Ανασκόπηση 2013: Progressive Rock / Metal

Το ιδίωμα που βρίσκεται στην καλύτερη περίοδό του από την εποχή των 70s

Από τους Πάνο Παπάζογλου, Χρήστο Καραδημήτρη, Κώστα Σακκαλή, 11/12/2013 @ 13:00
Keep On Progging In A Free World

Θα έχετε προφανώς παρατηρήσει, για να διαβάζετε την συγκεκριμένη ανασκόπηση, ότι η συγκεκριμένη έκφανση της Rock μουσικής τα τελευταία χρόνια βρίσκεται συνεχώς σε μια πορεία πλήρους αναγέννησης με μια παραγωγή σε progressive rock άλμπουμ, η οποία παραπέμπει στις χρυσές εποχές. Με συνεχώς αυξανόμενη δημοφιλία, επιστροφές συγκροτημάτων στη δημιουργική διαδικασία και φυσικά συμπαρασύρει και την άμεση σύνδεση με τον πιο σκληρό ήχο, το παρακλάδι του progressive metal, το οποίο και αυτό με την σειρά του δείχνει να βρίσκεται σε μια φάση απενοχοποίησης και διάθεσης για νέες περιπέτειες.

Στο συγκεκριμένο μουσικό portal, θα έχετε ήδη αντιληφθεί την προσπάθειά μας να διαδώσουμε τον progressive ήχο σε μια ευρύτερη κλίμακα και παράλληλα με την στήλη μας που ασχολείται με underground κυρίως διαμάντια του prog rock (κυρίως των 70s), δημιουργήσαμε και μια λίστα με 100+10 δίσκους - θησαυρούς κατά την άποψή μας που είναι απαραίτητοι σε έναν οπαδό του ανοιχτόμυαλου progressive metal.

CamelRetropolis

Για κάποιους μπορεί και να είναι το σημαντικότερο γεγονός της δεκαετίας, αφού οι πολλοί φίλοι των Camel είχαν χάσει κάθε ελπίδα ότι το αγαπημένο τους συγκρότημα θα εμφανιστεί ξανά ζωντανά, πόσο μάλλον θα ξαναμπεί στο στούντιο. Ο Latimer αναρρώνοντας πλήρως πλέον τους οδήγησε και στα δύο εντός του 2013, ενώ το 2014 μοιάζει πλέον ακόμα πιο υποσχόμενο.

Παράλληλα, επισημοποιήθηκε η επιστροφή του supergroup των Transatlantic για νέο άλμπουμ και περιοδεία, οπότε οι οπαδοί που εντυπωσιάστηκαν με το "The Whirlwind" θα έχουν πολύ σύντομα το επόμενο βήμα του Neal Morse και της παρέας του.

Μια ακόμα σημαντική είδηση γύρω από επαναδραστηριοποίηση, αφορούσε η δήλωση του Robert Fripp περί της επανόδου των King Crimson στα μουσικά δρώμενα.

Στους θανάτους θα πρέπει να σημειωθεί ο πολύ πρόσφατος του Richard Coughlan, βασικότατου μέλους (drummer) των Caravan, σε πολλές από τις μεταμορφώσεις τους.

Dream TheaterAny Colour You Like

Οι Dream Theater με το νέο τους, ομώνυμο άλμπουμ παρέμειναν στάσιμοι στις πατέντες που οι ίδιοι εφηύραν και δεν κατάφεραν να εντυπωσιάσουν με μια επιστροφή που θα συνέχιζε στη ποιότητα του "A Dramatic Turn Of Events". Επίσης, χτυπάει κάπως περίεργα το γεγονός ότι αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν το ομώνυμο άλμπουμ τους χωρίς τον άνθρωπο που τους βάφτισε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που από ότι φαίνεται ανήκει μια και καλά στο παρελθόν.

Οι έτεροι μεγάλοι του αμερικάνικου prog metal, Fates Warning, μετά από εννέα χρόνια απουσίας επέστρεψαν με το "Darkness In A Different Light", με μόνιμο line-up, βαρύτερο συνολικά ήχο και μια απόκλιση από τον μοναδικό λυρισμό που τους συντρόφευε.

