Πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή. Σχολιάζει και από τα δύο στις σελίδες του Rocking.gr, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι γράφει κυρίως για ό,τι είναι ή μοιάζει...
Να λοιπόν που σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά το "Please Make Me Dance" το Αγόρι επανέρχεται με νέα, ακόμα καλύτερη δουλειά, που χαρακτηρίζεται από κοινά αλλά και καινά χαρακτηριστικά.
Εκεί που στον προηγούμενο δίσκο του η διάθεση ήταν χορευτική, αν και όχι τόσο με την διασκεδαστική της έννοια όσο με μία σκοτεινή λογική εσωτερικού αναβρασμού, εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Κάποια ηλεκτρονικά και θορυβώδη στοιχεία παραμένουν αλλά σπρώχνονται στο background. Το πιάνο κυριαρχεί και μαζί με αυτό οι μπαλάντες και μία υφέρπουσα μελαγχολία. Ταυτόχρονα, πλέον τα τραγούδια δείχνουν πιο μεστά και δουλεμένα με τις ιδέες να αναπτύσσονται όπως τους αξίζουν εν αντιθέσει με τις αποσπασματικές και επιτηδευμένα συρραμμένες εμπνεύσεις του "Please Make Me Dance". Αυτό από μόνο του ανεβάζει την ποιότητα του δίσκου ένα σκαλί παραπάνω. Και για να τελειώσουμε με τις συγκρίσεις, στο "Κουστουμάκι" ξεχωρίζουν και τραγούδια που μπορούν να ακουστούν αποκομμένα από το σύνολο όπως τα "Αγρίμι", "Μάτια Κλειστά", "Νήμα", "Δαγκωματιά".
Η μουσική είναι καθαρά προσωπική και φέρει φαρδιά πλατιά τον χαρακτήρα του The Boy όπως αυτός έχει διαμορφωθεί μέσα από τις προσωπικές του δουλειές αλλά και αυτές του ντουέτου με τη Mary. Από την άλλη όμως, έχει και μία έντονη ελληνικότητα που παραπέμπει στους μεγάλους συνθέτες του παρελθόντος και πιο συγκεκριμένα, στα δικά μου αυτιά, η μουσική του Χατζιδάκι ξεχειλίζει από το CD. Το παραπάνω ίσως να γίνεται πιο εμφανές εδώ, γιατί για πρώτη φορά οι στίχοι είναι όλοι στα Ελληνικά.
Σε καμία περίπτωση όμως δε θα πρέπει να μείνει η υπόνοια ότι το "Κουστουμάκι" ακούγεται παλιομοδίτικο ή ξεπερασμένο. Τουναντίον. Κυρίως μέσω της ερμηνείας του Boy που, κάτι ανάμεσα σε απαγγελία, θεατρικότητα και τραγούδι (συχνά και τα τρία μαζί), εκστομίζει στίχους προκλητικούς, ενίοτε ενοχλητικούς, προσωπικούς και απολογητικούς αλλά και μέσω της ενορχήστρωσης που είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το τώρα και δεν του επιτρέπει να προσομοιάσει τραγουδοποιούς τύπου Στάθη Δρογώση...
Ελπίζω η μνήμη μου να μην αδικεί κανέναν, αλλά νομίζω ότι έχουμε να ακούσουμε κάτι αντίστοιχα ενδιαφέρον και ξεχωριστό στο ελληνόφωνο (ευρύτερο) ροκ από την εποχή της Λένας Πλάτωνος και των Στέρεο Νόβα.
Εκεί που στον προηγούμενο δίσκο του η διάθεση ήταν χορευτική, αν και όχι τόσο με την διασκεδαστική της έννοια όσο με μία σκοτεινή λογική εσωτερικού αναβρασμού, εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Κάποια ηλεκτρονικά και θορυβώδη στοιχεία παραμένουν αλλά σπρώχνονται στο background. Το πιάνο κυριαρχεί και μαζί με αυτό οι μπαλάντες και μία υφέρπουσα μελαγχολία. Ταυτόχρονα, πλέον τα τραγούδια δείχνουν πιο μεστά και δουλεμένα με τις ιδέες να αναπτύσσονται όπως τους αξίζουν εν αντιθέσει με τις αποσπασματικές και επιτηδευμένα συρραμμένες εμπνεύσεις του "Please Make Me Dance". Αυτό από μόνο του ανεβάζει την ποιότητα του δίσκου ένα σκαλί παραπάνω. Και για να τελειώσουμε με τις συγκρίσεις, στο "Κουστουμάκι" ξεχωρίζουν και τραγούδια που μπορούν να ακουστούν αποκομμένα από το σύνολο όπως τα "Αγρίμι", "Μάτια Κλειστά", "Νήμα", "Δαγκωματιά".
Η μουσική είναι καθαρά προσωπική και φέρει φαρδιά πλατιά τον χαρακτήρα του The Boy όπως αυτός έχει διαμορφωθεί μέσα από τις προσωπικές του δουλειές αλλά και αυτές του ντουέτου με τη Mary. Από την άλλη όμως, έχει και μία έντονη ελληνικότητα που παραπέμπει στους μεγάλους συνθέτες του παρελθόντος και πιο συγκεκριμένα, στα δικά μου αυτιά, η μουσική του Χατζιδάκι ξεχειλίζει από το CD. Το παραπάνω ίσως να γίνεται πιο εμφανές εδώ, γιατί για πρώτη φορά οι στίχοι είναι όλοι στα Ελληνικά.
Σε καμία περίπτωση όμως δε θα πρέπει να μείνει η υπόνοια ότι το "Κουστουμάκι" ακούγεται παλιομοδίτικο ή ξεπερασμένο. Τουναντίον. Κυρίως μέσω της ερμηνείας του Boy που, κάτι ανάμεσα σε απαγγελία, θεατρικότητα και τραγούδι (συχνά και τα τρία μαζί), εκστομίζει στίχους προκλητικούς, ενίοτε ενοχλητικούς, προσωπικούς και απολογητικούς αλλά και μέσω της ενορχήστρωσης που είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το τώρα και δεν του επιτρέπει να προσομοιάσει τραγουδοποιούς τύπου Στάθη Δρογώση...
Ελπίζω η μνήμη μου να μην αδικεί κανέναν, αλλά νομίζω ότι έχουμε να ακούσουμε κάτι αντίστοιχα ενδιαφέρον και ξεχωριστό στο ελληνόφωνο (ευρύτερο) ροκ από την εποχή της Λένας Πλάτωνος και των Στέρεο Νόβα.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
