Rocking Raccoon - Μοργκούλης και Τουίττερ
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 07/06/2012 @ 12:33
Αποψάρα 47
Δεν πιστεύουμε τις φήμες που λένε πως τη Δευτέρα δεν ανέβηκε κείμενο γιατί με έπιασε ένα ταράκουλο, ένα κάτι, με το φινάλε του Game of Thrones, και εμένουμε στις θέσεις μας ότι είμαστε λόγιοι, και του Αγίου Πνεύματος οι λόγιοι δεν δουλεύουν. Αποφασίστηκε όμως να ανέβει σήμερα, γιατί εγώ δύο λογάκια ήθελα να τα πω, οπότε να’μαι. Δε θα’ναι όμως κανονικό κείμενο, μάλλον λιγάκι λειψό. Ίσως βασικά από εδώ και πέρα να κάνω μυστήριες εισαγωγές μονάχα όταν θα κάνω «κανονικό» κείμενο, και να αφήνω τα λειψά και τα μυστήρια για default, μπας και γλιτώσω τον διασυρμό. Τελοσπάντων.
Δεν πρόσεξα αν συνέβη τίποτα συνταρακτικό τον τελευταίο καιρό, πέρα από τις συναυλίες που μαζεύονται σαν τρελές. Ωραία πράματα, μου θυμίζει σιγά σιγά έναν λόγο γιατί να ευχαριστηθεί κανείς το καλοκαίρι. Εκεί όμως που θέλω να εστιάσω, που ουδεμία σχέση με τα προηγούμενα, αλλά είναι από εκείνα τα news items που συγκλονίζουν το είναι μου συθέμελα, είναι στην ιστορία μίας φανταστικής δεσποινίδας, formerly known as Λίντα Ρέσα. Το Λιντάκι λοιπόν, είναι μία εικοσιοχτάχρονη στρητ περφόρμερ στο Λος Άντελες, την πόλη των ευκαιριών. Στην ουσία λοιπόν αράζει σε πολυσύχναστα πεζοδρόμια και τραγουδάει κομμάτια άλλων. Όλα καλά μέχρι εδώ. Το Λιντάκι όμως, έχει ένα μικρό πρόβλημα. Είναι ερωτευμένη. Αχ Λιντάκι, ξέρουμε όλοι πόσο δύσκολο είναι να κρατήσει κανείς τα λογικά του σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι απίστευτο συναίσθημα. Πετάς. Νιώθεις άλλος άνθρωπος, ξέγνοιαστος. Νιώθεις πως μπορείς να κάνεις τα πάντα. Σε καταλαβαίνουμε πλήρως. Το Λιντάκι είναι ερωτευμένο με τον Κάνγιε Γουέστ. Είναι τόσο ερωτευμένη που δηλώνει διατεθιμένη να πάρει το όνομά του. Εννοώ κανονικά. Είνα πλέον νομίμως γνωστή ως Κάνγιε Γουεστ. Παρένθεση. Πάντα αναρωτιόμουν τι σόι όνομα ειναι το Κάνγιε, και τελικά φαίνεται ότι και είναι μονάχα για τρελάρες, και είναι και γιούνισαικς.
Θα μου πεις τι μας ενδιαφέρει εμάς. Δίκιο έχεις, αλλά η φανταστική δεσποινίδα formerly known Λίντα Ρέσα, έκανε λίγο ντόρο πριν κάτι μήνες, γιατί εκεί που έκανε το περφόρμανς της μπροστά σε κοινό μεγάλο όπως λέει, ο ενισχυτάκος της τα 'παιξε, και μουσική δεν έβγαινε. Τα λέει ο Φρέντι, σόου μας γκόου ον, αλλά έλα που δεν μπορούσε το Λιντάκι χωρίς τον ενισχυτή. Όπως είναι λογικό και επόμενο όταν έχεις να κάνεις με καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς, δε θέλει και πολύ να γυαλίσει το μάτι τους, βουτάει τον ενισχυτή και τον περνάει μέσα από μία διπλανή βιτρίνα. Ροκ εν φακι ρολ. Ε τη συλλάβανε όπως ήταν προφανές, και τις προάλλες έγινε η δίκη. Χαμός έγινε όμως γιατί βγήκε ανακοίνωση στα δικαστήρια πως επρόκειτο για τη δίκη του Κάνγιε Γουεστ και τρελάθηκε ο τύπος, όχι ο ίδιος, οι φυλλάδες. Λύθηκε όμως το μπέρδεμα και πήρε και το Λιντάκι τα 15 λεπτά φήμης που τόσο σκληρά δούλεψε να κερδίσει. Από τα 15 λεπτά, που στην ουσία όμως είναι 1:52, μας ενδιαφέρει περισσότερο περί τα 1:20.