Πλέον, δεν είναι σίγουρο πόσο μεγάλοι μπορούν να θεωρούνται οι Queensryche και μέχρι να λυθεί η δικαστική διαμάχη μεταξύ του Geoff Tate και των υπολοίπων για το ποιος θα κρατήσει το όνομα, πρέπει να διευκρινίζουμε σε ποιους Queensryche απευθυνόμαστε. Και οι δύο κυκλοφόρησαν άλμπουμ μέσα στη χρονιά και τροφοδότησαν με αρκετά σχόλια τον μουσικό Τύπο.

Ο μεγάλος σύγχρονος μάστορας του prog, o Steven Wilson, συνεχίζει τον μοναχικό δρόμο, μακριά από τους Porcupine Tree, των οποίων το μέλλον μοιάζει αβέβαιο. Με τέτοιους μόνιμους συνεργάτες δίπλα του και άλμπουμ σαν το φετινό, δε βλέπουμε και πολλούς να παραπονιούνται πάντως...

Η progressive rock όπερα του «παραμυθά» Ολλανδού, Arjen Lucassen, επέστρεψε στα γνωστά λημέρια της τελειομανίας που απαιτεί ένα άλμπουμ των Ayreon και με το "The Theory Of Everything" παρ' όλο που δεν καταφέρνει να καταπλήξει σαν τα προηγούμενα άλμπουμ, έχει μαζέψει μουσικούς σαν τον Rick Wakeman και τον Keith Emerson, γεγονός που από μόνο του αρκεί.

Τέλος, οι βετεράνοι και πάντα σχετικοί με το προοδευτικό metal, Voivod, επέστρεψαν και αυτοί με ένα υπέροχο άλμπουμ - απάνθισμα ("Target Earth") του κλασικού τους ήχου.

Steven WilsonUp The Downstairs

Το 2013 προσέφερε μερικά εκπληκτικά άλμπουμ, αριστουργήματα που θα ταίριαζαν σε κάθε δισκοθήκη, αλλά και μερικές μεγάλες επιστροφές. Η αρχή έγινε από το φανταστικό "The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)" του Steven Wilson, το οποίο δικαίως θα βρεθεί να πρωταγωνιστεί από δω και μπρος σε αρκετές λίστες.

Οι θαυμάσιοι Πολωνοί Riverside επέστρεψαν και αυτοί στις αρχές του έτους με το εξίσου καταπληκτικό "Shrine Of New Generation Slaves" και συνέχισαν το μοναδικό σερί τους. Για πολλούς αυτός ίσως και να είναι ο καλύτερος δίσκος της ως τώρα καριέρας τους.

Ένα συγκρότημα που πρωταγωνίστησε στις καλύτερες κυκλοφορίες του χώρου, οι Haken, κυκλοφόρησαν το τρίτο και καλύτερο άλμπουμ τους, "Mountain", και άνοιξαν νέους ορίζοντες και κέρδισαν την καθολική αποδοχή.

Οι Νορβηγοί Leprous, σταθεροί στην ποιότητα και την συνεχή τους εξέλιξη, με το επίσης περιπετειώδες "Coal", συνέχισαν και αυτοί να εντυπωσιάζουν με την ικανότητά τους να παραδίδουν σύγχρονα, ολοκληρωμένα και εμπνευσμένα άλμπουμ.

Η μετεξέλιξη των καταπληκτικών Sieges Even, οι Γερμανοί Subsignal, επέστρεψαν με το τρίτο τους κατά σειρά άλμπουμ, "Paraiso", και συνέχισαν να παράγουν όμορφη μουσική σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Οι μεγάλες επιστροφές όμως πραγματοποιήθηκαν από τον underground χώρο του Prog Metal με δύο καταπληκτικούς δίσκους από τους Soul Cages και τους Mayfair. Οι συγκεκριμένοι underground ήρωες των 90s με το "Moon" και το "Schlage Main Herz, Schlage...", όχι μόνο επέστρεψαν στην επικαιρότητα διεκδικώντας το μερίδιο της επικαιρότητας που τους αναλογεί, αλλά κυκλοφόρησαν δύο δίσκους που θα μπορούσαν να σταθούν επάξια δίπλα στις «κλασικές» κυκλοφορίες τους (για τις οποίες διαβάσατε και το αφιέρωμα του Rocking.gr).

