Ανασκόπηση 2014: Hard Rock / Melodic Rock / AOR

Αρκετά μεγάλα ονόματα φέτος, μερικές φοβερές κυκλοφορίες, πολλά supergroup, αλλά λίγοι πρωτοεμφανιζόμενοι

Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 24/12/2014 @ 11:18
Η φετινή χρονιά ήταν αρκετά ικανοποιητική. Ακούσαμε κάποιες πολύ καλές κυκλοφορίες, που θα συζητιούνται για καιρό, τόσο στο Hard όσο και στο Melodic Rock. Είχαμε βέβαια και κάποιες δουλειές που πέρασαν πολύ κάτω από τον πήχη που είχαν θέσει, όπως και λίγες σχετικά εξαιρετικές δουλειές από πρωτοεμφανιζόμενους. Αντίθετα, είδαμε πολλά supergroup να εμφανίζονται και να παρουσιάζουν τις δουλειές τους, άλλα τιμώντας τα μέλη τους κι άλλα όχι. Όσον αφορά την επικαιρότητα, ακούσαμε ευχάριστες και δυσάρεστες ειδήσεις, μη γλιτώνοντας δυστυχώς τους θανάτους μεγάλων μουσικών. Πάμε να δούμε λοιπόν τι ξεχώρισε τι χρονιά που μας αφήνει.




♦ Τι μας έμεινε ♦

Jimi Jamison

1. Η μία από τις δύο θρυλικές φωνές που σίγησαν για πάντα φέτος, ήταν αυτή του Jimi Jamison. Σε ηλικία 63 ετών, ο πιο αγαπητός από τους τραγουδιστές που πέρασαν από το μικρόφωνο των Survivor, έφυγε από τη ζωή μετά από αιμορραγικό εγκεφαλικό επεισόδιο. Πραγματικά σημαντική απώλεια, ενός μουσικού με μεγάλη καριέρα και συμμετοχή σε πολλές ηχογραφήσεις, τόσο στα πρώτα όσο και στα δεύτερα φωνητικά.
2. Η άλλη μεγάλη φωνή που μας άφησε ήταν του Fergie Frederiksen. Στα 62 του, ο μεγάλος τραγουδιστής, έχασε την μάχη με τον καρκίνο του ήπατος που τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Έμεινε στην ιστορία για τη θητεία του στους Toto και έγινε με τα χρόνια ιδιαίτερα δημοφιλής στους οπαδούς του melodic rock.
3. Σε κάτι πιο θετικό, φέτος είδαμε τον Steve Perry να επιστρέφει πάνω στη σκηνή, μετά από πολλά χρόνια απουσίας απ' το προσκήνιο. Και μάλιστα όχι μία, αλλά δύο φορές. Και οι δύο ήταν σε συναυλίες των Eels, καθώς ο mainman τους, Mark Everett που είναι στενός του φίλος, τον πίεζε καιρό να κάνει μια επάνοδο. Όλα αυτά στον απόηχο των αντικρουόμενων δηλώσεων για το αν ο Perry είναι πιθανό να επιστρέψει στους Journey ή όχι.
4. Στις ανακατατάξεις στα συγκροτήματα τώρα, σχετική έκπληξη αποτέλεσε η είδηση της φυγής του Doug Aldrich από τους Whitesnake. Διαδεχόμενος τεράστια κιθαριστικά ονόματα, ο Aldrich ήταν στο πλευρό του David Coverdale για έντεκα χρόνια, καθορίζοντας τον ήχο του comeback της μπάντας στα '00s. Αντικαταστάτης του όπως ανακοινώθηκε θα είναι ο Joel Hoekstra των Night Ranger.
5. Σε περιπέτειες μπήκε ο ντράμερ των Scorpions, James Kottak. Καταδικάστηκε σε ένα μήνα φυλακή στα Αραβικά Εμιράτα, λόγω προσβλητικής συμπεριφοράς. Όπως έγινε γνωστό και όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος, αντιμετωπίζει πρόβλημα με τον αλκοολισμό, το οποίο θα επιχειρήσει να παλέψει. Αυτό το περιστατικό πάντως είχε ως αποτέλεσμα την αποχή απ' τους Scorpions, γεγονός όμως τελικά προσωρινό, αφού επέστρεψε πρόσφατα στο drum kit των Γερμανών.



