Rocking Raccoon - Oli Τρόλλινγκ

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 10/10/2011 @ 15:26
Αποψάρα 24

Έλα, πέρνα μέσα. Έχω να σου πω.

Καταρχάς, θα ανοίξω με το θέμα που λίγο πολύ έχουν εξαντλήσει όλοι, αλλά εγώ δεν πρόλαβα να πω την παπαριά μου, οπότε θα με υπομείνετε. Πέθανε λοιπόν ο Steve Jobs και οι αντιδράσεις ήταν προφανώς ποικίλες, γιατί Ίντερνετ ειν' αυτό. Είχαμε στη μια γωνία εκείνους που ένιωσαν πως ξαφνικά θα γυρίσουμε στις καρβουνόσομπες και τον άβακα, και στην άλλη εκείνους που ένιωσαν μια ξαφνική ανακούφιση, καθώς μας άφησε επιτέλους χρόνους η χειρότερη κοινωνική μάστιγα μετά τη βουβωνική πανώλη και τα crocs. Εμετός, προφανώς ήταν ένα λαμπρότατο επιχειρηματικό μυαλό, με πολλές καινοτόμες ιδέες και κατ' επέκταση χεσμένος στο τάλιρο, αλλά ούτε μεσσίας ήταν, και προφανώς ούτε η ενσάρκωση του εξαποδώ. Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως το μοναδικό σταθερό πράγμα στη ζωή μου από το λύκειο και έπειτα είναι το iPod μου, και αυτό και μόνο φτάνει να ευγνομονώ το έργο του Jobs. Πάντως δε μπορώ να καταλάβω εκείνους που αμφισβητούν τη συνεισφορά του στο μουσικόκοσμο. Εγώ το θάνατό του τον έμαθα Πέμπτη πρωί όταν το wall μου καταλύστηκε από μουσικά προφίλ τα οποία απέδιδαν τα σέβη τους, λέγοντας πόσα τους είχε προσφέρει, πόσο πιο εύκολη έκανε τη δουλειά τους, πόσο πιο προσιτή την έκανε στον απλό κόσμο που δε μπορούσε να νοικιάσει ένα studio και το Garage Band του επέτρεψε να ηχογραφήσει ένα demo, ένα EP. Πολλά πάντως, κακόγουστα και μη, αστειάκια βγήκαν από την Τετάρτη και έπειτα, αλλά το αγαπημένο μου ήταν το παρακάτω:



Σε άλλα νέα, διπλό χτύπημα Bring Me The Horizon σήμερα. Αρχίζω όμως με αστυνομικό ρεπορτάζ. Είναι λοιπόν η ιστορία της Μαρικάρ Μπενεντίκτο, 19, και του Ντέηβιντ Ράσσελ, 20. H μεν από το Αμέρικα, ο δε από τη Γκραν Μπριτάνια. Ο Ράσσελ, λοιπόν, ο γόης που βλέπουμε 'δω δεξιά, γνώρισε τη δεσποινίδα στο Facebook, όταν έκανε πως ήταν ο τραγουδιστής των Bring Me The Horizon, Oliver Sykes. Θαμπώθηκε από τα κάλλη και την καλή της τύχη η Μαρικάρ, οπότε συνέχισε να του μιλάει του φρίκουλου. Μίλα στο μίλα, την έπεισε ο μπαγάσας να βρεθούνε, να πιούνε ένα τσάι, να πάνε για κάνα φισεντσιπς. Κυνήγησε το όνειρο λοιπόν η Μαρικάρ, πήρε το αεροπλανάκι της, πέρασε τον Ατλαντικό και να 'τηνε στο σταθμό του τραίνου με τον Ράσσελ να κρατά ταμπελίτσα «Καλωσόρισες» στην αίθουσα υποδοχής. Ας υποθέσω λοιπόν πως είναι νορμάλ αυτό το πράγμα και τα κάνει ο κόσμος αυτά, ο άνθρωπος εξάλλου κάνει μυστήρια και ανεξήγητα πράγματα όταν είναι μόνος, δες όμως τι παθαίνεις.

