Ανασκόπηση 2014: Progressive Rock & Metal

Το 2014 ήταν μια ακόμα χρονιά που επιβεβαίωσε την ακμαία περίοδο που περνάει ο progressive χώρος, με συνεχή κινητικότητα σε όλα τα επίπεδα. Νέες κυκλοφορίες, περιοδείες, επανασυνδέσεις και συνεχείς βραβεύσεις για την θρυλική γενιά του prog της δεκαετίας του '70.

Στις παρακάτω κατηγορίες θα προσπαθήσουμε να ομαδοποιήσουμε το πολυδιάστατο αυτό ιδίωμα σε επιμέρους υπό-κατηγορίες και να δούμε τι μας ενθουσίασε, τι μας απογοήτευσε, ποιους νέους ξεχωρίσαμε και τι θέλουμε να θυμόμαστε και τι να ξεχάσουμε από το ιδίωμα του progressive για το 2014.

---

1. Το κύκνειο άσμα Pink Floyd: Και κάπως έτσι μία ωραία ημέρα που τίποτα δεν προμηνούσε ότι δεν θα είναι σαν όλες τις άλλες, μάθαμε από τα social media ότι οι Pink Floyd λέει δεν είναι τελειωμένη υπόθεση και ότι μάλιστα όπου να 'ναι θα κυκλοφορήσουν και νέο δίσκο. Με τον Richard Wright. Ποιο, prog, η μουσική συνολικά του 2014 σημαδεύτηκε από το γεγονός αυτό. Αν μη τι άλλο, το αποδεικνύουν και οι πωλήσεις.
2. Το reunion King Crimson: Όσο και να προσπάθησε για λίγο διάστημα ο Robert Fripp να παραμείνει στην σκιά, επιβλέποντας κυρίως σε συνεργασία με τον πανταχού παρόντα Steven Wilson τις επανακυκλοφορίες των κλασικών King Crimson δίσκων, η επιτακτική ανάγκη για επιστροφή της θρυλικής μπάντας τον οδήγησε στην επαναδραστηριοποίηση. Εν αρχής για μια μίνι αμερικάνικη περιοδεία, αλλά με φήμες για νέα μουσική στον ορίζοντα. In Fripp We Trust!
3. Progressive Nation At Sea: Το πόσο αγαπάει ο Mike Portnoy το prog το έχει αποδείξει πολλάκις, αλλά δημιουργώντας ένα φεστιβάλ-κρουαζιέρα αποκλειστικά για αυτή το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Με ένα ονειρικό lineup, αυτό που έλαβε χώρα δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ για την prog μουσική.
4. Η αποχώρηση Steve Walsh από τους Kansas: Σε μια απρόσμενη κίνηση, ο αυθεντικός τραγουδιστής της μπάντας Steve Walsh παραιτήθηκε μετά από 41 χρόνια παρουσίας πίσω από το μικρόφωνο. Δυο εβδομάδες μετά, οι Kansas βρήκαν τον αντικαταστάτη του στο πρόσωπο του Ronnie Platt. Carry on my wayward son...
5. Η συμμετοχή των Need στο Progpower Festival: Όσοι ξέρουν πόσο επιτυχημένο είναι το ProgPower που γίνεται μια φορά τον χρόνο στην Ατλάντα των Η.Π.Α. και πώς επιλέγονται οι μπάντες για να παίξουν εκεί, αντιλαμβάνονται το μέγεθος της επιτυχίας των Need, μιας μπάντας που επί της ουσίας τα κατάφερε χωρίς καμία υποστήριξη και στο τέλος αποθεώθηκε από το κοινό του festival.

Check Also: Νέο άλμπουμ από Transatlantic.

