Ανασκόπηση 2013: Out Of Rock

Μπορεί να μην είναι rock, αλλά αφορούν πολλούς ροκάδες και υπάρχει καλός λόγος για αυτό. Πιστέψτε μας, εδώ θα βρείτε παραπομπές σε άκρως ενδιαφέροντα πράγματα

Από τους Πάνο Κατσούρη, Παντελή Μαραγκό, 24/12/2013 @ 20:56
Όπως συμβαίνει με πολλούς από εσάς, έτσι κι εμείς εδώ στο Rocking.gr ακούμε και εκτιμούμε πολλά πράγματα που δεν ανήκουν στον πυρήνα αυτού που ονομάζουμε «rock» με τη στενή έννοια του όρου. Hip Hop, R&B, Soul, Pop, Electronic, Experimental κλπ. δεν μας αφήνουν αδιάφορους. Το αντίθετο μάλιστα! Υπάρχουν δουλειές που προέρχονται από αυτές τις συνιστώσες του μουσικού φάσματος, οι οποίες συναρπάζουν πολλούς από εμάς και τις τοποθετούμε ψηλότερα ακόμη και από κυκλοφορίες που βρίσκονται στο επίκεντρο της ύλης, που κατά κύριο -αλλά όχι αποκλειστικό- λόγο καλύπτει ο θεάρεστος αυτός ιστότοπος. Ανέκαθεν γράφαμε για πράγματα που ήταν «off side» υπό αυτήν την έννοια, αλλά από τον περασμένο Φεβρουάριο (οπότε και λανσάραμε τη νέα μορφή του site), όλα αυτά απέκτησαν τη δική τους γωνιά (στο πώς φτάσαμε στο «Out Of Rock» μπορείτε να ανατρέξετε εδώ). Στην ανασκόπηση αυτή, λοιπόν, θα ασχοληθούμε με τις «εκτός rock» κυκλοφορίες που χαρακτήρισαν το 2013.

We started from the bottom, now we're black skinheads (Hip Hop)

Άλλη μια πλούσια χρονιά για το hip hop, το οποίο μας τροφοδότησε με μπόλικες σημαντικές κυκλοφορίες, που -όπως συμβαίνει τα τελευταία έτη- ξεπερνούν τα στενά όρια του είδους και φτάνουν μέχρι το σημείο να ορίζουν μουσικά τη χρονιά, έχοντας μεγάλη απήχηση ακόμη και σε εκείνους που ασχολούνται περιστασιακά με αυτό. Ας θυμηθούμε τι έγινε.

Αντιφατικός όπως πάντα, ο Kanye West ο οποίος συνεργάστηκε με τον Rick Rubin (reducer και όχι producer εδώ) και μισή ντουζίνα άλλους παραγωγούς (μεταξύ των οποίων και οι Daft Punk) και έδωσε τον δίσκο που χαρακτηρίζει το 2013 περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Μια ματιά στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ του διεθνούς Τύπου σβήνει κάθε αμφιβολία ότι αυτός είναι ο μεγάλος των καιρών μας, έχοντας κλείσει μια δεκαετία με απίθανες κυκλοφορίες. Εντάξει, το να συγχέει του Σπαρτιάτες με τους Ρωμαίους τον κάνει να φαίνεται μπούφος, αλλά το "Black Skinhead" συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους δυναμίτες που έχουμε τα τελευταία χρόνια. Πρόσφατα έγινε γνωστό ότι μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι θα έρθει η συνέχεια του "Yeezus" και ομολογουμένως περιμένουμε με ανυπομονησία.

Τον Rick Rubin τον συναντήσαμε και στην πειστικότατη επιστροφή του Eminem, ο οποίος γύρισε φορμαρισμένος, αντλώντας έμπνευση από το rap των 80s και 13 χρόνια μετά το "Marshall Mothers LP" έδωσε τη συνέχειά του. Το μικρότερο αντίκτυπο από τις δουλειές των «μεγάλων» του χώρου είχε το δωδέκατο άλμπουμ του Jay-Z, το οποίο δόθηκε δωρεάν σαν app εταιρείας κινητών. Δεν ήταν κακό το "Magna Carta Holy Grail", αλλά σίγουρα έχουμε ακούσει πολύ καλύτερα πράγματα από τον κ. Carter. Βέβαια, η καθεστηκυία τάξη των Grammys αποφάσισε να του δώσει εννέα υποψηφιότητες (τις περισσότερες από οποιονδήποτε άλλον), αποδεικνύοντας -για ακόμη μια φορά- τη διαφορά φάσης που τη διακατέχει. Τέλος πάντων. Μιλώντας για απογοητεύσεις, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι η πατάτα της χρονιάς ήταν το ανέμπνευστο "I Am Not A Human Being II" του Lil Wayne, το οποίο αποκήρυξε ακόμη και ο ίδιος.