Με το «καλώς σε βρήκα» λοιπόν, της λέει, «Μαρικάρ, μάτια μου, θα σε παω σ' ένα δάσος εδώ δίπλα, έχω να σου δείξω». Τον Ατλαντικό, σκέφτηκε, πέρασα, στο δάσος θα κολλήσω, και τον άφησε να της δέσει τα ματάκια της τα δυο, για να μη χαλάσει την έκπληξη. Πήγανε στο δάσος, την έκατσε ο Ρωμαίος σ' ένα κούτσουρο και «για δες τι σου 'χω δω Μαρικάρ καλή μου», είπε βγάζοντας ένα ψωμομάχαιρο. Της έκοψε το λαιμό. Στο McDonalds που δούλευε βέβαια δεν του χρειάζονται τέτοια skills, όλα τεμαχισμένα έρχονται, οπότε όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς και από τη φάτσα του, το να χρησιμοποιεί μαχαίρι είναι μονάχα μία από τις δεξιότητες με τις οποίες είναι ξένος. Μακριά λοιπόν από το μοιραίο κόψιμο, η Μαρικάρ άρχισε να τρέχει, τουλάχιστον μπερδεμένη, ποιός rockstar τα κάνει αυτά; Τρελάθηκε (και άλλο) ο Ράσσελ και άρχισε να φωνάζει «Σιχαμερή, γιατί δεν πεθαίνεις; Μου κατέστρεψες τη ζωή» καθώς έτρεχε από πίσω της. Την πρόλαβε και άρχισε τις «μαχαιριές» στην πλάτη. Για άλλη μια φορά αποτυγχάνοντας. Παρά λοιπόν τη βλακεία που έδερνε εξαρχής τη Μαρικάρ, άρχισε να του φωνάζει πως έχει δηλώσει το όνομά του εκει στο αεροδρομίο με τις βίζες και δεν ξέρω και γω τι άλλο. Κατάλαβε τουλάχιστον τι σήμαινε αυτό και το 'βαλε στα πόδια ο Ράσσελ, μοναδικό κοινό σημείο αναφοράς του με τον πραγματικό Oliver Sykes, και η δεσποινίδα Μαρικάρ βρήκε ένα κοντινό σπίτι όπου και κάλεσε τις αρχές και το ασθενοφόρο.

Τον Ράσσελ που λέτε τον συνέλαβαν καθώς ομολόγησε κιόλας. Ισόβια έφαγε, για απαγωγή και απόπειρα ανθρωποκτονίας. Αποχαιρέτησε έτσι τη λαμπρή του καριέρα στα ΜcDonalds και πιθανότατα την ακεραιότητα της πρωκτικής του χώρας. Η Μαρικάρ δήλωσε πως προφανώς ήξερε πως ο Ράσσελ δεν ήταν ο Sykes πριν πάει στην Αγγλία, «δεν είμαι χαζή ντε». Δεν είναι, όπως προείπα, το μοναδικό BMTH-related θέμα για σήμερα. Τις προάλλες κάναμε λόγο για κάποιο σκηνικό στο live τους στην Αμερική, όπου τυπάδες βαρβάτοι πήγαν να τον ξυλοφορτώσουν. Δεν ξέρω, δεν πολυασχολήθηκα με το θέμα. Δεν είναι αυτό που με απασχόλησε, όσο ο οχετός κάτω από το νέο. Πρώτον και πιο απλό, το να ρίχνεις μπινελίκια, και αυτά μάλιστα όντας τελείως μπανάλ και ανέμπνευστα, δεν είναι καλό τρόλλινγκ. Δεν έχω κρύψει ποτέ το πόσο αγαπώ το ποιοτικό τρόλλινγκ, είναι όμως τέχνη, και όπως κάθε τέχνη, είναι για λίγους. Οι υπόλοιποι απλά γελοιοποιείστε, αλλά αυτό είναι δικό σας θέμα. Πέρναμε όμως στο δεύτερο που μας ενδιαφέρει πιο πολύ. Λέει λοιπόν η αγαπητή μας αναγνώστρια:



Δεν απαντάω σαν Rocking, δεν είμαι το Rocking, αλλά τι θα πρότεινες εσύ να γίνει; Το Ίντερνετ είναι μια κοινότητα, και όπως σε κάθε κοινότητα, η βλακεία (δυστυχώς;) δεν είναι παράνομη. Η ιδέα του να έχουμε το ροκινόμπατσο να παίρνει σβάρνα τα νέα και τα άρθρα και να βλέπει ποιός μοιράζει αηδία αβέρτα, προσωπικά με ενοχλεί. Αν ακόμα και στο Ίντερνετ δεν υπάρχει πλήρης ελευθερία του λόγου, τότε δεν έχω ιδέα τι κάνω εδώ πέρα. Μπορεί να μη συμφωνώ/συμφωνείς με τον κάθε κρετίνο που ποστάρει στάζοντας τεστοστερόνη και αλήθεια, αλλά θα συνεχίσω να πίστευω στο δικαίωμα να μπορεί να το κάνει. Όποτε το Rocking, σαν Rocking, πιστεύω πως δεν έχει καμιά δουλειά να χώνεται. Νομίζω πως ένας νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει πως αυτά είναι απόψεις χρηστών, καλών ή μη, και όχι κάτι που προωθεί η συντακτική ομάδα. Το τι μπορούν όμως να κάνουν οι αναγνώστες είναι άλλο καπέλο. Feeding the trolls προφανώς δεν είναι λύση, όπως φαίνεται άλλωστε και από τις καλοπροαίρετες, αλλά μάταιες, προσπάθειες του πιτσιρικά που δε δηλώνει πιτσιρικάς. Οργανωμένη δράση όμως καλών χρηστών, χρηστών που θέλουμε, είναι κάτι που μπορεί να πετύχει. Η διαδραστικότητα είναι κάτι το οποίο είναι μέγιστο προτέρημα σε ένα διαδικτυακό μέσο ενημερώσης και γνωρίζουμε πως πολλοί χρήστες αποφεύγουν να εκφέρουν απόψεις, κόσμιες και εύστοχες, γιατί πολύ απλά δε θέλουν να ασχοληθούν με το κάθε ούγκαλο που θα του βρίσει τη μάνα. Εγώ πάντως μαζί σου είμαι. Όπως και να 'χει, για να 'μαι και εντός θέματος, ορίστε και η φάτσα του Sykes μετά από μπουκέτο που έφαγε, καθώς το θεώρησε κουλ να το βάλει στο blog του.



Τέλος, επιστρέφουμε στη θεωρία μου μου περί της μονάδας Corey Taylor, που συνεχίζει και εμπλουτίζεται με νέα δεδομένα. Στη συνέχεια της ανάπτυξης του σκεπτικού μου, έπρεπε να βρω κάποιο άλλο δείγμα ώστε να μπορέσω να συγκρίνω τα μεγέθη.



Όπως είναι εμφανές, το δείγμα #2, Jack Black, έχει περισσότερες διακυμάνσεις από το δείγμα #1, Corey Taylor, αλλά κάποια χαρακτηριστικά παραμένουν εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Για παράδειγμα, οποιαδήποτε project του συσχετίζονταν με μουσική τού έδιναν επιτόπου υψηλές τιμές στην κλίμακα γαματοσύνης, από την άλλη, όποια project του ήταν άσχετα με τη μουσική, και όσο εκείνα έτειναν στο χαζορομάντζο, οι τιμές έπεφταν χαρακτηριστικά. Εκεί όμως που θέλω να εστιάσω είναι η επίδραση του "Nacho Libre" στη γαματοσύνη του. Μετά την ατασθαλία που ακούει στο όνομα "The Holiday", όπου ο πάτος ηταν αναπόφευκτος, ξαναβλέπουμε πως ανεβαίνει πάλι σε υψηλές τιμές. Έχει λοιπόν να κάνει με τη θεματολογία προφανώς. Ως Μεξικάνος παλαιστής. Είναι ένας συντελεστής που φαίνεται πως έχει μεγάλη επίδραση στη γαματοσύνη.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι εδώ:



Για άλλη μια φορά ο Taylor δείχνει πως γνωρίζει αλήθειες οι οποίες είναι άγνωστες ακόμη και στην επιστημονική κοινότητα. Για άλλη μια φορά αψηφά τους νόμους που συσχετίζονται με τη βλακεία και κάνοντας το μαζεύει και άλλους πόντους γαματοσύνης. Αρχίζω και φοβάμαι όμως πως κάπου θα υπάρχει ένα όριο και φοβάμαι τις συνέπειες, κυρίως ως προς την επίδρασή τους στην έρευνά μου. Είχα πάντως ένα όραμα πως αυτή είναι και η νέα του στολή στους Slipknot, fingers crossed.

Αυτά.
Until next week,
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon

Ps,

  • SHARE
  • TWEET