Οι Έλληνες ψήφισαν τα καλύτερα metal άλμπουμ για τα '90s

Διαβάστε τι έβγαλε η κάλπη του Rocking και τη γνώμη των Ελλήνων μουσικών

03/04/2015 @ 12:11

Πέρασαν μερικοί μήνες (τέσσερις για την ακρίβεια) από τότε που παρουσιάσαμε τα 100+10 άλμπουμ της metal μουσικής που καθόρισαν την δεκαετία του 1990. Το άρθρο αυτό συνοδευόταν κι από ένα poll όπου κάθε αναγνώστης μπορούσε μοναδιαία να ψηφίσει τα 10 αγαπημένα του άλμπουμ για την εν λόγω δεκαετία για ένα διάστημα περίπου ενάμιση μήνα.

Συλλέξαμε τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας αυτής και σας παρουσιάζουμε τα 30 άλμπουμ που συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους, από το #30 ως την κορυφή του #1.

Για να κάνουμε πιο ξεχωριστή αυτή την προσπάθεια, απευθυνθήκαμε σε μουσικούς της ελληνικής σκηνής, να πουν αυτοί δυο λόγια για κάθε άλμπουμ, κάτι που θεωρούσαμε πως θα είχε ενδιαφέρον. Και, όντως, το αποτέλεσμα αποδείχθηκε τουλάχιστον αντάξιο των προσδοκιών μας, με όλους τους συμμετέχοντες να μοιράζονται άλλοτε προσωπικές εμπειρίες, άλλοτε σκέψεις κι άλλοτε συναισθήματα, για μερικά από τα σπουδαιότερα διαμάντια της metal μουσικής.

Έγινε προσπάθεια να αποδοθούν άλμπουμ που ει δυνατόν είναι κοντύτερα στον ήχο της εκάστοτε μπάντας ή γνωρίζουμε πως ο γραφών είναι οπαδός του συγκροτήματος που θα αναλάμβανε, αλλά εν τέλει προέκυψε χωρίς να χρειαστεί πολύ σκέψη, με την άψογη συνεργασία όλων των μουσικών.

Προσωπικά, να ευχαριστήσω όλους τους συμμετέχοντες, που έδειξαν ενθουσιασμό και μεράκι, αποδεικνύοντας κάτι που όλοι γνωρίζουμε λίγο πολύ: ότι πρωτίστως υπήρξαν και παραμένουν οπαδοί της heavy metal μουσικής. Ένα πραγματικά ξεχωριστό ευχαριστώ στον Δημήτρη Κότση που ανέλαβε να συντονίσει την συλλογή μεγάλου κομματιού των κειμένων και συνετέλεσε τα μέγιστα για να έλθει εγκαίρως και σωστά εις πέρας αυτό το εγχείρημα.

Εκ μέρους όλης της ομάδας του Rocking.gr, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ, τόσο τους πολλούς αναγνώστες που συμμετείχαν στο να διαμορφωθεί η τελική λίστα, όσο και στους μουσικούς που κάνουν αυτό το άρθρο ακόμα πιο ξεχωριστό.
 

Χρήστος Καραδημήτρης

 

30. Queensrÿche - Empire
Queensrÿche - Empire Η δεκαετία του '90 βρίσκει τους Queensrÿche στην καλύτερη περίοδο της καριέρας τους. Το "Empire" αποτελεί το τέταρτο LP και την πέμπτη συνολικά δουλειά του συγκροτήματος και, ενώ φαίνεται ότι δημιουργήθηκε για ευρύτερο κοινό, δεν χάνει σε τίποτα την προοδευτικότητα και την πειραματική του διάθεση. Εδώ οι επιρροές από Pink Floyd και jazz είναι εμφανείς και παρόλο που είναι λιγότερο θεματικός από το "Operation: Mindcrime" και με ισχνότερη εσωτερική δομή από το "Promised Land" παραμένει συμπαγής και ενιαίος. Η παραγωγή συνεχίζει στα χνάρια του προκατόχου του αλλά είναι περισσότερο καλογυαλισμένη και «pop», αν μου επιτρέπεται ο όρος. Προσωπικά είναι ο λιγότερο αγαπημένος δίσκος από τα αριστουργήματα των 'Rÿche αλλά δεν παύει να ξυπνάει συναισθήματα και να διεγείρει τον νου. Is there anybody listening?

Μάριος Καραναστάσης (The Silent Wedding)
 
29. Megadeth - Countdown To Extinction
Megadeth - Countdown To Extinction Στο συγκεκριμένο κομμάτι του παζλ που συνθέτει την εικόνα του '90s metal, πιστεύω πως ο δημιουργός δεν έκανε εκπτώσεις σε τίποτα. Ο Mustaine (ίσως για τελευταία φορά) σε συνθετικό οίστρο και μια ομάδα τέλεια προετοιμασμένη για μεγάλα στάδια. Ο καπετάνιος ήξερε το λιμάνι από νωρίς και δεν έμεινε αρόδου αλλά πλαγιοδέτησε σε ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια του σκληρού ήχου! Σίγουρα στιγμάτισε τα '90s (και καλά έκανε) με το ώριμο, απ' όλες τις απόψεις, metal και φυσικά δεν θα είναι εύκολο να ξεχαστεί όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι οι οποίοι εκτιμούν την ποιότητα που καθιστά ένα έργο «κλασικό». Μέχρι σήμερα το θεωρώ ως ένα από τα σημαντικά σημεία της μουσικής που αγαπάμε... Ή μήπως δεν θα την αγαπούσαμε και τόσο αν δεν υπήρχε;

