Ανασκόπηση 2013: Modern hard 'n' heavy (Modern heavy, nu & alt-metal, grunge, post-grunge, djent, alt-prog)

Φωτογραφία εξωφύλλου: Dirk Behlau / Dirk-Behlau.de

Στην παρούσα ανασκόπηση κάθε χρόνο προσπαθούμε να κάνουμε μια ομαδοποίηση του σύγχρονου σκληρού ήχου, από το «εμπορικό» ραδιοφωνικό hard rock, μέχρι τις μπάντες που κάποτε πρέσβευαν ως grunge και συγκροτήματα που εκφράζουν την εξέλιξη του ήχου αυτού. Από τον συνδυασμό alternative και progressive στοιχείων μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα, μέχρι την τελευταία μόδα του djent θα προσπαθούμε να προσπαθήσουμε να παραθέσουμε ότι έλαβε χώρα στο ευρύτερο αυτό πλαίσιο αυτού του μουσικού χώρου για το 2013.

Nothing's Funny

Συνήθως τα σημαντικά γεγονότα δεν είναι και ευχάριστα, οπότε το ότι δεν υπάρχουν πολλά εξ' αυτών να σταθούμε μέσα στη χρονιά είναι μάλλον θετικό.

Ένα εκ των πιο συζητημένων περιστατικών που έλαβαν χώρα είναι μάλλον λίγο «κίτρινο» και αφορά στην επίθεση που εξαπέλυσε ο Robb Flynn των Machine Head, ενάντια στους Avenged Sevenfold με αφορμή τον νέο δίσκο των τελευταίων. Συγκεκριμένα, ουσιαστικά ο Flynn αποκάλεσε το "Hail To The King" δίσκο διασκευών, βρίσκοντας αρκετούς υποστηρικτές σε αυτή του την τοποθέτηση, ενώ από την άλλη πλευρά, ο M Shadows, τραγουδιστής των Avenged Sevenfold δεν θέλησε να δώσει μεγαλύτερη έκταση στο θέμα. Το θέμα συζητιέται ακόμα και η προσωπική μου άποψη είναι πως παρά την όποια βάση των λεγόμενων του Flynn, διακατέχονται από αντίστοιχη υπερβολή και εν τέλει... «any publicity is good publicity» που λένε και στο χωριό του.

Τι να πει κανείς για το σκηνικό με τον Tim Lambesis των As I Lay Dying, ο οποίος φέρεται να έβαλε πληρωμένο δολοφόνο για να σκοτώσει τη γυναίκα του. Τελικά έπεσε πάνω στην αστυνομία και τώρα τρέχει με δικαστήρια, ρίχνει το φταίξιμο στα στεροειδή και γενικά η υπόθεση περιλαμβάνει σκηνικά από αυτα που φτιάχνουν ωραίες ιστορίες για να καταβροχθίζει ο κόσμος στα media. Κρίμα είναι, κυρίως γιατί δεν θα υπάρχει τώρα κάποιος να κάνει tribute στον Arnie.

Αντιθέτως, καθόλου πλάκα δεν είχε η ιστορία με τον τραγουδιστή των Lost Prophets, Ian Watkins. Σιχαίνομαι και μόνο να αναφερθώ στα γεγονότα που αποκαλύφθηκαν και μαζί με το Rocking Raccoon συντάσσομαι στο να πάθει ό,τι του αξίζει (αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο) και να διαγραφεί από τη μνήμη μας, μαζί με την μουσική του.

Πολύ μικρότερης σημασίας, η αποχώρηση του τραγουδιστή των Hinder, Austin Winkler, λόγω γνωστών προβλημάτων που παρουσιάζονται σε rock stars με εξαρτήσεις κλπ. Κρίμα γιατί τους συμπαθούμε και αυτή δεν ήταν η εξέλιξη που θέλαμε και περιμέναμε.

Τέλος, μικρή έκπληξη πρέπει να προκάλεσε η αποχώρηση του Mike Portnoy από τους Adrenaline Mob, αφού με τόσα project ήταν λογικό να μην τα προλαβαίνει όλα. Οι Mob συνεχίζουν πάντως κανονικά, αλλά κάνει εντύπωση πως του έφυγε τόσο γρήγορα ο ενθουσιασμός του Mike...

