Ανασκόπηση 2016: Ατμοσφαιρικό Rock / Metal

Atmospheric's not dead!

Είναι ακριβώς όπως στις ταινίες. Η αποστολή είναι τόσο δύσκολη, που έπρεπε να καλέσουν τους καλύτερους για να την αναλάβουν και πρέπει να τους πείσουν να αφήσουν την ήρεμη ζωή που ζουν, να βγουν από τη σύνταξη και να σώσουν τον κόσμο για ακόμα μια φορά.

Έτσι τρεις γενναίοι βετεράνοι του metal, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να καταφέρουν το ακατόρθωτο, να γράψουν την ανασκόπηση της χρονιάς για ένα μουσικό είδος, το οποίο πλέον δεν υπάρχει.

Ξεχωρίζοντας τον μύθο από την πραγματικότητα συγκεντρώνουμε τα ψίχουλα μιας χρονιάς η οποία μας έδωσε μερικά ηλεκτροσόκ, που μας επανέφεραν στη ζωή, μερικά δράματα που θα ζήλευαν και οι Φόρεστερ στην Τόλμη και Γοητεία και μερικές απογοητεύσεις χειρότερες από τελικό Μουντιάλ.


Shining stars // Τα αγαπημένα

1. Trees Of Eternity
Ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος των Trees Of Eternity χρειάστηκε να περάσει από κάθε είδος δυσκολίας και ατυχίας, αλλά τελικά βρήκε τον δρόμο προς την κυκλοφορία τον περασμένο Νοέμβριο. Γεμάτο στοιχειωτικές ατμόσφαιρες και πανέμορφες μελωδίες, το "Hour Of The Nightingale" έχει μια αύρα βγαλμένη από τη δεκαετία του '90 χωρίς να ακούγεται αναχρονιστικό. Αναμφίβολα από τα δυνατότερα ντεμπούτα του χώρου εδώ και καιρό. Κρίμα που η Aleah δεν πρόλαβε να δει από κοντά την κυκλοφορία του.

2. In The Woods
Αυτό το reunion σιγόβραζε σαν σάλτσα να γίνει από το millennium και με γκρίζους πια κροτάφους ήρθε επιτέλους να μας αγκαλιάσει και να μας πει ότι «όλα θα πάνε καλά γλυκιά μου», χωρίς ρετρό. Ψυχολογικά τοποθετώντας μετά το "Omnio" και πριν το "Strange In Stereo", είναι ένα από τα λίγα reunion που δημιούργησαν κάτι που έχει λόγο μουσικής ύπαρξης. Το "Pure" Στέκεται μόνο του, αυτόνομο σαν ένας εξαιρετικός δίσκος, που δεν αποφεύγει από τα κλισέ, αλλά δεν τα ενστερνίζεται.

3. Anneke Van Giersbergen & Arstidir
Η συνήθης ύποπτος Anneke Van Giersbergen φέτος μας ξάφνιασε ευχάριστα. Οι solo κυκλοφορίες της πάντα στέκονταν σε ικανοποιητικό επίπεδο, όμως κατά κανόνα κινούνταν εκτός του ατμοσφαιρικού πλαισίου στο οποίο καθιερώθηκε. Μετά το project των Gentle Storm με τον Arjen Lucassen, σειρά είχε η συνεργασία με τους Arstidir στο "Verloren Verleden"· κλασικές και παραδοσιακές Ισλανδικές μελωδίες προσαρμόστηκαν σε σύγχρονο ύφος με rock λεπτομέρειες και το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

4. Lacuna Coil
Η πλειοψηφία του μεταλικού κόσμου είδε στο "Delirium" την επιστροφή των Lacuna Coil. Παρότι είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι μετά το στραβοπάτημα του "Shallow Life" οι δίσκοι τους στέκονται σε περισσότερο από ικανοποιητικά επίπεδα, οφείλω να παραδεχθώ ότι εδώ τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους. Καλοστημένα κομμάτια, προσεγμένες ατμόσφαιρες, άψογες εναλλαγές της Scabbia και του Ferro κι ένα concept που έχει να προσθέσει μόνο θετικά στο σύνολο.

