King Diamond

Πάνε δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Ο LaRocque στη συνέντευξη του μας είχε προϊδεάσει, ενώ ο νέος δίσκος "The Institute" ανακοινώθηκε ως προπομπός της τρέχουσας περιοδείας του συγκροτήματος. Το εν λόγω κομμάτι, οι φανατικοί γνωρίζαμε πως είναι μέλος του παρόντος setlist της μπάντας. Πλέον όμως, με κάθε επισημότητα, το "Masquerade Of Madness" έκανε την επιβλητική του εμφάνιση στα ηχεία των απανταχού οπαδών.

Δεν είναι εύκολο είναι να μιλήσεις αντικειμενικά για την επιστροφή του αγαπημένου σου καλλιτέχνη, αλλά προσπερνώντας το αρχικό σοκ και δέος, ας γίνει μια ψύχραιμη απόπειρα περιγραφής. Πρώτο στοιχείο που οφείλει να τονισθεί πάραυτα, είναι ο νέος ήχος της μπάντας. Τα ζωντανά δείγματα, ελέω της γενικότερης προσέγγισης της μπάντας στον εξαίσιο ζωντανό ήχο τους, δεν ήταν αντικειμενικά. Ευτυχώς όμως, φαίνεται πως οι αρκετά μέτριες ‘00s παραγωγές της μπάντας ανήκουν στο παρελθόν. Ο νέος ήχος, είναι μια επιστροφή στις δισκογραφικές μέρες των "Conspiracy" και "The Eye". Ειδικά η επιρροή του δεύτερου, γέρνει βαριά τη μυστικιστική της σκιά, με τις μελωδίες σε synth αλλά και σε κάποια lead. Το τραγούδι εκπέμπει λίγη από τη γοτθική και μεσαιωνική αύρα τραγουδιών όπως του "Behind These Walls".

Ως πρώτο δείγμα, λογικά οι σκέψεις θα προσανατολίζονταν σε ένα τραγούδι, δυναμίτη, κατάλληλο προπομπό. Τα κοφτά riffs και η φωνητική γραμμή, ευθέως παραπέμπουν στις πιο εύπεπτες (αλλά αψεγάδιαστες) συνθέσεις του "Conspiracy". Μια πιο ρυθμική και γρήγορη παραλλαγή του verse riff του "Sleepless Nights". Στα καπάκια, μετά τα πρώτα μέτρα, ο LaRocque χαρίζει ένα κιθαριστικό lick που, λες και βγήκε από κάποιο soundtrack ταινίας με φαντάσματα. Ο Βασιλιάς, σε διαολεμένη φόρμα, ξετυλίγει μυστηριωδώς το κουβάρι της πλοκής του νέου δίσκου. Ένα κορίτσι, σε ένα δωμάτιο του ιδρύματος, μια μάσκα που σίγουρα διαθέτει μεταφυσικές ιδιότητες, ένας καλεσμένος, και το νούμερο 9 κάνουν την εμφάνισή τους. Δεν ξέρω αν έχει κάποια σύνδεση με την επανένωση των Mercyful Fate (με το line-up, σχεδόν, του "9"). Σίγουρα, τα πρώτα ψηλαφήματα των στίχων θα θυμίσουν λίγο από το "Black Hill Sanitarium".

Το hook του ρεφρέν επιβλητικό και μνημονικό, αναδεικνύει με διπλές φωνητικές γραμμές τις αρετές του Βασιλιά, ενώ το σόλο που κλείνει το κομμάτι μου φέρνει μνήμες από τους Megadeth των '90s. Πάει καιρός που ένα σόλο σε τραγούδι του King Diamond έχει τα φόντα να μείνει στη μνήμη του οπαδού. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο riff πίσω από τον τελευταίο προ-refrain στίχο κάθε φορά. Αν υπάρχει, μια αίσθηση που μένει μετά από τις ακροάσεις, είναι πως η προσμονή μεγαλώνει και τα βλέμματα στρέφονται πάνω στο αν η μουσική αυτήν τη φορά θα ακολουθήσει την ιστορία, με το τραγούδι αυτό να δηλώνει πως το βάρος έπεσε και στη σύνθεση ως όφειλε. Ο Βασιλιάς επέστρεψε, τράβηξε από τον βράχο της δισκογραφικής, αφάνειας το falsetto-Excalibur του, και όσοι πιστοί τον περιμέναμε υπομονετικά, μην έχοντας παραβεί ποτέ τον όρκο μας, μπορούμε να αναθαρρήσουμε. Ζήτω ο Βασιλιάς.

Bandcamp