Επί του πιεστηρίου και λίγο πριν μας αφήσει η χρονιά έσκασε η είδηση πως ο drummer Joey Jordison αποτελεί παρελθόν από τους Slipknot λόγω προσωπικών διαφορών με το συγκρότημα. Το γεγονός πως ο Jordison αποτελεί σημαντικό κομμάτι του ήχου που διαμόρφωσαν οι 'Knot και η ιδιαίτερη σχέση των μελών της μπάντας μεταξύ τους, δημιουργεί ερωτήματα τα οποία η μπάντα δεσμεύτηκε να απαντήσει στο άμεσο μέλλον. Προς το παρόν ο Jordison μάλλον θα αφιερωθεί στους Scar The Martyr, οι οποίοι κυκλοφόρησαν μέσα στο έτος το πρώτο τους άλμπουμ.

The Devil Put Dinosaurs Here

Πολλοί μεγάλοι παίκτες της σύγχρονης σκληρής rock σκηνής κυκλοφόρησαν άλμπουμ τη χρονιά που μας πέρασε.

Ξεκινώντας από τους μεγάλους της grunge σχολής, είχαμε τους Pearl Jam μετά από τέσσερα χρόνια να κυκλοφορούν το "Lightning Bolt", ένα αλμπουμ που ευχαρίστησε, αλλά δεν ενθουσίασε τους πολλούς οπαδούς τους, ενώ εμπορικά φαίνεται να τα πήγε καλά μέχρι και στη χώρα μας στο νο.1 των itunes. Η αξιοπρέπεια είναι έννοια ταυτόσημη με τους Pearl Jam και με το "Sirens" ο Vedder μας χάρισε μια τεράστια ερμηνεία μετά από καιρό.

Επίσης, οι Alice In Chains, μετά το εκπληκτικό "Black Gives Way To Blue", κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ της μετά-Staley εποχής, με το "The Devil Put Dinosaurs Here" να πιστοποιεί πόσο μεγάλος συνθέτης είναι ο Cantrell. Κατώτερο του προηγούμενου, αλλά με φοβερές στιγμές, σίγουρα διατηρεί τη μπάντα σε υψηλό επίπεδο.

Τέλος, δεν θα μπορούσε να μείνει τελείως ανενεργός ο Dave Grohl. Προχωρώντας σε κάτι διαφορετικό από οτιδήποτε έχει κάνει ως σήμερα, γύρισε ένα documentary και ηχογράφησε ένα άλμπουμ για τα στούντιο των Sound City studio. Ο άνθρωπος είναι Μίδας και μας προφέρει μερικές μοναδικές στιγμές rock ιστορίας στην ταινία, αλλά και πραγματικά όμορφα τραγούδια που τον βρίσκουν να συνεργάζεται με ονόματα όπως ο Paul McCartney, η Stevie Nicks, ο Trent Reznor, ο Corey Taylor και ο Joshua Homme μεταξύ άλλων.

Οι ιδρυτές και ηγέτες του nu metal, Korn, μετά τα (σχετικά επιτυχημένα) πειράματα, κυκλοφόρησαν έναν δίσκο πιο κοντά στα βασικά χαρακτηριστικά τους, με το "The Paradigm Shift" να σηματοδοτεί την επιστροφή του κιθαρίστα Head στις τάξεις της μπάντας και το άλμπουμ να κρίνεται θετικά από την πλειονότητα των οπαδών τους.

Από την πιο νέα γενιά συγκροτημάτων υπήρξε μεγάλη κινητικότητα και παραγωγικότητα, καθώς είχαμε νέες κυκλοφορίες από σημαντικότατα ονόματα όπως οι Avenged Sevenfold, οι Alter Bridge, οι Bullet For My Valentine,οι Coheed And Cambria, οι Stone Sour, οι Trivium και οι Five Finger Death Punch, όλα ονόματα πρώτης γραμμής.

