Ανασκόπηση 2011: Post Rock / Metal

Η φετινή χρονιά κύλησε πιο γρήγορα από ποτέ. Τα προβλήματα πολλά, το ίδιο όμως και οι εμπειρίες, όπως επίσης και οι νέες συγκινήσεις. Θα ήταν απόλυτα κατανοητό αν κάποιος ισχυριζόταν ότι δεν υπάρχει χρόνος ή διάθεση να ασχοληθεί με τους τόνους κυκλοφοριών που βγαίνουν σήμερα ή ακόμα και να αποφασίσει να «εκμεταλλεύεται» τη μουσική μονάχα ως μέσο εφήμερης διασκέδασης. Ευτυχώς, όμως, πάντα θα υπάρχουν ορισμένοι που θα αναζητούν το κάτι παραπάνω και θα ψάχνουν εις βάθος, δίνοντας έτσι το κουράγιο στους δημιουργούς να συνεχίσουν να προσφέρουν στην ανθρωπότητα την ψυχαγωγία, την επιθυμία, την ανάγκη.

Are You There?

Στo χώρο του post rock / metal η χρονιά, σε αντίθεση με την περσινή, δεν περιείχε βαρυσήμαντα γεγονότα, ούτε φυσικά πομπώδεις δηλώσεις, αφού τα μέλη της εν λόγω σκηνής ποτέ δεν προσπάθησαν να απασχολήσουν χωρίς λόγο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μετά την περσινή επανασύνδεση των Godspeed You! Black Emperor και τη διάλυση των Isis, δε γνωρίζω ποιο γεγονός θα μπορούσε να αποσπάσει περισσότερο την προσοχή και τα σχόλια του κόσμου.

Ακόμα και από άποψη νέων κυκλοφοριών, τα «μεγάλα» ονόματα του χώρου κατά ένα μεγάλο ποσοστό απείχαν, αφήνοντας τα φώτα της δημοσιότητας στους «μικρομεσαίους», ώστε να αναδείξουν τις δουλειές τους, και δίνοντας βήμα στα νέα συγκροτήματα του χώρου να φέρουν αισιοδοξία για την εξέλιξη της σκηνής. Εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα οι Σκωτσέζοι Mogwai με την κυκλοφορία τους "Hardcore Will Never Die, But You Will" (αλλά και το "Earth Division" E.P.), καθώς επίσης και οι Explosions In The Sky με το "Take Care, Take Care, Take Care".

Stumble Then Rise on Some Awkward Morning

Πέρα από αυτά, σημαντική ήταν η επιστροφή του Justin Broadbrick με τους Jesu και το "Ascension", τέσσερα χρόνια μετά το "Conqueror". Φυσικά, ο πολυπράγμων Justin πάντα έβρισκε τον τρόπο να παραμένει στο προσκήνιο, άλλα οι δηλώσεις του ότι το προπέρσινο "Infinity" δεν αποτελεί full length κυκλοφορία είχαν επεκτείνει την ανυπομονησία μας. Κατά τα άλλα, οι 65daysofstatic απασχολήθηκαν με το εναλλακτικό soundtrack τους για την ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1972, "Silent Running", ενώ οι Sigur Ros, πέρα από τη live ταινία τους, "Inni", πέρασαν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στα ψιλά γράμματα. Πιο συνεπής από το μαγικό νησί της Ισλανδίας, ο Ólafur Arnalds κυκλοφόρησε το project του "Living Room Songs" μέσα σε μια βδομάδα, ένα κομμάτι την κάθε ημέρα. Ο Efrim Manuel Menuck, η ψυχή των Godspeed You! Black Emperor και A Silver Mt. Zion, κυκλοφόρησε την πρώτη του προσωπική δουλειά, "High Gospel", χωρίς να εντυπωσιάσει, αλλά ούτε και να απογοητεύσει. Από την άλλη μεριά, ο Aaron Turner, μακριά από τους Isis δείχνει να επαναπροσδιορίζει την ταυτότητά του με το δεύτερο δίσκο των άκρως ενδιαφερόντων Mamiffer, "Mare Decendrii".