Jim Rouvell (War Dance, Verdict Denied)
 
28. Slipknot - Slipknot
Slipknot - Slipknot Νοέμβριος 1999 και άρτι αφιχθείς στην πρώτη τάξη του (κυ)Λυκείου ψαρωμένος,  σκάει sms από τον κολλητό που λέει κάτι ακαταλαβίστικα τύπου «περιμένω και ματώνω». Βάζω το βράδυ MTV και βλέπω έναν τύπο με μάσκα κλόουν και έναν άλλον με μια μύτη σαν πέος να λένε για την υπέρ-μπαντάρα τους και καλά. Καπάκι μπαίνει το "Wait And Bleed"... Όπα λέγω, εδώ είμεθα...την επομένη μέρα αγοράζω την CDάρα ολκής και μένει στο CD player τρία χρόνια. Τέτοια φωνή με 15 χροιές και ραπάρισμα από τον Φίλιππα είχα να ακούσω. Ακόμα δεν πιστεύω πώς ξεκινούσε ο δίσκος. Μπουκέτα στη μάπα, groove στο στομάχι, παράνοια διάχυτη, σκρατσάκια και κουτιά μπύρας ολούθε και οι τύποι δεν είχαν καν ονόματα... Και δώσε να ψάχνω στο ιντερνέτ τις σκατόφατσές τους... έγινα fanboy αμέσως... αλλά πού να περίμενα την επόμενη σφαλιάρα δύο χρόνια αργότερα...

Βαγγέλης Κόλιος (Furor)
 
27. Down - NOLA
Down - NOLA Το "NOLA" σφύζει από ιστορίες της Νέας Ορλεάνης. Υλικά του είναι η μυρωδιά της, η μουσική της παράδοση και ένας τυφώνας προερχόμενος από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Οι Down έδωσαν πρόσθετους λόγους να αγαπήσουμε τον αμερικάνικο νότο και συνέβαλαν αποφασιστικά στο -χαρακτηριστικό των '90s- συχνοτικό μπέρδεμα. Ένα μπέρδεμα που σίγουρα επηρεάζει όσους ξεκινούν την αναζήτηση έγχορδης ταυτότητας, με τέτοια ακούσματα. Οι Pantera συναντούν τους Corrosion Of Conformity, τους Eyehategod και τους Crowbar και φτιάχνουν έναν δίσκο που δεν θα παλιώσει ποτέ. Πριν το αμφισβητήσει κανείς, ας μελετήσει πιο προσεκτικά την αντίδρασή του όταν θα ακούσει το "Lifer" σε νυχτερινή έξοδο.

Κώστας Κωνσταντινίδης (Mother Of Millions)
 
26. At The Gates - Slaughter To The Soul
At The Gates - Slaughter Of The Soul Δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλές συστάσεις για αυτό το άλμπουμ. Το "Slaughter Of The Soul" είναι από τις εμπειρίες που σου μένουν αξέχαστες για μια ζωή. Είναι η μεγάλη εναλλαγή συναισθημάτων, τα διαφορετικά tempo, οι μελωδικές κιθάρες που συνθέτουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ για την δεκαετία του '90. Ακούγοντας για πρώτη φορά το «Go!» στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, νομίζω ότι κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί. Το head banging ξεκινά και είναι πολύ δύσκολο να σταματήσει, γιατί μιλάμε για έναν άρτιο συνθετικά δίσκο, με τα φωνητικά να σου προκαλούν ανατριχίλα. Ακόμα και στις μέρες μας, 20 χρόνια μετά, είναι αξεπέραστο και συνεχίζει να επηρεάζει. Είναι ένας δίσκος σταθμός για το death metal και το metal γενικότερα.

Γιάννης (Endsight)
 
25. Paradise Lost - Icon
Paradise Lost - Icon Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που άκουσα για πρώτη φορά το "True Belief" και έψαχνα τα σαγόνια μου κάπου στο πάτωμα. Ήταν η φάση που γνώριζα την Αγία Τριάδα του doom / death metal (Paradise Lost, Anathema, My Dying Bride) και το "Icon" ήταν ο πρώτος δίσκος που άκουσα ολοκληρωμένα από Paradise Lost. Ένας απίστευτα μοιρασμένος δίσκος, πολύ πιο εύκολος στο αυτί από τους προκατόχους του, μονολιθικός όσο πρέπει, μελωδικός όσο χρειάζεται, ξερός σε κάποια σημεία και ατμοσφαιρικός σε κάποια άλλα. Από τις σημαντικότερες στιγμές του doom / death metal ιδιώματος, όρισε αρκετά τον ήχο και επηρέασε ολόκληρη τη σκηνή. Εβίβες για την τίμια μπάντα που ήταν κάποτε οι Paradise Lost!