Οι επίσης ασταμάτητοι The Tangent του Andy Tillison, με το "La Sacre Du Travail", επανέρχονται στη φόρμα που τους έχει χαρίσει τις καλύτερες δουλειές τους μέχρι τώρα, αυτή των μισθοφόρων μουσικών από την αφρόκρεμα του είδους, και δικαιώνονται.

Φυσικά όχι τόσο εντυπωσιακοί όσο πέρυσι, οι Motorpsycho παρόλα αυτά δείχνουν να μπορούν να κυκλοφορούν καταπληκτικούς δίσκους για την πλάκα τους και το ίδιο έκαναν και φέτος με το "Still Life With Eggplant".

QueensrycheDisconnected

Οι Queensryche του Tate και οι Queensryche των υπολοίπων κατάφεραν να κυκλοφορήσουν σχεδόν ταυτόχρονα τα νέα τους άλμπουμ και να δώσουν μια ανεκδιήγητη συνέχεια στην τραγελαφική τους πορεία προς την αναπόφευκτη σύγκρουση. Και αν το ομώνυμο άλμπουμ των (δήθεν) 'Ryche του LaTorre είναι ανεκτό σαν μια τάση πιστής προσπάθειας αναπαραγωγής των κλασικών τους δίσκων, το "Frequency Unknown" των (δήθεν) 'Ryche του Tate, είναι ασχολίαστο.

Στο ίδιο μέτριο, αδιάφορο και εκνευριστικά μοντέρνο επίπεδο με το προηγούμενο προσωπικό άλμπουμ του και ο James Labrie, το "Impermanent Resonance", του οποίου δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να συγκριθεί με δισκάρες σαν το "Elements Of Persuasion".

Οι Von Hertzen Brothers με το "Nine Lives" δεν κατάφεραν να συνεχίσουν στο επίπεδο του εντυπωσιακού "Stars Align" και παρουσίασαν ένα άνισο άλμπουμ, με μερικές καλές και μερικές μέτριες στιγμές που στο σύνολό του δεν ενθουσίασε.

Οι Ιταλοί DGM έχουν αρκετές δυνατότητες, αλλά πασχίζουν τόσο πολύ να ακουστούν σαν Symphony X, σε σημείο που γίνονται κουραστικοί, ειδικά στο φετινό άλμπουμ "Momentum", το οποίο δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στον οπαδό του progressive metal.

Οι Βρετανοί Big Big Train δεν απογοήτευσαν με την έννοια ότι έβγαλαν έναν κακό δίσκο, αλλά οι προσδοκίες που δημιούργησε το πρώτο μέρος του έργου τους "English Electric" δεν πραγματοποιήθηκαν στον δεύτερο.

Για να απογοητευτείς από κάτι θα πρέπει να έχεις και ελπίδες. Υπό αυτή την έννοια δε νομίζω ότι περίμενε πλέον κάποιος κάτι περισσότερο από τους Nektar και τους Rennaissance παρά μία αποτυχημένη προσπάθεια αναβίωσης της ένδοξης ιστορίας τους. Να όμως που τώρα που η θάλασσα έγινε γιαούρτι, δεν έχουν πλέον κουτάλια.

Spock's BeardFalling Into Infinity

Το "Desolation Rose" των Σουηδών Flower Kings επανέφερε το συγκρότημα του Roine Stolt δικαιωματικά στην αφρόκρεμα του σύγχρονου ήχου και παράλληλα με την ανακοίνωση της επαναδραστηριοποίησης το 2014 των Transatlantic, η δημιουργικότητά του παραμένει σε οίστρο.

