Rocking Raccoon - Χαλκομανίες
Αποψάρα 77
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 08/04/2013 @ 12:10
Sup. Μου λείψατε. Θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να σε πείσω πως αυτή η απουσία τριων βδομάδων ήταν επειδή μάζευα υλικό για το καλύτερο συγγραφικό δημιούργημα μετά το «Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι», αλλά ξέρεις πολύ καλά πως θα σε απογοητεύσω.
Τι έγινε λοιπόν όσο έλειπα; Όχι, σοβαρά. Τι έγινε; Δεν κοίταγα σχεδόν καθόλου τα Ίντερνετς γιατί το Game Of Thrones μπορούσα να το δω μονάχα Τετάρτη, οπότε απέφευγα τα σπόιλερς σαν την HSBC που της χρωστάω λεφτά, που σημαίνει πως καμία γωνιά του Ίντερνετ δεν ήταν ασφαλής. Άρχισε αυτό, τελείωσε το Walking Dead (ψιλομούφα), αρχίσε και το Mad Men χθες, χαμός. Να δω πώς θα βγάλω δουλειά. Ας περάσουμε όμως στα λίγα πράματα που πράγματι πήρε το μάτι μου.
Μιλώντας λοιπόν για φανταστικά συγγραφικά δημιουργήματα, ο Billie Joe Armstrong των Green Day θα επιχειρήσει να γράψει λέει νέα κομμάτια για ένα μουσικό θεατρικό έργο βασισμένο στο «Πολύ Κακό για το Τίποτα» του Σαίξπηρ. Το έργο θα ονομάζεται "These Paper Bullets" και θα μιλάει για μία μπάντα από το Λίβερπουλ που κάνει τα πρώτα της βήματα στη μουσική τη μπίζνα, γνωρίζοντας παράλληλα και τον έρωτα. Σχεδόν ανατρίχιασα. Βέβαια, χειρότερο από το Uno Dos Tre δεν θα 'ναι, οπότε δεν έχουμε ιδιαίτερο λόγο ανησυχίας. Ο χοντρός δεκατριάχρονος μέσα μου με αναγκάζει να πω πως ο σκηνοθέτης της παράστασης θα είναι o Jackson Gay. Το νέο αυτό το χρησιμοποίησα μαεστρικά σαν segue για το πραγματικό θέμα που ήθελα να θίξω, αλλά ψιλοείναι σάπιο, οπότε επιστράτευσα τεχνικές που χρησιμοποιούμε εμείς οι επαγγελμάτιες και συ δεν καταλαβαίνεις.
Στην Ιαπωνία λοιπόν (ξέρεις πως κάτι θα είναι καλό όταν αρχίζει με αυτή την πρόταση), έχουν επιστρατεύσει ένα νέο τρόπο marketing για το οποίο δεν μπορώ ακόμη να εκφέρω άποψη. Με σκίζει στα δύο. Όλοι ξέρουμε την τυπική εικόνα Ιαπωνεζούλας σκουλγκερλ με την κοντή μπλε φουστίτσα και την ψηλή την κάλτσα. Κάποιοι ενδεχομένως σκέφτονται αυτήν την εικόνα πιο συχνά από άλλους, για δικούς τους λόγους, αλλά είναι σίγουρα μια εικόνα οικεία σε πολλούς, για ανεξήγητους λόγους.
Έρευνες που έγιναν από σοφούς επιστήμονες εκεί στη Ιαπωνία, οι ίδιοι δηλαδή που δημιούργησαν τον Mewtwo, τον Godzilla και τον Ryan Gosling, απέδειξαν πως εκείνο το μικρό κενό μεταξύ φούστας και κάλτσας τραβάει τα βλέμματα, κάτι που δεν ήξερε κανείςΗ Absolute Territory λοιπόν, μία τοπική εταιρεία PR, πληρώνει μικρές Ιαπωνεζούλες (άνω των δεκαοχτώ λέει) να κάνουν χαλκομανίες (='D) στα μπουτάκια τους με ό,τι είναι αυτό που διαφημίζουν κάθε φορά, με το εξής αποτέλεσμα:
Θέλω να ελπίζω πως η ίδια η μπάντα δεν ασχολείται καθόλου με το προμόσιον αυτό καθεαυτό και έτυχε και είχαν προσλάβει μία εταιρεία που ένας από τους τρόπους που διαφημίζουν τους πελάτες τους είναι μέσω μπουτακίων. Εδώ λοιπόν είναι που διχάζομαι. Καταρχάς, ας πάρουμε σα δεδομένο πως θα κοιτάξω, γιατί δεν κοροϊδεύω κανέναν λέγοντας το αντίθετο. Κοιτάζω λοιπόν. Πέρα λοιπόν από την ανυπέρβλητη τιμή του να δεχτεί την φευγαλέα και ελαφρώς ντροπιασμένη ματιά μου, θα ήταν κακό να κερδίσει και το κατιτίς η κοπελιά; Foo θα κοιτάξω που θα κοιτάξω, ας πάρει και αυτή μία σοκοφρέτα για το perviness μου. Αυτό βέβαια παίρνοντας πάλι σα δεδομένο πως θα έβγαινε έξω με το συγκεκριμένο συνολάκι ούτως ή άλλως. Γιατί αλλιώς, περνάμε σε άλλα μονοπάτια πιο γκρίζα. Εννοείται πως δεν δέχομαι αντεπιχειρήματα τύπου «ε μη κοιτάς ρε φίλε» γιατί είναι τελείως invalid. Προφανώς δεν θα κάτσω να χάσκω με τα σάλια να μου λερώνουν τα παπούτσια -ό,τι και να 'κανε πασαρέλα μπροστά μου- αλλά το βλέμμα θα πέσει κατά εκεί ό,τι και να γινει. Και άλλωστε, για διαφημιστικούς σκοπούς, δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από μια ματιά.
