και δημιούργησε ποικιλομορφία σχολίων. O Geoff Barrow, η Beth Gibbons και ο Adrian Utley κράτησαν ζωντανές τις μνήμες της ατμοσφαιρικότητας του παρελθόντος, προσθέτοντας όμως krautrock, pure electronica, ακόμα και industrial ήχους, αποκλίνοντας αρκετά από το ένδοξο trip-hop παρελθόν τους. Ο μουσικός Τύπος αντιμετώπισε το τελικό αποτέλεσμα με σκεπτικισμό, αναμένοντας μια πιο «ασφαλή» ακρόαση, στο κλασσικό μοτίβο της επιστροφής- υπεράσπισης των κεκτημένων, αλλά οι Portishead είχαν ένα διαφορετικό σενάριο κατά νου, παραδίδοντας την καλύτερη ηχογράφηση της, έως τώρα, καριέρας τους.

Γιάννης Κουτρούλης



Καλλιτέχνης: Primordial
Άλμπουμ: The Gathering Wilderness
Έτος: 2005
Εταιρία: Metal Blade
Είδος: Epic metal / Celtic

Καταραμένο τραγούδι. Μεγάλη ερμηνεία. Στίχοι που συγκλονίζουν. Κλάμα. Μην αναρωτιέστε άλλο πότε μπορεί ένα και μόνο άσμα να στιγματίσει έναν ολάκερο δίσκο, ένα μουσικό ιδίωμα. Το "The Coffin Ships" είναι τόσο μνημειώδες, όσο και η ψυχή των Ιρλανδών. Έχει όμως και την ελαστικότητα να μην καταπλακώνει -στο μέτρο του δυνατού- τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου. Το μεγαλείο της μοναδικότητας, της «απάλευτης» τελειότητας. Το επικό metal βρήκε άλλον ένα δίσκο-ορόσημο και ο Quorthon (ο ηγέτης των Bathory) τον Κέλτη αδελφό του. Θα το ξαναπώ ακόμα μια φορά: μετά το πέρας της ακρόασής του, ως ένδειξη σεβασμού, έπρεπε να κόψουμε τα αφτιά μας. Πάλι καλά που δε γύρισαν και κάποιο video clip. Δεν αντέχεται τόση downιάρικη ομορφιά. Ομορφιά που μπορεί να συγκριθεί μόνο με το "Άρωμα" που παρασκεύασε ο Jean Baptiste Grenouille. Τί λέτε; Πεταγόμαστε μέχρι την Ιρλανδία να κατασπαράξουμε τον Nemtheanga;

Γιώργος Ζαρκαδούλας



Καλλιτέχνης: Queens Of The Stone Age
Άλμπουμ: Songs For The Deaf
Έτος: 2002
Εταιρία: Interscope
Είδος: Alternative metal / Stoner rock

Στην περιπλάνηση των Queens Of The Stone Age, κάτω από τον καυτό ήλιο της California, βρέθηκε συνοδοιπόρος ο Dave Grohl, ο drummer των Nirvana και ηγέτης των Foo Fighters. H παρουσία του προσέδωσε μια πιο Sabbath-ική χροιά στην ήδη «στοιχειωμένη» ατμόσφαιρα του "Songs For The Deaf". Με μικρές παύσεις κωμικών ραδιοφωνικών στιγμιοτύπων και έναν τίτλο που σχεδόν αποτρέπει τον ακροατή, αυτό το album ήρθε να ξαναφέρει στο προσκήνιο το κλειστοφοβικό, δυσνόητο χαρακτήρα του rock, πάντα με τη θορυβώδη ρυθμική «έγκριση» του Grohl. Είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τις δυνατές στιγμές του άλμπουμ, μιας και οι σκληρές διαθέσεις της μπάντας του Josh Homme είναι εμφανείς από τα πρώτα του δευτερόλεπτα. Δημοφιλέστερα, το "No One Knows", με τις πανίσχυρες κοφτές ρυθμικές παύσεις, και το "Go With The Flow". Δεν υπάρχει όμως πουθενά περιθώριο χαλάρωσης. Σίγουρα ένα άλμπουμ, το οποίο παραλίγο να μας δημιουργήσει προβλήματα ακοής από την εθιστική δυνατή ακρόασή του.

Έρη Παναγούλια



Καλλιτέχνης: The Raconteurs
Άλμπουμ: Broken Boy Soldiers
Έτος: 2006
Εταιρία: Third Man
Είδος: Indie rock / Garage rock revival

Παρότι αυτή η ιδιαιτερότητα είναι που δημιουργεί το ηχητικό προτέρημα, οι «μοναξιές» του ζεύγους των White Stripes πάντα γεννούσαν την απορία πώς θα λειτουργούσε ο μέγας και πολύς Jack White στα πλαίσια μιας «ολοκληρωμένης» μπάντας. Οι The Raconteurs είναι η απάντηση. Ο δημοφιλέστερος κιθαρίστας της δεκαετίας συνάντησε τον Brendan Benson και το «rhythm section» των The Greenhornes για να δημιουργήσουν το μεγαλειώδες ντεμπούτο "Broken Boy Soldiers". Εκπληκτικές συνθέσεις, με ιδιοφυείς ενορχηστρώσεις και απίστευτη ισορροπία, από αυτές που επιτυγχάνονται είτε παρουσία μαέστρου, είτε μετά από είκοσι χρόνια πρόβες. Θα ήταν άδικο να περιοριστεί η φήμη του μεγαλειώδους άλμπουμ στο ολισθηρό ρεφρέν του "Steady As She Goes". Τα δέκα τραγούδια είναι αυτό που λέμε «ένα και ένα» - και δεν εννοώ δύο. Οι φωνητικές ερμηνείες, που ισορροπούν ανάμεσα στο παραδοσιακό και το εναλλακτικό, είναι ανατριχιαστικές, ενώ το πάντρεμα των μουσικών θεμάτων θα προκαλούσε τη ζήλια των '70s πηγών των καταβολών.

