Mathew Roth

The Vulture & The Sparrow

Fluttery (2016)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 07/09/2016
Μια ατμοσφαιρική contemporary classical διαδρομή από το φως στο σκοτάδι και πάλι πίσω
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Mathew Roth είναι ένας συνθέτης και μουσικός από την Ithaca των Ηνωμένων Πολιτειών. Ηχητικά κινείται στα πλαίσια του είδους που αρκετός κόσμος αναφέρεται ως σύγχρονο κλασικό, contemporary classical στην αγγλική, και παρά το σχεδόν οξύμωρο της ταμπέλας δεν μπορώ να διαφωνήσω. Οι συνθέσεις βασίζονται στο πιάνο, με τις μελωδίες να εκφράζονται κυρίως από βιολί και τσέλο, τα περάσματα των οποίων λειτουργούν ως μια μορφή αντιλόγου καθόλη τη διάρκεια του δίσκου. Σε μειωμένο βαθμό χρησιμοποιούνται ambient στοιχεία, που προσθέτουν διακριτικά λεπτομέρειες.

Ακούγοντας τη μουσική και διαβάζοντας κάποιες πληροφορίες, το πρώτο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν εκείνο του Olafur Arnalds· πέρα από τον όποιο αναπόφευκτο ηχητικό παραλληλισμό, όπως ο Ισλανδός, έτσι και ο Roth ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα από τον σκληρό ήχο πριν καταλήξει στο συγκεκριμένο ύφος. Σύμφωνα με το βιογραφικό του, είχε συνεργαστεί και περιοδεύσει με metal μπάντες για δεκαπέντε χρόνια, προτού ασχοληθεί σοβαρά με το πιάνο. Εκτός από τον Arnalds, όσοι έχουν επαφή με τον χώρο θα βρουν αρκετά κοινά με καλλιτέχνες όπως ο Ludovico Einaudi, ο Nils Frahm, ακόμα και ο Philip Glass.

Το "The Vulture & The Sparrow" έχει έναν μινιμαλιστικό αέρα, που σε κάποιους ίσως δώσει την αίσθηση ενός μελωδικά ατμοσφαιρικού soundtrack. Σύμφωνα με τον δημιουργό του, η κεντρική ιδέα πίσω από τα κομμάτια έχει να κάνει με τη διαμάχη μεταξύ της φωτεινής και της σκοτεινής πλευράς, δύο όψεων του ίδιου νομίσματος. Οι αντιθέσεις αυτές εκφράζονται από τις εναλλαγές ανάμεσα στο πιάνο και τα έγχορδα, τις γλυκές μελωδίες που δίνουν τη θέση τους σε σκοτεινά περάσματα, χτίζοντας έτσι ένα ομοιόμορφο, δυνατό αποτέλεσμα. Δεν ξέρω πόσο νόημα μπορεί να έχει η ακρόαση ενός κομματιού έξω από το πλαίσιο του συνόλου, αλλά αν κάποιος θέλει να πάρει μια γεύση, μπορεί να δοκιμάσει το σκοτεινό "Patterns Of Decay", το εξολοκλήρου σε πιάνο "Emergence" ή το πανέμορφο ομότιτλο.

Ο δίσκος, αναμενόμενα λόγω ύφους, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως εύκολος. Δεν είναι κάτι που μπορεί να ακουστεί όλες τις ώρες και αμφιβάλλω κατά πόσο ενδείκνυται για να παίζει στο βάθος, ακόμα και σε στιγμές χαλάρωσης. Αν, όμως, κάποιος επενδύσει χρόνο και την απαραίτητη προσοχή για να μπει στο κλίμα του, θα επιβραβευθεί από την ατμόσφαιρα, την εξαιρετική ροή και τις μελωδίες του.

  • SHARE
  • TWEET