Θάνος Βελισάρης (Shattered Hope)
 
24. System Of A Down - System Of A Down
System Of A Down - System Of A Down Χωρίς «πρέπει» ή κάποια πετυχημένη «συνταγή», ο δίσκος αυτός σου δίνει την πιο live ατμόσφαιρα που θα ακούσεις τους S.O.A.D. ποτέ. Ίσως αυτό έχει να κάνει με τα πανέξυπνα riff του Malakian μέσα στα οποία βρίσκει κανείς επιρροές από thrash και punk μέχρι και την pop και rock σκηνή, ίσως στην μίξη jazz και ανατολίτικων ρυθμών στα τύμπανα του Dolmayan, ίσως πάλι στους πολιτικό-επαναστατικούς στίχους του Tankian τους οποίους ερμηνεύει με ό,τι είδους φωνητικά μπορεί να φανταστεί κανείς, αυτός ο δίσκος είναι «Δήλωση»... Πολλά credit πρέπει να δοθούν στον άνθρωπο που τους ανακάλυψε, τον Rick Rubin, o οποίος έδωσε στην παραγωγή πιο «garage» και «in your face» αίσθηση ακολουθώντας τα μέτρα της μπάντας και όχι τα στάνταρ της metal μουσικής βιομηχανίας της εποχής. Η ιστορία τους δικαίωσε όλους...

Ορέστης Σίτης (Maplerun)
 
23. Blind Guardian - Nightfall In Middle-Earth
Blind Guardian - Nightfall In Middle-Earth Ο εν λόγω δίσκος των Blind Guardian είναι το πρώτο μέσον που έκανε τη Μέση Γη να ζωντανέψει μπροστά μου, πολύ πριν τις ταινίες του Peter Jackson. Φτασμένοι μουσικοί γράφουν μουσική για ξωτικά, σκοτεινούς άρχοντες και επικές μάχες που δεν έγιναν ποτέ. Ένας τραγουδιστής αρθρώνει πολεμικές κραυγές σαν να τον χτυπά διαρκώς ηλεκτρικό ρεύμα και σε άλλες στιγμές θρηνεί γι' αυτό που χάνεται κι ας μην υπήρξε ποτέ. Από πίσω, thrash-αριστό καταιγιστικό riffing, μεσαιωνικές μελωδίες και τύμπανα που φτιάχνουν απόρθητα επιβλητικά κάστρα. Μανία, πώρωση, συγκίνηση και αγνή αγάπη για το φανταστικό. Έλα μωρέ, είναι τώρα σοβαρή μουσική αυτά τα παιδιαρίσματα; Αν το παιδί μέσα σου πέθανε, τότε λυπάμαι. Ο δίσκος αυτός πάντως είναι τρανή απόδειξη ότι το φανταστικό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής της ανθρωπότητας. Αψεγάδιαστο.

Ravaya (Need)
 
22. Fates Warning - Parallels
Fates Warning - Parallels Μπορεί η πρώτη μου επαφή με τους Fates Warning να ήταν με το μεγαλειώδες "A Pleasant Shade Of Grey", το "Parallels", όμως, έχει κάτι το πολύ ιδιαίτερο που με κάνει να το ακούω μετά από χρόνια με την ίδια όρεξη. Τι το κάνει τόσο μοναδικό; Οι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ μελωδικές γραμμές του Ray Alder σε συνδυασμό με την ερμηνεία του σε κομμάτια όπως "The Eleventh Hour" και "We Only Say Goodbye" και φυσικά οι στίχοι του Jim Matheos που θα μας στοιχειώνουν για πάντα με τον ευθύ και άλλοτε μυστηριώδη τρόπο έκφρασής του. Ο δίσκος με τα μεγαλύτερα hit της μπάντας αλλά ταυτόχρονα και με κρυφά διαμάντια όπως "Don't Follow Me" και "The Road Goes On Forever". Μαζί με όλα αυτά βάζουμε την παραγωγή του Terry Brown και το εξωγήινο παίξιμο του Mark Zonder και έχουμε το σύνολο που αποτελεί το "Parallels".

Δημήτρης Θεοδωρόπουλος (Rex Mundi)
 
21. Pantera - Vulgar Display Of Power
Pantera - Vulgar Display Of Power Το "Vulgar Display Of Power", πέραν του ότι επηρέασε όλο το σύγχρονο metal και την μετέπειτα πορεία του μέχρι σήμερα, αποτέλεσε και το άλμπουμ με το οποίο οι Pantera έδωσαν στο metal τον τσαμπουκά, την αλητεία του δρόμου και τα «αρχίδια» που έλειπαν τότε από πολλές μπάντες. Ξεκόλλησαν τον μεταλλά από τα κολάν και τις αρβύλες και του φόρεσαν βερμούδες και All Star. Τα riff / μπετόν του αδικοχαμένου Dimebag σου καρφώνονται στο μυαλό, το rhythm section γκρουβάρει δίχως αύριο και τα «γδαρμένα» φωνητικά του Phil Anselmo ανοίγουν τον δρόμο για μια ολόκληρη γενιά τραγουδιστών του ακραίου ήχου. Τραγούδια σαν το "This Love" και το "Hollow" έδειχναν πως αυτή η μπάντα δεν θα περάσει απαρατήρητη και θα καταφέρει πολλά... Τελικά, κατάφερε πολλά περισσότερα από όσα και οι ίδιοι πίστευαν μέχρι τότε.

