Ανασκόπηση 2014: Alternative Rock

Η χαώδης εναλλακτική σκηνή και όσα αξιόλογα είδαμε, ακούσαμε και ξεδιαλέξαμε

Alternative, δηλαδή εναλλακτικός, σημαίνει να μην ανήκεις στο mainstream. Όταν δε το εναλλακτικό κυριαρχεί και εμπορικά, ο κόσμος δείχνει καλύτερος. Από την εποχή βέβαια που οι Nirvana άνοιξαν τις «κερκόπορτες», μπήκε κάθε... πικραμένος. Όταν, όμως, περνούν τα χρόνια, δύσκολα παραμένουν ψηλά. Εμείς δεν είμαστε εδώ για να αποτιμήσουμε εμπορικά αυτό το «ευρύ» πλέον είδος, αλλά να ξεχωρίσουμε όσα μυριάδες ακούστηκαν και, κυρίως, όσα από τα αυτιά μας βρήκαν θέση στην καρδιά και στο μυαλό.




♦ Τα μεγάλα ονόματα ♦

Jack White

1. Foo Fighters - "Sonic Highways": Αναμφισβήτητα ο πιο φιλόδοξος δίσκος της μεγαλύτερης εν ενεργείας rock μπάντας εκεί έξω. Πλαισιωμένος από μία άκρως ενδιαφέρουσα σειρά/ντοκυμαντέρ, η κυκλοφορία τελικώς σα να χάνεται μέσα στο όλο εγχείρημα. Βέβαια, η βαρύτιμη σφραγίδα ποιότητας του Dave Grohl είναι πάντα εκεί.
2. Jack White - "Lazaretto": Ο Jack White ξεκίνησε να περιποιείται το μαλλί του, θα ξεχνούσε να βγάζει δισκάρες; «Πατάει» στο παρελθόν αλλά ακούγεται μοντέρνος. Κιθάρες, βιολιά και πιάνο, Blues, country, rock, μια κατηγορία μόνος του.
3 Morrissey - "World Peace Is None Of Your Business": Ο Morrissey συνεχίζει το δρόμο του, με ακόμα έναν εξαιρετικό δίσκο. Xρόνια είχε να μαζέψει τόσο καλά τραγούδια, ο τελευταίος μεγάλος προβοκάτορας...
4. Smashing Pumpkins - "Monuments To An Elegy": Ο Billy Corgan θυμήθηκε πως πριν πολλά χρόνια ήταν άξια ένας rock θεός! Μετά τα αριστουργήματα των '90s, επέστρεψε με λίγα και καλά τραγούδια.
5. The Black Keys - "Turn Blue": Oι Black Keys θα έρθουν και από τα μέρη μας, ώστε να μας ευχαριστήσουν για την τιμή να τους βάζουμε ψηλά σε κάθε λίστα μας. Είχαν μπει στο «σαλόνι» εδώ και δύο δίσκους, τώρα έχουν αράξει σε κάθε γωνιά του σπιτιού. Γυαλισμένοι και χαλαροί όσο πρέπει, μαθαίνουν το rock στους αδαείς. Κάποιος πρέπει να το κάνει.