Προσωπικά, το βρίσκω αρκετά κακόγουστο. Σίγουρα ξέρω πως δεν έχω κανένα λογο πάνω στο θέμα και ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω τι θα κάνει ο καθένας για λίγο χαρτζιλικάκι, ο καθένας άλλωστε κάνει ό,τι εγουστέρνει με το σώμα του. Έχεις όμως από την άλλη τα γνωστά female empowerment τροπάρια τύπου «you go girl» και «μαγκιά της της κοπελιάς που δεν κολλάει» που τα ακούω λιγάκι και γελάω. Δεν το βλέπω σαν ιδιαίτερη μαγκιά όταν δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα στον κόσμο από το να τραβήξεις την στιγμιαία προσοχή ενός άντρα. Μπορεί να το κάνει κυριολεκτικά και ένας σκύλος με καπέλο. Όπως και να θες να το περάσεις, αυτό που κάνει η Absolute Territory, δεσποινίς female empowerment, είναι ακριβώς αυτό που κατηγορείς την κοινωνία, ότι αντικεμενοποιεί τις γυναίκες, και καθόλου μαγκιά δεν είναι. That being said, θα πλήρωνα καλά λεφτά να δω διαφημίσεις τύπου «Ακαδημίες Δομάζος» να φοριούνται σε μπουτάκια το καλοκαίρι στην Αθήνα. Θα μου έφτιαχναν καθημερινώς το κέφι.
Σε άλλα νέα. Η υπουργός Παιδείας της Νορβηγίας άλλαξε ημερομηνία των mid-term εξετάσεων σε κάποια σχολεία της χώρας, ώστε τα παιδιά να μπορούν να παρευρεθούν στη διπλή συναυλία του Justin Bieber στις 16 και 17 Απριλίου στο Όσλο. Το κείμενο δεν θα πάρει την συνηθισμένη στροφή στο Bieberbashing, γιατί έχει καταντήσει κουραστικό και κλισέ, μου φτάνει που το autocorrect του Word διορθώνει το Beyoncé και του βάζει το ακσάν, ενώ το Bieber το υπογραμμίζει με κόκκινο.
Μπράβο λοιπόν στην Νορβηγία. Η προσπάθεια να πείσουν τον κόσμο πως δεν είναι γεμάτη μπλακμεταλλάδες έχει αποφέρει καρπούς και ευελπιστούν να δουν τα αποτελέσματα στην προσέλευση του κόσμου στην επόμενη τουριστική σεζόν. Βάζει πάντως διάφορα πράγματα σε perspective αυτή η είδηση. Είναι πολύ ενδιαφερόν πως ένα πολιτιστικό γεγονός (ε τι να κάνουμε, Bieber είχανε, Bieber πήραμε) μπορεί να έχει τέτοια επιρροή σε ένα θεσμό όπως είναι οι σχολικές εξετάσεις.
Δηλαδή δεν μπορεί με τίποτα να ταξιδέψει ο νους μου στο πιθανό σενάριο να αλλάξουν ημερομηνία οι πανελλήνιες επειδή θα έρθουν (πάλι) οι Iron Maiden. Από την άλλη μπορώ πολύ εύκολα να φανταστώ το σενάριο που ρωτάνε τον Δημητράκη «γιατί δεν πέρασε στη σχολή που ήθελε» και να απαντάει ότι «μωρέ, ήταν στη Μαλακάσα». Αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι ακριβώς συγκρίσιμα τα γεγονότα, γιατί οι fans του Bieber είναι συνήθως 14-17 χρον... oh wait.
