Rocking Raccoon - Ο μούσιας, η γριά και ο μεταλλάς

Αποψάρα 32

Άσε με μωρέ με το Δεκέμβρη. Που κάποτε μόνο δώρα μου 'φερνε και τώρα μόνο deadlines μου πετάει αλύπητα στη μάπα. I guess this is growing up μου τραγούδαγαν οι blink-182 'κει γύρω στο 2002, και που να πάρει ο διάβολος επιτέλους με την παλιοκατάσταση. Τέλοσπαντων, αυτό που θέλω να πω είναι πως και να έγινε κάτι την εβδομάδα που πέρασε, εγώ χαμπάρι δεν πήρα. Μόνο για τον ΠΑΟΚ έμαθα ξέρω 'γω, και αυτό λόγω των αντιδράσεων ενός αργόσχολου συνέλληνα που στρήμαρε το ματς από τη βιβλιοθήκη από την οποία είναι πλέον μπαναρισμένος, διότι δεν είναι λέει πρέπουσα συμπεριφορά να τρέχεις ανάμεσα στα ράφια χωρίς μπλούζα.



Γι' αυτό λοιπόν και 'γω, επειδή είμαι πιστός στο φανατικό μου κοινό, δε θα απογοητεύσω και θα περάσω τώρα μια βόλτα από την κεντρική και θα μιλήσω για ό,τι δω εκεί. Προφέσσιοναλ στάηλ.

Να λοιπόν που όλα πάνε ρολόι. Bono: «Με ενοχλεί η φωνή μου». Γνωρίζοντας λοιπόν τον Bono, περίμενα να λέει κάτι του τύπου «ναι, τελευταία έχω κάτι ενοχλήσεις όταν πιάνω τη ψηλή τη Μι, αλλά ο ιατρός μου συνέστησε θεραπεία με χαμομηλάκι και στρεπσιλς μέλι-λεμόνι, και όλα, όλα θα πάνε καλά». Τελικώς όμως εννοούσε αυτό που σκέφτεται η υφήλιος χρόνια και πως όντως έχει ενοχλητική φωνή και απορούμε πώς έκανε καριέρα. Να ανοίξω εδώ μια παρένθεση και να πω πως, σαν κάθε τεμπέλης, μοντέρνος επιστήμονας, πήγα στη Wikipedia μπας και βρω καμιά μαλακία παραπάνω να πω και έπεσα πάνω σε μια γριά. Μετά τη γριά, αφού πάτησα να δω τι άλλα πράγματα "Bono" υπάρχουν, με την ελπίδα να 'ναι κανένα διάσημο σκυλί, γιατί μη γελιόμαστε, μόνο σκυλιά θα 'πρεπε να ονομάζουμε Bono, έπεσα πάνω σε έναν μεταλλά και τη Cher, οπότε όντως βρήκα ένα σκυλί. Ω, σναπ. Ένηγουεη, στον μεταλλά και τη γρια θέλω να εστιάσω. Θυμάμαι που πέρυσι κάποια εποχή η Wikipedia είχε δεχτεί επίθεση εκ των έσω και είχε σχεδόν φτάσει στα όρια της αυτοκαταστροφής, εννοώντας πως μ' ενοχλούσε, σιγά μην καταστραφεί ποτέ η Wikipedia. Έβαζε παντού την αξύριστη φάτσα του ιδρυτή της, Jimmy Wales, σε τελείως είμαι-και-γω-νορμάλ-άνθρωπος-σαν-και-σένα πόζες ζητώντας τα λεφτά μας. Πέρα λοιπόν από τη γενική αλήθεια πως μόνο από τους γονείς σου μπορείς να πάρεις λεφτά όντας ενοχλητικός, δε νομίζω πως φέρνοντας άλλα δύο, εξίσου ενοχλητικά άτομα, γεμίζοντας το πάνω χώρο της οθόνης μου με ευκαιρίες για αστεία περί στερεοτύπων, καταφέρνουν κάτι καλύτερο. Συνεχίζοντας λοιπόν την φανταστική μου έρευνα, δεν είμαι ο μόνος που ενοχλείται, ενοχλήθηκε και το Ίντερνετ. Ε και ξέρεις τώρα πως πάει το πράγμα όταν ενοχλείται το Ίντερνετ.