5. Katatonia
Ύστερα από τέσσερα χρόνια απουσίας οι Katatonia επέστρεψαν με τον δέκατο δίσκο τους. Παρά τις αλλαγές στη σύνθεσή τους, οι Renkse και Nystrom συνεχίζουν ακάθεκτοι τις αναζητήσεις, αυτήν τη φορά με μια περισσότερο πειραματική προσέγγιση. Πιο περίπλοκο απ' όσο μας είχαν συνηθίσει, με τα φωνητικά και τις κιθάρες να έχουν σταθερά τα πρωτεία, οι Σουηδοί δείχνουν ότι δεν φοβούνται να ρισκάρουν για ακόμα μια φορά και να πάνε τον ήχο τους ένα βήμα παραπέρα.


Ghosts in the mist // Τα όμορφα

1. Delain
Ξεκίνησαν πριν από μια δεκαετία ως studio project του Martijn Westerholt και πλέον μετρούν πέντε στούντιο κυκλοφορίες κι ένα περίπου σταθερό line-up. Στο "Moonbathers" οι Delain βρίσκουν τη λεπτή ισορροπία μεταξύ του πρόσφατου, σχεδόν εναλλακτικού ήχου τους και του συμφωνικού metal της περασμένης δεκαετίας. Η ροή και οι συνθέσεις είναι υποδειγματικές, οι κιθάρες σταθερά ένα επίπεδο πάνω από την ορχήστρα, τα ρεφρέν καρφώνονται στο μυαλό και η Charlotte Wessels ακούγεται στα καλύτερά της.

2. Evergrey
Ο Tom Englund και η παρέα του στη φετινή τους κυκλοφορία συνέχισαν ακριβώς από εκεί που άφησε το εξαιρετικό "Hymns For The Broken" δύο χρόνια πριν. Τραγούδια που εστιάζουν στις μελωδίες, στιβαρά ρυθμικά μέρη, δυνατά πλήκτρα και ταιριαστή θεματολογία. Το "The Storm Within" είναι μια ακόμα εξαιρετική κυκλοφορία των Σουηδών, που μπορεί να μην ενθουσιάζει όσο ο προκάτοχός του, ωστόσο αυτό περισσότερο έχει να κάνει με τις υψηλές προσδοκίες και λιγότερο με αξιοσημείωτες αδυναμίες.

3. Tarja
Παραμένοντας πιστή στο πρόγραμμά της, ακριβώς τρία χρόνια μετά την τελευταία στουντιακή δουλειά της, η Φινλανδή κυκλοφόρησε το "The Shadow Self" (και ένα prequel του που απευθύνεται αυστηρά σε οπαδούς). Διατηρώντας αποστάσεις από το τυπικό symphonic ύφος που την καθιέρωσε, η μεγάλη ντίβα του χώρου παρουσίασε ένα ώριμο και ουσιώδες σύνολο κομματιών, με διάσπαρτες δόσεις πειραματισμού και τα χαρακτηριστικά φωνητικά της να βρίσκονται, προβλέψιμα, ένα σκαλί πάνω από οτιδήποτε άλλο.

4. The Foreshadowing
Οι λάτρεις του ατμοσφαιρικού ήχου της δεκαετίας του '90 Ιταλοί κυκλοφόρησαν το τέταρτο άλμπουμ τους, "Seven Heads Ten Horns", την περασμένη άνοιξη. Με τις ερμηνείες του Marco Benevento να κυριαρχούν και τις κιθάρες να ακολουθούν, συνεχίζουν ακάθεκτοι στον old-school doom δρόμο που ξεκίνησαν κάτι παραπάνω από δέκα χρόνια πίσω. Χωρίς να αγγίζουν τα μεγαλεία των πρώιμων ημερών τους, πήγαν ένα βήμα μπροστά σε σχέση με το κοντινό παρελθόν και διατήρησαν το θετικό σερί.

