Ανασκόπηση 2013: Indie

Όχι αναγκαστικά independent πλέον, η μουσική «ομπρέλα» του indie εξακολουθεί να χαρίζει ξεχωριστές συγκινήσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της

Από τους Μάνο Πατεράκη, Παντελή Μαραγκό, Πάνο Κατσούρη, 17/12/2013 @ 11:19
Indie rock, indie pop, indie folk, indietronica ...ή αλλιώς indie! Ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους και πολυσυλλεκτικούς μουσικούς χώρους, ο οποίος περιλαμβάνει από mainstream μοδάτα συγκροτήματα που γεμίζουν στάδια, μέχρι πειραματικούς καλλιτέχνες οι οποίοι θα σιχαίνονταν οποιαδήποτε αναγνώριση που ξεπερνά την έννοια του «cult following». Φυσικά, τα όρια είναι εντελώς θολά και δυσδιάκριτα. Οι μουσικές που παρουσιάζουμε, ωστόσο είναι σαφείς και καθορισμένες. Ιδού, λοιπόν, τι συνέβη, τι ακούσαμε και τι είδαμε μέσα στο 2013...

Baby take a look

Το indie ως ένα από τα κυρίαρχα εμπορικά μουσικά είδη, επηρεάζεται πολύ από τις πωλήσεις και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο οι μουσικοί του ασχολήθηκαν εκτεταμένα με το φαινόμενο Spotify. Οι περισσότεροι το κατηγόρησαν, άλλοι, όμως, το υπερασπίστηκαν. Υπήρξε και μια «κόντρα» μεταξύ Thom Yorke και Moby για τα μάτια του Spotify. Το indie δεν κέντρισε μόνο το ενδιαφέρον του απλού λαού, όπως εμείς... Κοτζάμ πρωθυπουργός της Αγγλίας έδωσε στον Barack Obama, τον Vladimir Putin και την Angela Merkel συλλογή που περιέχει Alt-J και Jake Bugg. Μάλιστα, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, έχει ζαλίσει την οικογένειά του με τους εξαιρετικούς indie folk rockers Mumford & Sons.

Ένα από τα γεγονότα της χρονιάς ήταν οπωσδήποτε η κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του Morrissey, η οποία έδωσε πάρα πολύ υλικό προς συζήτηση και μεταξύ άλλων ξεκαθάρισε ...μπερδεύοντας το διαχρονικό νέφος γύρω από τη σεξουαλικότητά του. Όσον αφορά τα σημαντικά βραβεία Mercury, μεγάλος νικητής αναδείχθηκε φέτος ο James Blake, παίρνοντας τη σκυτάλη από τους Alt-J. Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε και ο σχηματισμός ενός indie supergroup με μέλη των Beach House, Fleet Foxes, Grizzly Bear, Walkmen κ.ά., οι οποίοι θα διασκευάσουν τον κλασικό δίσκο του Gene Clark, "No Other" (1974). Οι Strokes επέλεξαν να μην περιοδεύσουν και να μην προωθήσουν το τελευταίο τους άλμπουμ, γεγονός που έσπειρε φήμες για μαύρα σύννεφα στο μέλλον τους. Παρ' όλα αυτά ο Albert Hammond Jr. ισχυρίστηκε ότι το συγκρότημα έχει πολλά ακόμη να δώσει.

Οι Flaming Lips τροφοδότησαν και φέτος την επικαιρότητα με μπόλικα νέα. Πέρα από το άλμπουμ που έβγαλαν, έκαναν κοινή περιοδεία με τους Black Keys, συνεργάστηκαν με τους Tame Impala και κατάφεραν να διαλυθούν για ...18 λεπτά. Δραστήριος ήταν και ο Beck, ο οποίος διασκεύασε με εκπληκτικό τρόπο το "Sound And Vision" του David Bowie με συνοδεία ορχήστρας 160 μουσικών, δημιουργώντας ένα φαντασμαγορικό σκηνικό, το οποίο αποτυπώθηκε από κάμερες 360 μοιρών και ηχογραφήθηκε από ένα πρωτοποριακό σύστημα με σχήμα κεφαλιού, στο οποίο τα μικρόφωνα ήταν περιμετρικά τοποθετημένα και είχαν σχήμα ανθρώπινου αυτιού. Το 2014 αναμένεται να μας απασχολήσει πολύ περισσότερο, καθώς αναμένεται να κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ, όπου θα υπάρχουν και συνεργασίες με τον Jack White.

