Ανασκόπηση 2013: Doom / Stoner / Sludge / Heavy Rock

«[...] να ακούσουμε όσο περισσότερη μουσική μπορούμε, να αποθεώσουμε το επερχόμενο "Earth Rocker" των Clutch και το "Never" των Universe217, να σιχτιρίσουμε, να κράξουμε και τον Απρίλιο να αναφωνήσουμε «Black Sabbath ρε μου@@ιά!»[...]»

Κάπως έτσι τελείωνε το περσινό άρθρο και μάλλον πέσαμε μέσα, αν εξαιρέσει κανείς τις φωνές για τους Black Sabbath, μιας και περισσότερο ακούστηκε ο Μουστάκας στην προ ημερών ανταπόκρισή του, παρά όλοι εμείς μαζί. Μια χαρά ήταν η χρονιά και φέτος, η προέλαση των γυναικών συνεχίστηκε προς τέρψη όλων μας και φυσικά μία εκ των αγαπημένων μας ενασχολήσεων που τείνει πλέον προς τελετουργία για την εν λόγω συγγραφή. Συνδυάσαμε ιδανικά την ακρόαση του soundtrack του "Nekromantik" με την ταυτόχρονη προβολή του "Blancanieves" (πόσο ηλίθιοι), στο τέλος όμως -καθότι και αισθηματίες- καταλήξαμε στον υπέρτατο συνδυασμό εικόνας και ήχου, όπως αυτός παρουσιάστηκε στα τελευταία λεπτά του 11ου επεισοδίου της 6ης σεζόν του Sons Of Anarchy. Έχουμε αδυναμία όμως σε παρτάλια με μουσακλειάδα, τι να κάνουμε...

James Harden's Top 10 Plays (video)

Season Of The Witch

Το 2012 ήταν τα νέα και η αναμονή για τον νέο δίσκο των Black Sabbath, φέτος ήταν η ακρόαση του "13" και κανείς μας δεν έμεινε παραπονεμένος από τον δίσκο, που αναμενόμενα έφερε περιοδεία, το "Live...Gathered In Their Masses", αλλά και το άρθρο με τις δέκα συνθέσεις τους που ...δεν τους ανήκουν. Στο κλείσιμο της χρονιάς έλαβε χώρα και το περιστατικό που δίχασε αρκετούς μουσικόφιλους και όχι μόνο, ένεκα της φωτογράφισης της Jarboe με βουλευτή της Χρυσής Αυγής, κάτι που οδήγησε στην ακύρωση της συναυλίας της στην Θεσσαλονίκη εκ μέρους των διοργανωτών και ίσως στην περιορισμένη κατά πολύ διάρκεια στην αντίστοιχη της Αθήνας.

Αντιστρόφως ανάλογα ήταν τα συναισθήματα που προκάλεσε η δήλωση του Neil Fallon των Clutch για την συναυλία που έδωσαν στην χώρα μας και που ήταν σε πλήρη εναρμόνιση με τα αντίστοιχα δικά μας. Α, επανενώθηκαν και οι Spirit Caravan του Wino με την συμμετοχή τους στο Desertfest του 2014 και η μούμια Jinx Dawson κυκλοφόρησε λέει δίσκο ως Coven. Γελάνε και τα μούσια του γλύκα Kirk Windstein με τα καμώματά σας, που την έκανε από τους Down για να αφοσιωθεί στους Crowbar.

Συνομιλήσαμε με αρκετούς μουσικούς κι από κάποιους άλλους περιμένουμε ακόμα απαντήσεις, στεκόμαστε όμως στην ερωτική φύση των Samsara Blues Experiment, στο ποιός έμαθε τους Monster Magnet να χορεύουν, στο πέσιμο συντάκτη στην Amber Valentine των Jucifer και στον διαγωνισμό air guitar μεταξύ των μελών των Red Fang.

Συν τοις άλλοις, μάθαμε τι μουσική δεν ακούει ο Michael Amott των Spiritual Beggars, τι δουλειά έχουν στο υπόγειο ενός πρώην ψυχιατρικού ιδρύματος οι Goatess, λαχανιάσαμε από την πολυλογία των Orchid και του Phil Anselmo των Down κι επιβεβαιώσαμε τις φιλοσοφικές ανησυχίες των The Ocean.

Πήραμε μαθήματα συμπεριφοράς απέναντι σε μοιραίες γυναίκες από τους Gentlemans Pistols, δεχθήκαμε βέλη αγάπης από τους Uncle Acid κι επιτέλους λάβαμε απαντήσεις για τα αίτια της χαμένης αίγλης του rock μέσω των Clutch.

Τέλος, διαπιστώσαμε τον λόγο απουσίας μπάσου από τους Moss, τα στοιχεία που συνδέουν progressive & sludge metal χάρη στους Intronaut, την αγάπη που τρέφουν στο hammond οι Switchblade, σε αντίθεση με αυτό που τρέφουν για πολλούς οι Karma To Burn.

Νικητής της χρονιάς, ανακηρύσσεται με συνοπτικές διαδικασίες ο Stephen O'Malley λόγω κυρίως της κοινωνικότητας και της ευφράδειάς του. Άξιος.

Clutch - "Earth Rocker" (video)

On March The Saints

Σημαντικές κυκλοφορίες είχαμε αρκετές, με ποικίλα αποτελέσματα. Για τους Black Sabbath τα είπαμε, οπότε ας ασχοληθούμε με τους...Autopsy. Θα ξαναδιαβάστε γι' αυτούς στο death metal αφιέρωμα, αλλά μια αναφορά στον Sabbath-ικό όγκο του "The Headless Ritual" την αξίζουν οι βετεράνοι, όπως άξιο αναφοράς είναι και το EP "Death's Crown Is Victory" των Solstice που σηματοδότησε την επιστροφή ενός εκ των epic / doom βασιλιάδων στη δισκογραφία κι όχι -ακόμα- στον θρόνο τους. Όσον αφορά τώρα τον Victor Griffin, μπορεί να αποχώρησε και πάλι από τους Pentagram, απέδειξε όμως με το "Victor Griffin's In-Graved" το πόσο σπουδαίος κιθαρίστας παραμένει.

