Ανασκόπηση 2011: New Rock / Metal

«In lack of a better word and that's my best excuse». Θα δανειστώ τους στίχους των Green Day για να δικαιολογήσω τον τίτλο του είδους που έχουμε βαπτίσει ως New Rock / Metal, καθώς τοποθετείται κάπου στο ενδιάμεσο της σύγχρονης σκληρής rock σκηνής και των metal συγκροτημάτων. Αυτών που δεν είναι και τόσο alternative, αυτών που σίγουρα δεν είναι indie, όπως χρησιμοποιείται ο όρος, αυτών που δεν παίζουν heavy metal στις κλασσικές του φόρμες. Πού να κατατάξεις μπάντες όπως οι Tool ή οι System Of A Down και τόσα άλλα ονόματα δηλαδή; Κι όχι τίποτα άλλο, οι μπάντες αυτές είναι πολλές, αυξάνονται συνεχώς και πρωταγωνιστούν...

Remember Everything

Σημαντικά γεγονότα συνέβησαν περισσότερο το 2010 και ζήσαμε τον αντίκτυπό τους φέτος, όπως π.χ. η ενεργοποίηση των System Of A Down, για τους οποίους κάποιοι ταξιδέψαμε στο εξωτερικό και δε χάσαμε, ενώ οι Slipknot τελικά συνέχισαν και χωρίς τον Paul Gray, καταρρίπτοντας τις Κασσάνδρες που μιλούσαν για το τέλος της μπάντας. Η μηχανή των Disturbed φαινόταν ότι έχανε λάδια, τόσο με το τελευταίο άλμπουμ, όσο και με τις ζωντανές εμφανίσεις, οπότε αποφάσισαν να την αποσύρουν για απροσδιόριστο διάστημα, μέχρι να λειτουργεί ξανά όπως πρέπει, μόνο που κανείς δε βάζει το χέρι «inside the fire» σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι για τη μπάντα. Παράλληλα, έχουμε και τους Coheed And Cambria να ζουν μια συνεχή οδύσσεια. Είπαν να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στον Michael Todd -μετά την περιπέτεια του με τα ναρκωτικά- να στεριώσει στη μπάντα και αυτός τους εξέθεσε ανεπανόρθωτα, καθώς εν μέσω περιοδείας είπε να ληστέψει ένα φαρμακείο, ελέω του εθισμού του, και φυσικά εκδιώχθηκε. Και σα να μην έφτανε αυτό, αποχώρησε κι ο πολύς Chris Pennie, αλλά αυτή η μπάντα έχει μάθει να αναγεννιέται από τις στάχτες της κι έτσι με τον Josh Eppard να επιστρέφει ξανά στη σύνθεσή της ετοιμάζει τη νέα σελίδα της πορείας της. Παράλληλα, οι πολύ συμπαθείς Atreyu, πάνω που πήραν τα πάνω τους δισκογραφικά με δύο πολύ καλές κυκλοφορίες, μπαίνουν κι αυτοί σε μια απροσδιόριστη περίοδο παγώματος δραστηριοτήτων, καθώς φαίνεται ότι τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά μεταξύ τους.