Σε πιο θλιβερά μαντάτα, έφυγε από τη ζωή ένας από του πιο αδικημένους μουσικούς, ο Jason Molina, τα ανατριχιαστικά τραγούδια του οποίου θα συνεχίσουν μας συντροφεύουν. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι το ενδιαφέρον προς indie καλλιτέχνες είναι καθολικό και μπορεί να προέρχεται και από τα πλέον απροσδόκητα μέρη... Για παράδειγμα, στην face to face συνέντευξη που έδωσε ο ηγέτης των prog metal γιγάντων Fates Warning, συζήτησε με το Rocking.gr για την αγάπη του για τους Bon Iver, εκ των πρωτοπόρων και ποιοτικότερων εκπροσώπων του σύγχρονου indie.

Wakin' on a pretty day

Η χρονιά για τον indie χώρο ήταν ομολογουμένως καλή. Ωστόσο, υπήρξαν κάποιοι που πραγματικά ξεχώρισαν και με αυτούς θα ασχοληθούμε στην ενότητα αυτή. Δεν θα μπορούσαμε παρά να ξεκινήσουμε με την επιστροφή των My Bloody Valentine. Χρειάστηκε να περάσουν 22 χρόνια, αλλά ήρθε, επιτέλους, το τρίτο άλμπουμ τους, με το οποίο συνέχισαν το shoegazing από εκεί που το είχαν αφήσει στο ιστορικό "Loveless" (1991) και με το "m b v" είχαν την απροσδόκητη επιστροφή της χρονιάς (μαζί με τον Bowie εννοείται). Σπουδαία ήταν και η επιστροφή των Mazzy Star, οι οποίοι δεν άλλαξαν τίποτε από τη συνταγή που τους καθιέρωσε, έστω κι αν πέρασαν δεκαεπτά χρόνια από το "Among My Swan" (1996).

Εξίσου καλά τα πήγαν και οι Vampire Weekend, εκτινάσσοντας το status τους με ένα εξαιρετικά ώριμο τρίτο άλμπουμ. Πολύ καλοί -για ακόμη μια φορά- ήταν και οι Foals στο δικό τους τρίτο άλμπουμ, όπου κατάφεραν να χωρέσουν dance ύμνους, όπως το "My Number", και σκοτεινά κομμάτια τύπου "Inhaler". Οι National ανανέωσαν το συμβόλαιο μελαγχολίας που έχουν με τους πολυάριθμους φίλους τους και δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο κινούμενοι στα γνωστά, πολύ υψηλά τους στάνταρ.

Ξεχώρισε, επίσης, ο Kurt Vile, ο οποίος συνέχισε την ανοδική του πορεία, βελτιώνοντας την indie americana συνταγή που έχει υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια. Το 2013 ήταν μια εξαιρετική χρονιά και για τον Matthew Houck, που μπορεί να ηχογραφεί πάνω από 10 χρόνια, αλλά, μόλις φέτος, υπό το όνομα Phosphorescent έγινε ευρύτερα γνωστός, χάρις στο ατμοσφαιρικό "Muchacho".

Στον indie χώρο -και μάλιστα στις αξιοπρόσεκτες κυκλοφορίες- θα κατατάξουμε και το "Migrant" των Dear Hunter (προσοχή: όχι των Deerhunter για τους οποίους θα μιλήσουμε παρακάτω). Ο Casey Crescenzo άφησε πίσω τις prog περιπλανήσεις για χάρη μιας πιο mainstream προσέγγισης και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε απόλυτα. Απόλυτα δικαιώθηκαν και οι Cage The Elephant, με τον φασαριόζικο τρίτο δίσκο τους, "Melophobia", ο οποίος σφύζει από noise pop έμπνευση και garage-άτη ενέργεια.