♦ Τα μεγάλα ονόματα ♦

Gotthard

1. Gotthard - "Bang!": Επιστροφή για τους Ελβετούς μετά το "Firebirth", το πρώτο άλμπουμ έπειτα από τον άδικο χαμό του τραγουδιστή τους, Steve Lee. Αυτή τη φορά ακούγονται ακόμα πιο αποφασισμένοι να κοιτάξουν μπροστά, πατώντας βέβαια στο παρελθόν, δείχνοντας όμως πως έχουν ουσιαστικά πράγματα να δώσουν στο μέλλον.
2. Sebastian Bach - "Give 'Em Hell": Όσο οι Skid Row παραπαίουν, τα τελευταία χρόνια, ο Sebastian Bach ακολουθεί μια σταθερή σόλο καριέρα. Ναι, δεν μας έχει δώσει συγκλονιστικούς δίσκους, αλλά αυτοί που μας έχει δώσει είναι τουλάχιστον άνω του μετρίου. Στο ίδιο μοτίβο και το φετινό του "Give 'Em Hell", ήταν γεμάτο με δυνατά riff και μελωδικά ρεφρέν, στο στυλ που έχουμε συνηθίσει τον τραγουδιστή.
3. House Of Lords - "Precious Metal": Οι House Of Lords έκαναν ακριβώς ό,τι περιμέναμε να κάνουν. Έβγαλαν έναν δίσκο με τον χαρακτηριστικό τους ήχο. «Μεγάλα» ρεφρέν και καλός συνδυασμός κιθάρας και πλήκτρων. Τίποτα δεν πήγε στραβά με την φετινή τους κυκλοφορία, τίποτα όμως δεν πήγε και εξαιρετικά.
4. Winger - "Better Days Comin'": Ο Kip Winger κι η παρέα του επέστρεψαν το 2014 στη δισκογραφία, μετά από πέντε χρόνια και το επιτυχημένο "Karma". Το "Better Days Comin'" όμως πέρασε κάτω απ' τον πήχη που είχε θέσει ο προκάτοχός του. Το ικανοποιητικό πρώτο μισό έρχεται σε αντίθεση με το αδιάφορο δεύτερο, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα ένα άνισο τελικά άλμπουμ.
5. Tesla - "Simplicity": Από το 2008 είχαμε να ακούσουμε καινούργιο υλικό από τους Αμερικάνους. Με το "Simplicity" έδειξαν μια πρόθεση να το γυρίσουν σε πιο back to basics προσέγγιση. Οι συνθέσεις που ακούσαμε όμως, ήταν ως σύνολο κάπως ασταθές και όχι ικανό να μείνει στον ακροατή μετά το πέρας λίγων ακροάσεων.