Μανώλης Γεωργακάκης



Καλλιτέχνης: Radiohead
Άλμπουμ: In Rainbows
Έτος: 2007
Εταιρία: Self-released
Είδος: Alternative rock / Experimental

Απηυδισμένοι από τις μεγάλες δισκογραφικές και από τη διαρροή της μουσικής τους στο διαδίκτυο, οι Radiohead αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν και να «διαρρεύσουν» το "In Rainbows" από μόνοι τους! Αρχικά επέτρεψαν στους πάντες να το «κατεβάσουν», με ό,τι αντίτιμο επιθυμούσε ο καθένας, ενώ στη συνεχεία το κυκλοφόρησαν σε υλική μορφή και για εμάς, τους πιο «παραδοσιακούς» μουσικόφιλους. Το αποτέλεσμα τούς δικαίωσε, τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα. Βραχυπρόθεσμα, γιατί το άλμπουμ απέφερε περισσότερα έσοδα από τον προηγούμενό τους δίσκο, και μακροπρόθεσμα, γιατί με αυτή την «επαναστατική» ιδέα εξασφάλισαν τη μεγαλύτερη δυνατή απήχηση, για ένα τόσο καινοτόμο και πειραματικό άκουσμα. Electronica, indie και post rock αλέσθηκαν στον εναλλακτικό μύλο των Radiohead και δημιουργήθηκε το αριστούργημα που ανανέωσε την πίστη μας σε αυτούς, προκάλεσε το θαυμασμό των λιγοστών που δεν τους γνώριζαν και έφερε το mainstream κοινό πολύ πιο κοντά στους πειραματισμούς της σύγχρονης rock σκηνής.

Δημήτρης Καρβούνης



Καλλιτέχνης: Radiohead
Άλμπουμ: Kid A
Έτος: 2000
Εταιρία: Parlophone
Είδος: Electronic indie / Experimental rock

Έχοντας κυκλοφορήσει το "OK Computer" (1997), ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, οι Radiohead «έπαιξαν» έξυπνα και δεν προσπάθησαν να το ξεπεράσουν, αλλά αντιθέτως να μπερδέψουν κριτικούς και κοινό, αλλάζοντας εντελώς μουσική κατεύθυνση. Το "Kid A" κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2000, χωρίς single ή video clip, αλλά με μόνο «όπλο» το hype του συγκροτήματος και, παρά το γεγονός ότι αρχικά ξένισε, σε βάθος χρόνου έφτασε να θεωρείται μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες του συγκροτήματος και ένας δίσκος-ορόσημο της δεκαετίας. Απογυμνωμένο από κιθάρες, γεμάτο ηλεκτρονικές και ambient στιγμές, υποβοηθούμενες από laptop και ηλεκτρονικά drums, το "Kid A" κατέδειξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον διευρυμένο μουσικό ορίζοντα των Radiohead, χάρη σε συνθέσεις όπως το "Everything In Its Right Place", το "National Anthem", με το «όργιο» πνευστών, και φυσικά το παρανοϊκό "Idioteque".

Γιάννης Κοτζιάς



Καλλιτέχνης: Rammstein
Άλμπουμ: Mutter
Έτος: 2001
Εταιρία: Motor
Είδος: Industrial metal

Ο ηλεκτρονικός προσανατολισμός των Rammstein δεν άλλαξε ούτε στο "Mutter". H διαφορά ήταν πως αυτή τη φορά επέλεξαν να εισάγουν λίγα πιο «οπερετικά» μέρη με ορχηστρική χροιά σε συνδυασμό με τη γνωστή επιμονή τους στα γνωστά δυνατά κιθαριστικά riff τους. Πολλοί κριτικοί τότε μίλησαν για τη «βαγκνερική» διάθεση του άλμπουμ και μία αίσθηση που αποσκοπούσε αδιαμφισβήτητα σε πιο σκοτεινά μονοπάτια. Πριν από τους Rammstein, δύσκολα θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι η γερμανική γλώσσα θα μπορούσε να αποδειχτεί τόσο κατάλληλη για να ντύσει το industrial rock. Ο συνδυασμός πλέον μοιάζει αυτονόητος. Σε αυτό σίγουρα συντέλεσε και η φωνή του Till Linderman, τόσο υποβλητικά βαθιά και μπάσα, τόσο γεμάτη άγρια συναισθήματα και οργή, που σε ελάχιστά σημεία δίνει περιθώρια χαλάρωσης στον ακροατή, διαλαλώντας το χαρακτηριστικό "Mein Herz Brennt!".