Βέβαια, κανείς δεν πλησίασε το hype των Arcade Fire, οι οποίοι επιβεβαίωσαν ότι είναι το μεγαλύτερο όνομα του indie χώρου και παρέα με τον James Murphy των LCD Soundsystem, έδωσαν το πιο φιλόδοξο άλμπουμ τους μέχρι τώρα. Στο διπλό "Reflektor" τόλμησαν μια διαφορετική, πιο ηλεκτρονική, προσέγγιση, μπερδεύοντας αρχικά τους φίλους τους, αλλά πλέον όλα δείχνουν ότι κέρδισαν και αυτό το στοίχημα...

Arcade Fire - "Normal Person" (video)

Why d' you only call me when you're high?

Με μερικά από τα πιο κολλητικά κομμάτια της καριέρας τους επέστρεψαν και οι Arctic Monkeys, με τον Alex Turner να εξακολουθεί να μην παρουσιάζει σημάδια κόπωσης. Ανεξάντλητοι μοιάζουν και οι Manic Street Preachers, οι οποίοι έδωσαν τον πιο «ήσυχο» δίσκο της σπουδαίας σταδιοδρομίας τους με το σχεδόν ακουστικό, αλλά ιδιαιτέρως μελωδικό "Rewind The Film" και μας έταξαν ακόμη μια κυκλοφορία μέσα στους επόμενους μήνες.

Ο Thom Yorke παρέα με τον Flea παρουσίασαν ένα δίσκο-έκπληξη υπό το πειραματικό project των Atoms For Peace. Ιδιαίτερη κυκλοφορία, που απευθύνεται κυρίως προς τους εξοικειωμένους με το πρόσφατο έργο του Yorke, ο οποίος κυριαρχεί (και) εδώ. Τελικά ανταμείβει, αλλά θέλει αρκετές ακροάσεις. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν έφερε αυτές τις βαρύτατες υπογραφές, δύσκολα θα του δίνονταν τόσες ευκαιρίες. Ομοίως, ιδιαίτερο ήταν και το πέμπτο άλμπουμ των Strokes που έκλεισαν το μάτι στη synth-pop, χωρίς -κατά πολλούς- ιδιαίτερη επιτυχία. Εμάς, πάντως, δεν μας απογοήτευσαν.

Αξιόλογη ήταν η επιστροφή των Franz Ferdinand, που εμφανίστηκαν βελτιωμένοι, αποδεικνύοντας ότι το «έχουν» ακόμη. Την ίδια ώρα, στο πρώτο άλμπουμ τους με την αποχώρηση του κιθαρίστα Chris Urbanowicz, οι Editors θύμισαν έντονα τους Echo & The Bunnymen, αλλά δεν κατάφεραν να έχουν κάποια από τις ραδιοφωνικές επιτυχίες που μας έχουν συνηθίσει. Καλή διαχείριση της φήμης τους, έκαναν οι Kings Of Leon, οι οποίοι σε αρκετά σημεία του συμπαθητικού "Mechanical Bull" φάνηκαν να επιστρέφουν στις ρίζες τους, ενώ ενδιαφέρουσες ήταν οι δουλειές των Babyshambles του Pete Doherty, αλλά και των Deerhunter του Bradford Cox, που στο έκτο τους άλμπουμ έδωσαν μελωδικό fuzzy rock. Τέλος, οι Flaming Lips κυκλοφόρησαν ακόμη ένα ενδιαφέρον, αλλά «δύσκολο» άλμπουμ, το οποίο, όπως και οι πρόσφατες δουλειές τους, άφησε ασυγκίνητο το κοινό που είχαν κατακτήσει προ δεκαετίας.