Μάνθος Στεργίου (Tardive Dyskinesia)
 
20. W.A.S.P. - The Crimson Idol
W.A.S.P. - The Crimson Idol Πρόκειται για το πέμπτο κατά σειρά άλμπουμ τους και κυκλοφόρησε το 1992. Είναι ένα concept άλμπουμ και αναφέρεται στην ζωή / ιστορία του Johnathan Steel, ενός νέου που έγινε από το μηδέν rock star με τίμημα τη λογική και εν τέλει τη ζωή του. Μέσω της ιστορίας που αφηγείται ο Blackie Lawless θίγει διάφορα θέματα με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας και ειδικά μουσικός. Κοινωνικά, οικογενειακά, εξαρτήσεις κ.ά.. Κάνει επίσης την καυστική κριτική του προς τη μουσική βιομηχανία και την rock ζωή που καταστρέφει σε βάθος χρόνου τη ζωή του μουσικού. Ενορχηστρώσεις, μελωδίες και στίχοι που σε στοιχειώνουν. Πλήκτρα, samples και χαρακτηριστικότατες ακουστικές κιθάρες σε καίρια σημεία που δημιουργούν καθηλωτική ατμόσφαιρα. Δε νομίζω να ξεπεράσω ποτέ αυτό το άλμπουμ, και ούτε θέλω. Αν δεν το έχετε ακούσει (τότε μάλλον δεν ακούτε metal), κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και αφιερώστε μια ώρα να το κάνετε.

Γιάννης Τσιακόπουλος (Speedblow)
 
19. Iced Earth - The Dark Saga
Iced Earth - The Dark Saga Στο "The Dark Saga", τον τέταρτο κατά σειρά δίσκο των Iced Earth, η πιο επιθετική και «thrash» πλευρά του συγκροτήματος αρχίζει να αντικαθιστάται  από μια πιο μελωδική πλευρά, η οποία καθόρισε την μετέπειτα πορεία τους. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα συνδυάζεται πολύ ωραία με τις έντονες μουσικές αναφορές σε Metallica, που μαζί με τους Iron Maiden αποτελούν τις μεγαλύτερες επιρροές των Iced Earth. Thrashy riffs, κλασικά μελωδικά breaks, δεμένο μπάσο-τύμπανο και μια εκπληκτική φωνή που σε κάνει ώρες-ώρες να νιώθεις πως ακούς μια υψίφωνη έκδοση του Hetfield, χωρίς αυτό να μειώνει ούτε στο απειροελάχιστο το τεράστιο ταλέντο του Matt Barlow. Το "The Dark Saga" δεν άλλαξε τα μουσικά ρεύματα της εποχής του, αλλά αποτελεί έναν πάρα πολύ καλό δίσκο σε σύνθεση, εκτέλεση και παραγωγή που ικανοποίησε τα γούστα όλων των οπαδών του heavy / power.

Δημήτρης Καρτάλογλου (Sacral Rage)
 
18. Gamma Ray - Land Of The Free
Gamma Ray - Land Of The Free Σωτήριο έτος 1995 και ο έφηβος Μανώλης περνά από το δισκάδικο της γειτονιάς στη Σαρανταπόρου στο Περιστέρι να δει αν έχει βγει καμία καινούργια κυκλοφορία. Τα μάτια μου πέφτουν κατευθείαν πάνω στα ζεστά χρώματα από το εξώφυλλο του "Land Of The Free". Μέχρι τότε ό,τι είχα ακούσει από τη μπάντα δεν με είχε ξετρελάνει να πω την αλήθεια, αλλά το πήρα γιατί τότε αγόραζα σχεδόν ό,τι κυκλοφορούσε. Γυρίζω σπίτι, φτιάχνω φραπέ γλυκό (4 κουταλιές ζάχαρη) με γάλα και βγαίνω στη ηλιόλουστη ταράτσα του σπιτιού μου να το ακούσω. Οι πρώτες νότες του "Rebellion In Dreamland" ήταν αρκετές για να καταλάβω ότι εδώ κάτι καλό παίζει, που αργότερα με τα ακούσματα εξελίχθηκε στον αγαπημένο μου europower δίσκο όλων των εποχών και σε ιδρώτα στο κάγκελο του Ρόδον στα τότε live τους. Ο δίσκος αυτός είναι ο ορισμός του «all killer no filler», με την έμπνευση του Kai Hansen να βαράει ταβάνι.

Μανώλης Καραζέρης (Dexter Ward)
 
17. Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Bruce Dickinson - The Chemical Wedding Μπορεί το "Accident Of Birth" να θεωρήθηκε η επιστροφή του Dickinson στο heavy metal, όμως το "Chemical Wedding" είναι ο πραγματικός του θρίαμβος. Το άλμπουμ αυτό αποτελεί τόσο την κορυφαία στιγμή της συνεργασίας της τριάδας Dickinson / Adrian Smith / Roy Z όσο και τον καλύτερο δίσκο της προσωπικής καριέρας του Dickinson. Διαθέτει τα απαραιτήτως πιασάρικα κομμάτια, όπως το ομώνυμο και το "The Tower". Έχει κομμάτια ορισμούς του heavy metal όπως το "Trumpets Of Jericho", ενώ διαθέτει και μια από τις σκοτεινότερες στιγμές του Dickinson με το "The Alchemist" και μια από ομορφότερες, το "Jerusalem". Παρότι κλασικός στο ύφος, διακατέχεται από μια σύγχρονη αισθητική και μια σκοτεινή αύρα μέσω της ενσωμάτωσης του έργου του William Blake. Οι καταπληκτικές ερμηνείες του Dickinson απογειώνουν τα κομμάτια και σε όποιον δεν αρέσει το «Οωωοωωω» στο "Book Of Thel" απλά δεν ακούει heavy metal.