Στο ύψος τους στάθηκαν οι Uncle Acid με το "Mind Control" κι ετοιμάζονται να μας επισκεφτούν την άνοιξη έπειτα από την περιοδεία με τους Black Sabbath. Οι Corrections House δεν μας επέτρεψαν να βάλουμε τον όρο super group στο λεξιλόγιό μας, καθώς το "Last City Zero" ήταν κάτι παραπάνω από έναν τέτοιο δίσκο, ενώ το "Pelagial" των The Ocean μας έδωσε αφορμή για μακροβούτια χωρίς ωστόσο να βυθιστούμε στην άβυσσο της μουσικής τους.

Οι αγαπημένοι στην χώρα μας Kylesa, συνέχισαν να τολμούν στο "Ultraviolet" και ο έκτος δίσκος τους είναι μια καλή αφορμή να τους δούμε και πάλι ζωντανά σε λίγες ημέρες, όπως και τους Red Fang που με το "Whales And Leeches" μας υπόσχονται ένα συναυλιακό βράδυ αγνής καλοπέρασης. Εις υγείαν!

Κορυφή πάτησαν οι Cult Of Luna με το "Vertikal", έναν δίσκο που αρχικά κοιτάει στα μάτια τα μεγαθήρια του είδους και που στέκεται δίπλα τους στην συνέχεια με το "Vertikal II", κορυφή που πλέον αποχωρίστηκαν οικειοθελώς οι Cathedral με το "The Last Spire" και τους αναμένουμε σε νέες μουσικές περιπέτειες.

Η χρυσή μετριότητα της χρονιάς, αν και πολυαναμενόμενη κυκλοφορία, είναι το "Tres Cabrones" των Melvins, ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα στους Big Business και το εξαιρετικό τους "Battlefields Forever". Οι Ιάπωνες Church Of Misery πρωτοτύπησαν κι ασχολήθηκαν στιχουργικά αυτήν τη φορά με serial killers στο "Thy Kingdom Scum", αντί με κατά συρροή δολοφόνους όπως έπρατταν μέχρι τώρα, οι Blood Ceremony προκάλεσαν ύψιστο θαυμασμό με το "The Eldritch Dark", αλλά και εσωτερικές διαφωνίες για το αν τελικά είναι καλύτερο του "Living With The Ancients". Σε ποιόν δίσκο των Witchcraft είπαμε πως ανήκει το "Ballad Of The Weird Sisters"; Νικήσαμε φίλε.

Αν το "Last Patrol" των Monster Magnet λογίζεται ως δισκογραφικό comeback, τότε παίρνει και το βραβείο της κατηγορίας, κάτι που δεν πλησίασαν επουδενί οι Trouble με το ήδη ξεχασμένο "The Distortion Field". Η αναμενόμενη κόντρα μεταξύ Vista Chino και Queens Of The Stone Age ναι μεν πραγματοποιήθηκε εν αγνοία τους, δεν έβγαλε όμως νικητή. Τα "Peace" και "...Like Clockwork" ακούστηκαν ως όφειλαν μέχρι την ώρα που έκανε την εμφάνισή του ο δίσκος μιας νέας γενιάς. Το "Earth Rocker" ήρθε για να μείνει και να ξεκολλήσει όλους εκείνους που είχαν βαλτώσει με το φαινόμενο Clutch. Δεν είναι πλέον «η φάση» και τα «αούα» των άσχετων που παρείσφρησαν, είναι η αναγνώριση της ολοκληρωτικής φύσης της μπάντας.

Cult Of Luna - "Passing Through" (video)

Sons Of Kyuss

Δεν είναι δα και μυστικό πως το καθαρόαιμο stoner rock έχει ψοφήσει αφού πρώτα γέννησε ψυχεδελικά και heavy rock μπάσταρδα. Οι ανασκοπήσεις των προηγούμενων χρόνων, δεν είχαν υλικό -κυρίως ποιοτικό- να αναλύσουν και να σου που φέτος κάτι σάλεψε στον ορίζοντα. Αν υπάρχει ακόμα κάποιος που δεν αναγνωρίζει τον Jimi τον Hendrix ως τον πατέρα του stoner rock, οφείλει να ακούσει άμεσα το "From The Ages" των Earthless και το "Europie Tide" των Causa Sui. Αν πάλι επιθυμείτε να δείτε από κοντά μια άκρως συναυλιακή μπάντα που θα μας έρθει οσονούπω, μην παραλείψετε να ακούσετε το "The 5th Sun" των Monkey3 και ίσως βιώσουμε την έλλειψη βαρύτητας στο τέλος του Γενάρη, παρέα με τους Tuber.

Οι ψυχεδέλειες ανήκουν δικαιωματικά στον Craig Williamson και το "Transcendence" των Lamp Of The Universe που θα χαθεί κι αυτό στο raga σύμπαν του, καθότι δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμα από τα Soundcloud & Shazam των φίλων (;) της μουσικής. Αντιθέτως, οι Naam έχουν το προνόμιο να μην κατάγονται από την Νέα Ζηλανδία και σε συνδυασμό με το εξαιρετικό "Vow" θα επισκεφθούν την Ελλάδα (αύριο) να μας ψυχαγωγήσουν με Pink Floyd και space καταστάσεις. Επισκέψεις, που όσο πάει κι αυξάνονται έπειτα από την ανακοίνωση της συναυλίας των Σουηδών Truckfighters, που ως μια πρώτη γεύση από το νέο τους δίσκο κυκλοφόρησαν το EP "The Chairman". Αν η εμφάνισή τους είναι παραπλήσια με την πρώτη που έδωσαν, θα περάσουμε κάτι παραπάνω από καλά.

