Rocking Raccoon - Ελληνικό Κίλτ

Sup. Ακόμα λίγο σκουριασμένο με νιώθω είναι η αλήθεια, και δεν βοήθησε και η βδόμαδα που μας πέρασε με καθόλου ενδιαφέροντα μουσικόνεα, αν εξαιρέσεις τη Γιουροβίζιον.

Καθώς έχω την ευλογία να βρίσκομαι μακριά από τη γενικότερη ελληνική πραγματικότητα, δεν ξέρω σαν χώρα πως αντιλαμβανόμαστε πλέον το θεσμό αυτό. Υποθέτω και ελπίζω, αρκετά πιο χαλαρά. Τις πιο έντονες αναμνήσεις μου τις έχω επί επικράτειας Σερτάμπ, η οποία μόλις διάβασα ότι νίκησε ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ, και μ' έπιασαν ξαφνικά οι ρευματισμοί μου.

Τότε που λες, ήταν πολύ μεγάλο ντηλ. Κάτι σαν τελικός τσάμπιονς ληγκ για τις μανάδες και τη γενικότερη μεσημεριανή ζώνη. Παιδί τότε, δεν ήθελα και πολύ να παρασυρθώ στην τρέλα αυτή, και όπως κάθε τι που είχε να κάνει με ζωντανή καταμέτρηση ψήφων, είχε μία σατανική γλύκα που σε πάθιαζε. Κατάφερα με τα χρόνια να απαγκιστρωθώ χάρη στη βοήθεια οικόγενειας, φίλων, και δώδεκα σταδίων, αλλά προχθές το βράδυ κάπως με τράβηξε μπροστά στην τηλεόραση.


Να διευκρινίσω. Το δεύτερο μέρος με τράβηξε, κει που μετράγανε. Τραγούδια έχω δει δύο. Το δικό μας και της νικήτριας. Το δικό μας λοιπόν, δε θα πω πως με χάλασε. Ήταν ενδιαφέρον, χαρουμενιάρικο, τσαχπίνικο και πιασάρικο, ό,τι πρέπει δηλαδή για το διαγωνισμό αυτό, έτσι δηλαδή πως έχει καθιερωθεί πλέον να είναι. Στο μυαλό μου, αφού μιλάμε για ευρωπαϊκό διαγωνισμό όπου κάθε χώρα στέλνει αντιπρόσωπο, θα ήταν πολύ πιο λογικό να είχε τουλάχιστον κάποια θεματολογία της χώρας. Τουλάχιστον τότε θα μπορούσες να δικαιολογήσεις αισχρές εμφανίσεις λέγοντας «μμμ, τέτοια έχουμε, τέτοια είπαμε. Τι να κάνουμε;».

Κάπως έτσι δηλαδή καταλήγει μία ελληνική συμμετοχή να αντιπροσωπεύεται από το ska. Τουλάχιστον, για ska κομμάτι ακουγόταν. Και μπράβο που το μεγαλύτερο μέρος του κομματιού διατηρούσε ελληνικό στίχο. Βέβαια, το μέρος που μετράει, το ρεφραιν δηλαδή, με ενοχλούσε. Κυρίως επειδή ξέρω από πρώτο χέρι πως το άλκοχολ, μόνο φρη δεν είναι. Ξαναδιαβάζοντας αυτά που γράφω, σα να ψιλοπερνάω το μήνυμα πως με ενοχλεί που δεν ήταν αρκετά ελληνική/παραδοσιακή η συμμετοχή μας. Επικίνδυνα μηνύματα να περνάς στις μέρες αυτές. Η αλήθεια είναι πως χέστηκα. Η γιουροβίζοιν για μένα πέθανε όταν κάποιοι δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν το μεγαλείο του Μιχάλη Ρακιντζή (παρακάτω τα βλέπετε ολα). Πάντως, τα ίντερνετς, και κυρίως το ταμπλρ βλέπω μας αγάπησε.

Ανέφερα πως είδα και το κομμάτι της νικήτριας. Μου είπαν δηλαδή να το δω γιατί λέει «γλυκό γκομενάκι, απ’αυτές που σ’αρέσουν. Είναι και ξυπόλητη, θα 'ναι ψαγμένη». Πιασάρικο το κομμάτι, καλά έκανε και νίκησε. Είχε εκείνα τα τύμπανα που εκβιάζουν τις ανατριχίλες, δύσκολο να χάσει. Φτηνό κόλπο βέβαια, αλλά πιάνει. Έκει όμως που θέλω να σταθώ, είναι κάτι που εντόπισα και μου γύρισε τ’άντερα. Είναι μάλλον το χειρότερο στοιχείο της σύγχρονης τεχνολογικής γενιάς μας, και πρέπει να το κόψουμε σύριζα, από το κεφάλι, πριν εξαπλωθεί και γίνει μέρος της καθημερινότητας. Μιλάω για την εισαγωγή του «χασταγκ <ταδε>» στο λεξιλόγιό μας.

