Rocking Raccoon - 57

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 17/09/2012 @ 11:53
Αποψάρα 57



Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω καθόλου αλλιώτικα το κείμενο αυτό. Οπότε φάτε τα.

Χαίρετε. Αν δεν το ξέρατε, αυτή τυγχαίνει να είναι η καλύτερη εβδομάδα του έτους, συμπεριλαμβανομένων και των Χριστουγέννων και των Παθών, γιατί ξαναρχίζουν όλες μου οι σειρές. Η ζωή μου αποκτά ξανά νόημα. Οπότε ξεκινάμε το κείμενο με κέφι, και όσο πληκτρολογώ, τόσο θα με τραβάει κάτω στον βούρκο του η μιζέρια του ρακούν.

Θα 'θελα να αρχίσω την αποψάρα αυτής της εβδομάδας με ένα update πάνω στο θέμα που προβλέπω θα μονοπωλεί το κίτρινο/κατινίστικο ενδιαφέρον μου για αρκετούς μήνες, και αυτό δεν είναι άλλο από τον γάμο της Αβρίλως και του Τσαντίκο (βλ. Αποψάρα 54) το οποίο αποφάσισα να μετατρέψω σε ένα σήριαλ μέσα στο μυαλό μου και αποφάσισα να βαφτίσω "The Sk8ter Boi Diaries - Season 1: The Day That Music Died". Έχοντας λοιπόν κάπως συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δύο τέρατα της μουσικής -με την άλλη έννοια- αποφάσισαν να ενωθούν με τα ιερά αυτά δεσμά του γάμου, κάπως έπεισα τον εαυτό μου πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Παντρεύονται τα παιδιά, δεν είναι ότι βγάζουν και μουσική μαζί...

 

Oh wait. Σύμφωνα λοιπόν με κάποιον κουστουμάτο εκεί στα γραφεία της Epic όπου είναι υπογεγραμμένη η  Αβρίλω, αυτή και ο Τσαντίκος έχουν ήδη ηχογραφήσει ένα άλμπουμ και είναι λέει πάρα πολύ καλό. Οι πληροφορίες είναι λίγες, δεν ξέρουμε αν θα είναι άλλη μία φοβερή προσωπική δουλειά της ίδιας της Αβρίλως ή ένα καινούργιο σούπεργκρουπ του οποίου την ποιότητα ο κόσμος αυτός δεν έχει ματαδεί. Πολλοί πιστεύουν ότι η συνεργασία έχει τα φόντα να αλλάξει το γίγνεσθαι στo μουσικό στερέωμα, συγκρίνοντάς  τη με άλλες τιτάνιες κυκλοφορίες του παρελθόντος όπως το "A Mí Me Gusta" των Los Del Rio ή το Best Of της Eurovision. Είναι βράδια που έχω χάσει τον ύπνο μου αναρωτώμενος γιατί κάτι τέτοιο δεν έγινε πιο πριν, να χτίσω εφηβικές αναμνήσεις συντροφιά με τις μελωδίες τους. Το πρώτο μου φιλί, το πρώτο μου μεθυσί, το πρώτο μου  ξερατό. Μετά όμως ησυχάζω γιατί σκέφτομαι πως όλα είναι εντάξει, αφού τα παιδιά μου θα έχουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν σε έναν κόσμο που οι Τσαντβρίλω είναι πραγματικότητα, και κοιμάμαι χαμογελώντας. Πάντως, έχουμε βάσιμες υποψίες και βάσιμα πειστήρια ότι η Αβρίλω είναι όντως εγκεφαλικά νεκρή -και ηλίθια- γιατί πέρα από γαμπρό, άλλαξε και στυλάκι, και πλέον περνιέται σα τον Σκρίλλεξ με ελάχιστα μεγαλύτερα βυζγιά.

Avril Lavigne

Eπίσης, δίνω και συμβουλές μόδας.

Συνήθως, καθώς περνάμε από Δευτέρα σε Δευτέρα και μαζεύω υλικό για τούτη δω τη στηλάρα, κάθε πράμα που αποφασίζω να βάλω στη ντουλάπα και να πω «ίσως έχει ποτένσιαλ για το ρακούν» συνοδεύεται και από μία γκριμάτσα. Συνήθως απέχθειας. Καμιά φορά συνοδεύεται από σκέψεις τύπου «τι κάνεις με τη ζωή σου;» και «γιατί να τους το κάνεις αυτό;» και άλλα τέτοια παρόμοια. Τις άλλες φορές όμως, σηκώνομαι από την καρέκλα, δείχνω μανιωδώς την οθόνη, φωνάζω, κλαίω, καλώ τη μάνα μου να της πω τα καλά νέα, και μετά ψάχνω να βρω τίποτα για τη στηλάρα. Τέλοσπαντων, τώρα θα σας πω τι ξέρω για τους One Direction, χωρίς να ανοίξω καθόλου Wiki. Παρένθεση. Το βρίσκω εξαιρετικά κωμικό που ασχολούμαι πολύ παραπάνω με μουσική που δεν ανταποκρίνεται στο υλικό του σάητ παρά με αυτό που είναι. Ένηγουεη.