Οι Mammatus επανέκαμψαν με το "Heady Mental", αλλά με τέτοια προώθηση θα το ακούσουν μόνο συγγενείς και φίλοι. Κρίμα, που δεν καταλογίζουμε στους Αργεντίνους Dragonauta και το "Omega Pentagram" μήτε και στο "Awesome Science" των Humanfly, που καλώς μας απασχόλησαν. Οι Follakzoid αν και χτύπησαν στην αρχή της χρονιάς με το "II", δεν χάθηκαν στην πληθώρα των κυκλοφοριών και το φθινόπωρο έκαναν το μακρύ ταξίδι Χιλή-Ελλάδα να φαντάζει ως ένα τσιγάρο δρόμος. Που ήσασταν εσείς; Ξέρουμε, χαζεύατε κανά μισάωρο το εξώφυλλο του "Blood Drive" των ASG προτού αποφασίστε να πατήστε το play. Malleus ρε, και δεν σας κακολογώ.

Μερακλήδες της χρονιάς πρέπει να θεωρούνται οι Καναδοί Shooting Guns μιας και το "Brotherhood Of The Ram" κυκλοφόρησε σε 90άρα κασέτα περιορισμένων κομματιών, συμπεριλαμβάνοντας στην άλλη της πλευρά τον προηγούμενο δίσκο τους. Από μεράκι την βρήκε και ο Ed Mundell, πρώην μουσικός σύντροφος του Wyndorf και το ομότιτλο άλμπουμ των The Ultra Electric Mega Galactic μαρτυρά τους λόγους αποχώρησής του από τους Monster Magnet.

Μιας και μιλάμε για μεράκι, η Small Stone Records συνεχίζει να βαδίζει τον δικό της μοναχικό (;) δρόμο με τους Sasquatch και το "IV" που δεν εντυπωσίασε, το δίδυμο αδελφάκι όμως των Orange Goblin που ακούει στο όνομα Miss Lava, έκανε περήφανο τον Ben Ward με το "Red Supergiant". Περηφάνεια λογικά θα αισθανθεί και ο Steve Harris, όταν με το καλό ακούσει την διασκευή του "Wrathchild" από τους Isaak όπου και απονέμεται ο καλύτερος τίτλος δίσκου της χρονιάς. "The Longer The Beard, The Harder The Sound" και οι Ιταλοί είναι ικανοί να μας έρθουν για live μόνο και μόνο γι' αυτό. Το grudge-άδικο "Be My Guide" των Mars Red Sky, είναι από εκείνα τα EP που διατηρούν στην όποια επιφάνεια συγκροτήματα μικρού βεληνεκούς, μέχρι την επόμενη ολοκληρωμένη δουλειά τους, όπως ακριβώς και οι Serpent Throne που παρόλη την ποιότητα του οργανικού "Brother Lucifer" και την Call Of Duty αισθητική στο εξώφυλλο, δεν φαντάζουν ικανοί παράγοντες να προσελκύσουν μεγαλύτερο μέρος οπαδών στις τάξεις τους.

Δεν ξέρουμε αν είναι μικρή η πίτα και πολλά τα μερίδια, σίγουρα όμως πολλοί θα μείνουν στο τωρινό τους status. Καλή ώρα οι Ιάπωνες Acid Mothers Temple που έχουν μια κάποια δημοφιλία στους underground κύκλους, δύσκολα θα αλλάξουν επίπεδο. Αναρωτηθείτε για παράδειγμα πόσοι γνώριζαν την φετινή τους κυκλοφορία "Black Magic Satori" ως Acid Mothers Temple & Space Paranoid και θα αντιληφθείτε πως θα είναι τα ίδια 100-150 άτομα που θα δώσουν το παρόν σε κάποιο τους live στην Ελλάδα. Ίδια τύχη και για τους Aqua Nebula Oscillator που ακούστηκαν για πρώτη φορά ελέω του split με τους Kadavar, λίγοι θα ασχοληθούν όμως με το "Spiritus Mundi", όπως και με το "Hymn To Pan" των Obelyskkh αν και τους αξίζουν περισσότερα μιας κι απευθύνονται σε ευρύτερο ακροατήριο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι Beehoover που ναι μεν μετρούν δώδεκα χρόνια ύπαρξης, αμφιβάλλουμε όμως αν το "The Devil And His Footmen" τύχει μεγαλύτερης αναγνώρισης από το ομολογουμένως απολαυστικό ομώνυμο άλμπουμ των Manthra Dei.

Truckfighters - "The Chairman" (video)

Children Of The Grave

Χωρίς να γίνεται ο χαμός των προηγούμενων ετών στα σκοτεινά και βραδυκίνητα μονοπάτια του doom, είχαμε παρ' όλα αυτά μερικές τρομερά αξιόλογες κυκλοφορίες με πρώτη και καλύτερη την αδιανόητη δισκάρα των εκπληκτικών SubRosa. Το "More Constant Than The Gods" είναι ένα μεγαλοπρεπές έπος και αυτή η όμορφη παρέα γυναικών (και δύο αντρών) μας τρέλανε για τα καλά. Μένοντας στα γυναικεία φωνητικά, οι Windhand φαίνεται ότι δεν αποτελούν κανένα πυροτέχνημα αφού το "Soma" ήταν εξαιρετικό αν και δεν είχε το σοκ του -προ διετίας- ντεμπούτου, ενώ και οι Uzala, με το "Tales Of Blood & Fire" όλο γυροφέρνουν την τελειότητα αλλά ακόμα αδυνατούν να την ακουμπήσουν.