Πολύ καλύτερα τα πήγε ο ανερχόμενος Danny Brown. Στο εξαιρετικό τρίτο του άλμπουμ "Old" κοίταξε στο παρελθόν και έδωσε κάτι ολόφρεσκο με σπουδαία παραγωγή. Κατά πολλούς, αυτός είναι ο καλύτερος καθαρόαιμος hip hop δίσκος. Τρίτο πολύ καλό άλμπουμ και από τον Καναδό Drake, ο οποίος απέδειξε ότι κάθε άλλο παρά φωτοβολίδα ήταν. Στον τρίτο δίσκο και για ο Tyler, The Creator με πολύ καλή παραγωγή επίσης. Διθυραμβικές κριτικές έλαβε και το δεύτερο, self-released mixtape του Chance The Rapper από το Σικάγο. Πρωτότυπο ραπάρισμα, όμορφοι ήχοι και ευχάριστη διάθεση. Ακούγεται άνετα, ακόμη και από εκείνους που δεν τη βρίσκουν με το hip hop.

Πολύ πιο δύσκολο άκουσμα το "Government Plates" του noise - rap τρίο των Death Grips, οι οποίοι το διέρρευσαν οικειοθελώς. Ένα ακόμη μνημείο του uneasy listening, που έχει περισσότερα κοινά με το ωμό rock, παρά με οτιδήποτε άλλο. Ως free download δόθηκε και η καταπληκτική σύμπραξη του El-P με τον Killer Mike, υπό το project των Run The Jewels. 33 εντυπωσιακά λεπτά, απολύτως αντάξια των σπουδαίων άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει οι δυο τους στο πρόσφατο παρελθόν. Ωραίος και ο Ghostface Killah, ο οποίος έμπλεξε το hip hop, το trip hop και τα κινηματογραφικά, βασίστηκε σε ένα comic και έδωσε μια από τις καλύτερες δουλειές του είδους.

Ευρεία κριτική αποδοχή απέσπασε και ο Earl Sweatshirt, με το "Doris" να θεωρείται το ντεμπούτο της χρονιάς από πολλούς, μαζί με το εξαιρετικό "My Name Is My Name" του Pusha-T, όπου θα βρείτε όλον τον καλό τον κόσμο (Kanye, Pharrell, Kendrick Lamar κλπ.). Παρεμπιπτόντως, μιας και αναφέρθηκε ο Lamar πρέπει να σημειώσουμε ότι η χειμαρρώδης στροφή του στο "Control", παρέα με τον Big Sean είναι για εμάς από τα εντυπωσιακότερα πράγματα που ακούσαμε μέσα στη χρονιά.

Αντιθέτως, το ντεμπούτο του Chief Keef δεν δικαίωσε τις προσδοκίες, αλλά μιλάμε για έναν 17-χρονο που έχει πολύ μέλλον μπροστά του, οπότε ας δείξουμε λίγη υπομονή. Σαφώς ανώτερη η πολυαναμενόμενη πρώτη κανονική κυκλοφορία του A$AP Rocky που περιέχει ωραιότατο Harlem rap, σημαντικότατες συμμετοχές, αλλά και μπόλικους ηχητικούς πειραματισμούς. Για πολλούς, ωστόσο, δεν δικαιολογήθηκε το hype που δημιούργησαν τα mixtapes που είχαν προηγηθεί, αλλά ό,τι και να λέγεται, το "Fuckin' Problems" τα σπάει.  Από single, πάντως, κανείς δεν πλησίασε το "Heist" των Macklemore & Ryan Lewis, το οποίο κυκλοφόρησε στα τέλη του 2012, αλλά ακουγόταν αδιαλείπτως καθ' όλο το 2013. Ενδεικτικό ότι στα επερχόμενα Grammys (απονέμονται το Φεβρουάριο) το ντουέτο «κατεβαίνει» με επτά υποψηφιότητες.

Μέλλον στο hip hop έχουν μπροστά τους και οι γυναίκες, οι οποίες δεν έχουν εκμεταλλευτεί τη δυναμική που απολαμβάνουν στα υπόλοιπα μουσικά είδη και για μια ακόμη χρονιά παραμένουν σχεδόν απούσες. Φωτεινή εξαίρεση η αγαπημένη του κ. Wikileaks (Julian Assange), Μ.Ι.Α., η οποία καθυστέρησε το τέταρτο άλμπουμ της, αλλά τελικά έδωσε κάτι που άξιζε την αναμονή. Ιδιαιτέρως ελπιδοφόρα άφιξη ήταν και η electro funky R&B στο "Cut 4 Me" της νεαρής Kelela.

Κοιτάζοντας αυτά, αλλά και όλα εκείνα που παραλείψαμε για λόγους συντομίας, είναι ξεκάθαρο ότι το hip hop παραμένει ένας από τους πιο ζωντανούς κλάδους της μουσικής, παρά τα σκαμπανεβάσματά του. Έχουμε κάθε δικαίωμα και όλες τις ενδείξεις να περιμένουμε από εδώ, μερικές από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες του και για το 2014.