Έρη Παναγούλια



Καλλιτέχνης: Red Hot Chili Peppers
Άλμπουμ: Stadium Arcadium
Έτος: 2005
Εταιρία: Warner
Είδος: Alternative rock / Funky pop-rock

Μετά το ευπώλητο και χιλιοπαιγμένο σε τηλεόραση αλλά και club "Califonication" και το διπρόσωπο δίσκο των καλών singles "By The Way", ποιος θα περίμενε αλήθεια από τους τρελούς Καλιφορνέζους να κυκλοφορήσουν ένα διπλό δίσκο με τόσο υψηλή ποιότητα; Κανείς ίσως, αλλά με τον Rick Rubin πίσω από την κονσόλα, οι Red Hot Chili Peppers άρχισαν να γράφουν ένα δίσκο, αλλά τα πολλά και καλά b-sides τους υποχρέωσαν να κυκλοφορήσουν το διπλό "Stadium Arcadium" και να στιγματίσουν και πάλι τη δεκαετία. Στον πρώτο δίσκο, "Jupiter", το συγκρότημα κρατάει το γνωστό του funky ήχο, χαρίζοντάς μας στιγμές που στέκονται επάξια σε παλαιότερά του κομμάτια- διαμάντια ("Hump De Bump"), ενώ στον δεύτερο δίσκο, "Mars", μας χαρίζει και άλλες πιο ήρεμες και εσωτερικές στιγμές, όπως το τρυφερό "She Looks To Me", αποφεύγοντας τα (πολλά) fillers. Οι Peppers μετά την περιοδεία που ακολούθησε πέρασαν σε μια φάση εσωστρέφειας, η οποία συντέλεσε στη φυγή, για άλλη μια φορά, του κιθαρίστα John Frusciante.

Λουκιανός Κοροβέσης



Καλλιτέχνης: Reverend Bizarre
Άλμπουμ: II Crush The Insects
Έτος: 2005
Εταιρία: Spinefarm
Είδος: Doom metal

Όχι, δεν είναι η μέγγενη της τανάλιας που σφίγγει το κεφάλι σου, ούτε πέθανες ακόμη, αυτό που ακούγεται δεν είναι οι ψαλμωδίες του αρχάγγελου Γαβριήλ. Οι «αποβιώσαντες» Reverend Bizarre μεσουράνησαν στη χρυσή δεκαετία για το σύγχρονο doom metal και μέσα στους διάττοντες αστέρες που μας χάρισαν ξεχωρίζει το απροσπέλαστο, δεύτερο κατά σειρά, "II Crush The Insects", που έκανε το doom να έχει «χιτάκι» και -γιατί όχι;- να είναι ταυτόχρονα βαρύγδουπο και groovy (βλέπε "Doom Over The World"). Πρωταγωνιστές; Το μαγικό σφυροκόπο μπάσο, που πολλοί έβαλαν σα μετρονόμο, και η αγγελικά βελούδινη, επουράνια φωνή του Albert Witchfinder, που άλλοι τόσοι εζήλεψαν. Ποιος είπε πως το doom «περιορίζεται» σε άσματα που πρέπει να ξεπερνούν τα δέκα λεπτά; Το "Cromwell" είναι η περίτρανη απόδειξη του αντιθέτου.

Μαρία Βουτυριάδου



Καλλιτέχνης: Seasick Steve
Άλμπουμ: I Started Out With Nothin' And I Still Got Most Of It Left
Έτος: 2008
Εταιρία: Warner
Είδος: Blues / Indie folk

Tην πρωτοχρονιά του 2006 ένας εξηντάρης πρωτοεμφανιζόμενος bluesman με τρίχορδη κιθάρα αιχμαλώτισε, μέσω τηλεοράσεως, όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, στο ρυθμό του "Dog House Boogie" του. Δύο χρόνια και μερικούς μήνες αργότερα, η Warner σπίτωσε τον πρώην «αλήτη» και ανεξάρτητο Seasick Steve, προσφέροντάς του επαγγελματικά μέσα ηχογράφησης και μερικές δυνατές συνεργασίες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής με τους Grinderman του Nick Cave. Αποτέλεσμα; Χωρίς να προδώσει το παρελθόν και πιστό στις folk & blues αρχές του δημιουργού του, το ντεμπούτο του Steven Gene Wold «που έχει ναυτία» καρφώθηκε στο Νο 9 των βρετανικών charts, ενώ ακολούθησαν sold out συναυλίες και υποψηφιότητες σε μουσικά βραβεία. Ο άνθρωπος κατάφερε να κάνει μόδα μια μουσική που, από τη γέννησή της μέχρι σήμερα, έδειχνε φτιαγμένη για το περιθώριο. Πολλοί οι διαξιφισμοί, σχετικά με το αν το background του είναι επινόηση. Αληθινός ή όχι, ο γυρολόγος αυτός μάς θύμισε τη γοητεία του απλού σε μια δεκαετία μέτριας απλοϊκότητας.

Αντώνης Μουστάκας



Καλλιτέχνης: Slipknot
Άλμπουμ: Iowa
Έτος: 2001
Εταιρία: Roadrunner
Είδος: Alternative metal / Nu metal

Το δεύτερο «πραγματικό» άλμπουμ των Slipknot ταρακούνησε για τα καλά τον κόσμο, πέρα από τα καλαμποκοχώραφα της αγροτικής Iowa, USA. Το άλμπουμ "Iowa" ήρθε να αποδείξει ότι η παρέα των μασκοφόρων δεν ήταν απλά ένας θίασος αδρεναλίνης που προσέθετε λαό στο συρφετό του nu metal, αλλά η φωνή του «νέου» metal. Σαφώς καλύτερο τεχνικά από τον προκάτοχό του, έκανε σαφές ότι το εννεαμελές πλήρωμα όχι απλά «το είχε», αλλά επιπλέον ενέπνευσε την επόμενη γενιά, με το "People=Shit", και «φόβισε» την προηγούμενη, με το "Heretic Anthem". Όλο το μίσος των μελών της μπάντας για την περιοχή που τους γέννησε βρήκε επιτέλους διέξοδο.