Αρχικά, ο Corey Taylor ολοκλήρωσε το concept του "House Of Gold And Bones" των Stone Sour. Το δεύτερο μέρος, χωρίς να εντυπωσιάζει σε ανάλογο βαθμό με το πρώτο, το συμπληρώνει ιδανικά, κλείνοντας επιτυχημένα το πιο μεγάλο κεφάλαιο ως σήμερα στην ιστορία του συγκροτήματος.

Αντιθέτως, οι Coheed And Cambria με το δικό τους δεύτερο μέρος του "The Afterman" ξεπέρασαν το πρώτο μέρος, προσφέροντας μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια της χρονιάς, ενώ οι Five Finger Death Punch κυκλοφόρησαν και τα δύο μέρη της δικής τους διλογίας σε μικρό χρονικό διάστημα.

Ο τραγουδιστής Dave Draiman των Disturbed δημιούργησε το side project των Device, των οποίων το ντεμπούτο ήταν αρκετά συμπαθητικό. Παράλληλα, σε ρόλο παραγωγού ανέλαβε τους Megadeth και τους Trivium και ειδικά στους δεύτερους φαίνεται ιδιαίτερα η επιρροή του, με το "Vengeance Falls" να αποτελεί άλλη μια εντυπωσιακή κυκλοφορία από την παρέα του Matt Heafy.

Οι Avenged Sevenfold αποφάσισαν να αφήσουν το προσωπικό τους ύφος στην άκρη και να βγάλουν ένα δίσκο επηρεασμένο από τα μεγάλα τους μουσικά πρότυπα, όπως οι Metallica, οι Iron Maiden και οι Megadeth. Το "Hail To The King" είναι ένα καλό άλμπουμ που αδικείται από επιμέρους αστοχίες όπως αυτή του "This Means War", δίνοντας τροφή για κακεντρεχή σχόλια.

Οι Bullet For My Valentine δεν κατάφεραν να πείσουν πολύ κόσμο πως η αλλαγή του "Temper Temper" είναι προς το καλύτερο, περιέχοντας καλές και μέτριες στιγμές, αλλά όχι τη λάμψη παλιότερων δουλειών, καθώς ο Matt Tuck συνεχίζει να αντιμετωπίζει κάποια προσωπικά θέματα.

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε τους Volbeat, ίσως την πιο επιτυχημένη σύγχρονη μπάντα, που κυκλοφόρησε νέο άλμπουμ και βρέθηκε ως headliner σε μερικά από τα μεγαλύτερα καλοκαιρινά φεστιβάλ. Πραγματικά μεγάλη μπάντα, που φέτος ανέβασε κι άλλο τις μετοχές της.

Hail To The Kings

Μεταξύ αυτών που μας εντυπωσίασαν, πρώτοι και καλύτεροι έρχονται οι Alter Bridge, οι οποίοι παρέδωσαν με το "Fortress" άλλο ένα μάθημα εμπνευσμένου, δυναμικού και ποιοτικού heavy rock, πιστοποιώντας πως βρίσκονται ανάμεσα στις κορυφαίες σύγχρονες μπάντες του είδους. Το δίδυμο των Myles Kennedy και Mark Tremonti αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά αξεπέραστο και για πολλούς δημιούργησαν το άλμπουμ της χρονιάς.

Οι Βρετανοί Heaven's Basement μπορεί να κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, "Filthy Empire", φέτος, αλλά δούλευαν χρόνια πάνω σε αυτό και είχαν δημιουργήσει ήδη ένα θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Παρά τον όποιο θόρυβο, όμως, το "Filthy Empire" ξεπέρασε κάθε προσδοκία και αποτελεί ένα από τα πιο φρέσκα hard rock άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια και πρέπει να ακουστεί από όλους.

Οι Audrey Horne με το ομώνυμο άλμπουμ είχαν κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά, αλλά με το "Youngblood" επέλεξαν να αλλάξουν ρότα προς πιο παραδοσιακά rock μονοπάτια. Έστω και διαφοροποιημένα, για μια ακόμα φορά τα κατάφεραν θαυμάσια και πλέον θεωρούνται δικαίως μια μπάντα-εγγύηση στο χώρο.

