Ανασκόπηση 2014: Post-Rock

Έχοντας αποτινάξει τα μετεφηβικά σύνδρομα, το post-rock μας προσφέρει σοβαρές μπάντες με στιβαρά ηχητικά αποτυπώματα

Το post-rock εν έτει 2014 φαίνεται να βρίσκεται σε μια εποχή σημαίνουσας ωριμότητας. Βλέπετε, έκλεισε τα 20 έτη του και έχει αποτινάξει τα μετεφηβικά σύνδρομα από πάνω του (τα 20 έτη μετρώνται με ξεκίνημα την πραγματική χρήση του όρου, το 1994, και όχι από την εποχή των πατεράδων του είδους, Talk Talk και Slint).

Φέτος συναντήσαμε εξαίρετες κυκλοφορίες από πολλές διαφορετικές οδούς, καθώς επίσης και καλλιτέχνες με ταυτότητα και στιβαρά ηχητικά αποτυπώματα. Συναυλιακά, για διάφορους λόγους δεν είχαμε τον οργασμό post-rock εμφανίσεων που λάμβανε χώρα τα προηγούμενα έτη, ωστόσο αυτό είναι κάτι που μπορεί εύκολα να αλλάξει μέσα στην ερχόμενη χρονιά. Μέχρι τότε, ορίστε τι θεωρούμε άξιο αναφοράς και, φυσικά, ακροάσεων.



Τα γνωστά ονόματα ♦

Mono - The Last Dawn - Rays Of Darkness

1. Maybeshewill: Το "Fair Youth" είναι μία τυπική κυκλοφορία των Maybeshewill, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σταθερά όμορφες και λιτές μελωδίες, με κομμάτια που συνήθως κοιτάνε προς το πιο αισιόδοξο φάσμα του είδους. Προς το παρόν, όλα καλά, αλλά δεν θα μας πείραζε λίγο περισσότερος πειραματισμός σε ό,τι μας παρουσιάσουν στο μέλλον...
2. Mogwai: Mε τον τελευταίο, synth-orientated, δίσκο τους, oι Mogwai όχι μόνο επανήλθαν με φόρα στο προσκήνιο αλλά κατάφεραν να κάνουν και σχετικά μεγάλη εμπορική επιτυχία. Το "Rave Tapes" είναι κατά κύριο λόγο ένας δίσκος διασκεδαστικός. Τα πλήκτρα των Σκωτσέζων κυριαρχούν στις synthέσεις (!), πράγμα που δίνει σαφώς άλλον αέρα στον δίσκο, σε σχέση πάντα με ότι έχουν κυκλοφορήσει από το 2008 -τουλάχιστον- και έπειτα.
3. Mono: Οι Ιάπωνες για άλλη μία φορά δεν απογοήτευσαν, κυκλοφορώντας ίσως τον πιο φιλόδοξο - διπλό - δίσκο τους. Το "Last Dawn / Rays Of Darkness" παρουσιάζει δύο πολύ διαφορετικές πλευρές της μπάντας. Η πρώτη, αισιόδοξη μεν αλλά νοσταλγική/μοναχική δε, ενώ η δεύτερη είναι πολύ πιο γκρίζα, εώς και οργισμένη. Παρά τα τόσα χρόνια στο χώρο, συνεχίζουν και πρωτοτυπούν.
4. Thee Silver Mt Zion: Ό,τι και να πούμε για ετούτη την μπάντα είναι λίγο. Εδώ και καιρό έχουν αποτινάξει από πάνω τους τον αέρα του Godspeed You! Black Emperor-related project και αποτελούν μια συγκλονιστική και ιδιόμορφη οντότητα στη μουσικόσφαιρα. Μετά το καθόλα υπέροχο "Kollaps Tradixionales" του 2010, φέτος έβγαλαν το "Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything", έναν δίσκο όπου το μεγαλεπήβολο συναντά το σπαραξικάρδιο σε μια αξιοζήλευτη ενότητα.
5. This Will Destroy You: Μετά από ένα μεγάλο και σκοτεινό κενό που απείλησε την ίδια την ύπαρξη της μπάντας και των μελών της, οι This Will Destroy you κατάφεραν να βγάλουν τον τρίτο τους δίσκο. Οι ρυθμοί ανέβηκαν, τα ambient σημεία αυξήθηκαν, αλλά για ακόμη μια φορά δεν έφτασαν την ποιότητα του ντεμπούτου τους, η δυναμική του οποίου μοιάζει να τους οδηγεί μέχρι σήμερα. Το "Another Language" έχει, σίγουρα, πολλές ενδιαφέρουσες στιγμές, αλλά αποτελεί και συνέχεια της πτωτικής πορείας των Αμερικανών.