We Flood Empty Lakes

Η αδράνεια και η απουσία των πρωτοπόρων του χώρου δε σημαίνει αναγκαστικά και πτώση της ποιότητας της σκηνής. Στις σημαντικότερες κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς συγκαταλέγονται το "Deep Politics" των Grails, που προσφέρει μουσικές γνώσεις για σεμινάριο, βγάζοντας ταυτόχρονα άπειρο συναίσθημα, ο εκπληκτικός ομώνυμος τρίτος δίσκος των Long Distance Calling, που πλέον πάλιωσε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ξεχάστηκε και θα μας απασχολήσει ξανά στις αρχές του νέου έτους με την εμφάνισή τους στη χώρα μας, καθώς επίσης και το εντυπωσιακό "It's Getting Colder" των We Made God. Πολύ αξιόλογες οι κυκλοφορίες των πιο indie / alternative Jeniferever αλλά και των Blueneck, Maybeshewill, This Will Destroy You, Exxasens, Tides From Nebula, με κρυμμένο διαμάντι τους «δικούς μας» Gravitysays_i. Οι Midas Fall επέστρεψαν με το "As Our Blood Separates" E.P. και μέχρι την επόμενη δουλειά τους θα μας κάνουν να συζητάμε για τη διασκευή τους στο "Hurt" των Nine Inch Nails. Πολύ δυνατό E.P. κυκλοφόρησαν και οι Kwoon, οι οποίοι δείχνουν να βρίσκονται σε διαρκή ανοδική πορεία από τη σύστασή τους κι έπειτα. Αν και όχι ιδιαίτερα γνωστοί, οι The Seven Mile Journey, Codes In The Clouds και οι math rock-ίζοντες Ιρλανδοί And So I Watch You From Afar σίγουρα αξίζουν της προσοχής σας.

All Is Violent, All Is Bright

Πιο heavy, αλλά γνωστοί για την ποιότητα τους, οι Black Tusk με το "Set The Dial", οι Omega Massif με το "Karpatia" και οι Russian Circles με το "Empros" έχουν την ικανότητα να κερδίσουν ταυτόχρονα τους ανοιχτόμυαλους μεταλλάδες αλλά και τους ορεξάτους για πιο βαρύ ήχο post-rock/metal οπαδούς. Να μην παραλείψουμε τους πιο folk / electronica Talkdemonic, τους Ghost Brigade με την υποβλητικά σκοτεινή ατμόσφαιρά τους και τους συνεχιστές των Fall Of Efrafa, Light Bearer, με το "Lapsus".

Πείτε μας κολλημένους, αλλά καμία από τις παραπάνω κυκλοφορίες δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «απογοήτευση». Σίγουρα τα συγκροτήματα που κάνουν την διαφορά καθώς και αυτά που βοηθούν στην εξέλιξη του ύφους είναι ολοφάνερα, αλλά θα ήταν άδικο προς τις υπόλοιπες μπάντες να υποβιβάσουμε τις δουλειές τους, όχι λόγω κολλήματος, αλλά εξαιτίας της ποιότητας των εν λόγω κυκλοφοριών. Ωστόσο, άδικο θα ήταν επίσης να μην αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και να μην ξεχωρίσουμε δύο κυκλοφορίες που πραγματικά πάνε τον ήχο ένα βήμα μπροστά. Μιλάμε για το "Plains Of The Purple Buffalo" των *Shels και το "Svartir Sandar" των Solstafir.

