Ανασκόπηση 2011: Alternative Rock

Να που πιάσαμε Δεκέμβρη και καθώς πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου δεν είναι σπάνιο να γυρνάει κανείς στους τελευταίους 12 μήνες και να αναλογίζεται τι και πόσα αυτοί του άφησαν. Τι έμεινε; Τι ξεχάστηκε; Τι μακάρι να είχε ξεχαστεί; Τις μουσικές ταμπέλες πολλοί τις εμίσησαν, κανείς όμως περισσότερο από το alternative το ίδιο, που όποτε κάποιος τα έβρισκε σκούρα με ένα άκουσμα, το πέταγε στο σάκο με τα εναλλακτικά. Αυτόν λοιπόν το σάκο βάλθηκα να ανοίξω, να ξεσκαρτάρω και να προσπαθήσω να βάλω σε μια σειρά όλα όσα κατάφερε να μαζέψει το 2011.

Looking Through The Rearviewmirror

Δυστυχώς, από τα δυσάρεστα θα αρχίσουμε. Μόνο δυσάρεστα έχουμε εδώ, ευτυχώς κανένα θανατικό, αλλά διαλύσεις μεγάλων και σημαντικών ονομάτων στο χώρο. Η πιο κραυγαλέα πρόκειται μάλλον για την απόφαση του Michael Stipe και της παρέας του να σταματήσουν να βγάζουν μουσική με τους R.E.M. - μπάντα που ήταν ενεργή 31 ολόκληρα χρόνια. Μέσα στο 2011 όμως χάσαμε τρεις πολύ σημαντικές μπάντες της μοντέρνας μουσικής σκηνής, θεμέλια του πρώτου post-hardcore κύματος. Οι Alexisonfire τον Αύγουστο μάς ανακοίνωσαν πως παύουν να υφίστανται ως μπάντα και μάλιστα δεν ήταν από εκείνες τις κλισέ ανακοινώσεις, αλλα αναφέρουν χαρακτηριστικά πως είναι όλοι τσακωμένοι και πως γενικά το κλίμα μέσα στη μπάντα δεν ήταν και το καλύτερο εδώ και αρκετό καιρό, οπότε ήταν η μόνη επιλογή ώστε να γλιτώσουν τη σφαγή. Δεν είναι βέβαια κανένα μυστικό ότι το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης το φέρει ο Dallas Green, κιθαρίστας τους, που αποφάσισε να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στο, διαμετρικά αντίθετο, side project του, City And Colour.

Τέλος πάντων, αν είχα παραδώσει το κείμενο αυτό μια εβδομάδα πριν, αυτή η παράγραφος θα τελείωνε κάπου εδώ. Έλα όμως που μας έσκασε ταμπλάς από το πουθενά με δύο απανωτές διαλύσεις. Τέρμα λοιπόν οι νέες μουσικές από τους Thrice και τους Thursday, παρά το γεγονός πως και οι δύο έβγαλαν αξιοπρεπέστατους δίσκους φέτος. Και οι δύο υπήρξαν στυλοβάτες της νεότερης σκηνής των '00s, ζώντας σχεδόν βίους παράλληλους, όντας μπάντες που ενέπνευσαν πάμπολλα καινούργια συγκροτήματα που αναμένεται να πρωταγωνιστήσουν στα επόμενα χρόνια, να πιάσουν κιθάρες και μικρόφωνα, ενώ «η rock πέθαινε στα '90s». Δυστυχώς, στην ουσία πρόκειται για πιο underground ακούσματα, από την έννοια πως, παρά την ιστορικότητα και τη συνεισφορά τους στη σύγχρονη μουσική σκηνή, έχω τη γενική εντύπωση πως φεύγουν «άκλαφτοι», πράγμα λυπηρό.

