Ανασκόπηση 2012: Indie

Από τους Μάνο Πατεράκη, Παντελή Μαραγκό, Πάνο Κατσούρη, 17/01/2013 @ 14:10
Indie rock, indie pop, indie folk, indietronica ...ή αλλιώς indie! Ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους και πολυσυλλεκτικούς μουσικούς χώρους, ο οποίος περιλαμβάνει από mainstream μοδάτα συγκροτήματα που γεμίζουν στάδια, μέχρι πειραματικούς καλλιτέχνες οι οποίοι θα σιχαίνονταν οποιαδήποτε αναγνώριση που ξεπερνά την έννοια του «cult following». Φυσικά, τα όρια είναι εντελώς θολά και δυσδιάκριτα. Οι μουσικές που παρουσιάζουμε, ωστόσο είναι σαφείς και καθορισμένες. Ιδού, λοιπόν, τι συνέβη, τι ακούσαμε και τι είδαμε μέσα στο 2012...

Μάνος Πατεράκης


R U Mine? After you!

Η χρονιά ξεκίνησε με τη σουηδική κυβέρνηση να προβαίνει στην επίσημη αναγνώριση της «Εκκλησίας του Κοπιμισμού», μίας θρησκείας με βασικό δόγμα την προστασία του δικαιώματος για ελεύθερο downloading και uploading. Ωστόσο, για τους ιδρυτές των Pirate Bay και Megaupload τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλά, καθώς αμφότεροι συλλήφθηκαν, με χολιγουντιανά σκηνικά στην περίπτωση του δευτέρου. Βέβαια, αυτά δεν αφορούν μόνο την indie σκηνή, οπότε σαν πρώτο σημαντικό γεγονός καταγράφηκε η μετριότατη εμφάνιση της Lana Del Rey στο Saturday Night Live, με την οποία σε ελάχιστο χρόνο κατάφερε να αναδειχθεί στο νέο «love to hate» φαινόμενο. Την ίδια ώρα, ο J. Tillman (drummer των Fleet Foxes) αποχωρούσε από το συγκρότημα για να συνεχίσει τη solo καριέρα του με σχετική επιτυχία υπό το project του Father John Misty, ενώ το Σεπτέμβριο ο Justin Vernon θόλωνε τα νερά για το μέλλον των Bon Iver, γνωστοποιώντας μια επ' αόριστο παύση «εργασιών», παρά τα δύο Grammys που κέρδισαν. Μιας και πιάσαμε τα βραβεία, αξίζει να θυμηθούμε ότι τον Νοέμβριο το πολυπόθητο Mercury Prize κατέληξε στα χέρια των Δ (Alt-J), για το πολύ καλό "An Awesome Wave".

Στο πεδίο των συνεργασιών, o Thom Yorke σχημάτισε τους Atoms For Peace παρέα με τον Flea, ο οποίος συμμετείχε και στο project Rocket Juice And The Moon του Damon Albarn, ενώ ιδιαίτερη υπήρξε και η indie-metal συνεύρεση της Feist με τους Mastodon. Επίσης, σύντομα νέο άλμπουμ μας έταξε ο Geoff Barrow των Portishead. Ακούσαμε κάποια ενδιαφέροντα κομμάτια από σημαντικά ονόματα που δεν είχαν νέα κυκλοφορία μέσα στη χρονιά, όπως το "R U Mine?" των Arctic Monkeys που απέδειξε ότι τα «κολλητιλίκια» του Alex Turner με τον Josh Homme έπιασαν τόπο. Αξιόλογα ήταν και τα νέα τραγούδια των Radiohead και των Blur, ενώ πριν λίγες ημέρες δόθηκε στη δημοσιότητα ένα νέο track από τους Pulp (σε παραγωγή James Murphy των LCD Soundsystem), οι οποίοι μπορεί να έχουν αβέβαιο μέλλον, αλλά είδαν το "Common People" να ανακηρύσσεται το σημαντικότερο κομμάτι των 90s σύμφωνα με το ΝΜΕ.

