Ανασκόπηση 2010: Alternative Rock

Aχ, «alternative». Ίσως ο πιο γενικός μουσικός όρος στην ιστορία. Εναλλακτικό. Εναλλακτικό ως προς τι; Το mainstream; Mα οι περισσότερες από αυτές τις μπάντες έχουν εκατομμύρια οπαδούς ανά τον κόσμο. Άσε που κάτω από αυτή την τεράστια ταμπέλα-υπόστεγο χωράνε δεκάδες μουσικά είδη και κατευθύνσεις, από το απλό, τίμιο rock που παίζoυν οι ραδιοφωνάρες στο Los Angeles, στο φορτισμένο post-hardcore των απανταχού μοδάτων φρατζοφόρων (που τόσο αγαπώ). Μπορεί ο χώρος να μην έχει την ίδια απήχηση που έχει στο εξωτερικό, και μάλλον αυτό επειδή επικρατεί η αντίληψη πως αφού απευθυνόμαστε κυρίως σε νεοσύστατες μπάντες, «τι έχουν μωρέ να μας πουν κι αυτοί;», αυτό δε σημαίνει όμως πως δεν υπάρχουν τεράστια ονόματα, τα οποία, από την αρχή κυρίως της προηγούμενης δεκαετίας, δισκογραφούν σταθερά και αξιόλογα.

Days To Remember
Δύσκολο να αναφέρει κανείς κάποιο τρομερά σημαντικό γεγονός, ούτε θανάτους είχαμε, ούτε τίποτα παρόμοιο. Μεγαλύτερη έκπληξη μάλλον ήταν η ανακοίνωση της διάσπασης των Fall Out Boy, με τα μέλη τους να πηγαίνουν 'δω και 'κει. Σημαντικότερο αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία των The Damned Things, με μέλη των Anthrax, Everytime I Die και των προαναφερθέντων. Tα, κατά την πρώτη ματιά, αταίριαστα αυτά ονόματα φαίνεται τελικά να δέσανε απροσδόκητα καλά, με το δίσκο να φτάνει στο τέλος της χρονιάς και στο τσακ να καταφέρνει να κλέψει μια θέση στα αγαπημένα μας, εντυπωσιάζοντας τόσο από το συνθετικό σύνολο, όσο και με την αποκάλυψη της απόλυτης αντι-rock star φιγούρας Keith Buckley στα φωνητικά, με το σάπιο μπυροκοίλι του, το mullet κούρεμα αλλά και με μία φωνάρα και στιχουργικό ταλέντο που θα ζήλευαν πολλοί. Δε θα 'μουν σωστός φανμπόης και άτυπος επίσημος promoter της μπάντας αν δε μίλαγα και φέτος λιγάκι για τους Biffy Clyro, καθώς ήταν μεγάλη η χρονιά γι' αυτούς, κι ας βγήκε ο δίσκος τους στα τέλη του 2009. Loophole στους κανόνες της ανασκόπησης μου έδωσε το "Lonely Revolutions", φετινή κυκλοφορία με b-sides της μπάντας, που είναι εξίσου καλό με τον κανονικό τους δίσκο. Μεγάλη χρονιά για τους Σκωτσέζους, λοιπόν, που περιοδεύουν αδιάκοπα τους τελευταιους 16 μήνες και όλη αυτή η σκληρή δουλειά ανταμείφθηκε επιτέλους με ένα headline slot στο μεγαλύτερο φεστιβάλ του κόσμου, το Sonisphere της Αγλλίας, πλάι στους Slipknot και τους Big Four παρακαλώ. Not bad για τρεις φίλους από τη Σκωτία.

