Rocking Raccoon - Push It, Push It

Sup. Για όποιον λοιπόν δεν το πήρε πρέφα άλλαξε λιγάκι ο προγραμματισμός των κειμεναρέων μου, και από δω και μπρος θα ανεβαίνουν κάθε δύο βδομάδες. Όταν δεν πάει το βουνό στο Μωάμεθ, αλλάζεις τον προγραμματισμό για να μη φαίνεσαι τεμπέλης και λες ήταν απόφαση των από πάνω.

Ένηγουεη, τι να πει κανείς για τη βδομάδα που πέρασε. Όχι, σήριουσλη, τι να πει; Μου φαίνεται πως είτε οι ειδήσεις που θα ταίριαζαν γάντι για τις αποψάρες έχουν περιοριστεί αισθητά, είτε έχω αρχίσει και αδιαφορώ πλήρως. Ενδιαφέρον θα μπορούσε να πει κανείς πως το Σαβ/κο ήταν το Download Festival στην Αγγλία. Δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εξαιρετικά μέτριο line-up, εξαιρετικά κακός καιρός, κλασικό τσιμπημένο τικέτο, ίδιοι γιούφτοι Άγγλοι. Τίποτα δεν ενέμπνεε τον κατήφορο για το φεστιβάλ. Κρατάω ανέπαφες (και νωπές) τις περσινές μου αναμνήσεις, και όλα καλά. Έγινε λέει ένα ευτράπελο την Παρασκευή βράδυ, όπου οι ΑΣΥΓΚΡΑΤΗΤΟΙ οπαδοί των Slipknot έριξαν / έσπασαν / μάλλον απλά αποσύνδεσαν τις διαχωριστικές μπάρες που βρίσκονται ανάμεσα στο κοινό και τη σκηνή, με αποτέλεσμα να διακόψουν για λίγο την εμφάνιση τους. Για κάτι που στο χαρτί ακούγεται πολύ πιο badass απ’ότι τελικά ήταν, οι κλασικές κούρασελ ατάκες του Taylor ακολουθούν.

«Οικογένεια, λαέ, πατρίδα, σας αγαπώ, περίμεντε ένα τσικ να το φτιάξουμε. Α. Το φτιάξαμε. Για πάμε, για πάμε». Φαντάσου όμως, για να’ναι αυτό το πιο ενδιαφέρον νέο που βγήκε από το φεστιβάλ, χαμός θα’γινε. Θυμάμαι τότε που το όνομα του φεστιβάλ είχε κάποιο νόημα και το βγάζαν σε ζωντανό streaming. Ωραίες εποχές, ζηλεύαμε και κλαίγαμε μπροστά από τις οθόνες μας, με τις μέτριές μας συνδέσεις. Ένηγουεη, φεστιβαλοκουβέντα που μας δίνει καλή πάσα για τα δικά μας.

Είναι το πρώτο Rockwave από αυτό του 2006 από το οποίο θα λείπω, και δεν σου κρύβω ότι αυτό  λιγάκι με στενοχωρεί. Μπορεί πολλές φορές να ακροβατεί ανάμεσα στο φρικτό και το απαίσιο, άλλα έχω μάθει να το αγαπώ κάπως το εκτρωματάκι, κάτι σαν γκρέμλιν κατάσταση. Καθώς ήξερα πως δεν το προλάβαινα (άτιμα πτυχία) δεν είχα μπει στο τριπάκι να ασχοληθώ με τις ανακοινώσεις, τα ονόματα και λοιπά. Όπως το ψιλοχαζεύω τώρα, δεν μου φαίνεται ιδιαίτερως άσχημο, πόσο μάλλον όταν έχεις να το συγκρίνεις με το περσινό. Φρέσκια η Lana, σιγουράκια οι Ska-P, έχουν έναν Χ κόσμο οι Dead Can Dance. Ντάξει. Παραπονεμένος ίσως δικαιούται να νιώθει ο μεταλλάς, που τον σκόρπισαν σε τρεις μέρες, αλλα ντάξει, το ότι θα πάει να χαζέψει τα γκομενάκια που θα μαζευτούν για τη Lana αφού κάνει την καυλάντα τους με τους Iced Earth, δεν τον χάλασε καθόλου.