Γιάννης Χυτήρογλου



Καλλιτέχνης: Stone Sour
Άλμπουμ: Come What(ever) May
Έτος: 2006
Εταιρία: Roadrunner
Είδος: Alternative rock / Post-grunge

Οι Root/Taylor σχημάτισαν τους Stone Sour το 1992 και, αφού έγιναν γνωστοί μέσω των Slipknot, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το αξιολογότατο ντεμπούτο του συγκροτήματός τους το 2002 και την εξαιρετική του συνέχεια, "Come What(ever) May", το 2006, κερδίζοντας κοινό, κριτικούς και μπόλικο airplay με το κομμάτι-hit "Through Glass". Σε αντίθεση με τους Slipknot, στους Stone Sour οι δύο μουσικοί φανερώνουν όχι μόνο το πρόσωπό τους, αλλά και τις πιο ευαίσθητες πτυχές τους, καθώς τα γρέζα σε φωνή και κιθάρες είναι μειωμένα αισθητά και οι μελωδίες ξεσκονίζονται για να λαμποκοπούν, χωρίς όμως να χάνουν σε πάθος και τραχύτητα. Το συγκρότημα έκτοτε δίνει επιλεγμένες εμφανίσεις (κυρίως σε festival) και θεωρείται ενεργό από τους συμμετέχοντες, αν και οι εμπλεκόμενοι με αυτό είναι πολύ απασχολημένοι με τους Slipknot. Αυτό δε μειώνει σε τίποτα όμως την αξία του "Come What(ever) May", ενός από τους σημαντικότερους alternative metal/post grunge δίσκους της δεκαετίας.

Λουκιανός Κοροβέσης



Καλλιτέχνης: Bruce Springsteen
Άλμπουμ: The Rising
Έτος: 2002
Εταιρία: Columbia
Είδος: Heartland rock

«Σε χρειαζόμαστε τώρα!», είπε κάποιος μέσα από το σταματημένο αυτοκίνητό του στον Bruce Springsteen, λίγες μόλις μέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Η απάντηση του «Αφεντικού» ήρθε λίγους μήνες αργότερα, με τον πιο συναισθηματικό δίσκο του, το "The Rising", το οποίο, πέραν του τυχαίου περαστικού, έκανε περίπου δύο εκατομμύρια ακόμα Αμερικανούς να αισιοδοξήσουν για την επόμενη μέρα της χώρας τους αλλά και να ψάξουν βαθύτερα στα αίτια της «καταστροφής». Αν και όχι πλήρως αντιπροσωπευτικός της καριέρας του, ο εν λόγω δίσκος υπενθυμίζει γιατί ο Bruce έχει αγαπηθεί τόσο πολύ: οι άμεσοι στίχοι, το μελωδικό rock και οι παθιασμένες ερμηνείες είναι πάντα εκεί. Το "The Rising" χαιρετίστηκε ως «η μεγάλη επιστροφή» του Springsteen και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Του χάρισε το βραβείο Grammy για τον καλύτερο rock δίσκο, το 2003.

Κωστής Αγραφιώτης



Καλλιτέχνης: Spiritual Beggars
Άλμπουμ: Ad Astra
Έτος: 2000
Εταιρία: Music For Nations
Είδος: Stoner rock

Εκείνο το ψυχεδελικό μωβ/λιλά εξώφυλλο που κοσμεί το τέταρτο άλμπουμ της φοβερής και τρομερής παρέας από το Halmstad της Σουηδίας, με την αιθέρια θηλυκή παρουσία στα δεξιά, ίσως να είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα, όχι μόνο για τη stoner rock κοινότητα, αλλά και για το ευρύτερο rock κοινό, που έχει σαν άκουσμα το groove-άτο hard rock και τις πιο βαριές κιθάρες. Περί "Ad Astra" ο λόγος και τον Ιούλιο του σωτήριου έτους 2000 μάλλον ούτε οι ίδιοι οι Spiritual Beggars μπορούσαν να φανταστούν την απήχηση που θα είχε αυτό το άλμπουμ. Επιπλέον, αυτή η κυκλοφορία θα αποτελούσε το «one way ticket» για την απογείωση της καριέρας τους. Το "Angel Of Betrayal", χρόνια μετά, ακόμη παίζει στα club και προκαλεί ρίγη συγκίνησης και αισθησιακά λικνίσματα, κάνοντας την τετάρτη ταχύτητα αναγκαία ανά χείρας. Στα αστέρια, με δυσκολία πάντα. Groovy baby, groovy...

Μαρία Βουτυριάδου



Καλλιτέχνης: The Strokes
Άλμπουμ: Is This It
Έτος: 2001
Εταιρία: Rough Trade
Είδος: Indie rock / Garage rock revival

Με την έναρξη της χιλιετίας εμφανίστηκε ένα ηχηρό κίνημα που προβίβασε σε παγκόσμια μόδα μια indieάζουσα εκδοχή του garage rock. Το τσουνάμι από εκείνα τα συγκροτήματα εναλλακτικής rock και κιθαριστικής pop που ξανάρχισαν να φορούν το «The» μπρος στο όνομά τους πηγάζει από τον υδροστρόβιλο επιτυχίας του άλμπουμ "Is This It". Με το ντεμπούτο τους, οι The Strokes από τη Νέα Υόρκη συγκίνησαν ιδιαιτέρως τη βρετανική αισθητική και έγιναν οι εμπνευστές μιας χαρακτηριστικής για τη δεκαετία μεγάλης μουσικής τάσης, καθώς και το -αυστηρό- μέτρο σύγκρισης των ακολούθων τους. Το "Is This It" είναι ένα άλμπουμ με ιδιαίτερο αλλά μεστό ήχο και ισονομία στην ποιότητα των συνθέσεων, καθώς απέφυγε τα οικουμενικά «τραγούδια-ντελάληδες» και παρότι μάλλον ξεχωρίζουν τα "Last Nite" και "Someday". Από το οπισθόφυλλο της αμερικανικής έκδοσης του άλμπουμ απέδρασε το εμπαικτικό "New York City Cops", εξαιτίας των ευαισθησιών που γεννήθηκαν την «ενδεκάτη Σεπτεμβρίου».