Famous Last Words
Μεγάλες επιστροφές μέτρησε το 2010, για παράδειγμα αυτή των Stone Sour. Μπορεί ο Corey Taylor να είχε μάλλον την πιο επιτυχημένη χρονιά της ζωής του το 2009, με τους Slipknot να πιάνουν κορυφές παντού, αλλά και το 2010 είδε την έταιρή του μπάντα, Stone Sour,  να φτάνει και αυτή σε υψηλότερα επίπεδα με την κυκλοφορία του αρκετά καλού "Audio Secrecy".
Aπό την άλλη, κοιτώντας λίγο προς το πίσω μουσικά, η φετινή δουλειά των The Gaslight Anthem ήταν αυτή που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση. Εκεί που τους είχα σα μία φτηνή κόπια του παρελθόντος, με το "American Slang" μού έδωσαν να καταλάβω γιατί έγινε τόσος ντόρος για την πάρτη τους. Soul, αυτή είναι η κοντινότερη έννοια που μπορώ να εντοπίσω και αποδίδει σωστά το ποιόν της μπάντας. Μουσικοί που πραγματικά λατρεύουν αυτό που κάνουν και αυτό αποδεικνύεται έμπρακτα στο τελευταίο τους πόνημα. Κακός χαμός και με την καινούργια κυκλοφορία των A Day To Remember, που φαίνεται πως επιτέλους καταστάλαξαν σ' έναν ήχο, και μάλιστα τέλεια. Παίζοντας εκείνο το «κραυγές στα κουπλέ και υπερπιασάρικα sing-along refrain», το οποίο πολλοί προσπαθούν να οικειοποιηθούν, αυτοί το 'χουν κάνει πέρα για πέρα δικό τους, φτιάχνοντας τη δική τους μουσική σφραγίδα στο τέταρτό τους album, "What Seperates Me From You". Είχαμε βέβαια και κυκλοφορίες από μεγαθήρια του χώρου, που, ενώ δεν είναι ακριβώς «απογοήτευση», δεν ήταν το αριστούργημα που περίμενες. Όπως για παράδειγμα οι φετινές δουλειές των Weezer και των Jimmy Eat World. Ενώ οι πρώτοι επέστρεψαν πολύ δυναμικά και με ένα δίσκο που βούλωσε πολλά στόματα, θέλουν ακόμα δρόμο για να φτάσουν τις, άφταστες απ' ότι φαίνεται τελικώς, κορυφές του παρελθόντος, από την άλλη, οι Jimmηδες σα να έβγαλαν μία «υποχρέωση», μ' ένα δίσκο που, ενώ έχει τα δυνατά του σημεία, τελικώς δε σου μένουν πολλά.

