Knelt Rote

Alterity

Nuclear War Now! Productions (2018)
Από τον Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, 02/04/2018
Black/grind ανοσιούργημα για εκπαιδευμένα αυτιά

Από το Πόρτλαντ οι κύριοι (τρόπος του λέγειν) των Knelt Rote οι οποίοι αφού βαρέθηκαν να ασχολούνται με τον ηλεκτρονικό θόρυβο και τα power electronics, είδαν το φως το αληθινό και ασχολήθηκαν με τον οργανικό θόρυβο. Κτηνώδες black/grind από την αμερικάνικη τριάδα αρκετά κοντά στους Anaal Nathrakh. Το ανοσιούργημα που έφτιαξαν είναι απολαυστικό και εθιστικό συνάμα αλλά δεν συνίσταται σε μη εκπαιδευμένα αυτιά. Πιο πολύ ακούγεται σαν μία οργισμένη γροθιά στα πλευρά παρά σαν ένας μέταλ δίσκος. Που είναι μέταλ με τα όλα του. Αλλά στην παρανοϊκή του πλευρά. Ένα συνεχές ταξίδι αδρεναλίνης που έχει συμπυκνωθεί μέσα σε 21 λεπτά ηχητικής αγριότητας. Must listen για τους ακραιόφιλους φέτος.

  • SHARE
  • TWEET
  • Abyssus

    Unleash The Storm

    Death In Pieces (2018)
    Από τον Βασίλη Σκιαδά, 02/04/2018
    Παλιομοδίτικο και ποιοτικό death metal

    Ως προπομπός του επερχόμενου, δεύτερου δίσκου τους, οι Αθηναίοι Abyssus κυκλοφορούν αυτό το πορωτικό EP, το οποίο αποτελείται από δύο δικές τους συνθέσεις ("Operation Ranch Hand", "Unleash The Storm") αλλά και τρεις διασκευές, περασμένες στο δικό τους ύφος: "Rite Of Darkness" από Bathory, "Warhead" από Venom (αναμενόμενα σωστές) και -ως κερασάκι στην τούρτα- "Open The Gates" από Manilla Road (απροσδόκητα απολαυστική και «σεβαστική»).

    Αμφότερα τα δικά τους τραγούδια έχουν αυτό το παλιομοδίτικο και αραχνιασμένο death metal στυλ που λατρεύτηκε από τα τέλη των '80s έως τα μέσα της δεκαετίας του 90 και είναι σούπερ. Οι Abyssus διαθέτουν αντιπολεμικό στίχο (όπως συμπεραίνω από τα samples των ταινιών που χρησιμοποίησαν ως intro και στα δύο) που ταιριάζει με το κτηνώδες Tardy-ικό ύφος φωνητικών, μεσαίες έως και doom, ακόμη, ταχύτητες, thrash ριφολογία και κιθαριστικά solo με αληθινό λόγο ύπαρξης. Η παραγωγή τους επίσης είναι σφιχτή και «πηχτή», συμβάλλοντας στην δημιουργία εφιαλτικής και βαριάς ατμόσφαιρας. Οι φίλοι των Obituary, των Celtic Frost, των Asphyx και συναφών δυνάμεων, οφείλουν να τσεκάρουν.

  • SHARE
  • TWEET
  • Cultus Profano

    Sacramentum Obscurus

    Debemur Morti Productions (2018)
    Από τον Γιάννη Δούκα, 03/04/2018
    Ούτε sacramentum ούτε obscurus. Βαρεμάρουμ ίσως...

    Ένα ντουέτο μουσικών από το Los Angeles, οι Cultus Profano, προσπαθούν να μεταφέρουν τη παγωμένη αύρα των Darkthrone, πρώιμων Deathspell Omega ή και Satanic Warmaster. Εκ του αποτελέσματος μάλλον δε τα πάνε και τόσο καλά. Ο ήχος τους είναι πολύ καθαρός για το στυλ που θέλουν να παίξουν και σε απομακρύνει από τυχόν κρύες ομίχλες. Τα riff 'σιδηρόδρομος' που παίζουν είναι εντελώς κοινότυπα και σπάνια δημιουργούν έστω την ελάχιστη διάθεση να ακούσεις στο σύνολο τον πρώτο τους αυτό δίσκο.