Μανώλης Γεωργακάκης



Καλλιτέχνης: System Of A Down
Άλμπουμ: Mezmerize
Έτος: 2005
Εταιρία: Sony
Είδος: Alternative metal

Το 2005 έχει μείνει χαραγμένο στις μνήμες μας ως η χρονιά των System Of A Down. Με την πολύτιμη βοήθεια του μέντορα τους, Rick Rubin, ηχογράφησαν ένα διπλό alternative-pop metal δισκό που ανακάτευε ήχους από όλο το φάσμα του rock-metal και χαρακτηριζόταν από τα πρωτότυπα διπλά φωνητικά τους και από τους εθιστικούς πολιτικοποιημένους στίχους τους. Ο δίσκος, ύστερα από επιθυμία της δισκογραφικής, κυκλοφόρησε σε δύο κομμάτια. Αρχικά με το "Mezmerize" και εν συνεχεία με το "Hypnotize". Στην πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, το "Mezmerize" πούλησε κάτι λιγότερο από ένα εκατομμύριο κόπιες και το τραγούδι "B.Y.O.B." απέφερε στη μπάντα το μοναδικό της ως σήμερα βραβείο Grammy. Με αυτές τις δύο κυκλοφορίες, οι System Of A Down κατέκτησαν την κορυφή των αμερικανικών charts δύο φορές μέσα στο ίδιο ημερολογιακό έτος, κάτι που από το χώρο του rock έχουν πετύχει μόνο οι The Beatles και οι Guns N' Roses. Αυτό είναι μέχρι σήμερα το τελευταίο τους πόνημα, μιας και λίγους μήνες αργότερα τα μέλη του συγκροτήματος ανακοίνωσαν την επ' αόριστον παύση της συνεργασίας τους.

Δημήτρης Καρβούνης



Καλλιτέχνης: System Of A Down
Άλμπουμ: Toxicity
Έτος: 2001
Εταιρία: American
Είδος: Alternative metal / Experimental metal

Όταν το ελληνικό κοινό ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπο με τους System Of A Down, στο Περιστέρι, το 1998, λίγο πριν πατήσουν το σανίδι οι γίγαντες Slayer, επεφύλασσε μια θλιβερή υποδοχή στους Καλιφορνέζους Αρμένηδες. Ίσως το ιδιαίτερο στιλ τους να ήταν ακόμη κάτι το πολύ «εξωτικό» για τον Έλληνα. Όμως, ο Rick Rubin ξέρει πολύ καλά που βάζει τη τζίφρα του, ως παραγωγός. Όταν, λοιπόν, κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, το "Toxicity", τα σαγόνια έπεσαν στο πάτωμα. Εξεζητημένα πειραματική, χωρίς να πέσει στην παγίδα της βαρεμάρας που υποβόσκει όταν χρησιμοποιείται αυτή η λέξη, η μουσική τους πρόταση στηριζόταν στις σχιζοφρενείς εναλλαγές έντασης, στις ανατολίτικες μελωδίες και στην ευέλικτη και παθιασμένη ερμηνεία του Serj Tankian. Φυσικά, το "Chop Suey!" κατέφερε να παρασύρει ακόμη και τον mainstream χώρο, αλλά αυτό το άλμπουμ περιέχει πολλά εξαιρετικά τραγούδια, όπως το "Toxicity" και το "Aerials". Πολιτικοποιημένοι και ψυχαγωγικοί, σημάδεψαν τη δεκαετία όσο λίγοι.

Μανώλης Γεωργακάκης



Καλλιτέχνης: Thorns
Άλμπουμ: Thorns
Έτος: 2001
Εταιρία: Moonfog
Είδος: Black metal / Industrial metal

Στις αρχές των '90s ένα μόλις demo tape ήταν αρκετό για να θέσει γερές βάσεις, ώστε να αναπτυχθεί πάνω του ένα ολόκληρο μουσικό είδος. Διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του και κυρίως του «έδωσε ήχο». Η εμπλοκή του ιθύνοντος νου πίσω από την κασέτα αυτή στη δολοφονία του Euronymous του στέρησε την ευκαιρία να συνεχίσει το έργο του. Δέκα χρόνια μετά, ο Snorre μάζεψε λίγους εκλεκτούς και επανίδρυσε τους Thorns, συμπαρασέρνοντας ολόκληρο το black metal. Με το άλμπουμ "Thorns" δόθηκε στο ιδίωμα νέα πνοή ζωής, χωρίς βλέμματα προς το παρελθόν. Η πνοή αυτή έζεχνε από θειάφι και βαρύ βιομηχανικό αέρα. Η industrial αισθητική του δίσκου προκαλούσε ασφυξία, εγκλώβιζε. Τα παγωμένα σαν ξυράφι riff χαράκωναν μέχρι να φτάσουν βαθιά μες την ψυχή του ακροατή. Ο πρώτος δίσκος των Thorns επηρέασε πολύ και εξακολουθεί να δίνει έμπνευση σε ένα στρατό από μπάντες.

