Ανασκόπηση 2010: Blues / Soul

«If you try black, you never go back» έλεγαν στο χωριό μου, αλλά στη μουσική συνήθως το black και το back πάνε μαζί. Η rock μουσική πήρε (και παίρνει) πολλά από τη μαύρη μουσική, η οποία ζει και βασιλεύει φυσικά και στις μέρες μας. Για να δούμε λοιπόν τι έγινε φέτος στη μαύρη πλευρά του μουσικού πλανήτη...

No Tears For The King Of Rock & Soul
Ο θρύλος της soul Solomon Burke άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 70 χρόνων στις  10 Οκτωβρίου, κατά την άφιξή του στο αεροδρόμιο Schiphol του Amsterdam. Παρόλο που δεν είχε ποτέ του έστω και ένα top-20 hit, αναγνωρίστηκε ως πρωτοπόρος και επηρέασε όσο ελάχιστοι. Αλήθεια, υπάρχει κανείς που δεν έχει ενθουσιαστεί ακούγοντας το "Everybody Needs Somebody To Love"; Έφυγε επίσης -πλήρης ημερών στα 92 της- η μεγάλη ηθοποιός και τραγουδίστρια Lena Horne, η οποία κατάφερε να ξεπεράσει το φυλετικό διαχωρισμό και να γίνει το πρώτο έγχρωμο sex-symbol. Πρόωρα μας χαιρέτησαν σε ηλικία 56 ετών ο Marvin Isley, το νεότερο μέλος των Isley Brothers ("Shout", "This Old Heart of Mine" κλπ.), αλλά και ο ηγέτης των Temptations, Ali-Ollie Woodson, στα 58 του χρόνια. Έφυγε, τέλος, σε ηλικία 84 ετών κι ο Dale Hawkins που έγραψε τη θρυλική "Suzie Q". Τα τραγούδια τους θα ζουν για πάντα - R.I.P. Αντίθετα, παρά τις φημολογίες, ο B.B. King εξακολουθεί να είναι ζωντανός και ενεργός.

Living Proof
Ήταν πολύ όμορφο που ακούσαμε αξιοπρεπείς καινούργιες δουλειές από ήρωες όπως ο Buddy Guy και ο Jerry Lee Lewis. Η επιστροφή της Sade και οι διασκευές των standards της Motown από τον Phil Collins έκαναν αίσθηση και συνοδεύτηκαν από εμπορική επιτυχία σε Η.Π.Α. και Αγγλία αντίστοιχα. Η Erykah Badu συνέχισε την αποστολή της ("New Amerykah Part Two: Return of the Ankh"). Οι Roots κυκλοφόρησαν το ένατο album τους, το οποίο -όπως πάντα- περιείχε πρωτότυπες συνεργασίες (π.χ. με τους Monsters Οf Folk ή την Joanna Newsom), ενώ και η συνεργασία τους με τον John Legend στο "Wake Up Everybody" δημιούργησε αίσθηση κι έθεσε σοβαρή υποψηφιότητα για soundtrack του ταραγμένου Λονδρέζικου φθινοπώρου. Ο Walter Trout, αν και δεν κατάφερε να επαναλάβει το αριστουργηματικό "Outsider", με το "Common Ground" συνεχίζει να κρατάει ψηλά την ποιότητα στη λευκή εκδοχή των blues. Από την άλλη, ο Oli Brown εξακολουθεί να δικαιώνει τη φήμη του ως σπουδαίο ταλέντο, αλλά δεν κατάφερε ούτε φέτος να κάνει το παραπάνω βήμα. Τέλος, η Σαντορίνη έδωσε έμπνευση στον Joe Bonamassa, που με το "Black Rock" συνέχισε το σερί αξιόλογων κυκλοφοριών με guests τον BB King και Έλληνες σολίστες.

Mayhem
Εκείνος που έκλεψε την παράσταση ακόμα και στο rock χώρο, κατόρθωμα που δε μπορεί παρά να του πιστωθεί, ήταν ο Kanye West με το πέμπτο του album ("My Beautiful Dark Twisted Fantasy"), το οποίο, αν και κυκλοφόρησε στα τέλη της χρονιάς, πρόλαβε να καπαρώσει την πρωτιά στις λίστες με τα καλυτερα άλμπουμ του Rolling Stone, του Billboard, του Pitchfork, του Spin και του Time, μεταξύ άλλων. Λίγα album τα τελευταία χρόνια έχουν πυροδοτήσει τόσο αντικρουόμενες αντιδράσεις και συζητήσεις παγκοσμίως. Πού να δείτε τι έγινε ακόμη κι εδώ, στο site μας, μέχρι να συγκρατηθεί ο συντάκτης που είχε φαγωθεί να γράψει κριτική για το εν λόγω album. Τελικά, βρέθηκε φιμωμένος και δεμένος σαν το βάρδο Κακοφωνίξ την ώρα που οι υπόλοιποι περνούσαν ωραία ακούγοντας την Ιρλανδέζα Imelda May, που τράβηξε πολλά βλέμματα με το γεμάτο old school rock 'n' roll του πολύ καλού της album με τον τίτλο "Mayhem". Τέλος, δεν έχουμε λόγια, για τα ...πόδια αλλά και τη φωνάρα της πανέμορφης Grace Potter, η οποία παρέα με με την μπάντα της, τους Nocturnals, έκανε ένα από τα πιο ηχηρά breakthrough. Στον υπόλοιπο πλανήτη, τη σκυτάλη από το περυσινό αριστούργημα των Tinariwen πήρε η συνύπαρξη μουσικών από το Μαλί και την Κούβα, υπό τον τίτλο AfroCubism, σε ένα project που πίσω του κρύβει μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες ιστορίες που ακούσαμε φέτος. Οι ανοιχτόμυαλοι Δανοί του Roskilde τους παραχώρησαν μια θέση στο line-up του φεστιβάλ τους, το οποίο, μέχρι στιγμής, περιλαμβάνει τους Iron Maiden και τους Kings Of Leon. Εμάς μάς αρκεί να τους δούμε στο Cosmos.