Διάολε, ανάθεμά με αν αυτό δεν είναι το καλύτερο τατού που έχω δει ποτέ. Αν ήθελε να απεικονίσει ταγκιές δεκατετράχρονου σε τοίχο εγκαταλελειμμένης οικοδομής απέναντι από το γυμνάσιό του, τότε μιλάμε για τον απόλυτο ρεαλισμό. Αν ήθελε με τσαχπινιά και χάρη απλά να γράψει το όνομα του Γουέστ και στα δύο της κωλομέρια τότε φαντάζομαι και αυτό το κατάφερε, και να πω την αλήθεια, τόσο πειραγμένος που είναι κι αυτός ντενεκές, μπορεί και να το πάρει και ως κομπλιμάν, γιατί νίγκας ιν πάρις.
Σε νέα όμως παρεμφερή, αν ψάχνεις ακόμα το τέλειο δώρο για τα χριστούγεννα που πέρασαν, είναι η τυχερή σου μέρα. Κάποιος ο άνθρωπος που πιθανότατα να είναι το μεγαλύτερο επιχειρηματικό μυαλό που πάτησε ποτέ το πόδι του στη Γη, αποφάσισε να πουλάει καδραρισμένα εργόχειρα με τα τουητς του Γουέστ. Του αλήθινου, όχι της ιμιτατσιόν.
Ανέφερα σε προηγούμενο κείμενο πως φανταζόμουν το ιδανικό μου σαλόνι. Άλλαξα τελείως γνώμη. Θέλω κάθε τοίχος να είναι γεμάτος με αυτά τα καδράκια. Κάθε τοίχος. Βράζω μακαρόνια; Απέναντί μου το καδράκι. Απλώνω μπουγάδα; Απέναντί μου το καδράκι. Πάντου, κάθε τοίχος και τουήτ. Κάθε τουήτ και δέος. Η ζωή παραείναι μικρή για να μην έχεις όλα αυτά που χρειάζεσαι. Aυτά.
Πολλά μεγάλα αυτό το Σαββατοκύριακο. Αρχίζει το Γιούρο, είναι και οι τελικοί του Roland Garros (ναι, με ενδιαφέρει, ναι, το λέω σοβαρά) και δε θα μπορώ να δω τίποτα. Τίποτα σας λέω. Όλα αυτά γιατί θα είμαι στα ιερά χώματα του Donnington, στο Download Festival. Αρχικά, είχα ως σκοπό να κάνω ένα τεράστιο κείμενο bragging, αλλά μετά συνειδητοποίησα πως με αντιπαθούνε ήδη υπεραρκετοί και πως δεν έχει καμία απολύτως λογική να τροφοδοτήσω και άλλο το μίσος και την ωμή απέχθεια οπότε δεν θα το κάνω. Αυτό όμως που θα κάνω είναι να σας πω πως έχω σκοπό να κάνω ζωντανή κάλυψη μέσω της τουιτάρας μου που αποφάσισα να χρησιμοποιήσω για το ηβέντ. Όταν λέω κάλυψη, μη τρελαίνεστε ε.. Κυρίως βρώμικους μεταλλάδες και τις γκομένές τους. Άντε και τα δάκρυά μου μετά το σετ των La Dispute και την αξιαγάπητη κοιλιά του Jack Black. Aυτά. Πλάκα όμως λέω θα έχει. Όποιος θέλει λοιπόν να τον πρήζω με πάρα πολύ αστεία σχόλια και πάρα πολύ ενδιαφέρουσες φωτογραφίες, ακολουθεί.
Όπως και να 'χει, σίγουρα θα υπάρξει και κάποιο αναλυτικότατο ραπόρτο, μιας και από το συντακτικό τημ θα 'ναι και άλλα σεβάσμια ονόματα και εξίσου εξαίρετικοι συbraggerς, κοι Καραδημήτρης και Πολύζος, οπότε ναι. Αυτό. Δευτέρα πάλι δε θα 'χει κείμενο γιατί θα ταξιδεύω. Πατ πατ.
