Rocking Raccoon - The Coon Is Missing

Από τον Μάνο Πατεράκη, 30/04/2012 @ 13:13
Αποψάρα 43,5

Αντ' αυτού.

Αγαπητό φανατικό κοινό του Rocking Racoon και φίλτατοι πολέμιοι -σε εσάς στηριζόμεθα κυρίως, να το ξέρετε- προτού προχωρήσω στις αερολογίες, κρυάδες και λοιπές φανφάρες με τις οποίες θα γεμίσω το κείμενο, να τονίσω ότι το original Raccoon δε δύναται να βρίσκεται κοντά σας αυτήν τη Δευτέρα λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Μην γκρινιάζετε αργόσχολοι, έχει και ζωή. Τι να κάνουμε. Με παρακάλεσε να καλύψω το κενό του και ντράπηκα να πω όχι. Έχοντας, λοιπόν, ανά χείρας την πολυσέλιδη ντιρεκτίβα των δισκογραφικών που τον σπονσοράρουν, θα ζήσω τη ζωή διάσημου αρθρογράφου, έστω και για μια ημέρα.

Καταρχάς, να αναλάβω τις ευθύνες μου. Κρύβομαι πίσω από το νέο για τον Wes Borland και τους Dream Theater. Εγώ ήμουν αυτός που έκρινε ότι άξιζε να βρίσκεται ανάμεσα στα νέα του Rocking.gr ούτως ώστε η ενημέρωση των αναγνωστών αυτού να είναι πλήρης... Κολοκύθια. Το ανέβασα καγχάζοντας, φωτισμένος υπό το μισερό πορτατίφ του γραφείου μου. Καθώς πάτησα το upload είπα «and now we play the waiting game». Και δικαιώθηκα. Αυτό που με εξίταρε περισσότερο είναι ότι παρόλο που οι εκφράσεις των μεταλλάδων ήταν είτε ταλιμπανίστικες είτε υπεράνω, από αυτές της αντίπερα όχθης (νου μεταλλάδες; γελάω και μόνο στην σκέψη, ας τους πούμε «λατέρνατιβς») υπήρξαν αρκετές που ακούγονταν ως η φωνή της λογικής. Μιλάω πάντα για το ύφος και τα εκφραστικά μέσα. Υπήρχαν οι πράες φωνές της λογικής, λοιπόν, που έλεγαν: «Εντάξει, υπερβάλλει ο Wes, αλλά δεν έχει και άδικο εδώ που τα λέμε». Ομιτζι και τρια λωλς λατέρνατίβς μου. Όπως και να ‘χει, είναι δύο πλευρές που έχουν βρει την αντικειμενικότητα, τους ζηλεύω και με διασκεδάζουν ταυτόχρονα. Ακόμα και αν διαφωνώ. Σπάνια με εκνευρίζουν οι απόψεις με τις οποίες διαφωνώ, κυρίως με εκνευρίζουν αυτές οι οποίες υποστηρίζουν ό,τι κι εγώ, αλλά με λάθος επιχειρήματα. Υπάρχουν πάντως και οι εξαιρέσεις… Για παράδειγμα όποιος χάρηκε με τον αποκλεισμό της Barcelona επειδή «παίζει σιχαμένο ποδόσφαιρο» αξίζει καρπαζιά στο λαιμό και ανάθεση υποχρεωτικής έκθεσης όπου θα εντοπίζει τις μουσικές διαφορές των Running Wild από δίσκο σε δίσκο. Όπως και να ‘χει, για να κλείνουμε το κεφάλαιο Borland, το Racoon τα έχει πει εδώ και καιρό εδώ. Μορφωθείτε.



Πολύ μίσος, έχθρα και σκληρές εκφράσεις, λοιπόν, στα δεκάδες αυτά σχόλια. Όταν τα τελείωσα χρειάστηκα μαξιλάρι αγάπης, γαλήνης και ομόνοιας να γύρω το κεφάλι μου. Δόξα τω Θεώ, βρέθηκε μπροστά μου το κατάλληλο blog. Boniverotica φίλοι μου. Bon Iver erotic stories. Μπείτε στον κόπο και διαβάστε το. Όλο. Όχι με υπόκρουση Bon Iver γιατί θα τους χαλάσει για εσάς. Εκτός αν ακούτε Dream Theater, οπότε no prob. Εμένα πάντως μου ξύπνησε την ευαίσθητη πλευρά, νιώθω κατάτι ικανότερος να ικανοποιήσω τις συναισθηματικές ανάγκες μια ευαίσθητης κοπελιάς. «My two favorite things are commitment and changing myself» που λέει και το ρομπότ/ιδανικός σύντροφος στο Futurama. Τον Bonny Bear, τον Justin Vernon ντε, τον αγαπάμε για τις πανέμορφες ατμόσφαιρες που δημιουργεί αλλά και για αυτό. Αγάπες, λελούδια και πράες καταστάσεις. Και δεν είναι ανάγκη να παίζεις cheesy μελωδικό indie για να βγάζεις την ευαίσθητη πλευρά σου. Η αγάπη μπορεί να φυτρώσει στα πιο περίεργα μέρη. Μπορείς πχ να παίζεις black metal και να ασχολείσαι με ένα από τα πιο γλυκά ζώα του πλανήτη. Satan's Penguins αδέρφια. The Return Of The Undead Smurfs (Gargamel's Revenge). Και, μα τον Δρακουμέλ, σας ορκίζομαι ότι η μουσική τους για τα αβανγκαρντμπλακμεταλ δεδομένα θεωρείται αξιοπρεπής. Καρδούλες.