I got soul and I'm super bad (R&B - Soul)

Ομολογουμένως, το 2013 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για το R&B και τη Soul. Ο χώρος αυτός, εξελίσσεται διαρκώς, αλληλεπιδρά έντονα με τα υπόλοιπα είδη και ακούγεται ολόφρεσκος, έχοντας αφομοιώσει με πολύ αποτελεσματικό τρόπο τους νέους ήχους. Παράλληλα, βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι που κρατούν ζωντανές τις παραδόσεις και ποτίζουν τις πολύ βαθιές ρίζες αυτής της σπουδαίας μουσικής. Στην ενότητα αυτή θα θυμηθούμε τους κυριότερους και από τις δύο προσεγγίσεις.

Η Janelle Monáe, ένα από τα κορυφαία ταλέντα των καιρών μας, κυκλοφόρησε το δεύτερο της άλμπουμ, ένα πραγματικό tour de force ανάμεσα στα μουσικά είδη με επίκεντρο την ψυχεδελική Soul. Εδώ συμμετέχει -μεταξύ πολλών άλλων- και ο Prince, ο οποίος στάζει μέλι για αυτήν. Εξόχως ευφάνταστο ήταν και το ντεμπούτο της βρετανίδας Laura MVula, η οποία παραλίγο να κερδίσει το Mercury Prize με την πιασάρικη όψη της jazzy soul που παρουσίασε. Παρ' όλα αυτά, εμπορικά τουλάχιστον, την παράσταση εξακολουθεί να κλέβει η Emeli Sande, η οποία με το ντεμπούτο της που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2012 κατάφερε να έχει το πιο μοσχοπουλημένο άλμπουμ στη Βρετανία για τις δύο τελευταίες χρονιές. Η Αμερική, πάντως, δεν της «κάθισε».

Το ντουέτο των Rhye έδωσε τo πιο όμορφο neo-soul άλμπουμ για τη χρονιά που φεύγει. Διακριτικότητα, ισορροπία και η απίθανη χροιά του Mike Milosh (ναι, άντρας είναι) αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Αξίζει να σημειωθεί ότι o Robin Hannibal -το έτερο ήμισυ των Rhye- είχε άλλη μια πολύ καλή κυκλοφορία υπό το σχήμα των Quadron. Ξεχωριστό ήταν επίσης το δεύτερο άλμπουμ του Arthur Ashin, ο οποίος βρίσκεται πίσω από το όνομα Autre Ne Veut. Το "Anxiety" είναι ό,τι πιο πρωτότυπο ακούσαμε από το μέτωπο του alternative R&B. Πανέμορφο και από κάθε άποψη ολοκληρωμένο ήταν και το ντεμπούτο των Βρετανών London Grammar με ωραιότατα φωνητικά που θυμίζουν και λίγο Florence. Οι κυκλοφορίες αυτές αποδεικνύουν πόσο καθοριστικό άλμπουμ ήταν το "Kaputt" (2011) του Destroyer για τη δεκαετία που διανύουμε. Σύγχρονο ήχο είχαμε και στην επιστροφή του John Legend, ο οποίος, με executive producer τον Kanye West κυκλοφόρησε το αξιόλογο, αλλά κάπως άνισο, τέταρτο προσωπικό του άλμπουμ.

Από το 2013 θα θυμόμαστε, οπωσδήποτε, και τη σύμπραξη του Elvis Costello με τους Roots, η οποία ήταν από τις πιο απρόσμενες συνεργασίες της χρονιάς, αποδεικνύοντας ότι στη μουσική δεν υπάρχουν σύνορα. Στο "Wise Up Ghost" η ζυγαριά έγειρε προς τη μεριά των Αμερικανών, οι οποίοι οδήγησαν τον μεγάλο Elvis στα δικά τους μονοπάτια. Ιδιαίτερο άλμπουμ, που θέλει το χρόνο του, αλλά τελικά σε κερδίζει.

Στον πιο παραδοσιακό Soul ήχο ξεχώρισε η Mavis Staples, η οποία συνεργάστηκε εκ νέου με τον Jeff Tweedy των Wilco και μαζί έδωσαν ένα ακόμη όμορφο άλμπουμ σε συνέχεια του "You Are Not Alone" (2010), το οποίο είχε κερδίσει Grammy καλύτερης Americana κυκλοφορίας. Στο ίδιο πλαίσιο θα μείνει και το πολύ καλό "Victim Of Love" του Charles Bradley, ο οποίος είναι ο ορισμός του late-bloomer, καθώς στα 65 του έδωσε μόλις τον δεύτερό του δίσκο. Από την Daptone Records, για την οποία ηχογραφεί ο Bradley, περιμένουμε στις αρχές του 2014 και τη νέα κυκλοφορία της Sharon Jones, την οποία συμπεριλάβαμε και στο αφιέρωμα που κάναμε στις 10 Old School κυρίες του σήμερα.

