Είναι από μια μικρή πόλη το Λούγκο, της Γαλικίας (μια από τις κοινότητες της Ισπανίας), που βρίσκεται στο κομμάτι πάνω από την Πορτογαλία. Παίζουν ένα έντονο και σχετικά βαρύ post-rock. Ουσιαστικά αυτός είναι ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος τους. Τέσσερα κομμάτια. Το πρώτο "Serendipity" είναι η καλύτερη σύνθεση του άλμπουμ. Αρκετά ατμοσφαιρικό και γαργαλιστικό με όμορφα κρεσέντο. Στα επόμενα θα βρεις ωραία σημεία, ωραίες κιθάρες ανά φάσεις και μερικά πολύ όμορφα ανεβάσματα. Γενικότερα, όμως, δεν ξεπερνούν συνθετικά το αρχικό κομμάτι. Ο ήχος τους πάει σύμφωνα με τα γενικά αποδεκτά πρότυπα του post-rock και εν μέρει του ατμοσφαιρικού sludge. Δεν είναι κάτι τρομερό. Αλλά είναι ένα ευχάριστο άκουσμα αφού περιέχει αυτά που θες ν' ακούσεις από ένα decent post-rock album.

Bandcamp

«Μία έξοδο μεγάλη» σχεδίαζαν οι Wild Beasts. Συγχρονίζοντας άριστα την κυκλοφορία του αποχαιρετιστήριου compilation τους με τις τελευταίες εμφανίσεις , βλέπουμε όλες τις μεγάλες στιγμές των Βρετανών να παρελαύνουν σε ζωντανή εκτέλεση. Με χαμηλότερη ένταση, όπως αρμόζει σε studio live, προτιμούν τα κομμάτια των πρόσφατων δίσκων και τους δίνουν διαφορετική πνοή. Αν και δε βρίσκουμε πολλή από τη δημιουργική τρέλα, η οποία έκανε την μπάντα να ξεχωρίσει, οι Wild Beasts αποχαιρετούν το κοινό τους με ένα γλυκόπικρο σουβενίρ. Όχι απόλυτα αντιπροσωπευτικό της πορείας τους, ενδεικτικό, όμως, της ευρηματικότητας και του ταλέντου που τους ξεχώρισε από τους συνοδοιπόρους της indie μουσικής. Farewell, old sports.

Από την Ιταλία και το Μιλάνο μας έρχονται οι Frozen Crown, οι οποίοι κυκλοφόρησαν φέτος το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ. Το "The Fallen King", περί ου ο λόγος, αποκαλύπτει στο απόλυτο την καταγωγή του, αποτελώντας ένα τίγκα στη δίκαση, υπερμελωδικό, κλισαρισμένο αλλά και περιέργως διασκεδαστικότατο άκουσμα. Μπορεί τα επίπεδα «τυρίλας» να χτυπούν κόκκινο με κάθε επιπλέον ακρόαση, μπορεί το υλικό του να είναι ακατάλληλο για όσους έχουν δυσανεξία στην υπερβολική euro-power μελωδία, μα ο δίσκος έχει τα φόντα να ασκήσει μια παράξενη γοητεία στον οπαδό του εν λόγω είδους. Φλερτάροντας, μάλιστα, σε λίγα σημεία με το melodic death (εξαιτίας κάποιων brutal φωνητικών κυρίως) και έχοντας επί της ουσίας διπλή εκπροσώπηση στα φωνητικά καθήκοντα τους (τόσο με γυναικεία, όσο και με αντρικά φωνητικά), οι Frozen Crown μπαίνουν στα βαθιά νερά της δισκογραφίας με ένα δίσκο που δεν θα τους ξεχωρίσει, αλλά που αποτελεί μια θετική αρχή, τουλάχιστον στα περιορισμένα πλαίσια του euro-power metal ήχου.

