Ανασκόπηση 2011: Indie

Από τους Γιάννη Κοτζιά, Μάνο Πατεράκη, 23/12/2011 @ 15:32
Καλωσορίσατε στο θαυμαστό κόσμο του indie. Έναν κόσμο όπου οι ψυχεδελικοί πειραματισμοί συναντούν το απλοϊκό pop και οι πιο ακίνδυνες rock κιθάρες δε διστάζουν να μπουν στο ίδιο καζάνι με παθιασμένες φωνητικές ερμηνείες. Ή μήπως έχουμε το αντίστροφο; Ονειρικά, απόμακρα φωνητικά παρμένα από επιδραστικές dream pop μπάντες του παρελθόντος να ζωγραφίζουν ηχοτοπία πίσω από ιδιότροπους ρυθμούς και ηλεκτρισμένες κιθάρες πλάι σε ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια. Και όλα αυτά να γίνονται υπό έναν πανέμορφο τρόπο μαντάρα όταν βάζουμε μια πρέζα folk rock λαδορίγανη που τόσο μα τόσο ταιριάζει. Αλλιώς ξεκίνησε ο όρος indie και αλλιώς κατέληξε. Εν έτει 2011, κάτω από την εν λόγω ταμπέλα υπάρχουν αμέτρητες διαφορετικές μουσικές που σε κάποιον ενδεχομένως να προκαλέσουν σύγχυση. Όχι όμως στον συνειδητοποιημένο ακροατή που γνωρίζει ότι λίγη σημασία έχουν οι μουσικές διαφορές... Αυτό που μετράει είναι το lifestyle. Oh wait! Όπως και να 'χει, ορίστε τι καλούδια μας προσέφερε για ακόμη μια χρονιά...

Caught A Long Wind

Μια διάλυση και ένα reunion είναι αδιαμφισβήτητα τα γεγονότα της χρονιάς στο χώρο που εξετάζουμε. Ο λόγος για τη διάλυση των White Stripes και την επανένωση των Stone Roses. Το ντουέτο Jack και Meg White έφερε το retro πίσω στη μόδα με το στυλ του, επηρέασε μπάντες όπως οι Black Keys και μας προσέφερε την πιο χαρακτηριστική μουσική «γραμμή» της προηγούμενης δεκαετίας ("Seven Nation Army"), και ύστερα από έξι άλμπουμ μέσα σε εννέα χρόνια μας αποχαιρέτησε. Ο Jack White πάντως δύσκολα θα φύγει από την επικαιρότητα. Από την άλλη πλευρά, οι Stone Roses, από τους πρωτεργάτες της brit pop, ανακοίνωσαν την επανένωση τους μετά από 15 χρόνια, ενώ το reunion θα συνοδευτεί και από ένα νέο άλμπουμ. Επανένωση και για τους New Order, έστω βραχύβια για φιλανθρωπικό σκοπό αλλά με κρυφές προοπτικές να γίνει πιο εκτενής. Μεγάλος απών ο μπασίστας Peter Hook, ο οποίος, αν και έξαλλος με το reunion των New Order, γυρίζει όλον τον κόσμο (εκτός των άλλων επισκέφθηκε και τη χώρα μας), παρουσιάζοντας live κομμάτια των Joy Division. Δυστυχώς, το 2011 αποχαιρετήσαμε πρόωρα τον Gerard Smith των TV On The Radio, ο οποίος έχασε τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 36 ετών. Ο Smith άφησε την τελευταία του πνοή λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του "Nine Types Of Light". Oι Yeah Yeah Yeahs δε μας απασχόλησαν φέτος ως μπάντα, αλλά μας απασχόλησε η frontwoman τους, Karen O, η οποία σε συνεργασία με τον Trent Reznor μας παρουσίασε μια καταπληκτική διασκευή στο "Immigrant Song" των Led Zeppelin για το soundtrack της ταινίας "The Girl With The Dragon Tattoo". Ύψιστη τιμή για τους Underworld και τους Elbow, καθώς επιλέχθηκαν από την οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου και του BBC αντίστοιχα, οι μεν να αναλάβουν τη μουσική επιμέλεια της Τελετής Έναρξης και οι δε το spot του καναλιού. Οι εκκεντρικοί Flamimg Lips κυκλοφόρησαν ένα τραγούδι για καλό σκοπό, το οποίο έχει διάρκεια μόλις... 6 ώρες, ενώ οι Bloc Party μάλλον παίζουν κρυφτό από τον τραγουδιστή τους, καθώς ο Kele Okereke δήλωσε πως τους είδε τυχαία να συγκεντρώνονται στο studio χωρίς αυτόν. Τέλος, μια όχι τόσο σημαντική είδηση, η οποία όμως έχει την πλάκα της, καθώς κάποιοι παίκτες της Manchester United δεν προσήλθαν σε συναυλία του Noel Gallagher για την οποία είχαν ζητήσει προσκλήσεις, φοβούμενοι πιθανότατα την καζούρα λόγω της εκκωφαντικής «εξάρας» από τη συμπολίτισσα Manchester City.