♦ Τα καινούργια supergroup ♦

California Breed

1. California Breed - "California Breed": Μετά τη ρήξη με τον Joe Bonamassa, ο Glenn Hughes πήρε τον Jason Bonham, επιστράτευσε τον άσημο πλην τίμιο Andrew Watt και έφτιαξε τους California Breed. Αναμενόμενη '70s αισθητική και παρά το τι υπέθεταν αρκετοί, το ντεμπούτο τους είναι ένας καλοδουλεμένος δίσκος. Ναι, αναπόφευκτη η σύγκριση με τους Black Country Communion, αλλά τουλάχιστον το τελευταίο τους άλμπουμ, το βάζει με άνεση κάτω.
2. Three Lions - "Three Lions": Οι Three Lions αποτελούνται από τον Vinny Burns (Dare, Ten, Asia) στην κιθάρα, τον Greg Morgan (Dare, Ten) στα ντραμς και τον Nigel Bailey στο μπάσο και τα φωνητικά. Το ντεμπούτο τους ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς δίχως πολλές φανφάρες, το εν λόγω γκρουπ μας έδωσε έναν πολύ καλό δίσκο, ακροβατώντας με μαεστρία ανάμεσα στο AOR και το κλασικό hard rock.
3. WAMI - "WAMI": Τα μέλη των WAMI έχουν πολλή εμπειρία στις πλάτες τους. Doogie White, Vinny Appice και Marco Mendoza έχουν φάει με το κουτάλι τη μουσική βιομηχανία, αλλά αυτό που κάνει το εν λόγω supergroup ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι η σύμπραξη τους με τον μόλις δεκάξι χρονών, Iggy Gwadera στην κιθάρα. Ο Πολωνός εξέπληξε με την επαγγελματικότατη απόδοσή του στο ντεμπούτο του σχήματος, το οποίο απέδωσε τα αναμενόμενα, αφήνοντας καλές εντυπώσεις.
4. Red Dragon Cartel - "Red Dragon Cartel": Πρόκειται για την τελευταία μπάντα του γνωστού απ' τους Badlands και απ' τη θητεία του δίπλα στον Ozzy, κιθαρίστα, Jake E. Lee. Αρκετά γνωστά ονόματα «περνούν» από το tracklist, όπως ο Robin Zander (Cheap Trick), η Maria Brink (In This Moment) και ο Paul DiAnno (Iron Maiden). Τελικά, μερικά μόνο είναι τα κομμάτια που πραγματικά αξίζουν, σε μια κυκλοφορία που κατά τ' άλλα ανοίγει την όρεξη για το μέλλον.
5. Rated X - "Rated X": Ένα supergroup «παραγγελιά» από την Frontiers. Joe Lynn Turner και Carmine Appice αποτελούν τους «κράχτες» για το εν λόγω νεοσύστατο σχήμα, το οποίο συστάθηκε από την ιταλική δισκογραφική, για να φτιάξει ένα κλασικό hard rock άλμπουμ. Το αποτέλεσμα ήταν χλιαρό, με κάποιες καλές στιγμές αλλά με περισσότερες αδιάφορες...



♦ Οι κορυφαίοι hard rock και melodic rock δίσκοι ♦

Slash

1. Slash - "World On Fire": Ο Slash επέστρεψε για δεύτερη φορά με τον Myles Kennedy και τους Conspirators στον τόπο του εγκλήματος και απέδειξε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Κλασικό αλήτικο hard rock, τόσο δεμένο και φρέσκα δομημένο όμως, που τοποθετεί τον εν λόγω δίσκο στις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του τεράστιου κιθαρίστα.
2. H.E.A.T - "Tearing Down The Walls": Οι Σουηδοί ήταν σε δαιμονιώδη φόρμα μετά την αντικατάσταση του Kenny Leckremo από τον Erik Gronwall. Με το "Tearing Down The Walls" όμως έβαλαν για τα καλά τη σφραγίδα τους στον μελωδικό σκληρό ήχο. Είναι πλέον δίχως αμφιβολία η κορυφαία σύγχρονη μπάντα του είδους.
3. The Treatment - "Running With The Dogs": Οι The Treatment μας έδειξαν με το ντεμπούτο τους πως ήρθαν για να ροκάρουν. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Τα χρόνια που πέρασαν και η συνεχείς συναυλίες, ωρίμασαν μουσικά τους πέντε Βρετανούς πιτσιρικάδες και αυτό «βγάζει αυτί» στον δεύτερο δίσκο τους. Το ίδιο hard rock, παιγμένο όμως ένα επίπεδο πιο επαγγελματικά. Το μέλλον τους ανήκει.
4. Work Of Art - "Framework": Μα εν έτει 2014 να μιλάμε για AOR; Ναι, για όσο υπάρχουν γκρουπ σαν τους Work Of Art, τότε αξίζει να ασχολούμαστε. Παρά τη σποραδική δισκογραφική τους παρουσία, όντας εμπειρότατοι μουσικοί, με τον τρίτο του δίσκο «ξετίναξαν» όλες τις υπόλοιπες κυκλοφορίες του είδους. Αν συνεχίσουν έτσι, θα αφήσουν σίγουρα ιστορία.
5. Mr. Big - "...The Stories We Could Tell": Μιλώντας για ιστορία και εμπειρία, οι Mr. Big έχουν περίσσευμα κι απ' τα δύο. Στη φετινή τους δουλειά όμως, δεν φαίνονται ούτε στο ελάχιστο να επαναπαύονται στις δάφνες τους. Το comeback που έκαναν το 2011, μόνο αρπαχτή δεν είναι τελικά. Με το γνώριμο ήχο της μπάντας και τις εξαιρετικά «δεμένες» συνθέσεις, το "...The Stories We Could Tell" είναι ένα αντιπροσωπευτικότατο καθρέφτισμα των Mr. Big του σήμερα.