Ίσως κάπου εδώ καλό θα ήταν να λέγαμε και ένα χρόνια πολλά στους Pearl Jam, καθώς φέτος κλείνουν είκοσι χρόνια από την ίδρυσή τους, γεγονός που γιορτάστηκε με πολλές επανεκδόσεις, συναυλίες αλλά και ένα χορταστικό ντοκυμαντέρ για τη μέχρι τώρα πορεία τους, το οποίο προτείνεται ανεπιφύλακτα σε φίλους και μη της μπάντας.



Monarchy Of The King Of Limbs

Το 2011 είχαμε να κάνουμε με τεράστιες δισκογραφικές επιστροφές, με ονόματα όπως οι Red Hot Chili Peppers, Radiohead, Foo Fighters, Jane's Addiction, Coldplay και άλλοι να μονοπωλούν τους προβολείς, άσχετα αν δεν ήταν όλες οι δουλειές στα υψηλά στάνταρ που θα θέλαμε.

Οι Radiohead, πιστοί στο πόσο αλλόκοτοι είναι, κυκλοφόρησαν τον όγδοό τους δίσκο, "King Of Limbs", χωρίς να πουν τίποτα σε κανέναν. Το ανακοινώνουν και τέσσερις μέρες μετά κυκλοφορεί. Πράγμα τρελό, αν αναλογιστεί κανείς πώς λειτουργεί το Internet. Όπως ήταν λογικό, το λαϊκό προσκύνημα σε ό,τι και να κάνει ο κύριος Yorke άρχισε και η γενική αποδοχή του δίσκου ήταν γενικότερα θετική, αλλά προφανώς υπήρχαν και οι αντιρρησίες. Όπως και να 'χει, η αλήθεια είναι πως η σκόνη κατακάθισε σχετικά γρήγορα, αν και δε βοηθάει το γεγονός πως οι Radiohead επιμένουν στη no single πολιτική τους.

Οι Peppers φαίνεται τελικά να κέρδισαν το στοίχημα και όντως κυκλοφόρησαν έναν αξιοπρεπή δίσκο, παρά τις αμφιβολίες πολλών πως δίχως τον Frusciante δε θα καταφέρουν τίποτα. Παρά το γεγονός πως ανά στιγμές είναι φανερή η απουσία του, η καινούργια κατεύθυνση της μπάντας φαίνεται να τους πηγαίνει καλά. Όλα αυτά ενώ οι ψίθυροι για το πότε θα τους δούμε επιτέλους στη χώρα μας δυναμώνουν συνεχώς.

Από την άλλη, οι πάλαι πότε pop-punk ήρωες μαζί μου, blink-182, επέστρεψαν μετά από μία διάλυση κάποιων ετών, για να ξαναβρεθούν στο μουσικό προσκήνιο. Ενώ κάποιοι προσπαθούν να με πείσουν πως το pop-punk δεν έχει πεθάνει, και όντως, με αξιόλογες μπάντες όπως οι New Found Glory, Four Year Strong, Wonder Years κλπ να ηχογραφούν σταθερά, έχουν μία βάση, δυστυχώς την αίγλη των '90s δεν πρόκειται να τη ξαναζήσει το είδος. Οι blink όμως με το "Neighborhoods" δεν κατάφεραν τίποτα απ' ό,τι ήθελαν. Ο δίσκος είναι μάλλον μέτριος, και τρομερά άνισος, γιατί υπάρχουν ένα-δύο αρκετά καλά κομμάτια, για να μην πω φανταστικά, αλλά πέρα από αυτό τίποτα φρέσκο και ενδιαφέρον.

Τα ίδια περίπου μπορούμε να πούμε και για το "Mylo Xyloto" των Coldplay, που καθόλου επάξια δε στάθηκε δίπλα στο προηγούμενό του πόνημα, που ήταν μία πανέμορφη και καλοδουλεμένη προσπάθεια. Οι Coldplay βέβαια είναι οι Coldplay, και ως Coldplay θα πουλήσουν, οπότε το αυτάκι τους καθόλου δε θα ιδρώσει, αλλά εμείς την πίκρα μας έπρεπε να τη βγάλουμε. Οι Jane's Addiction με το "The Great Escape Artist" φαίνεται να προσπάθησαν να ενταχθούν ξανά δυναμικά στο προσκήνιο, καθώς είναι η πρώτη τους καινούργια κυκλοφορία μετά την επανένωσή τους το 2008, αλλά η αλήθεια είναι πως μάλλον ο κόσμος δεν ενδιαφέρθηκε και ιδιαίτερα πολύ.