Οι Άγγλοι Moss πέταξαν στα σκουπίδια τα sludge / drone στοιχεία των προηγούμενων δίσκων τους (ό,τι καλύτερο είχαν να επιδείξουν δηλαδή) και μας παρουσίασαν το "Horrible Night", έναν παραδοσιακό doom δίσκο ο οποίος όμως έμεινε στα ρηχά. Οι Saturnalia Temple μας παρουσίασαν το στοιχειωτικό και τελετουργικό EP "Impossibilum", το οποίο κατάφερε μονάχα να αυξήσει τις προσδοκίες για το επερχόμενο full length τους και οι Archon συνεχίζουν στα ίδια υγρά και σκοτεινά καταγώγια του προ τριετίας "Ruins At Dusk", με το πολύ δυνατό αλλά κατώτερο "Ouroboros Collapsing".

Το πλήρως ψηφιοποιημένο death / doom των Hanging Garden είχε μία-δύο όμορφες στιγμές αλλά από εκεί και πέρα το "At Every Door" ήταν πολύ κακό. Λίγο καλύτερα τα πήγαν οι The Fall Of Every Season με το μελωδικό death / doom του "Amends", αλλά οι Coffins ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστικοί με το λασπώδες και σάπιο "The Fleshland" έστω κι αν οι ομοιότητες με Asphyx έβγαζαν μάτι. Σε funeral doom ηχοτόπια, δεν ξέρουμε αν έπεσε ξηρασία ή απλά εμείς δεν έτυχε να ακούσουμε κάτι παραπάνω, αλλά πραγματικά οι μόνες κυκλοφορίες που έπιασαν την προσοχή μας ήταν το πολύ καλό και ελπιδοφόρο ντεμπούτο, "Tempest" των Lycus και το επίσης πολύ καλό, βαρύ κι ασήκωτο, "L' Etre Et Nausee" των Γάλλων Ataraxie.

Στο drone doom ζήτημα είναι να βρίσκουμε δυο-τρεις κυκλοφορίες τον χρόνο που να χρίζουν προσοχής, φέτος βρήκαμε μόνο το "Perigaea Antahkarana" των Wolvserpent, των οποίων οι ambient αναφορές και το δέσιμο των επιληπτικά επαναλαμβανόμενων κιθαριστικών θεμάτων με τα απόκοσμα φωνητικά μας προκάλεσαν έναν πρωτόγνωρο τρόμο.

Ανάμεσα στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, βρίσκεται εύκολα το ομώνυμο ντεμπούτο των Goatess του Chritus των Lord Vicar (και πρώην Saint Vitus, Terra Firma και Count Raven) με τη heavy rock μαγκιά του, ενώ το ίδιο δεν ισχύει και για το τρόπον τινά super group των Lumbar των Aaron Edge, Tad Doyle και Mike Scheidt, αφού το "The First And Last Days Of Unwelcome" ήταν ένα αποτυχημένο και χωρίς νόημα πείραμα. Η Γερμανία ξέρει από καλό παραδοσιακό doom και τα "Cold River" και "Icarus" των Mountain Witch και Wheel αντίστοιχα, μας προσέφεραν μερικές όμορφες Sabbath-ικές κι άλλοτε λυρικές στιγμές. Τέλος, το ομότιτλο ντεμπούτο των Avatarium, του «πολύ» Leif Edling (Candlemass και ένα σκασμό ακόμα μπάντες) και Marcus Jidell (Evergrey, Royal Hunt), έφεραν το επικό ξανά μπροστά από το doom με μπόλικες ψυχεδελικές πινελιές, δημιουργώντας τελικά ένα πολύ καλό δίσκο.

Goatess - "Full Moon At Noon" (video)

In A Sludge Swamp

Το 2013 δεν μας επιφύλαξε κάτι συγκλονιστικό για το sludge, παρ' όλα αυτά είχαμε αρκετές αξιόλογες κυκλοφορίες αν και ελάχιστες από δαύτες αναμένεται να συνεχίσουν να παίζουν για πολύ καιρό ακόμα. Ίσως το καλύτερο sludge πράγμα που ακούσαμε μέσα στο έτος να ήταν το θεοσκότεινο, κατάμαυρο και μοχθηρό "Vilagvege" των Rorcal, οι οποίοι μπήκαν σε τόσο δύστροπα black metal μονοπάτια που προκάλεσαν σοκ. Πολύ κοντά τους οι Jucifer με τον μεγαλειώδη και τιτάνιο φόρο τιμής τους στη Ρωσία, "There Is No Land Beyond The Volga", ενώ αν και το πήραμε μυρωδιά τελευταία στιγμή το "Rites Of Separation" των Agrimonia είναι ένα εκπληκτικό έπος γεμάτο ευφάνταστες στιγμές ατμοσφαιρικού sludge, ασήκωτων doom θεμάτων, μελωδικής death μαγείας και black metal τραχύτητας.

Οι Zozobra του ευφυή Caleb Scofield (Cave In, Old Man Gloom) έκαναν και πάλι το θαύμα τους με το μοντέρνο sludge / post-hardcore του "Savage Masters" αλλά τα 15 λεπτά του ήταν πολύ λίγα αφήνοντας μας τελικά με το πουλί στο χέρι. Οι Doomriders συνεχίζουν να συναρπάζουν με το hardcore sludge τους, αν και το "Grand Blood" έμεινε πολύ μακριά από τους προκατόχους τους, ενώ οι Hierophant συνεχίζουν να εξελίσσουν τον ήχο τους και μας έκαναν να γουστάρουμε ξανά με το "Great Mother: Holy Monster" και τον punk / crust βαλτώδη ήχο του.

