Rocking Raccoon - Πυτζάμες στο Νεκροκρέβατο

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 29/07/2011 @ 16:45
Αποψάρα 17

Χρόνος. Τι σιχαμερά αφηρημένη έννοια. Έχει τόσες προεκτάσεις, τόσα πλοκάμια και παρακλάδια. Μπορεί να είναι με το μέρος σου, μπορεί όμως να σε κυνηγάει σαν την οθόνη στο Super Mario. Και μεγαλώνεις και γερνάς και δεν κάνεις τίποτα. Ή έτσι σου φαίνεται τουλάχιστον, γιατί είσαι παράξενος. Είναι ένας μήνας πχ στον οποίο πρέπει να παραδώσεις ένα απιθανικομμύριο εργασίες, ο οποίος κινείται πιο αργά κι από παλιατζή σε ανηφόρα, και από την άλλη έχει περάσει ήδη ενάμιση χρόνος από τότε που πήγες να αγοράσεις παπούτσια και σου φαίνεται σαν προχθές. Να καούν τα ρολόγια και τα ημερολόγια.

Σκεφτόμουν δηλάδη, εάν η Winehouse είχε κάνει το OD της Πέμπτη αντί για Σάββατο, δε θα χρειαζόταν να αναλώσω ένα κείμενο ολόκληρο πάνω σε ένα γατί. Νιώθω και λίγο ένοχος. Γκρίνιαξα πως δε συμβαίνει τίποτα στο μουσικόκοσμο και την επόμενη αυτό. Δεν έχω λεφτά. Για να δούμε... Από την άλλη, έχει περάσει κοντά μια εβδομάδα από το θάνατό της και ήδη φαίνεται σαν να 'ταν το παλαιότερο νέο στην ιστορία. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως δε θα είχα χρόνο να γύρισω τα Ίντερνετς και να διαβάσω τα άπειρα σχόλια πάνω στο γεγονός αυτό. Πάλι ασπροπρόσωπους μας έβγαλαν οι αναγνώστες μας με ένα μπαράζ πολίτικαλ κορέκτνες και τακτ.

Το πιο όμορφο ήταν αυτό που είχα σχολιάσει και σε προηγούμενο κείμενο, πως το ADD ορισμένων τους κάνει και φαίνονται επικίνδυνα βλακέντιοι. Στο κείμενο για την Winehouse χαρακτηριστικά αναφερόταν ότι όπως και αρκετοί διάσημοι μουσικοί στην ιστορία, βρήκε και αυτή τραγικό θάνατο στα 27 της. Σηκώθηκε τσουνάμι οργής, και πώς τολμάμε να συγκρινούμε την Winehouse με τον Cobain και δεν ξέρω 'γω ποιον άλλον. Μπορώ επίσης να σας πω ότι η Winehouse είχε στόμα, μάτια, χέρια και ενίοτε ρευόταν και έκλανε. Όπως επίσης το ότι κάποιοι έκριναν αυτούς τους οποίους άγγιξε το γεγονός, λέγοντας «ναι, αλλά στη Νορβηγία...». Ήρθε κάποιος σε μουσικό site και ήθελες κάτω από νέο για το θάνατο μίας μουσικής προσωπικότητας να θρηνήσει για το μακελειό στη Νορβηγία; Πού ζεις; Προφανώς μιλάμε για φοβερά τραγικό γεγονός, και δε 'θελα τίποτε άλλο από να ταϊστεί σε πεινασμένες αρκούδες ο Μπρέηβικ, αλλά όλα έχουν τη θέση τους. Έτσι κι αλλίως, ο άνθρωπος αν έχει χώρο για τίποτα είναι για ατελείωτα ποσοστά συναισθημάτων.