Επίσης, 4 μέρες. Η πρώτη, σανίδα σωτηρίας. Έξυπνη κίνηση. Έχω την εντυπώση πως θα κάνουν γερή μπάζα από εκείνη τη μέρα. Ελληνοδηθενιαρία και άγιος ο θεός. Τώρα με τη σειρά θα βγουν Μάλαμας, Παπακωνσταντίνου (ο καλός, όχι ο βαψομαλλιάς), Αγγελάκας, ποιος ξέρει. Ούτε οι ίδιοι, ούτε οι διοργανωτές θαρρώ. Φαντάζομαι καταστάσεις τύπου συναυλία Dalaras & Friends στη Μελβούρνη, που βγαίνουν οι καλλιτέχναι σε rotation με σταθερή ορχήστρα από πίσω. Χαμός θα γίνει, ουυ, παλαμάκια, κακό, ιστορίες. Που να 'κλειναν και Πυξ Λαξ, φωτιά στη Μαλακάσα. Όπως και να 'χει τη μέρα τη χρειαζόντουσαν για να βγάλουν τα σπασμένα από δεύτερη και τέταρτη που έχω την υποψία πως θα πάνε λίγο άπατες. Κρατάω βασικά μια πισινή για τους Ska-P. Τον οπαδό της ska ποτέ δεν κατάφερα να τον ψυχολογήσω, και ούτε πρόκειται, οπότε είναι πολύ πιθανό να σκάσει λαός. Άγνωστος κόσμος που δεν ήξερα ότι υπήρχε. Στρατός από κόσμο που ακούει ska, που μαεστρικά καμουφλαρίζεται με τους υπόλοιπους, νορμάλ, ανθρώπους και σκάει μύτη μόνο όταν ακούει συνδυασμό δύο ακόρντων και τρομπέτας. Ένηγουεη, όπως είπα δε θα έχω τη δυνατότητα να παρευρεθώ και νιώθω μια μικρή πίκρα. ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ ομως μεγάλη είναι που θα χάσω τους Propagandhi περίπου μία βδομάδα μετά. Γαμώ τον διάολο δηλαδή. Θα γίνει χαμός, θα πέσουν κορμιά, θα κλαίω απαρηγόρητος.

Σε άλλα νέα, πληροφορήθηκα πως οι αναγνώστες του βρετανικού Kerrang -που η αλήθεια είναι πως είναι επί το πλείστον δεκαπέντε χρονών και στόκοι, του οποίου υπήρξα φανατικός αναγνώστης για ένα διάστημα- σε ένα poll υψίστης σημασίας και βαρύτητας, ψήφισαν ΤΑ ΠΙΟ ΚΑΥΤΑ ΓΚΟΜΕΝΑΚΙΑ στο χώρο της rock. Τυπικά πράγματα, στην πρώτη θέση η δίδα Williams των Paramore που απ’ότι φαίνεται μόνο ανήφορο θα βλέπει από δω και πέρα, ανεξαρτήτως μουσικής κατεύθυνσης. Σειρά βλέπω να’χει καποιο χαζορολάκι σε ταινιούλα, μετά πιο σοβαρά, μετά σόλο δισκάκι παραγωγή Τίμπαλαντ, λίγα χρόνια off, αποτυχημένη ταινία, reunion μπάντας, reunion με έναν από τα αδέρφια Farro, γέννητούρια, και μετά στο "Στην Υγειά Μας", με τον Παπαδόπουλο το Σπύρο που θα παίζεται πλέον στο Μέγκα.



(lol, μπλούζα Iceage.)

Νούμερο δύο στην κατάταξη ήταν το πουλέν του σάητ και γενικώς αγαπημένη Llzzy Hale, των Halestorm. Τσαγανό, φωνάρα, κορμί λαμπάδα και flying V. Άξια. Παράξενο λιγάκι το βρίσκω βέβαια που ψηφίστηκε καθώς το Λλζάκι βγάζει κάτι για πιο mature γούστα, καθώς έχει κάτι από τη φάρα των ροκογκομενακίων του 80, αλλά ναι. Θέσεις 3 και 4, δεν τις ήξερα τις κορασίδες, αλλά μιά χαρά γλυκήτατες φαίνονται, και πιο καλά τοποθετημένες στο τάργκετ γκρουπ του περιοδικού. Tay Jardine (We Are Τhe In Crowd) και Jenna McDougall (Tonight Alive) αντίστοιχα. Υποθέτω τα γκουγκλαρίσματα θα τα κάνετε μόνοι σας. Δυνατά χαρτιά όπως και να 'χει. Οι μπάντες τους δεν ξέρω τι παίζουν, οπότε θα βάλω επιτόπου ό,τι μου βγάλει πρώτο το YouTube και θα γράψω τις σκέψεις μου ακριβώς όπως μου έρχονται καθώς βλέπω τα κλιπάκια. Ενδιαφέρον πείραμα, μπορεί να είναι και μαλακία.