Θεοχάρης (Hail Spirit Noir)
 
16. Savatage - Edge Of Thorns
Savatage - Edge Of Thorns Πέρα από την γενικότερη λατρεία μου για τους Savatage και τους ύμνους που περιέχονται στο "Edge Of Thorns", όπως το "He Carves His Stone" με το ανατριχιαστικό ride out solo, το "Miles Away" με τη ρεφρενάρα του, την ερμηνειάρα του Zak στο "All That I Bleed" και τον ομώνυμο ύμνο, το πιο ξεχωριστό κομμάτι του άλμπουμ για μένα είναι το "Sleep". To 2003 στα πλαίσια interview tour, ο Chris Caffery ήταν στην Ελλάδα και έπαιξε ένα acoustic show στο Texas Club για τα μέλη του ελληνικού fan club των Savatage. Σ' εκείνο το live τραγούδησα πρώτη φορά μπροστά σε κοινό και το κομμάτι που είπα ήταν το "Sleep" έχοντας στην κιθάρα τον ίδιο τον κιθαρίστα των Savatage. Μεγάλες στιγμές!

Γιάννης Βογιαντζής (Need)
 
15. Sepultura - Arise
Sepultura - Arise Το "Arise" δεν είναι απλά ένας από τους καλύτερους ακραίους δίσκους όλων των εποχών. Δίδαξε τη βία στα early '90s, αγγίζοντας οριακά το death metal και παίζοντας με το μυαλό του Sepulnation σε βαθμό κακουργήματος. Με μπροστάρη το ομότιτλο κομμάτι αλλά και αέναους ύμνους όπως το "Dead Embryonic Cells" ο δίσκος έφερε τον ακραίο ήχο σε μεγαλύτερα ακροατήρια και την μπάντα σε μεγαλύτερα venues από ποτέ. Το πρώτο impact που είχε μέσα μου είναι κάτι που παρομοιάζεται με μετωπική με τον Godzilla: οριακά βγαίνεις ζωντανός! Από όπου κι αν το πιάσεις βγαίνεις με το σαγόνι στο πάτωμα, εξωφυλλάρα Κθουλική, ήχος από τους κορυφαίους του Morrisound και με συνθέσεις 10ράκια στρογγυλά, η θέση του στο πάνθεον του είδους είναι καρφωμένη και ακίνητη. No more words needed...

Γιάννης Νάκος (Mortal Torment)
 
14. Blind Guardian - Imaginations From The Other Side
Blind Guardian - Imaginations From The Other Side Τείνω να πιστεύω ότι τελικά είναι νομοτέλεια για μια μπάντα που εργάζεται σκληρά, που πιστεύει στην μουσική της ταυτότητα και που προσπαθεί να καθιερωθεί με τα χρόνια, να βιώνει αργά ή γρήγορα μια χρυσή εποχή μεγάλης έμπνευσης των δημιουργών της αλλά και ακαριαίας αποδοχής από τον κόσμο. Για τους Blind Guardian θα αναφερόμουν φυσικά στην τρομερή πενταετία 1990 - 1995, με την πιο κορυφαία από όλες εμπορική κυκλοφορία και γνωστή σε όλους "Imaginations From The Other Side". Αυτό το μεταλλικό κράμα δύναμης και ταχύτητας, μελωδίας και επικής ποίησης θεωρώ την πιο καλοδουλεμένη σε όλους τους τομείς κυκλοφορία. Νομίζω η κορυφαία στιγμή στην καριέρα της μπάντας που μας ταξίδεψε με την μοναδική της μουσική ατμόσφαιρα σε μυθικές φαντασιώσεις μιας άλλης πλευράς.

Βαγγέλης Κρούσκας (Valor)
 
13. Death - Symbolic
Death - Symbolic Το "Symbolic" των Death έφτασε στα αυτιά μου λίγο ετεροχρονισμένα από την ημερομηνία κυκλοφορίας του, κοντά στα πέντε χρόνια πάνω κάτω, και ήταν και ο πρώτος δίσκος που πραγματικά άκουσα από Death. Όταν το άκουσα για πρώτη φόρα στην ολότητά του, το σοκ ήταν δύνατο, αυτό το κράμα progressive καφρίλας με πινελιές σοβαρής darkίλας (βλ. "Empty Words", "Crystal Mountain" και "Perennial Quest") ήταν καθοριστικό για το πώς θα έβλεπα στο εξής κάθε ακραία μπάντα που ήθελε να την παίρνουν στα σοβαρά. Οπότε, με λίγα λόγια, το "Symbolic" λειτούργησε και λειτούργει ως φίλτρο για ξεσκαρτάρισμα ποιότητας, πράγμα το οποίο κέρδισε όντας ένας εξαιρετικά εγκεφαλικός και εύστοχος δίσκος σε όλες του τις παραμέτρους.