Αυτά τα όμορφα είχα να πω αυτή την εβδομάδα. Αν με θέτε, θα με βρείτε στο φέησημπουκ.
Until next week,
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
Ps,
Τι έγινε λοιπόν όσο έλειπα; Όχι, σοβαρά. Τι έγινε; Δεν κοίταγα σχεδόν καθόλου τα Ίντερνετς γιατί το Game Of Thrones μπορούσα να το δω μονάχα Τετάρτη, οπότε απέφευγα τα σπόιλερς σαν την HSBC που της χρωστάω λεφτά, που σημαίνει πως καμία γωνιά του Ίντερνετ δεν ήταν ασφαλής. Άρχισε αυτό, τελείωσε το Walking Dead (ψιλομούφα), αρχίσε και το Mad Men χθες, χαμός. Να δω πώς θα βγάλω δουλειά. Ας περάσουμε όμως στα λίγα πράματα που πράγματι πήρε το μάτι μου.
Μιλώντας λοιπόν για φανταστικά συγγραφικά δημιουργήματα, ο Billie Joe Armstrong των Green Day θα επιχειρήσει να γράψει λέει νέα κομμάτια για ένα μουσικό θεατρικό έργο βασισμένο στο «Πολύ Κακό για το Τίποτα» του Σαίξπηρ. Το έργο θα ονομάζεται "These Paper Bullets" και θα μιλάει για μία μπάντα από το Λίβερπουλ που κάνει τα πρώτα της βήματα στη μουσική τη μπίζνα, γνωρίζοντας παράλληλα και τον έρωτα. Σχεδόν ανατρίχιασα. Βέβαια, χειρότερο από το Uno Dos Tre δεν θα 'ναι, οπότε δεν έχουμε ιδιαίτερο λόγο ανησυχίας. Ο χοντρός δεκατριάχρονος μέσα μου με αναγκάζει να πω πως ο σκηνοθέτης της παράστασης θα είναι o Jackson Gay. Το νέο αυτό το χρησιμοποίησα μαεστρικά σαν segue για το πραγματικό θέμα που ήθελα να θίξω, αλλά ψιλοείναι σάπιο, οπότε επιστράτευσα τεχνικές που χρησιμοποιούμε εμείς οι επαγγελμάτιες και συ δεν καταλαβαίνεις.
Στην Ιαπωνία λοιπόν (ξέρεις πως κάτι θα είναι καλό όταν αρχίζει με αυτή την πρόταση), έχουν επιστρατεύσει ένα νέο τρόπο marketing για το οποίο δεν μπορώ ακόμη να εκφέρω άποψη. Με σκίζει στα δύο. Όλοι ξέρουμε την τυπική εικόνα Ιαπωνεζούλας σκουλγκερλ με την κοντή μπλε φουστίτσα και την ψηλή την κάλτσα. Κάποιοι ενδεχομένως σκέφτονται αυτήν την εικόνα πιο συχνά από άλλους, για δικούς τους λόγους, αλλά είναι σίγουρα μια εικόνα οικεία σε πολλούς, για ανεξήγητους λόγους.
Έρευνες που έγιναν από σοφούς επιστήμονες εκεί στη Ιαπωνία, οι ίδιοι δηλαδή που δημιούργησαν τον Mewtwo, τον Godzilla και τον Ryan Gosling, απέδειξαν πως εκείνο το μικρό κενό μεταξύ φούστας και κάλτσας τραβάει τα βλέμματα, κάτι που δεν ήξερε κανείςΗ Absolute Territory λοιπόν, μία τοπική εταιρεία PR, πληρώνει μικρές Ιαπωνεζούλες (άνω των δεκαοχτώ λέει) να κάνουν χαλκομανίες (='D) στα μπουτάκια τους με ό,τι είναι αυτό που διαφημίζουν κάθε φορά, με το εξής αποτέλεσμα:
Θέλω να ελπίζω πως η ίδια η μπάντα δεν ασχολείται καθόλου με το προμόσιον αυτό καθεαυτό και έτυχε και είχαν προσλάβει μία εταιρεία που ένας από τους τρόπους που διαφημίζουν τους πελάτες τους είναι μέσω μπουτακίων. Εδώ λοιπόν είναι που διχάζομαι. Καταρχάς, ας πάρουμε σα δεδομένο πως θα κοιτάξω, γιατί δεν κοροϊδεύω κανέναν λέγοντας το αντίθετο. Κοιτάζω λοιπόν. Πέρα λοιπόν από την ανυπέρβλητη τιμή του να δεχτεί την φευγαλέα και ελαφρώς ντροπιασμένη ματιά μου, θα ήταν κακό να κερδίσει και το κατιτίς η κοπελιά; Foo θα κοιτάξω που θα κοιτάξω, ας πάρει και αυτή μία σοκοφρέτα για το perviness μου. Αυτό βέβαια παίρνοντας πάλι σα δεδομένο πως θα έβγαινε έξω με το συγκεκριμένο συνολάκι ούτως ή άλλως. Γιατί αλλιώς, περνάμε σε άλλα μονοπάτια πιο γκρίζα. Εννοείται πως δεν δέχομαι αντεπιχειρήματα τύπου «ε μη κοιτάς ρε φίλε» γιατί είναι τελείως invalid. Προφανώς δεν θα κάτσω να χάσκω με τα σάλια να μου λερώνουν τα παπούτσια -ό,τι και να 'κανε πασαρέλα μπροστά μου- αλλά το βλέμμα θα πέσει κατά εκεί ό,τι και να γινει. Και άλλωστε, για διαφημιστικούς σκοπούς, δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από μια ματιά.