Ο Claudio Sanchez συνεχίζει το αντισυμβατικό του όνειρο γράφοντας συνεχώς νέα άλμπουμ με τους Coheed And Cambria. Το "The Afterman: Descension" επιβεβαιώνει την αστείρευτη έμπνευσή του να γράφει πρωτότυπη, ενδιαφέρουσα και συναισθηματική μουσική, που εντυπωσιάζει και σαν σύνολο ξεπερνάει το επίσης πολύ καλό "The Afterman: Ascension".

Οι Αυστραλοί Karnivool είναι μικροί Θεούληδες και ηγέτες της αγαπημένης Αυστραλέζικης σκηνής του alt-prog. Για πρώτη φορά χωρίς την καθοδήγηση του Forrester Savell πίσω από την κονσόλα, κυκλοφόρησαν το τρίτο τους άλμπουμ, "Asymmetry", που είναι καθηλωτικό μέσα στην απαιτητικότητα του.

Οι The Dillinger Escape Plan συνεχίζουν στον δικό τους, μοναχικό, όμορφα παρανοϊκό δρόμο και το "One Of Us Is The Killer" είναι ένα από τα καλύτερα και πιο ισορροπημένα άλμπουμ της ανισόρροπης καριέρας τους. Αξίζει να διαβάσετε και την τρομερή συνέντευξη που μας έδωσαν εκτός των άλλων.

Προσωπικά, ενθουσιάστηκα με τους Volbeat και το "Outlaw Gentlemen & Shady Ladies", το οποίο περιέχει όλα τα στοιχεία τα οποία συνδυάζουν μοναδικά οι Δανοί και εξαιρετικό συνθετικό εππίπεδο. Η προσχώρηση του Rob Caggiano τους ενδυνάμωσε πολύ σε αρκετούς τομείς και η συνεργασία με τον King Diamond στο "Room 24" είναι σούπερ.

Το έψαχνε από εδώ, το πήγαινε από εκεί και τελικά ο Mike Portnoy κατάφερε να φτιάξει ένα project που να ξεχωρίζει τόσο εμπορικά, όσο και ποιοτικά. Παρέα με τον Billy Seehan βρήκαν στο πρόσωπο του Richie Kotzen τον κατάλληλο άνθρωπο για ένα power trio και με το ομώνυμο ντεμπούτο των The Winery Dogs κέρδισαν τις εντυπώσεις. Φρέσκο και groovατο, ακούγεται σαν σύγχρονη και πιο τεχνική εκδοχή των Audioslave.

Οι Five Finger Death Punch πήραν ένα ρίσκο κυκλοφορώντας δύο άλμπουμ σε ενάμιση μήνα, αλλά το αποτέλεσμα τους δικαίωσε, μιας και το "The Wrong Side Of Heaven And The Righteous Side Of Hell" είναι στο σύνολό του πολύ δυναμικό. Ειδικά το πρώτο μέρος τους επαναφέρει στο επίπεδο των δύο πρώτων άλμπουμ, ενώ και στα δύο άλμπουμ θα βρει κανείς κομμάτια-δυναμίτες.

Οι Trivium προσέλαβαν των Dave Draiman για την παραγωγή του "Vengeance Falls" και του επέτρεψαν να επέμβει στη μουσική τους, ειδικά στον τομέα των φωνητικών. Το αποτέλεσμα είναι να κυκλοφορήσουν τον πιο πιασάρικο και groovy δίσκο τους, χωρίς να χάσουν σε δυναμική και επιθετικότητα. Εξαιρετική δουλειά δίχως αμφιβολία.

Τέλος, όποιος αρέσκεται στον μοντέρνο σκληρό ήχο ας κάνει μια χάρη στον εαυτό του κι ας τσεκάρει τους Nothing More και ειδικά το ομώνυμο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά. Σπάνιο φαινόμενο να βρίσκονται τόσες πολλές κομματάρες μέσα σε ένα και μόνο άλμπουμ.