Νίκος Παναγιωτόπουλος (Universe217)
 
12. Pantera - Cowboys From Hell
Pantera - Cowboys From Hell Πολλά θα μπορούσαν και έχουν γραφτεί, τόσο για το ίδιο το "Cowboys From Hell", όσο και για το context της εποχής που κυκλοφόρησε. Δεν ξέρω πόσα από αυτά πραγματικά χρειάζονται. 25 χρόνια μετά, το άλμπουμ αυτό παραμένει ένα από τα βαρύτερα και πιο αλήτικα πράγματα που γράφτηκαν ποτέ (και πριν προλάβει ο Anselmo να γίνει ένας από τους αντιπαθητικότερους κόπανους όλων των εποχών). Είναι για το metal ό,τι το "Ι" των Zeps για το rock ή το "After The Rain" του Muddy Waters για το blues. Ο επαναπροσδιορισμός που ξανάδωσε στο ιδίωμα το τσαλάκωμα που χρειαζόταν. Δύο λέξεις ακόμα: Dimebag Darrell.

Βαγγέλης Ανανίδης (The Voldera Cult)
 
11. Dream Theater - Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory
Dream Theater - Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory Άκουγα αυτό το άλμπουμ για ένα εξάμηνο της ζωής μου αποκλειστικά. Μου ήταν αδύνατον να ακούσω οτιδήποτε άλλο. Κανόνιζα τις διαδρομές μου ώστε να διαρκούν τουλάχιστον όσο η διάρκειά του, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω στη μέση ή έστω λίγο πριν το τέλος για να κάνω οτιδήποτε άλλο. Ποιοί είναι αυτοί οι τύποι; Γιατί παίζουν έτσι; Είναι στουντιακό εννοείται, αποκλείεται να μπορούν να το παίξουν live. Λίγες από τις ατάκες που άκουγα όταν έβαζα τους φίλους μου να το ακούσουν σχεδόν με το ζόρι. Ο κουμπάρος μου ακόμα μου το κρατάει που δεν κατάφερε να ξανακούσει ποτέ Stratovarius μετά απ' αυτό. Η επιτομή του τι είναι Dream Theater, progressive rock, concept άλμπουμ, εξωγήινο παίξιμο και κυρίως μνημειώδη τραγούδια, όλα σε ένα πακέτο. Απάτητη κορυφή ακόμα και για τους ίδιους, είτε πριν είτε μετά.

Γιώργος Τζαβάρας (Need)
 
10. Bruce Dickinson - Accident Of Birth
Bruce Dickinson - Accident Of Birth Τρία στούντιο άλμπουμ, ένα live και πολλά single χρειάστηκαν για να κυκλοφορήσει το λαρύγγι των Iron Maiden έναν δίσκο αντάξιο της φήμης που κουβαλούσε στην κουρασμένη του πλάτη, αποδεικνύοντας ότι μια φωνάρα από μόνη της δεν φτάνει για να δημιουργηθούν αριστουργήματα. Η κιθαριστάρα και παραγωγάρα Roy Z, πραγματικά σταλμένος από τον Μεταλλικό Θεό, έβαλε τον Bruce πίσω στο σωστό δρόμο του Heavy Metal καθιστώντας τον προκάτοχο του "Accident Οf Birth", "Skunkworks", σουβέρ για να αράζεις  τον καφέ της παρηγοριάς. Ο Adrian Smith, έχοντας λακίσει από Μέιντεν και βάζοντας στον υγρό πάγο την τότε μπάντα του, Psycho Motel, κουμπώνεται στο γκρουπ και δημιουργούν έναν φανταστικό δίσκο, μακριά από την Maiden συνταγή επιτυχίας, βαρύ και σκοτεινό, νοσταλγικό και ταξιδιάρικο. Τις δώδεκα συνθέσεις πλαισιώνει ένα φανταστικό εξώφυλλο του Derek Riggs.

Νίκος Παπακώστας (Convixion, Strikelight)
 
9. Slayer - Seasons In The Abyss
Slayer - Seasons Ιn Τhe Abyss Οι Slayer είναι η απολυτή metal μπάντα! Νομίζω ότι αν έβαζες όλες τις metal μπάντες (από όλα τα είδη του metal) σε ένα καζάνι για να δεις τι θα βγει, το αποτέλεσμα θα ήταν οι Slayer! Τους άκουγα από το πρώτο τους άλμπουμ (το '84 αν δεν κάνω λάθος) και μπορώ να πω ότι όταν κυκλοφόρησε το "Seasons In The Abyss", περίμενα με κάποιο σκεπτικισμό αν θα μπορούσαν να βγάλουν άλμπουμ σαν το προηγούμενο ("South Of Heaven"). Θυμάμαι ότι πρώτα είδα το video clip και μετά άκουσα το άλμπουμ. Θεϊκά riff, τέλεια ερμηνεία, φοβερές συνθέσεις! Ένα τέλειο άλμπουμ! Highlight το "Dead Skin Mask".

Ανδρέας Λάγιος (Nightstalker)
 
8. Anathema - Alternative 4
Anathema - Alternative 4 Το "Alternative 4" θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο top 5 του soundtrack της εφηβείας μου. Μπήκε στην συλλογή μου μετά από μία καθαρότατη απάτη που έκανα στον αδερφό μου, πείθοντάς τον, με κάποιον τρόπο, ότι ΑΥΤΟ το άλμπουμ ήταν πιο ακραίο από το "Gallery Of suicide" των Cannibal Corpse. Είχα αισθανθεί ότι εκείνος ο δίσκος θα ήταν κάτι «φρέσκο» που έψαχνα εκείνο τον καιρό, ώστε να ξεκολλήσω λίγο από τα μέταλλα που άκουγα. Όταν επιτέλους το πήρα στα χέρια μου ένιωσα ότι ένας ανεξερεύνητος νέος ήχος περίμενε να τον ανακαλύψω. Το "Alternative 4" είχε την παράξενη δύναμη να σε κάνει να αισθάνεσαι ψυχική ανάταση και ελπίδα ενώ -σε αντίθεση με το λευκό του εξώφυλλο- παρέμενε στην βάση του μαύρο και μελαγχολικό. Μετά από αυτό το άλμπουμ άρχισα να γίνομαι πιο δεκτικός σε νέα ακούσματα. Ουσιαστικά, ήταν ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησα να απολαμβάνω το ψάξιμο και την ακρόαση της μουσικής.