Arctic Monkeys - "Do I Wanna Know?" (video)

Someday believers

Συνεχίζουμε με κάποιες περαιτέρω κυκλοφορίες που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν πρέπει να προσπεράσουμε... Καταρχάς, οι μάστορες του πιασάρικου indie pop Portugal. The Man έβγαλαν ακόμα έναν εθιστικό δίσκο με τη βοήθεια του «Μίδα» Danger Mouse, ονόματι "Evil Friends". Οι εξαιρετικοί indie folk rockers Midlake έγραφαν για δύο χρόνια υλικό, το οποίο πέταξαν στα σκουπίδια όταν έφυγε ο  τραγουδιστής / κιθαρίστας / πληκτράς τους, Tim Smith, και συνέθεσαν το "Antiphon" δείχνοντας ότι παραμένουν σε υψηλά στάνταρ, ακόμα και με την αλλαγή ηχητικής κατεύθυνσης.

Οι έμπειροι, πλέον, Black Rebel Motorcycle Club κατάφεραν με το "Specter At The Feast" να ξορκίσουν τους δαίμονες του παρελθόντος βγάζοντας ένα άλμπουμ αντάξιο του ονόματός τους. Ο Jim James των My Morning Jacket μπήκε και αυτός στην εξίσωση με το ντεμπούτο του, "Regions Οf Light Αnd Sound Οf God", στο οποίο μας παρουσιάζει ένα άκρως ενδιαφέρον art pop jukebox από το μέλλον. Solo ντεμπούτο είχαμε και από τον Johnny Marr, πάλαι ποτέ διόσκουρο του Morrissey στους Smiths, το "The Messenger", ένα καλό, εύπεπτο άλμπουμ με εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες.

Οι Iron & Wine, το όνομα που χρησιμοποιεί ο ταλαντούχος κύριος Samuel Beam δηλαδή, μας παρέδωσαν το "Ghost On Ghost" παράλληλα με την απόδειξη ότι το όνομά τους είναι ταυτόσημο της λέξης «πρόοδος». Για το τέλος, οι Primal Scream έδειξαν ότι το έχουν ακόμα, με τις alternative dance νέο-ψυχεδέλειες του "More Light" και οι Yo La Tengo με τον 13ο στούντιο δίσκο τους κατάφεραν να αποσπάσουν θετικότατες κριτικές ανά τον κόσμο.

Portugal. The Man - "Modern Jesus" (video)

Female master hunters

Οι γυναίκες για ακόμη μια χρονιά μας χάρισαν αξιομνημόνευτες συγκινήσεις. Η Laura Marling μόλις στα 23 της έδωσε άλλο ένα συγκλονιστικό άλμπουμ, επιβεβαιώνοντας τη φήμη της ως η Joni Mitchell του σήμερα. Από κοντά και η Anna Calvi, η οποία έκανε ένα δεύτερο πετυχημένο βήμα, εδραιώνοντας τη θέση της ανάμεσα στις σημαντικότερες ερμηνεύτριες / συνθέτριες της εποχής μας. Η σπουδαία Neko Case αντιπαρήλθε τις απώλειες που είχε στην προσωπική της ζωή και επέστρεψε με το καλύτερο άλμπουμ που μας έχει δώσει. Με αυτό μας θύμισε για ποιον λόγο θεωρείται η σύγχρονη ιέρεια της alt-country. Ωραιότατη ήταν η experimental indie στο τέταρτο άλμπουμ της Chelsea Wolfe, όπου η Καλιφορνέζα επικεντρώθηκε στην ομορφιά του πόνου.