Συναυλιακά, θα θυμόμαστε την επίσκεψη της Jessie Ware από το En Lefko Festival. Τη Βρετανίδα την είδαμε μεταξύ πολλών, πολλών άλλων (μεταξύ των οποίων η Solange και οι ανερχόμενοι Poolside) και στο Primavera Sound στη Βαρκελώνη.

Talk about pop muzic, talk about... (Pop) (κλικ στον τίτλο για να μάθετε / θυμηθείτε με πιο κομμάτι άνοιξε η συναυλία των U2 στη Θεσσαλονίκη το 1997)

Pop από το popular (δημοφιλής). Τη βρίζουμε, αλλά γνωρίζουμε καλά ότι πρόκειται για την κραταιά μουσική κάθε εποχής και τον ηχητικό καθρέφτη της. Σπανίως η καλύτερη και κατά κανόνα όχι η σημαντικότερη, αλλά σίγουρα η δημοφιλέστερη. Κάποτε pop ήταν ο Scott Joplin και ο Enrico Caruso. Ύστερα ο Hank Williams, ο Frank Sinatra και ο Fats Domino. Μετά ο Elvis, o Chuck Berry, οι Beatles, οι Beach Boys (θαυμάστε «ομοιότητα» με τον Chuck Berry, παρεμπιπτόντως), οι Supremes και ο Phil Spector. Λίγο αργότερα ο Elton John, ο Prince, ο Michael Jackson, η Madonna και πάει λέγοντας.

Υπήρξαν φεγγάρια που την κορυφή άγγιξαν πολύ πιο περίεργοι «ένοικοι», όπως οι Pink Floyd, οι Queen, οι KISS, οι Guns N' Roses, οι Metallica ή οι Nirvana και οι Pearl Jam. Όλοι αυτοί, όμως, ήταν πάντοτε παρενθέσεις σε κάτι πιο ανάλαφρο που ανέκαθεν κυριαρχούσε, φθάνοντας πολύ πιο εύκολα στα αυτιά των μαζών, θαρρείς σαν να έκλεβε δρόμο. Δεν είναι κακό αυτό. Για την ακρίβεια το hitάκι -περί αυτού ο λόγος- είναι μια τρομερή τέχνη, πραγματικά αξιοθαύμαστη. Για πάρα πολλούς άπιαστη (και όσα δεν φθάνει η αλεπού...), πολύ δυσκολότερη από ένα βιρτουόζικο jammaρισμα φερ' ειπείν, όπως παραδεχόταν ακόμη και ο Frank Zappa σε κάθε ευκαιρία («I think pop music has done more for oral intercourse than anything else that ever happened»). Ας οπλιστούμε με ανάλαφρη διάθεση, λοιπόν, και ας θυμηθούμε μερικά μόνο από τα χιλιάδες ονόματα της pop του 2013.

Δίχως αμφιβολία, ο Justin Timberlake είχε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στον χώρο αυτό. Μια πολύ προσεγμένη δουλειά που επικύρωσε το πολύ υψηλό status που έχει κατακτήσει. Τραγούδια σαν το "Mirrors" δεν βγαίνουν κάθε μέρα και το να λέγεσαι pop κατά αυτόν τον τρόπο είναι τιμητική διάκριση, όχι μομφή. Το ίδιο ισχύει και για τον Pharrell Williams. Το είχε πάντοτε το άγγιγμα του Μίδα, αλλά φέτος πραγματικά το τελειοποίησε. Χρειάζεται να γράψουμε το παραμικρό για τη συνεργασία του με τους Daft Punk και τον Nile Rogers στο "Get Lucky"; Λιγότεροι ήταν εκείνοι που δεν το τραγούδησαν από εκείνους που το έκαναν και σίγουρα δεν υπήρξε κανένας που να μην το χορέψει (εντάξει, υπάρχει αυτός). Αξέχαστα θα μείνουν και τα ομότιτλα προφυλακτικά, τα οποία θα μπορούσαν να σώσουν ακόμη και τον ...«αφαλό» του Μπόκολη!

Ο Pharrell ήταν παρόντας και στην άλλη μεγάλη επιτυχία της χρονιάς, το "Blurred Lines" του Robin Thicke. Ωστόσο, δεν αναμένεται να τη βγάλουν καθαρή, καθώς οι κληρονόμοι του Marvin Gaye δεν άργησαν να προσέξουν τις ομοιότητες του κομματιού με το "Got To Give It Up". Παραλίγο να έχει και το (βρετανικό) χριστουγεννιάτικο #1 με το 24ωρο "Happy", αλλά μια 35-χρονη δεσμοφύλακας από το X Factor, τον περιόρισε στη δεύτερη θέση. Τεράστια επιτυχία γνώρισε και ο DJ Avicii (παρέα με τον «δικό» μας άνθρωπο, τον άφραγκο "I Need A Dollar" Aloe Blacc) με το "Wake Me Up". Ολόκληρο το άλμπουμ του 24-χρονου Σουηδού ήταν αξιοπρεπές για το είδος του.