On The Wrong Side Of Heaven...

Πραγματική απογοήτευση για τον γράφοντα ήταν το προϊόν της επιστροφής του Jesse Leach στους Killswitch Engage και δη το "Disarm The Descent". Μια-δυο συμπαθητικές στιγμές (με το "In Due Time" να παίρνει υποψηφιότητα για grammy) δεν σώζουν ένα συνολικά μέτριο άλμπουμ. Α, και ο Howard Jones είναι καλύτερος τραγουδιστής και πιο ταιριαστός στους KSE. Το είπα...

Με δεδομένες τις απαιτήσεις που έχουμε από μια τέτοια μπάντα, μάλλον απογοητευτικό εν τέλει είναι το "Temper Temper" των Bullet For My Valentine, το οποίο παρά τις όποιες καλές στιγμές δεν κρατάει ως σύνολο το ενδιαφέρον του ακροατή.

Οι Airbourne με το "Black Dog Barking" πιστοποιούν πως δεν γίνεται να παίζεις συνέχεια τα ίδια και να καταφέρνεις να ακούγονται κάθε φορά φρέσκα κι ενδιαφέροντα. Το τρίτο τους άλμπουμ είναι τόσο ίδιο που σχεδόν ξέχασα ότι είχε κυκλοφορήσει.

Χωρίς να είναι αντικειμενικά κακό άλμπουμ, το "Savages" των Soulfy με απογοητεύει λόγω της εμμονής / επιθυμίας του Max Cavalera να παραμερίζει την tribal πλευρά του συγκροτήματος που λατρεύω και να προσπαθεί να παίξει μέχρι και death metal. Μα δεν έχεις τους Cavalera Conspiracy για αυτόν τον σκοπό, ρε Max;

Τέλος, οι Skid Row συνεχίζουν να είναι μια σκιά του εαυτού τους, σε ένα ύφος που δεν τους πηγαίνει και το "United World Rebellion: Chapter One" είναι μια ανούσια κυκλοφορία, που πουλάει μόνο το όνομα της μπάντας.

Something More

Ας δούμε και μερικές κυκλοφορίες που δεν είναι ούτε εντυπωσιακές, ούτε απογοητευτικές, αλλά σίγουρα χρήζουν αναφοράς κι αξίζει να θυμόμαστε.

Αρχικά, οι ιδιαίτερα συμπαθείς Buckcherry κυκλοφόρησαν ένα πολύ αξιόλογο άλμπουμ. Το "Confessions" σοβαρεύει αρκετά τα πράγματα για αυτούς, καθώς ο τραγουδιστής τους Josh Todd αποφάσισε να μοιραστεί μέσω των στίχων κάποιους δαίμονες που τον κυνηγούν από την παιδική του ηλικία και το τελικό αποτέλεσμα είναι μεν σκοτεινό για Buckcherry, αλλά πολύ δυνατό.

Οι Βρετανοί TesseracT, αφού ταλαιπωρήθηκαν αρκετά αλλάζοντας τραγουσδιστές φαίνεται να πέτυχαν διάνα με τον Ashe O' Hara και το "Altered State" μπορεί να μην προκάλεσε την έκπληξη και τον αιφνιδιασμό του "One", αλλά είναι συνθετικά πιο ώριμο και δείχνει πως η μπάντα είναι στον σωστό δρόμο.

Από κοντά έρχονται οι συμπατριώτες τους The Safety Fire που ξεχωρίζουν με ευκολία από το σωρό των djent συγκροτημάτων, παρουσιάζοντας προσωπικότητα και συνθέσεις που ξεχωρίζουν. Το δεύτερο άλμπουμ τους, "Mouth Of Swords", αξίζει της προσοχής των φίλων του ήχου.

Ο James LaBrie στα προσωπικά του άλμπουμ -και με τη βοήθεια του Matt Guillory- έχει πλέον απομακρυνθεί από το progressive, προφέροντας μοντέρνο metal, με εξαιρετική παραγωγή, πιασάρικες μελωδίες και υψηλού επιπέδου παίξιμο από τους μόνιμους συνεργάτες του. Το "Impermanent Resonance" έχει μερικά τραγούδια που πραγματικά καταφέρνουν να ξεχωρίσουν και συνολικά κρίνεται θετικά.