In Waves

Εδώ μιλάμε κατά βάση για ενεργές μπάντες, που στα πλαίσια της μουσικής βιομηχανίας έχουν σταθερή συχνότητα δισκογραφικής παρουσίας και μάλιστα τα μισά μεγάλα ονόματα κυκλοφορούν κάτι τη μια χρονιά και τα άλλα μισά την άλλη, οπότε ήταν μεγάλος ο αριθμός των νέων δουλειών από τα σημαντικά και γνωστά ονόματα. Τόσο οι Machine Head όσο και οι Mastodon έχουν πλέον ηγετική θέση στη μουσική αυτή κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, είτε κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, είτε εθελοτυφλεί. Φέτος, λοιπόν, φρόντισαν να εδραιώσουν ακόμα περισσότερο τις θέσεις τους με τις νέες δισκογραφικές δουλειές τους. Οι «ομόσταυλοί» τους στη Roadrunner, Trivium, πήραν γενναίες αποφάσεις και ρίσκα με τη νέα τους δουλειά, κάτι που δεν έκαναν σε καμία περίπτωση οι Five Finger Death Punch, ενώ οι Shinedown, για να κρατήσουν τους οπαδούς ζεστούς μέχρι το επόμενο άλμπουμ, κυκλοφόρησαν ένα χορταστικό διπλό ζωντανό CD/DVD, το "Somewhere In The Stratosphere". Σε μία από τις μπάντες που αποτελούν πλέον σημαντικό κεφάλαιο στο σύγχρονο ήχο εξελίσσονται οι Black Stone Cherry, που κυκλοφόρησαν ένα ακόμα πολύ καλό άλμπουμ, ενώ πρέπει πλέον να παραδεχτούν και οι παλιοί οπαδοί τους ότι στον ευρύτερο χώρο της μοντέρνας σκηνής ανήκουν εδώ και κάποια χρόνια οι In Flames, που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ χωρίς τον Jesper Stromblad, ο οποίος δημιούργησε μια νέα σουηδική all star μπάντα, τους The Resistance. Όπως εδώ κατατάσσονται πλέον και οι The Haunted, μετά το εντυπωσιακό "Unseen". Ή μήπως υπάρχει ακόμα κόσμος που θεωρεί ότι οι In Flames ανήκουν στο death metal και οι The Haunted στο thrash; «It's evolution baby», που φώναζε κι ο Eddie Vedder...

...Α, και μιας και πιάσαμε Seattle, μπορεί να περιμένουμε γονατιστοί νέο δίσκο από τους Soundgarden, αλλά ο Cornell οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι είναι καθηλωτικός ακόμα και μόνος του με μια κιθάρα, όπως απέδειξε με το "Songbook". Η έτερη φωνάρα που ακούει στο όνομα Maynard James Keenan πετάει ό,τι ιδέα του περισσεύει στους Puscifer, οι οποίοι με το "Conditions On My Parole" κέρδισαν πόντους ύπαρξης, σε σημείο που κάποιοι ενθουσιάστηκαν. Δεν ξέρω πόσο σημαντικά ονόματα πρέπει να θεωρούνται οι Staind, που έβγαλαν συμπαθητικό άλμπουμ, οι Theory Of A Deadman, που έβγαλαν ακόμα πιο συμπαθητικό, ή οι Bush, που δεν είμαι σίγουρος ότι κυκλοφόρησαν ποτέ κάτι αντάξιο της δημοτικότητάς τους. Πιο σημαντικό όνομα θεωρώ τους 3, οι οποίοι κατάφεραν με το "The Ghost You Gave Me" να μην ενθουσιάσουν και να μην ξενερώσουν κανένα, αλλά είναι εξαιρετική μπάντα γενικά, ενώ θα είχα ξεχάσει ότι οι Red έβγαλαν το "Until We Have Faces" αν δεν το ψήφιζε ο John Petrucci ως δίσκο της χρονιάς. Τέλος, αν και ξεφεύγει προς πιο mainstream μονοπάτια, καλό είναι να γίνει μια αναφορά στον Daughtry, ο οποίος πιστοποιεί με το τρίτο του άλμπουμ, "Break The Spell", πως είναι πλέον σημαντικός παράγοντας του melodic rock και όχι διάττων αστέρας και θα προτρέψω κι από εδώ τον κόσμο να ασχοληθεί με τον Ray Wilson και τους Stilskin, που κυκλοφόρησαν ένα από τα αρτιότερα άλμπουμ της χρονιάς στο μελωδικό χώρο, το "Unfulfillment".
 