Είχαμε και την επιστροφή της Lady Gaga, η οποία, για ακόμη μια χρονιά, φόρεσε (λέμε τώρα) ό,τι βλακεία βρήκε μπροστά της για να προωθήσει με «τίμιο» τρόπο τη δουλειά της. Παρ' όλα αυτά, τo "Artpop" ήταν υποδεέστερο από τις δυο προηγούμενες δουλειές της και στη συνείδηση του κόσμου θα μείνει ως "Artflop". Το "Do What U Want", πάντως, είναι αξιόλογο και γνώρισε μια metal διασκευή από τους Death Blossoms, οι οποίοι -προφανώς- ψάχνουν απεγνωσμένα το δρόμο προς την επιτυχία.

Η Katy Perry κινήθηκε στα γνωστά της επίπεδα και έσκισε μερικά καλσόν βροντοφωνάζοντας "Roar". Η καλή της φίλη, Sara Bareilles, δέχθηκε στωικά την κλοπή του "Brave" και ανταμείφθηκε με μια υποψηφιότητα για την κατηγορία «Album Of The Year» στα επερχόμενα Grammys. H Rihanna, παρ' ότι δεν έβγαλε δίσκο, συνέχισε για άλλη μια χρονιά να σπάει ρεκόρ. Πριν λίγο καιρό με τη συμμετοχή της στο "Monster" του Eminem ισοφάρισε τους Beatles και τον Elvis, έχοντας τουλάχιστον από ένα #1 single στο βρετανικό chart για επτά έτη. Το κομμάτι ήταν και το πρώτο #1 για τον rapper από το 2006, πιστοποιώντας την αξιόλογη επιστροφή του.

Το φαινόμενο Miley Cyrus κέρδισε το βραβείο του πιο προβεβλημένου προσώπου (ναι, για εκείνο το βραβείο που απονέμεται σε παχύρευστη μορφή ξερατού και αναβλύζει άρωμα σπλήνας λέμε). Μέχρι και υποψήφια για το εξώφυλλο του TIME, ως «πρόσωπο της χρονιάς» έφτασε να θεωρείται (τρίτη στην ψηφοφορία του κοινού - Ω! καιροί, Ω! ήθη)! Η πάλαι ποτέ Hannah Montana ξεβρακώθηκε, κούνησε το κωλαράκι της, προκάλεσε όσο μπορούσε (και όσο της προσχεδίασαν) και παρά την εμετική υπερπροβολή κατάφερε να έχει θετικό πρόσημο, καθώς τα single που κυκλοφόρησε είναι -το ομολογούμε- συμπαθητικά. Κακά τα ψέματα, πολύ θα τα ήθελε π.χ. η Britney στον δικό της δίσκο, αλλά εκείνη είναι πλέον παλιά πουτάνα για τέτοια πράγματα και σωστά από αυτήν την άποψη, εμφανίστηκε στο "Work B**ch" ενδεδυμένη σαν μια πεπειραμένη τσατσά. Πάντως έχει κι αυτό τη χρήση του, όντας ό,τι πρέπει για aerobic («You want a Lamborghini? You wanna look hot in a bikini? You better work bitch!»). Άντε να της πεις ότι «ντεν έχει ντουλιές στο Ελλάντα μάτια μου»...

Προσφάτως είχαμε και μια ευχάριστη βρώμα που ήθελε τον Justin Bieber να αποσύρεται από τη μουσική, αλλά όσο κι αν ανακουφιστήκαμε, διατηρούμε σοβαρότατες επιφυλάξεις για το αν θα απαλλαγούμε τόσο εύκολα από δαύτον. Φέρνει πολλά λεφτά το σκασμένο για να τον αφήσουν να μας αδειάσει τη γωνιά έτσι απλά, οπότε κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσουμε να τον τρώμε στη μάπα. Συμφορά! Τώρα και σε 3D. Τον ήπιαμε λέμε...

Ε, όπως καταλαβαίνετε, μπροστά σε αυτό το χάλι, το άλμπουμ της Beyoncé, που έσκασε σαν βόμβα από το πουθενά, μας ακούγεται σαν χαρμόσυνη επιστημονική ανακάλυψη, που ήρθε για να κάνει καλύτερο το μέλλον της ανθρωπότητας. Χωρίς πλάκα τώρα, το πέμπτο άλμπουμ της κας Carter είναι πολύ παραπάνω από απλώς «το καλύτερο που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα». Πρόκειται για μια αξιοπρεπέστατη δουλειά που -έτσι αργά που βγήκε- έβγαλε off side ένα σωρό λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Αναμένεται να κυριαρχήσει μέσα στο 2014.