Φίλιππος Αλέκου



Καλλιτέχνης: Toto
Άλμπουμ: Falling In Between
Έτος: 2005
Εταιρία: Frontiers
Είδος: Progressive rock / AOR

Οι Toto, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας της τρίτης χιλιετίας, δεν υπάρχουν πια. Το τελευταίο δείγμα «γραφής» που άφησαν είναι το "Falling In Between", που βρήκε τη μπάντα σε μια από τις ίσως πιο πειραματικές της φάσεις, να δημιουργεί ένα ουσιαστικά progressive διαμάντι, που όμως έμοιαζε να κερδίζει ακόμα και το πιο τεμπέλικο αυτί. Η τεράστια περιοδεία που ακολούθησε το άλμπουμ πέρασε ασφαλώς και από τη χώρα μας. Το live άλμπουμ και το live DVD που προήλθαν από αυτή επέδειξαν τη μαζικότατη αποδοχή του "Falling In Between", που δημιούργησε την ουτοπία ότι ίσως οι Toto είχαν να δώσουν πολλά ακόμη στη μουσική. Αξίζει να σημειωθεί, μάλιστα, η παρουσία του Ian Anderson, ως guest στο άλμπουμ, ο οποίος συμπληρώνει τη μουσική αυτή υπερομάδα.

Δημήτρης Μπάρμπας



Καλλιτέχνης: Tool
Άλμπουμ: Lateralus
Έτος: 2001
Εταιρία: Volcano
Είδος: Progressive metal / Art rock

Κάθε εποχή έχει μουσικούς ήρωες και μεγάλα άλμπουμ που σημαδεύουν γενιές. Οι Tool, μετά από ένα αριστουργηματικό "Aenima" (1996), αποφάσισαν να δημιουργήσουν το απόλυτο άλμπουμ της σύγχρονης εποχής. Παραφιλολογία, λίγες συνεντεύξεις, ανεπανάληπτο artwork και ένα βίντεο σαν του "Schism" ήρθαν να συμπληρώσουν το παζλ. Εγένετο "Lateralus" και η τέχνη της μουσικής βγήκε πανηγυρικά στο προσκήνιο, χάρη στη μεγαλοφυΐα τεσσάρων ατόμων. Το άλμπουμ αυτό είναι η τέλεια ισορροπία μεταξύ όσων κατάφεραν οι Tool προηγουμένως και της γνήσιας προοδευτικής επιρροής αντισυμβατικών συγκροτημάτων του παρελθόντος. Έτσι, οι Tool μπήκαν στην ελίτ και θα μείνουν εκεί ες αεί, χάρη σε ένα μυθικό άλμπουμ που προσφέρει ανεπανάληπτες μουσικές εμπειρίες, τις οποίες η μπάντα μοιάζει να δημιουργεί με άνεση. "The Grudge", "Schism", "Parabola", "Ticks & Leeches", "Lateralus": στιγμές που δεν επαναλαμβάνονται και δεν επιδέχονται κριτικής. Επιβάλλονται, όπως επιβλήθηκε ως σύνολο το "Lateralus". «Over thinking, over analyzing» είναι η μετουσίωση των Tool της εποχής του "Lateralus".

Πάνος Παπάζογλου



Καλλιτέχνης: Unkle
Άλμπουμ: War Stories
Έτος: 2007
Εταιρία: TBC
Είδος: Electronica

Στο τρίτο, κατά σειρά, ανακάτεμα της δισκογραφικής του τράπουλας, ο James Lavelle έρχεται σε επαφή με μια νέα ομάδα -έκπληξη- συνεργατών, οι καλλιτεχνικές ταυτότητες των οποίων στρέφουν την πορεία του σε απρόσμενες rock βάσεις. Ο αξιότιμος κύριος Josh Homme «γεμίζει» με τις ιδιοσυγκρασιακές του κιθάρες το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, τη στιγμή που ο Ian Astbury ξορκίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις Morrison wanna be εμμονές του - βλ. The Doors Οf Τhe 21th century-, χαρίζοντας οριακές ερμηνείες στα "Burn My Shadow" και "When Things Explode". Ο Gavin Clark χρωματίζει και αυτός φωνητικά το όλο εγχείρημα, με το "Keys To The Kingdom" να ξεχωρίζει, ενώ ο Chriss Goss επιβλέπει με μόνιμη θέση πίσω από τη κονσόλα του ήχου. Το artwork του εξωφύλλου -που προφανώς και κάτι θυμίζει- είναι του 3D των Massive Attack, που όπως διαπιστώνεται με πιο προσεκτική ακρόαση, «σουλατσάρει» στους χώρους του studio κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων.

Γιάννης Κουτρούλης



Καλλιτέχνης: Volbeat
Άλμπουμ: Rock The Rebel / Metal The Devil
Έτος: 2007
Εταιρία: Rebel Monster
Είδος: Alternative metal / Rockabilly

Όταν ένα συγκρότημα έχει ως ήρωες τους Elvis, Johnny Cash και Metallica, μόνο ένα τέτοιο hard 'n' heavy rock 'n' roll μπορεί να προκύψει. Στον δεύτερο δίσκο των Volbeat, το ιδιόρρυθμο αυτό στυλ αποθεώθηκε! Πολλά μπορεί να πει κανείς για τους ιδιαίτερους αυτούς Δανούς, που κατάφεραν να αναρριχηθούν στις αφίσες πολλών φεστιβάλ, με μόλις τρεις δίσκους στο ενεργητικό τους, και άδικο δε θα έχει, γιατί οι Volbeat κατάφεραν να φτιάξουν ήχο και χαρακτήρα γρήγορα και εντυπωσιακά. Αναγνωρίσιμοι χάρη στα χρώματα και την αισθητική των εξωφύλλων τους, αλλά και χάρη στη φωνή -«Hetfield meets Elvis»- του τραγουδιστή Michael Poulsen, οι Volbeat κυκλοφόρησαν τρεις άξιους λόγου δίσκους και ο δεύτερος από αυτούς, το "Rock The Rebel / Metal The Devil" γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία και δικαιολογημένα βρίσκεται και στην παρούσα λίστα μας.