Σκοτεινή κι εξόχως ατμοσφαιρική ήταν για ακόμη μια φορά η Julia Holter, που άφησε κατά μέρος την ελληνική μυθολογία, αντλώντας έμπνευση από το μιούζικαλ "Gigi" (1958) των εννέα Oscar, αυτή τη φορά. Πολύ καλές εντυπώσεις άφησε και η Σουηδέζα Mariam Wallentin ως Mariam The Believer, με το ενδιαφέρον πάντρεμα pop / jazz / folk που μας παρουσίασε. Οι Αμερικανίδες αδερφές Haim κατάφεραν να συγκεντρώσουν μεγάλο hype -και όχι άδικα- με την πολύ καλή indie pop που μας έδωσαν στο ντεμπούτο τους, με την οποία θύμισαν την αμεσότητα ακόμη και των Fleetwood Mac.

Ιδιαίτερα ενθαρρυντική ήταν και η παρουσία της Torres (κατά κόσμον Mackenzie Scott), η οποία κυκλοφόρησε μόνη της το ντεμπούτο της, δίνοντας ένα πολύ μεστό folk, rock σύνολο. Παρ' όλα αυτά, η μόλις 16-χρονη Lorde από τη Νέα Ζηλανδία ήταν εκείνη που είχε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς με το "Royals", χωρίς να εξαντλείται σε αυτό, καθώς το ντεμπούτο της έχει και άλλες αξιόλογες στιγμές. Σε κάθε περίπτωση, μας θύμισε την τρομερή δυναμική των γυναικών σήμερα και μας έδωσε αφορμή να παρουσιάσουμε ένα αφιέρωμα στις 10 δεσποινίδες, που φέρνουν αέρα αλλαγής στην indie σκηνή.

Neko Case - "Man" (video)

Earthly pleasure

Ο δεύτερος δίσκος στον indie χώρο είναι συνυφασμένος με αυτό που λέμε «μια απ' τα ίδια». Έτσι, αν εσύ βρεις μπροστά σου κάποια απότομη στροφή, ε, τότε σίγουρα θα πρέπει να το καταχωρήσεις στην μουσική ατζέντα με τα σπάνια γεγονότα της εκάστοτε χρονιάς. Εν αρχή ην οι Poliça, διότι πέρυσι μας είχαν δώσει το πιο φρέσκο ντεμπούτο, όμως φέτος μας ήρθαν χωρίς να τους περιμένουμε και μας παρουσίασαν μια πιο pop έκδοση της γνωστής τους πολυπλοκότητας, η οποία πάντα καλύπτεται από πέπλο ψυχρής απλότητας. Οι ψυχεδελικοί Unknown Mortal Orchestra του πονηρού Νεοζηλανδού μπροστάρη που κατάφερε και προώθησε την μπάντα του πανέξυπνα στο ντεμπούτο της είχαν μια αξιέπαινη δεύτερη προσπάθεια και οι ιδιαίτεροι retro-pop Cults δικαίωσαν όσους πίστευαν πως ο ήχος τους είναι επόμενο να μην μπορεί να δεχθεί πρόοδο.

Τώρα, πιάνοντας πάλι καλλιτέχνες που στο παρελθόν μας είχαν παρουσιάσει μεγάλο πρώτο δίσκο θα σταθούμε στους Yuck, οι οποίοι μετά την φυγή του μπροστάρη τους έχασαν την γη κάτω από τα πόδια τους και ο Jake Bugg με τον Rick Rubin στην παραγωγή δημιούργησε ένα EP που γρήγορα θα ξεχαστεί. Τέλος οι Villagers με το "{Awayland}" απέδειξαν ότι δεν είναι πυροτέχνημα, αλλά δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις υψηλές προσδοκίες και η κολεκτίβα των Volcano Choir περιτριγύρισε όμορφα το μεγαλείο του Justin Vernon των Bon Iver.