Stargasms

Eargasms προσέφεραν οι Mastodon, οι οποίοι στις studio δουλειές τους είναι για να τους προσκυνάς. Το "The Hunter" είναι ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο στη συλλογή τους, εμπνευσμένο, μοναδικό, εκπληκτικό και συνεχίστε εσείς την αποθέωση γιατί εγώ δεν περιγράφω άλλο. Αντίστοιχα εντυπωσιακοί για μια ακόμα φορά οι Machine Head με το "Unto The Locust", αν και, μεταξύ μας, ακόμα θερίζουν τους καρπούς που έσπειραν με το "The Blackening", ενώ οι Trivium δίχασαν αρκετό κόσμο βγάζοντας ένα μπασταρδεμένο άλμπουμ, αλλά στο τέλος κέρδισαν το στοίχημα και το "In Waves" αν το ακούσεις καλά θα σε εντυπωσιάσει. Ομολογώ πως αρχικά αδίκησα σε ένα βαθμό το "The Devil And The Deep Blue Sea" των Black Stone Cherry, γιατί ναι μεν δεν πάει τη μουσική τους πιο μπροστά, αλλά είναι γεμάτο τραγουδάρες και χρειάστηκε να τους δω δύο φορές live για να καταλάβω ότι το άλμπουμ είναι «μπόμπα» τελικά. Μια από τις μπάντες που η δουλειά τους θα ανταμειφτεί κάποια στιγμή σίγουρα είναι οι Destrophy, των οποίων το "Cry Havoc" τούς βρίσκει πιο μελωδικούς από ποτέ και σίγουρα ο δικός μας Aris Michalopoulos αξίζει την ευκαιρία να κάνει το μεγάλο βήμα. Στα λημέρια του μοντέρνου ήχου πέρασαν οι The Haunted με εξαιρετικά αποτελέσματα, καθώς το "Unseen" είναι γεμάτο φανταστικά και κολλητικά τραγούδια, ενώ το καλύτερο επιχείρημα που είχαν όσοι δεν τους άρεσε ήταν το «δεν είναι metal». Τέλος, κάποιοι τύποι μπερδεύουν όλο τον κόσμο και καθώς δε μπήκαν ούτε στο progressive, ούτε στο alternative, εδώ θα θυμηθούμε τη δισκάρα "Arrows & Anchors" που κυκλοφόρησαν οι Fair To Midland και οφείλετε να τσεκάρετε όσοι βρίσκετε ενδιαφέροντα τα όσα ονόματα παρατίθενται σε αυτή την ανασκόπηση κι όχι μόνο. Στην ίδια κατηγορία οι θεότρελοι -και πραγματικά καινοτόμοι όσο λίγοι- Protest The Hero, των οποίων το "Scurrilous" ξεχωρίζει για τη μοναδικότητα και τον τόσο φρέσκο ήχο που προσφέρει.



Built To Fall

Απογοητεύσεις υπήρξαν, αν και όχι τίποτα φοβερά πράγματα. Διαφωνούν κάποιοι μαζί μου, αλλά το "American Capitalist" των Five Finger Death Punch συνεχίζω να το βρίσκω μέτριο και άψυχο, σε αντίθεση με τον προηγούμενο οδοστρωτήρα που είχαν κυκλοφορήσει, και περίμενα πολύ καλύτερα πράγματα από αυτούς, πέραν του γεγονότος πως κάποιοι στίχοι και θέσεις της μπάντας έχουν σταματήσει να έχουν πλάκα. Πάλι κάποιοι θα διαφωνήσουν, αλλά το "Sounds Of A Playground Fading" είναι ένα άλμπουμ με καλογραμμένες μετριότητες για το επίπεδο των In Flames. Διπλό best of να έβγαζαν, ούτε μισό τραγούδι δε θα χώραγε από αυτό το άλμπουμ και αυτό κάτι λέει ως γεγονός. Θα έβαζα τους Adrenaline Mob στις πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες, καθώς οι Mike Portnoy και Russell Allen δοκιμάζουν την τύχη και τις ικανότητές τους σε πιο Pantera/Godsmack μονοπάτια, με το πρώτο τους EP να μην πείθει ότι μπορεί να ξεχωρίσει, αλλά περισσότερα για αυτούς θα πούμε του χρόνου, όταν θα έχουν και το πρώτο τους full length album. Προς το παρόν κρατάμε την ανάδειξη του Mike Orlando, ενός καλά κρατημένου μυστικού ανάμεσα στους μουσικούς της Νέας Υόρκης. Επίσης, υπάρχουν δίσκοι που σε λιγότερο από χρόνο έχουν πιάσει τόση σκόνη, που με το ζόρι θυμήθηκα ότι βγήκαν φέτος, όπως το δεύτερο άλμπουμ των Cavalera Conspiracy, οπότε θα περιμένω τους Soulfly, γιατί η αλήθεια είναι πως κι ο Max έχει πέσει εδώ και λίγο καιρό σε συνθετικό τέλμα. Και για να συμπληρώσουμε τις απογοητεύσεις, θυμάται κανείς τους Black Tide; Κι όμως, πριν τρία χρόνια το ντεμπούτο άλμπουμ τους ήταν πολύ καλό και ενθαρρυντικό, αλλά δεν ξέρω ποιος τους δασκάλεψε να αλλάξουν τον ήχο και το image τους, με αποτέλεσμα το "Post Mortem" να μην ακούγεται.