Συνεχίζοντας, καινούργιο δίσκο είχαμε και από τους Limp Bizkit. Ιδέα μου είναι ή όντως ο κόσμος ασχολιόταν περισσότερο μαζί τους την όλη περίοδο πριν τη κυκλοφορία του άλμπουμ, παρά όταν κυκλοφόρησε; Το "Gold Cobra" δεν άρεσε σε κανέναν άλλον εκτός από αυτούς που θα άρεσε εξ ορισμού. Δεν είναι μόνο το ότι δε συζητήθηκε πουθενά ο δίσκος, στον κύκλο μου για παράδειγμα, ακόμα και ο μουσικός τύπος ανά την υφήλιο δεν έδωσε δεκάρα. Προτίμησαν όλοι να ασχοληθούν (;) περισσότερο με τη νέα σειρά που ετοιμάζει ο Durst με πρωταγωνιστή τον ίδιο, παρά το νέο τους πόνημα, που στην ουσία θα 'πρεπε να θεωρείται και μεγάλη επιστροφή. Άκρα του τάφου σιωπή.

Τέλος, τώρα περνάμε στη μπάντα με την οποία ως site μάλλον ασχοληθήκαμε περισσότερο μέσα στη χρονιά. Foo Fighters. Τη λατρεία μας στον Dave Grohl και την παρέα του δεν τη κρύψαμε ποτέ, γιατί πώς αλλιώς να φερθείς στην μεγαλύτερη rock προσωπικότητα της εποχής μας; Ναι, το 'πα. Κριτικές κάναμε, αφιερώματα κάναμε, ανταποκρίσεις κάναμε, μέχρι και τη μπουγάδα τους θα κάναμε αν μας είχε δοθεί η ευκαιρία. Το θέμα όμως είναι πως τους άξιζε. Το "Wasting Light" είναι ένας φοβερός δίσκος, με σχεδόν καμία αδύναμη στιγμή, το ένα χιτάκι να παρελαύνει πίσω από το άλλο. Mε φοβερές συμμετοχές, με ολόκληρη την ηχογράφηση του δίσκου να έχει γίνει στο γκαράζ του Grohl με αναλογικά μέσα, με τα «σήμα κατατεθέν» χαβαλεδιάρικα video clip τους, με τις live studio εμφανίσεις τους, με συναυλίες σε γκαράζ θαυμαστών τους, με ένα σωρό ακόμη αξιαγάπητες λεπτομέρειες τις οποίες δε μπορώ καν να θυμηθώ αυτή τη στιγμή, πρόκειται για μία τίμια δουλειά, από μία τίμια μπάντα, και μακάρι να μπορούσαμε να ασχοληθούμε περισσότερο μαζί τους. Αυτά.