5. Epica
Οι Ολλανδοί παρέμειναν πιστοί στην πετυχημένη συνταγή που ακολουθούν εδώ κι αρκετό καιρό και δεν απογοήτευσαν. Η προβλεψιμότητα και κάποιες μικρές αδυναμίες «κόστισαν» στο "The Holographic Principle" τον βαθμό εντυπωσιασμού του προκατόχου του, χωρίς ωστόσο να προδώσουν πλήρως την μπάντα. Προσεγμένο όσο λίγες κυκλοφορίες στον χώρο της metal και με τη Simone Simons να ακούγεται ανανεωμένη, το άλμπουμ δύσκολα θα απογοητεύσει τους οπαδούς της μπάντας ή της σκηνής.


Tear down the walls // Τα ανεξαρτήτως είδους

1. Insomnium
Όταν κάποιος σκέφτεται περί ατμοσφαιρικού ήχου, οι Insomnium δεν είναι το πρώτο όνομα που θα σκεφτεί. Πιθανότατα δεν θα βρίσκονται ούτε ανάμεσα στα δέκα πρώτα. Το μελωδικό death στο οποίο επιδίδονται, ωστόσο, έχει τις βάσεις του στους Amorphis των αρχών της δεκαετίας του '90 και οι επιρροές από τους My Dying Bride της ίδιας περιόδου είναι εμφανείς. Στο "Winter's Gate", πιθανότατα και λόγω concept, παρουσιάστηκαν περισσότερο προοδευτικοί και σκοτεινοί από ποτέ.

2. Universe217
Έχοντας χτίσει το δικό τους, ξεχωριστό ήχο, οι Universe217 με το "Change" αποδεικνύουν ξανά ότι παίζουν σε άλλο επίπεδο, προσφέροντας μοναδικές συνθέσεις, συγκλονιστικές ερμηνείες, και διεστραμμένα όμορφες ατμόσφαιρες. Παντρεύοντας το post με το doom δημιουργούν ένα ασφυκτικά βαρύ ηχητικό πέπλο, και η Τάνια με την πολυσχιδή φωνή της καθηλώνει τόσο στις απαλότερες, όσο και στις πιο ακραίες στιγμές. Mε κάτι τέτοιες δουλειές η ελπίδα παραμένει ζωντανή για έναν χώρο που δείχνει να παρακμάζει χρόνο με τον χρόνο.

3. Be'lakor
Η παραγνωρισμένη παρέα από τη Μελβούρνη κυκλοφόρησε τον τέταρτο δίσκο της και συνεχίζει ακάθεκτη την ανοδική της πορεία. Μελωδικό death με σκανδιναβικό αέρα, σκοτεινές ατμόσφαιρες και progressive rock λεπτομέρειες. Το "Vessels", αυστηρά μιλώντας, δεν καινοτομεί· αποτελείται από blast beats, πλήκτρα, ακουστικά περάσματα και συστατικά που έχουν χρησιμοποιηθεί σε εξαντλητικό βαθμό. Εδώ, όμως, η έμπνευση βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο και το αποτέλεσμα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κλασικές κυκλοφορίες του είδους.

4. Alcest
Οι Γάλλοι είναι υπεύθυνοι για την καθιέρωση, ή δημιουργία ανάλογα με την οπτική του καθενός, του ύφους στο οποίο αρκετοί βάζουν την ταμπέλα blackgaze. Μετά από ένα σύντομο διάστημα πειραματισμών σε πλήρως μελωδικές φόρμες, ο Neige επανέφερε στο "Kodama" τον χαρακτηριστικό συνδυασμό post-rock με black και ατμοσφαιρικά στοιχεία. Οι δύσκολοι ίσως το δουν ως πισωγύρισμα, αλλά με το συνθετικό επίπεδο να βρίσκεται σε τόσο υψηλά επίπεδα, οι όποιες ενστάσεις μικρή σημασία έχουν.