Bandcamp

Από το προ τριετίας ντεμπούτο του σχήματος από τη Μελβούρνη, τα 4/5 της σύνθεσης μπορεί να άλλαξαν, αλλά σε ό,τι αφορά τον ήχο τα πάντα μοιάζουν να συνεχίζουν ακριβώς από εκεί που άφησε το "Degenerate". Βαρύ, τσαμπουκαλεμένο hardcore με περίπου-rap φωνητικά, ογκώδεις κιθάρες, τα απαραίτητα breakdowns και αρκετές metal λεπτομέρειες. Οι στιγμές που φέρνουν στο μυαλό πρόσφατους Body Count είναι καλοδεχούμενες, ενώ από κοντά ακολουθούν κάποια σημεία που συνειρμικά θυμίζουν από Linkin Park μέχρι Bring Me The Horizon (βλ. "Dying Beside You" και "Fall" αντίστοιχα). Προσωπικά θα προτιμούσα μια λιγότερο γυαλισμένη προσέγγιση στην παραγωγή και περισσότερο έντονους στίχους, αλλά σε γενικές γραμμές ο δίσκος είναι προσεγμένος και οι σχετικοί με το χώρο θα βρουν κάμποσα δυνατά στοιχεία. Οι υπόλοιποι προσπερνούν άφοβα.

Ολόκληρο το άλμπουμ παίζει στο Spotify.

Οι minimál Bogart είναι (ή ήταν όταν το Δεκέμβρη του '17 κυκλοφορούσαν το δεύτερο LP τους,"Spage Goat") ο Big G - στη φυσαρμόνικα, ο Stoned Hun - στην κιθάρα, ο Tiki - στο μπάσο και ο Slim P a.k.a. Jenej - στα τύμπανα. Βρισκόμενοι σε έντονη συνθετική έξαρση, αποφάσισαν να μην κρατήσουν για την πάρτη τους τα δύο κομμάτια που είχαν γράψει - είναι ένα και ένα, διαλεχτά - και να το διαθέσουν με τη μορφή EP, οπότε και προέκυψε το "The Drinkbeast's Tattoo".

Οι Ούγγροι στη μέχρι τώρα δισκογραφία τους παίζουν αυτοσχεδιαστικό, μπλουζαριστό, ψυχεδελικό rock. Αλλά αυτό που τους ξεχωρίζει είναι ότι είναι μεν instrumental, αλλά με ένα ξεχωριστό τρόπο αφού χρησιμοποιούν την φυσαρμόνικα σαν φωνή. Και καταφέρνουν να σε μεταφέρουν σε μια Louisiana των ‘60s με τον τρόπο τους. Ωστόσο, όπως μας ενημέρωσαν οι ίδιοι, σε μερικούς μήνες θα έχουμε νέο δίσκο τους, ο οποίος για πρώτη φορά θα έχει φωνητικά, οπότε αν μη τι άλλο, εγώ προσωπικά το περιμένω με αρκετό ενδιαφέρον. Μέχρι τότε ακούστε/κατεβάστε/διαδώστε τη δισκογραφία τους παρακάτω.

Bandcamp

Εκ Καρδίτσας ορμώμενοι οι black metallers Akantha κυκλοφόρησαν πριν από λίγες μέρες την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, παρόλο που όπως αναφέρουν οι ίδιοι βρίσκονται στο κουρμπέτι από το 2002. Το παράδοξο είναι ότι ενώ δεν είχαν κυκλοφορήσει κάποια δουλειά τους δεν είχαν διαλυθεί ποτέ αλλά ήταν στον πάγο μέχρι και το 2017 που είπαν ας τον βγάλουμε τον γαμημένο το δίσκο. Και καλά έκαναν γιατί μέσα σε 23 λεπτά κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα άκρως παγωμένο και σιδηροδρομιακό νορβηγικό αποτέλεσμα που εντυπωσιάζει. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι είναι generic, από το εξώφυλλο μέχρι τα riff. Δεν έχει και μεγάλη σημασία. Εν έτει 2018 δεν ψάχνω το καινούριο και το πρωτοπόρο αλλά το συναίσθημα και τη σύνδεση με τις μουσικές που κάποτε μπορεί αν ήταν πρωτοπόρες.