Λουκιανός Κοροβέσης



Καλλιτέχνης: Tom Waits
Άλμπουμ: Real Gone
Έτος: 2004
Εταιρία: Anti-
Είδος: Singer / Songwriter

Αποδεικνύοντας ότι η έμπνευση δε γνωρίζει ηλικία, ο Tom Waits, από το τέλος των '90s μέχρι σήμερα, διανύει μία παρατεταμένη συνθετική νέα νιότη. Το "Real Gone" προστέθηκε με ευκολία στις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του και ίσως αποτελεί την καλύτερη της «τρίτης περιόδου» του. Με τη βοήθεια του παλαιόθεν συνεργάτη του, του εξαιρετικού κιθαρίστα Marc Ribot, και με τη συμμετοχή του Les Claypool (Primus) στο μπάσο, δημιουργούν έναν σχεδόν πρωτόγονο, αλλά μεθυστικό δίσκο, όπου κυριαρχούν οι ρυθμοί και απουσιάζει παντελώς το πιάνο. Είναι δε αδύνατο να καταταχθεί σε συγκεκριμένο είδος, αφού επιστρατεύονται η jazz, τα blues, μέχρι και η salsa. Τα συστατικά αυτά, βέβαια, λόγω της τόσο ιδιαίτερης ενορχήστρωσης του Waits, γίνονται αγνώριστα. Η μόνιμη, εδώ και χρόνια, αρωγή της συζύγου του, Kathleen Brennan, συμβάλλει σε ένα από κάθε σκοπιά ολοκληρωμένο καλλιτέχνημα, που όμως δε στερείται και αμεσότητας, με τραγούδια όπως τα "Sins Of My Father" και "Hoist That Rag".

Κώστας Σακκαλής



Καλλιτέχνης: Warning
Άλμπουμ: Watching From Distance
Έτος: 2006
Εταιρία: The Miskatonic Foundation
Είδος: Doom metal

Και μόνο το εξώφυλλο να κοιτάξεις «σε παίρνει από κάτω», πόσο μάλλον να ακούσεις το περιεχόμενο του δίσκου και να διαβάσεις τους στίχους. Οι Άγγλοι doomsters φύλαξαν το καλύτερο για το τέλος, με το "Watching From Distance", έναν δίσκο μεγαλύτερο κι από το ιδίωμα που αντιπροσωπεύει. Η ερμηνεία του Patrick Walker σοκάρει με την αμεσότητά της, τόσο που ζωντανεύει τη φιγούρα από το εξώφυλλο ίσα-ίσα για να τη σκουντήσεις στην πλάτη και να της δώσεις κουράγιο - κουράγιο απαραίτητο δυστυχώς όχι μόνο για το υπόλοιπο του ανηφορικού της δρόμου, αλλά για μια φορτωμένη ζωή. Ποτέ άλλοτε ένα μάτσο στάχυα δε ζύγιζε όσο ένας μαρμάρινος σταυρός. Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου, οι Warning έδωσαν τη δεύτερη -και αυτή τη φορά- χαριστική βολή στη μουσική ζωή τους, ως μπάντα. Μας άφησαν όμως το κατά πολλούς σημαντικότερο doom άλμπουμ της δεκαετίας των '00s.

Γιώργος Ζαρκαδούλας



Καλλιτέχνης: The White Stripes
Άλμπουμ: Elephant
Έτος: 2003
Εταιρία: XL
Είδος: Alternative rock / Garage rock revival

Είναι αληθινά αξιοπερίεργο το γεγονός ότι για το συγκεκριμένο άλμπουμ, παρότι απετέλεσε την πρώτη δουλειά του Jack και της Meg White με μεγάλη δισκογραφική εταιρία, η παραγωγή θυμίζει άλλες εποχές. Παρόμοια αντίθεση δημιουργεί και το γεγονός ότι μόνο δύο όργανα, μία κιθάρα κι ένα σετ από drums, μπόρεσαν να δώσουν ένα τόσο καθαρόαιμο rock άλμπουμ. Το σύμπλεγμα -και όχι συνονθύλευμα- των μουσικών επιρροών του, από Nirvana και Beatles μέχρι και blues, δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα. Από το μοναδικό ρυθμό και το διάσημο «killer riff» του "Seven Nation Army" και την ακαταμάχητη διασκευή στο "I Just Don't Know What To Do With Myself", που είχε τραγουδήσει η Dusty Springfield το 1964, μέχρι τον «οδηγό επιβίωσης» του "Little Acorns", τα καταπληκτικά του τραγούδια κατέστησαν το "Elephant" ένα από τα πιο επιτυχημένα και αναγνωρισμένα άλμπουμ του συγκροτήματος, έχοντας μάλιστα κι ένα βραβείο Grammy στις προθήκες του.