Οι παράφρονες The Body επέστρεψαν τη χρονιά αυτή με διπλό χτύπημα, αρχικά με το EP "Master, We Perish" και αργότερα με το "Christ, Redeemeres", τα οποία αμφότερα ήταν πολύ καλά και σαφώς πιο άμεσα από ό,τι είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα. Οι Great Falls ξύπνησαν αναμνήσεις με τον ευθυτενή hydrahead ήχο τους και το φανταστικό mathcore / sludge του "Accidents Grotesque" και, στο ίδιο ύφος, κινήθηκαν και οι The Psyke Project με το πολύ θυμωμένο "Guillotine". Μένοντας στις γρήγορες -για τα δεδομένα του sludge- ταχύτητες, μας πώρωσε απίστευτα το "Opium Morals" των Seven Sisters Of Sleep από τους οποίους περιμένω πολλά μεγάλα πράγματα στο μέλλον, ενώ και το ντεμπούτο των Armed For Apocalypse, "The Road Will End", ξεχείλιζε μίσος χωρίς όμως να προσφέρει και κάτι καινούριο. Το επίσης ντεμπούτο, "Summon The Faithless" των Lord Dying, αν και ούτε αυτό μας συγκίνησε, είχε μια τσαχπινιά a la High On Fire που άξιζε τελικά τις ακροάσεις που πήρε και τους περιμένουμε και στη συναυλία με τους Red Fang τον Φλεβάρη να μας ταρακουνήσουν.

Το noise ξύσιμο που έπεσε στα "Scorn" και "Scratch 'N Sniff", των Primitive Man και Stone Titan αντίστοιχα, ήταν αρκούντως απολαυστικό, αφήνοντας μπόλικες ελπίδες για το μέλλον, ενώ και το "Cosmic Child" των New Keepers Of The Water Towers μπόλιασε όμορφα τις progressive καταβολές τους στο sludge βούρκο, βγάζοντας κάτι το ιδιαίτερο. Οι ατμόσφαιρες των Obscure Sphinx στο "Void Mother" ήταν όσο ψυχοπλακωτικές χρειάζεται ενώ και οι We Dream Alone με το "Endure" μας πώρωσαν για τα καλά.

Το «τσούγκα-τσούγκα» sludge του "Bloodlines" των Howl, μας χάρισε μερικές ωραίες στιγμές αλλά από εκεί και πέρα τίποτα το ιδιαίτερο, ενώ τη φάση του είχε για λίγο το "Concrete Sustain" των Batillus, οι οποίοι για κάποιο λόγο, ενώ φαίνεται να το έχουν, πάντα νιώθω σαν να μου λείπει αυτό το κάτι που θα με κάνει να χάσω το μυαλό μου. Σε αυτόν τον τομέα από την άλλη δεν δυσκολεύονται ιδιαίτερα οι θεοί Φινλανδοί Fleshpress του Mikko Aspa, οι οποία κυκλοφόρησαν άλλο ένα αδιανόητο -αν και μερικώς άνισο- έπος ("Tearing Skyholes") με εκκωφαντικές ατμόσφαιρες και tremolo picking μεθυστικά περάσματα.

Οι Νορβηγοί τρελάρες Arabrot μπόλιασαν το παρανοϊκό noise rock τους στο αδυσώπητο sludge των Amenra, οι Fister κυκλοφόρησαν άλλο ένα σκληροτράχηλο και μηδενιστικό διαμαντάκι ("Gemini"), οι Northless με το "World Keeps Sinking" κυκλοφόρησαν άλλο ένα θηριώδες και δυσοίωνο κτήνος χωρίς όμως κάτι το εξαιρετικό και οι grind ήρωες Pig Destroyer θυμήθηκαν τις εποχές του "Natasha" κυκλοφορώντας το EP "Mass & Volume" φόρο τιμής στον προσφάτως αποθανόντα Pat Egan (επί χρόνια στέλεχος της Relapse).

Τέλος, είχαμε και πολύ καλά split, με πρώτο και καλύτερο το "Reflection Of The Negative" των Cough και Windhand, με τους Cough ειδικά να εντυπωσιάζουν με το τραχύ και ξεροκέφαλο, πρωτόγονο sludge τους. Δύναμη κλασικά από τους Bongripper και Conan με τον 12" δίσκο τους με τρομερές στιγμές αν και δεν πλησίασαν την ποιότητα των studio δίσκων τους, ενώ τεράστια έκπληξη μας προκάλεσε η επαναδραστηριοποίηση των Noothgrush, οι οποίοι συνέπραξαν εντυπωσιακά με τους Γιαπωνέζους Coffins (στον δεύτερη δουλειά των τελευταίων για φέτος μετά το "The Fleshland").

Agrimonia - "The Battle Fought" (video)

Thinking Man's Metal

Κάποιοι, αν όχι όλοι από τους παρακάτω, θα αναφερθούν και στην post pock ανασκόπηση μιας και βρίσκονται, όχι με το ένα πόδι στον τάφο, αλλά κάπου ενδιάμεσα μεταξύ αυτής και λοιπών πειραματικών παρακλαδιών και sludge ή doom metal ακραίων εμπνεύσεων. Αναφερόμαστε σε πιο ατμοσφαιρικά παρακλάδια των λασπωμένων doom και sludge μουσικών και παρουσιάζουμε ένα είδος που είναι ζωντανό και χαρίζει μουσικές που εκφράζουν ανοιχτόμυαλους ακροατές και μοντέρνες συνειδήσεις.