Περίεργη περίπτωση οι Άγγλοι Sacred Mother Tongue, οι οποίοι γενικά είχαν πολύ μεγάλη στήριξη από τον εγχώριο τύπο και το άλμπουμ τους "Out Of The Darkness" περιελάμβανε μερικά τραγούδια που είχαν τη δυναμική να τους πάνε στο επόμενο επίπεδο. Παρ' όλα αυτά, η μπάντα αποφάσισε να το διαλύσει, με τα μέλη να δηλώνουν αδυναμία στο να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τις ανάγκες για να κρατηθούν ενεργοί! Πάντως, το "Seven" είναι κομματάρα...

Οι Αυστραλοί Dead Letter Circus εντυπωσίασαν πριν δύο χρόνια με το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "This Is The Warning", το οποίο έφτασε μέχρι το νο.1 της χώρας τους και τους βοήθησε να κάνουν περιοδεία support στους Muse. Φέτος, επανήλθαν με το δεύτερο άλμπουμ τους, "The Catalyst Fire", δείχνοντας πως συνεχίζουν δυναμικά και έχουν πολλές πιθανότητες να πρωταγωνιστήσουν τα επόμενα χρόνια.

Τέλος, από την Αμερική έχουμε δύο modern rock μπάντες που επέδειξαν σημαντική βελτίωση με τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά. Πρώτα, οι Adam To Eve, διαθέτοντας ελληνικό στοιχείο, αφού είναι η μπάντα των αδερφών Takis & Alex Sassaris (ελληνοαμερικανοί), οι οποίοι κατάφεραν να φτιάξουν ένα πολύ δυναμικό άλμπουμ, με το "Locked And Loaded" κερδίζοντας δικαίως προβολή και airplay. Παράλληλα, οι Pop Evil στο "Onyx" δείχνουν να σκληραίνουν τον ήχο τους και να τους πηγαίνει αρκετά η νέα κατεύθυνση. Κι αυτοί έχουν ήδη δημιουργήσει μια καλή εικόνα γύρω από το όνομά τους.

Here To Stay (The Newcomers)

Δίχως αμφιβολία, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, οι Heaven's Basement αποτελούν την πιο εντυπωσιακή νέα είσοδο στον χώρο του σύγχρονου σκληρού ήχου, με  το "Filthy Empire" να είναι η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς.

Επίσης, Άγγλοι και με σχετική συνάφεια στον ήχο μας συστήθηκαν φέτος οι New Device. Όχι, φυσικά, όσο εντυπωσιακοί όσο οι Heaven's Basement, αλλά αρκετά δυνατοί για να ξεχωρίσουν κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους "Here We Stand" και σημειώνουμε το όνομά τους για το μέλλον.

Οι Σουηδοί Smashed Into Pieces είναι μια μπάντα, της οποίας τα μέλη έχουν ιδιαίτερα χαμηλή ηλικία και τους θεωρώ κάτι σαν πουλέν μου, παρακολουθώντας τους από τα πρώτα τους demo. Διαθέτοντας έναν χαρισματικό τραγουδιστή, περίμενα κάτι περισσότερο από το "Unbreakable", αλλά το ταλέντο είναι εκεί και με λίγη εμπειρία και σωστή καθοδήγηση μπορούν να μας απασχολήσουν ευχάριστα στο μέλλον.

Εξ' Αυστραλίας ορμώμενοι είναι οι Bellusira και οι Sons Of Rico, με τους πρώτους να είναι female fronted κι αρκετά δυναμικοί, ενώ οι δεύτεροι να διαθέτουν μια πιο pop αισθητική και χαρακτηριστικά high pitched vocals (αλά The Darkness). Αμφότεροι κυκλοφόρησαν ενδιαφέρουσες πρώτες δουλειές.