Το ακόμα πιο τραγικό είναι πως φαίνεται να υπάρχει και μια τέταρτη φάτσα που εμφανίζεται, ενός Ινδού, αλλά όσα ρηφρέςς και να κάνω -έτσι περνάω την ώρα μου- μονάχα πάνω στον μούσια, τη γριά και τον μεταλλά πέφτω. Και όσο το σκέφτομαι, τόσο πιστεύω πως έχει να κάνει με την αγγλική IP μου και αντιλαμβάνομαι το πόσο κωμικοτραγικό είναι που αποφάσισαν να μη χρησιμοποιήσουν τη μούρη του Ινδού για να ζητήσουν λεφτά από Άγγλους. Για τον Bono μίλαγα, αλλά μετά θυμήθηκα πως δε με νοιάζει.

Συνεχίζοντας, εκεί που περίμενα ότι το φετινό καλοκαίρι θα ήταν πιο άδειο συναυλιακά και από τη μαύρη την έρημη ψυχή μου, έσκασαν οι ανακοινώσεις Black Sabbath, Lynyrd Skynyrd, βρωμερές φήμες για Red Hot Chili Peppers και γενικά κάποιες ομορφιές που ακούγονται. Δε θυμάμαι αν το είχα αναφέρει ποτέ, αλλά είχα την εντύπωση πως η κρίση και η γενικότερη σάπια εικόνα την οποία παρουσιάζουμε στο εξωτερικό θα είχε τεράστιες επιπτώσεις στη συναυλιοκατάστασή μας. Γιατί κακά τα ψέματα, πλέον το brand της Ελλάδας έχει ταυτιστεί με την αναξιοπιστία και είναι λογικό κάποιος να έχει αμφιβολίες αν θα πάρει το ρίσκο να οργανώσει μεγάλη συναυλία εδώ (πρέπει όντως να 'χω ξαναπεί τα ίδια, τέλεια). Βέβαια, όταν μιλάμε για Sabbath και Peppers, μιλάμε για καραsafe ονόματα, στα οποία ο κόσμος θα πάει γονατιστός κι ας μη φάει μια βδομάδα. Αυτό που ξέρω είναι πως, όπως και κάθε χρόνο, έχω τις χαμηλότερες των προσδοκιών, δεν περιμένω τίποτα, και ποιος ξέρει, ίσως στο τέλος χαρώ κιόλας. Παρένθεση δεύτερη, άμα ποτέ ανακοινωθούν επίσημα οι Peppers, θα γίνει αποκλειστικό κείμενο/rant για το πώς έπρεπε να φύγει πρώτα ο Frusciante για να τους δω live.

Τέλος, συνεχίζοντας τη συνεχόμενη γκρίνια των τελευταίων εβδομάδων για το πόσο γελοία και ψεύτικη βρίσκω την όλη ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, ορίστε:



Το μόνο που θέλω είναι να τον χτυπήσω. Μετά το έκτο δευτερόλεπτο του κλιπ άρχισα να ψελλίζω ψιθυριστά (;) στην οθόνη μου «ψόφα, ψόφα» ή προσευχόμουν έστω και ένας σώος άνθρωπος να τον πιάσει από το χέρι και να τον ρωτήσει αν είναι καλά, αν πήρε τα χάπια του, αν κινδυνεύουμε. Τίποτα από τα παραπάνω δεν έγινε, αλλά μία μικρή νίκη ήρθε όταν σε κάποιο σημείο σηκώνει το χέρι να ζητήσει high-five από κάποιον τυχαίο περαστικό και δεν του το 'δωσε κανείς ποτέ. Η απόλυτη ταπείνωση για τον απόλυτο καραγκιόζη.

Αυτά τα φανταστικά είχα να προσφέρω στη Δευτέρα σου καημένε. Έτσι είναι η ζωή. Να περιμένετε όμορφα πράματα από το σάητ τις επόμενες εβδομάδες ε. Έχουμε εξάλλου μία σχεδόν παθολογική εμμονή με λίστες, κατατάξεις, ανασκοπήσεις, κέρατα, ιστορίες και κακούς αναγνώστες. Boom.

Until next week,
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon
ps,