Πρώτοι και καλύτεροι οι Year Of No Light που τρομάζουν με το υπέροχο "Tocsin". Πολύ κοντά και με industrial αέρα έρχονται οι Α Storm Of Light, οι οποίοι εξέλιξαν τον ήχο τους και μας έδωσαν έναν εκπληκτικό δίσκο να ακούμε για χρόνια. Ένα από τα πιο αρρωστημένα άλμπουμ ανήκει στους Terra Tenebrosa, καθώς χαρίζουν ένα από τα πιο προοδευτικά άλμπουμ του είδους. Επιβάλλεται να αναφέρουμε Mouth Of The Architect, Pelican, Steak Number Eight και Rosetta, καθώς το μοντέρνο και ατμοσφαιρικό sludge metal τους ξεχωρίζει εδώ και χρόνια και φέτος κάθονται άνετα δίπλα σε Cult Of Luna και The Ocean για πλάκα.

Μετά από αυτά πως να μην μιλήσουμε για τους Intronaut που μπλέκουν ιδανικά progressive με sludge και post ιδέες. Στην συνέχεια, απεγνωσμένες ατμόσφαιρες μας χάρισαν φέτος οι Altaar, οι Locrian και οι Fleshpress. Με περισσότερες black ιδέες μας άφησαν οι Inter Arma και οι Celeste. Για να παρουσιάσουν ίσως το πιο noise ατμοσφαιρικό φετινό sludge οι Morne. Οι φωνές των The Black Heart Rebellion και το μπόλιασμα πολλών διαφορετικών ειδών των Light Bearer άφησαν μπλεγμένες εντυπώσεις.

Τέλος, να εξυμνήσουμε την πιο σκληρά όμορφη και ατμοσφαιρική κυκλοφορία, που φλερτάρει επίσημα με το post-rock αλλά δεν θα φύγει ποτέ από την καρδιά κανενός sludge, doom και hardcore φίλου. Μιλάμε για την δισκάρα "Memorial" των Russian Circles, που θα μείνει ψηλά, πολύ ψηλά στις λίστες μας. Όπως και η Chelsea Wolfe...

Celeste - "Laissé Pour Compte Comme Un Bâtard" (video)

Sulfur Giants

Το "Behind The Mountains" των Brutus είναι με διαφορά το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ της heavy rock σκηνής που ακούγεται κορεσμένη έπειτα από στιγμές δόξας. Αρκετοί έκαναν κωλοτούμπα και το γύρισαν σε King Diamond αισθητική φθονώντας την επιτυχία των In Solitude, που με την σειρά τους την έκαναν με ελαφρά από τον διαφαινόμενο πανζουρλισμό. Οι Ghost με το "Infestissumam" προώθησαν την pop καταγωγή τους μεγαλώνοντας ακόμα πιο πολύ την ψαλίδα φίλων και οχτρών, οπότε μείναμε με το "The Mouths Of Madness" των Orchid που πασχίζουν ακόμα να πείσουν ότι δεν είναι κλώνοι των Black Sabbath. Αν ασπαστείτε την φύση σας, θα ασπαστούν και περισσότεροι την μουσική σας. Simple as that.

Οι Kadavar δικαίωσαν τους εαυτούς τους με το "Abra Kadavar" κι απογοήτευσαν τα κοράκια που περίμεναν στην γωνία για τυχόν αλλαγή στον ήχο τους, λόγω της δισκογραφικής τους εταιρείας. Οι Δανοί Fuzz Manta ξεκόλλησαν επιτέλους με το "The Stonewolf" και πλέον λογίζονται ως καρδιοκατακτητές (ναι, δείτε την), όπως ξεκόλλησαν και οι Bloody Hammers με το "Spiritual Relics" και παρουσίασαν την ιδανική μίξη doom / goth rock, έχοντας ως οδηγό την καταπληκτική φωνή του Anders Manga.

Οι πρωτάρηδες Demon Eye παραδέχθηκαν μόνο την αγάπη που τρέφουν στους Deep Purple μέσω του ονόματός τους, μιας και η μουσική τους έχει περισσότερα κοινά με τους από πάνω, οι Desert Storm πραγματοποίησαν αιφνιδιαστικό έλεγχο για την ποσότητα αλκοόλ στα ούρα μας και το "Horizontal Life" μας δικαίωσε αμφότερους. Party time. Στον δεύτερο δίσκο τους, οι Brimstone Coven μπορεί να μην συνέχισαν το τζαμάρισμα του προκατόχου του, συνέθεσαν όμως καλή μουσική που κάλλιστα χαρακτηρίζεται ως proto-doom φέρνοντας στο νου τους Buffalo, μόνο που οι Αυστραλοί είχαν ένα φοβερό δίδυμο στα φωνητικά. Η είσοδος της χρονιάς ανήκει στους Σουηδούς Nocturnal με τον ομότιτλο δίσκο τους, έχοντας αναπτυγμένη σε υψηλό βαθμό την αίσθηση του σκανδιναβικού groove με τις ευλογίες των 70s.

Παραμένοντας σε σκανδιναβικά χωράφια, οι Gudars Skymming τίμησαν και με το παραπάνω τόσο την εμπιστοσύνη της Transubstans Records, όσο και τις Abramis Brama επιρροές τους με το "Hoj Era Glas", το δεύτερο ομώνυμο EP των Lokvargen θύμισε παλιές πρόσφατες καλές εποχές με μπλουζάκια των Svarte Pan και οι Magnolia με το "Tank Sjalv" έφεραν και πάλι στο προσκήνιο το περσινό μας #1. Κι όλοι αυτοί άκλαφτοι θα πάνε, δεν έχει να κάνει όμως, όπως δεν έχει καμία σημασία πως οι Old Man's Will κυκλοφόρησαν το καλύτερο heavy / rock / blues ντεμπούτο δίσκο στην επικράτειά τους, προσπερνώντας μάλιστα και την άξια επιστροφή των Spiritual Beggars. To "Earth Blues" τούς έφερε ξανά στην επιφάνεια, μένει μόνο να πατήσουν πάνω σ' αυτό για την συνέχεια μιας και ο εντόπιος ανταγωνισμός φαντάζει έντονος, έπειτα κι από το ντεμπούτο των Vidunder.