♦ Οι συναυλίες στα μέρη μας ♦

Federal Charm

1. Οι Federal Charm αποτελούν αδυναμία μας. Το 2013 το ντεμπούτο τους κέρδισε άξια μια θέση στη λίστα μας με τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Έτσι, φέτος, όταν εκδήλωσαν την επιθυμία τους να επισκεφτούν τη χώρα μας, δεν θα μπορούσαμε να μην βοηθήσουμε. Οι Βρετανοί δεν απογοήτευσαν, καθώς παρουσιάστηκαν ιδιαίτερα κεφάτοι και απέδειξαν πως το rock & roll παίζεται ακόμα «όπως πρέπει».
2. Με αφορμή το πρώτο σόλο του άλμπουμ, ο Gus G. ανακοίνωσε την από κοινού περιοδεία του, με τον θρυλικό κιθαρίστα Uli Jon Roth, με special guests τους ιδιαίτερα αγαπητούς στο ελληνικό κοινό, Jorn Lande και Mats Leven. Όλοι οι μουσικοί στάθηκαν εκείνη τη νύχτα στο Κύτταρο, άξιοι της φήμης τους. Καλός ήχος, ικανοποιητικότατες αποδόσεις και ωραίο setlist. Τι άλλο να ζητήσεις;
3. Η ανακοίνωση του ερχομού των House Of Lords και της συζύγου του James Christian, Robin Beck, χαροποίησε αρκετούς οπαδούς του μελωδικού rock. Αυτό, διότι συναυλίες αυτού του είδους γίνονται όλο και σπανιότερες. Η συγκεκριμένη μπορεί να είχε τα σκαμπανεβάσματα της, όμως δεν απογοήτευσε εντέλει. Η εμφάνιση των House Of Lords ήταν επαγγελματικότατη και προσεγμένη, αυτή της Robin Beck όμως όχι τόσο. Το γεγονός αυτό δημιούργησε μια άνιση εμπειρίαμ που ως σύνολο βέβαια δεν θα μπορούσα να πω ότι δεν ήταν ευχάριστη.
4. Ο Matt Alfonzetti αποτελεί μια όχι τόσο διάσημη, αλλά ιδιαίτερα αγαπητή φωνή ανάμεσα στους οπαδούς του AOR. Τον περασμένο Φεβρουάριο, εμφανίστηκε στο Bat City, παρουσιάζοντας ένα χορταστικό ακουστικό σετ, που ανέδειξε όμορφα το χάρισμα του λαρυγγιού του. Εκτός από αυτό πάντως, το κοινό ήταν από παθητικό έως ενοχλητικό, δημιουργώντας μια αμηχανία σε όσους είχαν πάει για να απολαύσουν τον καλλιτέχνη. Αυτός πάντως, προς τιμήν του, δεν πτοήθηκε  καθόλου, παραμένοντας μάλιστα για ώρα μετά το live στο μαγαζί, βγαίνοντας φωτογραφίες με τους φαν του.
5. Για τον Joe Lynn Turner τα λόγια είναι περιττά. Τεράστια καριέρα, με ακόμα πιο τεράστιες συνεργασίες. Το ταλέντο της φωνής του μάλιστα, μετά από τόσα χρόνια είναι ακόμα εδώ, κάτι που το απέδειξε τον Απρίλη στο Κύτταρο. Από την άλλη όμως, το setlist που επέλεξε και οι μουσικοί που τον πλαισίωσαν δεν ήταν ό,τι ιδανικότερο. Το πρώτο αναλώθηκε ανούσια σε τραγούδια της εποχής του Dio, του Coverdale και του Gillan στους Rainbow και του Deep Purple αντίστοιχα, ενώ η μπάντα του ήταν αδιάφορη.
  • SHARE
  • TWEET