Γενικά, λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, οι Βρετανοί είχαν την τιμητική τους το 2012, όπως φάνηκε και από τις γεμάτες μουσική τελετές έναρξης και λήξης, όπου η βρετανική indie σκηνή είχε περίοπτη θέση. Ωστόσο, το πραγματικά αξιοπρόσεκτο γεγονός του 2012 ήταν ότι -για πρώτη φορά- οι δύο μεγαλύτερες επιτυχίες των charts προέρχονταν από τον indie χώρο. Τα "Somebody That I Used To Know" και "We Are Young" των Gotye και Fun. αντίστοιχα, έπαιζαν ασταμάτητα και βρέθηκαν στις θέσεις #1 και #3 των singles charts τόσο στη Μ. Βρετανία, όσο και στις Η.Π.Α. με το "Call Me Maybe" της Carly Rae Jepsen να είναι το μόνο που μπόρεσε να τα ανταγωνιστεί μπαίνοντας σφήνα ανάμεσά τους. Στα άλμπουμ, από πλευράς πωλήσεων εξαιρετικά πήγε (όπως αναμενόταν) το δεύτερο άλμπουμ των Mumford & Sons που κατέκτησε την κορυφή και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, όπως συνέβη και με το "Blunderbuss" του Jack White. Στα δυσάρεστα μένει η τραγωδία πριν από συναυλία των Radiohead, αλλά αισιόδοξοι καθώς είμαστε θα κλείσουμε με τα χαριτωμένα νέα, όπου σημειώνουμε την γκολάρα του Serge Pizzorno των Kasabian σε παιχνίδι φιλανθρωπικού χαρακτήρα, την είσοδο των Flaming Lips στο βιβλίο Guiness για τις οκτώ συναυλίες που έδωσαν σε 24 ώρες και την εμφάνιση των Decemberists στους Simpsons.



Παντελής Μαραγκός

Sixteen Saltines

Μετά τα νέα, σημαντικά ή ανάλαφρα, τα οποία απασχόλησαν το indie ακροατήριο τη χρονιά που μας πέρασε, ας μιλήσουμε για τους δίσκους που ξεχώρισαν, ξεχωρίσαμε και ξεχωρίσατε. Καταρχάς, στις σημαντικές κυκλοφορίες συγκαταλέγεται η πρώτη solo δουλειά του Jack White των The White Stripes, η οποία «παίχτηκε πολύ» σε mainstream ακροατήρια. Η Fiona Apple με τον δίσκο που έχει όνομα-σιδηρόδρομο εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς με τον πανέμορφο τέταρτο δίσκο της σε 16 χρόνια καριέρας. Οι Spiritualized, μετά τη σοβαρή περιπέτεια υγείας του Jason Pierce, κυκλοφόρησαν έναν εξαιρετικό δίσκο που παντρεύει το indie με τη neo-psychedelia. Το "Paralytic Stalks" των «γερόλυκων» της indie pop Of Montreal ικανοποίησε με τη soft διαστροφή του. Στα ονόματα που έχουν πια εδραιωθεί στο χώρο, ειδικά μετά τις φετινές τους δουλειές, συγκαταλέγονται οι Beach House με τη μουσική τους που κάνει πολλές dream pop παρακάμψεις και οι The Maccabees, ο δίσκος των οποίων προκάλεσε σημαντικό θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Καλλιτέχνες με δισκογραφία πίσω τους, οι οποίοι όμως έκαναν το ξεπέταγμά τους φέτος είναι η Καναδέζα Grimes, ό,τι πιο ενδιαφέρον μας έχει δώσει η indietronica εδώ και καιρό, με το εξαιρετικό της άλμπουμ "Visions", το οποίο βρίσκεται σχεδόν σε κάθε λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, και ο Αυστραλοβέλγος Gotye, ο οποίος είδε το "Making Mirrors" του και ειδικά το single "Somebody That I Used To Know" να κάνει αναπάντεχη και άνευ προηγουμένου επιτυχία. Οι The Walkmen στον 7ο δίσκο τους πια φαίνεται πως κατάφεραν να κάνουν τον ήχο τους να ακούγεται μεστός και τόσο δεμένος έτσι ώστε να κερδίσουν την αναγνώριση που τους αξίζει, ενώ οι The Shins με το "Port Of Morrow" παραμένουν σταθερά καλοί.