---

1. Flying Colors - "Second Nature": Το δεύτερο άλμπουμ του supergroup των Portnoy, Morse, Morse, LaRue και McPherson κινήθηκε σε πιο prog κατευθύνσεις, χωρίς να απολέσει τελείως το pop στοιχείο και έφτιαξε μια τεράστια δισκάρα που άφησε πίσω της εύκολα το πολύ καλό ντεμπούτο.
2. Motorpsycho - "Behind The Sun": Κανείς δε γνωρίζει τι φόρμουλα έχει βρει αυτό το συγκρότημα και καταφέρνει με κάθε του κυκλοφορία να αποτελεί εγγύηση αποτελέσματος. Μακριά από στυλιζαρισμένα απολειφάδια του παρελθόντος ενσωματώνει την ουσία των '60s και των '70s και την αναπαράγει με ένα βάθος που τους κάνει ξεχωριστούς.
3. Closure In Moscow - "Pink Lemonade": Αυτό μάλιστα. Ένα άλμπουμ με φρεσκάδα, έμπνευση και γνήσια προοδευτική λογική με ολίγη από την νεο εναλλακτική άποψη της αυστραλιανής σκηνής. Με την μόλις δεύτερη δισκογραφική προσπάθεια, οι Closure In Moscow καταφέρνουν και καλύπτουν εν μέρει την έλλειψη της Mars Volta ημιπαράνοιας επί του κλασικότροπου άμετρου riff και με μια δόση εμπορικής έκφανσης στις συνθέσεις τους, είναι μια μπάντα που θα πρωταγωνιστήσει πατώντας σε αυτά τα δημιουργικά πρότυπα.
4. Transatlantic - "Kaleidoscope": Μετά το μοναδικό "The Whirlwind" που άφησε το στίγμα του στη σύχρονη prog σκηνή, οι προσδοκίες για το νέο άλμπουμ των Transatlantic έφτασαν σε δυσθεώρητα ύψη. Το "Kaleidoscope" χωρίς να κοιτάει στα μάτια τον «ανεμοστρόβιλο», αποτέλεσε άλλη μια προσθήκη στον κατάλογο των διαμαντιών που έχει κυκλοφορήσει το πολυσύνθετο supergroup. Άκρως λυρικό, μελωδικό και εφευρετικό, το "Kaleidoscope" αντικατοπτρίζει τη μαγεία που υπάρχει όταν συναντώνται μουσικοί που αγαπούν την τέχνη τους και εκφράζονται ελεύθερα.
5. Enchant - "The Great Divide": Επιστροφή μετά από 11 χρόνια για μια μπάντα που κράτησε ψηλά την prog σημαία στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του '90. Η επιστροφή αυτή χαρακτηρίζεται ως και εντυπωσιακή, καθώς οι Enchant δεν έχουν χάσει ούτε τη φρεσκάδα τους, ούτε την έμπνευσή τους κι ο Ted Leonard παραμένει εγγύηση σε ό,τι κάνει.

Check also: Umphrey’s McGee - "Similar Skin", Messenger - "Illusory Blues", Gazpacho - "Demon", Gong - "I See You", Lunatic Soul - "Walking On A Flashlight Beam", A.C.T. - "Circus Pandemonium", Pink Floyd - "The Endless River", RPWL - "Wanted", Knifeworld - "The Unravelling", Toehider - "What Kind Of Creature Am I?", Incura - "Incura".