Εκεί λοιπόν που γινόταν η καταμέτρηση και η μικρή δανέζα πήρε άλλο ένα ντουζπουά, ένας λιμοκοντόρος στα παρασκήνια με ένα μικρόφωνο στο χέρι τη ρώταγε πως αισθάνεται και λοιπές τέτοιες μαλακίες, τελειώνοντας τη φράση του με τις λέξεις «hashtag: beautiful girl». Δεν μπορώ να εξηγήσω το κύμα οργής που διαπέρασε το κορμί μου σαν ξεστόμιζε ο ποντικός της λέξεις αυτές. Πραγματικό μίσος. Καταλαβαίνω και δέχομαι το κόνσεπτ του hashtag όταν μιλάς για το twitter ή το instagram ή οποιαδήποτε άλλη τεχνολογική παπάντζα που τα χρησιμοποιεί, αλλά να το εισάγεις σαν μέρος του λόγου έναντι κάποιου κομπλιμέντου, ξέρω 'γω, πραγματικά με αηδίασε.



Γενικά έχω ένα  θεματάκι με τη χρήση της γλώσσας. Μπορεί να μην είναι οφθαλμοφανές από τα κείμενά μου, αλλά έχω μεγάλο σεβασμό για οποίον ξέρει να χειρίζεται σωστά τη γλώσσα. Σωστά, όχι εντυπωσιακά, έχει διάφορα. Δε μπορώ για παράδειγμα να πάρω ποτέ κάποιον στα σοβαρά που γράφει με γκρήκλις. Δεν πα να είναι μία απολύτως κατανοητή και προσιτή εξήγηση για το πως επεκτείνεται το σύμπαν, δε πα να είναι η συνταγή για το τηγανητό κοτόπουλο των KFC, οι πιθανότητες λένε πως δεν πρόκειται να το διαβάσω. Όπως επίσης δε μπορώ να πάρω στα σοβαρά εκείνον που χρησιμοποιεί ιντερνετικό λεξιλόγιο/αργκό σε μία κανονική συζήτηση. Τις όποιες φορές με έχω πιάσει να λέω «λωλ» με τιμώρησα. Είναι ένα από ψυχολογικά μου αυτά, συχνά θα με «τιμωρώ» για κάτι, συνήθως με τη μορφή μη βρώσης κάποιου γλυκού, γιατί θρεφτάρι είμαι και χτυπάω εκεί που πονάει.

Τέλοσπαντων, εκεί που θέλω να κταλήξω είναι πως μη φτάσουμε παιδιά στο σημείο να κλείνουμε τις προτάσεις μας με «χασταγκ, καλή φάση».

Κλείνοντας, να κάνουμε ένα μικρό ρεζουμέ στο άρθρο της προηγούμενης εβδομάδας γιατί είχαμε κάτι updates. O δικηγόρος λοιπόν του Τιμ Λαμπέση των As I Lay Dying, ψιλοπαρατάει το παραμύθι ότι του τη στήσανε του πελάτη του, αλλά πλεόν επικαλείται «roid rage», δηλαδή ψυχολογικές διαταραχές που του προξένησαν τα στεροειδή που έπαιρνε για να μοιάσει στον θείο Άρνολντ. Επίσης του άρεσε η γραμματοσειρά στα τατού του, γι’αυτό τα έκανε. Προσπάθησε με αυτό το επιχείρημα να ρίξει το bail από τρία εκατομμύρια σε 200 χιλιάδες και προφανώς πήρε τ' αρχίδια του. Ο άλλος, ο φροντμαν των  Forever The Sickest Kids που τον μπαγλάρωσαν επειδή πούλαγε ψεύτικα Rolex, τελικά του στέλνει τα ξώδικα η εταιρεία και του ζητάει τρία εκατομμύρια δολλάρια, πράγμα που δεν καταλαβαίνω που θα οδηγήσει μιας και αν είτε τέτοια λεφτά, φαντάζομαι δεν θα πούλαγε μαϊμού ρολόγια. Ένηγουεη. Αυτά.

Δεν βρήκα ΜΑΝ, άλλα άμα θυμάστε τον Kai, εκείνον τον hitchhiker με το τσεκούρι που 'χε γίνει διάσημος πριν κάτι εβδομάδες. Τον συλλάβανε για φόνο. Ξύπνησε λέει στο σπίτι ενός αγνώστου, νιώθοντας βιασμένος (το 'γραψε στο facebook του), και αυτός ο άγνωστος είναι πλέον νεκρός από αμβλύ τραύμα. Εύγε Kai, ήσουν όσο ξύπνιος φαινόσουν.

Until next week.
#godspeed

I.T. The Rocking Raccoon  
ps, κάνε στον εαυτό σου τη χάρη και δες το λαηβάκι του Ρακιντζή.