Ride The Wave

Κακά τα ψέματα, εν έτει 2011 δεν περίμενα ποτέ πως θα δήλωνα εντυπωσιασμένος από μία καινούργια προσπάθεια των Korn. Η πιο κορεσμένη μπάντα, σε ένα από τα πιο κορεσμένα μουσικά ιδιώματα. Για να πω την αλήθεια, δεν πιστεύω καν πως είναι η θέση τους εδώ σ' αυτή την ανασκόπηση. Πού όμως να κατατάξεις μία nu metal μπάντα που έβγαλε dubstep/electro δίσκο; Οι Korn, λοιπόν, με το "Path of Totality" προσπάθησαν να σπρώξουν τα όρια της μουσικής τους ένα βήμα παραπέρα, συνεργαζόμενοι με πρωτοκλασάτα ονόματα της dubstep κοινότητας, όπως είναι ο Skrillex (για τον οποίο θα μιλήσω εκτενέστερα σε άλλο κείμενο, αναμείνατε), και το κατάφεραν με το παραπάνω. Αναμενόμενες οι αντιδράσεις και από τα δύο στρατόπεδα: το ένα λέει πως δεν είναι οι Korn που αγαπάμε, το άλλο λέει πως ο Skrillex δεν είναι dubstep, αλλά, αλήθεια, πόσο πρέπει να μας νοιάζει, από τη στιγμή που το πάντρεμα της μουσικής τους είναι αξιόλογο, δε πα να σαμπλάρουν και την Ιτιά; Aρέσει δεν αρέσει, αυτή η κυκλοφορία μού φαίνεται πως είναι μια φευγαλέα ματιά στο μέλλον, και είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακή.

Συνεχίζοντας με κυκλοφορίες που κατάφεραν και ξεχώρισαν φέτος, για άλλη μια φορά οι Decemberists μάς πρόσφεραν χρυσάφι. Παίρνοντας μια πιο folk ρότα, το "The King Is Dead" πρόκειται για άλλη μια φοβερή κυκλοφορία των Αμερικανών, οι οποίοι συνεχίζουν το σερί των καταπληκτικών δίσκων, μην έχοντας μέχρι στιγμής αδύναμο άλμπουμ. Δυστυχώς, όμως, η διάγνωση καρκίνου στη Jenny Conlee, υπεύθυνη για τα καταπληκτικά πλήκτρα της μπάντας, μάς πάγωσε. Επίσης, μια μπάντα με σταθερά αξιολόγη δισκογραφία, οι Rise Against με το "Endgame" παρουσίασαν άλλη μία όμορφη punk-rock κυκλοφορία, που έπειτα από την πρωτόγνωρη γι' αυτούς επιτυχία του προηγούμενου τους δίσκου, "Appeal To Reason", είδαν το fan base τους να πολλαπλασιάζεται και να ανοίγονται επιτέλους σε περισσότερα ακροατήρια. Οι Twilight Singers του Greg Dulli κατάφεραν και τράβηξαν το ενδιαφέρον πολλών με την ταπεινωτική μελωδικότητα του φετινού τους δίσκου "Dynamite Steps", κάτι που έκαναν και οι Death Cab For Cutie με το "Codes And Keys". Ακόμη, αίσθηση έκανε ο δεύτερος δίσκος των Junius, "Reports From The Threshold Of Death", με τη μακάβρια αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα θεματολογία της near-death experience, η οποία μπολιάζεται πανέμορφα με διάφορες ηχητικές φορμές, παίρνοντας στοιχεία από prog μέχρι post-rock και σκεπάζοντας τα με τη γενικότητα που είναι το alternative rock.

Iδιαίτερη εντύπωση μου έκανε όμως το ποσοστό των κυκλοφορίων, που -ελλείψει έμπνευσης και σωστού ορισμού- θα ονομάσω folk punk. Αναφέρομαι κυρίως σε καλλιτέχνες που είναι γνωστοί από τις συμμετοχές τους σε punk-rock κυρίως σχήματα, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο το γύρισαν στις ακουστικές. Απλά, ειλικρίνεια και τίμια αμεσότητα, μέσα από μια φωνή και μια κιθάρα. Το καλύτερο παράδειγμα ο Chuck Ragan των Hot Water Music. To "Covering Ground" είναι ένας τόσο άμεσος δίσκος, με τη βροντερή φωνή του Ragan να συνοδεύει τα καθημερινά γεγονότα που εξιστορεί μέσα από τα κομμάτια του, λες και σου τα διηγείται φίλος παλιός. Είχαμε νέο δίσκο από τον Βρετανό πρωτεργάτη του «κινήματος» Frank Turner, ο οποίος για άλλη μια φορά, μιας και μιλάμε για τον τέταρτό του δίσκο, μαζί με το αξεπέραστο work ethic του, εννοώντας τις ατελείωτες περιοδείες του, έγραψε καταπληκτική μουσική. Είναι και άλλοι όμως. Ο Dave Hause των Loved Ones κυκλοφόρησε το δικό του ακουστικό διαμάντι, "Resolutions", όπως έκανε και ο Dan Andriano των Alkaline Trio με το "Hurricane Season".