---

1. Need - "Orvam": Πως γίνεται να συνδυάσεις τη μουσική αναζήτηση με τη λυρικότητα; Είναι κάτι σπάνιο, κάτι που ξεχωρίζει τα άλμπουμ που το καταφέρνουν. Οι Need με το "Orvam" άγγιξαν τις ψυχές μας, μας προκάλεσαν να κάνουμε headbanging, μας εντυπωσίασαν με τις ρυθμικές και δυναμικές αλλαγές τους. Ένας δίσκος που αν έβγαινε από κάποιο μεγαθήριο του χώρου πολλοί θα παραμιλούσαν, εμείς όμως παραμιλάμε ακόμη ξέροντας πως οι συμπατριώτες μας κατάφεραν να κάνουν ένα μεγάλο άλμα στη μουσική τους, ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο για το μέλλον τους, ένα μέλλον που περιμένουμε με ανυπομονησία.
2. Evergrey - "Hymns For The Broken": Αυτό το άλμπουμ οι Σουηδοί το προσπάθησαν πολύ και το πάλευαν καμιά δεκαετία να το πετύχουν. Κάτι οι αλλαγές στο lineup, κάτι οι μέτριες κυκλοφορίες που ακολούθησαν το "Inner Circle", είχαν ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση από τις μεγάλες κυκλοφορίες και τη δημοφιλία τους. Στο "Hymns For The Broken", ακούγονται ανανεωμένοι, εμπνευσμένοι και με διάθεση να επαναφέρουν την ηχητική τους ταυτότητα στο προσκήνιο, αγγίζοντας σε ποιότητα τις πρώιμες δουλειές τους.
3. Anubis Gate - "Horizon": Στον ευρύ πλέον χώρο του Prog Metal κυριαρχεί η άποψη της επαναληψιμότητας και της έλλειψης καλλιτεχνικού οράματος που θα οδηγήσει τις ενδιαφερόμενες μπάντες να ξεχωρίσουν από την πληθώρα των κλώνων. Αυτό λοιπόν κατάφεραν με το "Horizon" οι Anubis Gate. Σύγχρονο, grooove-άτο αλλά και ποικιλόμορφο prog, με σαφείς κλασικούς προσανατολισμούς καταφέρνει στα 65 λεπτά του να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή και να προσδώσει λίγη αίγλη σε σχέση με τις κυκλοφορίες του ήχου κατά τις προηγούμενες χρονιές.
4. Haken - "Restoration" (EP): Μετά το εκπληκτικό "The Mountain", το "Restoration" έρχεται να επαναπροσεγγίσει παλιότερες συνθέσεις της μπάντας, υπό ένα σύγχρονο πρίσμα και έχοντας την εμπειρία ενός επιτυχημένου δίσκου στην πλάτη του. Σε τρία μόλις κομμάτια, ξετυλίσσεται το σύγχρονο prog metal των Haken, με τις πολυφωνικές μελωδίες, τις Theater-ικές τεχνικές ακροβασίες αλλά και τη φρεσκάδα που έχει λείψει από το χώρο. Από τα λίγα EP που αξίζουν το χρόνο του ακροατή και εκπληρώνουν την ανάγκη μας για φρέσκο, καλοπαιγμένο prog metal.
5. While Heaven Wept - "Suspended At Aphelion": Μια μπάντα με μεγάλη (και πολύ τίμια) ιστορία στη heavy metal μουσική που εν τέλει αποφάσισε μετά από πολλές αναζητήσεις να κυκλοφορήσει ένα ξεκάθαρα prog άλμπουμ και τα κατάφερε περίφημα. Αυτό το 40-λεπτο τραγούδι-άλμπουμ είναι εκθαμβωτικό σε όλες του τις εκφάνσεις.

Check also: Threshold - "For The Journey", Teramaze - "Esoteric Symbolism", Giant Squid - "Minoans", Leviathan - "Beholden To Nothing, Braver Since Then", Devin Townsend Project - "Z2".