♦ Τα λίγο λιγότερο γνωστά ♦

Her Name Is Calla - Navigator

1. Blueneck: Οι Blueneck πάντα εξελίσσονταν από δίσκο σε δίσκο και πάντα παρέμεναν μία από τις ομορφότερες μπάντες του post-rock ήχου. Το "King Nine" αποτελεί ίσως την οριστική απομάκρυνση από την βαριά, χειμερινή, θολή μελαγχολία του ντεμπούτου τους. Τέσσερις δίσκους μετά, τους ακούμε με πιο μοντέρνα παραγωγή και διάθεση από ποτέ, δίχως να χάνουν την ψυχή που ανέκαθεν τους έκανε να ξεχωρίζουν με άνεση από τη μάζα.
2. Boris: Το μαγικό ετούτο τρίο από την Ιαπωνία προσπαθεί υπό μία έννοια να πλησιάσει τον ήχο μίας εκ των εμβληματικότερων δουλειών του, του "Pink". Το "Noise" είναι πιασάρικο σε σχέση με το παρελθόν τους, αλλά ταυτόχρονα εξίσωση για δυνατούς λύτες. Πολλές εναλλαγές ουσίας και όχι εντυπωσιασμού, από τυπικό post-rock μέχρι βαρύ heavy metal, hardcore punk και αγνό χάος. Εδώ συμβαίνουν πολλά ωραία πράγματα.
3. Her Name Is Calla: Οι Her Name Is Calla είναι ένα από τα κατ' εξοχήν ονόματα της δεύτερης φρουράς του post-rock. Χωρίς να είναι η εμπροσθοφυλακή, αποτελούν μία από τις τιμιότερες περιπτώσεις του χώρου και το αποδεικνύουν με το "Navigator". Οι πειραματισμοί με τα έγχορδα, τα μονολιθικά ηλεκτρονικά ευρήματα και τα ιδιόρρυθμα φωνητικά συνθέτουν, ίσως, την πιο ιδιαίτερη δουλειά τους μέχρι σήμερα.
4. Lantlos: Βίοι παράλληλοι με τους Alcest, οι Lantlos μεταλλάσσουν τον ήχο τους από τα μαύρα και άραχνα γεννοφάσκια τους μέχρι το αιθέριο, βιωματικό και άκρως ταξιδιάρικο άκουσμα που αποτελεί το "Melting Sun". Πρόκειται για ένα μελωδικό, ηλιόλουστο ταξίδι που δεν μπορεί παρά να τραβήξει πολλά επιπλέον βλέμματα προς τη μεριά τούτων των Γερμανών με το black metal παρελθόν.
5. Sleepmakeswaves: Με το τελευταίο τους LP, “Love Of Cartography”, οι Aυστραλοί Sleepmakeswaves δεν είχαν το στοιχείο της έκπληξης με το μέρος τους. Αντιθέτως, είχαν κόντρα τις απαιτήσεις μας, οι οποίες ήταν «στον Θεό». Δεν κόλλησαν, όμως, πουθενά. Προσαρμόζοντας λίγο τον ήχο τους με ηλεκτρονικά στοιχεία, μας παρούσιασαν άλλη μία φοβερά μελωδική δουλειά. Την ακούτε όλη εδώ.



