Portico

Οι Portico Quartet, υποψήφιοι για Mercury Prize το 2008, αποτελούνται από τον Jack Wyllie στη θέση του σαξόφωνου, τον Duncan Bellamy των ντραμς, τον Milo Fitzpatrick στο διπλό μπάσο και τον Nick Mulvey στο hang και στα κρουστά. Η θέση του hang και των κρουστών όμως, φαίνεται να περιβάλλεται από μία δόση ατυχίας ή κατάρας, καθώς δεν κατάφερε να κρατήσει ούτε τον Mulvey, ο οποίος αποχώρησε το '11 για να κυνηγήσει solo καριέρα, ούτε τον αντικαταστάτη του, Keir Vine, που αποχώρησε το '14. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, τα τρία αρχικά μέλη, έσβησαν το "Quartet" δίπλα απ' το "Portico" και πήγαν στον ναό της Ninja Tune, για να επαναπροσδιοριστούν.

Με τον καινούργιο σχηματισμό τους κυκλοφορούν το ντεμπούτο "Living Fields", το οποίο είναι γεννημένο από την απώλεια τους και την επιβεβλημένη ανάγκη για αλλαγή. Στην προσπάθειά τους, όμως, να βρουν τη νέα ταυτότητά του σχήματος και να δημιουργήσουν το νέο ξεκίνημά τους μέσα απ' τα απομεινάρια του παρελθόντος, κάτι στράβωσε. Το άλμπουμ στο μεγαλύτερο κομμάτι του είναι άνευρο και δεν περνάει κανένα αίσθημα λύτρωσης και κάθαρσης. Το μόνο μήνυμα που περνάει είναι αυτό της εξέλιξης και τη συμπάθεια του σχήματος για την μουσική του James Blake. Η μουσική τους είναι σαν να απολαμβάνεις τα λίγα λεπτά ελευθερίας, που αιωρείσαι στον αέρα στην ελεύθερη πτώση, ενώ ξέρεις ότι θα ακολουθήσει απότομη προσγείωση ή όπως αυτά τα λεπτά που κυριεύεσαι από απόλυτη ηρεμία όταν επιπλέεις σε νερό, ενώ ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα βυθιστείς. Με λίγα λόγια, η μελαγχολία μπλέκεται με την ευφορία, αλλά διαρκεί ελάχιστα.

To «καινούργιο αίμα της jazz» αντικαταστάθηκε από reverb πλήκτρα, πειραματικά κρουστά, πειραγμένα synth, ηλεκτρικό μπάσο και μια ambient αισθητική. Τα φωνητικά, δε, ενέχουν συναισθήματα με μια πρωτόγνωρη και περιθωριακή εκδοχή του όρου «οικειότητα». Ο Jono McCleery υπνωτίζει γλυκά, με τα falsetto φωνητικά του, τόσο στο "Where You Are", όσο στο "Bright Luck", αλλά απογειώνει με ευκολία το εναρκτήριο και πρώτο single του άλμπουμ, "Living Fields". Ο Joe Newman πασπαλίζει το "101" με λίγη Alt-J μαγεία και το "Atacama" με μια βαριά συναισθηματική φόρτιση, ενώ ο Jamie Woon δίνει πνοή στο ψυχρό "Memory Of Newness".

Υποστηρίζω την νέα πλευρά των Portico, ξεκάθαρα, λόγω της εξαιρετικής δουλειάς που μας χάρισαν στο παρελθόν. Παρ' ότι μου λείπει ο ήχος που είχα συνηθίσει, παραδέχομαι ότι θέλει κότσια να πειραματιστείς σε κάτι καινούργιο και ότι ο τρόπος έκφρασής τους είναι ενδιαφέρων, ενώ ταυτόχρονα σου κινεί την περιέργεια για το τι θα ακολουθήσει στο μέλλον. Άραγε να περιμένουμε τον δεύτερο τους δίσκο το ίδιο ηλεκτρονικό, αλλά αυτή τη φορά, αναμειγμένο με τις jazz καταβολές τους;