---

1. Monuments - "The Amanuensis": Όχι βήμα, αλλά άλμα προόδου για τους Monuments, μετά το ντεμπούτο τους, με αλλαγή πίσω από το μικρόφωνο, το "The Amanuensis" σφύζει από εκπληκτικό riffing, πιασάρικες μελωδίες και ρυθμικούς πειραματισμούς. Σίγουρα ένα άλμπουμ που «έλιωσε» στο repeat από τη στιγμή που κυκλοφόρησε, έχει κάτι να προσφέρει σε όλους τους φίλους της προοδευτικής μουσικής.
2. Animals As Leaders - "The Joy Of Motion": O Tosin Abasi εξελίσσεται σε έναν σύγχρονο guitar hero, και μετά το μέτριο "Weightless" ξαναβρίσκει τη φρεσκάδα στον ήχο του. Το "The Joy Of Motion" είναι ένα πολυδιάστατο άλμπουμ με φρέσκιες ιδέες, ξεφεύγει από τα στεγανά και τα «πρέπει», και παρόλο που είναι καθαρά instrumental, είναι γεμάτο μελωδίες που το κάνουν προσβάσιμο ακόμη και σε άτομα που δεν ψάχνουν μόνο τεχνική αρτιότητα στη μουσική τους.
3. Alaya - "Thrones": Ένα ντεμπούτο που εντυπωσίασε από το τρίο των Alaya, ξεχειλίζει από πάθος και δύναμη, ενώ κάθε κομμάτι ξεχωριστά έχει πιασάρικα σημεία που το καθιστούν ιδιαίτερα ευχάριστο στο άκουσμα, παρά την ρυθμική πολυπλοκότητά του. Με το "Thrones" φαίνεται πως η μπάντα έχει άγριες διαθέσεις και θα αποτελέσει σημαντικό παίκτη στη σκακιέρα του σύγχρονου progressive metal στερεώματος.
4. Trioscapes - "Digital Dream Sequence": Ξεφεύγοντας από τα όρια του metal, διαθέτοντας όμως το attitude για να χαρακτηριστεί έτσι, το νέο άλμπουμ των Trioscapes είναι ένα δαιδαλώδες άκουσμα, δύστροπο, περίπλοκο αλλά παράλληλα και ευχάριστο για όποιον διαθέσει το χρόνο που απαιτείται για κάτι τόσο σύνθετο. Με σαφή τη jazz επιρροή, πρωταγωνιστές το μπάσο, τα τύμπανα και το σαξόφωνο, αποτελεί έναν από τους πιο δημιουργικούς και πρωτότυπους δίσκους της χρονιάς που μας αφήνει.
5. Skyharbor - "Guiding Lights": Δεύτερο άλμπουμ για τους Skyharbor οι οποίοι δείχνουν βελτίωση σε όλους τους τομείς. Το "Guiding Lights" είναι αρκετά πιο ατμοσφαιρικό από τον προκάτοχό του, ενώ οι ερμηνείες του Daniel Tompkins (Tesseract) αναμενόμενα ανεβάζουν το επίπεδο ποιότητας του δίσκου. Μια εξέλιξη προς πιο μελωδικές δομές, λιγότερο Djent και περισσότερο progressive metal νέας κοπής, μας αρέσει και δίνει χώρο στη μουσική να αναπνεύσει και να μας ταξιδέψει.

Check also: Voyager - V.

---

1. Yes - "Heaven And Hell": Υπό διάφορες έννοιες ίσως και αυτός να είναι ο πιο αποτυχημένος δίσκος των Yes. Δεν είναι μόνο η επανάληψη της «εξυπνάδας» του tribute τραγουδιστή. Είναι ότι εδώ ίσως και να έχουμε την πρώτη φορά που οι Yes αποτυγχάνουν τόσο παταγωδώς προσπαθώντας όμως ταυτόχρονα να είναι και να ακούγονται prog.
2. Cynic - "Kindly Bent To Free Us": Οι Cynic είχαν ένα σερί μόνο με σημαντικές και απλησίαστες κυκλφορίες. Αν και μεσολάβησε ένα τεράστιο κενό μεταξύ των δύο κυκλοφοριών, το ενδιαφέρον και η ικανότητα του διδύμου Reifert / Masvidal να παραδίδουν αψεγάδιαστα αριστουργήματα μέσα από ένα φουτουριστικό και τεχνοκρατικό progressive πρίσμα, το τρίτο τους άλμπουμ ακούγεται μονοδιάστατο, επαναλαμβανόμενο και χωρίς τις μεγαλειώδεις εμπνεύσεις που καθιέρωσαν.
3. Crippled Black Phoenix - "White Light Generator": Πρόκειται για έναν καλό δίσκο. Πρόκειται για έναν πραγματικά πολύ καλό δίσκο. Ακούγοντας τα δύο "No!" ή το "Northern Comfort" θα έπρεπε να μας σφαλιαρίσει κανείς που βάζουμε το "White Light Generator" σε αυτήν την κατηγορία. Ωστόσο, όταν έχουν κυκλοφορήσει μόνο σύγχρονα αριστουργήματα της μουσικής, θες κάτι παραπάνω από έναν πολύ καλό δίσκο. Δεν συγχωρείς τις όποιες μέτριες στιγμές και σου μένει η αίσθηση της αναμονής για κάτι ακόμη καλύτερο.
4. Opeth - "Pale Communion": Δεν μας πειράζει που το death metal στοιχείο έχει εκλείψει, μας πειράζει που οι Opeth δείχνουν χαμένοι μέσα στη retro-λαγνεία τους, χωρίς να παρουσιάζουν όμως την ανάλογη έμπνευση. Χωρίς να είναι κακό το άλμπουμ, δεν έχει τη δύναμη και την ποικιλία που ξέρουμε και αγαπήσαμε στους Οpeth. Και δεν περιμένουμε απλά συμπαθητικά άλμπουμ από αυτούς, όταν έχουν τέτοια ιστορία στην πλάτη τους.
5. Manfred Mann - "Lone Arranger": Εντάξει, κατά γενική ομολογία ο Manfred Mann ανήκει στους καλύτερους διασκευαστές στο Rock. Και ναι, πλέον παραγέρασε. Τι στο διάολο όμως είναι αυτό το πράγμα που στην καλύτερη περίπτωσή του έχει μέτριες εκτελέσεις πολυφορεμένων τραγουδιών και στη χειρότερη ενοχλητικά r'n'b τραγούδια δημιουργημένα από άλλους (π.χ. Kanye West) που όμως σαμπλάρουν τον ίδιο; Φέρτε πίσω την Earth Band επειγόντως.