All Our Own Stunts

Δύο μεγάλες κυρίες του είδους διεκδίκησαν μεγάλο μερίδιο της προσοχής μας. Περί Bjork ο λόγος, η οποία με το "Biophilia" παρέμεινε πειραματική και πρωτοπόρα όπως την έχουμε συνηθίσει, αλλά και περί PJ Harvey, η οποία με το "Let England Shake" ταρακούνησε μεγάλο αριθμό κρατών, πέραν της Ινγκλετέρας που υποδηλώνει ο τίτλος, κατακτώντας ουκ ολίγες κορυφές (κοτζάμ Mercury Prize Award μεταξύ άλλων). Μιλώντας για μεγάλες κυρίες, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παραλείψουμε το νέο υλικό της Kate Bush, "50 Words For Snow", το οποίο βρίσκεται μεν χαμηλότερα από τα δυο προαναφερθέντα, αλλά μολαταύτα στέκεται αξιοπρεπέστατα. Τα αδέρφια Gallagher μετά τη διάλυση των Oasis ακολούθησαν βίους παράλληλους, έστω και εξ' αποστάσεως. Έκαστος κυκλοφόρησε δίσκο με την καινούρια του μπάντα και σε έναν άτυπο μουσικό ανταγωνισμό οι Noel Gallagher's High Flying Birds φαίνεται να νίκησαν τους Beady Eye του Liam Gallagher. Το 2011 ήταν επίσης η χρονιά που έβγαλαν δίσκο αρκετά κραταιά χαρτιά του αχανούς και απροσδιόριστου αυτού χώρου... Ανάμεσά τους οι Arctic Monkeys, οι Kasabian, οι Kaiser Chiefs, οι Elbow και οι Wilco. Δίσκο μετά από πέντε χρόνια απουσίας μας παρέδωσαν οι The Strokes, ενώ επτά ήταν τα χρόνια απουσίας των Cake πριν μας παρουσιάσουν το "Showroom Of Compassion".



Leviathan, Bound

Μέσα στο 2011 είχαμε επίσης τη χαρά να απολαύσουμε τέσσερις εκπληκτικούς sophomore δίσκους (aka δεύτερους κατά σειρά) που στιγμάτισαν τον ευρύτερο χώρο του indie rock και λατρεύτηκαν εξ' αρχής από τους πολυάριθμους πια οπαδούς του ιδιώματος. Καταρχάς, οι Bon Iver του ταλαντούχου Justin Vernon μας συμπαρέσυραν σε ένα ονειρικό ταξίδι σε διάφορες πόλεις της υφηλίου με το "Bon Iver". Κατά δεύτερον, οι Fleet Foxes συνέχισαν να συνθέτουν λυρικότατα κομμάτια με νοσταλγικό συναίσθημα και folk ανησυχίες στο "Helplessness Blues". Κατά τρίτον, οι Girls κυκλοφόρησαν το "Father, Son, Holy Ghost", όπου διοχέτευσαν τα ανθρώπινα πάθη τους με ειλικρίνεια και δίχως επιτηδεύσεις. Κατά τέταρτον, έχουμε το "Whokill" των Tune-Yards, το οποίο από το πουθενά έφερε φρέσκες ιδέες στο χώρο, ιδέες-παραδείγματα προς μίμηση. Προχωρώντας σε άλλες κυκλοφορίες που με τη μία έγιναν αγαπημένες του κοινού, δε γίνεται να παραλείψουμε το "Skying" των The Horrors, όπου το indie rock παντρεύτηκε τη νέο-ψυχεδέλεια σε ένα dream pop σκηνικό, όπως επίσης και το "Strange Mercy" των St. Vincent με την indie pop αφέλειά του και τα noise pop καρυκεύματα που ευφραίνουν καρδία αν του την προτάξεις. Μεγάλη επιτυχία σημείωσε και ο όμορφος δίσκος της Σουηδής Lykke Li, "Wounded Rhymes", ο οποίος είχε εδώ στην Ελλάδα την ιδιομορφία να περιέχει το πρώτο indie κομμάτι που θα ακούσουν στη ζωή τους πολλοί άνθρωποι ετερόκλητων μουσικών background (aka σκυλάδες, do you follow?). Η εκκεντρική EMA έκανε το breakthrough με το "Past Life Martyred Saints", όπως επίσης και ο James Blake, αν κρυφοκοιτάξουμε σε πιο ηλεκτρονικές κατευθύνσεις, με το ομότιτλο ντεμπούτο του. Και για να κλείσουμε με τα φρέσκα ονόματα που θα πρωτοστατήσουν στα χρόνια που έρχονται, αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς το ντεμπούτο της Anna Calvi, όπου η εξαίσια φωνή της συνοδεύει δέκα συνθέσεις με φινέτσα άλλης εποχής.