Σε άλλα νέα, δεν ξέρω αν το γνωρίζατε αλλά κάθε εκτέλεση του "Bohemian Rhapsody" αποτελεί είδηση στις μέρες μας. Είτε πρόκειται για την καθιερωμένη και βαρετή διαδρομή που κάνει ένας ταλαίπωρος μπαμπάς για να πάει τα τρία παιδιά του σχολείο κάθε πρωί, η οποία αποκτά άλλη διάσταση χάρη στις ευφυείς χορωδιακές μελωδίες των Queen, είτε πρόκειται για τις μοναχικές στιγμές στο πίσω κάθισμα του περιπολικού... Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε αυτό το σημείο για τον έναν ή τον άλλο λόγο, οπότε καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάω. Η ώρα δεν περνάει για κανένα λόγο. Εν πάση περιπτώσει, πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται γιατί δεν έχουμε ανάλογες καταστάσεις με το πραγματικά καλύτερο κομμάτι των Queen, το "The Prophet's Song", αλλά φτιάχνω την εικόνα στο μυαλό μου και δεεεεν. Θέλει κάκαλα για να τραγουδήσεις Queen, από αυτά που διαθέτουν άφθονα οι υπέρθεοι Protomen. Μπράβο πάντως στο "Bohemian Rhapsody". Κοντά 40 χρόνια μετά και εξακολουθεί να είναι από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ και να ενθουσιάζει. Από την άλλη, πριν λίγες μέρες ο αγαπητός μου Gotye δήλωσε ότι «υπάρχουν μέρες που μπουχτίζει με το "Somebody That I Used To Know"». Θα ήθελα να τον κτυπήσω φιλικά στην πλάτη και να του πω «μα τι πράγματα είναι αυτά που λες», αλλά δε θα αισθανόμουν καλά με τον εαυτό μου ύστερα.

 

Κλείνοντας -και μιας και αναφέρθηκα στις απόψεις που με εκνευρίζουν- να μιλήσω λίγο για το σ/κ που μας έρχεται. Πρώτον, είμαι ενθουσιασμένος που θα εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και θα κάνω το πρώτο μου μπάνιο, Θεού θέλοντος. (το πρώτο παγωτό το έχω ήδη φάει) Αφήνοντας όμως αυτό, είναι δύο περιπτώσεις που μου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι: Πρώτον, όλοι ΕΣΕΙΣ που ξαφνικά από το πουθενά εδώ και ενάμιση χρόνο (αυστηρά) δε χάνετε ευκαιρία να δηλώνετε παθιασμένα ότι ο κόσμος δεν πρέπει να ψηφίσει τα μεγάλα κόμματα. Στα φέησμπουκς κατά κύριο λόγο αλλά και στην εβρυντέη λάηφ. Είστε αστείοι και δε θα αναλύσω το γιατί. Δεύτερον, η Μουτσάτσου. Η τελευταία περίπτωση είναι αμφίσημη, αλλά μικρή σημασία έχει. Το "I Am Hellene" είναι από τα ηλιθιότερα και πιο νερόβραστα βίντεο που έχω δει ποτέ και όποτε το ξαναβλέπω με πιάνει κάτι μεταξύ κλαυσίγελου και επιθυμίας να δώσω ένα φιλί στο μάγουλό της και να της πω «άχου το».

Παρασυρθήκαμε όμως. Σας αφήνω με ένα από τα ομορφότερα φετινά κομμάτια, σε μια φοβερή εκτέλεση από το μακρινό 2010. Νορβηγίδα η δεσποινίς. Οι τρυφεροί, μην παραλείψετε...

 

Until next week (με το original racoon, θέλουμε να ελπίζουμε)
-explosions

Μάνος Πατεράκης

ps:
Rocking Raccoon
  • SHARE
  • TWEET