Check Also: The Tea Party - "The Ocean At The End", Scar Symmetry - "The Singularity", Brimstone - "Mansverk", Vanden Plas - "Chronicles Of The Immortals: Netherworld (Path 1)", Kaipa - "Sattyg".

---

1. Pink Floyd - "The Endless River": Ξαφνική, αναπάντεχη επιστροφή, χωρίς Roger Waters βέβαια, αλλά με συνθετική συνδρομή του Richard Wright, το δίδυμο Gilmour-Mason έδωσε ένα άλμπουμ αξιοπρεπές, σεβόμενο το παρελθόν ενός θρύλου. Με συνθέσεις που ακούγονται ως μια ολότητα, το γεγονός και μόνο της κυκλοφορίας ενός αξιοπρεπούς δίσκου από σπαράγματα μουσικής έμπνευσης προ εικοσαετίας, αρκεί για να προκαλέσει ξανά τον θαυμασμό για αυτό το συγκρότημα - φαινόμενο.
2. Gong - "I See You": Μπορεί η υγεία του Daevid Allen να μην είναι καλή αλλά στο "I See You" παρουσιάζεται με νεανική ορμή και αποτελεσματικότητα. Πλαισιωμένος από νεότερους μουσικούς, κάποιοι σύντροφοι από παλιότερα κάποιοι τελείως νέοι, δημιουργεί έναν δίσκο τόσο ιδιοσυγκρασιακό και αγαπημένο όσο πάντα.
3. Univers Zero - "Phosphorescent Dreams": Η σποραδικές κυκλοφορίες τους στον 21ο αιώνα δεν έχουν αφήσει, με την ποιότητά τους, να ξεχαστεί το όνομα και η κληρονομιά των Βέλγων. Παίζοντας σε μία κατηγορία που λίγοι, ακόμα και στον prog χώρο, ακολουθούν πιστά, με την νέα τους κυκλοφορία ίσως κάνουν ένα άνοιγμα σε (σχετικά) μεγαλύτερα ακροατήρια.
4. Peter Hammill / Gary Lucas - "Other World": Ποτέ δε χάθηκε ο Hammill από τη δισκογραφία αφού τακτικά μας τροφοδοτεί με νέες δουλειές. Φέτος συμπράττει με τον πρώην κιθαρίστα του Cpt. Beefheart για ένα απαιτητικό ψυχεδελικό δημιούργημα που ενθουσίασε πολλούς, τόσο ώστε να αναφωνήσουν ότι πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο του εδώ και καιρό.
5. Curved Air - "North Star": Με το Prog Rock να έχει επιστρέψει δριμύτερο την τελευταία δεκαετία, ολοένα και περισσότερα γκρουπ επιστρέφουν από το χρονοντούλαπο και αναδημιουργούν κίνητρα για να κάνουν το έργο τους γνωστό σε ένα καινούριο κοινό. Με το πρώτο τους άλμπουμ μετά το "Airborne" του '76 λοιπόν, οι Βρετανοί προσφέρουν νέα μουσική, παράλληλα με μερικές διασκευές, αλλά οι καινούριες συνθέσεις κερδίζουν το στοίχημα της ποιότητας και αναδεικνύουν εκ νέου το γκρουπ της Sonja Kristina.