Unknown Mortal Orchestra - "From The Sun" (video)

One of these days

Το πρώτο βήμα είναι εύκολο αν έχεις να παρουσιάσεις κάτι φρέσκο... Τι καινούργιο ξεπετάχτηκε, λοιπόν, και από τούτη την χρονιά; Για αρχή το "Images Du Futur" των Suuns από τον Καναδά μας παρουσίασε κάποια ενδιαφέροντα ελαφρά πειράματα πάνω στον γενικό όρο του indie rock. Οι pop ψυχεδελικοί Foxygen μας ήρθαν γεμάτοι εκπλήξεις, θάρρος και αναίδεια, έτσι στο "We Are The 21st Ambassadors Of Peace & Magic" κράτησαν το ενδιαφέρον αμείωτο και αξιοποίησαν ακόμη και τις αδυναμίες τους. Παραμένοντας ηχητικά για λίγο ακόμα σε χαμηλές στροφές, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε τον Matthew E. White ο οποίος με το "Big Inner" έφερε στην επιφάνεια ιστορίες που θυμίζουν τόσο πολύ Stax Records.

Τώρα, όσον αφορά τις θορυβώδεις καταστάσεις, δεν έλειψαν οι ιδιαίτερες κυκλοφορίες... Το "Light Up Gold" των Parquet Courts κόβοντας δρόμο μας έδωσε κάτι από τους παλιούς καλούς Strokes, τo τρίο των California X τράβηξε πάνω του τους οπαδούς του παλιού καλού grunge και οι Hookworms από το Leeds παρουσίασαν ένα πρωτοφανές psychedelic-brit μείγμα. Ιδιαίτερη αίσθηση έκαναν οι Λονδρέζοι Savages με την post-punk αναβίωσή τους. Θυμίζουμε ότι είχαν λάβει τη διάκριση BBC Sound Of 2013. Τέλος, δεν γίνεται να μην πούμε δυο λόγια για ένα από τα πιο παράξενα νέα εναλλακτικά προϊόντα των τελευταίων χρόνων της Αγγλίας, τον Archy Marshall, ο οποίος αυτή την φορά κάνει ντεμπούτο με τον άλλο του εαυτό, τον King Krule, και μπλέκει lo-fi με post-dubstep αυτοσχεδιάζοντας πάνω σε jazz ρυθμούς.

King Krule - "Rock Bottom" (video)

Forget who you are

Δύσκολο να βγάλεις άκρη στο τι πραγματικά απογοήτευσε ή απλά δεν είχε την ανάλογη ποιότητα του παρελθόντος, όμως κάποιος πρέπει να κάνει και αυτή την δουλειά. Ας ρίξουμε μια ματιά λοιπόν. Πιάνοντας για αρχή την βρετανική indie rock υποκατηγορία, θα δούμε λόγω της πλειάδας των ονομάτων που ξεπήδησαν από την έκρηξη των 00s αρκετά συγκροτήματα να παλεύουν μήπως μπορέσουν να επαναφέρουν από την παλιά λάμψη τους, αλλά τελικά δεν... Bloc Party και Fratellis αναφερόμενοι μαζί για τον λόγο ότι επανασυγκροτήθηκαν ξανά μετά την διάλυσή τους μας παρέδωσαν δίσκους τυπικά αδιάφορους. Οι White Lies παρά την βρετανικότατη παραγωγή τους δεν μπόρεσαν για άλλη μια φορά να κάνουν το μεγάλο βήμα και το μόνο που έμεινε ήταν μονάχα ένα-δύο hook τους.

Ο Johnny Borrell των Razorlight βάλθηκε να χαθεί μόνος του στην λήθη, ο Miles Kane με το "Don't Forget Who You Are" μας υπενθύμισε πως δεν είναι κάθε μέρα των Αγίων Last Shadow Puppets και οι Beady Eye είχαν έλλειψη στο κύριο συστατικό που χρειάζεται για να δέσει το γλυκό. Πριν φύγουμε όμως για την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού να αναφέρουμε και πως οι βραβευμένοι με Grammy Phoenix μας έδωσαν απλά έναν indie «rockoco» δίσκο. Στα μέρη της Αμερικής τώρα οι Yeah Yeah Yeahs δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ούτε ένα κομμάτι που θα κάνει την διαφορά, ο Bill Callahan έκανε μια ζωγραφιά παιδικού σταθμού πάνω στο (επιτυχημένο εκτός Ελλάδας) "Dream River", η υπέρ το δέον απλοϊκότητα του οποίου αποτελεί τροχοπέδη στην απόλαυσή, και οι Ra Ra Riot συνεχίζουν να κατηφορίζουν, αυτή την φορά μάλιστα σε synth background.