Welcome To The Family

Οι TesseracT είχαν δικαιωματικά χώρο και σε αυτά που εντυπωσίασαν, καθώς το "One" αποτελεί ήδη τη βίβλο του djent, ως το πρώτο μεγάλο άλμπουμ του ιδιώματος. Φανταστική δουλειά, που αναμιγνύει Tool και Mesuggah και προσφέρει το κάτι διαφορετικό, αποτελώντας δίχως άλλο το πιο εντυπωσιακό νέο όνομα του χώρου για το 2011. Μόνο που η αλλαγή τραγουδιστή τόσο σύντομα δεν ξέρουμε πώς θα λειτουργήσει, καθώς ο Dan Tompkins κάνει τη διαφορά. Επίσης, οι Αυστραλοί Calling All Cars, αν και φέτος κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους, "Dancing With A Dead Man", άρχισαν να ακούγονται και σε ευρύτερη κλίμακα και φαίνεται πως έχουν μπει δυναμικά στο παιχνίδι του να γίνουν γνωστοί, κάτι που επιχειρούν με το δεύτερο, επίσης αξιόλογο άλμπουμ τους οι Burn Halo, τους οποίους καλό είναι να τσεκάρουν οι φίλοι των Avenged Sevenfold. Επιπρόσθετα, μια μπάντα που προέκυψε από τη σύμπραξη δύο παλιών «συμπαικτών» συγκαταλέγεται σίγουρα στα πιο αξιόλογα ονόματα που πρωτο-εμφανίστηκαν μέσα στο 2011. Αναφέρομαι φυσικά στους Times Of Grace, τους οποίους δημιούργησαν ο κιθαρίστας και ηγέτης των Killswitch Engage, Adam Dutkiewicz, και ο πρώην τραγουδιστής τους, Jesse Leach, και οι οποίοι με το "The Hymn Of A Broken Man" πραγματικά ικανοποίησαν τους οπαδούς του ήχου. Η χώρα μας ακόμα δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει δική της σκηνή στο χώρο, αλλά όλο και κάτι αρχίζει να κινείται, με τους Valet Parn να αφήνουν υποσχέσεις με το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "Riddle Figure".



We Are Alive

Το πιο πονεμένο σημείο αυτής της ανασκόπησης είναι το γεγονός πως είμαστε εκτός προγραμματισμού των συγκροτημάτων όσον αφορά στις ευρωπαϊκές τους περιοδείες. Κάτι το υψηλό κασέ, κάτι το ότι γενικά παίζουμε με μια δεδομένη διαφορά φάσης από τον υπόλοιπο κόσμο, δε μας προσφέρει και πολλές ευκαιρίες να δούμε σύγχρονα συγκροτήματα όπως τα προαναφερθέντα. Εξαίρεση αποτέλεσαν οι Slipknot, τους οποίους μάλιστα είχαμε την τιμή να δούμε στην πρώτη τους εμφάνιση μετά το χαμό του Paul Grey, στα πλαίσια του Sonisphere, όπου απέδωσαν πολύ καλά, αλλά έχοντας δει τις δυο προηγούμενες εμφανίσεις τους εδώ ήταν τουλάχιστον ένα με δύο επίπεδα χαμηλότερα. Την ίδια μέρα είδαμε -για άλλη μια φορά με τη συνοδεία του ελληνικού καλοκαιρινού ήλιου- τους Mastodon και πιστεύω πως πρέπει να ξεκινήσει ένα petition «ποτέ ξανά οι Mastodon με ντάλα ήλιο καλοκαιριάτικα». Μην παραβλέπουμε όμως και τις ευθύνες του συγκροτήματος στο ότι δεν αποδίδει ανάλογα με τα δυσθεώρητα δισκογραφικά του standards. Από τις μπάντες που αναφέρθηκαν, αν δεν κάνω λάθος, μόνο οι The Haunted μάς επισκέφτηκαν, ενώ από το πουθενά σχεδόν μάς ήρθαν οι Lacuna Coil, οι οποίοι εδώ και χρόνια έχουν αφήσει πίσω το ατμοσφαιρικό στοιχείο και έχουν επικεντρωθεί στη μοντέρνα πλευρά τους, με την Cristina να τραβάει τα βλέμματα ακόμα.