Τέλος, το τελευταίο πράγμα που πράγματι με εντυπωσίασε φέτος είναι αυτό που κυκλοφορεί ως «The Wave». Δεν είναι κρυφό ότι η μοντέρνα post-hardcore σκηνή έχει πολύ περισσότερες σάπιες, παρά αξιόλογες μπάντες. Είναι οι μπάντες που κάπως κατάφεραν και έδωσαν εκείνο το έρμο στίγμα στο emo εκεί στα μέσα των '00s, είναι η εξέλιξη τους με τα κακόγουστα και κλισέ breakdowns, τα core κουπλέ και τα παραμελωδικά -για να μην πω πειραγμένα- φωνητικά στα ρεφραίν, είναι η αισθητική που ήρθε με όλα αυτά, καταστρέφοντας το είδος που ξεκίνησε με τις αγνότερες των προθέσεων, καταλήγοντας σε μία αηδία δίχως κατεύθυνση και νόημα. Το Wave, όμως, όπως έχει ονομαστεί, πρόκειται για το νέο κίνημα του post-hardcore/screamo, που κύριο χαρακτηριστικό έχει τη στροφή προς τις ρίζες του παραδοσιακού, ξεχωρίζοντας από τον συρφετό της κατάντιας της σκηνής. Συγκρότηματα όπως οι La Dispute, οι Defeater, οι Touché Amoré, οι Pianos Become The Teeth και οι Make Do And Mend είναι κύριοι εκπρόσωποι του είδους, έχοντας βγάλει όλοι καινούργιους, καταπληκτικούς, δίσκους φέτος*.

Δε θα προσποιηθώ ότι γαλουχήθηκα με τη μουσική των Fugazi, Minor Threat και Rites of Spring. Ούτε ότι μεγάλωσα ακούγοντας At The Drive-In και Refused στο γυμνάσιο. Μπορώ όμως να καταλάβω όταν ένα είδος έρχεται να κάνει τη διαφορά. Παίρνοντας πάτημα από τους δίσκους των La Dispute και των Defeater, οι οποίοι είναι και αυτοί που άκουσα περισσότερο φέτος, μιλάμε για καλλιτεχνική αρτιότητα, που η συγκεκριμένη σκηνή δεν έχει δει ποτέ. Οι αφηγηματικές τεχνικές που χρησιμοποιούν οι δύο αυτές μπάντες, σε συνδυασμό τόσο με τις ίδιες τις ιστορίες, όσο και με τα core, γεμάτα πάθος φωνητικά, αποτελούν συγκλονιστικά ακούσματα. Όπως και προηγουμένως με το «folk punk», έτσι και εδώ, είναι εκείνη η ειλικρίνεια η οποία σε τραβάει. Ελπίζω να καταλαβαίνει κανείς τι εννοώ με την «ειλικρίνεια», είναι άλλωστε αδύνατον να αποτυπώσεις με λέξεις το τι σε κάνει να αισθάνεσαι ένα τραγούδι. Είναι ο καταλύτης που θα σε οδηγήσει στο αίσθημα της ένωσης με τον καλλιτέχνη. Ότι αυτά που είπε, αυτά που έπαιξαν, τα ένιωσες οικεία και δικά σου, και αυτό εγώ το βρήκα καταπληκτικό, και είπα να το γράψω εδώ πέρα.

*Το κανονικό LP των Make Do And Mend, "End Measured Mile", βγήκε πέρυσι, αλλά φέτος κυκλοφόρησε η ακουστική του έκδοση.



