Ρέζους+

Πρέπει όλοι να υποστηρίξουμε την Ελληνική rock σκηνή... Αλήθεια πόσες φορές έχουμε ακούσει την συγκεκριμένη φράση όταν αναφερόμαστε σε νέα συγκροτήματα, στην ύφεση της σκηνής, αλλά και την νοσταλγία των ένδοξων ημερών του παρελθόντος, νιώθοντας το ίδιο πάντα σφίξιμο στην καρδιά; Ακόμη και εγώ μιλώντας για ελληνικό ή ελληνόφωνο rock δε γίνεται να μην αναπαράγω την συγκεκριμένη φράση. Το να την αναπαράγεις είναι εύκολο, το δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να την ερμηνεύσεις. Δηλαδή τι θέλει να πει ο ποιητής. Τυφλή πιστή υπακοή στο ελληνικό rock ή μία εποικοδομητική κριτική; To ερώτημα πάντα πλανάται ενώ τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

Μόλις πήρα στα χέρια μου το πρώτο cd των Ρέζους+ με τίτλο "Σκέψεις Μακριά" και το άκουσα πολλές φορές. Οι Ρέζους+ είναι ένα σχήμα το οποίο σχοινοβατεί ανάμεσα σε pop και rock, όπως αναφέρεται. Ακόμη όμως και εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω. Τι σημαίνει pop και τι rock; Rock είναι να έχεις δυνατές κιθάρες ενώ pop ηλίθιους χαζοχαρούμενους στίχους και παιδικά φωνητικά μπας και ακουστείς περισσότερο;

Αφήνοντας αυτά πίσω και ψάχνοντας αρκετά κανείς το cd θα ενθουσιαστεί (κυρίως αν ακούει Φίλους Για Πάντα ή και Χατζηγιάννη, γιατί αν ακούει Τρύπες ή και Ξύλινα Σπαθιά τότε άστα να πάνε). Έχω βαρεθεί να ακούω αυτή την ποπίλα που έλεγε και ο Παπάζογλου να γεμίζει τα πάντα. Ασφυκτιώ μέσα στην Ελληνική rock σκηνή και νιώθω σαν τον Διογένη ψάχνοντας να βρω κάτι αληθινό και πραγματικά διαφορετικό να διεγείρει το μυαλό μου.

Rock δεν είναι οι Φίλοι για Πάντα, ο Νίκος του Fame Story ή ο Χατζηγιάννης. Γιατί θα πρέπει να αλλοιώνουμε την προσωπικότητά μας, για να κυκλοφορήσουμε κάτι; Aν το rock έπαψε να είναι επανάσταση ή έστω ο ήχος του μία γροθιά στα αυτιά των καθως πρέπει, τότε συγχωρέστε με αλλά έχω μείνει πίσω.

Δεν χρειάζεται για να παίζεις rock να είσαι προσκολλημένος σε κλασσικές φόρμες. Παράδειγμα οι Radiohead, οι Placebo και τόσοι άλλοι. Αλλά νευριάζω να βαφτίζουν rock κάτι που δεν είναι.

Αυτά για το cd των Ρέζους+ και αν δεν αναφέρθηκα ακριβώς πάνω στο cd, πιστέψτε με καλύτερα έτσι.