Mr. Scruff

Ίσως οι πιο «παραδοσιακοί» αναγνώστες να μην αναγνωρίζουν τι εστί Mr. Scruff. Ορισμένοι, από την άλλη πλευρά, ίσως κάποια στιγμή «ψάχτηκαν», ασχολήθηκαν ή βρέθηκαν τυχαία σε venues τύπου Bios ή Block33 σε κάποια από τα dj sets-μαραθώνιους που συνεχίζει ακόμα και σήμερα να πραγματοποιεί. «Keep It Unreal» είναι το μότο του όπως και ο δίσκος που πριν δεκαπέντε χρόνια αποτέλεσε την αφετηρία της μακροχρόνιας συνεργασίας του με την Ninja Tune. Σήμερα ο 42-χρονος μουσικός παραγωγός / dj απολαμβάνει άφοβος το αγαπημένο του τσάι (από την προσωπική του εταιρεία, Make Us A Brew!) αφού πλέον αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά που περιέχει η υπερφορτωμένη τράπουλα της λονδρέζικης δισκογραφικής.

Ο κατά κόσμον Andy Carthy έχει χτίσει το όνομά του με έναν συνδυασμό ποικιλόμορφης καλλιτεχνικής δημιουργίας, πλούσιου μουσικού υπόβαθρου και ταπεινόφρονης συμπεριφοράς. Τα «παιχνιδιάρικα» comics που διακοσμούν artwork και posters αποτελούν εδώ και χρόνια σήμα κατατεθέν και ο ίδιος δείχνει να συνεχίζει να απολαμβάνει τον σχεδιασμό τους. Περνώντας στην πληθώρα των μουσικών επιρροών του Scruff, αυτή γίνεται ξεκάθαρη τόσο στα μακροσκελή dj sets όπου δεν διστάζει να μιξάρει οτιδήποτε νιώθει ότι ταιριάζει όσο και στις προσωπικές του συνθέσεις. Έτσι soul, funk, jazz, reggae, hip-hop, breaks γίνονται ένα στα μαγικά του χέρια, ενώ ο ίδιος έχει δηλώσει ότι και τα βινύλια των Black Sabbath και Frank Zappa έχουν περάσει από τα decks του. Στους δίσκους του τα πράγματα είναι φυσικά πιο συγκεκριμένα, διατηρώντας όμως πάντα το ύφος που παραπέμπει σε έναν πραγματικό λάτρη της μουσικής. Τέλος, ο Andy Carthy έχει παραδώσει μαθήματα για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι dj απέναντι στο εκάστοτε κοινό, ενώ έχει δείξει ταυτόχρονα δείγματα απίστευτης μετριοφροσύνης όσον αφορά στις μουσικές του γνώσεις.

Έξι χρόνια μετά το καταπληκτικό "Ninja Tuna" (με εξαίρεση τα outtakes που κυκλοφόρησαν με τον τίτλο "Bonus Bait") και ο Mr. Scruff επέστρεψε φέτος με το "Friendly Bacteria" για να μας δείξει ένα νέο πρόσωπο. Μέσα σε ένα ομοιογενές σύνολο, ο Andy Carthy μας παρουσιάζεται πιο ώριμος, πιο σοβαρός, με έναν δίσκο που κινείται κυρίως σε χαλαρούς soulful ρυθμούς. Αυτό φαίνεται και από τις συνεργασίες του με τον Dennis Jones που αναλαμβάνει τα φωνητικά σε τέσσερις συνθέσεις και την Vanessa Freeman στο "Come Find Me". Παρών και ο Robert Owens, οπαδός του οποίου δηλώνει ο Mr. Scruff, από τις μέρες που ήταν ακόμα ο μικρός, δεκατετράχρονος Andy, αλλά και ο μπασίστας των Cinematic Orchestra, Phil France. Οι συνεργάτες του Scruff είχαν για άλλη μια φορά την δυνατότητα να προσφέρουν το 100% των δυνατοτήτων τους, αναλαμβάνοντας τις ανάλογες πρωτοβουλίες, αφού αυτός είναι ο τρόπος που προτιμά ο Βρετανός να εργάζεται κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων. Έτσι οι «καλεσμένοι» μετατρέπονται προσωρινά σε full-time μουσικούς, στους οποίους επιτρέπεται να αφήσουν το προσωπικό τους στίγμα στις συνθέσεις στις οποίες συμμετέχουν. Συμπερασματικά, τα φωνητικά, περισσότερα συγκριτικά με το παρελθόν της δισκογραφίας του Scruff, προσελκύουν τον ακροατή, ιδιαίτερα στα πρώτα ακούσματα.

Αν και το "Friendly Bacteria" περιέχει αρκετά ανεβασμένο μπάσο και ορισμένες πιο δυναμικές και uptempo στιγμές όπως τα "Deliverance", "Where Am I?" και το ομώνυμο, τελικά υπερισχύει μια αντιχορευτική electronica με τα αισθαντικά φωνητικά των προαναφερθέντων και τα μικρά σε διάρκεια κομμάτια. Εξαίρεση αποτελεί το επτάλεπτο "Feel Free" που κλείνει τον δίσκο με πανέμορφες latin jazz τρομπέτες. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι ο Mr. Scruff κάθε άλλο παρά έχει χάσει τις δεινές συνθετικές ικανότητές του και απλά προτίμησε να μεταμορφώσει την περσόνα του ώστε να την συντηρήσει για τις μελλοντικές του δραστηριότητες.

Αν κάποιος περίμενε από τον νέο δίσκο του Andy Carthy άλλο ένα "Get A Move On" ή ένα "Spandex Man", ίσως και να απογοητευτεί. Όσοι κατανοήσουν όμως την λογική αυτή μουσική εξέλιξη του Mr. Scruff, θα συναντήσουν στο "Friendly Bacteria" έναν από τους αγαπημένους τους δίσκους για την χρονιά που διανύουμε.