Until next week (?)
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
Δεν πιστεύουμε τις φήμες που λένε πως τη Δευτέρα δεν ανέβηκε κείμενο γιατί με έπιασε ένα ταράκουλο, ένα κάτι, με το φινάλε του Game of Thrones, και εμένουμε στις θέσεις μας ότι είμαστε λόγιοι, και του Αγίου Πνεύματος οι λόγιοι δεν δουλεύουν. Αποφασίστηκε όμως να ανέβει σήμερα, γιατί εγώ δύο λογάκια ήθελα να τα πω, οπότε να’μαι. Δε θα’ναι όμως κανονικό κείμενο, μάλλον λιγάκι λειψό. Ίσως βασικά από εδώ και πέρα να κάνω μυστήριες εισαγωγές μονάχα όταν θα κάνω «κανονικό» κείμενο, και να αφήνω τα λειψά και τα μυστήρια για default, μπας και γλιτώσω τον διασυρμό. Τελοσπάντων.
Δεν πρόσεξα αν συνέβη τίποτα συνταρακτικό τον τελευταίο καιρό, πέρα από τις συναυλίες που μαζεύονται σαν τρελές. Ωραία πράματα, μου θυμίζει σιγά σιγά έναν λόγο γιατί να ευχαριστηθεί κανείς το καλοκαίρι. Εκεί όμως που θέλω να εστιάσω, που ουδεμία σχέση με τα προηγούμενα, αλλά είναι από εκείνα τα news items που συγκλονίζουν το είναι μου συθέμελα, είναι στην ιστορία μίας φανταστικής δεσποινίδας, formerly known as Λίντα Ρέσα. Το Λιντάκι λοιπόν, είναι μία εικοσιοχτάχρονη στρητ περφόρμερ στο Λος Άντελες, την πόλη των ευκαιριών. Στην ουσία λοιπόν αράζει σε πολυσύχναστα πεζοδρόμια και τραγουδάει κομμάτια άλλων. Όλα καλά μέχρι εδώ. Το Λιντάκι όμως, έχει ένα μικρό πρόβλημα. Είναι ερωτευμένη. Αχ Λιντάκι, ξέρουμε όλοι πόσο δύσκολο είναι να κρατήσει κανείς τα λογικά του σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι απίστευτο συναίσθημα. Πετάς. Νιώθεις άλλος άνθρωπος, ξέγνοιαστος. Νιώθεις πως μπορείς να κάνεις τα πάντα. Σε καταλαβαίνουμε πλήρως. Το Λιντάκι είναι ερωτευμένο με τον Κάνγιε Γουέστ. Είναι τόσο ερωτευμένη που δηλώνει διατεθιμένη να πάρει το όνομά του. Εννοώ κανονικά. Είνα πλέον νομίμως γνωστή ως Κάνγιε Γουεστ. Παρένθεση. Πάντα αναρωτιόμουν τι σόι όνομα ειναι το Κάνγιε, και τελικά φαίνεται ότι και είναι μονάχα για τρελάρες, και είναι και γιούνισαικς.
Θα μου πεις τι μας ενδιαφέρει εμάς. Δίκιο έχεις, αλλά η φανταστική δεσποινίδα formerly known Λίντα Ρέσα, έκανε λίγο ντόρο πριν κάτι μήνες, γιατί εκεί που έκανε το περφόρμανς της μπροστά σε κοινό μεγάλο όπως λέει, ο ενισχυτάκος της τα 'παιξε, και μουσική δεν έβγαινε. Τα λέει ο Φρέντι, σόου μας γκόου ον, αλλά έλα που δεν μπορούσε το Λιντάκι χωρίς τον ενισχυτή. Όπως είναι λογικό και επόμενο όταν έχεις να κάνεις με καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς, δε θέλει και πολύ να γυαλίσει το μάτι τους, βουτάει τον ενισχυτή και τον περνάει μέσα από μία διπλανή βιτρίνα. Ροκ εν φακι ρολ. Ε τη συλλάβανε όπως ήταν προφανές, και τις προάλλες έγινε η δίκη. Χαμός έγινε όμως γιατί βγήκε ανακοίνωση στα δικαστήρια πως επρόκειτο για τη δίκη του Κάνγιε Γουεστ και τρελάθηκε ο τύπος, όχι ο ίδιος, οι φυλλάδες. Λύθηκε όμως το μπέρδεμα και πήρε και το Λιντάκι τα 15 λεπτά φήμης που τόσο σκληρά δούλεψε να κερδίσει. Από τα 15 λεπτά, που στην ουσία όμως είναι 1:52, μας ενδιαφέρει περισσότερο περί τα 1:20.