We Got The (Memphis) Blues
Δεν περίμενε κανείς από τη Cyndi Lauper να πιάσει στο στόμα της blues standards και φέτος που το έκανε της απονέμουμε δικαιωματικά το σχετικό βατόμουρο. Έκαστος στο είδος του που λένε. Παρ' όλα αυτά, η πραγματική απογοήτευση ήρθε από την Amy Winehouse, η οποία για ακόμη μια χρονιά -την τέταρτη στη σειρά- απέτυχε να κυκλοφορήσει το follow-up του "Back To Black" (2006). Hey Amy, βγάλε κάτι επιτέλους -ό,τι και να 'ναι- αρκεί να ξεμπουκώσεις! Μέχρι τότε, για παρηγοριά, προτείνουμε ανεπιφύλακτα το άψογο real thing της παλιάς καραβάνας Sharon Jones με τους Dap-Kings ("I Learned The Hard Way").  

The Archandroid
Ενθουσιασμό σκόρπισε διεθνώς η αρμονική ανάμιξη μουσικών ειδών από την Janelle Monáe στην πρώτη ολοκληρωμένη της δουλειά (είχε κυκλοφορήσει ένα EP παλαιότερα), το σαρωτικό "The Archandroid" που φιγουράρει πολύ ψηλά στις λίστες με τα καλύτερα πολλών εντύπων. Κατά τα άλλα, ένα σωρό μεγάλοι (Elton John, Burt Bucharach κ.α.) έβγαλαν το καπέλο τους μπροστά στο ενδιαφέρον ντεμπούτο της Rumer, οπότε εμάς τι λόγος μάς πέφτει; Αναμένουμε τη συνέχεια. Χαριτωμένο και γεμάτο εύπεπτα feel good κομματάκια ήταν και το ντεμπούτο της Eliza Doolittle.

Reggae Nights
Κατά γενική ομολογία, διεθνές συναυλικακό γεγονός της χρονιάς ήταν η επιστροφή του μεγάλου Stevie Wonder, που έκανε headline τόσο στο Glastonbury, όσο και στο Hard Rock Calling, δίνοντας ένα show - πραγματική γιορτή. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Crossroads Guitar Festival του Eric Clapton αποτέλεσε για άλλη μια χρονιά τον blues φάρο που φωτίζει τους μουσικόφιλους με τις αστραφτερές του συμμετοχές. Στα καθ' ημάς, θα ήταν αμαρτία να παραβλέψουμε την πανέμορφη βραδιά της 29ης Μαΐου, όταν κι εμφανίστηκε ο Μέγας Bob Dylan σε ένα set που πατούσε με τα τρία πόδια στα blues, τη μουσική που εξακολουθεί να βγάζει νόημα στα πολύπειρα αυτιά του. Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενε το μεγαλύτερο μέρος του πολυπληθούς κοινού που συνέρρευσε στη Μαλακάσα, έστω κι αν δισκογραφικά, και ακόμη περισσότερο συναυλιακά, ο Dylan «βρίσκεται» εκεί ακριβώς εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Συναυλιακά όμως, και μιλώντας πάντα για τον ελληνικό χώρο, η χρονιά πηγαίνει δικαιωματικά στη reggae και τα ιδιώματά της, που πήρε την εκδίκησή της και απέδειξε ότι κακώς το κοινό της έχει παραμεληθεί τόσα χρόνια. Lee "Scratch" Perry, Max Romeo, The Congos, Alpha Blondy, Capleton, Gentleman, Dub Inc., Israel Vibration είναι τα μεγαλύτερα ονόματα που μας επισκέφθηκαν φέτος και όχι μόνο το καλοκαίρι, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι η reggae ανθίζει και χωρίς ήλιο.

They Got Us Down On The Floor
Εύκολα διαπιστώνει κανείς πως οι γυναίκες έχουν αναλάβει τα ηνία για τα καλά. Από την Imelda May και την Grace Potter μέχρι την Rumer και την Janelle Monae, οι γυναίκες κυριάρχησαν πρώτιστα με την ποιότητα και δευτερευόντως με την τσαχπινιά και την παρουσία τους. Για τη νέα χρονιά αναμένεται αντίστοιχη συνέχεια, με αρχή την Adele και το νέο της single "Rolling In The Deep" από το επερχόμενο "21". 3.500.000 (!) views στο Youtube σε λιγότερο από δύο μήνες σάς λένε κάτι;

Παντελής Μαραγκός, Αντώνης Μουστάκας, Κώστας Σακκαλής