Φώτης Καραογλάνης (Solarmonkeys)
 
7. Tool - Aenima
Tool - Aenima Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό άλμπουμ, που κυκλοφόρησε το 1996 και κατάφερε να γίνει τρεις φορές πλατινένιο έως το 2003, ενώ έλαβε βραβείο grammy για το ομώνυμο κομμάτι. Στόχος του; Να καταστρέψει κάθε συμβατό τρόπο σκέψης και να προβληματίσει, δίνοντας υπόσταση σε πλάσματα που δεν αναγνωρίζουν άκρα και όρια, αλλά προσπαθούν να κερδίσουν την ευκαιρία τους για ύπαρξη μέσα από την αναστήλωση μίας κατεστραμμένης κοινωνίας. Ύφος σκοτεινό, που εγκαταλείπει τη κλασική δομή στα κομμάτια που περιλαμβάνει με τον τρόπο που τη γνωρίζαμε έως τότε, μετατρέπεται στη προφητική γέφυρα που μετέπειτα θα κληθεί να ενώσει το κοινό τους με διαφορετικά ακούσματα. Είναι σίγουρα επανάσταση!

Γιώργος Προκοπίου (Poem, Mother Of Millions)
 
6. Iron Maiden - Fear Of The Dark
Iron Maiden - Fear Of The Dark Αγαπημένος Maiden δίσκος, παρότι δε συγκρίνεται ποιοτικά με τα αριστουργήματα των '80s,αλλά σαφώς καλύτερος του μέτριου "Νο Prayer For The Dying". Ξεχωρίζω τα κλασικά πλέον "Βe Quick Or Be Dead", "Wasting Love", "Afraid To Shoot Strangers", "Judas Be My Guide", που άντεξαν στη φθορά του χρόνου! Θεωρώ όμως πως η μεγάλη επιτυχία του άλμπουμ, δικαιωματικά, οφείλεται στο κορυφαίο ομώνυμο άσμα, που είναι απλά ο απόλυτος και δημοφιλέστερος, συναυλιακός, «λαϊκός» metal ύμνος που γράφτηκε ποτέ! Η τεράστια φήμη του "Fear Of The Dark" εξαπλώθηκε και σε ακροατήρια πέραν του metal, μεγάλωσε γενιές καινούργιων οπαδών και ουσιαστικά κράτησε όρθιο το μύθο των Maiden στα δύσκολα '90s,που απόντος Bruce είχε πάρει τον κατήφορο... Περασμένα-ξεχασμένα... Up the Irons m/

Γιάννης Παπανικολάου (Rock N' Roll Children, Diviner)
 
5. Dream Theater - Images And Words
Dream Theater - Images And Words Οκτώ λόγοι που πολλοί απο μας ακούμε prog σήμερα: Τα οκτώ τραγούδια του "Images And Words". Μπορεί το prog σαν ιδίωμα να ξεκίνησε χρόνια πριν, αλλά αυτό το κράμα του metal με prog που παρουσίασαν με τόσο αψεγάδιαστο τρόπο οι Dream Theater το 1992 είναι αυτό που τους καθιέρωσε και αυτό που άνοιξε όλους τους δρόμους για ότι θα ακολουθούσε αργότερα. Είναι ένας δίσκος χωρίς fillers. Η παραγωγή για την εποχή είναι εξωπραγματική με την άποψη ότι ακόμα και για τα σημερινά στάνταρ είναι HEAVY, αλλά ταυτόχρονα όλα είναι καθαρά και δεν χάνεται απολύτως τίποτα. Εκπληκτικές ερμηνείες και παιξίματα και από τους πέντε. Νομίζω ότι γέννησαν ένα μουσικό είδος και η αξία του δίσκου ήδη έχει φάνει στο πέρασμα του χρόνου.

Λευτέρης Γερμενλής (Until Rain)
 
4. Paradise Lost - Draconian Times
Paradise Lost - Draconian Times Μου έπεσε ο κλήρος να πω δυο λόγια για τους Paradise Lost και συγκεκριμένα για το άλμπουμ τους, "Draconian Times". Ένα άλμπουμ, μια ιστορία για τον συγκεκριμένο χώρο, που ίσως είναι και ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει η μπάντα από την ίδρυσή της και μετά. Η αλήθεια είναι ότι δεν παρακολουθώ αφοσιωμένα τα τελευταία δισκογραφικά βήματα της μπάντας (εάν υπήρχε κάτι πιο έντονο θα το είχα καταλάβει), αλλά το "Draconian Times" βρίσκεται και θα βρίσκεται πάντα σε μια εξέχουσα θέση στην ψυχή μου, μιας που στιγμάτισε στον χώρο του ατμοσφαιρικού doom μια ολόκληρη δεκαετία, την αγαπημένη μου δισκογραφικά δεκαετία των '90s. Το "Draconian Times" και γενικά οι Paradise Lost μπορούν να λένε υπερήφανα ότι έβαλαν κι αυτοί ένα μικρό λιθαράκι σε όλο το οικοδόμημα των '90s.