Αξιόλογη pop ακούσαμε και από την Pink, τον Bruno Mars και την Ellie Goulding. Και οι τρεις κυκλοφόρησαν δίσκο στα τέλη του 2012, αλλά ακούστηκαν πολύ περισσότερο μέσα στο 2013. Πριν λίγο καιρό είχαμε και την επιστροφή της συμπαθέστατης Lily Allen, η οποία επανήλθε με νέο single και έξυπνο video και κατάφερε να ανέβει στο βρετανικό #1 με μια διασκευή στο "Somewhere Only We Know" των Keane. Μας έχει δώσει πολύ ενδιαφέρουσα pop στο παρελθόν, οπότε έχουμε λόγους να αναμένουμε και τη νέα της κυκλοφορία.

Ε, αφού πιάσαμε τους «αξιοπρεπείς» θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στο πόσο καλή ήταν η χρονιά για indie pop ονόματα όπως οι Bastille και οι Imagine Dragons, οι οποίοι γνώρισαν μεγάλη επιτυχία και απέδειξαν ότι εκείνη η pop στροφή που είχαν πάρει οι Killers το 2008 ήταν πολύ πιο επιδραστική από ό,τι είχε εκτιμηθεί αρχικά. Από κοντά και οι Αμερικανίδες αδερφές Haim και φυσικά η 16-χρονη Νεοζηλανδή Lorde, που με το "Royals" είχε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς.

Κάπως έτσι είναι η pop του σήμερα. Πότε απλώς εμπορική, πότε ξεχειλωμένη, πότε κακόγουστη και ανέμπνευστη, αλλά εξίσου συχνά χαριτωμένη, αγχολυτική και δικαιολογημένα κολληματική. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι λέγεται pop ακριβώς επειδή έχει τον πολύ κόσμο πίσω της. Είναι αδαείς και κατευθυνόμενοι όλοι αυτοί; Τρώνε ό,τι τους ταΐζουν; Πιθανότατα, αλλά διαχρονικά δεν είναι τόσο απλή η εξήγηση. Υπάρχει κάτι που λέγεται «catchy» και η σημασία του δεν πρέπει να αγνοείται. Τέλος πάντων, με τούτα και με εκείνα, μπορεί να λατρεύουμε να τη μισούμε, αλλά ό,τι και να λέμε, η pop παραμένει πανίσχυρη και δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα άλλο μουσικό ρεύμα ικανό να γίνει πιο popular. Έτσι θα πάει και το 2014. Θα βρίζουμε και θα αγνοούμε τα charts τον περισσότερο καιρό και θα τους δίνουμε βαρύνουσα σημασία με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις όταν θα ανεβαίνουν ψηλά αυτοί που γουστάρουμε, γιατί κι εμείς τέτοιοι ρεμπεσκέδες είμαστε...

I don't wanna be a star, but a stone on the shore (Electronic)

Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που ο Nicolas Jaar ζητούσε να μπει «off the record» η βαριά δήλωσή του, η οποία ανέφερε πως αυτό που συμβαίνει στον ηλεκτρονικό χώρο και πιο συγκεκριμένα στην ανεξάρτητη πλευρά του μπορεί να χαρακτηριστεί και ως «αναγέννηση». Κι όμως αυτή η γνώμη μοιάζει πιο καίρια από ποτέ και ειδικά αν αναλογιστείς τα ονόματα που είχε απαριθμήσει τότε, αυτή η χρονιά μας αποδεικνύει πως είχαμε να κάνουμε με μικρές αθώες προφητείες.

Θαυμάσια χρονιά για την ηλεκτρονική σκηνή γενικότερα, από κάθε άποψη, από όποια πλευρά και αν την κοιτάξεις. Θαυμάσια χρονιά θα είναι και τα επόμενα έτη και αυτό διότι σε τούτο το είδος παίζουν θετικό ρόλο ένα σωρό εξωτερικοί παράγοντες που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Ας δούμε, όμως, τι φοβερά και τρομερά γεύτηκαν τα αυτιά μας αυτή την περίοδο.

Η αναφορά δεν γίνεται να μην ξεκινήσει από το υπέρλαμπρο σκοτεινό αστέρι που ακούει στο καλλιτεχνικό όνομα Burial. Απροειδοποίητα και στα γρήγορα μας έδωσε το "Rival Dealer", ενώ πριν κάποιους μήνες είχε δημιουργηθεί σκηνικό για την ταυτότητά του όταν ένα χιουμοριστικό site δήλωνε πως πίσω από τον αινιγματικό μάγο κρύβεται ο Four Tet. Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν αληθεύει. Αφού τον έφερε η κουβέντα, ο Four Tet, πέρα από την παραγωγή στο νέο δίσκο του Omar Souleyman, στον οποίο, με έναν παράξενο τρόπο, χάρισε αρκετή δημοσιότητα, μας παρέδωσε τον έβδομο δίσκο του (υπό αυτό το όνομα), όπου χώθηκε για τα καλά στην underground των 90s.