Διάολε, ανάθεμά με αν αυτό δεν είναι το καλύτερο τατού που έχω δει ποτέ. Αν ήθελε να απεικονίσει ταγκιές δεκατετράχρονου σε τοίχο εγκαταλελειμμένης οικοδομής απέναντι από το γυμνάσιό του, τότε μιλάμε για τον απόλυτο ρεαλισμό. Αν ήθελε με τσαχπινιά και χάρη απλά να γράψει το όνομα του Γουέστ και στα δύο της κωλομέρια τότε φαντάζομαι και αυτό το κατάφερε, και να πω την αλήθεια, τόσο πειραγμένος που είναι κι αυτός ντενεκές, μπορεί και να το πάρει και ως κομπλιμάν, γιατί νίγκας ιν πάρις.
Σε νέα όμως παρεμφερή, αν ψάχνεις ακόμα το τέλειο δώρο για τα χριστούγεννα που πέρασαν, είναι η τυχερή σου μέρα. Κάποιος ο άνθρωπος που πιθανότατα να είναι το μεγαλύτερο επιχειρηματικό μυαλό που πάτησε ποτέ το πόδι του στη Γη, αποφάσισε να πουλάει καδραρισμένα εργόχειρα με τα τουητς του Γουέστ. Του αλήθινου, όχι της ιμιτατσιόν.
Ανέφερα σε προηγούμενο κείμενο πως φανταζόμουν το ιδανικό μου σαλόνι. Άλλαξα τελείως γνώμη. Θέλω κάθε τοίχος να είναι γεμάτος με αυτά τα καδράκια. Κάθε τοίχος. Βράζω μακαρόνια; Απέναντί μου το καδράκι. Απλώνω μπουγάδα; Απέναντί μου το καδράκι. Πάντου, κάθε τοίχος και τουήτ. Κάθε τουήτ και δέος. Η ζωή παραείναι μικρή για να μην έχεις όλα αυτά που χρειάζεσαι. Aυτά.
Πολλά μεγάλα αυτό το Σαββατοκύριακο. Αρχίζει το Γιούρο, είναι και οι τελικοί του Roland Garros (ναι, με ενδιαφέρει, ναι, το λέω σοβαρά) και δε θα μπορώ να δω τίποτα. Τίποτα σας λέω. Όλα αυτά γιατί θα είμαι στα ιερά χώματα του Donnington, στο Download Festival. Αρχικά, είχα ως σκοπό να κάνω ένα τεράστιο κείμενο bragging, αλλά μετά συνειδητοποίησα πως με αντιπαθούνε ήδη υπεραρκετοί και πως δεν έχει καμία απολύτως λογική να τροφοδοτήσω και άλλο το μίσος και την ωμή απέχθεια οπότε δεν θα το κάνω. Αυτό όμως που θα κάνω είναι να σας πω πως έχω σκοπό να κάνω ζωντανή κάλυψη μέσω της τουιτάρας μου που αποφάσισα να χρησιμοποιήσω για το ηβέντ. Όταν λέω κάλυψη, μη τρελαίνεστε ε.. Κυρίως βρώμικους μεταλλάδες και τις γκομένές τους. Άντε και τα δάκρυά μου μετά το σετ των La Dispute και την αξιαγάπητη κοιλιά του Jack Black. Aυτά. Πλάκα όμως λέω θα έχει. Όποιος θέλει λοιπόν να τον πρήζω με πάρα πολύ αστεία σχόλια και πάρα πολύ ενδιαφέρουσες φωτογραφίες, ακολουθεί.
Όπως και να 'χει, σίγουρα θα υπάρξει και κάποιο αναλυτικότατο ραπόρτο, μιας και από το συντακτικό τημ θα 'ναι και άλλα σεβάσμια ονόματα και εξίσου εξαίρετικοι συbraggerς, κοι Καραδημήτρης και Πολύζος, οπότε ναι. Αυτό. Δευτέρα πάλι δε θα 'χει κείμενο γιατί θα ταξιδεύω. Πατ πατ.
Until next week (?)
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