---

1. Agusa: Αυτή η σουηδική σχολή παραγωγής «vintage» συγκροτημάτων φαίνεται αστείρευτη, αλλά και συνεχώς ανανεωμένη με νέες προτάσεις, διαφοροποιημένης αισθητικής και γούστων, αλλά με έναν κοινό παρονομαστή. Τον αυθεντικό ήχο των '70s, αναλογικό και με συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Ψυχεδέλεια, με jamm-άρισμα και έντονη αυτοσχεδιαστική τάση είναι στοιχεία που οι Agusa προσφέρουν, και το κάνουν καλά, δίνοντας χώρο στα πλήκτρα να δημιουργήσουν.
2. Incura: Αν και στον Καναδά το ντεμπούτο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε το 2013, ήρθε στις αρχές του 2014 να το διαθέσει στον υπόλοιπο κόσμο η Inside Out και να τους μάθουμε όλοι εμείς. Μπάντα με εντυπωσιακές ικανότητες που παίζει progressive χωρίς να προσπαθεί να εντυπωσιάσει και έχει χαρισματικό τραγουδιστή που ξέρει να γράφει τραγουδάρες.
3. Synaesthesia: Νέοι, ωραίοι Βρετανοί που ξέρουν να συνδυάζουν διαστημικούς ήχους με indie φωνητικά και αιθέριες στιγμές με επιθετικά ξεσπάσματα σε ένα μάλλον συμφωνικό αποτέλεσμα. Εκτός από την κιθάρα, φυσικά, τη διαφορά κάνουν τα πλήκτρα που πέρα από το να δημιουργούν ατμόσφαιρες βγαίνουν και στο προσκήνιο.
4. Alaya: Αν και στην πραγματικότητα η μπάντα υπάρχει εδώ και κάποια χρόνια, φέτος κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της και μας εντυπωσίασε με τον ξεχωριστό της ήχο. Καλοδουλεμένα φωνητικά σε συνδυασμό με τη ρυθμική πολυπλοκότητα του Djent, ε είναι συνδυασμός επιτυχίας. Όλα όμως εξυπηρετούν το songwriting, και αυτό ειναι που τους ξεχωρίζει σε ένα χώρο που όλοι θέλουν να δείξουν τις τεχνικές τους ικανότητες.
5. United Progressive Fraternity: Επί της ουσίας αυτή η νέα μπάντα πρόκειται για την συνέχεια των διαλυμένων Unitopia. Μια κολλεκτίβα πολύπειρων μουσικών γράφει progressive rock παραδοσιακής κοπής, με ποικιλία ήχων, περιπετειώδεις δομές, εξαιρετικό artwork και καλεσμένο ακόμα και τον Jon Anderson στο πρώτο της άλμπουμ, οπότε είναι λογικό να μας τραβήξει την προσοχή.

---

1. Need - "Orvam: A Song For Home": Με το "Orvam" οι Need επιβεβαίωσαν και τη φήμη τους αφενός, αλλά και την ολοένα αυξανόμενη ικανότητά τους να προσεγγίζουν όλο και περισσότερο τον προοδευτικό χώρο με τεράστια επιτυχία. Τελικά, στο νέο τους άλμπουμ, κέρδισαν ακόμα και τον πιο απαιτητικό ακροατή, δημιουργώντας ένα άλμπουμ διεθνών προεκτάσεων και μεγάλης αξίας για τον ντόπιο Prog Metal χώρο. Μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της ελληνικής σκηνής. Διαχρονικά.
2. Guppy Fish - "Constant Motion Of Vanity" (EP): Κινούνται στο χώρο όπου το σύγχρονο prog και η σύγχρονη ψυχεδέλεια συναντιούνται κοντά ίσως στη μέση περίοδο των Porcupine Tree. Έχουν, για πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα, αξιοζήλευτη αίσθηση του μέτρου ώστε να δείχνουν ότι όλες οι συνθέσεις είναι δουλεμένες σε βάθος αλλά και να μην «μπουκώνουν» τα τραγούδια τους με όποια ιδέα είχαν απωθημένο να εκφράσουν.
3. Hail Spirit Noir - "Oi Magoi": Ένα σαφές παράδειγμα σύγχρονου δισκογραφικού πονήματος, το οποίο ξεπερνάει τις ετερόκλητες επιρροές και καταφέρνει να αναδημιουργήσει ένα κράμα που στέκεται με άνεση μεταξύ διεθνών τέτοιων προσπαθειών. Οι Hail Spirit Noir καταφέρνουν να συγκροτήσουν ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ με βάση τις Black Metal καταβολές, αλλά και την Prog Rock ποικιλομορφία στην αισθητική του δίσκου.Τολμηρό εγχείρημα, αλλά το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.
4. Psycrence - "A Frail Deception": Πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να μας έχουν συστηθεί οι Psycrence; To "A Frail Deception" είναι ένα ογκώδες progressive metal δημιούργημα, σμιλεμένο με το πνεύμα των παλιών καλών Queensryche και των Fates Warning, με μια σύγχρονη βαρύτητα που του δίνει ένα μοντέρνο χαρακτήρα. Φαίνεται πως η ελληνική prog σκηνή απέκτησε άλλον ένα μεγάλο παίκτη.
5. Mother Of Millions - "Human": Στο ντεμπούτο άλμπουμ τους οι Αθηναίοι δείχνουν πολύ ποιοτικά δείγματα γραφής, παίζοντας progressive που δίνει πολύ βάση στο συναισθηματικό στοιχείο. Με τον Προκοπίου από τους Poem στα φωνητικά, αν κάποιος τους δει ζωντανά θα καταλάβει πως η παραγωγή του άλμπουμ τους αδικεί αρκετά.