Burial - "Rival Dealer" (audio)

Αρκετές ήταν οι επιστροφές των μεγάλων ονομάτων, με κάποιες να κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο και άλλες να μένουν εκεί για τους παλαιούς οπαδούς του ήχου και μόνο. Από αυτές δύο μπορούν να μπουν επάξια στη λίστα της μουσικής ιστορίας με τα πιο ευφυή promotion που έχουμε δει αλλά και πάρει μέρος. Ποιές είναι αυτές; Μα φυσικά το "Shaking the Habitual" και το "Tomorrow's Harvest". Στο πρώτο οι Knife από την ανακοίνωση της επερχόμενης κυκλοφορίας, μέχρι τη διαδικασία ακρόασης του άλμπουμ κάλεσαν τους οπαδούς τους να χαθούν στις δικές τους πνευματικές αναζητήσεις και στο δεύτερο οι Boards Οf Canada επέλεξαν να βάλουν το μυαλό αρκετού κοσμάκη να δουλέψει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Τώρα, άλλα μεγάλα τέρατα του παρελθόντος που έκαναν ξανά την εμφάνιση τους ήταν οι Autechre, o James Holden και o The Field.

The Knife - "A Tooth For An Eye" (video)

Περνώντας στο σοφιστικέ αλλά και πειραματικό χώρο είχαμε τη χαρά να γευτούμε το εξαίρετο techno δημιούργημα "Immunity" του Jon Hopkins. Σε παρόμοια σφαίρα και ο Tim Hecker, ο οποίος για μια ακόμη φορά δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο με το "Virgins". Ο Forest Swords με το "Engravings" κέρδισε αρκετούς οπαδούς ανεξάρτητου ηχητικού γούστου και ο Nicolas Jaar μέσα από το project του, Darkside, παρέα με τον jazz κιθαρίστα Dave Harrington, μας ψυχεδέλεια-σε τόσο όμορφα. Όμως μέσα σε όλον αυτόν τον όγκο ονομάτων δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τους Fuck Buttons που επιχείρησαν να πάνε τον θόρυβο τους παραπέρα, τους Factory Floor που ίσως περισσότερο να χαροποίησαν τους κριτικούς, παρά τους ακροατές στο πολυαναμενόμενο ντεμπούτο τους και τον φοβερό Nils Frahm, ο οποίος προσπαθεί εδώ και χρόνια να δώσει μια νέα έννοια στην κλασική μουσική.

Jon Hopkins - "Collider" (video)

Αφού, λοιπόν, αναφερθήκαμε στις πιο intellectual στιγμές, ας ρίξουμε και μια βουτιά στα χαλαρά, στα φαντεζί αλλά και στα αμιγώς χορευτικά της χρονιάς. James Blake, και τίποτα άλλο θα μπορούσες να πει κανείς, καθώς ο Άγγλος πέραν του ότι με το "Overgrown" ξεπέρασε με ευκολία το ντεμπούτο του, εξασφαλίζοντας στον εαυτό του το status του μεγάλου singer / songwriter, κατάφερε να αποσπάσει και το πολυπόθητο Mercury Prize. Μην ξεχνάμε ότι είχαμε την ευκαιρία να τον θαυμάσουμε από κοντά στο Ejekt Festival. Πολύ καλά πήγαν και τα φιλαράκια του, οι Mount Kimbie, οι οποίοι παρότι δεν είχαν την πολυπλοκότητα του πρώτου τους άλμπουμ, μας χάρισαν έναν από τους πιο «φρέσκους» δίσκους της χρονιάς. Την ίδια ώρα, ο σταθερά καλός Bonobo παρέμεινε στα γνωστά του υψηλά επίπεδα στο πέμπτο άλμπουμ. Όμως η χορευτική έκπληξη της χρονιάς ήρθε από την Αυστραλία και τον Flume, μιας και ο νεαρός σάρωσε από μεμονομένα κομμάτια, μέχρι remix και βραβεία. Στα χορευτικά έντονη παρουσία είχαμε και από την Αγγλία με τους Disclosure να ξεχωρίζουν, φέρνοντας μια oldschool garage αύρα και τον Daniel Avery να δείχνει το μέλλον της μουσικής των club.

James Blake - "Voyeur" (live video)

Last but not least και ξέχωρα από όλους τους υπόλοιπους, μιας και η αναγνωρισιμότητα τους είναι έτη φωτός μακριά από τους προαναφερθέντες, τα μεγάλα mainstream ονόματα που μας έδωσαν πολύ καλές κυκλοφορίες ήταν δύο. Κάνουμε λόγο για τους Daft Punk που με το "Random Access Memories" και κυρίως με το "Get Lucky" έφτασαν σε δυσθεώρητο pop status και τους Pet Shop Boys (των οποίων το τρομερό show απολαύσαμε και στην Ελλάδα στο Eject Festival) που συνέχισαν τις αξιοσέβαστες δουλειές τους με ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ, το "Electric".