Έξι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, οι πολλά υποσχόμενοι τότε Thought Chamber επανέρχονται με το δεύτερο άλμπουμ τους, "Psykerion", και ο τραγουδιστής τους Tad Leonard να πρωταγωνιστήσει σε δύο άλμπουμ, εφόσον πλέον αποτελεί και τραγουδιστή των παλαίμαχων Spock's Beard, των οποίων το νέο άλμπουμ, "Brief Nocturnes And Dreamless Sleep", βρήκε τους Αμερικάνους ανανεωμένους σε ανθρώπινο δυναμικό και νέα ηχητική προσέγγιση.

Δύσκολα υπάρχει πιο παλαβή και ανατρεπτική μπάντα από τους Protest The Hero που στο τρίτο τους άλμπουμ, "Volition", συνεχίζουν να γράφουν στα παλιά τους υποδήματα δομές και νόρμες, παρουσιάζοντας κάτι ολόδικό τους και προσφέροντας φρέσκο αέρα στο progressive metal.

Οι ετερόκλητες επιρροές των Άγγλων Chrome Hoof, στο τελευταίο και καλύτερο άλμπουμ τους, "Chrome Black Gold", κατάφεραν να συνυπάρξουν και να αποδώσουν ένα καταπληκτικό σύνολο κομματιών που περιφέρονται γύρω από τις παραδοσιακές prog φόρμες, αλλά και ταυτόχρονα απομακρύνονται με χαρακτηριστική άνεση.

Οι Ιταλοί Kingcrow με το πολύ καλό "In Crescendo" ξεφεύγουν από την επαναλαμβανόμενη μετριότητα ιταλικών progressive metal συγκροτημάτων, των οποίων οι power επιρροές κατάφερναν να υπερκεράσουν την οιαδήποτε συνθετική τους έμπνευση, και με βάση σύγχρονες prog καταβολές αφήνουν τελικά ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ.

Η σύμπραξη του Bruce Soord των The Pineapple Thief και του Jonas Renkse των Katatonia είχε ως αποτέλεσμα το "Wisdom Of Crowds" με την έντονη ατμοσφαιρική του διάθεση και τις χαρακτηριστικές ερμηνείες του Renkse.

Οι Αμερικανοί Jolly είχαν καταφέρει να ακουστούν αρκετά στους prog κύκλους με το "An Audio Guide To Happiness pt.1" και το δεύτερο μέρος του έτυχε ακόμα πιο θερμής υποδοχής, αν και την prog ομάδα του site δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι την ενθουσίασε ιδιαίτερα. Μέχρι και ο Portnoy κάνει κάποιου είδους cameo στο τελευταίο τους video για να καταλάβετε...

Οι Exivious παίζουν instrumental progressive metal που κάποιος θα έλεγε πως συνορεύει με το djent αλλά δεν είναι τέτοιο. Πολύ τεχνικό, με jazz σημεία και εξαιρετικά προσεγμένες συνθέσεις, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το "Liminal" ξεχωρίζει στο ύφος του.

Οι Νορβηγοί Shining παίζουν αρκετά διαφορετικά και τεχνικά ώστε να αφορούν τους οπαδούς του progressive χώρου. Όπως μας είπαν και οι ίδιοι, δεν προσεγγίζουν τη μουσική ως metal καλλιτέχνες, αλλά περισσότερο ως jazz μουσικοί, κάτι που τους κάνει να διαφοροποιούνται και να ξεχωρίζουν με άλμπουμ όπως το "One One One".

Οι Δανοί Royal Hunt ελέγχεται για το πόσο progressive μπορεί να θεωρηθούν, αφού με την επιστροφή του DC Cooper πασχίζουν όλο και περισσότερο να ακουστούν όπως ακούγονταν και στα δύο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν με αυτόν στο μικρόφωνο σχεδόν 20 χρόνια παλιότερα. Παρόλα αυτά, το "A Life To Die For" δεν είναι και τόσο κακό.

Τέλος, οι Αμερικανοί Vangough πραγματοποίησαν δυναμική επιστροφή, με το "Between The Madness" να είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ως σήμερα και να επαναφέρει τις ελπίδες για κάτι πολύ καλό που είχε αφήσει το προ τετραετίας ντεμπούτο τους.