Πρώτη μου επαφή με τη μπάντα (;) ήταν όταν πέρασα απ’έξω από το τοπικό αναίσχυντο δισκάδικο στο κωλοχώρι μου στη Σκωτία, και είδα κάτι αφίσες ΝΑ με πιτσιρίκια και φράτζες. Τέλεια χαμόγελα, γεμάτο χαρά και αμέτρητες ώρες στον ορθοδοντικό. Στυλάκι με απαραίτητο το ντεμιβαθύ βε, να μας πουν ότι εξερευνούμε τη σεξουαλικότητά μας και όχι ότι είμαστε κραγμένες, και γενικώς αχρειάστη αναβίωση της νοοτροπίας των μπόημπαντς. Τελοσπάντων, λένε αυτοί ένα τραγούδι που το πέτυχα στην τιβί και είναι αυτοί οι τύποι που χορεύουν σε μία παραλία. Σε κάποια φάση νομίζω σκάνε και κάτι κορίτσα δροσερά και αν δεν απατώμαι και ένας σκύλος. Σας το λινκάρω το βίντεο, αλλά δεν το ξαναβλέπω. Tελικά ψέματα. Είδα το μισό γιατί ψάρωσα με τα 235 εκατομμύρια βιούζ. Σκύλο δεν είδα. Τέλοσπαντων. Εμένα με ξέρεις, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με την ποιοτική ποπ. Δεν κρύβομαι καθόλου. Αυτό όμως είναι άθλιο και ξερνάω. Τέλοσπάντων άλλου ήθελα να καταλήξω. Κάποιος πιο παρατηρητικός και μάγκας από μένα επεσήμανε κάτι που απλά με ενθουσίασε και με ώθησε να πω «έεεελα ρε μαλάκα» στο λάπτοπ μου.



Oι δικοί μου εφηβικοί ήρωες λοιπόν τρόλλαραν τους One Direction και τον εμετό τους έντεκα χρόνια πριν (...τι έντεκα χρόνια, το γαμωτοκέρατό μου), όταν πιθανότατα κατούραγαν ακόμα σε γιογιο, άλλο που είχαν σκοπό να την πούνε στους Backstreet Boys. Οι Blink όμως ήταν τότε θεοί, και να λοιπόν που το pop-punk είναι διαχρονικότατο. Στη μαπάρα σας haterzz.



Αυτά. Σ' αυτό εδώ το σημείο νιώθω ένα μικρό χρέος να απευθυνθώ στο θέμα τον Green Day και των Bon Jovi που μαίνεται (ή μαινόταν, ανάλογα πότε το διαβάζεις αυτό) στην κεντρική. Δεν σκοπεύω να πάρω κάποια θέση τώρα για δύο λόγους. Πρώτον περνάω κάποιες ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΕΣ προσωπικές στιγμές αναφορικά με τη σχέση μου με τους Green Day, τα οποία θα τα κάνω address στην επερχόμενη κριτική του "iUno!", και φοβάμαι πως θα πω πράγματα που θα μετανιώσω, και δεύτερον κάποιοι έχουν κάνει κάποια πολύ καλά ποστ-απαντήσεις (σπάνιο) κάτω από το άρθρο που λένε πάνω κάτω ότι θα έλεγα και γω. Πάντως, δεν είναι η πρώτη φορά που κατηγορεί κάποια μπάντα τη συμπεριφορά των -κρατιέμαι να μην πω hasbeens- Bon Jovi προς τις μπάντες που τους κάνουν support ή παίζουν μαζί, αλλά τι να κάνεις. Αυτά σου λέω.

Τέλος, μέχρι να με κουράσει ή να βαρεθώ εξαιρετικά, θα κλείνω τις  κειμενάρες μου με μία ενότητα που ονόμασα «ο ΜΑΝ της εβδομάδας». Ο πρώτος λοιπόν ΜΑΝ, είναι ένας τύπος που η  μουσική του περσόνα είναι Superpowerless, και γράφει τραγούδια και κάνει ρεμίκς χρησιμοποιώντας Game Boy. Τι άλλο να ζητήσεις από τη ζωή; Επίσης, ποιοτική ποπ.



Untin next time,
I.T. The Rocking Raccoon

-godspeed

ps, you! Cat Emperor

  • SHARE
  • TWEET