Τα δέκα καλύτερα indie / alternative άλμπουμ για το πρώτο μισό του 2015
Οι συντάκτες του Rocking.gr ψηφίζουν τους δίσκους που ξεχωρίζουν ως τώρα
29/06/2015 @ 10:25
Το πρώτο μισό της χρονιάς πέρασε, αφήνοντας πίσω πολλή και καλή μουσική σε όλο το φάσμα που καλύπτουμε στο Rocking.gr. Οι συντάκτες που καλύπτουν το rock, το metal και τον εναλλακτικό ήχο ψήφισαν και το αποτέλεσμα παρουσιάζεται από το site μας σε τρεις αντίστοιχες λίστες.
Κυρίες και κύριοι, αυτοί είναι οι καλύτεροι indie / alternative δίσκοι για το πρώτο μισό του 2015, στο τρίτο από τα τρία άρθρα μας.
10. Mourn - Mourn
«Το άλμπουμ δεν ξεπερνά τα 24 λεπτά και παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να κερδίσει τον ακροατή με την αμεσότητά του. Οι επιρροές της μπάντας είναι ολοφάνερες, ο τρόπος όμως με τον οποίο χρησιμοποιούν τα μουσικά τους βιώματα προς όφελός τους είναι μοναδικός. Καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν δίσκο ο οποίος ξεχειλίζει από φρεσκάδα.» (Γιώργος Μαθιός)
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
9. Bjork - Vulnicura
«Παρά τη φορτισμένη ψυχική της κατάσταση, η Bjork βρίσκεται μουσικά σε μεγάλη φόρμα, που την οδηγεί σε καταπληκτικές ερμηνείες αλλά και στη δημιουργία της μεγαλύτερης σε διάρκεια σύνθεσής της, του δεκάλεπτου "Black Lake". Αμέτρητα μουσικά στοιχεία, διαφορετικοί ρυθμοί και φωνές να ολοκληρώνουν το πλούσιο αποτέλεσμα.» (Γιάννης Βόλκας)
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
8. Muse - Drones
«Το "Drones" προσπάθησε να γίνει μια rock όπερα χωρίς την ανάγκη οπερατικών φωνητικών ακροβασιών, αλλά μόνο με την αρωγή μεγαλειωδών σόλο και monumental μπασογραμμών. Μουσικά, το καταφέρνει.» (Κατερίνα Μυτιληναίου)
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
7. Night Knight - God Is A Motherfucker
«Θα περίμενε κανείς, πως με την ύπαρξη δύο μελών των Planet Of Zeus, θα συναντούσαμε πολλές ομοιότητες στον ήχο τους. Αντιθέτως, ο ήχος του δικού μας Night Knight φέρνει περισσότερο σε 1000mods και Dinosaur Jr. με λίγα «τσιμπήματα». Αν αυτοί οι δύο έκαναν παιδί, το παιδί τους θα άκουγε blues και heavy rock από Dio μέχρι Graveyard, στα κρυφά θα του άρεσαν οι Radiohead και οι The Black Keys και θα ονομαζόταν "God Is A Motherfucker".» (Τόνια Πετροπούλου)
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο, καθώς και την συνέντευξη της μπάντας στο Rocking.gr.