5. Esben And The Witch
Αρκετά μακριά, πλέον, από το ανησυχητικά πειραματικό ύφος των πρώιμων ημερών της, η τριάδα από το Brighton συνεχίζει δίνοντας έμφαση στην ατμοσφαιρική πλευρά της. Στο "Older Terrors" η Rachel Davies βγαίνει ένα βήμα πιο μπροστά απ' ό,τι συνήθως και, χωρίς να κλέβει από το σύνολο, δίνει μερικές από τις δυνατότερες ερμηνείες της. Παρά τις, σε σημεία, προβλέψιμες δομές, ο δίσκος κυλά νεράκι και καθιερώνει την μπάντα στα υψηλότερα επίπεδα του χώρου.


Sinking ships // Οι απογοητεύσεις

1. Sirenia
Στο "Dim Days Of Dolor" οι Sirenia παρουσιάστηκαν για μια ακόμα φορά με διαφορετική frontwoman. Πίσω από το μικρόφωνο αυτήν τη φορά βρέθηκε Emmanuelle Zoldan, που είχε προϋπηρεσία με την μπάντα για περισσότερα από δέκα χρόνια. Κι αν νομίζατε ότι η αλλαγή λειτούργησε θετικά, υποθέστε ξανά· οι συνθέσεις του Veland μοιάζουν τόσο μπερδεμένες όσο στους πρώτους δύο δίσκους με την Ailyn και το γενικότερο κλίμα φέρνει σε μια όχι επιτυχημένη περίπου-επιστροφή-στις-ρίζες.

2. Devilment
Η pop metal εκδοχή των Cradle of Filth, έχοντας απωλέσει τον ιδρυτή της, περνάει στα ανίκανα χέρια του νάρκισσου ψευδό-celebrity Dani Filth, ο οποίος αν και ο κράχτης του συγκροτήματος -ελέω Nuclear Blast- το μόνο που καταφέρνει είναι να νοθεύσει κάθε φιλότιμη προσπάθεια, που επιχειρεί η συμπαθής μπάντα από πίσω του. Οι νοσταλγοί του gothic female fronted ιδιώματος, που μένουν μονάχοι στο παρόν τους, ίσως να βρουν πάτημα εδώ, αλλά γενικά όταν ακούω το "II: The Mephisto Waltzes" σκέφτομαι ότι πρέπει να υποβληθεί ο Dani σε chemical castration μήπως σωθεί οτιδήποτε αν σώζεται.

3. Visions Of Atlantis
Από τον σωρό των symphonic metal κυκλοφοριών, αναμφίβολα υπήρξαν χειρότερες στιγμές φέτος από το EP των Visions Of Atlantis. Οι Αυστριακοί άλλαξαν για πολλοστή φορά τη σύνθεσή τους, επαναφέροντας αρκετά original μέλη και δίνοντας τον ρόλο της frontwoman στην Clementine Delauney. Στην προσπάθεια επιστροφής στο πρώιμο ύφος τους, το "Old Routes - New Waters" αποτελείται από επανεκτελέσεις κομματιών από τα πρώτα δύο άλμπουμ τους· το αποτέλεσμα παρότι δεν είναι πλήρως απογοητευτικό, δύσκολα θα συναρπάσει ακόμα και τους πιστούς της μπάντας.

4. Sinsaenum
Υπερβολικά καλοχτενισμένο, γυαλισμένο και διαφημισμένο στα όρια ενός brand name, το "Echoes Of The Tortured" καπηλεύεται την hipster αναβίωση του καθαρού σκανδιναβικού black metal για να δημιουργήσει -βασισμένο σε παλιές ιδέες των μελών του συγκροτήματος, που είχαν απορριφθεί για τις κανονικές τους μπάντες- ένα nu-death metal υβρίδιο σε black αποχρώσεις, το οποίο τιμά την παράδοση της χρυσής μετριότητας που παράγει ανεξαιρέτως κάθε supergroup. Κάποιοι το λάτρεψαν, κάποιοι το μίσησαν θανάσιμα.