We 've Got A Situation Here
Από ευχάριστες εκπλήξεις η φετινή χρονιά άλλο τίποτα. Πρώτα απ' όλα είχαμε μάλλον το μεγαλύτερο comeback του χώρου μετά το 2004, με τον εκπληκτικό δίσκο των Deftones, "Diamond Eyes". Ένας δίσκος που ακροβατεί μαεστρικά ανάμεσα στις hardcorίλες και τα πιο μελωδικά του μέρη, με τον Chino Moreno να βρίσκεται μάλλον στη καλύτερη φάση της καριέρας του (sic) και όλη τη μπάντα να ανακάμπτει περίφημα μετά και το ατύχημα του Chi, αλλά και μετά την κατώτερη ποιότητα των προηγούμενων κυκλοφοριών της. Συγκρότημα - σταθμός για το είδος αποτέλεσαν οι One Less Reason, που, ενώ δισκογραφικά υπάρχουν κάμποσο καιρό τώρα, η φετινή είναι εξάλλου η τρίτη τους δουλειά, με το "Faces And Four Letter Words" βρήκαν το δρόμο προς ένα πιο ευρύ κοινό, που απ' ότι φαίνεται τους στηρίζει και τους προωθεί, κερδίζοντας καινούργιος οπαδούς συνέχεια. Ανάλογη είναι και η φετινή χρονιά για τους Foxy Shazam. Ενώ δισκογραφικά υπάρχουν από το 2005, φέτος κατάφεραν να κάνουν μεγαλύτερη αίσθηση με τον τρίτο, ομώνυμό τους δίσκο. Η αλλόκοτη εξάδα από το Cincinnati κερδίζει συνέχεια οπαδούς, χάρη στις εξαιρετικές ζωντανές της εμφανίσεις, τον «Freddie Mercury meets Looney Tunes» frontman τους, Εric Nally, και το ωμό, διασκεδαστικό, εμπνευσμένο rock and roll τους. Αξιοσημείωτo είναι και το "Illuminaudio" των Chiodos. Eπιφυλάξεις είχαμε για το τί θα έχουν να μας προσφέρουν μετά την αποχώρηση του Craig Owens από τα φωνητικά -ο οποίος φαίνεται πως μας ετοιμάζει εκπληξάρα μεγατόνων με τη νέα του μπάντα, D.R.U.G.S, by the way- αλλά ο αντικαταστάτης του, Βrandon Bolmer, χώρεσε σφήνα καταπληκτικά, δίνοντας παράλληλα και τον προσωπικό του τόνο στη νέα δουλειά της μπάντας. Μάλλον η καλύτερη φετινή παραγωγή (συγκρίσιμη κατά την αποψάρα μου μονάχα με αυτή των Βring Me The Horizon), με φανταστικές ενορχηστρώσεις και samples. Οι Thriving Ivory έκαναν επίσης αρκετά μεγάλη επιστροφή με το δεύτερο τους δίσκο, στην ουσία πρώτο καινούργιο υλικό από το 2003, ο οποίος είναι στα ίδια υψηλά επίπεδα με τον πρώτο. Κομμάτια σαν το "On Your Side" και το "Where We Belong" έχουν γραφτεί για heavy rotation στα αμερικανικά ερτζιανά και, όσο ξενική και ένρινη σου φαίνεται η φωνή του frontman, Clayman Strooper, άλλο τόσο θα την αγαπήσεις τελικώς. Τέλος, μεγαλύτερη μουσική έκπληξη για μένα φέτος αποτέλεσε ο Oli Sykes και η παρέα του, με το νέο δίσκο των Bring Me The Horizon. Oι προηγούμενες δουλειές της μπάντας δε μου είπανε, και εξακολουθούν να μη μου λένε, απολύτως τίποτα. Συνοπτικά; Πολύ βαβούρα για το τίποτα. Φέτος, όμως, έκαναν μια στροφή προς το καταπληκτικό και ο δίσκος τους φιγουράρει στις κορυφές πολλών λιστών. Με στίχους που δαγκώνουν, ξεσκίζουν και παλουκώνουν ψυχές (!), ο υπερβολικός κύριος Sykes έστρωσε λίγο και τα βοθροφωνητικά του και έγινε φερέφωνο του πονόμισους, λέξη δικιά μου, που όμως είναι εκατό τοις εκατό δικιά του. Εντυπωσιακή παραγωγή, όπως είπα και πιο πριν, και καλοεπιλεγμένες guest παρουσίες είναι αυτό που ολοκληρώνει το πακέτο και τους δίνει ασυζητητί το βαρύτιμο βραβείο του «Used To Be Shit, But Now Are Awesome».

Τα όνειρα μας τ' άφησες Meteora
Είχαμε και απογοητεύσεις, πώς. Και από σημαντικότατα ονόματα μάλιστα. Πρώτο και καλύτερο το "A Thousand Suns" των Linkin Park. Αφού ο δίσκος κατάφερε να κάνει οπαδό των Linkin Park να πει πως είναι άθλιος, δεν έχουμε εμείς κάτι παραπάνω να προσθέσουμε. Από Φινλανδία μεριά, οι Apocalyptica μας προσέφεραν μάλλον ένα τελείως άνευρο δίσκο, που παρά τις πολύ καλές guest συμμετοχές -μμμ, κύριε Smith- δεν έχει ξαναπεράσει από το playlist μου μετά τις πρώτες βδομάδες της κυκλοφορίας του. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους Audition. Σε τελείως διαφορετικό κλίμα όμως. Παρά τη δισκάρα που κυκλοφόρησαν μόλις πριν ένα χρόνο, επανήλθαν φέτος με μία μετριότητα και μισή και, όπως φαίνεται, πολύ κακώς έπραξαν και βιάστηκαν τόσο. Δυστυχώς, βγάζοντας το υπέρμετρο fanboyλίκι μου απ' έξω, κάπου εδώ πρέπει να χωράνε και οι My Chemical Romance. Όχι ότι δεν είναι δίσκος που προσωπικά απολαμβάνω, αλλά εν συγκρίσει (σύγκριση που αποφέυγω με κάθε τρόπο να κάνω) με το αριστούργημα που ακούει στο όνομα "The Black Parade", εμ, θέτοντάς το απλά, δεν πιάνει μία. Και ο αξιότιμος κύριος Tankian δε μου πολυγέμισε το μάτι φέτος, αλλά ας όψεται το reunion με τους System Of A Down και δεν κρατάμε καμία κακία, πώς θα μπορούσαμε άλλωστε;