Αίσθηση έκαναν και οι neo-proggers Comedy Of Errors, αν και δεν εντυπωσίασαν ιδιαίτερα τη συντακτική ομάδα του Rocking.gr, ενώ από την άλλη ο Fish που με τους Marillion σχεδόν ίδρυσε το ιδίωμα, φέτος άρεσε έχοντας όμως πλέον αμυδρή σχέση με το prog εν γένει.

Οι Airbag με την τρίτη κυκλοφορία τους δείχνουν ότι έχουν πλέον βρει τον ήχο τους και δίσκο με τον δίσκο συνεχώς βελτιώνονται.

Steve HackettLive Colors

Το "Live Momentum" του Neal Morse, όπως επίσης και το "Live In Europe" των Flying Colors και το "Genesis Revisited: Live At Hammersmith" του μεγάλου Steve Hackett, υπήρξαν τρεις κυκλοφορίες με live υλικό που απέδωσαν εξαιρετικά τη δυνατότητα των συγκεκριμένων μουσικών να μεταφέρουν επί σκηνής τις μεγαλειώδεις συνθέσεις.

Ζωντανή κυκλοφορία είχαμε κι από τους Dream Theater, με το "Live At Luna Park" να αποτυπώνει εντυπωσιακά την πρώτη περιοδεία της μπάντας με τον Mike Mangini πίσω από το drum kit. Η δουλειά που έχει γίνει στο DVD είναι εντυπωσιακή, καθώς σε τέτοια θέμα οι Dream Theater συνεχίζουν να βρίσκονται μπροστά από τους περισσότερους του χώρου, ενώ πριν το τέλος του έτους θα κυκλοφορήσει και η εντυπωσιακή εφαρμογή με κάλυψη 360 μοιρών της συναυλίας.

Sound Of ContactSignals

Από πρωτοεμφανιζόμενα συγκροτήματα, εντύπωση προκάλεσαν οι Sound Of Contact με το "Dimensionaut", καθώς ο Simon Collins δεν είναι άλλος παρά ο γιός του σπουδαίου Phil Collins (Genesis) και με αυτή τη δουλειά δείχνει πως το prog ταλέντο του πατέρα του μπορεί να έχει αξιόλογη συνέχεια.

Οι επίσης Βρετανοί Maschine με το "Rubidium" εκμεταλλεύονται πλήρως την συνεχιζόμενη άνοδο του prog rock ήχου στο «νησί» και παραδίδουν ένα άλμπουμ που συγκλίνει προς τις κλασικές επιρροές μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα. Καλοδουλεμένο ντεμπούτο, ίσως να του λείπει το στίγμα της προσωπικής ταυτότητας, αλλά ποιοτικά στέκεται σε καλό επίπεδο.

Mother Turtle - Mother TurtleGreek

Η ελληνική σκηνή, ακόμα μια φορά συμμετείχε στα δισκογραφικά δρώμενα του χώρου με εξαιρετικές προτάσεις, όπως το "From The Small Hours Of Weakness" των ολοένα και καλύτερων Verbal Delirium ή το ομώνυμο ντεμπούτο των Mother Turtle.

Το "Heart Of The Sun: The Music Of Pink Floyd", ένα άλμπουμ διασκευών του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου με μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση τη μουσική των Pink Floyd, ενώ το "Anthem Of Creation" των Until Rain αποτέλεσε ένα από τα καλύτερα prog metal άλμπουμ των τελευταίων ετών που κυκλοφόρησαν από ελληνικό γκρουπ.

Neal MorseMoments

Συνεχίζοντας τις εγχώριες αναφορές στον χώρο του progressive ήχου, τα συναυλιακά δρώμενα συνέχισαν τις εκπλήξεις των προηγούμενων χρόνων, με την εμφάνιση του Neal Morse και της παρέας του, μεταξύ άλλων και του Mike Portnoy, σε μια εξαιρετική παρουσίαση των κορυφαίων στιγμών της καριέρας του.