♦ Άγνωστες δισκάρες ♦

Audrey Fall - Mitau

1. Audrey Fall: Οι Λετονοί Audrey Fall κυκλοφόρησαν από το πουθενά ένα ντεμπούτο που παίρνει κεφάλια. Riff-άτο και βαρύ instrumental post-rock, με άψογη τεχνική, άγρια ομορφιά και φρέσκες ιδέες. Δίχως αμφιβολία, ένα από τα highlight της χρονιάς, έστω και αν δεν έχει καταφέρει να κάνει τον ντόρο που θα έπρεπε. Λέγεται "Mitau" και μην σας διαφύγει για κανένα λόγο.
2. Kairon; IRSE!: Μα καλά, είναι όνομα συγκροτήματος αυτό; Κι όμως! Ο φετινός τους δίσκος ονομάζεται "Ujubasajuba", απλά για να ντρέπεστε να το προτείνετε στους φίλους σας όταν είστε έξω για κρασιά. Αφήστε τις ντροπές, όμως. Το "Ujubasajuba" είναι από τα πιο διαφορετικά, τρελαμένα και ταυτόχρονα σοβαρά πράγματα που θα ακούσετε φέτος, δοκιμάζοντας τα όρια όλων των ειδών από τα οποία αντλεί επιρροές.
3. Revival Hymns: Στο post-rock, εκτός όλων των άλλων, ψάχνεις και αυτήν την αβάσταχτη θλίψη. Αυτήν την νοσταλγική θαλπωρή που καταντάει αφόρητη. Κάτι σαν αυτό που σου έχουν δώσει κάμποσες φορές οι θεοί Mono, για να καταλάβετε. Αυτό, φέτος, το βρήκαμε καθ' ολοκληρία σε αυτό το διαμαντάκι από την Φινλανδία, το οποίο ονομάζεται "Pauhu".
4. Jakob: Το "Sines" θυμίζει παλιά άλμπουμ του είδους που κρίθηκαν ως αριστουργήματα και κλέβει με την καλή έννοια πολλά καλούδια από το παρελθόν, αλλά το κάνει τόσο καλά που κρίνεται τουλάχιστον ως συγκινητικό.  Οι Νεοζηλανδοί δημιούργησαν ένα εντυπωσιακό επίτευγμα που αναγεννά στ' αυτιά μας το post-rock που αγαπήσαμε. Είναι από τα καλύτερα άλμπουμ του είδους για φέτος και έχοντας απίστευτη ροή, συνθετική έμπνευση και παραγωγή, μας υπενθυμίζει γιατί είχαμε ερωτευτεί με αυτές τις μουσικές κάποτε.
5. Watter: Υπάρχουν πολλές σχολές στο post-rock. Μια εξ αυτών είναι εκείνη που ψάχνει τις οργανικές ροές, αυτή που γουστάρει να μπολιάζει το psychedelic μέσα της υπό μία space rock σκοπιά. Αυτή που γουστάρουν οι λάτρεις μιας μπαντάρας που ονομάζεται Grails - να το πούμε έτσι για να συνενοούμαστε. Όλοι αυτοί, λοιπόν, δεν έχουν παρά να ρίξουν άγκυρα στο "Seawater" από το "This World" και όλα τα ρεύματα θα στραφούν προς τη σωστή κατεύθυνση - όποια και αν είναι αυτή.



♦ Δίσκοι που δεν υπηρετούν απόλυτα ετούτο το μουσικό παρακλάδι ♦

Esben And The Witch - A New Nature

1. Swans: Είναι ίσως η μοναδική μπάντα που δένει εκπληκτικά noise και rock ήχους και κατάφερε με το "To Be Kind" να γράψει, ίσως, τον δίσκο της χρονιάς. Oι Κύκνοι είναι το συγκρότημα που άλλαξε πολλά μουσικά παρακλάδια και πανάξια θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών. Ο ήχος τους είναι μοναδικός και η ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι από τις πιο έντονες στιγμές που μπορείς να βιώσεις.
2. Current 93: Οι πάντα απροσδιόριστοι Current 93 με τον δικό τους σκοτεινό και ambient τρόπο έφτιαξαν άλλο έναν δύσκολο δίσκο για λίγους, ο οποίος είναι ένα δημιούργημα τόσο avant-garde όσο και rock. Η μπάντα δύσκολα καθορίζεται και ο ήχος τους είναι πάντα ξεχωριστός και μοναδικός. Σε φίλους του είδους, όμως, θα δώσει κάτι διαφορετικό γιατί η καινοτομία είναι πάντα ευπρόσδεκτη από οπαδούς προοδευτικών μουσικών ρευμάτων.
3. Esben And The Witch: Οι Esben Αnd Τhe Witch με το "A New Nature" είναι μια από τις φετινές εκπλήξεις και φέρνουν ένα ονειρικό και αιθέριο στυλ γύρο από το rock, χωρίς να νοιάζονται για ταιριάσματα και τύπους. Δεν είναι το συγκρότημα που κάθεται να αναλύσει τον ήχο και δεν ασχολείται με το είδος ή με την απόλυτη απόδοση συγκεκριμένου ύφους. Το γεγονός ότι διαφέρει από όλα τα άλλα, το καθιστά μονομιάς ξεχωριστό.
4. Solstafir: Αν και με περισσότερο ατμοσφαιρικό και μαύρο παρελθόν, οι Solstafir με το πρωτότυπο "Otta" μας προσέφεραν φέτος και γλυκές μυρωδιές. Άφησαν αρκετά πίσω το black metal και έδειξαν ότι μπορούν να είναι δημιουργικοί, πρωτοπόροι και άκρως ενδιαφέροντες σε νέα γι' αυτούς μονοπάτια. Αν παρατηρήσεις τον δίσκο καλύτερα δεν θα βρεις τίποτα ετερόκλητο. Μόνο πανέμορφες στιγμές και νέες εξερευνήσεις.
5. Alcest: Οι επίσης προ-black metal Alcest έφτιαξαν στο "Shelter" ένα άκρως σκοτεινό αλλά τόσο προοδευτικό post-rock που θα ζήλευαν έμπειρες μπάντες του χώρου. Ένα ονειρικό ταξίδι σε ήχους γεμάτους συναισθήματα και σπουδαίες συνθετικές ιδέες. Η διαφοροποίηση μερικές φορές μπορεί να είναι εξίσου καλή με το συνηθισμένο. Η μπάντα άλλαξε, αλλά η μουσική, σαν κύριος εκφραστής της, παραμένει σε ακραία υψηλά επίπεδα.