♦ Σε μεγάλη φόρμα φέτος ♦

Weezer

1. Shellac - "Dude Incredible": Ο Steve Albini, πέρα από υπερ-ταλαντούχος παραγωγός/μουσικός, είναι και μια τεράστια μορφή. Με τους Shellac μας σοκάρει από το πουθενά και με κιθαριστικό rock σχολής Stooges / MC5 αποδεικνύει εμφατικά πόσο απίστευτος τύπος είναι.
2. The Men - "Tomorrow's Hits": Το αξιοθαύμαστο στη μουσική πορεία των The Men είναι πως αλλάζουν ύφος από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, αλλά η κοινή συνισταμένη, το ταλέντο, παραμένει πάντα εκεί. Φέτος αναδεικνύουν τις νότιες επιρροές τους, θυμούνται τον Tom Petty και μας προσφέρουν μία από τις καλύτερες δουλειές τις καριέρας τους.
3. Ty Segall - "Manipulator": Ο άρχοντας της γκαζωμένης garage punk ψυχεδέλειας (!) που βγάζει δυο-τρεις δίσκους κάθε χρόνο κατάφερε να κάνει φέτος την υπέρβαση. Ένα άλμπουμ γεμάτο κολλητικές συνθέσεις με συνταγή τον ιδιαίτερο ήχο του που, θαρρείς, διαμόρφωνε τόσα χρόνια για να φτάσει στο επίπεδο του "Manipulator".
4. Weezer - "Everything Will Be Alright In The End": Δίχως κανείς να περιμένει τίποτα από τους Weezer, εκείνοι κυκλοφόρησαν έναν rock δίσκο εθιστικότατο και εξαιρετικά διασκεδαστικό. Σίγουρα ό,τι καλύτερο έχουν κάνει εδώ και πολλά χρόνια, αποδεικνύωντας μέσα από το πιασάρικο, χιουμοριστικό και ανάλαφρο κλίμα του πως το’χουν ακόμα.
5. Wovenhand - "Refractory Obdurate": Ο άρχοντας του μυστικισμού της Άγριας Δύσης, David Eugene Edwards, δεν έχει βγάλει ποτέ δίσκο κάτω του ...γαμάτου. Αλήθεια. Από την προηγούμενη δουλειά του αποφάσισε να δώσει γκάζια και βαριές κιθάρες στην ηλεκτρισμένη Americana. Αλλαγή που κορυφώθηκε φέτος σε ένα άλμπουμ που περιέχει, ίσως, το τραγούδι της χρονιάς.



♦ Σταθερές αξίες ♦

Beck

1. Beck - "Morning Phase": Έβγαλε δισκάρα και ανάγκασε κάθε δύσπιστο να του (ξανα)βγάλει το καπέλο. Τραγούδια για το πρωινό, για να μείνουν μαζί σου όλη μέρα. H φωνή του αποδεικνύεται καλύτερη από ποτέ και ο ίδιος βρίσκει ξανά στόχο χωρίς να έχει τον... χορό κατά νου.
2. Interpol - "El Pintor": Οι Interpol θυμήθηκαν το ένδοξο ξεκίνημά τους, μετά την «κοιλιά» του τέταρτου δίσκου. Σαν να έκαναν τη γύρα τους και να επέστρεψαν ξανά σπίτι τους, πιο ζωντανοί από ποτέ.
3. Manic Street Preachers - "Futurology": Απέδειξαν πως εκτός από την πιο σκληρά εργαζόμενη βρετανική μπάντα, είναι μία από τις κορυφαίες των τελευταίων δύο δεκαετιών. Μακριά από το hype, ξεχασμένοι από τα media, θυμίζουν πως πάντα έβαζαν μπροστά την καλή μουσική.
4. Mark Lanegan - "Phantom Radio": H πεντάδα μας μετράει 115 χρόνια (ναι, τα μετρήσαμε) ζωής στη δισκογραφία. Το θέμα δεν είναι να βγάζουν αριστουργήματα, αλλά να μην αφήνουν τον χρόνο να τους νικήσει. Ο Mark Lanegan ανακαλύπτει το... beat, παραμένει φωνάρα, ξανάρχεται για συναυλίες.
5. The Afghan Whigs - "Do The Beast": Η  παρέα του Greg Dulli, οι Afghan Whigs, επέστρεψαν 16 χρόνια μετά το ίδιο συναρπαστικοί, ευθείς και σκοτεινοί, σέξι και ορμητικοί. Ο Dulli ήταν και θα είναι, ένας λευκός κυνηγός με μαύρη καρδιά...