Δεν λογίζεται όμως ανασκόπηση χωρίς πόνο από τον Νότο κι ευτυχώς γι' αυτό φρόντισαν οι Iron Tongue με το "Ever After" από τον δίσκο τους "The Dogs Have Barked, The Birds Have Flown". Μια από τις καλύτερες συνθέσεις της χρονιάς, βρίσκεται σε ένα πολλά υποσχόμενο άλμπουμ. Υποσχόμενη είναι και η ηχητική αλλαγή των Sahg στο "Delusions Of Grandeur", καθότι η Mastodon-ική επίδραση σε συνδυασμό με τις Audrey Horne φωνητικές μελωδίες, μόνο παράταιρες δεν ακούγονται. Για το finale, οι Blood Ceremony μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, έχοντας όμως το ένα μάτι ανοιχτό μιας και η Emily Kopplin με τους Mount Salem κυκλοφόρησαν το "Endless" και μόνο ατελείωτο δεν ακούγεται το ταλέντο τους.

Nocturnal - "One Of A Kind" (video)

Buried In Α Grave

Χαϊδεύοντας το φτυάρι μας, πρώτο και καλύτερο θα γονατίσουμε τον κύριο Broadrick που από τα συνηθισμένα του drone, doom, sludge μονοπάτια, προσπάθησε να το πάει προς post-rock μαγείες, αλλά έμεινε με μην πούμε τι στο χέρι και οι Jesu με τον πιο αδιάφορο δίσκο στην δισκογραφία τους.

Οι Blindead που με τις πρώτες τους δουλειές μας άφησαν με ανοιχτό το στόμα, φέτος αποφάσισαν να το ελαφρύνουν εξίσου και μας ξενέρωσαν εντυπωσιακά. Λόγια δεν βρίσκουμε για τους Howl, καθώς με το "Bloodlines" δεν κατάφεραν να ανέβουν ούτε μισό σκαλοπάτι παραπάνω από το παρελθόν τους και οι Devil μας κέρασαν μια διαολεμένη πατάτα που επίσης δεν μπόρεσε να υπερβεί των προσδοκιών του demo τους (ακόμα ρε σεις;)

Στην ίδια μοίρα και η μπάντα της Jex Thoth, που δύσκολα θα διώξει από πάνω της το βάρος του υπέροχου ντεμπούτου, παρόλη την ρίγη του "The Places You Walk". Κάτι είχε φέτος και ο βορράς, αφού Noctum και Seremonia απογοήτευσαν με τις προσπάθειες τους. Οι πρώτοι το έβαλαν στα πόδια από τις Witchcraft καταβολές τους και οι δε, συνέχισαν το αποτυ(χυμμένο) wannabe σερί τους.

Στην συνέχεια, να θυμηθούμε ότι μαζί με την διάλυση τους οι The Devil's Blood κυκλοφόρησαν και τον χειρότερο -δυστυχώς- δίσκο τους και μας άφησαν με ανάμικτες εντυπώσεις και σκέψεις, καθότι περισσεύματα του demo. Κλείνοντας και σταματώντας να σας μιζερεύουμε άλλο, άξιο θαψίματος είναι και το "Adversarial" των Black Pyramid που απέδειξε την δύναμη του ενός (call him Andy Beresky). Σχημάτισε εκ νέου τους Palace In Thunderland ρε γίγαντα και χάρισέ μας επίσημα ένα "Black Totem Pole".

Jex Thoth - "The Places You Walk" (video)

Local Dopes To Infinity

Πόσο πιο σημαντικό ή προβεβλημένο είναι ένα video clip τραγουδιού της περασμένης χρονιάς από μια φετινή κυκλοφορία; Δεν τα μπορούμε τα διλήμματα, οπότε αποφασίστε εσείς... Τα καμάρια μας δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο και φέτος, μόνο κάτι γκρινιάρηδες σαν του λόγου μας. Το "Soulship" των Agnes Vein με την σκατοψυχιά του είναι από τα κορυφαία του είδους, όπως και το "Never" των Universe217. Μας αρκεί; Όχι. Όταν αυτές οι μπάντες δεν τυγχάνουν έστω και μικρής διεθνούς αναγνώρισης, αυτή που τους αναλογεί κι όχι κάτι παραπάνω, τότε κάτι δεν κάνουμε καλά. Μπορεί να μην είναι αυτοσκοπός τους και το σεβόμεθα, δεν παύει όμως να είναι ένα είδος εξέλιξης.