Πιο σκληρό απ' ότι περίμενα. Ο ντράμμερ φαίνεται κόπανος. Α, έχει λακάκι. Και ο κιθαρίστας φαίνεται κόπανος. Ναι, είναι σίγουρα κόπανοι και οι δύο. Πιασάρικο ρεφρέν. Παιδιά των Paramore. Το άκουγα, δε μ' ενοχλεί. Α τραγουδάει και ο κόπανος μόνος του. Οk. Μ' ενοχλεί. Βαρέθηκα, του φτιάχνουν τη φωνή. Next.

Μάλιστα, από τον τίτλο κιόλας προβλέπεται ριψοκίνδυνο, γιατί συμμετέχει ένας από τους δύο ένρινους εφιάλτες των Good Charlotte. Ο drummer φαίνεται κουλ. Α, ένας κόπανος με μουστάκι. Μάιστα. Τούτη δω το παίζει σκληρή. Η φωνή μου αρέσει. Ποια είναι αυτή η ασχήμη φίλη της; Το κλιπ είναι αισχρό και γελοίο εκεί που τραγουδάει μόνη της. Να και ο Good Charlotte. Σκληρός και αυτός με τα πέτσινα. ΧΑΧΑΧΑ ΑΦΗΣΕ ΜΟΥΣΑΚΙ. Δεν ήξερα καν ότι μπορούσε. Αδιάφορο τελικά το κομμάτι. Προτιμούσα το άλλο μέχρι που μπήκε ο κόπανος. Κρίμα λοιπόν, απ' οτι φαίνεται δε θα βω σήμερα την καινούργια μου αγαπημένη μπάντα. Εντωμεταξύ, autotune στο θεό όταν τραγουδάει ο Good Charlotte. Τέλεια. Ωπ, key change, ευφάνταστο, το κάνανε οι Backstreet Boys και τους βγήκε. Καλή επιτυχία στα παιδιά, να ξυρίσεις το μουστάκι σου, να αφήσετε τις κακές παρέες.

Τέλος, την πεντάδα κλείνει, δικαίως, ο Jack Barakat των All Time Low. Ποια είναι η δικιά σου λίστα φίλε αναγνώστη; Ήθελες να δεις το πορνίδιο και μασκότ της στήλης, Taylor Momsen; Μήπως προτιμούσες κάτι πιο έμπειρο και βρώμικο και ήθελες την Shirley Manson των Garbage; Μήπως τα τατουάζ της Lights είναι αυτά που σου ανάβουν τα λαμπάκια; Μήπως πρέπει να σταματήσω με τα ηλίθια puns;

Ο ΜΑΝ του ΔΙΒΔΟΜΑΔΟΥ πλέον, είναι ένας τύπος που εντόπισα σχεδόν συνειδητά. Έψαχνα να βρω κανά χαβαλετζίδικο κομμάτι να παίξω στην κιθάρα, έτσι καλοκαιρινό, να χορέψουν τα γκομενάκια, παλαμάκια, ώωω, να καεί η Μαλακάσα. Έψαχνα λοιπόν, και βρήκα τον Christopher, τον Christopher Guistolisi. Ο φίλος μου ο Κρις είναι Γερμανός και ξέρει φινο γιουκαλίλι. Κάνει και κριτικές για διάφορα γιουκαλίλια. Έχει και πολλά γιουκαλίλια πίσω, στον τοίχο. Ο Κρις, ο αγαθός βίκιν, έκανε μία διασκευή στο κομμάτι (κομματάρα) των Inner Circle, Sweat. Εγώ αυτό το κομμάτι το θυμάμαι από περίπου 5 χρονών, και εξακολουθεί και γαμάει, όσο κι αν ψιλοσιχαινομαι τη ρέγκε. Ένηγουεη, ΚΡΙΣ, αημπηγουάτσιγιου!

Aυτά.

Until next time.
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon

ps,