Dancing barefoot

Ενδεικτικό της στροφής του ενδιαφέροντος μιας mainstream μερίδας του ελληνικού κοινού προς το indie ήταν η μεγάλη προσέλευση που είχε η μία εκ των ημερών του (κινούμενου σε ρηχά νερά φέτος) Rockwave για τα μάτια και μόνο της Lana Del Rey. Την ίδια ημέρα είδαμε και ένα από τα σημαντικότερα post-punk συγκροτήματα, οι οποίοι έχουν αφήσει το στίγμα τους στην indie σκηνή μέχρι σήμερα, τους Echo And The Bunnymen. Εναλλακτική στροφή έκανε και το Ejekt Festival, όπου είδαμε πέρα από τους Pet Shop Boys και τον Peter Hook, τον James Blake, ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά της ηλεκτρονικής περιοχής αυτού του ήχου. Σε σταθερά επίπεδα ποιότητας, με ψαγμένα και ποιοτικά ονόματα του ευρύτερου χώρου, στάθηκε και το hipster φεστιβάλ της χώρας, το Plissken Festival.

Εμείς, σαν Rocking.gr βρεθήκαμε, βέβαια, και σε μία από τις σημαντικότερες indie συναθροίσεις της Ευρώπης, στο ισπανικό Primavera Festival, με σωρεία ονομάτων, μεταξύ των οποίων My Bloody Valentine, Nick Cave, Phoenix και Animal Collective. Πίσω στα εγχώρια, μας επισκέφτηκαν αρκετά ξένα ονόματα, διαφορετικά ηχητικά μεταξύ τους, αλλά όλα χωράνε κάτω από έναν κοινό μανδύα. Μιλάμε για καλλιτέχνες όπως οι Still Corners, οι Irrepressibles, η Torres, οι Growlers, οι Beach Fossils και οι Metz. Για το τέλος κρατάμε την τεράστια Patti Smith, η οποία κόσμησε με την παρουσία της το Ηρώδειο πριν κάποιους μήνες.

Closing time

Ήταν, λοιπόν, καλή χρονιά για το indie; Χαζή ερώτηση... Αν αναλογιστεί κανείς ότι κάτω από την ταμπέλα indie χωράνε χιλιάδες φετινές κυκλοφορίες, καταλαβαίνει εύκολα ότι, σίγουρα, κάπου εκεί έξω θα υπάρχουν αρκετές δισκάρες. Και με το ενδιαφέρον της μουσικής βιομηχανίας στραμμένο προς το μέρος αυτού του ήχου, οι πιο εμπορικές εξ' αυτών θα βρήκαν τον δρόμο προς τα ραδιόφωνα ή τα αυτιά του κόσμου. Εν αναμονή του 2014, λοιπόν, σε ένα μουσικό χώρο που είναι ενεργός όσο ελάχιστοι, δεν μπορούμε παρά να είμαστε απόλυτα αισιόδοξοι. Μέχρι τότε, θα είμαστε μαζί σας από την κεντρική σελίδα του Rocking.gr με κριτικές δίσκων, ανταποκρίσεις συναυλιών, συνεντεύξεις και παντός είδους άρθρα να ακολουθούμε την επικαιρότητα και, πάνω απ' όλα, την καλή μουσική. Ό,τι μας διέφυγε (ή αγνοήσαμε εσκεμμένα λόγω χώρου) μπορείτε να μας το επισημάνετε στα σχόλια, γιατί το διαδίκτυο είναι διαδραστικό και οι αυθεντίες πια ελάχιστες. Επιστροφή εδώ του χρόνου, με την indie ανασκόπηση του 2014!
  • SHARE
  • TWEET