6. Blur - The Magic Whip
«Οι Blur έκαναν, όπως σχεδόν πάντα, έναν δίσκο για αυτούς. Τον γέμισαν περίεργους ήχους, αλλά σε καμία στιγμή δεν ακούγονται ως επιδειξίες. Ουδείς γνωρίζει αν αυτή θα είναι τελικά η τελευταία δουλειά τους ή θα έχουμε μια νέα πορεία. Αν είναι, θα προστεθεί δίπλα σε άλλες μεγάλες στιγμές των μακρινών '90s, αν όχι, καλώς τα παιδιά!» (Γιάννης Λυμπέρης)
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
5. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
«Στιχουργικά, όλα τα κομμάτια είναι μικρές σταγόνες Παραδείσου. Σε πρώτο πλάνο, ο Stevens απευθύνεται στο πρόσωπο της μητέρας του σε μια κατάθεση ψυχής. Σε δεύτερο πλάνο, βάζει τη χριστιανική θρησκεία, που τόσο τον έχει καθοδηγήσει, στη θέση του… Το "Carrie & Lowell" είναι στοιχειωμένο από τον ήχο του κλάματος του παιδιού μέσα στον Stevens, που συνειδητοποιεί ότι έχασε, για πάντα, την ευκαιρία να γνωρίσει πραγματικά την μητέρα του.» (Τόνια Πετροπούλου)
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
4. Alabama Shakes - Sound & Color
«Το δεύτερο άλμπουμ των Alabama Shakes αποδεικνύεται ένα δεμένο και ποικιλόμορφα χρωματιστό αποτέλεσμα, που χωρίς να έχει ούτε μία καινοτόμα σπίθα, καταφέρνει να σε εθίσει στον ήχο τους-αν δεν είχες εθιστεί ήδη. Ταυτόχρονα, σε πείθει πως με οποιοδήποτε είδος, στυλ ή πείραμα ήχου καταπιαστεί αυτή η μπάντα, πάλι, θα δημιουργήσει έναν εντυπωσιακό δίσκο.» (Τόνια Πετροπούλου)
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
3. Father John Misty - I Love You, Honeybear
«Το στοιχείο που κάνει τον δίσκο να ξεχωρίζει με διαφορά είναι η στιχουργική ευφυΐα του Tillman, ο οποίος μπορεί να μιλάει για τα πιο γλυκά συναισθήματα, χρησιμοποιώντας ακόμα και «βρώμικες» λέξεις, χωρίς να ευτελίζει την αξία όσων αναφέρει. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις υπέροχες μελωδίες, καθιστούν το δεύτερο άλμπουμ του Father John Misty εξαιρετικό.» (Γιώργος Μαθιός)
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
2. Viet Cong - Viet Cong
«Σε ολόκληρο τον δίσκο υπάρχει διάχυτη η αγάπη για όλους τους προπάτορες της πειραματικής rock και punk σκηνής, όπως τους Velvet Underground και τους Television, αλλά όλες αυτές οι επιρροές είναι τόσο σωστά αφομοιωμένες και τόσο εξαίρετα δομημένες που εν τέλει το τελικό αποτέλεσμα καταφέρνει και ακούγεται απόλυτα προσωπικό και μοναδικό.» (Μανώλης Κληρονόμος)
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
1. The Decemberists - What A Terrible World, What A Beautiful World
«Οι Decemberists ανήκουν στη μικρή αυτή ελίτ μπαντών που δεν έχουν ούτε καν μέτρια κυκλοφορία. Με τη νέα τους δουλειά, παίρνουν την απότομη στροφή του προηγούμενου δίσκου και την ραντίζουν με τις πολυτελείς γαρνιτούρες του παρελθόντος, προσφέροντας και μία-δύο εκπλήξεις εδώ και εκεί...» (Ιάσονας Τσιμπλάκος)
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο, καθώς και την συνέντευξη της μπάντας στο Rocking.gr.
Κυρίες και κύριοι, αυτοί είναι οι καλύτεροι indie / alternative δίσκοι για το πρώτο μισό του 2015, στο τρίτο από τα τρία άρθρα μας.
10. Mourn - Mourn
«Το άλμπουμ δεν ξεπερνά τα 24 λεπτά και παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να κερδίσει τον ακροατή με την αμεσότητά του. Οι επιρροές της μπάντας είναι ολοφάνερες, ο τρόπος όμως με τον οποίο χρησιμοποιούν τα μουσικά τους βιώματα προς όφελός τους είναι μοναδικός. Καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν δίσκο ο οποίος ξεχειλίζει από φρεσκάδα.» (Γιώργος Μαθιός)Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
9. Bjork - Vulnicura
«Παρά τη φορτισμένη ψυχική της κατάσταση, η Bjork βρίσκεται μουσικά σε μεγάλη φόρμα, που την οδηγεί σε καταπληκτικές ερμηνείες αλλά και στη δημιουργία της μεγαλύτερης σε διάρκεια σύνθεσής της, του δεκάλεπτου "Black Lake". Αμέτρητα μουσικά στοιχεία, διαφορετικοί ρυθμοί και φωνές να ολοκληρώνουν το πλούσιο αποτέλεσμα.» (Γιάννης Βόλκας)Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
8. Muse - Drones
«Το "Drones" προσπάθησε να γίνει μια rock όπερα χωρίς την ανάγκη οπερατικών φωνητικών ακροβασιών, αλλά μόνο με την αρωγή μεγαλειωδών σόλο και monumental μπασογραμμών. Μουσικά, το καταφέρνει.» (Κατερίνα Μυτιληναίου)Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
7. Night Knight - God Is A Motherfucker
«Θα περίμενε κανείς, πως με την ύπαρξη δύο μελών των Planet Of Zeus, θα συναντούσαμε πολλές ομοιότητες στον ήχο τους. Αντιθέτως, ο ήχος του δικού μας Night Knight φέρνει περισσότερο σε 1000mods και Dinosaur Jr. με λίγα «τσιμπήματα». Αν αυτοί οι δύο έκαναν παιδί, το παιδί τους θα άκουγε blues και heavy rock από Dio μέχρι Graveyard, στα κρυφά θα του άρεσαν οι Radiohead και οι The Black Keys και θα ονομαζόταν "God Is A Motherfucker".» (Τόνια Πετροπούλου)Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο, καθώς και την συνέντευξη της μπάντας στο Rocking.gr.