Σάκης Τόλης (Rotting Christ)
 
3. Megadeth - Rust In Peace
Megadeth - Rust In Peace Το "Rust In Peace" μαζί με το "Painkiller" των Judas Priest και το "Cowboys From Hell" των Pantera έσυραν τον χορό των '90s (κυκλοφορώντας το 1990) και έδωσαν στίγμα για το πώς θα ηχούσε το heavy metal σε αυτή τη δεκαετία: Αιχμηρό, οξύ, ταχύ και τραχύ. Στο σχήμα προσχωρούν κάποιοι από τους χαρακτηριστικότερους εκτελεστές που πέρασαν πότε από αυτό, συντελώντας σε αυτό που πολλοί μέχρι και σήμερα θεωρούν το καλύτερο line-up όλων των εποχών για τους Megadeth. Τα instant hits διαδέχονται το ένα το άλλο, με αποτέλεσμα το "Rust In Peace" να σημαδέψει τον εγκέφαλό σου σαν πυρωμένο σίδερο. Δίχως άλλο ένας δίσκος-σταθμός, τόσο για το thrash metal, όσο και για το metal γενικότερα, όπως και μία ανεξίτηλη επιρροή για τον υπογράφοντα.

Δημήτρης Κότσης (Mahakala)
 
2. Metallica - Metallica
Metallica - Metallica «Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς». Αυτό είναι ένα γνωμικό που οι Metallica φαίνεται να ακολουθούν κατά γράμμα καθ' όλη την ιστορία τους. Βρισκόμαστε στο έτος 1991. Το νερό δείχνει να έχει μπει στο αυλάκι με το "...And Justice For All", ένα απόλυτα επιτυχημένο εμπορικά άλμπουμ. Η μπάντα από την California, όμως, αποφασίζει να μην επαναπαυτεί στην επιτυχία αυτή. Είναι αποφασισμένοι να βγάλουν έναν δίσκο που θα αλλάξει τη σκληρή μουσική μια για πάντα. Τίτλος αυτού; Δεν χρειάζεται τίτλος. Δεν χρειάζεται καν εξώφυλλο. Το μόνο που χρειάζεται είναι δώδεκα τραγούδια που θα αλλάξουν τα πάντα. Η παραγωγή είναι τόσο καλή που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται ως «παγκόσμια σταθερά» ενώ, για τις συνθέσεις δεν θα πω πολλά. Μιλάει η ιστορία από μόνη της. Θα πω μόνο το εξής. Ποτέ καμία μπάντα δεν έφερε τόσα εκατομμύρια νέους οπαδούς στο σκληρό ήχο. Πόσο μάλλον ένας δίσκος μόνος του...ή μήπως να πω καλύτερα ένα ΤΡΑΓΟΥΔΙ μόνο! Οι Metallica δεν έκρυψαν ποτέ πόσο μεγάλοι οπαδοί του heavy metal ήταν και είναι. Με αυτό το άλμπουμ επέστρεψαν πίσω ότι είχαν δανειστεί από την κληρονομιά του metal στο δεκαπλάσιο και ανέβασαν τη μουσική που αγαπάμε στην θέση που της αξίζει.

Μπάμπης Παπανικολάου (Planet Of Zeus)
 
1. Judas Priest - Painkiller
Judas Priest - Painkiller Το άλμπουμ ξεκινά εκρηκτικά, με τον Scott Travis να αποδεικνύεται ως ιδανικός αντικαταστάτης του David Holland, καθώς το ανελέητο σφυροκόπημά του, εκμοντερνίζει με την καλή έννοια το rhythm section, ωθώντας την μπάντα σε πιο speed metal μονοπάτια. Το ομώνυμο κομμάτι έμελε να καθιερωθεί ως ένα από τα κλασσικότερα των Priest και χρειάζεται προσπάθεια για να εμποδίσεις το κεφάλι σου να κουνηθεί, ακούγοντας αυτό ή δυναμίτες όπως τα "Night Crawler", "All Guns Blazing" και "Metal Meltdown". Οι τίτλοι των κομματιών περιγράφουν εύστοχα το ηχητικό αποτέλεσμα, ενώ δεν υπάρχει filler. Τι να πεις για το "A Touch Of Evil", ένα ατμοσφαιρικό και mid tempo κομμάτι, που προκαλεί ρίγη στον ακροατή από την αρχή μέχρι το τέλος του; Ο «Leather rebel» Robert Halford είναι σε τρομερή φόρμα, ερμηνεύοντας με μοναδική ένταση και συναίσθημα, το δίδυμο των Glenn Tipton και K.K. Dawning «χτίζει» τα κομμάτια με δολοφονικά riffs και λυτρωτικά leads, ενώ ο Ian Hill δένει το rhythm section σαν γροθιά. Στα υπέρ του δίσκου, είναι και η βαριά και ασήκωτη παραγωγή του Chris Tsangarides. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες που έχουν βγάλει οι Judas Priest και για έναν δίσκο ορόσημο στο είδος.

Σωτήρης Βαγενάς (SepticFlesh)
 

 

  • SHARE
  • TWEET