Eminem

The Marshall Mathers LP 2

Polydr Group (2013)
Από τον Πάνο Κατσούρη, 03/01/2014
Ύβρις, άτη, νέμεσις, τίσις... Τα είχαμε δει προ καιρού. Κάθαρσις όμως; Ούτε καν!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ήταν εκεί και από κοντά έβλεπε την νέα μετάλλαξη του popular χώρου. Ήταν εκεί, μέσα στην μεγάλη συσσώρευση σκουπιδιών πάσης φύσεως, στην δημιουργία χαβούζας, όχι μόνο μουσικής. Έκοβε βόλτες πέρα δώθε, κλώτσαγε, έφτυνε και έσπαγε πλάκα. Υποκατάστατο δεν μπορούσε να υπάρξει, τον είχαμε ανάγκη και ο ίδιος το ήξερε, τον είχαμε ανάγκη γι' αυτό και λατρεύτηκε γράφοντας ιστορία.

Και μετά το "The Eminem Show", να ζήσουμε να τον θυμόμαστε... αλλά και «ποιός Eminem τώρα, άσε μας ρε φίλε»!

Όμως αλήθεια, αναρωτιέμαι τώρα πριν ακούσω το "The Marshall Mathers LP 2". Rap sequel; Δεκατρία χρόνια μετά; Να φορέσεις πάλι τα ίδια σου τα ρούχα; Εσύ! Όχι κάποιος άλλος. Σιγά μην φέρεις καινούργια - παλιά ήθη στην μόδα. Διέψευσέ με λοιπόν, μουρμουρίζω και πατώ το play.

Μάγκα μου, η εποχή είναι τόσο διαφορετική και το έδαφος της showbiz έτοιμο για γερά πατήματα μιας και φιγουράρει πιο πλαστικό και αηδιαστικό από ποτέ άλλοτε. Βούτυρο στο ψωμάκι για έναν σούπερ ήρωα τιμωρό αλλά και παιδί της μαζικής κουλτούρας να ξεβρακώσει κοσμάκη ξανά ε; Οι hate-celebrity ρίμες κάνουν την δουλειά τους και μπροστά μας παρελαύνουν παλαιοί και νέοι, μισητοί και αγαπημένοι αλλά ξανά μισογυνισμός και ομοφοβία; Όχι δεν θα πάρω, πάμε παρακάτω.

Sequel του αξιομνημόνευτου τρίτου άλμπουμ είπαμε ε; Για να δούμε τι έχουμε. Ο αδερφός του τρελάρα Stan, καλή προσπάθεια (άκυρη υποσημείωση: διάολε γράφω Stan στο youtube και μου πετά «παιχνίδια ερωτικά», που καταντήσαμε). Μπόλικο από μάνα και πατέρα, μίσος-θλίψη-πίκρα, άσχημα παιδικά χρόνια βλέπεις. Πρώην γκόμενες, oral sex και χλαμύδια. Sample να σου θυμίζουν πολλά να φαν' και οι κότες. Ωραία.

Έρχεσαι όμως κύριε Marshall στο "So Much Better" και τι μας λες; Μας παρουσιάζεις την μουσική βιομηχανία σαν γυναίκα και φωνάζεις πως θα ήταν όλα καλύτερα αν δεν την είχες γνωρίσει! Σοβαρά; Εκεί που είσαι τώρα μας το λες; Και που σε τούτο τον δίσκο σου το υπερ-hit "Survival" ντεμπούταρε exclusive σε διαφήμιση του CoD και το "Berzerk" (το οποίο θέλει να θυμίσει κάτι από χρυσή εποχή Beastie Boys) διαφημιζόταν κάργα στα VMA, άσε μας τώρα.

Καμία κάθαρση, καμία τελετουργία για εξιλέωση του ενδιάμεσου παρελθόντος. Ο Rick Rubin μπορεί να τα πήγε κάπως καλά ορισμένες φορές όσον αφορά στην αισθητική, δημιουργώντας έναν κάτι σαν old school ήχο «Follow you must, Rick Rubin my little Padawan» και ο Eminem να φαντάζει πως το διασκεδάζει αρκετά παρέα με Rihanna και Kendrick Lamar (ο μόνος άλλος ράπερ που παρουσιάζεται στον δίσκο), όμως όλα αυτά έχουν βαρύτητα μονάχα για τους επιφανειακούς.

Είναι ακατόρθωτο να μπορέσει να δώσει πάλι αυτό που ζήσαμε τότε (όχι ντάξει, δεν περιμέναμε και τσιμπούκια στα Skit) και είναι επόμενο να μην μπορεί σκεπτόμενος άνθρωπος που τον λάτρεψε στο παρελθόν να δεχθεί κάποια αλλαγή πέρα από την ηχητική. Τώρα για την νέα γενιά, αυτή που τον έμαθε με τίποτα "Not Afraid"; Ίσως να ενθουσιαστεί και να μπει σκέψεις να ψάξει κάτι παραπέρα, κάτι είναι και αυτό.
  • SHARE
  • TWEET