Μάνος Πατεράκης

Yet Again

Όσον αφορά το female-fronted indie, ή αν θέλετε τις γυναίκες singer-songwriters, η χρονιά ήταν λίγο πιο φτωχή σε σχέση με πέρυσι, κυρίως επειδή πέρυσι ήταν εντυπωσιακή στον εν λόγω τομέα. Μετά την επιτυχία της Fiona Apple, οφείλουμε να αναφέρουμε το πολύ όμορφο "Tramps" της Sharon Van Etten, τη νέα δουλειά της Bat For Lashes που συνεχίζει τους ιδιαίτερους και άκρως ενδιαφέροντες δίσκους της και το πιο άσημο αλλά εκπληκτικό άλμπουμ της Νορβηγίδας Susanne Sundfør. Συνεχίζοντας με ποιοτικότατους δίσκους που δεν πρέπει να παραλείψετε, να αναφέρουμε το "Shields" των Grizzly Bear, το "Swing Lo Magellan" των Dirty Projectors και το "Moms" των Menomena. Και οι τρεις τους αποτελούν θετικότατα δείγματα μοντέρνου indie με εξαιρετικές στιγμές μέσα στο καθένα. Ο Andrew Bird έβγαλε δύο κυκλοφορίες μέσα στη χρονιά, το γλυκόπιοτο "Break It Yourself" και το πιο folk "Hands Of Glory". Ακόμα πιο πολλές κυκλοφορίες (τρία full-length στο σύνολο) έβγαλε ο Ty Segal, με το "Slaughterhouse" να ξεχωρίζει εξ' αυτών. Δύο ήταν και οι φετινοί δίσκοι των Mount Eerie, με την προσοχή να εστιάζεται στο υποβλητικό lo-fi του "Clear Moon". Οι Liars προσέθεσαν ακόμα πιο πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία στη μουσική στο "WIXIW", οι Γερμανοί Get Well Soon συνέχισαν να μας προσφέρουν άκρως συναισθηματικά τραγούδια όπου οι Radiohead συναντούν τους Beirut και, τέλος, ο M. Ward με το "A Wasteland Companion" έβγαλε ακόμα ένα δίσκο όπου το ανάλαφρο indie συναντά το rockabilly, με ήχους που χρωστάνε πολλά στα 50s και τα 60s.



Ο indie χώρος είναι ζωντανός όσο ελάχιστοι. Κάτι που αφ’ ενός σημαίνει ότι έχουμε πολλή σαβούρα, αφ’ ετέρου ότι ξεπηδούν συνεχώς ενδιαφέροντα καινούρια συγκροτήματα. Χωρίσαμε λοιπόν τους καλλιτέχνες που έβγαλαν φέτος δεύτερο δίσκο και αυτούς που έβγαλαν φέτος το ντεμπούτο τους ξέχωρα από τους υπόλοιπους...

Sun's Coming Up (sophomore albums)

Από τους καλλιτέχνες που έβγαλαν φέτος τον δεύτερο δίσκο τους είχαμε δύο που ξεχώρισαν με μια πρώτη ματιά. Οι Mumford & Sons είναι ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος γιατί το ντεμπούτο τους έκανε επιτυχία ένα ή και δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Ωστόσο, ο δεύτερος δίσκος τους
και το εξαιρετικό indie folk τους αξίζει και αναγνωρίστηκε στην ώρα του. Οι Tame Impala, το δεύτερο συγκρότημα που ξεχώρισε, μας προσέφεραν έναν από τους πιο φρέσκους ήχους της χρονιάς, μπολιάζοντας το indie με ψυχεδέλεια και progressive rock, όλα υπό ένα ρετρό πρίσμα. Το "Coexist" των The XX αναρριχήθηκε ψηλά σε πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς , όπως ακριβώς συνέβη και με τη νέα δουλειά των Japandroids με τις αρκετές noise αναφορές. Εντυπωσίασε ο δίσκος του Perfume Genius, βγάζοντας ένα άλμπουμ που δεν προμηνυόταν με βάση το ντεμπούτο του. Οι The Vaccines συνέχισαν να εξελίσσονται μουσικά αφήνοντας υποσχέσεις για το μέλλον, χωρίς όμως ακόμα να δίνουν το κάτι παραπάνω. Οι First Aid Kit, δύο αξιαγάπητες Σουηδέζες (γεννημένες το 1990 και το 1993) έβγαλαν τη δεύτερη δουλειά τους, το ατμοσφαιρικό indie folk "The Lion's Roar". Για το τέλος κρατάμε τη «δικιά μας» Marietta Fafouti και το εξαιρετικό απ' όλες τις απόψεις "Homemade Joy", έναν δίσκο που πρέπει να ακουστεί από οποιονδήποτε αρέσκεται σε τέτοιους ήχους.