Και μην μας πείτε πως έχει να κάνει με το είδος της μουσικής. Το "Swampires" των Potergeist που είναι τίγκα σε groove και hit, νομίζετε θα ακουστεί παραέξω αν δεν βάλουν οι ίδιοι το χεράκι τους; Μαζεύτε κομπόδεμα και αλωνίστε τις τρύπες τη Ευρώπης και τα κατσικοχώρια της Ελλάδας. Ο παλιός, παραδοσιακός τρόπος είναι και ο ενδεδειγμένος χρόνια τώρα. Αρκεί στους Lucky Funeral η αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης στο "Find Your Soul In Beautiful Lunatics"; Εμάς μας φτάνει και μας περισσεύει, πόσοι όμως θα το θυμόμαστε σε δυο χρόνια αν δεν μας το θυμίζουν οι ίδιοι με τα live τους;

Το μεράκι των Omega Monolith όπως αυτό αποτυπώθηκε στο "Black Campaign", δεν είναι κρίμα κι άδικο να πάει χαμένο; Αν πρέπει να ζούμε με τις στιγμές μιας ζωής κι όχι με τα highlights αυτής, θα αναπολούμε το split Mass Culure / Fields Of Locust, τα like στην επερχόμενη κριτική μας για το καταπληκτικά μπασταρδεμένο "Victimology" των Earth Of Distrust, την -εντός των τειχών- all star σύμπραξη μουσικών στο "Finally Tuned Machine" των Lunatic Medlar και την εξαιρετική, οργανική και άκρως ψυχεδελική μουσική πρόταση των Σερρών με το "Desert Overcrowded" των Tuber. Και ναι, το "Last Drop" τους κοντράρει στα ίσα το "Hope" των Potergeist για την πρωτιά στον off the record διαγωνισμό μας.

Δεν πάει έτσι όμως. Τα εγχώρια παραδείγματα μπορεί να μην είναι πολλά, είναι όμως εξόφθαλμα. Το ζητούμενο δεν είναι να γίνεις ένας άλλος αστέρας του NBA, αλλά ρε φίλοι τόσοι άμπαλοι ξεκινούν βασική πεντάδα εκεί, γιατί όχι κι εσείς; Μεγάλη και καλοπροαίρετη κουβέντα που ίσως να σηκώνει ένα ελληνικό "Such Hawks Such Sounds" στην κλίμακα που μας αναλογεί βεβαίως. Σε αναμονή λοιπόν για τους νέους δίσκους από Planet Of Zeus και 1000mods, αλλά και από τους σπόρους που φεύγουν από την demo ζωή και πάνε σε μεγαλύτερα χωράφια.

Nightstalker - "Children Of The Sun" (video)

In Beard Αnd Beer We Τrust

Δόξα τους μουσάτους με την ψαλίδα, εφέτος παράπονο δεν είχαμε! Είδαμε πολλούς από δαύτους και καταναλώσαμε ουκ ολίγα λίτρα μπύρας. Μπορεί να μας τα χάλασαν οι Witchcraft που τόσο πολύ θέλαμε να δούμε, αλλά όταν έχεις να θυμάσαι την σκατόφατσα του κυρίου Fallon στα υπέροχα live των Clutch στην χώρα μας, δεν σε νοιάζει τίποτα.

Κοντά σ' αυτούς και με περίσσεια αγάπη από το κοινό, έρχονται και οι Red Fang που σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη μας έλουσαν με μπύρα για τα καλά. Μιας και λέμε για μπύρα, πως να ξεχάσουμε τους ύπερ-ορεξάτους Orange Goblin που δεν κωλώνουν πουθενά και τους ιδιαίτερους Karma To Burn οι οποίοι μας τιμούν συχνά πυκνά τελευταία και μας αφήνουν μόνιμα με πόνους στο σβέρκο και τα πλευρά από το ξύλο!

Από την άλλη, περνώντας σε πιο λασπωμένες καταστάσεις άξιο να θυμηθούμε είναι το live μιας μαγικής sludge τριάδας, Suma, Sadhus, Gomgoma, που μάτωσε αυτιά και τους μονολιθικούς Switchblade που παρέα με την έκπληξη Omega Monolith βρώμισαν για τα καλά το σανίδι. Στον ίδιο ήχο με τα παραπάνω έρχεται να κολλήσει το μεγαλοπρεπές και άκρως πωρωτικό live των Jucifer. Για τους The Ocean τα λόγια περισσεύουν αφού κάθε φορά είναι και καλύτεροι και πάντα πρωτοπορούν.

Παρακάτω, να θυμίσουμε ότι σε πολλούς έλειψε η αλητεία που μας είχαν συνηθίσει οι Ζητιάνοι μιας και το live των Spiritual Beggars δεν κατάφερε να φτάσει παλιότερες εμφανίσεις τους. Από την άλλη, ο απέθαντος Pentagram έδειξε μαγκιά και αρχίδια και δεν άφησε χώρο για καμιά αμφισβήτηση καθότι σαγηνευτικός. Να μην ξεχάσουμε τους φοβερούς Graveyard που μετά από την εμφάνιση τους μόνο κερδισμένοι σε συμπάθειες και φίλους έφυγαν και τους δικούς μας Nightstalker που και φέτος τους είδαμε πολλές φορές και μας χάρισαν κλασικά την ίδια χαρά και ευχαρίστηση που δίνουν πάντα. Πάντα τέτοια! Γεμάτα και σκονισμένα live από μουσάτους και αλκοολικούς τύπους. Να μας θυμίζουν τι πάει να πει rock 'n' roll και πόσο ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας αυτοί οι λασπωμένοι, βραχνοί και ηλιόλουστοι ήχοι.

Demon Cleaning

Ναι ok, το heavy rock κυριάρχησε φέτος κι αν νομίζετε πως θα κάνουμε συγκλονιστικό επίλογο με φανφάρες είστε γελασμένοι. Η τριάδα σας παραπέμπει στις underground κυκλοφορίες της χρονιάς που θα παρουσιαστούν σε λίγες ημέρες, γιατί εκεί υπάρχει καλά φυλαγμένο -μέχρι νεωτέρας- το ζουμί της μουσικής που αγαπάμε. Πώς το λένε οι σπουδαγμένοι bar tenders; One for the road; Άει γεια σας...

The Ravenna Arsenal - "The Sun" (video)