Bob Dylan

Murder Most Foul

Self Released (2020)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 03/04/2020
Το κάποτε σύμβολο συνεχίζει την προσπάθεια αυτοαποκαθήλωσης του
Πώς βαθμολογείτε το τραγούδι;

Οκτώ χρόνια από την τελευταία πρωτότυπη δουλειά του Bob Dylan και ενώ έχουν μεσολαβήσει τρείς κακοί δίσκοι απόλυτης επίδειξης ματαιοδοξίας, από το πουθενά και εν μέσω lockdown και ιού, σκάει ένα νέο τραγούδι του Bob Dylan απροσδιόριστης ημερομηνίας ηχογράφησης. 17 λεπτά αφιερωμένα στη δολοφονία του JFK στο γνώριμο στυλ του Dylan, ειδικά των τελευταίων ετών. Μισό ανάγνωση, μισό τραγούδι, με πολύ λιτή μελωδία και ενορχήστρωση από βιολί και πιάνο κυρίως, με διακριτικά κρουστά, χωρίς ρεφρέν και σχεδόν απόλυτα βασισμένο στους στίχους. Και εδώ αρχίζουν και τελειώνουν όλα αφού η μουσική είναι μάλλον συνοδευτική. Όμορφη και προσεγμένη φυσικά, αλλά συνοδευτική. Το βάρος της ερμηνείας του Bob Dylan είναι υπαρκτό αλλά αναμενόμενο. Αν υπάρχει κάτι που έχει αποδείξει τόσα χρόνια είναι ότι ξέρει πώς να αναδεικνύει τον ρυθμό ενός κειμένου. Ειδικά όμως όταν ένα τραγούδι κρατάει τόση ώρα, πέρα από το πώς τα λέει, σημασία έχει και τι λέει ο (κάποτε) αγαπημένος ποιητής.

Ας πάρουμε μία ανάσα και να θυμηθούμε ότι είναι ο ίδιος άνθρωπος που την εποχή της δολοφονίας του Kennedy τραγουδούσε τραγούδια διαμαρτυρίας. Που αργότερα όταν έφτιαχνε επικά, μεγάλης διάρκειας τραγούδια τα αφιέρωνε στο Rubin "Hurricane" Carter, που τραγουδούσε μπαλάντες για τον "Mr. Jones". Και πλέον αναμασάει και αυτός την ανάγκη των Αμερικανών να γεννήσουν ήρωες εκεί που δεν υπάρχουν. Ο Kennedy δεν μπορεί να συμβολίζει τίποτα, όχι σε ένα τραγούδι του Bob Dylan όπως τον ξέραμε.

Ακόμα όμως και αν δεχτούμε ότι έχει ενσωματώσει κι αυτός το αφήγημα ότι ο Kennedy θα άλλαζε τον κόσμο προς το καλύτερο ως νέος Μεσσίας - πρεσβευτής της Αγάπης (αστειότητες), δυστυχώς η στιχουργική του δεν καταφέρνει να γίνει στο μεγαλύτερο μέρος του ενδιαφέρουσα. Ειδικά στις στιγμές που αναφέρεται στον Kennedy ούτε κάποια νέα ιδέα περιγράφει, ούτε κάποια ενδιαφέρουσα εικόνα ζωγραφίζει. Αντίθετα, τα πιο ιντριγκαδόρικα σημεία του τραγουδιού είναι αυτά που με ακατάπαυστες pop culture αναφορές (από κρυμμένους στίχους άλλων καλλιτεχνών μέχρι τίτλους και ατάκες από ταινίες) περιγράφει πώς εξελίχθηκε ο κόσμος μετά. Ακόμα κι αυτό όμως το έχει κάνει καλύτερα μέχρι και ο Billy Joel.

Ξέρουμε ότι ο Dylan έχει γίνει ο Σαββόπουλος της Αμερικής (που με τη σειρά του είναι ο Dylan της Ελλάδας) αλλά κάποιοι από εμάς αρνούμαστε να τον παραχωρήσουμε στο συντηρητισμό τον οποίο για χρόνια αντιμαχόταν. Καθαρά μουσικά, το τραγούδι αυτό δεν αποτελεί κάποια ανωμαλία στην καριέρα του, όχι όπως οι διασκευές σε τραγούδια του Sinatra με τα οποία καταπιάστηκε εσχάτως. Κατέχει την τέχνη του πολύ καλά πλέον ώστε να μην επιτρέπει στον εαυτό του να εκτίθεται σε τραγούδια που είναι στα μέτρα του. Όμως στιχουργικά και ως νόημα είναι ένα ακόμα βήμα μακριά από το σύμβολο του Dylan. Μια αυτοαποκαθήλωση που, εδώ που τα λέμε, προσπαθεί να πετύχει εδώ και δεκαετίες.

Listen

  • SHARE
  • TWEET