This Hurt

Δε γίνεται να υπάρξει απολογισμός δίχως απογοητεύσεις και φέτος μάλιστα υπήρξαν μπόλικες. Καταρχάς, το ιδιαιτερότατο side project του Nikki Sixx των Motley Crue μάς ξενέρωσε ομαδικώς. Τo καταπληκτικό ντεμπούτο των Sixx:AM, "Heroin Diaries", μάς είχε στείλει αδιάβαστους και ελπίζαμε σε ανάλογη συνέχεια με το "This Is Gonna Hurt". Ένα-δύο ήταν τα δυνατά σημεία του δίσκου, που κατά τ' άλλα ήταν μάλλον αδιάφορο. Κρίμα, καθώς οι περισσότεροι συντελεστές του είναι κορυφαίοι. Αναμένουμε επανάκαμψη. Ανάλογη περίπτωση του «περιμένω από τον επόμενο σου δίσκο να είναι φοβερός γιατί έτσι ήταν ο προηγούμενος» είχαμε με τους Flogging Molly. To "Speed Of Darkness" δεν είχε σε καμία περίπτωση την ίδια ποιότητα με το φοβερό "Float" του 2008, ακόμη κι αν live στη Μαλακάσα χορέψαμε τα κομμάτια με τη ψυχή μας. Ούτε οι έτεροι κέλτικοι φίλοι μας Dropkick Murphys κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις με το "Going Out In Style", παρά το γεγονός πως, από άποψη fan base, βρίσκονται στα καλύτερά τους, με sold out περιοδείες παντού.

Τα "Welcome Home Armageddon" και "Screaming Bloody Murder" των Funeral For A Friend και Sum 41 αντίστοιχα κουβαλάνε τον ίδιο σταυρό, μιας και, ενώ αρχικά φαίνονται αξιόλογες κυκλοφορίες, συνειδητοποιείς ξαφνικά πως έχεις να βάλεις να ακούσεις τους δίσκους από την εβδομάδα της κυκλοφορίας τους, κατατάσσοντας τις δουλειές αυτές αμέσως ως απογοήτευσεις, γιατί τελικώς δεν είχαν τίποτα ενδιαφέρον που να σε τραβάει πίσω σε αυτές ξανά και ξανά. Τέλος, οι στυλοβάτες του κατά κόσμον modern alternative rock, Nickelback και 3 Doors Down, ενώ ως hitοπλάστες έκαναν το καθήκον τους με τα "Here And Now" και "Time Of My Life" αντίστοιχα, δεν κατάφεραν να συγκλονίσουν κανέναν με τις κυκλοφορίες τους. Καρμπόν δηλαδή κατάσταση με την Amy Lee και την παρέα της με το "Evanescence".



Living The American Dream

Δε μιλάω αποκλειστικά για μπάντες που έσκασαν με όμορφα ντεμπούτα, αλλά γενικώς για σχήματα που πρώτη φορά σήκωσαν σκόνη γύρω από το ονομά τους φέτος και έκαναν αρκετό ντόρο, τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και γενικότερα στο μουσικόκοσμο.

Ο λόγος για τους Black Veil Brides. Η αλήθεια είναι πως δε μπορώ να καταλάβω γιατί τόσος σαματάς. Ειδικά στο UK γίνεται ένας ανεξήγητος κακός χαμός για τη μπάντα, χωρίς να καταφέρνω να εντοπίσω το λόγο. Αν εξαιρέσεις το shock factor που είναι λίγο Kiss, λίγο Misfits, λίγο My Passion και πολύ προσβολή της γενικότερης αισθητικής μου, δεν εντοπίζω την εστία του χαμού. Ο δίσκος τους "Set The World On Fire" για κανένα λόγο δε δικαιολογεί το ενδιαφέρον γύρω από το όνομά τους και είναι απλά άλλη μία περίπτωση που το image έκανε περισσότερη δουλειά από την ουσία της μουσικής τους. Από την άλλη, οι Parlor Mob με το "Dogs" τους από το πουθενά ήρθαν να δείξουν πώς γράφεις ένα δίσκο χωρίς αχρείαστη στιγμή. Από τις πολύ καλοδουλεμένες κιθάρες, που συνοδεύονται από την άρτια χρήση του whammy pedal, μέχρι τα φοβερά φωνητικά, που καταφέρνουν και απογειώνουν τα περισσότερα ρεφραίν του δίσκου. Φοβερή έκπληξη.