Έρη Παναγούλια



Καλλιτέχνης: Amy Winehouse
Άλμπουμ: Back To Black
Έτος: 2006
Εταιρία: Island
Είδος: Soul / R&B

Η Λονδρέζα Amy Winehouse είναι μια trash diva. Πολύ trash και πολύ diva. Μαγευτική και σκανδαλώδης, σα συγκατοίκηση της Billie Holiday και του Sid Vicious σε ένα σώμα. Είναι γνωστό, από την προ-50s αρχαιότητα, ότι οι ηρωίδες της «φωνητικής jazz» δε ζουν και σαν καλόγριες, αλλά η αυτοκαταστροφή της Amy είναι punk εντάσεως. Αυτό όμως παραμερίζει μπροστά στο αφοπλιστικό ταλέντο της. Ας είναι «σουρωμένη», ερμηνεύει με τόσο πηγαία αριστοτεχνία τις neo-soul/jazz συνθέσεις της, που κατάφερε να επαναφέρει στο R&B την ουσία της παράδοσής του, απογυμνώνοντάς το από πρόσφατες βιτριολικές rap καταβολές. Γέννησε μια νέα ανθεκτική σκηνή, που ανέτρεψε τη μόδα. Πανίσχυρη αποτύπωση της τέχνης της, το "Back To Black" διέθετε όχι μόνο το προκλητικό και εθιστικό "Rehab", αλλά και μια σειρά από μεθυστικά τραγούδια, όπως το "My Τears Dry On Their Own" ή το "Υοu Know That I'm No Good", που το εξυψώνουν στο επίπεδο των μνημείων της δεκαετίας.

Μανώλης Γεωργακάκης



Καλλιτέχνης: Witchcraft
Άλμπουμ: The Alchemist
Έτος: 2007
Εταιρία: Rise Above
Είδος: Psychedelic hard rock / Doom rock

Στο ζενίθ της καριέρας τους βρέθηκαν οι Witchcraft το 2007, που ήταν έτος-σταθμός για την επταετή, μέχρι τότε, πορεία τους. Το "The Alchemist" σήμανε την καθολική αποδοχή και αναγνώριση από τους φίλους του retro/doom rock και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, σκαρφαλώνοντας έτσι στην πρώτη θέση της συνολικής ψηφοφορίας των συντακτών του Rocking.gr για τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2007. Αν κάποιος ακούσει επιδερμικά το δίσκο, θα του φανεί ευκολοχώνευτος και ανάλαφρος, κάτι σαν Sabbathικό '70s rock που άσκοπα αναπαράγεται σε ένα συνοικιακό μπαρ. Το θέμα είναι πως όταν κάποιος κάνει μια πραγματική ακρόαση, ανακαλύπτει πράγματα σχεδόν πρωτόγνωρα, ικανά να μαγνητίσουν μάζες μουσικόφιλων. Η φωνή του Magnus Pelander, οι πολυδιάστατοι στίχοι ή μήπως οι καλοκουρδισμένες κιθάρες; Δε γνωρίζω, δε με ενδιαφέρει. Οι Σουηδοί καταφέρνουν να κερδίσουν το στοίχημα της δεκαετίας σε underground, ολιγοπληθείς ομάδες. Δυστυχώς...

Λάμπης Παρταλάς



Καλλιτέχνης: Wolfmother
Άλμπουμ: Wolfmother
Έτος: 2006
Εταιρία: Modular
Είδος: Hard rock / Stoner metal

Σε μία εποχή που οι περισσότεροι ψάχνουν την πρωτοτυπία και τους πιο «προχωρημένους» ήχους, κάποιοι περίεργοι τύποι από την Αυστραλία ήρθαν να μας πάρουν από το αυτί και να μας γυρίσουν πίσω στη δεκαετία του '70. Μέσα σε αυτό το άλμπουμ μπορεί να ακούσει κανείς σχεδόν πεντακάθαρα τις επιρροές από Led Zeppelin, Black Sabbath, ακόμα και από Jimi Hendrix. Οι αρνητικές κριτικές προέβαλαν το επιχείρημα ότι η μουσική των Wolfmother περιείχε στοιχεία μίμησης όλων των προαναφερθέντων. Το μόνο σίγουρο, από την πλευρά του ακροατή, είναι ότι δε θα τους καταδικάσει που το "Witchcraft" έχει ένα πανέμορφο σόλο με φλάουτο a la Jethro Tull ή που το "Colossal" και το "The White Unicorn" θυμίζουν πολύ έντονα τα riff του Jimmy Page. Το ντεμπούτο των Wolfmother αδιαμφισβήτητα είχε μια ρετρό χροιά, αλλά σίγουρα πρότεινε κάτι πολύ περισσότερο από μία απλή μίμηση. Φωνή λαού...

Έρη Παναγούλια



Καλλιτέχνης: Robert Wyatt
Άλμπουμ: Comicopera
Έτος: 2007
Εταιρία: Domino
Είδος: Progressive rock / Jazz rock

Σε μία μακρά και πολύ ιδιοσυγκρασιακή καριέρα, ο Βρετανός Robert Wyatt κατάφερε να διατηρήσει ένα πολύ υψηλό επίπεδο σε όλες του τις δουλειές, είτε τις προσωπικές, είτε ως μέλος των διαφόρων συγκροτημάτων του (Soft Machine, Matching Mole). Το "Comicopera" εντάσσεται ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους που έχει κυκλοφορήσει και με υπερηφάνεια μπορεί να αντιπροσωπεύει το πιο εγκεφαλικό κομμάτι της rock για τη δεκαετία των '00s. Ο Wyatt έχει μόνο φίλους στο χώρο της μουσικής, που τον σέβονται και τον θαυμάζουν, και αυτό αποδεικνύεται από τα εκθαμβωτικά ονόματα των συμμετεχόντων. Paul Weller, Brian Eno, Dave Sinclair, Phil Manzanera και Monica Vasconcelos είναι οι πιο επιφανείς από αυτούς. Ταυτόχρονα, ο θαυμασμός σύσσωμου του μουσικού Τύπου για το "Comicopera" και η σεβαστή μάζα οπαδών του που ακολουθούν κάθε του βήμα κατάφεραν ευτυχώς να δημιουργήσουν τον απαραίτητο θόρυβο, ώστε να μην περάσει απαρατήρητη αυτή η σημαντική κυκλοφορία.

Κώστας Σακκαλής
  • SHARE
  • TWEET