Whereswilder

Hotshot

Inner Ear (2017)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 11/04/2017
Βουτιά στο παρελθόν του rock με ανάμικτα αποτελέσματα, μάλλον όχι για τους λόγους που νομίζετε όμως
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αρχικά, σαν να άργησε κάπως αυτή η κυκλοφορία, όχι; Πρέπει να είναι σχεδόν δύο χρόνια που παρουσιάζουν στα live τους νέα τραγούδια, αν δεν με απατά η μνήμη μου, και ήδη τρία από το ντεμπούτο τους "Yearling". Μας είχαν γεννήσει ελπίδες για πιο τακτική παρουσία, αλλά ίσως οι απαντήσεις να κρύβονται στο μουσικό περιεχόμενο του "Hotshot" που τους βρίσκει αρκετά αλλαγμένους και μάλιστα προς το κλασικότερο.

Έχοντας τη νεοψυχεδέλεια πλέον μόνο ως αρχικό σημείο πρόσδεσης στην προσεκτική βουτιά που κάνουν προς κλασικότερους ήχους, είναι σαν να εξερευνούν όλα αυτά τα συγκροτήματα και τους σπουδαίους δίσκους που επηρέασαν την παγκόσμια νεοψυχεδελική σκηνή. Μία αντίστροφη ιστορική πορεία δηλαδή, παρόμοια με αυτήν ίσως που ακολούθησαν και οι White Denim πρόσφατα, μάλλον γενικότερα σημαντική επιρροή των Whereswilder, ειδικά με τον πιο πρόσφατο δίσκο τους. Κι αν αυτό δεν είναι παράδοξο από μόνο του, ειδικά για ελληνικό indie συγκρότημα που τα έχουμε συνηθίσει να αποφεύγουν κάθε άμεση συσχέτιση με το «δεινοσαυρικό» rock, έρχεται στο καπάκι η συνειδητοποίηση ότι ο ήχος τους δεν έρχεται τόσο από την Μ. Βρετανία, της οποίας για δεκαετίες τώρα η ελληνική σκηνή υπήρξε δέσμια, αλλά περισσότερο από την Αμερική. Ειδικά στις κιθάρες υπάρχει μία παρουσία του Νότου ή της Ανατολικής Ακτής σε πάρα πολλά τραγούδια και ειλικρινά αυτά είναι μάλλον τα καλύτερα σημεία του δίσκου με έμφαση στις δισολιές που θα έκαναν κάθε παλιό του indie/alternative να βγάλει φλύκταινες και καθέναν που θεωρεί ότι η μουσική έχει ημερομηνία λήξης να χάσει τον προσανατολισμό του. Ευτυχώς που τα νέα παιδιά δεν έχουν (;) τέτοια κολλήματα.

Για να είμαστε 100% ειλικρινείς, θα λέγαμε ότι αν πάμε να βρούμε στα επιμέρους τραγούδια τους προγόνους τους, κυρίως αναγνωρίζουμε βρετανικά συγκροτήματα που έπαιζαν σαν Αμερικάνοι. Για παράδειγμα οι Free αχνοφαίνονται στο ρεφρέν του "Mission To Sail", οι Who σε μία γέφυρα του "This Feeling" αλλά και γενικότερα στα πολύ καλά ντραμς όλου του "Hotshot", ενώ οι Beatles εποχής "White Album" είναι all over the place. Ηχητικά το αποτέλεσμα ακόμα και (ή ειδικά) για κάποιον με classic rock καταβολές, όπως του λόγου μου, ακούγεται θετικότατο. Όμως, κάπου εδώ σταματάνε τα καλά και εμφανίζονται κάποιες αδυναμίες.

Για αρχή, στα καλά τραγούδια δεν μπορούν συνθετικά να ξεφύγουν από τις επιρροές τους και να δημιουργήσουν κάτι που δεν θα καλύπτεται από μία σκιά και στα πιο μέτρια φανερώνουν μία συνθετική αδυναμία. Επιπλέον, δεν είναι τυχαίο που στα συγκροτήματα του classic rock συναντάμε μερικές από τις καλύτερες φωνές στην ιστορία της μοντέρνας μουσικής. Χρειάζεται μία φωνή με ικανότητες να αναδείξει, να στηρίξει και να δώσει νέες διαστάσεις στις μελωδίες. Δυστυχώς ο Γιάννης Ράλλης μπορεί να μην εκτίθεται ποτέ και να είναι ικανός για μία γλυκιά, ζεστή ερμηνεία, αλλά έχει και σαφείς περιορισμούς που αναδεικνύονται στο "Hotshot". Να το πω κι αλλιώς, καθαρά από άποψη λαρυγγιού, στους Beatles θα ήταν ο Ringo Starr.

Προσπαθώντας να βάλω μία τάξη στα ανάμικτα συναισθήματα που αφήνει το τέλος της ακρόασης του "Hotshot", θα έλεγα ότι είναι σαφώς ένας ευχάριστος δίσκος που εντάσσεται κι αυτός στην ανθούσα ελληνική σκηνή και όχι στην ουρά της. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κρατάει και το ενδιαφέρον αμείωτο σε όλη τη διάρκειά του. Μάλιστα, ξεχωριστά ανά τραγούδι μπορεί και να έχει πιο ενδιαφέρον σε σχέση με τη συνεχόμενη ακρόαση. Εν συνεχεία πρέπει οπωσδήποτε να σταθούμε στο εξαιρετικό παίξιμο όλων των μουσικών. Οι δυναμικές τους, οι φράσεις όλων των οργάνων, το δέσιμό τους (ήδη αναφερθήκαμε στις διπλές κιθάρες, αλλά όλο το συγκρότημα είναι τρομερά σφιχτό) και τελικά ο όλος ήχος και το στυλ που βγάζουν είναι αξιοθαύμαστα. Χρειάζονται, όμως, περισσότερη προσπάθεια συνθετικά για να παρουσιάσουν κάτι που να αντικατοπτρίζει τις ικανότητες που έχουν ως μουσικοί και να ξεφεύγει από τα κλισέ. Ενστάσεις για το κατά πόσο συχνά είναι πλέον αυτά τα κλισέ και αν οι νεότεροι ακροατές θα αναγνωρίσουν τίποτα απ' όλα αυτά ή θα ακούσουν τα πάντα ως μία αποκάλυψη, δεκτές.

  • SHARE
  • TWEET