Time Exists Only To Betray Us (the rest of the ...rest)

Εφόσον με τον όρο «Out Of Rock» προσπαθούμε να καλύψουμε ό,τι αξιόλογο κυκλοφόρησε ή συνέβη πέρα από το rock ιδίωμα, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε και ένα μάτσο καλλιτέχνες που δεν χωρούν στις παραπάνω βασικές κατηγορίες. Ίσως αρκετοί να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους όμως κατέχουν σημαντική βαρύτητα, για αυτό και εμείς θα προσπαθήσουμε να τους μπλέξουμε και να τους ενώσουμε με έναν όμορφα ανορθόδοξο τρόπο.

Ας θέσουμε λοιπόν ως κοινή συνιστώσα τη γενική έννοια του όρου world music μιας και εκεί μπορεί να κατηγοριοποιήσει κάποιος λίγη από την αίσθηση που δίνουν οι παρακάτω καλλιτέχνες. Για αρχή οι A Hawk And A Hacksaw μας θύμισαν τόσο πολύ Βαλκάνια αφού μας παρέδωσαν την ανατολικό-ευρωπαϊκή παράδοση μέσα από τον σοσιαλιστικό σουρεαλισμό του Αρμενο-Γεωργιανού σκηνοθέτη Sergei Parajanov. Στη συνέχεια είχαμε τους Melt Yourself Down που δημιούργησαν μια άνευ προηγουμένου jazz με afro-punk ορμές. Επίσης, δίχως αναφορά δεν γίνεται να μείνει ο Omar Souleyman που τείνει να κάνει μόδα την ανατολίτικη μουσική τύπου "Ανάκτορο" και η Yoko Ono με το ιδιαίτερο genre-hopping της.

Βάζοντας τώρα όσους ακολουθούν μια πιο πειραματική ματιά, η Grouper μας συνεπήρε με τις στοιχειωμένες αναμνήσεις της και ο παιχταράς Colin Stenson που ό,τι φυσιέται του αλλάζει τα φώτα, παρέα με ολίγα φωνητικά από Justin Vernon μας ξενάγησε σε κόσμους άγνωστους για τα αυτιά μας.

Ιδιαίτερη κινητικότητα πάντως είχε ο πάλαι ποτέ in fashion, για την ώρα ξεχασμένος, chillwave χώρος. Τα «δικά» μας παιδιά οι Keep Shelly In Athens δημιούργησαν ένα σύνολο που μπορεί με ευκολία να αφήσει πίσω του αρκετούς καλλιτέχνες της σκηνής. Από την άλλη, τα «βαριά» χαρτιά που πλέον κινούνται σε πιο mainstream επίπεδα, απογοήτευσαν με δουλειές υποδεέστερες από εκείνες που μας έχουν συνηθίσει. Ο λόγος για τον Washed Out και τον Toro Yo Moi.

Keep Shelly in Athens - "Time Exists Only To Betray Us" (video)

Τέλος, τσουβαλιάζοντας όσους ακόμη γίνεται, να πούμε πως ο Thundercat μας ενθουσίασε με το soul-funk μείγμα του πασπαλισμένο από την παραγωγή του Flying Lotus, ο John Grant ήχησε δυνατά σε synth αλλά και soft rock επίπεδα και η Sky Fereira εντυπωσίασε με τον 80s ήχο της παρότι όλοι περιμέναμε πως τα ντράβαλα που τράβηξε με την ηρωίνη, παρέα με τον τραγουδιστή των DIIV θα ήταν ο σημαντικότερος λόγος που μπορούσε να ασχοληθεί ο μουσικός τύπος μαζί της.

John Grant and Conor O'Brien - "Glacier" (live video)

Επίλογος

Γράψαμε πολλά είναι η αλήθεια. Συγχωρήστε μας εάν σας πήξαμε, αλλά σε τούτην εδώ την ανασκόπηση βαλθήκαμε να καλύψουμε τόσα είδη, που ήταν μοιραίο να πλατιάσουμε. Έχει πολύ ζουμί το Out Of Rock. Υπάρχουν εξαιρετικά πράγματα εκτός των rock ορίων και σας προτρέπουμε με όλη μας τη δύναμη να τους δώσετε μια ευκαιρία. Εάν σας έπεσε βαρύ, πιείτε μια σόδα για τη χώνεψη και ξανακοπιάστε. Α, και μην ξεχνιόμαστε, τακτικές επισκέψεις στη «gourmet» γωνίτσα μας και το 2014! «Ανοχή» is the word...
  • SHARE
  • TWEET