Προσωπικά, το βρίσκω αρκετά κακόγουστο. Σίγουρα ξέρω πως δεν έχω κανένα λογο πάνω στο θέμα και ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω τι θα κάνει ο καθένας για λίγο χαρτζιλικάκι, ο καθένας άλλωστε κάνει ό,τι εγουστέρνει με το σώμα του. Έχεις όμως από την άλλη τα γνωστά female empowerment τροπάρια τύπου «you go girl» και «μαγκιά της της κοπελιάς που δεν κολλάει» που τα ακούω λιγάκι και γελάω. Δεν το βλέπω σαν ιδιαίτερη μαγκιά όταν δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα στον κόσμο από το να τραβήξεις την στιγμιαία προσοχή ενός άντρα. Μπορεί να το κάνει κυριολεκτικά και ένας σκύλος με καπέλο. Όπως και να θες να το περάσεις, αυτό που κάνει η Absolute Territory, δεσποινίς female empowerment, είναι ακριβώς αυτό που κατηγορείς την κοινωνία, ότι αντικεμενοποιεί τις γυναίκες, και καθόλου μαγκιά δεν είναι. That being said, θα πλήρωνα καλά λεφτά να δω διαφημίσεις τύπου «Ακαδημίες Δομάζος» να φοριούνται σε μπουτάκια το καλοκαίρι στην Αθήνα. Θα μου έφτιαχναν καθημερινώς το κέφι.
Σε άλλα νέα. Η υπουργός Παιδείας της Νορβηγίας άλλαξε ημερομηνία των mid-term εξετάσεων σε κάποια σχολεία της χώρας, ώστε τα παιδιά να μπορούν να παρευρεθούν στη διπλή συναυλία του Justin Bieber στις 16 και 17 Απριλίου στο Όσλο. Το κείμενο δεν θα πάρει την συνηθισμένη στροφή στο Bieberbashing, γιατί έχει καταντήσει κουραστικό και κλισέ, μου φτάνει που το autocorrect του Word διορθώνει το Beyoncé και του βάζει το ακσάν, ενώ το Bieber το υπογραμμίζει με κόκκινο.
Μπράβο λοιπόν στην Νορβηγία. Η προσπάθεια να πείσουν τον κόσμο πως δεν είναι γεμάτη μπλακμεταλλάδες έχει αποφέρει καρπούς και ευελπιστούν να δουν τα αποτελέσματα στην προσέλευση του κόσμου στην επόμενη τουριστική σεζόν. Βάζει πάντως διάφορα πράγματα σε perspective αυτή η είδηση. Είναι πολύ ενδιαφερόν πως ένα πολιτιστικό γεγονός (ε τι να κάνουμε, Bieber είχανε, Bieber πήραμε) μπορεί να έχει τέτοια επιρροή σε ένα θεσμό όπως είναι οι σχολικές εξετάσεις.
Δηλαδή δεν μπορεί με τίποτα να ταξιδέψει ο νους μου στο πιθανό σενάριο να αλλάξουν ημερομηνία οι πανελλήνιες επειδή θα έρθουν (πάλι) οι Iron Maiden. Από την άλλη μπορώ πολύ εύκολα να φανταστώ το σενάριο που ρωτάνε τον Δημητράκη «γιατί δεν πέρασε στη σχολή που ήθελε» και να απαντάει ότι «μωρέ, ήταν στη Μαλακάσα». Αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι ακριβώς συγκρίσιμα τα γεγονότα, γιατί οι fans του Bieber είναι συνήθως 14-17 χρον... oh wait.
Αυτά τα όμορφα είχα να πω αυτή την εβδομάδα. Αν με θέτε, θα με βρείτε στο φέησημπουκ.
Until next week,
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
Ps,
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