Give Them The Horizon
Τρία είναι τα ονόματα που μου έκαναν τη μεγαλύτερη αίσθηση φέτος. Πρώτοι και καλύτεροι οι Γερμανοί December Peals. Με το πανέμορφο punk-rock τους, διακοσμημένο με τα κατάλληλα garage rock στοιχεία και το γρέντζο της φωνής του frontman, αποτελούν για μένα την ανακάλυψη της χρονιάς και μακάρι να μπορέσουν να κάνουν και σε περισσότερους αίσθηση, μπας και καταφέρουν να δουν μία άσπρη μέρα. Το πρώτο single τους ίσως σας πείσει περισσότερο. Από την άλλη, μία μπάντα που λόγω συμμετοχών δε χρειάζεται ιδιαίτερη προώθηση είναι οι Fistful Of Mercy. Αποτελούμενοι από τον τιτάνα Ben Harper, τον Dhani Harrison, γιο και κλώνο του γνωστού Beatle, και τον λιγότερο διάσημο Joseph Arthur, κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο γεμάτο πανέμορφες μελωδίες, έντονα blues στοιχεία, πολλές ακουστικές κιθάρες και μπόλικο ταλέντο. Τέλος, έχουμε να κάνουμε με τους καλύτερους Βρετανούς πρωτοεμφανιζόμενους στο χώρο, οι οποίοι ακούνε στο όνομα Young Guns. Με το ομορφόπαιδο Gustav Wood στα φωνητικά και ως κινητήριο μοχλό για όλη τη μπάντα, κατέκτησαν φέτος πολλές κορυφές με το δίσκο τους "All Our Kings Are Dead". Με το υπερπιασάρικο single "Crystal Clear" ανά χείρας κέρδισαν επάξια το support slot στα βρετανικά show των Bon Jovi αλλά και υψηλές θέσεις στις λίστες με τα καλύτερα του έτους σε πολλά μουσικά έντυπα.

Look A Live Sunshine
Κανονικά θα έλεγα πως γελάει ο κόσμος, αλλά δεν είναι πρέπον, μου λένε. Σπανιότατα λοιπόν παρατηρούνται εμφανίσεις του ευρύτερου αυτού μουσικού χώρου στην Ελλάδα, με μία μικρή εξαίρεση στα πιο core παρακλάδια του είδους, όπως έγινε για παράδειγμα με τους Dillinger Escape Plan ή με τους Parkway Drive. Όλη η Ευρώπη, εχμ... περίπου, είδε φανταστικά ονόματα φέτος. Κάθε μπάντα που έχω αναφέρει σ' αυτό το κείμενο πέρασε από τη Γηραιά Αλβιώνα (με εξαίρεση τους One Less Reason). Βέβαια δεν υπάρχουν απαιτήσεις. Ακόμη. Η συγκεκριμένη σκηνή, όσο τεράστια κι αν είναι στο εξωτερικό, εδώ μετα βίας γεμίζει ένα Gagarin, και η αλήθεια είναι πως δε βλέπω κάτι θετικό στον ορίζοντα. Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία και έχουμε ένα γεμάτο καλοκαίρι μπροστά μας και μία Ευρώπη γεμάτη περιοδεύοντες καλλιτέχνες.

Alternative Perspective
Κλείνοντας, λοιπόν, μπορεί άνετα να πει κανείς πως η φετινή χρονιά είχε αρκετά να προσφέρει σε όλους σχεδόν τους τομείς. Μουσική πάντα θα υπάρχει. Δεν περιμένουμε από κανέναν να ανακαλύψει τον τροχό και να αναταράξει συθέμελα όλο το μουσικό στερέωμα, εξάλλου δε μπορεί να γίνει πλέον, αλλά άμα ξέρεις που να ψάξεις, ανοίξεις μυαλό και αυτιά και απολαύσεις τη μουσική, οποιαδήποτε είναι αυτή, χωρίς προκαταλήψεις, αυτή θα σε ανταμείψει πλουσιοπάροχα.

Ιάσονας Τσιμπλάκος