Timetrap

H στροφή των Bazooka πέρσι στον ελληνικό στίχο, έδωσε σε εμάς τους ακροατές μια πιο άμεση επαφή με τα τραγούδια και ένα περισσότερο υποχθόνιο και αντιδραστικό ύφος στην μπάντα. Το ίδιο συμβαίνει και στους Timetrap. Τους γνωρίσαμε με αγγλικό στίχο στον προηγούμενο δίσκο τους, αλλά τώρα τους απολαμβάνουμε με αντιδραστικά ελληνικά λόγια.

Χωρίς να μπορώ να εξηγήσω ξεκάθαρα γιατί, έχω μια διαφορετική οπτική όταν ακούω ελληνικό στίχο. Δεν το σνομπάρω, ούτε το απεχθάνομαι, ίσα ίσα που μου δημιουργεί μια περισσότερο αγνή και καθαρή άποψη. Πολλές μπάντες διατηρούν και κρατάνε τα ελληνικά λόγια στα τραγούδια τους και αρκετές τα επανέφεραν. Δεν ξέρω αν είναι μόδα, αλλά όσο μερικά συγκροτήματα του χώρου ωριμάζουν, διαπιστώνω ότι γουστάρουν να επανέλθουν ή να πειραματιστούν στα ελληνικά. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Λόγω βιωμάτων και κατάλοιπων από παλιότερες punk μπάντες που έγραψαν υπέροχα κομμάτια στα ελληνικά, σίγουρα η νοσταλγία και η ανάμνηση φέρνει σε όλους αυτήν την ξεκαθαρή και underground ιδέα που μας είχε γεννηθεί τότε. Ναι, εννοώ μπάντες όπως οι Γενιά Του Χάους, Χάσμα, Stress, Αδιέξοδο, Panx Romana, Πίσσα & Πούπουλα, Αντίδραση, Ολέθριο Ρήγμα και πολλές άλλες.

Αυτή η γενιά, πέρα του ότι παρήγαγε εξαιρετικά αυθεντικές μουσικές με ιδιαίτερη πολιτική και κοινωνική άποψη, έχει φτιάξει μια σκηνή η οποία ζει ακόμα και όσο κάποιοι επαναφέρουν αυτόν τον ήχο στο προσκήνιο, μπορεί κάποιοι νεότεροι να γνωρίσουν τι πάει να πει ελληνικό, αναρχικό ή έστω αντιδραστικό ελληνικό punk. Έτσι και οι Timetrap σε προβληματίζουν και σου δίνουν ένα καλοφτιαγμένο και φοβερά ρυθμικό hardcore. Αυτο-οργάνωση, προβληματισμός, αλληλεγγύη και ισότητα είναι οι βασικοί πυλώνες που στηρίζουν τα τραγούδια. Τα φωνητικά σε σχέση με παλιότερα δεν έχουν αυτήν την αγριάδα και τη βραχνάδα, αλλά αφήνουν την εντύπωση της φωνής, του ουρλιαχτού, χωρίς να βαραίνει ή να τσιρίζει. Γουστάρω το "Εγκλωβισμός" για τα ρυθμικά του σημεία. Απολαμβάνω τη σαπίλα του "Κούκλες Πορσελάνης". Χαμογελάω στις riff-άρες του "Χρόνια Σιωπής" το οποίο μπορεί να σου σπάσει το σβέρκο. Υποκλίνομαι στο "Ουρλιαχτό Μιας Σκιάς" το οποίο θα έλεγα ότι παρότι πολύ μικρό, είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό του ήχου που ξέρει να παίζει καλά αυτή η μπάντα. Παραπέρα, στο "Μετέωρος" νομίζω ότι ακούω την πιο ατμοσφαιρική τους σύνθεση. Φεύγει από το punk, εξελίσσει και το hardcore, αλλά κατέχει και παρουσιάζει ένα sludge metal που ξαφνιάζει. Πιο μετά το κομμάτι "Στην Άβυσσο" που είναι το πλέον εναλλακτικό metal που έχω ακούσει από δαύτους, σε σημεία θα έλεγες ότι παίζουν μέχρι και progressive (προς το djent) και στα φωνητικά ακούς μια εναλλαγή και συνύπαρξη με τους Σπείρα. Το κλείσιμο με το "Συντρίμμια", τα κάνει όλα συντρίμμια. Hardcore όπως πρέπει. Punk όπως ήταν παλιά και όπως το θέλεις ακόμα. Σκληρό, αλλά ρυθμικό. Βίαιο αλλά μελωδικό. Οχετός. Επίθεση και βία.

Η προσπάθεια δεν έχει λάθη. Η παραγωγή είναι καλύτερη από το παρελθόν. Η μπάντα αξίζει στήριξης. Έπεται και συνέχεια στην κυκλοφορία σε φυσική μορφή. Προς το παρόν μπορείτε να το ακούσετε και να το κατεβάσετε ελεύθερα από το παρακάτω link.

Bandcamp