For Us, Forever Ago

Συνεχίζοντας με κυκλοφορίες του χώρου που δεν πρέπει να προσπεράσετε, άκρως επιτυχημένη κρίνεται η συνεργασία του Danger Mouse και του Daniele Luppi, με το "Rome" να αποτελεί επί της ουσίας ένα soundtrack άνευ ταινίας (sic). Η συγκλονιστική φωνή της Feist μας έκανε την καρδιά περιβόλι στο εξαιρετικό "Metals". Σε ανάλογα επίπεδα υψηλότατης ποιότητας κινήθηκε και μια έτερη φωνάρα, η Florence Welch, με το δεύτερο δίσκο των Florence + The Machine, "Ceremonials". Το "Kaputt" έγινε ο δίσκος που έψαχναν οι Destroyer σε ολόκληρη την καριέρα τους, κάτι που μοιάζει να κατάφεραν με την πρώτη οι Yuck στο ομότιτλο ντεμπούτο τους. Οι The Antlers με το "Burst Apart" συνέχισαν το σερί ποιοτικών δίσκων που με τη μία σε κερδίζουν, ακριβώς όπως με τη μία μας κέρδισε το "Smother" των Wild Beasts. Οι Νεοϋορκέζοι TV On The Radio με το "Nine Types Of Light" δεν άφησαν κανέναν από τους οπαδούς τους παραπονεμένο, το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο των The Vaccines ανταποκρίθηκε εν τέλει στις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί και ο δίσκος των Cage The Elephant, "Thank You, Happy Birthday", μας έφερε στο νου ευχάριστες θύμισες από Pixies. Τέλος, δεν πρέπει να λείπει από καμία δισκοθήκη ο τέταρτος εξαιρετικός δίσκος των Astronautalis, "This Is Our Science", με τις ενδοσκοπικές ακροβασίες του Andy Bothwell μεταξύ indie και πειραματικού hip-hop.



Riding For The Feeling

Είναι γνωστό ότι ο indie χώρος όταν θέλει να σταθεί και να μελαγχολήσει, παίρνει ένα ποτήρι κρασί και είτε καταφεύγει στους Radiohead, είτε στην κλασική/ακουστική κιθάρα, φτάνοντας στις πολλές εκφάνσεις αυτού που γενικώς προσδιορίζουμε ως indie folk. Εστιάζοντας στη δεύτερη περίπτωση, λοιπόν, πέραν των Fleet Foxes, πάρα πολύ καλή ήταν η δουλειά των The War On Drugs, "Slave Ambient", που ακούγεται σαν τον Neil Young να προσπαθεί να γίνει hipster (!), ενώ ο Kurt Vile σε ένα πιο μοναχικό μονοπάτι κέρδισε τις εντυπώσεις με τις ευαισθησίες του και τα δαχτυλίδια καπνού για φωτοστέφανο ("Smoke Ring For My Halo"). Ο Bill Callahan έβγαλε δίσκο όνομα και πράγμα, "Apocalypse", καταφέρνοντας να περιγράψει με νότες τη μυρωδιά βρεγμένου χώματος και την εικόνα ξεπροβάλλοντος ηλίου. Οι Iron & Wine με την πρώτη κυκλοφορία τους σε πολυεθνική δισκογραφική δεν έχασαν τίποτα από τη στόφα που τους ανέδειξε κι έτσι το "Kiss Each Other Clean" μας συντρόφευσε ευχάριστα κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Οι Okkervil River, σταθεροί στο ραντεβού τους, κυκλοφόρησαν το συμπαθητικότατο "I Am Very Far". Άξιοι, τουλάχιστον, προσοχής και οι Bright Eyes με τους δυναμικούς στίχους και τις Bob Dylan αναφορές στο "The People's Key". Σε πιο country μονοπάτια, όμορφες κυκλοφορίες είχαμε από τους O' Death και τους The Builders And The Butchers. Και, τέλος, μια αναφορά σε πιο μυστήρια, ψυχεδελικά, free folk πραγματάκια ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, οπότε για ρίχτε μια αυτιά στους δίσκους των Charalambides, Jenny Hval και Natural Snow Buildings...