Check also: Lemonade Influence - "Lemonade Influence", Black Fate - "Between Visions And Lies", False Coda - "Closer To The Edge".

---

1. Evergey, Need, False Coda: Όπως θα δείτε και παραπάνω οι μπάντες που κυκλοφόρησαν τους δυο καλύτερους progressive metal δίσκους του 2014 έπαιξαν μαζί προς το τέλος της χρονιάς στην Αθήνα, μαζί με τους υποσχόμενους False Coda. Αν ο ήχος στους Evergrey ήταν καλύτερος, θα παραμιλάγαμε ακόμα.
2. The Aristocrats: Όντας ταυτόχρονα εντυπωσιακοί αλλά και εντυπωσιακά προσιτοί, οι Aristocrats αποτελούν ιδανική εισαγωγή στον κόσμο των «βιρτουόζων μουσικών». Πρόκειται για ένα συγκρότημα που κινείται σε μία γκρίζα ζώνη ανάμεσα στο prog rock και τη fusion. Αυτό που έγινε φανερό στη συναυλία τους, είναι ότι δεν έχουν ίχνος σοβαροφάνειας και δημιουργούν στα πλαίσια αυτά και διασκεδαστική μουσική.
3. Mayfair: Δεύτερη εμφάνιση των Αυστριακών επί αθηναϊκού εδάφους, μπροστά σε ένα...πολυάριθμο κοινό, αλλά παρόλα αυτά οι Mayfair στα πλαίσια του underground status τους απέδωσαν με πάθος συνθέσεις κυρίως του νέου άλμπουμ τους, δημιουργώντας τις συνθήκες για ένα εξαιρετικό live. Τίμιο και απολύτως φιλικό συγκρότημα, και μεταξύ φίλων και γνωστών επί της ουσίας έδωσε μια ακόμα παράσταση.
4. Fates Warning: Ε, για τους Fates Warning, επίτιμη μπάντα των ελληνικών συναυλιακών δρωμένων, τα πράγματα είναι γνωστά. Άλλη μια εμφάνιση, άλλη μια φορά άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων και με όταν  με ένα σύνολο κομματιών που έχει πια αποδωθεί τόσες φορές καταφέρνουν να ξεσηκώνουν το κοινό τους, είναι πασιφανές οτι θα μπορούσαν να εμφανίζονται κάθε μήνα με την ίδια ανταπόκριση.  
5. Verbal Delirium, September Code: Η προσπάθεια με δύο ελληνικά ονόματα του prog rock (οι μεν) και prog metal (οι δε) χώρου ήταν σημαντική αλλά και αποτελεσματική. Και αν οι September Code περισσότερο άφησαν υποσχέσεις για τις επερχόμενες δουλειές τους, οι Verbal Delirium είναι ένα ήδη διαμορφωμένο μεγάλο συγκρότημα, αντάξιο πολλών του εξωτερικού. Το απέδειξαν εκεί που μετράει, στη σκηνή.