Τέλος, οι Fight Or Flight αποτελούν το side project που έφτιαξαν οι Dan Donegan και Wengren, ήτοι του κιθαρίστα και του drummer των Disturbed. Με την βασική τους μπάντα να είναι στον πάγο, τον Draiman να έχει τους Device κι τον Moyer να ασχολείται με τους Adrenaline Mob, το πρώτο άλμπουμ της νέας τους μπάντας "A Life By Design?" είναι αρκετά συμπαθητικό, με το "Leaving" να είναι ένα τραγούδι που ξεχωρίζει.

Γενικά, πάντως, πέραν των Heaven's Basement, δεν υπήρξαν πρωτοεμφανιζόμενες δισκογραφικά μπάντες που να εντυπωσιάσουν και να ενθουσιάσουν ιδιαίτερα.

Live To Rise

Ρίξτε μια καλή ματιά από πάνω και θα συνειδητοποιήσετε πως όχι μόνο καμία μπάντα δεν επισκέφτηκε τη χώρα μας, αλλά ούτε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να την επισκεφτεί στο εγγύς μέλλον. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε το γιατί... Για αυτό το λόγο προσπαθήσαμε να ταξιδέψουμε και να δούμε στο εξωτερικό κάποια από τα ονόματα που κρίναμε ότι αξίζει τον κόπο.

Είχαμε, λοιπόν, την τύχη να παρευρεθούμε  στο εντυπωσιακό show που έδωσαν οι Alter Bridge, οι Shinedown και οι Halestorm στην Wembley Arena του Λονδίνου, ενώ τους τελευταίους τους είδαμε σε headline show παρέα με τους In This Moment και τους Sacred Mother Tongue, μόλις είχαν κερδίσει το βραβείο Grammy. Επίσης, παρακολουθήσαμε τους Volbeat σε Λονδίνο και Γλασκώβη, καθώς επίσης τους The Devil Wears Prada και τους μοναδικούς The Dillinger Escape Plan.

Εδώ ας μείνουμε με την όποια ευχαρίστηση ότι μας επισκέφτηκαν για μια ακόμα φορά οι Therapy?, που δεν τους λες ούτε νέο όνομα, ούτε στα ντουζένια του, αλλά τέλος πάντων...

Ειλικρινά, πλέον, δεν είμαι σίγουρος ποιο από τα παραπάνω ονόματα θα μπορούσε να έρθει στην Ελλάδα και είτε να μην κλαίει τα λεφτά του ο διοργανωτής, είτε να μη γίνουμε διεθνώς (βλέπε να αντιμετωπίσουμε τους Avenged Sevenfold, όπως τους System Of A Down κάποτε).

All Ends Well

Συνολικά, το 2013 υπήρξε μια ακόμα εξαιρετική χρονιά γα τις σύγχρονες εκφάνσεις της σκληρής rock μουσικής σε πολλά επίπεδα.

Είδαμε μπάντες όπως οι Alter Bridge να συνεχίζουν το δρόμο τους για την κορυφή, τους Volbeat να ενισχύουν ακόμα περισσότερο τη θέση τους εκεί ψηλά, ενώ συγκροτήματα όπως οι Heaven's Basement ξεκίνησαν φιλόδοξα την δική τους πορεία τους προς τα εκεί.

Παράλληλα, σημαντικά ονόματα σαν τους Pearl Jam, τους Alice In Chains και τους Korn που κυκλοφόρησαν άλμπουμ που στέκονται αξιοπρεπώς στην βαριά δισκογραφία τους και συνεχίζουν να έχουν λόγο ύπαρξης.

Ακόμα και η κακή δημοσιότητα, μέσω της κριτικής, στο νέο άλμπουμ των Avenged Sevenfold είναι ενδεικτική του ότι πρωταγωνιστές σήμερα είναι όλα αυτά τα ονόματα που παρουσιάζονται στην εν λόγω ανασκόπηση και θα είναι εδώ και την επόμενη μέρα.

Πάνω από όλα, απολαύσαμε πολλή, καλή, φρέσκια και δυναμική μουσική όπως αποδεικνύει η ανασκόπηση της χρονιάς που μας αφήνει.