I Bet You Look Good On The Dance Floor

Οι M83 με το "Hurry Up, We're Dreaming" επιβεβαιώνουν ότι κατέχουν στην εντέλεια την αρχαία τέχνη της σύνθεσης εμπορικών επιτυχιών δίχως ποιοτικούς συμβιβασμούς. Εν τη απουσία των Deerhunter, οι Atlas Sound ανέλαβαν να μας κρατήσουν συντροφιά με το "Parallax". Στον τρελιάρικο χώρο της ψυχεδελικής pop, φορέσαμε τζαμαρίες για γυαλιά μυωπίας και αφεθήκαμε στα τερτίπια των Gang Gang Dance και των Panda Bear. Έχοντας post-punk κατάλοιπα, οι White Lies χαμήλωσαν τις κιθάρες και κυκλοφόρησαν το αξιόλογο "Ritual", ενώ οι Cold Cave μας εξέπληξαν για τα καλά με το "Cherish The Light Years". Οι Σουηδοί The Sounds συνέχισαν να μας προσφέρουν το πιασάρικο synth pop τους, οι The Raveonettes δεν απογοήτευσαν κανέναν με το "Raven In The Grave" και, τέλος, άκρως ενδιαφέρων ήταν ο δίσκος με της ηλεκτρονικές πινελιές των The Go! Team.



Undiscovered First

Ποιο το νόημα του να ακούς μουσική, αν δεν ανακαλύπτεις πράγματα άγνωστα στο ευρύ κοινό και να ψωροπερηφανεύεσαι ότι είναι δική σου ανακάλυψη; Εξαιρετικός ο δίσκος των Καναδών Bruce Peninsula, όπου το indie ανακατεύεται σε έναν καμβά με folk, gospel, pop, όλα με ανανεωτική διάθεση. Οι Tennis φαίνεται να κατάφεραν αυτό που ήθελαν να πετύχουν: να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο με πανάθλιο εξώφυλλο και πανέμορφη μουσική που θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί ως indie pop. Οι Mother Mother με την τρίτη τους, άκρως κολλητική, κυκλοφορία σας καλούν να αναφωνήσετε "Eureka". Οι White Denim έχωσαν το χέρι τους βαθιά στο παρελθόν και μας παρέδωσαν το εκπληκτικό "D". Σχεδόν αψεγάδιαστο μας παρουσιάστηκε το EP των δικών μας I Saw 43 Sunsets, που μας θύμισε το προ δεκαπενταετίας indie rock της απέναντι όχθης του Ατλαντικού. Κλείνοντας για ετούτη 'δω την κατηγορία, θα προσθέσουμε και τον πρώτο full-length δίσκο των The Joy Formidable, παρόλο που δεν είναι και τόσο άγνωστος όσο τα προαναφερθέντα, απλά και μόνο για να τσιγκλήσουμε αυτάκια μπας και συνειδητοποιήσει ακόμα περισσότερος κόσμος το σεμιναριακό τους πάντρεμα αφέλειας με μεγαλοπρέπεια, indie rock με noise pop.



