Rocking Raccoon - Ενόργανη και Μπελούγκες

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 05/08/2011 @ 15:31
Αποψάρα 18

Ίσως πρέπει να το πάρω απόφαση. Τίποτα δε θα είναι ποτέ ξανά απλό και ήρεμο. Μόνο άγχος, στρεςς και ανησυχίες. Από κάποια ηλικία και μετά παύει το καλοκαίρι να ταυτίζεται με μια εποχή ξεγνοιασιάς και χαλάρωσης και γίνεται ένα με όλους τους υπόλοιπους σκατομήνες που σε τρώνε και σε καταστρέφουν. Ποιό ήταν εκείνο το turning point; Βρείτε το μου και θα τα φτιάξω όλα. Όλα.

Αύγουστος λοιπόν και γω συνεχίζω και παραπονιέμαι. Κανείς δεν πέθανε τη βδομάδα που πέρασε, οι συναυλίες τελειώνουν, οι περισσότεροι παραθερίζουν, νέα δεν υπάρχουν, λεφτά δεν πήρα. Όλα καλα, όλο το Ίντερνετ δικό μου δηλαδή. Μετά λοιπόν το βιντεάκι με τη γάτα, νόμιζα πως τα 'χα δει όλα. Ότι το τελείωσα το Ίντερνετ, ότι ήταν μέχρι εκεί. Αυτό ήταν παιδιά, ωραία περάσαμε, κλείστε ρούτερ, μαζέψτε να φύγουμε, να προλάβουμε και τα τρένα.

Child, please, προφανώς δε λειτουργεί έτσι το πράμα. Τη μια μέρα θα 'ναι μια γάτα που ακούει Slayer, την άλλη ένας υπέρβαρος μεσήλιξ να τραγουδάει Natalie Imbruglia φορώντας μονάχα ένα κιτρινιασμένο σλιπάκι και υπέρμετρη αυτοπεποίηθηση στο πέτο, και την επόμενη μία μπάντα μαριάτσι να κάνει καντάδα σε μια φάλαινα.



Επαναλαμβάνω λοιπόν, τρεις τύποι με σομπρέρο παίζουν μουσική για μία φάλαινα μπελούγκα. Καταρχάς, δεν κατέχω τίποτα ειδικές γνώσεις στην υδάτινη βιολογία, ούτε καν γενικές, αλλά από πού κι ως πού είναι φάλαινα αυτό, όταν ξεκάθαρα μοιάζει με χλωρινιασμένο δελφίνι. Επίσης, τι τρέχει με το κεφάλι του; Μου θυμίζει το Fiat Multipla που είναι άνετα το ασχημότερο αμάξι που κυκλοφορεί στους δρόμους, υπόψιν ότι κάποτε στην οικογένεια είχαμε ορίτζιναλ σκαραβαίο. Έχουμε λοιπόν τη μπελούγκα, την οποία θα ονομάσω Δημητράκη. Ερεύνησα λοιπόν -aka διάβασα κάποια σχόλια κάτω από το βίντεο- και απ' ό,τι φαίνεται ο Δημητράκης έχει κάποια anger management issues, με αποτέλεσμα τα πιτσιρίκια να μη θέλουν να πάνε να τον δουν στο ενυδρείο εκεί που τον έχουν. Ακολουθεί άλλη μια δραματοποίηση:

«Τι θα κάνουμε πια με τον Δημητράκη;», ψέλλισε αγανακτισμένος ο κύριος Διευθυντής, «δε φτάνει που μοιάζει με γενετικό ατύχημα, με τα σκέρτσα που κάνει δε δίνει κανείς λεφτά να τον δει», μονόλογησε καθώς κάτι έψαχνε στο συρτάρι του γραφείου του. «Να ρίξουμε τον υδροκέφαλο στη γυάλα με τον σφυροκέφαλο να τελειώνουμε επιτέλους με την υπόθεση αυτή». Ο βοηθός του ήξερε πως οι απειλές του κύριου Διευθυντή ήταν κούφιες. Το ινστιτούτο είχε δώσει πολλά λεφτά να φέρουν το έκτρωμα από τον Αρκτικό Κύκλο και ήταν άλλωστε η τελευταία ελπίδα να σωθεί και το πάρκο αλλά και οι δουλείες τους. Είδε το, γερασμένα πρόωρα, αφεντικό του να ανάβει άλλο ένα τσιγάρο. Ο καπνός φαινόταν να είναι το μοναδικό πράγμα που τον ηρεμούσε, ειδικά μετά τα επεισόδια, το μαρτυρούσε άλλωστε το ξεχειλισμένο τασάκι πάνω στο γραφείο του. «Ηρεμήστε κύριε Διευθυντά», κατάφερε να πει τελικά, αλλά ήξερε πως δε θα 'χε κανένα αποτέλεσμα, ίσως απλά θα τον εκνεύριζε παραπάνω. «Να ηρεμήσω; Πώς γίνεται να ηρεμήσω όταν βλέπω την καριέρα μου, τη ζωή μου, να καταρρέει μπροστά στα μάτια μου, εξαιτίας ενός... εξαιτίας ενός ζώου;», φώναξε απεγνωσμένος ο Διευθυντής. Ο τόνος της φωνής του δεν ανήκε στον δυναμικό εκείνο άνθρωπο που είχε γνωρίσει πριν τρία χρόνια όταν πήρε τη δουλειά, αλλά σε μια αδύναμη σκιά, σκιά του ανθρώπου που ήξερε, σκιά που είχε κρύψει κάθε αχτίδα ελπίδας. Θυμήθηκε ο βοηθός όταν είχε πρωτοδεί τη σκιά αυτή, την ώρα των επεισοδίων, στα εγκαίνια της γυάλας του Δημητράκη. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος, διαφημιζόταν για εβδομάδες το γεγονός, όλο το ινστιτούτο είχε εναποθέσει τις ελπίδες του πάνω στη νεαρή αυτή μπελούγκα.

Όλα πηγαίνανε κατευχήν, είχαν κόψει περισσότερα εισιτήρια απ' ό,τι περίμεναν και ήταν όλοι ενθουσιασμένοι. Όλοι εκτός από τον πιτσιρικά με το γιο-γιο. Χοντρός, με σπυριά, καθρέφτισμα της μάνας του που βάδιζε αγκομαχώντας από δίπλα του. Ακόμα και τα τέσσερα σκαλοπάτια που έπρεπε να κατέβεις για να πλησιάσεις το τζάμι τούς έκαναν να ιδρώσουν. Μουτρωμένοι και οι δύο. Ο Δημητράκης έκανε βόλτες περιχαρής στη γυαλά, περιεργαζόμενος τους μυστήριους επισκέπτες, μέχρι που πρόσεξε τον πιτσιρίκο και το βλέμα του καρφώθηκε επάνω του. Στιγμές που φάνηκαν αιωνιότητα, μέχρι που ο πιτσιρικός φώναξε στη μάνα του «Τι με κοιτάει έτσι αυτό;» και εκσφενδόνισε το γιο-γιο του με δύναμη στο τζάμι. Ο Δημητράκης τρόμαξε. Όσο μικρόσωμη να 'ναι μια φάλαινα, δεν παύει να είναι μια φάλαινα, μια τρομαγμένη φάλαινα. Ο Δημητράκης έβγαλε μια μακρόσυρτη κραυγή, ικανή να κουφάνει άνθρωπο, και άρχισε να χτυπά με μανία το τζάμι. Παιδιά άρχισαν να κλαίνε και να τρέχουν, με τους γονείς τους να έχουν σαστίσει, μην ξέροντας τι να κάνουν. Οι φωνές και τα κλάματα δε βοηθούσαν καθόλου την κατάσταση και η μπελούγκα ορμούσε με δύναμη στο τζάμι. Προφανώς δε θα έσπαγε ποτέ, δεν παίζουν με αυτά τα πράματα, και όσο και να φωνάζαμε πως είναι όλοι απόλυτα ασφαλείς, οι πανικόβλητοι επισκέπτες δεν ηρεμούσαν με τίποτα, μονάχα μέχρι να να βρουν την έξοδο. Όσο γρήγορα-γρήγορα άρχισε, τόσο γρήγορα τελείωσε. Και δεν πάτησε κανείς ξανά μετά από αυτά. Έχουν τον τρόπο τους να διαδίδονται αυτά. Ο Δημητράκης όμως από το συμβάν δεν είχε ηρεμήσει στιγμή, ό,τι και να έκαναν. «Τι θα κάνουμε πια με τον Δημητράκη», επανέλαβε για άλλη μια φορά ο Διευθυντής, σχεδόν κλαψουρίζοντας. «Η μουσική εξημερώνει τα θηρία», είπε δειλά ο βοηθός και το βλέμα του Διευθυντή σηκώθηκε αργά και συνάντησε το δικό του, με μία λάμψη πάνω της που δεν είχε ξαναδεί...