6. Blur - The Magic Whip
«Οι Blur έκαναν, όπως σχεδόν πάντα, έναν δίσκο για αυτούς. Τον γέμισαν περίεργους ήχους, αλλά σε καμία στιγμή δεν ακούγονται ως επιδειξίες. Ουδείς γνωρίζει αν αυτή θα είναι τελικά η τελευταία δουλειά τους ή θα έχουμε μια νέα πορεία. Αν είναι, θα προστεθεί δίπλα σε άλλες μεγάλες στιγμές των μακρινών '90s, αν όχι, καλώς τα παιδιά!» (Γιάννης Λυμπέρης)Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
5. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
«Στιχουργικά, όλα τα κομμάτια είναι μικρές σταγόνες Παραδείσου. Σε πρώτο πλάνο, ο Stevens απευθύνεται στο πρόσωπο της μητέρας του σε μια κατάθεση ψυχής. Σε δεύτερο πλάνο, βάζει τη χριστιανική θρησκεία, που τόσο τον έχει καθοδηγήσει, στη θέση του… Το "Carrie & Lowell" είναι στοιχειωμένο από τον ήχο του κλάματος του παιδιού μέσα στον Stevens, που συνειδητοποιεί ότι έχασε, για πάντα, την ευκαιρία να γνωρίσει πραγματικά την μητέρα του.» (Τόνια Πετροπούλου)Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
4. Alabama Shakes - Sound & Color
«Το δεύτερο άλμπουμ των Alabama Shakes αποδεικνύεται ένα δεμένο και ποικιλόμορφα χρωματιστό αποτέλεσμα, που χωρίς να έχει ούτε μία καινοτόμα σπίθα, καταφέρνει να σε εθίσει στον ήχο τους-αν δεν είχες εθιστεί ήδη. Ταυτόχρονα, σε πείθει πως με οποιοδήποτε είδος, στυλ ή πείραμα ήχου καταπιαστεί αυτή η μπάντα, πάλι, θα δημιουργήσει έναν εντυπωσιακό δίσκο.» (Τόνια Πετροπούλου)Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
3. Father John Misty - I Love You, Honeybear
«Το στοιχείο που κάνει τον δίσκο να ξεχωρίζει με διαφορά είναι η στιχουργική ευφυΐα του Tillman, ο οποίος μπορεί να μιλάει για τα πιο γλυκά συναισθήματα, χρησιμοποιώντας ακόμα και «βρώμικες» λέξεις, χωρίς να ευτελίζει την αξία όσων αναφέρει. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις υπέροχες μελωδίες, καθιστούν το δεύτερο άλμπουμ του Father John Misty εξαιρετικό.» (Γιώργος Μαθιός)Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
2. Viet Cong - Viet Cong
«Σε ολόκληρο τον δίσκο υπάρχει διάχυτη η αγάπη για όλους τους προπάτορες της πειραματικής rock και punk σκηνής, όπως τους Velvet Underground και τους Television, αλλά όλες αυτές οι επιρροές είναι τόσο σωστά αφομοιωμένες και τόσο εξαίρετα δομημένες που εν τέλει το τελικό αποτέλεσμα καταφέρνει και ακούγεται απόλυτα προσωπικό και μοναδικό.» (Μανώλης Κληρονόμος)Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο.
1. The Decemberists - What A Terrible World, What A Beautiful World
«Οι Decemberists ανήκουν στη μικρή αυτή ελίτ μπαντών που δεν έχουν ούτε καν μέτρια κυκλοφορία. Με τη νέα τους δουλειά, παίρνουν την απότομη στροφή του προηγούμενου δίσκου και την ραντίζουν με τις πολυτελείς γαρνιτούρες του παρελθόντος, προσφέροντας και μία-δύο εκπλήξεις εδώ και εκεί...» (Ιάσονας Τσιμπλάκος)Διαβάστε ολόκληρη την κριτική πατώντας πάνω στο εξώφυλλο, καθώς και την συνέντευξη της μπάντας στο Rocking.gr.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