5. Amoral
Ίσως μοιάζει κάπως αυστηρό, αλλά το πρόσημο της τελευταίας δουλειάς των Φινλανδών σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι παραπάνω από οριακά θετικό. Θέλετε ότι οι προσδοκίες είχαν αυξηθεί από την επιστροφή των σκληρών φωνητικών, θέλετε ότι στο "Fallen Leaves & Dead Sparrows" έδειξαν πως μπορούν πετυχημένα να προσθέσουν στον ήχο τους προοδευτική λογική, το "In Sequence" ως σύνολο περισσότερο αφήνει την αίσθηση ενός μέτριου μεταβατικού δίσκου, παρά εκείνη ενός κύκνειου άσματος.


Bitter ends // Τα κουτσομπολιά

1. Liv Kristine v Leave's Eyes
Δεν πρέπει να υπήρξε σχετικός με τους Leave's Eyes ή τη σκηνή γενικότερα που να μην έμεινε με ένα μεγάλο ερωτηματικό μαθαίνοντας πως το συγκρότημα θα συνέχιζε χωρίς τον ουσιαστικό λόγο ύπαρξής του, τη Liv Kristine. Οι αιτίες ακόμα παραμένουν ασαφείς για το ευρύ κοινό, αλλά όπως και να 'χει δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να γίνουν δηλώσεις επί δηλώσεων και μια σειρά εξαιρετικών post στα social media, με την μπάντα εν τέλει να συνεχίζει σαν να μην έγινε τίποτα με την Elina Siirala.

2. Ailyn v Sirenia
Το διαζύγιο της Ailyn Giménez Garcia από τους Sirenia είχε λιγότερο δράμα σε σύγκριση με το #1 της λίστας, αλλά όπως και να 'χει, μόνο το déjà-vu είναι αρκετό για να το κάνει άξιο αναφοράς. Για τέταρτη φορά ο Veland ανακοίνωσε ότι «οι δρόμοι της μπάντας χωρίζουν με την τραγουδίστρια και της ευχόμαστε καλή τύχη», ενώ η Ailyn σε σχεδόν φιλικό ύφος απάντησε ότι δεν πήρε μέρος στην απόφαση, αλλά ελπίζει πως οι δρόμοι τους θα ξανασυναντηθούν.

3. Η αποσύνθεση των Eluveitie
Οι Ελβετοί σχεδόν καταχρηστικά βρίσκονται εδώ, αλλά στην όλη κατάσταση μπλέκεται η «ατμοσφαιρική» (βλ. "Quoth The Raven", "A Rose For Epona") πλευρά τους. Οι Anna Murphy, Μerlin Sutter και Ivo Henzi, με δημοκρατικές διαδικασίες βρέθηκαν εκτός συγκροτήματος στις αρχές του Μαΐου και για να σβηστεί η όποια ιδέα rock ονείρου, ως σωστοί επαγγελματίες συνέχισαν να παίζουν ζωντανά με τους πρώην συνοδοιπόρους τους μέχρι τον Ιούνιο. Στη συνέχεια οι μεν σχημάτισαν τους Cellar Darling και ο Chrigel Glanzmann ανακοίνωσε το νέο του line-up.

4. Anette Olzon & Jani Liimatainen
Περισσότερο νέο και λιγότερο κουτσομπολιό, αλλά η συνεργασία της πρώην τραγουδίστριας των Nightwish με τον πρώην κιθαρίστα των Sonata Arctica, έστω και θεωρητικά, ακούγεται ενδιαφέρουσα. Η Olzon πρακτικά μικρή σχέση έχει με τον χώρο και η solo δουλειά της δεν ήταν κάτι περισσότερο από αποδεκτή, ωστόσο η συμμετοχή της στο μεγαλύτερο συμφωνικό metal συγκρότημα και η παρουσία του πάντα συμπαθούς Liimatainen φτάνουν για να δημιουργήσουν έναν κάποιο ντόρο.