    Αν εξαιρέσουμε το εξώφυλλο και ίσως το δεύτερο τραγούδι τους "Under The Infernal Reign, Op.10" που έχει ένα ενδιαφέρον τελείωμα το "Sacramentum Obscuris" είναι πολύ επίπεδο. Σε κάποια σημεία ο drummer δίνει κάποια ενδιαφέροντες ρυθμούς αλλά μπροστά στο σύνολο αυτά είναι αδύνατον να σε ξεκολλήσουν από τη βαρεμάρα. Τέλος χαρακτηριστική είναι και η ανυπαρξία ελάχιστου κλίματος μαυρίλας ή αποκρυφισμού. Απλά ακούμε νότες που οδεύουν στο πουθενά.

  • SHARE
  • TWEET
  • Lifewreck

    Lifewreck

    Scarecrow (2018)
    Από τον Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, 04/04/2018
    To hardcore/punk/power violence των Lifewreck είναι μουσικά και ζωτικά αναζωογονητικό

    Μετά από ένα εξαιρετικό 7" EP που έκανε ένα σχετικό σούσουρο στην underground hardcore εγχώρια σκηνή, οι Αθηναίοι Lifewreck επανέρχονται (τέσσερα χρόνια μετά είναι η αλήθεια) με την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους που έχει το όνομα... "Lifewreck". To hardcore/punk/power violence των Lifewreck είναι μουσικά και ζωτικά αναζωογονητικό. Για μία ολόκληρη σκηνή, που υπερβαίνει τα εγχώρια δρώμενα. Είναι επιθετικό, τσατισμένο φουλ επηρεασμένο από τις μουσικές που συντάρασαν, πριν αρκετά χρόνια, την από κει πλευρά του Ατλαντικού και σκοπεύει να ενημερώσει με άκρα μουρτζουφλιά την κοινωνία και τα σκατά της ότι «στα υπόγεια θα σας φάμε τις καρωτίδες».

  • SHARE
  • TWEET
  • Armored Dawn

    Barbarians In Black

    AFM (2018)
    Από τον Σπύρο Κούκα, 04/04/2018
    Συμπαθές heavy/power, αλλά μέχρι εκεί

    Στη δεύτερη full length κυκλοφορία τους, οι Βραζιλιάνοι Armored Dawn ακολουθούν κατά γράμμα την ορθολογική heavy/power πεπατημένη, με ορθό-κοφτό riffing, όμορφα μελωδικά σόλο και μια αναμενόμενα δυνατή παραγωγή, προσόν σχεδόν κάθε κυκλοφορίας του είδους που σέβεται τον εαυτό της. Παρά τα αρκετά ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του, όμως, το "Barbarians In Black" αντιμετωπίζει ένα τεράστιο πρόβλημα με την ύπαρξη των φωνητικών του Eduardo Parras, τα οποία και, στην καλύτερη, μπορούν να χαρακτηριστούν ως περιορισμένα, μονότονα κι, εν τέλει, σχεδόν αδιάφορα, με τετριμμένες γραμμές που κουράζουν στο μεγαλύτερο μέρος τους. Κατά τα άλλα, ο δίσκος θα κερδίσει μερικές ακροάσεις από τους φανατικούς του είδους χάρη στην ποιότητα των μουσικών θεμάτων του, αλλά σύντομα θα πιάσει σκόνη στην όποια, φυσική ή ψηφιακή, δισκοθήκη που θα βρεθεί.

  • SHARE
  • TWEET
  • Sindri Eldon

    OK To Disconnect

    Knick Knack (2018)
    Από την Βάσω Καραντζάβελου, 10/04/2018
    Δεν είναι απλά ο γιος της Bjork

    Από τη χώρα της φωτιάς και του πάγου μας έρχεται ο Sindri Eldon, με έναν δίσκο για τον οποίο -προς έκπληξη μου- βρίσκουμε ελάχιστες πληροφορίες online. Το "OK To Disconnect" είναι μία πρόσκληση συμφιλίωσης του κάθε ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό και, ουσιαστικά, μέσα από αυτό το πρίσμα, προστάζει την αποδοχή κάθε πτυχής του χαρακτήρα μας, είτε αρνητικής είτε θετικής. Sui generis και τέρμα ιδιοσυγκρασιακός, ο δίσκος του υιού των Thor Eldon και Bjork κινείται ανάμεσα σε alternative, indie και punk rock ακούσματα, με, κατά καιρούς, ηλεκτρονικές εμπνεύσεις. Δυνατή ψηφιακή κυκλοφορία, ταμάμ για να βάλει τον δημιουργό της στα υπόψιν όσων έχουν το κουράγιο να ξεπεράσουν τα βαριά προγονικά ονόματα και να αγκαλιάσουν τον εγκάρδιο θόρυβο ενός νεαρού καλλιτέχνη.

