Rocking Raccoon - Χαρ Χαρ Χαρ

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 28/05/2012 @ 11:30
Αποψάρα 46

Μία από αυτές τις εβδομάδες λοιπόν. Ή δεν ερεύνησα αρκετά ή δεν συνέβη τίποτα. Και όπως τείνω να κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις, θα βουτήξω στο αρχείο μου και ό,τι βρω.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τη Marshall. Πριν κάποιες εβδομάδες μας άφησε ο Jim Marshall και πήγε να πάρει τα ηνία του ήχου στο great gig in the sky (sic). Αναμφισβήτητο είναι το legacy (γιατί η κληρονομιά δεν είναι αρκετά δυνατή λέξη) που αφήνει πίσω. Το εικόνικο ντεμικαλλιγραφικό του λόγκο έχει δώσει το ουμφ σε σχεδόν κάθε rock συναυλία από το εξηντατόσο και μετά, και είναι μάλλον ταυτόσημο με οποιοδήποτε υπάρχον γραφικό και κλισέ σύμβολο της rock κουλτούρας, είτε αυτό είναι τα κερατάκια είτε η μπούκλα και το καπέλο του Slash. Έφυγε όμως στα 88 του, γεμάτη ζωή, δε μπορείς να πεις. Τελοσπάντων. Η εταιρεία του όμως, που απ' ότι φαντάζομαι δεν την διαχειριζόταν ο ίδιος τα τελευταία χρόνια, επεκτείνεται ολοένα και σε περισσότερες αγορές. Πρώτο τους σχετικά καινούργιο εγχείρημα ήταν τα ακούστικα που είχαν λανσάρει πριν περίπου δύο χρόνια.



Προσωπικά πιστεύω πως είναι ίσως ένα από τα πιο κουλ αξεσουάρ που μπορεί να έχει κανείς. Πάντα, τεράστιο ατού της Marshall ήταν το λιτό και απέριττο design που χαρακτήριζε τα προϊόντα της. Καλές οι τσαχπινιές της Orange ή δεν ξέρω και γω τι, αλλά η sleak μαυρίλα με το χρυσαφάκι της Marshall πάντα θα ήταν ένα βήμα μπροστά. Το ίδιο ακριβώς μοτίβο και νοοτροπία πέρασαν και στα ακουστικά τους. Διαβάζω τι έχω γράψει και θα 'λεγε κανείς πως είμαι ένα προσπέκτους, αλλά τι να κάνω που όντως τα αγαπώ. Δεν τα 'χω, αλλά τα δοκίμασα, και είναι και εξαιρετικά βολικά πέρα από γαμημένα κουλ, και όταν πάρω την απόφαση να πουλήσω τα νεφρά μου, θα μπουν ψηλά στη λίστα με τις επικείμενες αγορές που θέλω να κάνω, παράλληλα με την αποπληρωμή του εισιτηρίου μου για το Download. Βγήκε σχετικά πρόσφατα και η νέα σειρά ακουστικών, εμπνευσμένη λέει από το κατράμι της black metal και ονομάζεται, διόλου ευφάνταστα, Pitch Black. Για το προμόσιο, βάψανε γκομενάκια με corpse paint και αυτό.



Δεν ξέρω ποιον νομίζουν πως κοροϊδεύουν με αυτά τα κόλπα, αλλά το μόνο που με νοιάζει είναι να κόψω αντίδραση των πιουρίστων, που μολύνουν οι χαρτογιακάδες το τίμιό τους μαυρομέταλλο με καμπάνιες διαφημιστικές και χαρτονομίσματα κολλαριστά. Το θέμα είναι πως τα θέλω και δέχομαι και δώρα. Τώρα εγώ, όμως, αλλού ήθελα να καταλήξω, που δεν είναι άλλο από το πιο καινούριο μέλος της οικογένειας Marshall που παρουσιάζεται μαεστρικά στο παρακάτω κλιπάκι.



Ειλικρινά δεν ξέρω πώς και γιατί δεν το 'χει σκεφτεί κάποιος πιο πριν αυτό το πράγμα. Είναι αυτό που θέλω στο σαλόνι μου. Δεν είναι κουζίνας. Όχι. Είναι για το σαλόνι μου. Γεμάτο μπύρες, χοιρομέρια και λοιπά αντρίκια. Θα το δείχνω στους φίλους μου και μαζί θα κάνουμε εκείνη τη διαφήμιση της Χάηνεκεν κλαίγοντας σα θύματα του μάρκετιν και του rock που είμαστε. Θα κατέχει μία περίοπτη θέση δίπλα από τον τριθέσιο καναπέ μου, κάτω από τις αφίσες Back To The Future ένα και δύο, έχοντας από δεξιά τη mansize χάρτινη φιγούρα της Arwen. Από πάνω του θα έχω την φωτογραφία μου που τζαμμάρω με τον Frusciante και τον Morello, που μαζί σαν τρίο δημιουργήσαμε τον πιο ευφάνταστο ήχο που άκουσε ποτέ άνθρωπος, τόσο μπροστά, που δεν περιγράφεται με λέξεις, μόνο με χρώματα. Δίπλα της θα έχω και φωτογραφία της μαμάς μου ντυμένης ήμο για κάποιες απόκριες περασμένες. Και αυτός είναι μονάχα ο ένας τοίχος του ιδανικού μου σαλονιού, αλλά ας αφήσω και τίποτα για επόμενες εβδομάδες που δε θα έχει συμβεί τίποτα.

Το άλλο που είχα βρει και συγκλόνισε το είναι μου, και αναφώνησα «ΩΠΑ, να το δείξω στον Πητ», ήταν για έναν τύπο που εντόπισε μετά από χρόνια (;) έρευνας την γέφυρα κάτω από την οποία βρισκόταν ο Kiedis των Peppers στο γνωστό χιτάκι τους. Χρησιμοποίησε ως κύριες πηγές την αυτοβιογραφία του Kiedis και μαρτυρίες άλλων ντόπιων Λοσαντζελιτών συμπρεζακίων του τότε Kiedis, για να μπορέσει να βάλει επιτέλους ένα τέλος στο αναπάντητο ερώτημα που ταλανίζει μία ολόκληρη γενιά ροκάδων, σχεδόν εφάμιλλη με εκείνο για το πού είναι κείνα τα σκαλοπάτια του Χέβεν. Ολόκληρη η συντακτική ομάδα του Rocking.gr, μα κυρίως εγώ που δεν είμαι ακριβώς συντάκτης, αλλά μία οντότητα που παρασιτεί εις βάρους του site, εύχεται ο κύριος Σμιθ, αυτός που βάσισε μεγάλο μέρος της ενήλικής του ζωής στην αναζήτηση αυτής της γέφυρας, να βρήκε επιτέλους εσωτερική γαλήνη και νιρβάνα, και αν του το επιτρέπει η ψυχολογική του ισορροπία και η διάθεσή του για περιπέτεια, να συνεχίσει να ασχολείται με εξίσου σοβαρά ζητήματα, όπως η αέναη αναζήτηση εκείνου του ασανσέρ στο οποίο συναντιόμαστε με τον Βαλάντη.



Αυτά. Λυπάμαι. Σας αφήνω με το μαγευτικό OST αυτού του κειμένου. Να πω πως χαίρομαι αρκετά που φέτος η Eurovision πέρασε τόσο στο ντούκου. Ποιός ήξερε πως έπρεπε η χώρα να φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να σοβαρευτούμε λίγο και πολιτισμικά.



Until next week,
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon

ps,

  • SHARE
  • TWEET