♦ Μια κατηγορία μόνοι τους ♦

TV On The Radio

1. Cloud Nothings - "Here And Nowhere Else": Πραγματικά πού να κατατάξει κανείς τους Cloud Nothings; Και πώς να εξηγήσει την επιτυχία που έκανε το ο ήχος του εξαιρετικού "Attack On Memory" του 2012; Βαβούρα, garage-ια, punk κατάλοιπα, indie / alternative νοοτροπία... Η νέα τους δουλειά ήρθε να τους εδραιώσει μια και καλή.
2. Cymbals Eat Guitars - "LOSE": Λίγη από τη νοσταλγία των Built To Spill, κάμποση αμερικάνική post-hardcore θεατρικότητα, δυνατές κιθάρες, στιχουργία που πραγματεύεται την απώλεια και εγένετο ένας από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς.
3. Damon Albarn - "Everyday Robots": Η δεύτερη σόλο δουλειά του Albarn (Blur, Gorillaz) είναι μια φρέσκια μίξη alternative rock με ηλεκτρονική μουσική και hip hop. Το μελαγχολικό στοιχείο κυριαρχεί στον ορίζοντα και οι ατμόσφαιρες σχηματίζουν τα δικά τους όμορφα παιχνιδίσματα.
4. Liars - "Mess": Οι Liars είναι μια από τις πιο τρελαμένες -και ολίγον τι παρανοϊκές- μπάντες του εναλλακτικού ήχου. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι τους έχουν κερδίσει ολοκληρωτικά τα τελευταία έτη την μάχη με το πειραματικό τους rock, ωστόσο παλιά τα κατάφερναν, μάλλον, καλύτερα.
5. TV On The Radio - "Seeds": Pop, rock, πιασάρικο, χορευτικό, πολυσυλλεκτικό, το "Seeds" είναι ένα καλειδοσκόπιο ήχων, ρυθμών και μελωδιών. Ίσως η καλύτερη δουλειά των TV On The Radio μέχρι σήμερα.



♦ Δεν ακούστηκαν όσο θα 'πρεπε ♦

Band Of Skulls

1. Band Of Skulls - "Himalayan": Είναι απορίας άξιο πώς το πολύ όμορφο mainstream alternative rock του φετινού άλμπουμ των Band Of Skulls δεν άγγιξε περισσότερο κόσμο. Δείχνουν έτοιμοι να κάνουν το μεγάλο βήμα, το μόνο που μένει είναι να τους δώσουμε μια ευκαιρία.
2. Flood Of Red - "Throw": Συχνά-πυκνά ξεπηδούν κάποιες αλήθειες από τη Σκωτία και αυτή η πολυσυλλεκτική, ενδοσκοπική, παθιασμένη δισκάρα είναι μία από αυτές. Μην σας ξεφύγουν ούτε κατά διάνοια ετούτοι οι άσημοι παικταράδες που μπλέκουν alternative με post-rock, post-hardcore, art rock και αγνό συναίσθημα.
3. Gerard Way - "Hesitant Alien": Πάνε οι εποχές που οι My Chemical Romance παίζονταν ολημερίς μέχρι και στο Mad. Ο τραγουδιστής τους έβγαλε φέτος τον πρώτο του δίσκο και εντελώς αθόρυβα αποτίναξε τα τέρατα του παρελθόντος.
4. Manchester Orchestra - "Cope": Περνώντας με μαεστρία από τον πιο ανάλαφρο χώρο του indie rock σε έναν πιο σκληρό ήχο, μας παρουσιάζουν ένα δίσκο γεμάτο δυνατές κιθάρες και έξυπνες μελωδίες. Η ιδιαίτερη φωνή του Andy Hull συνοδεύει τους πανέμορφους στίχους που έγραψε και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά αξιόλογο.
5. Thurston Moore - "The Best Day": Μπορεί να μην ακούστηκε πολύ, αλλά ο μεγάλος Thurston Moore των Sonic Youth όχι μόνο έβγαλε σόλο δίσκο φέτος, αλλά είναι και ένας από τους καλύτερους της χρονιάς. Αν και 56 ετών, έβγαλε πιο φρέσκες μουσικές από πολλούς νέους συναδέλφους του. Το "The Best Day" πρέπει να ακουστεί από όλους - η έκπληξη είναι δεδομένη.