Ναι, προφανώς ο Διευθυντής δολοφόνησε τον βοηθό, δικό μου συγγραφικό παραλήρημα ήταν, ό,τι θέλω του κάνω. Όπως και να 'χει, το πώς βρέθηκαν εκεί οι τρεις καμπαλέρος δε μπορώ να το εξηγήσω, μπορεί όντως να είχε να κάνει με κάποια προσπάθεια εκπαίδευσης του ζώου. Μπορεί να προσπάθησαν διάφορες μπάντες και μουσικές πριν βρουν τους κυρίους αυτούς. Μπορεί η φάλαινα να είχε άλλο χρώμα και να ξέβαψε όταν μία τοπική ντεθ μπάντα τη βομβάρδισε με μπλαστμπητ. Μπορεί. Το θέμα είναι πως κάποιος έβγαλε τρεις Μεξικάνους να παίζουν μουσική σε μια φάλαινα και εκείνη ανταποκρινόταν και αυτό εμένα μου είναι αρκετό. Και επειδή τέτοιος είμαι, θα προμοτάρω και μία από τις αγαπημένες μου, για τώρα, μπάντες, η οποία τυχαίνει να είναι και αυτή Mariachi, άλλο που κανονικά τα μέλη της είναι από hardcore μπαντα, "The Bronx". Περισσότερα όμως αφού βγει το νέο σιντάκι και επιμεληθώ την κριτική, ναι. Πάρτε όμως:



Έχω όμως και άλλα να πω, δεν τελείωσα, γιατί το Ίντερνετ είναι μαγικό. Λοιπόν, κάτι εγχώριο, έτσι για αλλαγή. Τις προάλλες μου στείλανε αυτό.

Η αλήθεια είναι πως πριν το λινκάρω, νόμιζα πως μπορούσα να ξεκινήσω ένα ατελείωτο rant πάνω στο πρόσωπο του Μελισσανίδη -ναι, αυτός είναι εάν δεν το καταλάβατε ξέρω 'γω- αλλά δε μου βγαίνει τίποτα. Νιώθω λίγος. Αυτό είναι κάτι που θα 'πρεπε να to περιλάβει ο Jon Stewart ή ο Stephen Fry, ή στην ανάγκη και ο σωτήρας-του-ελληνικού-έθνους, μη χέσω, Λαζόπουλος. Ίσως το μελοποιήσει και το δώσει στη Χαρούλα, ξανά μη χέσω, να το πει. Δε βοηθάει και που το βίντεο είναι λούπα. Δε μπορώ να το σταματήσω. Χαζεύω εκφράσεις, προφορές, την αγγλική γλώσσα όπως δεν την έχω ξανακούσει ποτέ. Το ντύσιμο, τον τοίχο. Όλα. Δεν είναι κατι που δεν υποδέχεται σχολιασμού, κι όμως δε μπορώ να το κάνω.



Τελοσπάντων, επειδή το κούρασα, σας αφήνω εδώ. Ακόμα και αντιπαθητικά τετράποδα όπως τα ρακούν έχουν ανάγκη από διακοπούλες, και έτσι όπως θα κλείσει το σαητ για κάποιες μέρες τώρα τον Αύγουστο, θα ανασάνετε λίγο από την ενοχλητική μου παρουσία. Λίγο όμως. Νιώθω χάλια όμως, γιατί μέσα στη μίζερη ψυχή μου ελπίζω στο διάστημα αυτό να συμβούν του κόσμου τα στραβά στο μουσικόκοσμο για να 'χω να λέω. Πχ να πέσει ο Scott Stapp στη γυάλα του Δημητράκη. Αντιλαμβάνομαι επίσης πως προφανώς δεν είναι γυάλα αυτό στις οποίες βάζουν τις φάλαινες στα ενυδρεία, αλλά δε βαριέσαι. Ένηγουεη, ελπίζω να απολαύσετε τον Αύγουστό σας, να εκτύπωνετε τις μαλακίες μου και να τις διαβάζετε στην παραλία, και εγώ σας αφήνω με δωράκι που ήθελα να σας δώκω καιρό, αλλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Εκτιμήστε το μη σας πάρει ο διάολος.



Until next time,
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon

Ps, o Ομπάμα έχει ίδια μέρα γενέθλια με τη μάνα μου, άκουσα πως η γυναίκα του έγινε πύραυλος. ΑΧΑΧΑΧαχαχ. μάιστα.


  • SHARE
  • TWEET