  • SHARE
  • TWEET
  • Perfect Mess

    Perfect Mess

    Self Released (2017)
    Από τον Αντώνη Μαρίνη, 20/04/2018
    Riff oriented rock, φτιαγμένο για το σανίδι

    Είναι κάποιοι δίσκοι που, για τον οποιονδήποτε λόγο, δε σε πιάνουν με τη μία. Μια τέτοια περίπτωση ήταν για τον γράφοντα το ντεμπούτο των Perfect Mess. Δεν είναι ότι μιλάμε για μια στριφνή δουλειά, με παρανοϊκά μετρήματα ή τραβηγμένες διάρκειες. Το ύφος των συνθέσεων είναι ευθύ, οι δομές δεν ξεφεύγουν από τη rock πεπατημένη και γενικά υπάρχει η αίσθηση ότι τα πάντα είναι έτοιμα για να παρουσιαστούν ζωντανά. Πράγμα καθόλου παράξενο, καθώς μιλάμε για μουσική που έχει γραφτεί από ανθρώπους με μεγάλη εμπειρία επί σκηνής. Πού είχα κολλήσει στις πρώτες ακροάσεις θα με ρωτήσετε, κι απάντηση δε θα έχω. Στην παραγωγή δεν υπάρχει κάτι το εξόφθαλμα μεμπτό για να το ρίξω εκεί, οπότε θα προτιμήσω την εύκολη λύση της έλλειψης καινοτομίας. Λες και χρειάζεται κάτι πιο σύνθετο από τα riff των "Broken Ladders" και "Lake Of Liars" ή τα ξεσπάσματα του "Prying Eyes", για ν' αρχίσεις να κουνιέσαι και να ψάχνεις για μπύρα, αλλά τέλος πάντων.

    Το άλμπουμ υπάρχει ολόκληρο στο YouTube και είναι διαθέσιμο στο Bandcamp.

  • SHARE
  • TWEET
  • Wrong

    Feel Great

    Relapse (2018)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 27/04/2018
    Ακροβατεί στη μετριότητα

    Είχα βρει την προηγούμενη πρώτη και ομώνυμη δουλειά τους αρκετά αδιάφορη. Δεν είχε κάτι νέο, κάτι φρέσκο ή τελικά κάτι ωραίο παρότι είχε όλες τις περγαμηνές. Φέτος, αυτό το παλιομοδίτικο αλλά εν μέρει εναλλακτικό hardcore τους, παραμένει σχετικά μέτριο. Προσπαθούν και θέλουν να πλησιάσουν τους Helmet, αλλά τελικά ακούγονται σαν τους Torche. Αν ακούσεις τα "Pustule," "Upgrade" και "Come Apart Mend" θα καταλάβεις γιατί το λέω. Έχουν μικρές sludge δόσεις στις συνθετικές τους ιδέες, αλλά όσο αφορά την ατμόσφαιρα, είναι σαν να ακούς έναν οποιοδήποτε παρόμοιο δίσκο, από οποιαδήποτε τυχαία μπάντα. Πάλι δεν βρίσκω ιδιαίτερα λάθη ή ψεγάδια στα κομμάτια, αλλά όσο και να προσπαθήσω δεν με ενθουσιάζουν, δεν μου μένουν και δεν με κρατάνε. Άντε, το "Culminate" έχει ωραίο ρυθμό και σωστή σαπίλα. Το "Zero Cool" επίσης έχει δύναμη και σωστή ένταση. Προσωπικά βρήκα το "Gape" όμορφο συνθετικά και ατμοσφαιρικά. Αυτά. Μέχρι εκεί.

    Spotify
    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET