Ανασκόπηση 2014: Indie

Το indie είναι τόσο δυσθεώρητο ως μουσικό εύρος, παίρνοντας στην κτητική του αγκαλιά τόσο ετερόκλητους ήχους, που σε καμία περίπτωση ο σκοπός αυτής της ανασκόπησης δεν είναι η πληρότητα. Σκοπός της είναι μια ιμπρεσιονιστική απεικόνιση του ηχητικού αποτυπώματος της χρονιάς που μας πέρασε. Σκοπός της είναι, επίσης, το φιλτράρισμα επί του υποκειμενικού μας κόσκινου, καθώς και η ανάδειξη των δικών μας μεγάλων μουσικών που μας κατέκτησαν - ανεξαρτήτως παγκοσμίου / εγχώριου hype.

Το indie έχει κάνει πια το βήμα μπροστά στη χώρα μας, υπάρχουν οι ακροατές που ασχολούνται με τη δέουσα σοβαρότητα, υπάρχει η μαζικότητα που του πρέπει και ως εκ τούτου όλα τα υπόλοιπα (μαγαζιά, ραδιόφωνα, συναυλίες κ.ο.κ.) ακολουθούν κατά πόδας σε μια μεγάλη αλλαγή που έχει συντελεστεί και συνεχίζει να συντελείται μπροστά τα μάτια μας. Ιδού, λοιπόν, σε τι θέλουμε να σας στρέψουμε την προσοχή...

---

1. Μετά από ένα από τα σημαντικότερα indie ντεμπούτα των τελευταίων (πολλών) ετών, ο δεύτερος δίσκος των Alt-J, "This Is All Yours", διώχνει την ανεμελιά και φοράει ένα πιο ώριμο, σοβαρό και μελωδικό προσωπείο. Το ταλέντο της μπάντας επισφραγίζεται και μπορούμε να πούμε ότι, ναι, είναι πια μία από τις μεγάλες δυνάμεις του χώρου.
2. Ο μόνος λόγος, τελικά, που το "The Take Off And Landing Of Everything" των Elbow δεν κατόρθωσε να γίνει «ΕΠΙΛΟΓΗ» ήταν η εαρινή διάθεση της πρώτης-...-εικοστής ακρόασης. Τώρα, σε περιβάλλον προχωρημένου χειμώνα, το έκτο full-length πόνημα των Άγγλων από το Μπέρι, με τον υπερβατικό τίτλο και τις στοιχειωτικές μελωδικές εξάρσεις ηλεκτρισμού και πνευστών, ακούγεται απνευστί. Ας όψεται η Άνοιξη...
3. Η Sharon Van Etten έχει ωριμάσει και βρίσκεται στο ζενίθ της δημιουργικότητάς της. Οι συνθέσεις και οι ερμηνείες του χαμηλού προφίλ "Are We There" είναι, επιτέλους, αντάξιες του ταλέντου της. Αφεθείτε στο απλό αλλά τόσο ειλικρινές και οικείο άκουσμά του.
4. O ένατος δίσκος των Spoon ("They Want My Soul") ήρθε μέσα στη ντάλα του καλοκαιριού, μετά από τέσσερα έτη αποχής από τη δισκογραφία. Η παρεΐστικη διάθεση κατά την ηχογράφηση και οι νέοι μουσικοί ορίζοντες δεν επηρέασαν παρά μόνο θετικά το αποτέλεσμα. Ακούστε τον και φάτε φρέσκο, ρυθμικό, επίκαιρο rock με το κουτάλι!
5. Το "Lost In The Dream" των The War On Drugs έχει αναμφίβολα τον ρόλο του πρωταγωνιστή στη φετινή χρονιά, εξ ου και η τοποθέτησή του στην 30-άδα των συντακτών του Rocking.gr. Η παλαιάς κοπής μαεστρία του, που σε κατακλύζει με συναισθήματα, δεν θα γίνει ποτέ ξεπερασμένη.

---

1. Η φωνή της Angel Olsen έχει στοιχειώσει με μαγευτικό τρόπο ολόκληρο το "Burn Your Fire With No Witness". Μια αναπόληση του παρελθόντος, με ευχάριστες μελωδίες και καταθλιπτικούς στίχους. Η υπερτιμημένη, ίσως, ρετρό φωνή του σήμερα.
2. Το "Brothers And Sisters Of The Eternal Son" του Damien Jurado είναι από τα πιο ταξιδιάρικα, μέσα στην απλότητά τους, ακούσματα που βρέθηκαν στο διάβα μας μέσα στη χρονιά. Με 10 δίσκους ήδη στο δισάκι του, ο Jurado ξέρει καλά τη δουλειά του και μας υποκινεί για μια περιπέτεια αναζήτησης, από την οποία ποτέ δεν θα γυρίσουμε πίσω.
3. Το σουηδικό duo με το όνομα First Aid Kit έχει γεμίσει το "Stay Gold" με γλυκόπικρα σαουντρακικά κομμάτια, που αποπνέουν αισιοδοξία. Το άλμπουμ, μπορεί να είναι πιο κοντά στην country παρά στο folk, αλλά το σίγουρο είναι ότι οι αδερφές Söderberg έρχονται με αυτοπεποίθηση και ρομαντισμό να σου αποδείξουν ότι «το ασήμι μπορεί να μαυρίζει, αλλά ο χρυσός ποτέ».
4. Το "From Scotland With Love" του King Creosote, πέρα από ένας από τους πιο ανατριχιαστικούς, σπαραξικάρδιους, μελωδικούς και όμορφους δίσκους της χρονιάς, αποτέλεσε και το soundtrack του ομώνυμου ντοκιμαντέρ σκηνοθεσίας Virigina Heath. Το ακούς μόνο όταν θες να πέσεις, αλλά και πάλι είναι επικίνδυνα τα πράγματα.
5. Οι Καναδοί Timber Timbre έκαναν την υπέρβαση τους φέτος με το "Hot Dreams". Πρόκειται για άλμπουμ που ακούγεται αυστηρά ολόκληρο, ούτως ώστε να δοθείς ολοκληρωτικά στην ατμοσφαιρική και ορισμένες φορές μελωδικά διεστραμμένη του δίνη. Το "Hot Dreams" είναι, στην ουσία, ένας σκοτεινός υπαινιγμός για λίγους (και καλούς).

---

1. Το "Singles" των Future Islands είναι απολύτως πειραματικό κι όμως, μαζικά προσβάσιμο. Συνταρακτική synth pop, αναμειγμένη με όλα τα χρώματα μιας μουσικής παλέτας και με το "Seasons (Waiting On You)" πιθανώς το κομμάτι της καριέρας τους.
2. Το "Ultraviolence" της πολυσυζητημένης Lana Del Rey περιέχει μελαγχολικές μελωδίες και έναν διάχυτο ρομαντισμό. Η φωνή της αποπλανητική και το χεράκι του Dan Auerbach φανερό, στην πιο ώριμη και ατμοσφαιρική δουλειά της.
3. Το μινιμαλιστικό "Too Bright" του Perfume Genius αποτελεί το άλμπουμ που θα τον εδραιώσει ως ένα απ' τα μεγάλα ονόματα της indie σκηνής. Βιωματικοί και άκρως συναισθηματικοί στίχοι, αναβαθμισμένες ενορχηστρώσεις και μια ταπεινότητα που δεν συνάδει με τις ικανότητες του Hadreas.
4. Η St. Vincent ξεδιπλώνει την ιδιοφυία της στο ομώνυμό της άλμπουμ. Ένα άλμπουμ άκρως εθιστικό, προσεγμένο μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, το οποίο συνδυάζει άψογα, την art pop με το rock, ενώ προάγει την μουσική προς την σωστή κατεύθυνση. Ή αλλιώς, ένας κεραυνοβόλος έρωτας.
5. Οι Wild Beasts άλλαξαν αισθητά τον ήχο τους και απέκτησαν έναν εμπορικό χαρακτήρα στο "Present Tense". Πολύ ενδιαφέρον και καλοδουλεμένο, με μια υπόγεια ενέργεια που θα ενθουσιάσει με την ομορφιά του και θα σε κάνει να παραδοθείς.

---

1. Μόλις ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο τους που είχε γίνει δεκτό με πολλές θετικές κριτικές, οι Hookworms επέστρεψαν φέτος με το "The Hum" ακόμη καλύτεροι. Κιθάρες τίγκα στο fuzz και το feedback, επιθετικά πλήκτρα και ...εγένετο neo-psychedelia όπως την θέλουμε.
2. Το "Sun Structures" των Temples άνετα έμπαινε και στην πεντάδα των δίσκων που έκαναν το μεγαλύτερο buzz φέτος. Ανέλπιστα εξαιρετικό ντεμπούτο, όπου οι Black Angels ίπτανται πάνω από το φάντασμα της Eleanor Rigby των Beatles. Φέρτε τους τρίτο όνομα στο φετινό Rockwave (μετά από ξέρετε-ποιους-δυο) και αφήνουμε τα κοκαλάκια μας!
3. Οι The Brian Jonestown Massacre είναι από τις πιο έμπειρες μπάντες σε αυτό που κάνουν. Το "Revelation", 13ος δίσκος τους, δένει κόμπο όλα τα στοιχεία της μέχρι τώρα πορείας τους και το αποτέλεσμα είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει.
4. To "House Of Spirits" των The Fresh & Onlys ξεχωρίζει τόσο για την απλότητά του, όσο για την ποιότητα του. Έχει μια ενδιαφέρουσα φρέσκια άποψη και είναι το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα για το οποίο μας είχαν ήδη προϊδεάσει.
5. Όλη η hipster-ίλα της νεοψυχεδέλειας που αγαπάει και προσκολλάται στα '60s βρίσκεται στην πολύ όμορφη φετινή δουλειά των The Soundcarriers, ονόματι "Entropicalia". Δεν έχουν βρει ακόμα την ηχητική τους ταυτότητά, αλλά αυτό που κάνουν το κάνουν πολύ καλά. Να σημειωθεί ότι στο 12-λεπτο κομμάτι συμμετέχει ο ...Elijah Wood. Αλήθεια.

---

1. Ο Blaudzun είναι ο Ολλανδός singer-songwriter Johannes Sigmond και το "Promises Of No Man's Land" είναι ο τέταρτος δίσκος του. Ένας δίσκος εύπεπτος, μα πολυεπίπεδος, εθιστικός και επιβλητικός, όπου το ατμοσφαιρικό chamber pop ενώνεται με το indie rock.
2. Η Lydia Ainsworth με το εντυπωσιακό άλμπουμ της (βασικά είναι σύνθεση δύο EP αλλά ουδέποτε θα το καταλάβεις) που φέρει το όνομα "Right From Real" μας σαγηνεύει με τη μαγική της φωνή και τις ηλεκτρονικές της ακροβασίες μεταξύ σκοταδιού και φωτός.
3. Δεν βγαίνουν πια δίσκοι σαν το "Soft Opening" των Posse. Βγαίνουν πολλοί που προσπαθούν να πιάσουν αυτή τη νοσταλγική indie 90-ίλα ή το dream pop συναίσθημα δια της rock οδού, μα όλοι αποτυγχάνουν παταγωδώς. Οι Posse βγάζουν έναν καταπραϋντικό δίσκο που αποκτά σάρκα, οστά, νοημοσύνη και άκρα κατανόηση.
4. Το "Midnigt Sun" των The GOASTT είναι ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής από το παιδί του διασημότερου -και σημαντικότερου μουσικά- «παιδιού των λουλουδιών», του John Lennon· μια «σοβαρή» δημιουργία ενός εξ αίματος απογόνου μιας εποχής που επιστρέφει ολοένα και πιο δυναμικά στο μουσικό προσκήνιο, Sean Lennon. Ο "Ήλιος Του Μεσονυχτίου" ανατέλλει στο αστερισμό ενός supertronic χιπισμού.
5. Σε ένα δίκαιο κόσμο, οι The Rural Alberta Advantage (οι οποίοι είναι από το Toronto και όχι από την Alberta) θα απολάμβαναν άφθονο airplay. Όχι μόνο λόγω της απαράμιλλης ποιότητας του φετινού "Mended With Gold", αλλά και επειδή ο παθιασμένος τους ήχος με τις γεμάτες ζωντάνια κιθάρες, το ζωηρό drumming και τις κολλητικές μελωδίες σίγουρα θα μπορούσε να συνεπάρει πολύ κόσμο.

---

1. Κάνοντας τη ζωή μας όλο και πιο δύσκολη στο να περιγράψουμε τη μουσική τους, οι Baby Guru διατηρούν μέρος του ψυχεδελικού και prog χαρακτήρα τους αλλά κινούνται πλέον πολύ πιο εμφανώς σε new wave και synth pop περιοχές. Η επιτυχία τους είναι ότι μέσα από τη διαδικασία αυτή στο "Marginalia" προκύπτουν τα περισσότερα τραγούδια από όσα έχουν γράψει ως τώρα που η αξία τους είναι ανεξάρτητη του συνόλου του δίσκου.
2. Γραμμένο και ηχογραφημένο στην ήσυχη Τήνο, το "The Man From Managra" του Coti K. δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες παραγωγές του εξωτερικού. Πλούσιος σε επιρροές και διαστάσεις πέραν της προφανούς φολκιάς, μας καλεί σε ένα εσωτερικό θαλασσινό ταξιδάκι.
3. Το "Secret Science" είναι ο δεύτερος δίσκος από το αθηναϊκό σχήμα των Mechanimal, με κλειστοφοβικές συνθέσεις που παλινδρομούν μεταξύ κονσόλας και κιθάρας, δυστοπικά ρεφρέν-λούπες και σκοτεινά φωνητικά σε διαρκή απαγγελία. Ηχοτοπία μιας πόλης που ζει κάτω από την πόλη και ηλεκτρικοί κιθαρισμοί σε αστικούς ρυθμούς. Not a drone at all...
4. Το ομώνυμο ντεμπούτο των My Drunken Haze μας έκανε να παραμιλάμε μέσα στην ζάλη μιας μεθυστικής και αιθέριας dream pop / garage συνέργειας για κάθε ένα από τα 39 λεπτά ανόθευτης ψυχεδέλειας. Ο χιπισμός με τα κρόσσια βουτηγμένα στον ορό της αλήθειας.
5. Ο τραγουδοποιός Remi (Άγγελος Κυπριανός) είναι μουσικός του δρόμου και δεν το κρύβει. Ζει στην Σύρο, έχει γυρίσει την Ευρώπη τραγουδώντας και φέτος «άνοιξε» υπερεπιτυχημένα τις δύο Αθηναϊκές εμφανίσεις του Sivert Hoyem.  Στο “The Road Not Taken” έχουμε στιβαρές συνθέσεις, καπνισμένο φωνητικό βάθος και πολύ Αμερικανικό Νότο.

Check also (EP): Μετά από δυόμιση και χρόνια απουσίας από τα μουσικά δρώμενα της πόλης, το almost γυναικείο γκρουπ The Mongrelettes επιστρέφει με ΕΡ δυναμίτη και όρεξη για πολύωρα garage parties. Το νέο ΕΡ των Noise Figures ήρθε να προϋπαντήσει έναν δίσκο που αναμένεται με μεγάλη αγωνία, ώστε να τελειώνουμε και με το τελευταίο που μένει για να αποδεχθείς πλήρως μια μπάντα, την αντοχή στον χρόνο. Επίσης, ακούστε το πρώτο ΕΡ των Suicide Bond μόνο από κασέτα (ψάξτε και την μαύρη κασετούλα του Constantine Kyrtsis - Martyrdom), ντουέτο που αναμένεται να μας χαρίσει έντονες post-punk / darkwave συγκινήσεις στον επερχόμενο δίσκο.

---

1. Το διήμερο καλοκαιρινό Plissken Festival με τους δεκάδες καλλιτέχνες, είτε φτασμένους είτε ανερχόμενους, αποτέλεσε ίσως το γενικότερο συναυλιακό highlight της φετινής χρονιάς. Αναμενόμενο αν σκεφτεί κανείς ότι είναι ό,τι πιο ευρωπαϊκό έχουμε ζήσει ποτέ στη χώρα μας.
2. Το Ejekt Festival, επιτυχημένο εμπορικά και καλλιτεχνικά, ήταν επί της ουσίας ένα μεγάλο πάρτι για τους χιλιάδες παρευρισκομένους που απόλαυσαν κοτζάμ headliners του Glastonbury. Συναυλιακός μεσαίωνας είπατε;
3. Η νέα μεγάλη αγάπη του ελληνικού εναλλακτικού ακροατηρίου είναι οι Kadebostany, όπως απέδειξαν τα φετινά sold-out. Οι νεόδμητες διπλωματικές σχέσεις μας με την πρεσβεία του κρατιδίου του Kadebostany δεν υπόσχονται έξοδο από την κρίση αλλά εγγυώνται την καλοπέραση.
4. Τον Matt Elliott τον ξέρουμε καλά πια στην Ελλάδα. Το ίδιο και την υπερβατική εμπειρία που αποτελεί ένα live του. Ωστόσο, δεν χρειαζόμαστε το στοιχείο της έκπληξης για να μπούμε στον βυθιζόμενο κόσμο του. Φτάνουμε στον πάτο κάθε, μα κάθε φορά.
5. Οι Future Islands από την Βαλτιμόρη επιβεβαίωσαν πάλι τη φήμη τους και τις βαρύγδουπες δηλώσεις μέσων όπως το NME, το Pitchfork, και το Spin. Κατά την εμφάνισή τους με τους Mechanimal, απολαύσαμε rock 'n' roll χορογραφίες να ντύνουν αδιάντροπα synth-pop συνθέσεις και σεξπηρικού λυρισμού στίχους με ερμηνείες στα όρια του τραγικού και του naif.