A Cheery Wave From Stranded Youngsters

Το μέλλον προβλέπεται λαμπρό, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στη χώρα μας. Οι Sleepstream από τη Θεσσαλονίκη έσκασαν από το πουθενά με το "A Waltz With The Seventh Crane" πριν μερικές μόλις μέρες και έτσι είναι πιθανό το ντεμπούτο τους να μη λάβει ακόμα την αποδοχή που του αξίζει και να χάσει ενδεχομένως τη θέση που θα έπρεπε να κατείχε στις λίστες μα τα καλύτερα της χρονιάς. Τα συγκροτήματα που δεν είναι ακριβώς νεοσύστατα αλλά φέτος κατάφεραν να κυκλοφορήσουν την πρώτη full length δουλειά τους είναι πολλά και με εντυπωσιακά αποτελέσματα: οι The End Of The Ocean με το "Pacific.Atlantic", οι κυρίως ambient Braveyoung και οι Ολλανδοί οπαδοί του Lynch, Fire Walk With Us, με ισόποσες δόσεις post rock και metal στο ντεμπούτο τους, "Carriers". Κλείνοντας, επιβάλλεται να αναφερθούν τα ντεμπούτα των Terra Tenebrosa, οι οποίοι εντυπωσίασαν με το "The Tunnels", ένα από τα πιο σκοτεινά και απόκοσμα μουσικά δημιουργήματα των τελευταίων ετών, και των Barrows, οι οποίοι με το "Imprecari Island" αποτελούν το νέο καλά κρυμμένο μυστικό στο χώρο του δυναμικού instrumental post-rock, στα χνάρια των Red Sparowes και Pelican.

We Stood Transfixed In Blank Devotion

Το θετικό συμπέρασμα, που έγινε ακόμα πιο φανερό μέσα στο έτος που μας αποχαιρετά, είναι ότι η εν λόγω μουσική βασίζεται σε πληθώρα ονομάτων, παλιών και νέων, γνωστών και αγνώστων, τα οποία δείχνουν εξίσου ικανά να ξεχωρίσουν. Αρωγός σε αυτό ένα κοινό που δείχνει να μην έχει ουδένα κόμπλεξ να δώσει ευκαιρίες σε ονόματα που ενδεχομένως να μη γνώριζε καν πριν την ανακοίνωση των συναυλιών τους. Φέτος, λοιπόν, παρακολουθήσαμε από φτασμένα, αγαπημένα ονόματα του χώρου, όπως οι God Is An Astronaut, μέχρι ανερχόμενες δυνάμεις της σκηνής, όπως οι Tides From Nebula με τους Midas Fall. Συν τοις άλλοις, είχαμε την τιμή να υποδεχτούμε τους «Αθηναίους» (μην προτρέχετε, από το Athens της Georgia μάς έρχονται) Maserati, τους Νορβηγούς The Samuel Jackson Five και τους Σουηδούς Jeniferever, αμφότερα συγκροτήματα που αποτελούν δυνατά χαρτιά του post-rock κορμού.

Σκληραίνοντας λίγο τον ήχο, δεν ξεχνάμε να συμπεριλάβουμε την εμφάνιση των Khuda αλλά και των The Ocean σε ένα εξαιρετικό line-up, παρέα με τους Intronaut και τους Red Fang. Μοναδικό μελανό σημείο η ακύρωση του πολυαναμενόμενου live των Mogwai, με support τους Kwoon, λόγω απεργιακών κινητοποιήσεων των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας. Ευτυχώς, η εν λόγω συναυλία θα λάβει χώρα το Γενάρη που μας έρχεται, σε μια συναυλιακή χρονιά που, αν κρίνουμε από το ξεκίνημά της (Her Name Is Calla, Blueneck, Long Distance Calling), αναμένεται άκρως ενδιαφέρουσα.

Χωρίς τυμπανοκρουσίες και περιττές θριαμβολογίες, τα post rock/metal συγκροτήματα συνεχίζουν το σιωπηλό τους αγώνα. Φυσικά, οι οπαδοί στηρίζουν ακόμα την προσπάθειά τους και έτσι η σκηνή παραμένει ζωντανή, τόσο σε Ευρώπη και Αμερική, όσο και στη χώρα μας, αν και πιο λιτή και διακριτική. Παρότι ο post rock και ο post metal ήχος έχουν σταμπαριστεί με τη ρετσινιά του «μοδάτου», εντούτοις η διάρκεια που έχουν επιδείξει τα συγκροτήματα και το κοινό τους στο χρόνο καθώς επίσης και η ικανότητά τους να ελίσσονται και να μπολιάζουν στους κόλπους τους από kraut rock μέχρι black metal και από ηλεκτρονική μουσική μέχρι indie αποτελούν εχέγγυα ότι πρόκειται για μια σκηνή που θα μας απασχολεί για πολλά όμορφα χρόνια ακόμα.

Γιάννης Βόλκας, Μάνος Πατεράκης