♦ Atmospheric Sludge Metal (αυτά που κάποιοι λέτε post-metal) ♦

Helms Alee - Sleepwalking Sailors

1. Dirge: Οι Γάλλοι Dirge με το "Hyperion" παρέδωσαν ένα δίσκο διαμάντι για το ατμοσφαιρικό sludge ήχο. Ο ήχος τους είναι το πιο ατμοσφαιρικά σκληρό post που θα ακούσετε φέτος. Τέλεια αρχιτεκτονική, φοβερό χτίσιμο και μοντέρνα αντίληψη. Μουσική που μπορεί να εντυπωσιάσει και ιδέες φρέσκες και βαθιές. Σκοτεινό, τρομακτικό, αργό και λυπημένο, εκφράζει κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά αρκετά οικείο.
2. Giant Squid: Τα γιγάντια καλαμάρια διατηρούν τη μουσική τους στο "Minoans", αν και πιο ελαφριά από το παρελθόν, σε υψηλό ποιοτικό επίπεδο, αφήνοντας λίγο πιο πίσω την σκληράδα που είχαμε συνηθίσει. Δεν μας έχουν απογοητεύσει ποτέ, αλλά αυτή την φορά είναι μεν πιο ψυχεδελικοί, αλλά κάπου χάνουν στην δύναμη. Ίσως η προοδευτική τους οπτική τους κάνει πιο μαλακούς, αλλά προς Θεού, δεν είναι με τίποτα λιγότερο ποιοτικοί.
3. Helms Alee: Οι Helms Alee στο "Sleepwalking Sailors" παίζουν εκπληκτικά με μελωδίες και θορύβους. Ιδιόρρυθμα κομμάτια και συνθέσεις που εντυπωσιάζουν. Ακούραστο και εντυπωσιακό. Σε κρατάει από το πρώτο δευτερόλεπτο και δεν σε αφήνει ποτέ. Την μια σου μοιάζουν με Melvins και την άλλη με Isis. Post-rock με εναλλακτικές δόσεις sludge και ατμόσφαιρες από grunge και heavy περάσματα
4. Old Man Gloom: Το διπλό "The Ape Of God" των Old Man Gloom αναγεννά τους Isis και αποδεικνύει την ποιότητα τους. Εξαιρετικός δίσκος ο οποίος μας ήρθε σε δόσεις. Το τελικό αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Η μουσική τους είναι άκρως εμπνευσμένη και αδιαμφισβήτητα αυτοί οι μουσικοί έχουν ευδιάκριτες ικανότητες. Εκεί που κάπου έχανε στην αρχή, όταν παρουσιάστηκε ολόκληρο εξυψώθηκε και χτυπάει θέσεις στα αγαπημένα πολλών.
5. The Mire: Το "Glass Cathedrals" των The Mire παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον προοδευτικό rock που ιντριγκάρει. Η μίξη και οι ιδέες τους είναι κατά βάση εναλλακτικές. Ο ρυθμός τους είναι εκρηκτικός και το συναίσθημα που εκφράζουν αφοπλιστικό. Αν είχε πιο εμπνευσμένο πάρα πολύπλοκο στήσιμο θα μπορούσε και να εντυπωσιάσει.

Επιμέλεια: Μάνος Πατεράκης
  • SHARE
  • TWEET