Στη δεύτερη εμφάνισή τους στην Αθήνα οι (μεγάλοι πλέον) Riverside, απέδωσαν εκπληκτικά το σύνολο του νέου τους άλμπουμ, με σύμμαχο έναν ανεπανάληπτο ήχο για τα μέχρι πρότινος δεδομένα. Απλά υπέροχοι και σε χώρο που αυτή τη φορά μπορούσε να τους απολαύσει και ο κόσμος, εκτός από το ...ταβάνι.

Οι Orphaned Land επισκέφθηκαν για πρώτη φορά την Αθήνα στα πλαίσια του νέου τους άλμπουμ, "All Is One", και μετέδωσαν τις ανατολίτικες καταβολές τους μέσα σε μια πανηγυρική εμφάνιση.

Οι Soul Cages με νέο δίσκο ύστερα από περίπου μια δεκαπενταετία, επισκέφτηκαν και αυτοί τη χώρα μας για πρώτη φορά και οι λίγοι οπαδοί που έδωσαν το παρόν σε μια εξαιρετική εμφάνιση δεν έμειναν ανικανοποίητοι, όπως επίσης και με τους εκπληκτικούς Shadow Gallery, οι οποίοι έδωσαν ακόμα μια θριαμβευτική παράσταση και με την παρουσία του καλεσμένου τους DC Cooper.

Οι πάντα αγαπητοί στο ελληνικό κοινό Fates Warning απέδωσαν με την σειρά τους ένα υπέροχο μουσικό ταξιδι σε μεγαλειώδεις στιγμές της δισκογραφίας τους και σε νέες συνθέσεις, κερδίζοντας τις εντυπώσεις ξανά.

Ο Roger Waters επισκέφθηκε ξανά τη χώρα μας, συνεχίζοντας την προώθηση του δίσκου που αντιτάσσεται σε αυτήν ακριβώς την εμπορική υπερβολή, σε μια συναυλία που αποτέλεσε ακόμα ένα εντυπωσιακό show.

Οι Rush, που εντυπωσίασαν την περσινή χρονιά με το "Clockwork Angels", φέτος περιόδευσαν και όπως αναμενόταν έμειναν ως συναυλιακό απωθημένο για τη χώρα μας. Εντούτοις, εμείς καταφέραμε να τους δούμε ζωντανά στην Αγγλία και φυσικά να εντυπωσιαστούμε.

Τέλος, θα επιβεβαιώσουμε πως όσοι δεν κατάφεραν να δουν τον Steven Wilson να περιοδεύει φέτος, έχασαν πραγματικά μια εξαιρετική και μοναδική μουσική παράσταση που έχει στήσει ο δημιουργικότατος αυτός Άγγλος. Είχαμε την τύχη να παρευρεθούμε στο Royal Albert Hall του Λονδίνου και ότι κι αν γράψουμε πάλι λίγο θα είναι.

RiversideMoving Pictures

Συνολικά, όπως συνέβη και στις προηγούμενες ανασκοπήσεις, ένας οπαδός του απαιτητικού πεδίου που αποτελεί το prog rock / metal θα έχει διαπιστώσει ότι πλέον οι δίσκοι που κυκλοφορούν και διαδίδονται με εξαιρετικές συστάσεις είναι αρκετοί για να αποτελέσουν την αφορμή για να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο συγκεκριμένος ήχος περνάει μια νέα φάση ιδιαίτερης δημοφιλίας.  Είτε αφορά δίσκους - αριστουργήματα, με την προοπτική να αποτελέσουν διαχρονικά σημεία αναφοράς, όπως το "The Raven That Refused To Sing", είτε επιστροφές-εκπλήξεις σαν το "Moon" των αφανών ηρώων Soul Cages. Η υπερπροσφορά σε «καλή μουσική» συνεχίζεται, οι συναυλίες στη χώρα μας αυξάνονται, αν και χωρίς ιδιαίτερη ανταπόκριση από το κοινό, οι μουσικοί πλέον αναφέρουν το κλασικό progressive rock σαν κύρια επιρροή και όχι σαν δεινοσαυρικό rock και όλα δείχνουν ότι η συγκεκριμένη φάση του ήχου θα μπορούσε να θεωρηθεί η πλήρης αναγέννησή του.
  • SHARE
  • TWEET