Rafael Anton Irisarri

Έχουν περάσει από τα αυτιά μου, αν και δεν είμαι ειδικός, αρκετοί παρόμοιοι ambient καλλιτέχνες, όπως οι Tim Hecker, Bohren & Der Club Of Gore και Stars Οf Τhe Lid. O Irisarri παρ' όλα αυτά θα έλεγα ότι, μαζί με τον Tim, μοιάζει περισσότερο ηχητικά με τους Clint Mansell και Philip Glass. Έχει αυτή την μοντέρνα διαφορετικότητα και την έντονη διάρκεια στους ήχους, που καταλήγουν θόρυβοι και drones και τον διαφοροποιεί από παρομοίου είδους ηλεκτρονικούς καλλιτέχνες της σειράς.

Το στενάχωρο, και συνάμα πολύ ενδιαφέρον (για την εξέλιξή του) στην υπόθεση, είναι ότι πέρυσι κατά την διάρκεια πακεταρίσματος του ίδιου και της γυναίκας του, για μια μετακόμιση από το Seattle στην Νέα Υόρκη (από την μια άκρη της χώρας στην άλλη), κατέληξε να του ανοίξουν το φορτηγό και να του πάρουν μαζί όλο τον μουσικό-ηχητικό εξοπλισμό του (αξίας άνω των 50.000 δολαρίων). Ο Rafael δεν το έβαλε κάτω και μέσα από τις δυσκολίες έκανε μια επανεκκίνηση (με την βοήθεια και οπαδών του) και μέσα σε έναν χρόνο κατάφερε να δημιουργήσει από το μηδέν.

Ο δίσκος είναι προφανώς ταραγμένος και φορτωμένος λόγω του συμβάντος. Η αστάθεια που διακατείχε τον καλλιτέχνη φαίνεται και στις συνθέσεις. Είτε είναι προσωπικό, είτε το σχόλιό του είναι κοινωνικό και πολιτιστικό, η αναζήτηση για ανανέωση τον έκανε να φτιάξει έναν διαφορετικό και πολύ προσωπικό δίσκο. Η δουλειά του επικεντρώνεται σε ήρεμα ηχοτοπία, τα οποία σιγά - σιγά χτίζουν ένα συνονθύλευμα εντόνων καταστάσεων, τρομακτικών και συναισθηματικών ήχων, που αναλαμβάνουν τον ρόλο του τραγουδιού, του μοιρολογιού και της αφήγησης. Το ταξίδι του δεν μένει εκεί, συνεχίζει μεταξύ ανώμαλων ιδεών, πειραματικών εγγραφών και αρμονικά ανήσυχων ambient τοπίων. Ονειρικό άλμπουμ, με εμμονή στην ατμόσφαιρα και στο περιβάλλον του ήχου και με παραγωγή σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο. Η εισαγωγή με το "Displacement" είναι καθησυχαστική, σε βάζει ομαλά και βατά στην δυσαρέσκεια και μελαγχολία που θα ακολουθήσει. Τα επόμενα, "Reprisal" και "Empire Systems", παίζουν με την σκοτεινή ατμόσφαιρα και την ησυχία, μέχρι το σημείο που εξυψώνονται και δυναμώνουν φανταστικά. Παρακάτω, τα "Hiatus" και "Persistence", στοχαστικά και minimal, δείχνουν διάθεση για περισσότερο πειραματισμό και μια καλύτερα ολοκληρωμένη συνθετική δομή. Το κλείσιμο με το "Secretly Wishing For Rain" είναι ιδανικό για την έξοδο και θα το χαρακτήριζα, απλά και περιεκτικά, ονειρικό.

Ο άνθρωπος ασκεί τέχνη με μοναδικό όπλο τον απύθμενο μινιμαλισμό.

irisarri.bandcamp.com/a-fragile-geography