♦ Ελπίδα για το μέλλον ♦

Royal Blood

1. Antemasque - "Antemasque": Oι Antemasque, συνεχίζουν εκεί που σταμάτησαν οι At The Drive-In και Mars Volta, χωρίς όμως να θέλουν να τους θυμίζουν. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό! Punk-ίζουν πολύ πιασάρικα κι έχουν και έναν τύπο Flea στο μπάσο...
2. Benjamin Booker - "Benjamin Booker": Ο 22-χρονος Benjamin είχε την τύχη να μεγαλώσει στη Νέα Ορλεάνη και να έχει και καλό γούστο στη μουσική! Blues και soul μαζί με classic rock, garage, indie, με ψυχή και πάθος. Έχει τόσο ιδιαίτερη ταυτότητα που αυτή είναι η δεύτερη φετινή ανασκόπηση που τον συμπεριλαμβάνουμε.
3. Have Mercy - "A Place Of Our Own": Θυμάστε αυτό που πριν κάποια χρόνια αποκαλούσαμε emo; Θολή ανάμνηση ε; Βγαίνουν ακόμα τέτοιες μουσικές, απλά τώρα πια τις αποκαλούμε με τη σωστή τους κατηγοριοποίηση. Οι Have Mercy με τη δεύτερη δουλειά τους μας κερδίζουν με την αντιδραστική/ραδιοφωνική αμερικανίλα τους.
4. Restorations - "LP3": Το γρέντζο στη φωνή του Jon Loudon περιπλέκεται άψογα με τις αψόγως βαριές κιθάρες, δημιουργώντας ένα πανέμορφο ηχοτόπιο που δανείζεται υλικό από το punk-rock, την ελαφριά ψυχεδέλεια αλλά και το shoegaze. Το "LP3" συνεχίζει την ανοδική πορεία της πεντάδας από την Φιλαδέλφεια και μεις απλά χαζεύουμε να δούμε που θα φτάσουν.
5. Royal Blood - "Royal Blood": Όταν ο ίδιος ο Jimmy Page σε αποκαλεί το «μέλλον» εμείς περισσεύουμε. Αν και την... ακούσαμε αμέσως με τους Royal Blood. H μπάντα που αν άκουγε ο τινέιτζερ γιός ή κόρη, θα δάκρυζες από υπερηφάνεια.



♦ Οι συναυλιακές στιγμές που μας έμειναν ♦

Morrissey

1. Morrissey: Να πεθάνει; Ποτέ! Ο Morrissey είναι σε μεγάλη φόρμα και το απέδειξε στην φετινή του συναυλία. Αν ήταν άρρωστος, έτσι θα έπαιζε; Τέτοια φωνάρα θα είχε στα 55 του; Είναι οργισμένος για όσα συμβαίνουν, παίρνει θέση, αλλά στη συναυλία δεν πας να ακούσεις τα προβλήματά του, πας να τα ξεχάσεις.
2. Placebo: Οι Placebo, ως συγκρότημα που επισκέπτεται συχνά τη χώρα μας και έχει πολύ airplay, έχει φυσικά και πολλούς haters. Ωστόσο, για ακόμη μια φορά έκαναν τον κόσμο που παρευρέθηκε στο Σ.Ε.Φ. να περάσει καλά με τα εξαιρετικά hit-άκια τους. Τους έχουμε δει σε δυνατότερη εμφάνιση; Ναι. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί ότι η συναυλία τους ήταν μία από τις πιο αξιοσημείωτες της χρονιάς, για διάφορους λόγους.
3. Sivert Høyem: Μετά τη φοβερή του εμφάνιση στο Stage Volume 1 (το οποίο πέρασε στη λήθη μετά το βραχύ πέρασμά του από τα συναυλιακά μας δρώμενα), η «φωνή των Madrugada» έγινε για όλους μας η «φωνή του Sivert Høyem». Και τι φωνή ε! Sold-out, προσθήκη επιπλέον ημερομηνίας και μια εμφάνιση αντάξιας του ταλέντου του Νορβηγού.
4. Black Rebel Motorcycle Club: Το αληθινό rock σε κάνει να ιδρώνεις, να τραγουδάς, να... πίνεις. Οι Black Rebel Motorcycle Club σε δύο sold out βραδιές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μας ξαναθύμισαν το λόγο που πρωτοαγαπήσαμε κιθάρα, μπάσο και ντραμς. Ταιριάζουν και στη Rockwave μέρα του 2015 με τα άλλες δύο «μαύρες» μπάντες.
5. Wovenhand: Έχοντας ανά χείρας έναν από τους δίσκους της χρονιάς, ο David Eugene Edwards μας κεραυνοβόλησε με ακόμη μια άκρως ηλεκτρισμένη εμφάνιση. Το κοινό της Ελλάδας τον έχει εδώ και χρόνια στην καρδιά του και απ' ό,τι φαίνεται αυτή η σχέση θα κράτησει χρόνια.

Επιμέλεια: Γιάννης Λυμπέρης
  • SHARE
  • TWEET