Αυτά, όμως, είναι σα σταγόνα στον ωκεανό αυτής της μουσικής και για αυτό το λόγο θα μου επιτρέψετε να καταχραστώ λίγο χώρο και να σας πω ότι οι φίλοι του μοντέρνου ήχου οφείλετε να πάτε και να βιώσετε ένα φεστιβάλ σαν το Download Festival της Αγγλίας, όπου είδαμε και σας μεταφέραμε πολλά και διάφορα, με αποκορύφωμα τη μεγάλη εμφάνιση των System Of A Down, οι οποίοι εμφανίστηκαν ως headline σχεδόν σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ. Παράλληλα, κάνοντας πολλές κουβέντες εντός κι εκτός συνόρων, με αφορμή την κάλυψη της συναυλίας των Alter Bridge στο Λονδίνο, σχετικά με το αν θα μπορούσαν να περάσουν από τη χώρα μας στη διπλή ευρωπαϊκή περιοδεία, συμφωνήσαμε πως ο κόσμος που θα πήγαινε στη συναυλία τους δε καθιστά βιώσιμη την πραγματοποίησή της. Το γεγονός αυτό ισχύει σχεδόν για το σύνολο των ονομάτων που περιλαμβάνονται σε αυτή την ανασκόπηση και έχουν είτε ισχυρό εμπορικό όνομα (ήτοι απαγορευτικό κασέ), είτε μικρότερη αναλογικά αποδοχή, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Μπορεί να έχουμε ήδη τους Machine Head στο επερχόμενο Rockwave, αλλά και πάλι του χρόνου μάλλον για συναυλίες από το εξωτερικό θα έχουμε να λέμε.

Be Still And Know

Καλή χρονιά overall για το σύγχρονο ήχο, αν και έχω την ισχνή εντύπωση ότι πέρυσι ήταν μάλλον μεγαλύτερη η «παραγωγή». Όπως και να έχει όμως, ο ήχος αυτός είναι ο πιο ζωντανός στη σκληρή μουσική, με όλο και περισσότερες μπάντες να «μοντερνίζουν» τον ήχο τους και από αυτόν προκύπτουν πολλά από τα πραγματικά σπουδαία άλμπουμ και τραγούδια του σήμερα. Μερικές από τις καλύτερες συναυλίες που είδαμε φέτος προέρχονται από μπάντες που περιλαμβάνονται εδώ και ευχή όλων είναι να τις απολαμβάνουμε και στη χώρα μας στην ώρα τους και όπως τους αξίζει. Δυστυχώς, η στάση μεγάλης μερίδας του κόσμου στο Sonisphere Festival -όπου μπορούσες να παρατηρήσεις ένα χάσμα και μια απαξίωση μεταξύ των οπαδών του κλασικού και του μοντέρνου ήχου- δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντική. Αλλά έχουν υπάρξει και χειρότερες περίοδοι νομίζω... Οι συναυλίες που (δεν) είδαμε είναι ενδεικτικές της σχέσης μας με το χώρο. Περιπετειώδης και με μεγάλη ηχητική διασπορά ο νέος ήχος της rock και metal μουσικής, έχει πολλά να προσφέρει σε όσους τον παρακολουθούν από κοντά και όπως πάντα έτσι και φέτος προσέφερε μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ και τραγούδια της χρονιάς...



Χρήστος Καραδημήτρης