Η μηχανή όμως ποτέ δεν κοιμάται και πριν καλά καλά κλείσει η εβδομάδα έσκασαν και τα νέα για ακυκλοφόρητο υλικό. Τον ακούς; Τον ακούς τον κόσμο που γελά;

Τις προάλλες λοιπόν έκαναν ένα secret show οι Red Hot Chili Peppers. Δεν ξέρω αν σας έχω πει πόσο γουστάρω αυτά τα secret shows που κάνουν κάποιες μπάντες. 300 άτομα λέει σε ένα σκοτεινό κατώγι να τρελαίνονται μπροστά από μία μπάντα που υπό κανονικές συνθήκες γεμίζει στάδια. Προφανώς, μόνο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού γίνονται αυτά, εμείς μπορούμε να ελπίζουμε σε ακουστικό σετ της Monika στο φλοκαφέ. Τελοσπάντων, ντεμπούταραν λοιπόν κάποιο νέο υλικό από το επερχόμενο cd, 4 κομμάτια αν δεν απατώμαι, με το ένα να είναι το "Ethiopia", κομμάτι με μπόνγκο και διάφορα άλλα έθνικ λέει στοιχεία. Όμορφα. Εξακολουθώ και είμαι προκατειλημμένος με τον νέο, τον Klinghoffer. O μπάσταρδος, και αυτός με χιλιοχτυπημένη Sunburst Stratocaster παίζει. Απαράδεκτος. Το αίμα του φανμπόη βράζει.



Όπως πάντως περιγράφεται το γεγονός, το μέρος (βλ. παρακάτω) στο οποίο έπαιξαν είναι το λιγότερο καταπληκτικό, κουβέντα που δε μπορώ να πω και για το σέτλιστ όμως.
   


Πρόσφατα κυκλοφόρησε η βιογραφία του Corey Taylor. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω διαβάσει ποτέ βιογραφία κανενός, συνειδητά. Ιδίως αυτοβιογραφίες. Δεν ξέρω, έχω ένα θεματάκι με την αυτοπροβολή, μ' ενοχλεί. Ναι, ξέρω πόσο ειρωνικό είναι από τη στιγμή γράφω ένα κείμενο με προσωπικές απόψεις και σκέψεις, σταμάτα. Μου βγάζει πάντα ένα «κοίτα με, είμαι σπουδαίος, χουραά» ή ένα «κοίτα με, κατέχω την αλήθεια, χουραά». Εγώ τουλάχιστον ξέρω πως τίποτα από τα δύο δεν ισχύει για την αφεντιά μου. Βιογραφίες λοιπόν, πόσο μάλλον μουσικών, φαντάζομαι ότι μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες. Θεοποίησης και απομυθοποίησης. Στην πρώτη κατηγορία θα ανήκουν αυτά που είναι τόσο φανερά ψεύτικα και σκηνοθετημένα ώστε να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να δακρύσουν από συγκίνηση οι φανμπόηδες, στη δεύτερη ανήκουν εκείνα που είναι πιο ειλικρινή, αλλά δε θα διαβάσω γιατί δε θέλω να απομυθοποιήσω τους ήρωες μου. Καταπληκτικό σκεπτικό έτσι; Κάποιος αντιρρησίας θα μου πει «τι τους θες ρε χαλβά τους ήρωες;» και θα αρκεστώ σε ένα «παράτα με» γιατί δεν έχω απάντηση. Ένηγουεη, στη βλακεία που ήθελα να καταλήξω είναι πως με αφορμή το βιβλιαράκι του Taylor μπορείς να κερδίσεις τις υπογεγραμμένες πυτζάμες του. Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει για το ανάγνωσμα αυτό καθ' αυτό, αλλά δεν το λες και ενθαρρυντικό σημάδι. Προσοχή όμως, δεν είναι one size fits all, κάθως έχει custom made σβερκογραμμή που χωράει σιαμαία αδέρφια. Το νου σας λοιπόν.



Tέλος, ακολουθεί ο κυριότερος λόγος για τον οποίο θα φόραγα ζαρτιέρες και φουστάνια για τον Dave Grohl:



Tα σχόλια κάτω από το βίντεο λένε όλα όσα θα ήθελα να πω, οπότε δε χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω
Αυτά.
Until next time (που έχω βρει ένα παπαγάλο μούρλια)
-godspeed

I.T. Τhe Rocking Raccoon

Ps,



Επίσης, μου τελειώνουν οι πικς με ρακούν. ΖΟΜΓΚ.
  • SHARE
  • TWEET