5. Floor Jansen v Slayer
Η επιτομή του πόση σχέση έχει το συμφωνικό με το «παραδοσιακό» metal. Η αλήθεια είναι πως η δήλωση παρουσιάστηκε με click-bait τρόπο, πήρε διαστάσεις εκτός του συνολικού πλαισίου της και η Jansen είναι άνθρωπος που όταν έχει κέφια δεν γυαλίζει στο ελάχιστο τα λεγόμενά της. Όπως και να 'χει, μέσα στο «βρίσκω τους Slayer βαρετούς και απαίσιους» υπάρχει σε μεγάλο βαθμό συμπυκνωμένη η νοοτροπία μιας ολόκληρης σκηνής και ο λόγος που ποτέ δεν έγινε αποδεκτή στον metal μικρόκοσμο.


In orbit // Οι ελπίδες

1. Enemy Of Reality
Οι Αθηναίοι με την "Arakhne" κλήθηκαν να ξεπεράσουν την παγίδα του δεύτερου άλμπουμ και να δείξουν στους δύσπιστους ότι ήρθαν για να μείνουν. Εκ του αποτελέσματος, φαίνεται πως πέτυχαν τον στόχο τους χωρίς δυσκολία· «μεγαλύτερος» δίσκος από τον προκάτοχό του, με καλοδουλεμένο concept, δυνατά κομμάτια, εξαιρετικές ερμηνείες και συμμετοχές από ονόματα του χώρου, και όχι μόνο, που δίνουν το κάτι παραπάνω. Από τους καλύτερους δίσκους συμφωνικού metal της χρονιάς.

2. Sylvaine
Δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά για την εκ Νορβηγίας συνθέτη/δημιουργό και πρώτη που κυκλοφόρησε από δισκογραφική εταιρία. Στο "Wistful" η Sylvaine παρουσιάστηκε ώριμη και κατασταλαγμένη, χωρίς να αποτάσσεται τις επιρροές της, αλλά δίνοντας στις ατμοσφαιρικές shoegaze αναφορές τη δική της χροιά. Ονειρικά και σκληρά φωνητικά εναλλάσσονται και μπλέκονται, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα που ακούσια αποδεικνύει ότι δεν χρειάζονται απαραίτητα τεράστιοι πειραματισμοί για να ξεχωρίσει ένας δίσκος.

3. Darkher
Φαίνεται πως το γυναικοκρατούμενο ατμοσφαιρικό metal έχει πάρει τα πάνω του, και η Jayn H. Wissenberg ή αλλιώς Darkher ξεχωρίζει με τη μοναδική της φωνή αλλά και τις σκοτεινές συνθέσεις της. Το "Realms" χωρίς να μπορεί να χαρακτηριστεί αμιγώς metal, αφού τα ξεσπάσματα δεν είναι τόσο συχνά, καταφέρνει να φτιάξει μια ιδιαίτερα μελαγχολική κατεύθυνση, με αέρινα φωνητικά, folky περάσματα και πολυεπίπεδες κιθάρες. Ένα ταξίδι στη μαυρίλα, που δεν θα αφήσει ασυγκίνητο κανέναν φίλο του μελαγχολικού, ατμοσφαιρικού ήχου.

4. Oh Hiroshima
Ισορροπώντας ανάμεσα στις post-rock δομές και την ατμοσφαιρική λογική, οι Oh Hiroshima ήδη από τον δεύτερο ολοκληρωμένο τους δίσκο δείχνουν να έχουν βρει τον ήχο τους. Η όχι ακριβώς συμβατική χρήση των φωνητικών και οι εναλλακτικές πινελιές δίνουν στο "In Silence We Yearn" έναν αέρα που το ξεχωρίζει από τις κυκλοφορίες του χώρου. Χωρίς να καινοτομεί ή να εντυπωσιάζει, φέρνει με επιτυχία κοντά δύο κόσμους με έναν μη προφανή τρόπο.