Μάνος Πατεράκης

Fitzpleasure (debut albums)

Και στα ντεμπούτα, δύο ήταν οι καλλιτέχνες που έκαναν το «μπαμ». Καταρχάς να πούμε ότι τον δίσκο της Lana Del Rey τον θεωρούμε σαν ντεμπούτο, καθότι άλλαξε το όνομά της και αποφάσισε να κάνει μια νέα αρχή, υπό εντελώς διαφορετικές προϋποθέσεις. Ήταν σίγουρα ένα από τα πρόσωπα της χρονιάς που απέκτησε φανατικούς φίλους και εχθρούς. Βρισκόταν στην επικαιρότητα καθʼ όλη τη διάρκεια του έτους, με μια σειρά από καλά singles τα οποία ενισχύουν την άποψη ότι ήρθε για να μείνει. Το έτερο «μπαμ», αν και όχι τόσο βαρύγδουπο, το έκαναν οι Δ (Alt-J). Το "An Awesome Wave" με τον φρέσκο, πολυδιάστατο indie pop ήχο του και τις πανέμορφες στρώσεις μελωδιών, τους έκανε να ακουστούν από πολύ κόσμο και να κατακτήσουν μέχρι και το βραβείο Mercury. Ο Jake Bugg, ένας παλιομοδίτης πιτσιρικάς  γύρισε την πλάτη στην εύκολη λύση των talent shows και κατάφερε να βρεθεί στην κορυφή των charts με τον γεμάτο πιασάρικες μελωδίες ομώνυμο δίσκο του. Οι Terrible Feelings κατέφεραν να δημιουργήσουν μία φρέσκια, εναλλακτική μουσική διατηρώντας κάθε στιγμή το σημαντικότερο στοιχείο τους, το punk feeling. Οι Polica, αν και πρωτοεμφανιζόμενοι, έβγαλαν μια δουλειά που μπλέκει πολλά διαφορετικά στοιχεία με «έμπειρο» τρόπο, ενώ απόλυτα μεστοί παρουσιάστηκαν με το πρώτο δισκογραφικό τους χτύπημα οι Σκωτσέζοι Django Django, πλησιάζοντας στα όρια του art rock. Τελειώνοντας με τα ντεμπούτα, άγνωστος μεταξύ αγνώστων ήρθε ο Γάλλος Rover και με μηδενική προώθηση κυκλοφόρησε μια εκπληκτική δουλειά με πολλές επιρροές από David Bowie, η οποία αποκτά σιγά αλλά σταθερά όλο και περισσότερους λάτρεις.



Μάνος Πατεράκης

Oh, Henrietta, We Can't Live Forever

Ας δούμε τώρα τις κυκλοφορίες που μας άφησαν άσχημη γεύση. Καταρχάς, να πούμε ότι το νησί χωλαίνει... Φέτος, η Μ. Βρετανία όχι απλά δεν είχε πολλές γνωστές κυκλοφορίες αλλά και αυτές οι λίγες απογοητεύουν και δεν μπορούν να κρατήσουν ψηλά τον Αγγλικό όρο indie που τόσα χρόνια τραβούσε τα φώτα πάνω του. Στο "Beacon" των Two Door Cinema Club έμειναν μόνο οι neon κιθάρες τους, οι χαμαιλέοντες αισθητικής Mystery Jets έκαναν μια λάθος στροφή σε πολύ αμερικανιά με το "Radlands", ενώ ούτε οι Big Pink κατάφεραν να μας πουν το κάτι παραπάνω. Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού είχαμε περισσότερη αρνητική κινητικότητα. Με συνοπτικές διαδικασίες οι πρώην Morning Benders νυν Pop Etc, πέραν του ότι άλλαξαν το όνομα τους για έναν πραγματικά ηλίθιο λόγο, κατάφεραν με περίσσια ευκολία να σβήσουν από τις μνήμες μας το πανέμορφο ντεμπούτο τους. Οι Band Of Horses μετά τον ίσως καλύτερο δίσκο της καριέρας τους, "Infite Arms", μας έδωσαν το αδιάφορο "Mirage Rock", το "Centipede Hz" κάνει τους άλλοτε πρωτοποριακούς Animal Collective να φαντάζουν κακόγουστοι παλιομοδήτες και το "The Only Place" των Best Coast έσκασε άχαρα την γλυκιά φούσκα του beach pop. Μικρή παρένθεση και σίγουρο άξιο αναφοράς το "Fragmant World" των Yeasayer που παρότι δεν είναι κακό δεν κατάφερε να καλύψει τις προσδοκίες για μεγάλα ιδιαίτερα πράγματα και δείχνει να μπέρδεψαν τα καύσιμα που βάζουν στην μηχανή τους. Οι Shearwater που έχουν κυκλοφορήσει δισκάρες στο παρελθόν, βρίσκονται πια στο ποιοτικό τους ναδίρ με το "Animal Joy"... Θέλουμε να πιστεύουμε ότι πρόκειται για μια άσχημη παρένθεση και όχι για απόδειξη διάττοντος αστέρος. Βάζοντας τα προαναφερθέντα στην άκρη, ξεχωριστά θα πρέπει να αναφερθεί πως η popular όψη του garage rock revival που αγαπήθηκε τόσο πολύ από έναν τεράστιο αριθμό συγκροτημάτων στο πρόσφατο παρελθόν δεν μπορεί να μιλήσει πια στα αυτιά μας. Τρανό παράδειγμα οι Hives και οι The Soft Pack.