Heard Them Stirring

Απογοήτευση μπορεί να λογίζεται ο δίσκος των Cake. Βέβαια, σοβαρά, όσο κι αν τους αγαπήσαμε στο παρελθόν, ποιος περιμένει κάτι από αυτούς εν έτει 2011; Κατώτεροι των προσδοκιών που οι ίδιοι έχουν θέσει στάθηκαν οι My Morning Jacket με το λιμνάζον ηχητικά "Circuital". Οι Kaiser Chiefs, που έχουν πολλές συμπάθειες στη χώρα μας, δείχνουν να έχουν πάρει τον κατήφορο και ο οίστρος που κάποτε είχαν ίσως έχει πια φύγει οριστικά, καθώς το μεσαιωνικό μέλλον για το οποίο μίλησαν δε συγκίνησε κανέναν. Οι The Strokes, παρότι χαίρουν την εκτίμηση μεγάλης μερίδας οπαδών της σκηνής, δεν κατάφεραν ούτε φέτος να κάνουν την υπέρβαση με το "Angles". Βρισκόμενοι ακόμη στην παράγραφο με τις απογοητεύσεις, δεν μπορούμε παρά να υπακούσουμε στο διαβολάκι στον αριστερό μας ώμο και να κάνουμε μια αναφορά που θα ενοχλήσει κόσμο - άλλωστε τι νόημα έχει μια ανασκόπηση χωρίς κάποιο μπινελίκι από κάτω. Οπότε, ας πούμε ότι και οι Arctic Monkeys κυκλοφόρησαν ένα συμπαθητικό δίσκο, που όμως είναι σαφώς ο χειρότερος της καριέρας τους, άρα κέρδισαν δικαιωματικά τη θέση τους εδώ...



Put Your Head Towards The Air

Ικανοποιητική εν μέρει η χρονιά σε θέμα συναυλιών, καθώς ναι μεν είδαμε αρκετά καλά ονόματα του παρελθόντος, αλλά λίγα νέα. Ξεχωρίζουν οι συναυλίες των επανενωμένων και αγαπημένων στην Ελλάδα Suede και Pulp που έκαναν τους παρευρισκόμενους να γυρίσουν πίσω στα '90s, έστω για ένα δίωρο. Στο ίδιο μοτίβο, αλλά με λιγότερες «τυμπανοκρουσίες» και σαφώς προσέλευση, ήταν και η συναυλία των Charlatans στο Fuzz Club. Χαμηλής προσέλευσης δυστυχώς ήταν και η πρώτη μέρα του Rockwave Festival με τους Editors headliners, ενώ το Ejekt Festival είχε την τιμή να φιλοξενήσει ένα από τα πιο hot ονόματα της χρονιάς, τους Vaccines. Oι Echo & The Bunnymen μπορεί να έχουν χρόνια να βγάλουν κάποιο ιδιαίτερο άλμπουμ, όμως η συναυλία τους προκάλεσε έντονα συναισθήματα σε όσους βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο Gagarin 205. To πιο ευχάριστο, όμως, συναυλιακό γεγονός ήταν αναμφισβήτητα η εμφάνιση των Interpol στη χώρα μας για πρώτη φορά. Ο κόσμος είχε την τύχη να δει ένα μεγάλο συγκρότημα της εποχής μας σε σχετικά σωστό timing, ενώ οι Interpol, εντυπωσιασμένοι από την ανταπόκριση του κόσμου, απηύθυναν ευχαριστήριο μήνυμα από την ιστοσελίδα τους. Από εκεί και πέρα είχαμε την εμφάνιση των U.N.K.L.E., των Godfathers, του Matt Elliott, της EMA και του Josh T. Pearson, ενώ φυσικά από άλλη μια συναυλιακή ελληνική χρονιά παραδοσιακά δε θα μπορούσαν να λείπουν οι Puressence, οι James (μόνο Θεσσαλονίκη) αλλά και ο ίδιος ο Tim Booth μόνος του.



Back On Top

...και κάπως έτσι η ταπεινή μας ανασκόπηση έφτασε στο τέλος της. Όπως καταλάβατε από τα ονόματα που δε συμπεριλάβαμε -οι αχρείοι, βρίστε μας, το αξίζουμε- η χρονιά υπήρξε εξαιρετική στο χώρο. Βέβαια, το μυστικό είναι ότι δεν υπάρχει «ο χώρος», αλλά πολλοί τέμνοντες «υπο-χώροι» οι οποίοι κουρνιάζουν κάτω από τον όρο indie, συνεπώς δε γίνεται παρά να έχουμε πολλές αξιόλογες κυκλοφορίες. Όμως αυτό μεταξύ μας, δεν το λέμε παραέξω. Τραγουδάμε αγκαλιά το "Honey Bunny" των Girls, κουνιόμαστε ρυθμικά με το "Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair" των Arctic Monkeys και γινόμαστε κομμάτια με το "Comfort Me" της Feist. Όλα μοιάζουν κατάτι ομορφότερα, έτσι δεν είναι;

Γιάννης Κοτζιάς, Μάνος Πατεράκης
  • SHARE
  • TWEET