5. Vuur
Παρότι, όπως ειπώθηκε παραπάνω, η Anneke Van Giersbergen τα τελευταία χρόνια ακολουθεί μια περισσότερο ανάλαφρη rock κατεύθυνση στη solo καριέρα της, κάθε άλλο παρά ξένη είναι στον ατμοσφαιρικό χώρο. Μετά τις περιστασιακές επιστροφές της, η Ολλανδή ανακοίνωσε το νέο full-time heavy progressive σχήμα της, τους Vuur. Μαζί της θα βρίσκεται η Marcela Bovio και μουσικοί που έχουν περάσει από σχήματα όπως οι Ayreon, Stream Of Passion και Revamp και ο πρώτος δίσκος τους αναμένεται να κυκλοφορήσει το φθινόπωρο.


Takeover // Στη σκηνή

1. Swallow The Sun
Η πρώτη συναυλία των Swallow The Sun επί ελληνικού εδάφους άργησε, αλλά άξιζε την αναμονή. Με το "Songs From The North" ακόμα φρέσκο, οι Φινλανδοί παρουσίασαν ένα γεμάτο σετ, με άψογο ήχο και τις ιδανικές αναλογίες όρεξης και επαγγελματισμού. Η απουσία του Juha Raivio καλύφθηκε επάξια, ενώ η εναλλαγή από το doom του "Abandoned By The Light" στο ακουστικό σετ κι από εκεί στο "Descending Winters" δικαιωματικά έχει θέση στις δυνατότερες ζωντανές στιγμές της χρονιάς.

2. Moonspell
Η σχέση του ελληνικού κοινού με τους Moonspell είναι πλέον δεδομένη και δεν χρειάζεται ανάλυση. Η επιστροφή τους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με αφορμή την κυκλοφορία του "Extinct" ήταν αναμενόμενη, αλλά το ότι η επίσκεψή τους έγινε στα πλαίσια της ευρωπαϊκής περιοδείας ήταν καλοδεχούμενο προστιθέμενο κέρδος. Οι Eleine και (κυρίως) οι Foreshadowing ολοκλήρωσαν το εξαιρετικό πακέτο, χωρίς βέβαια να κλέψουν σε κανένα σημείο τα πρωτεία από τον Fernando Ribeiro και την παρέα του.

3. Draconian
Μετά την τρομερή συναυλία του 2010, οι Draconian επέστρεψαν στη χώρα μας σε μια ιδιαίτερη στιγμή της καριέρας τους. Με τη Heike Langhans πίσω από το μικρόφωνο και τους Daniel Anghede/Tarald Lie να αναλαμβάνουν προσωρινά χρέη μπασίστα/ντράμμερ, η εξάδα απέδειξε ότι δεν έχασε τον δρόμο της παρά τις δυσκολίες. Η ζωντανή εκδοχή του "Rivers Between Us" ήταν ευχάριστη έκπληξη, η συνολική διάρκεια το αντίθετο. Συγχωρούνται λόγω συγκυριών κι αναμένουμε να επανορθώσουν σύντομα.

4. Antimatter
Οι Antimatter κάθε άλλο παρά ξένοι είναι με το ελληνικό κοινό. Τρία χρόνια μετά το ακουστικό πέρασμα από τα μέρη μας κι έχοντας στις αποσκευές τους το "The Judas Table", οι Βρετανοί επέστρεψαν για δύο πλήρως ηλεκτρισμένες συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Όπως μας έχουν συνηθίσει, η απόδοση της μπάντας κινήθηκε σε υψηλά στάνταρ, ενώ η φωνή και οι ερμηνείες του Mick Moss ανέβασαν ακόμα περισσότερο το επίπεδο.

5. Dirty Granny Tales
Επί σκηνής οι Dirty Granny Tales δεν δίνουν συναυλίες, αλλά παραστάσεις. Η μουσική χρησιμοποιείται ως μέσο αφήγησης, μπλέκεται με χορογραφίες, σκηνικά, κοστούμια και visuals, δημιουργώντας τελικά μια μοναδική εμπειρία. Χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια για να τους ξαναδούμε στο φυσικό τους περιβάλλον, ωστόσο με τη νέα ιστορία τους και τις παραστάσεις σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Πάτρα, απέδειξαν ότι σε αυτό το διάστημα δεν επαναπαύθηκαν και μεγάλωσαν ως σύνολο.

  • SHARE
  • TWEET