Πάνος Κατσούρης

Let's Roll Like We Used To

Οι Έλληνες οπαδοί της χαοτικής ταμπέλας indie έχουν κατηγορηθεί ουκ ολίγες φορές για την επιδερμική σχέση τους με τούτο το μουσικό είδος. Τελικά ισχύει κάτι τέτοιο, υπάρχει ανταπόκριση ή μήπως οι παράγοντες που κρίνουν το αποτέλεσμα βρίσκονται σε ξένα χέρια; Μια ματιά στις εγχώριες συναυλίες του 2012 ίσως λύσει πολλές απορίες. Βγάζοντας στην άκρη το από μια πλευρά indie αλλά για ιδιαίτερα γούστα Plissken Festival, προχωρούμε στο μεγαλύτερο όνομα του συγκεκριμένου χώρου που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα το έτος που μας πέρασε... Το Ejekt Festival μας έφερε για headliners τους Kasabian και τους πλαισίωσε με άλλες μπάντες και καλλιτέχνες όπως Band Of Skulls, Miles Kane, James, Customs, Wheatman. Επρόκειτο αναμφισβήτητα για το πιο θορυβώδες event της χρονιάς. Μένοντας στα των μεγάλων διοργανώσεων, αξίζει να αναφέρουμε το φεστιβάλ της «πλατφόρμας ανάδειξης και υποστήριξης νέων καλλιτεχνών» Jumping Fish με ονόματα όπως The Heavy, Idra Kayne, Bangies, Macy Gray, Σοφία Κουρτίδου, Ειρήνη Σκυλακάκη και το αμιγώς ελληνικό Ark Festival με τους Νίκο Πορτοκάλογλου, Imam Baildi, Maraveyas Ilegal, Λουκιανό Κηλαηδόνη, The One Night Onlys, The Burger Project & Takim κ.α. Πηδώντας στις μεμονωμένες συναυλίες τώρα, περισσότερο από όλα μύρισε βρώμικο garage, όχι σε ποσότητα αλλά σε ποιότητα με τον μπαρουτοκαπνισμένο Ty Segall, τους ψυχεδελικούς Night Beats και τους Acid Baby Jesus να support-άρουν και τους δύο. Συνεχίζοντας, όπως πάντα μας επισκέφτηκαν αρκετοί αγαπημένοι του ελληνικού κοινού. Calexico και Woven Hand έδωσαν αίσθηση Americana (αν και για τις κυκλοφορίες των δύο μιλάμε σε άλλη ανασκόπηση), Get Well Soon και Shearwater δημιούργησαν όμορφη ατμόσφαιρα, οι A Place To Bury Strangers γέμισαν τον χώρο με θόρυβο και οι Subways όπως επίσης και οι Japandorids κατάφεραν το επιθυμητό: να κάνουν σαματά. Τα βήματα που γίνονται είναι αργά. Αν είναι και σταθερά δεν το ξέρουμε, το μέλλον θα δείξει...



Πάνος Κατσούρης

Κάπως έτσι, λοιπόν, έλαβε τέλος η ανασκόπηση του indie για το 2012. Κάτι που για εμάς τους συντάκτες, αλλά και για όσους από εσάς έχετε το χρόνο και τη διάθεση να ακολουθείτε στενά τα μουσικά δρώμενα, λειτουργεί ταυτόχρονα σαν κλείσιμο σελίδας αλλά και σαν εφαλτήριο για μια νέα χρονιά, στην οποία εισερχόμαστε ...ορεξάτοι. Το indie, αχανές ως είναι εξ’ ορισμού, είναι σίγουρο ότι μας επιφυλάσσει δυνατές συγκινήσεις. Επίσης, επικίνδυνο ως είναι, μας επιφυλάσσει και απογοητεύσεις. Εμείς εδώ θα είμαστε να μοιραζόμαστε τις απόψεις μας με σας, είτε μέσω κριτικών, live reports, άρθρων και αφιερωμάτων, είτε μέσω της αντίστοιχης ανασκόπησης του χρόνου, περίπου τέτοια μέρα. Μέχρι τότε, οι επισημάνσεις σας στα σχόλια αυτής της ανασκόπησης είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενες.

Μάνος Πατεράκης
  • SHARE
  • TWEET