Μεγαλειώδη είσοδο έκανε και το side project του Brian Fallon των Gaslight Anthem, με τους Horrible Crowes και το "Elsie". Ο δίσκος, που στην ουσία ήταν μια απλή κατάθεση ψυχής του Fallon, έχει κερδίσει τις καρδιές ακροατών και κριτικών (sic), εντυπωσιάζοντας πολλές φορές και περισσότερο από τους Gaslight. Με φοβερό ντεμπούτο LP ήρθαν στο προσκήνιο και οι Σκωτσέζοι Twin Atlantic με το "Free". Δυνατές κιθάρες, βαριές προφορές και κολλητικές μελωδίες, όπως δηλαδή αγαπάμε τις σκωτσέζικες μπάντες. Τέλος, μαζί με τους Black Veil Brides θα κοτσάρω και τους Asking Alexandria, που από το πουθενά έκαναν μεγάλο, ανεξήγητο μπαμ. Ναι, ξέρω πως δεν ήταν φέτος το ντεμπούτο τους, αλλά το 2011 αποφάσισε ο κόσμος να ασχοληθεί με την πάρτη τους και είχα χρέος να το πω αλλά και να εκφράσω την απορία μου.



Vox Populi

Όπως είπα και πέρυσι, ονόματα με τα οποία ασχολήθηκα σ' αυτή την ανασκόπηση σπάνια θα είναι και εκείνα που θα έβλεπες στην Ελλάδα, με εξαίρεση τους Τwilight Singers και φετινό Rockwave που είχε μια μικρή τέτοια αύρα με Prodigy, Flogging Molly, Therapy? Stranglers, Gogol Bordello και λοιπά. Σημαντικές ήταν και οι εμφανίσεις του αγαπήμενου των Ελλήνων Sivert Hoyem, δις μάλιστα, αλλά και αυτές των Μοby, Grinderman και των κλασικών Levellers. Καλώς ή κακώς, η εγχώρια συναυλία που μάλλον έκανε τον περισσότερο ντόρο σε σχέση με τον ήχο που πραγματεύεται η εν λόγω ανασκόπηση δεν ήταν άλλη από αυτήν των 30 Seconds To Mars. Παρά την προσωπική απογοήτευση που προξένησε το event, σε γενικές γραμμές υπήρξε μία δυνατή συναυλία που μάζεψε πολύ νέο κόσμο, μεγάλο ποσοστό του οποίου ήταν πιθανότατα και η πρώτη του συναυλία. Άξιες αναφοράς σίγουρα ήταν η εμφάνιση των boyesetsfire το καλοκαίρι, αν και κλασικά ήμασταν φίλοι και γνωστοί, ενώ και η στάση των Sublime with Rome στη χώρα μας ήταν και αυτή μία όαση φρεσκάδας.

A Departure

Όπως κάθε χρονιά, και αυτή είχε τα πάνω και τα κάτω της. Κάποιες φανταστικές νέες μουσικές ανακαλύψεις αλλά και κάποιες πικρές απογοητεύσεις. Κρατώντας τα θετικά, όμως, βλέπουμε πως για άλλη μια φορά η ιδέα ότι πλέον δε βγαίνουν καλές καινούργιες μουσικές διαψεύδεται. Το 2011 ήταν γεμάτο με ανανεωμένες παρουσίες αλλά και φρέσκες ιδέες που μόνο αισιοδοξία μπορεί να μας γεμίζουν για το μουσικό μέλλον, γιατί από κάπου πρέπει να πιαστούμε κι εμείς.

Ιάσονας Τσιμπλάκος